28 juli Hulst - fiets-en wandeldag. Op het afgesproken uur werd de verplaatsing naar het Zeelandse Hulst aangevat. Aan de autos was het te merken dat de dag al fietsend zou doorgebracht worden. De weergoden waren ons gunstig gezind. Op een vooraf geplande parking werd verzamelen geblazen.
Eén enkele deugniet had het aangedurfd een andere verzamelplaats te kiezen maar gelukkig bracht de GSM soelaas zodat de ontbrekende reizigers weldra de bende konden vervoegen. Nadat de innerlijke mens op een gezellig terrasje met een koffie of ander natje werd versterkt, beklommen we ons stalen ros. Enkele medereizigers deden het wat rustiger aan en bezochten de plaatselijke winkeliers en horeca.
Het eerste fietsgedeelte werd met rugwind aan een gezapig tempo afgewerkt. Na een kleine pauze waarbij het Verdronken Land van Saeftinge werd bewonderd en de koeltorens van Doel in de verte te zien waren, begonnen de magen te knorren en aangezien de voorziene rustplaats nog niet te betreden was werd een alternatief opgezocht. Bij een prachtig vergezicht werden de boterhammen aangesproken.
Na dit gezellig onderonsje werd het tweede gedeelte van de fietstocht aangevat. Langs en op de dijk van de Westerschelde en met stevige wind op kop was het stoempen geblazen. Weldra zaten enkelen door hun beste krachten en moest er hier en daar een duwtje in de rug gegeven worden. Geen paniek echter, zodra als mogelijk werd een verkwikkende koffiepauze ingelast. Sommige fietsers waren blijkbaar nog niet aan het einde van hun krachten want een terrastafel moest het ontgelden en zakte door haar poten.
Blij gezind maar haastig (de gehuurde fietsen moesten om 17 uur terug afgeleverd worden) werd het laatste gedeelte aangevat. Nadat de dorstige kelen nog eens werden doorgespoeld werd ons eindpunt bereikt. Enkelen nog fris als een hoentje, anderen met zadelpijn en loden benen.
Door de wandelaars werd ondertussen uitgekeken naar een goede locatie om gezamenlijk een hapje te eten. In een gezellige sfeer werd het vispannetje naar binnen gewerkt. Vermoeid maar voldaan werd de terugreis aangevat. Onder deskundige leiding van Ghislain en Christine -waarvoor onze dank - werd het een mooie en aangename fietsdag.
De mannelijke merels hebben blijkbaar last van lentekriebels, zij vechten "sans gène" een robbertje om het verrukkelijkste vrouwtje. We genieten van hun spelletje en dwalen vol heimwee terug in de tijd...Op de parking voor het ECC ontmoeten we alleen maar opgewekte gezichten. Op ons appel ontbreken nog een paar getrouwen. Hun GPSsysteem heeft blijkbaar gefaald en leidde hen naar de parking van een ander instituut? Terwijl zij daar wachten op Godot deelt een paashaas als mens vermomd paaseitje uit dit ter gelegenheid van dat nieuwe takje aan de oude stam. Langs de kronkelende kerkwegel wandelen we het platte Kruishoutemse boerenlandschap in. Een paar oude, ferme boerderijen heersen over de vlakte. Op een van deze doeningen onthult een plaatje het jaartal 1558. Van een krasse oude gesproken! Het Lozerkasteel met boerderij en vijver heeft er meer dan 350 jaar opzitten en wemelt zijn silouhet in het rimpelend wateroppervlak waar de Canadese ganzen met hun eigen trots onze aanwezigheid verraden. In een tractorspoor wordt een slapende haas door ons luidruchtig kwebbelend volk gedwongen om voor meer privacy te kiezen. Verder in het landschap houdt hij ons wantrouwig in de gaten. In de Lozerse dreven speelt de zon door de kale takken heen een heerlijk schimmenspel. In de verte ontwaren we onze vier verloren schapen, met wat geroep en wat gegesticuleer kunnen wij hun aandacht trekken. Even later smelten we samen...groot was de vreugde. Net de parabel van de verloren zoon (zonen en dochters in ons geval) De Zandvlooi of wat het ook moge betekenen biedt ons een rustpunt aan. We nestelen ons tussen de andere rustzoekers en genieten van ons pintje en van de menselijke warmte. De tegenwind op weg naar het ECC kleurt de wangen dieprood en laat af en toe een traantje rollen. In het cartooncentrum vertelt de gids van dienst over het reilen en het zeilen van het gebouw. We maken kennis met een zeer speciale manier van humor. Acht jaar Paars is het thema van de tentoonstelling. Nagels met koppen worden in een pennentrek geslagen. Waar halen ze de inspiratie. Allessandro Gatto, de Italiaanse "special guest" is een grootmeester in cartoons. Hij tovert ze om in ware schilderijtjes waar hij er in slaagt om de realiteit en schijnheiligheid van deze wereld in een A4tje te vatten. Proficiat aan de initiatiefnemers van het ECC. Het is voor ons een openbaring en zeker aan te bevelen. Wij C. en G.
