Hij had foto's van het applaus gestuurd: nog steeds een beetje ijdel...dat is goed!

Hij is de beste en enige echte man die ik ooit heb ontmoet: hij durft emotioneel zijn, is eerlijk, en durft voor zichzelf op te komen.

Absoluut geen slijmbal.

En hij was trouw en zo verliefd op mij. Wat een stommiteit om hem beu te worden!

Niks aan te doen. Als we getrouwd waren gebleven, had ik van zijn leven echt een hel gemaakt.

Het was zo onverwacht dat hij contact zocht, ik hoop dat het zo blijft.

Het was geleden sinds de begrafenis, dat ik hem had gezien.

We bellen regelmatig, en hij had mij gezegd dat hij fysiek zo achteruit ging.

Toen hij de deur opende, zag ik dadelijk dat dit waar is: hij is een heel stuk gekrompen en ziet er fragiel uit.

We hebben gebabbeld over zijn twee huwelijken, en over de Ronde.

Ik had je brieven meegebracht die je naar je ouders had geschreven toen je in het leger zat.

Hij was er blij mee.

We hebben afgesproken dat ik hem binnen een paar weken ga ophalen, om met hem naar tante Maria te gaan: hij kan dat niet meer, en zij ook niet.

Maria is een tijd geleden gevallen: ze had een blackout toen ze eten uit de ijskast wilde halen, en herinnert zich niet te zijn gevallen. Ze kwam bij in een plas bloed.

Ze heeft Ronny gebeld, en die heeft haar naar Spoed gebracht.

Ik vond het een vreselijk verhaal.

sommige mensen ontsnappen aan de sleur van hun relatie, maar ik zocht die meer en meer op...geen verrassingen meer, enkel plannen wat we nog zouden gaan doen met de tijd die je nog restte...

naar zee, nog eens gaan eten, filmpje, nieuwe boeken ontdekken, jou horen praten over alle dingen die je interesseerden en de nieuwe geschiedkundige feiten die je had ontdekt.

Of binnenkomen op zaterdagavond en al buiten de voordeur horen dat je aan het luisteren was naar soulgroepen uit je jeugd - iets wat me af en toe hardgrondig irriteerde, maar ook andere keren deed verlangen naar nog eens uitgaan met jou en dansen op die muziek - je was zo'n goede danser.

de avonden dat ik eten voor je klaarmaakte, dat we samen aan tafel zaten, jij zette een cd op en deed een fles wijn open - of bier, al afhankelijk van het gerecht.

Als jij zin had in Chinees, en ik niet, dan bracht ik iets voor mezelf mee, en dan aten we samen en proefden van elkaars schotel.

Soms zei je dat ik "gezond" at, wat zoveel wou zeggen als: het zegt me niets ;-)

Dessert, daar hield je van, van vlaaikes en koekjes en ijs.

En van mij. Samen op bed, een film kijken, gaan slapen, 's morgens sloop jij het huis uit om naar de bakker of supermarkt te rijden om lekkere dingen te halen voor het ontbijt.

neen, sleur is niet slecht.

morgen is mijn verjaardag en de eerste keer dat jij die niet mee beleeft.

vandaag was triest, ik mis je, mijn lichaam doet pijn en mijn geest wil niet vooruit. Ik wil achteruit in de tijd, de klok terugdraaien en tegen jou aanliggen, je kus op mijn kruin voelen, blijven slapen, je horen zuchten en klagen omdat ik niet stil kan blijven liggen in bed en jou wakker maak.

Als ik wakker word, wil ik je naast me zien liggen, voelen hoe je je arm over mijn lichaam legt en je been en hoe je mij kust.

Het is net of ik in een surrogaat-wereld leef, en ik heb geluk: ik heb vrienden die echt hun best voor mij doen, maar ze zijn jou niet ...

Waarom o waarom moest je sterven? en zo jong? Iedereen wordt oud tegenwoordig, maar jij niet...

Morgen is mijn eerste verjaardag zonder jou.

En ik heb zo'n zin om bij de pakken te gaan neerzitten...

Ik ben letterlijk zo eenzaam zonder jou...

Ik zie je graag, nog steeds, dus "tot de dood ons scheidt" is een lachtertje.

Tot ik sterf is logischer.

Morgen heb ik een vol programma: naar de bakker, iets lekkers halen voor Laura, met Philip gaan wandelen, misschien nog een beetje winkelen, en eerst en vooral naar jou begraafplaats. Met jou praten. Mij inbeelden hoe je in je kist ligt, als een skelet, met je mooie leren jas en je jeans en je bommelschoenen, en vooral: met de zegelring die ik je schonk en die je nooit af wou doen.

Mijn man, mijn alles, met hart en ziel....

Ik geef je het paasei dat ik heb gekocht, waarmee je oprecht gelukkig lijkt. Jij hebt niks voor mij maar ik zeg dat ik dat niet erg vind, wat ook gewoon zo is.

Je blijft zenuwachtig, biedt mij koffie aan, een koekje...fruit...ik lach en stel je gerust. Je antwoordt dat je nog niks hebt gegeten.

Je loopt rond in de keuken en maakt een sterke espresso voor mij. de hond zit duidelijk op een snoepje van mij te wachten, dus geef je mij het zakje met snoepjes en Alf komt dolblij bij mij zitten. Hij eet het snoepje heel snel op en we moeten allebei lachen. We babbelen en drinken koffie en eten van de druiven die je hebt gewassen en jij eet van de pralines in het ei. Het voelt allemaal zo goed en vertrouwd; waarom klikt het dan niet? Ik weet wat ik voel, en als ik je aankijk, denk ik dat jij hetzelfde voelt. we gaan wandelen met de hond, en bij terugkomst luisteren we verder naar de muziek die continu door streamt, en babbelen vooral. Als ik stilval lijk je lichtelijk uit balans. we kijken naar elkaar, glimlachen. Uiteindelijk geef ik toe aan mijn neiging om tegen je aan te gaan liggen. je legt je hoofd tegen mijn hoofd, wat mij oplucht. je zegt zachtjes dat je zo riskeert in slaap te vallen. ik sla mijn arm over je buik en jij legt je armen rond mij in een knuffel en streelt mijn rug. Ik voel je handen over mijn trui glijden en alles voelt zo goed. Waarom klikt het dan niet? Voor mij wel, voor jou niet...

we eten samen een quiche en drinken een beetje wijn. We stoppen niet met babbelen, hebben elkaar zoveel te vertellen...

Uiteindelijk besluit ik rond 22 u te vertrekken. Ik krijg nog een kus en dan sta ik naast mijn auto.

Jij stapt terug naar binnen. Als ik voorbij je huis rijd, zie ik je schaduw achter het gordijn.

Wat nu? wat moet ik doen? Geduld oefenen? wachten tot jij wel die klik voelt? ik voel me zo kwetsbaar en weet niet hoe mij te gedragen of hoe ik mij mag voelen zonder uiteindelijk gekwetst te raken. 

De volgende morgen stuur ik je een berichtje, om te vragen of je goed hebt geslapen, eender welk excuus om jou in mijn leven te weten.

Je antwoordt beleefd en zegt dat je moet vertrekken. Ik zeg rij voorzichtig...opgelaten sluit ik af...

WAT NU??

In januari heb ik mij aangemeld op een relatie-site; onbewust zocht ik naar het profiel van Robert, dat er natuurlijk niet was...

een boel mannen werden mij aangeboden als potentieel, maar, als ze mij al benaderden werd duidelijk hoe weinig eloquent ze waren; hoe gaat het...Hi...dag mooie dame enz...

als ik dan al eens antwoordde en uitbreidde over mezelf, kreeg ik ook eerder lauwe antwoorden; als er al een kwam.

tot ik op een dag een voorstel kreeg voor iemand, die zichzelf in meer dan een zin beschreef, en ook schreef dat hij tijd had, "ik ben de klok en jij geeft het tempo aan" of zoiets, ik ben niet meer op dat platform dus ik ben er niet zeker van.

Dus dacht ik: liken! en blijkbaar had hij dat ook gedaan want plots contacteerde hij mij en we gingen meteen aan de babbel, en alles wat hij zei klonk echt en eerlijk. Hij leek mij oprecht geïnteresseerd en ik besloot het aan te durven hem op messenger aan te spreken, wat hij fantastisch vond. We spraken over zijn en mijn werksituatie, over wat hij deed in zijn vrije tijd, wat schilderen bleek en ook boetseren. Hij was vrij bescheiden over zijn kunsten, ik vond zijn stem zo anders klinken dan die van Robert en wist niet of dit wel een goed idee was. Ging ik niet te snel? Wij bleven in contact, ook per telefoon, en hij zei dat ik een vlotte babbel had. We praatten veel online, en ik vroeg hem of ik niet te veel babbelde waarop hij onmiddellijk antwoordde: "niet genoeg". En toen vroeg hij mij om eens langs te komen...wat mij verontrustte. Ik zei hem dat ik eigenlijk naar mijn ouders wilde en hij begreep dat; ik kon op de terugweg als ik wilde langskomen bij hem - wat ik niet heb gedaan.

Hij suggereerde een tijdje later om bij mij langs te komen, en niet zoveel later heb ik hem uitgenodigd om met zijn hondje te komen wandelen, en ineens te komen eten.

Ik vond hem online heel sympathiek maar wou vooral weten of ik mij tot hem aangetrokken zou voelen. Als je met iemand online praat of telefoneert, vorm je die andere persoon naar de beeltenissen die je ziet terwijl je aan het praten bent. Dat vind ik nogal verwarrend. Dus zo gezegd, zo gedaan, en op een mooie dinsdagmiddag stond hij bij mij voor de deur, met bloemen en zijn hondje. Ik had de bloemen wel verwacht, maar was toch een beetje verlegen. Hij was ook timide, ik nam de bloemen aan en vroeg hem te gaan zitten. We zijn gaan wandelen, en ik was helemaal in de war, omdat ik fysiek absoluut geen aantrekkingskracht voelde. Dat was een beetje teleurstellend. Ik was vrij afstandelijk, durfde niet dicht naast hem te wandelen. Op de hondenweide was ik blij dat er nog andere personen waren, zodat ik niet alleen met hem hoefde te zijn. Thuis heb ik hem een koffie aangeboden en daarna hebben we de pasta gegeten die ik de dag voordien had bereid. Hij leek het niet echt lekker te vinden, hoefde geen tweede bord, en zei dat hij nooit veel at. Na het eten heb ik hem nog een koffie aangeboden, we hebben nog een beetje gepraat, en toen is hij vertrokken. Ik was opgelucht en besloot een beetje afstand te nemen. Ik had geen idee wat zijn indruk van mij was geweest, we bleven wel praten en ook soms bellen. en zo kwam het dat hij mij opnieuw vroeg via Messenger of ik eens naar hem wou komen in het weekend; ik antwoordde dat ik het nog niet wist, en hij zei iets te laten weten. Dezelfde week belden wij weer, en vroeg hij mij of ik nu wou komen, hij wou mij gerust komen ophalen en terugbrengen. Ik zei dat hij veel te goed was. Hij was steeds zeer vriendelijk en gaf mij regelmatig complimentjes, dus mijn gevoelens groeiden wel, ik dacht meer en meer aan hem....

Dus uiteindelijk hebben we dan een zondag samen bij hem thuisgebracht. Hij is mij komen ophalen en gaf mij een kus op de wang. we zijn bij hem thuis aangekomen en hebben koffie gedronken. we zijn samen gaan wandelen, en ik wou mijn arm door zijn arm halen, wat hij toeliet. Een tijdje later nam hij mij om mijn schouder en sloeg ik mijn arm rond zijn middel. ik was nog steeds een beetje onzeker en verlegen, maar hij keek mij aan en ik zag dat hij blij was.

Thuis aangekomen hebben we nog veel gepraat en hebben we geluncht. Alles liep zeer goed, maar na de lunch vroeg ik mij af wat er zou gebeuren; ik wou graag dat hij de volgende stap zette, maar wist niet goed hoe ik hierop zou reageren...hij legt zijn hoofd op mijn schouder, wat mij een opgelaten gevoel gaf.

hij draaide zijn hoofd naar mijn gezicht en onze ogen waren heel dicht bij. En plots waren we aan het kussen, hij liet mij niet meer los. Hij ging voor mij op de grond zitten op zijn knieën, en keek mij aan. Ik zei dat hij mij verlegen maakte, en hij zei dat ik hem ook verlegen maakte. We kusten en hij begon mij te strelen en ik hem. Ik vroeg of we naar bed konden. Hij zei lachend: wil je de schilderijen zien in mijn slaapkamer? En ik zei dat hij het zo puriteins wou aanpakken, dat dat goed voor mij was. In bed was het heerlijk, we lagen uren te vrijen, en ik voelde mij zo goed. Hij kuste mij en we praatten een beetje. Toen vroeg ik voor de grap: zijn we nu "in een relatie"? omdat dit typisch iets voor facebook was. Hij vroeg filosofisch wanneer een relatie eigenlijk echt begon...we bleven nog even liggen en gingen koffie drinken. Daarna bracht hij me naar huis. In de auto zei ik, dat ik de nicht van Robert zou vertellen dat ik iemand had gevonden, en dat zij dat waarschijnlijk too soon zou vinden. we praatten nog een beetje, en hij gaf me een kusje toen ik uitstapte en bleef nog even staan tot ik binnen was.

Toen hij thuis was, stuurde hij mij een berichtje, om mij te bedanken voor de mooie zondag. Ik zei dat ik nog iets zou eten en dat ik hem graag zag. Daarop antwoordde hij: dat is wel rap he lieveke? ik heb u graag met een smiley. ik schreef terug dat dat voor mij goed genoeg was. Waarop ik weer een kusje en een smiley ontving. Maar de volgende ochtend liet hij weten dat hij niet goed had geslapen door buikpijn en dat hij ook had liggen denken aan wat ik had gezegd, en dat hij dat te rap vond dat hij mijn gevoelens niet kon volgen. Ik heb hem geantwoord dat hij niet bezorgd moest zijn, dat we alles kalm aan zouden doen en dat het genoeg was dat hij mij graag had. Hij beaamde dat hij mij graag had. 

Maar ik heb daar dan een hele maandag over zitten kniezen, mijn humeur ging van goed gezind naar onzeker naar boos en naar verdrietig.

's avonds was hij uit en kon ik hem niet bereiken, ik wist dat hij op familiebezoek was. Toen hij thuis kwam heb ik hem aangesproken en gezegd dat ik in de war was. Hij zei dat dat zijn schuld was. Ik zei hem dat ik toch duidelijk was geweest op het relatie platform, dat ik een serieuze relatie zocht en dat ik dacht dat het toch duidelijk was, gezien ik nog niet lang iemand was verloren, en mijn situatie met mijn dochter dat ik ook geen fulltime relatie zou aankunnen. Ik zei ook dat, als hij vond dat ik te snel verliefd was, dat dat niet mijn probleem was. Hij zei dat hij inderdaad een probleem had. Waarop ik zei dat hij slim en lief was, en dat ik het heel triest vond, maar dat ik zo met hem niet verder kon. Dat ik iemand nodig had die trots op mij was. Hij zei dat dat ook belangrijk was.

En toen had ik een slechte nacht. De volgende avond belde ik hem.

Ik verontschuldigde voor wat ik had gezegd over de relatie, en dat ik dit maar als kwinkslag had bedoeld. Hij leek ok, maar de volgende ochtend liet hij mij weten dat hij geen relatiemateriaal was en dat hij telkens mensen kwetste, ik heb hem gevraagd of hij wou dat ik gewoon verdween of dat ik mocht bellen. Hij stemde toe dat ik zou bellen, en deed toen alles luchtig af, hij was nooit boos geweest of gekwetst, en voor hem was er blijkbaar niets aan de hand.

Sindsdien is er iets veranderd. Ik ben onzeker, en ben bang over mijn gevoelens te spreken.

Hij contacteert mij, maar is oppervlakkiger en geeft geen complimentjes en laat niet blijken hoe of wat hij voelt. Doet hij dat uit beleefdheid, mij blijven contacteren? Wil hij niet gezien worden als iemand die mensen kwetst? Maar als je in het begin van je relatie al niet over je gevoelens kunt spreken, als je alleen zit in het weekend omdat de andere zijn weekend heeft volgeboekt en tijd maakt voor andere mensen, wetend dat jij alleen zit in een periode dat je toch veel vrienden nodig hebt, wat is dan nog de zin van deze relatie? Die ik geen relatie mag noemen? de vraag stellen is ze beantwoorden....

Het is een foto gemaakt in onze slaapkamer, hij kijkt recht in de lens. 

Onze adhd jack russell, zo koppig!

Het gemis overspoelt me. Flarden van andere herinneringen borrelen op: hoe Robert tussen de rayons in de supermarkt liep, en plots voorbij kwam met in zijn mandje een paar verpakkingen hondeneten! 's Morgens waren we in Kieldrecht een vriendinnetje van Laura gaan ophalen, en toen we er aankwamen, stond haar jongere zusje op het erf - ze woonden in een boerderij - met in haar armen een pup. Die pup was Boaz.

Robert sprong bijna uit de auto en vroeg: - een jack russell? En toen zij ja antwoordde, had hij al beslist dat dat zijn hond zou worden.

En die herinnering brengt weer een andere herinnering naar boven: hoe hij, op bezoek bij de moeder van een van mijn vriendinnen, overrompeld werd door het zicht van de vele honden die in de woning aanwezig waren: de moeder van Helga had een 50 -tal honden geadopteerd, waarvan er meer dan 30 in huis leefden, en een twintigtal buiten. 

Robert had het niet zo met honden, maar toen hij ging zitten, en er een jack russell op zijn schoot sprong, zag hij dat als een teken dat dit hondje hem wilde verdedigen tegen de aanwezige meute.

Ik mis met je praten, of naar je te luisteren, je kon oeverloos doorgaan over kleine dingen, of over heel ingewikkelde onderwerpen zoals de tijdlijn van de Israëlische koningen, en je was dan altijd zo enthousiast. 

Nu, naar mij, wordt er niet geluisterd. Mensen vragen soms hoe ik mij voel, ook online, maar echt een lang gesprek verwacht ik allang niet meer. 5 Minuten is de maximum. Ze haken af of beginnen over zichzelf.

Vele mensen rond mij rouwen, en we voelen ons op een of andere manier verbonden, maar het is geen verbinding die je enthousiast vermeldt. Alles gebeurt in stilte en met veel begrip voor elkaar, met veel respect. 

Ik haat het nummer All I want for Christmas is You, omdat dat exact is wat ik nu wil, niets anders. Ik heb beslist niemand plezier te doen deze feestdagen dan mijzelf: ik vier kerst alleen dit jaar - met jou. 

Liefje ik wou dat ik je had kunnen redden, ik wou dat jouw God echt bestond, dat ik kon bidden en vragen om jou terug te brengen. Zodat wij ons leven samen zouden kunnen afmaken. 

Mijn lijf treurt als een treurwilg en ik zie er vreselijk oud uit. Wat haat ik dat! Jij noemde mij altijd jong en jeugdig. Ik had een "mooie huis". Je complimenten waren origineel.

Ik hou van jou voor eeuwig en altijd. Lieve schat. Ik hoop dat ik snel sterf.xxx

vannacht heb ik gedroomd dat ik bij je in de wagen zat, en daarna dat ik in een bar binnenkwam om jou te ontmoeten, maar dat je reeds vertrokken was; je was je portefeuille vergeten naast een leeg glas rode wijn.

Mijn vader ligt in het ziekenhuis, voor een check-up van zijn stents, die zijn in orde en morgen mag hij waarschijnlijk naar huis; in het Middelheim zijn ze wel vergeten zijn gouden armband en zijn horloge in te pakken, dus die moet ik gaan halen dit weekend: blijkbaar kan niemand deze items opsturen via post of ze even naar Palfijn laten brengen...ambetantenaren...neen, ik moet vanuit Herentals naar Wilrijk om dat even op te halen.

Als jij nog zou leven zouden we even samen rijden..en dat combineren met een bezoek aan de zaterdagmarkt of zo...

als die er staat nu in tijden van corona...

al die eenvoudige dingen die we deden die ik nu zo ms. gewoon in jouw gezelschap zijn. wat mis ik dat.

Je vol vuur horen praten over weer een geschiedkundige ontdekking die je had gedaan. Wat een verlies.

Waar vind ik nu een man met jouw koppigheid, intelligentie, rebelsheid die ook nog goed kan dansen en van soul houdt?

Op het werk ruikt de zeep naar appel, en elke keer als ik mijn handen was, denk ik aan jou en voel ik mij weer schuldig.

op 2 oktober, 1 dag naar de shunt - operatie, zat je rechtop in je zetel op je kamer, en had ik een appelkoek voor je meegebracht.

Eerst dronk je twee bekers koffie, die je enorm smaakten. Je at de appelkoek met veel smaak op. Het was de laatste keer dat ik je rechtop zag zitten en iets zag eten.

Ik zie je zo graag...hopelijk droom ik deze nacht weer van je xxxxx

dag lief

xx

vandaag was mijn tweede dag op mijn nieuwe werk.

de collega's zijn superlief, enkele weten al dat je overleden bent. Ik rijd blèrend naar huis 's avonds, blijkbaar heb ik nood aan een huiluurjte, net als sommige baby's.

Wat is de zin van dit leven? Ik kijk als door een glazen bol naar de mensen om mij heen, die gewoon hun leven leiden, terwijl ik snak naar een gesprek met jou, op bed naar een DVD kijken, samen slapen...

je opinie over wat Polen en Hongarije beslissen in dit verenigde Europa. 

Alles draait om jou, ook al ben je er niet.

Wat was het weekend moeilijk, beseffend dat ik met deze stap, het starten in een nieuwe job, mij weer een stap verder van jou verwijderden: geen mogelijkheid meer om dagelijks naar jouw graf te komen en even met je te praten. Zelfs dat niet meer...

had ik maar geld om even ertussenuit te trekken, gewoon aan zee of zo, en lekker naar de zee staren.

Wanneer ik je huis betreed, voel ik een zucht van opluchting, van verlichting.

Binnenkort is ook dat voorbij, als je dochter er gaat wonen..

wat is mijn leven veranderd op een paar maanden tijd!