|
Hallo allemaal,
Hier ben ik weer. Mijn mama denkt dat ik al een tijdje depressief ben, waarschijnlijk omdat ik bijna nooit mijn bed uitga, altijd hetzelfde boek lees en heel vaak nadenk over de dood. Ik ben niet depressief maar ik geef haar geen ongelijk, niet elke tiener is zoals ik. Ze heeft besloten om me naar een praatgroep te sturen. Ik ben al enkele keren gegaan maar het was nooit een succes. Vandaag, zoals alle andere keren, wou ik weer niet gaan maar, ook zoals alle andere keren heeft mama me toch kunnen overtuigen. Ik ben heel blij dat ik dan toch geweest ben want ik heb namelijk iemand ontmoet. Toen ik binnen kwam liep ik tegen hem... best onaangenaam want al mijn boeken lagen op de grond. En geef toe, dat is niet direct de beste manier om kennis te maken. Maar hij was knap, groot, slank en had bruin haar. Toen we in de kring aan het praten waren zag ik dat hij me aanstaarde. Iedereen vertelde zijn verhaal en dan was het zijn beurt. Maar hij zij alleen maar: "Mijn angst is dat ik vergeten word." Daarop heb ik een heel wat geantwoord, samengevat: " Er is een moment waarop we allemaal doodgaan en waarop niemand je nog herinnert." Er verscheen een echte lach op zijn gezicht. Buiten hebben we nog wat staan praten en dat is denk ik het begin van een prachtige vriendschap. Zijn naam is trouwens Augustus, Augustus Waters. Hij heeft zijn kanker overleefd.
Tot snel
Hazel Grace
|
