Augustus is heengegaan. Ik heb het jullie niet verteld maar hij is net voordat we naar Amsterdam gegaan zijn weer gediagnosticeerd met kanker. Hij heeft dan ook op intensieve zorgen gelegen. Tijdens onze trip naar Amsterdam heeft hij me dat verteld maar op dat moment had hij er geen last van. Na onze terugkomst is het alleen maar erger geworden... We hadden dan al een pre-begrafenis gehouden met Isaac, Gus' beste vriend. Tijdens de nacht kwam mama mij plots wakker maken. Zonder dat ze iets zei wist ik al data het zover was... Ik was er kapot van. Op de begrafenis was Peter er maar ik negeerde hem, hij had ons zo belachelijk gemaakt. Blijkbaar had Gus hem gevraagd om aanwezig te zijn op zijn begrafenis. Peter had me een brief overhandigd van Augustus. Daarin had hij, voor mij, een einde verzonnen voor het boek. Waarin hij eigenlijk mijn verhaal verteld. Het was prachtig. Ik zal dat voor eeuwig bewaren. Gus moet niet bang zijn om vergeten te worden want hij blijft voor altijd in mijn hart.
Ik ben net terug van Amsterdam en het was super! Eerst hebben we de stad een beetje verkend op een klein bootje, het was prachtig. Diezelfde avond had Gus voor ons twee nog in een restaurant gereserveerd. Alles was heerlijk: de wijn, het eten, het dessert, alles. Het werd ook allemaal betaald door Peter van Houten. Daarna zijn we nog gaan wandelen langs het water en hebben we veel gepraat. Het was gezellig. De dag erna was een heel andere sfeer. De ontmoeting met Peter van Houten draaide uit op een regelrechte ramp. Hij was zat en heel onbeleefd. Hij heeft Gus en mij erg teleurgesteld en beledigd. We besloten om er toch nog een toffe dag van te maken en zijn samen met zijn secretaresse naar het Anne Frank-huis gegaan. Heel veel trappen waar ik dus die zuurstoftank naar boven moest sleuren maar daar hebben Gus en ik voor het eerst gekust! Zalig! We hebben dus niet echt een antwoord gehad op onze vraag maar we hebben er een prachtige tijd beleefd.
Vandaag was de beste dag van mijn leven! De laatste tijd spreken Gus, dat is de bijnaam van Augustus, en ik vaak af. En deze middag hebben we weer afgesproken. Hij is me komen halen met prachtige oranje tulpen in een t-shirt van een Nederlandse basketbalspeler, terwijl hij daar eigenlijk een hekel aan heeft, aan basket. We zijn daarna naar een mooie open plaats gaan zitten in het gras. We zagen er kinderen spelen op een soort skelet van hout. Hij had alles bij voor de lunch: wijn en boterhammen met Hollandse kaas. Hij had me eerder al gevraagd wat mij wens was, want we krijgen namelijk een wens die we mogen vervullen van de Wensstichting. Ik dacht dat ik eigenlijk al vroeger ging sterven dus heb ik die maar gebruikt om naar Plopsaland te gaan. Gus heeft zijn wens nog niet kunnen vervullen, maar hij wil die nu heel graag met mij vervullen. We willen allebei het einde weten van "An Imperial Afliction". Dus Gus wil graag naar Amsterdam om daar te praten met de schrijver, Peter van Houten. En ik mag mee!!! Ik ga naar Amsterdam!! Ik ben Gus eeuwig dankbaar! Ik zal jullie zeker zeggen hoe het er geweest is.
Hier ben ik weer. Mijn mama denkt dat ik al een tijdje depressief ben, waarschijnlijk omdat ik bijna nooit mijn bed uitga, altijd hetzelfde boek lees en heel vaak nadenk over de dood. Ik ben niet depressief maar ik geef haar geen ongelijk, niet elke tiener is zoals ik. Ze heeft besloten om me naar een praatgroep te sturen. Ik ben al enkele keren gegaan maar het was nooit een succes. Vandaag, zoals alle andere keren, wou ik weer niet gaan maar, ook zoals alle andere keren heeft mama me toch kunnen overtuigen. Ik ben heel blij dat ik dan toch geweest ben want ik heb namelijk iemand ontmoet. Toen ik binnen kwam liep ik tegen hem... best onaangenaam want al mijn boeken lagen op de grond. En geef toe, dat is niet direct de beste manier om kennis te maken. Maar hij was knap, groot, slank en had bruin haar. Toen we in de kring aan het praten waren zag ik dat hij me aanstaarde. Iedereen vertelde zijn verhaal en dan was het zijn beurt. Maar hij zij alleen maar: "Mijn angst is dat ik vergeten word." Daarop heb ik een heel wat geantwoord, samengevat: " Er is een moment waarop we allemaal doodgaan en waarop niemand je nog herinnert." Er verscheen een echte lach op zijn gezicht. Buiten hebben we nog wat staan praten en dat is denk ik het begin van een prachtige vriendschap. Zijn naam is trouwens Augustus, Augustus Waters. Hij heeft zijn kanker overleefd.
Ik lees heel graag boeken en deze morgen had ik het gevoel dat ik graag zelf een boek zou willen schrijven. Misschien weten jullie dat nog niet, maar ik heb schildklierkanker, die is uitgezaaid naar mijn longen... Zelfstandig ademen lukt mij dus niet meer. Ik weet niet wanneer mijn einde zal aanbreken, maar dat zal waarschijnlijk vroeger zijn dan de gemiddelde mens. Mijn favoriete boek is "An Imperial Affliction" van Peter van Houten waarbij het hoofdpersonage ook kanker heeft en op het einde sterft. Het heeft een open einde en ik haat boeken met een open einde, maar toch raad ik jullie aan dat boek te lezen want het is prachtig! Voor jullie zal ik dus geen boek schrijven. Mijn laatste dag kan immers elk moment aanbreken en dan hebben jullie niet zoveel aan mijn boek. Ik heb dus besloten om een blog voor jullie te schrijven. Daarin ga ik mijn dagelijkse leven aan jullie toevertrouwen. Ik ga dus beginnen bij het begin: mijn naam is Hazel Grace en ik ben 16 jaar. Ik heb dus kanker maar voorlopig gaat alles goed.
