Eens in Bali wist ik totaal niet waar naartoe. Ik had geen idee wat ik daar moest doen. De enige reden waarom ik er was, was dat een medicijnenman uit Bali ooit had voorspeld dat ik op een dag zeker terug zou komen. Hij had mij ook verteld dat ik bij hem zou gaan wonen om hem Engels te leren, terwijl hij mij alles over de Indonesische meditatiekust ging leren. Maar ik had er nog nooit bij stilgestaan dat hij mischien gestorven was of mij zelfs misschien gewoon niet zou herkennen.  Ik besliste dus gewoon om in een hotel te verblijven. Daar leerde ik de de Italiaans-Indische Mario kennen. Dankzij hem kwam ik in contact met de medicijnenman: Ketut Liyer. Ketut herkende mij op het eerste zicht niet, maar na mijn uitleg herinnerde hij zich alles weer. Zoals voorspeld leerde ik hem Engels en hij de Indonesische meditatie. Ketut en ik kregen een heel hechte band. Ik bezocht hem elke dag en kwam alles over hem te weten. Via meditatiemethoden leerde hij me het leven te respecteren in al haar gekkigheden. Zo liet hij mij kennismaken met de Vier Broers Meditatie, waarbij ik elke dag tot mijn vier beschermbroeders moest bidden. In Indië leerde ik eveneens de genezeres Wayan kennen. Wayan en ik  waren allebei door de liefde gekwetst. Iedere ochtend ging ik Wayna bezoeken terwijl ik ’s middags nog steeds bij Ketut ging.  Op een dag bad Wayan dat ik een nieuwe liefde zou vinden. Ze nodigde me uit voor een cocktailparty. Daar ontmoette ik de Braziliaanse gastheer Felipe. Ik besefte snel dat ik voor Felipe iets voelde. Hij behandelde me met liefde zoals geen één man het ervoor al gedaan had. Maar ondanks dit, zag ik het nog niet zitten om een relatie te beginnen. Ik had immers te veel meegemaakt en vreesde om mijn eigen geluk en waarden weer te verliezen. Maar op een bepaald moment werd de liefde sterker dan mij, ik gaf mij over en bracht een heerlijke nacht door met Felipe. De volgende dag vertrok ik samen met Yudhi die ik ook in Bali had ontmoet. We maakten een Amerikaanse rondrit door Bali. Ontertussen dacht ik weer minder aan de liefde, maar dat duurde niet lang. Toen ik terug kwam, woonde ik nog een laatste maand in het appartement van Felipe. Ik genoot nog volop van mijn laatste dagen en bracht veel tijd door met Ketut, Wayan en Felipe. Juist voor ik terugkeerde naar New York, reisde ik  met Felipe nog naar een Indonesisch eiland, Gili Mano, waar ik lang geleden ook kwam om te mediteren. De liefde tussen mij en Felipe was zo groot dat we besloten om onze relatie in stand te houden  en steeds heen en weer te reizen tussen Amerika, Australië, Bali en Brazilië.

11-03-2012 om 20:25 geschreven door Liz  

Vlak voor nieuwjaar kwam ik aan in India, meer bepaald in de Ashram. Ik kreeg daar een baantje als vloerschrobber. Eerlijk gezegd, in het begin was dit wel een tegenvaller. Ik had veel moeite om te mediteren en kon nauwelijks orde houden in mijn gedachten. Ik vervloekte de bedenker van de hele Yogi (Swamiji) die mij in mijn dromen en gedachten achtervolgde en verzon excuses om niet naar de meditaties te hoeven. Daarbij kwam nog ééns dat ik mij begon af te vragen of ik mijn relatie met mijn ex-man of David nog een kans moest geven. Ik was de kluts kwijt.  Gelukkig had ik vrienden op de  Ashram: een voormalige non, een veehouder uit Ierland, een dichter uit Nieuw-Zeeland, Richard uit Texas (die haar Groceries noemt) en Tulsi, die me op de juiste weg duwden. Op een nacht gebeurde er iets ongeloofelijk! Een van mijn vrienden nam me mee helemaal boven op de toren van de Ashram. Daar bevond ik mij dan, juist onder de sterrenhemel, juist onder God. Vannaf dat moment onstond er een hechte band tussen mij en God. Al mijn zorgen van mijn verleden kon ik van mij afzetten. Vanaf dat moment ging de meditatie een heel stuk makkelijker. Ik besloot om niet door India verder te reizen, maar nog wat in de Ashram te blijven. Ik schakelde over van vloerenschrobber naar spirituele gastenbegeleider. Dat baantje hielp mij ontzettend in mijn doorbraak naar mijn spirituele zoektocht. India was een ontzettend leuke ervaring. Ik ontdekte dat ik van mijzelf moest houden, ongeacht mijn fouten en slechte eigenschappen. Ook creërde ik mijn eigen geloof en mijn eigen weg. En zo, vol zelfvertrouwen, vertrok in naar Indonesië.

11-03-2012 om 19:08 geschreven door Liz  

Rome, de stad vol met  vreugde waar ik het puur genot ontdekte. Ik studeerde er Italiaans aan een talenuniversiteit. Meteen werd ik hopeloos verliefd op die taal vol passie en vreugde. Jammer genoeg voelde ik nog steeds dat depressief kantje in mij, maar gelukkig ontmoette ik daar leuke mensen, onder andere Luca Spaghetti. Hij leerde me het italiaanse leven kennen, en liet me genieten van de italiaanse eetgewoontes. Dankzij hem voelde ik mij volledig Italiaans.

In de daaropvolgende perdiode verliet ik Rome en reisde ik verder door Italie. Ik bezocht onder andere: Firenze, Venetië, Napels, Bologna, Lucca en mijn laatste italiaanse bestemming : Sicilië. Met heel wat extra kilo’s en eigenwaarde zette ik mijn koers verder richting India.

11-03-2012 om 19:05 geschreven door Liz  

 En toe zei ik het hem: “ Ik wil scheiden.” Zomaar uit het niets. Hij had het totaal niet verwacht. Gedurende een lange tijd probeerde hij het op te lossen, scheiden was voor hem geen optie. Ik bood hem al mijn bezittingen aan maar hij weigerde nog. In die periode heb ik David ontmoet, een acteur. Hij bracht mij in contact met God. Zonder het te  beseffen, begon ik meer en meer te bidden. Ik zocht als het ware veiligheid bij God. David bracht me ook in contact met een Goeroe.  Uiteindelijk  kreeg ik ook een bericht dat mijn man de scheiding aanvaard had, dus ook al mijn bezittingen. Ik had  alles verloren. Maar niet voor lang. De promotietour van mijn boek werd namelijk een groot succes. Ik besloot een radicale stap te nemen : één jaar op reis, op zoek naar evenwicht en geluk.  Bij het uitstippelen van mijn avontuur, besloot ik naar Italië, India en tenslotte Indonesië te trekken.

11-03-2012 om 19:04 geschreven door Liz  

Hallo, ik stel me even voor. Ik ben Liz, ik ben dertig jaar en had onlangs nog alles wat men maar wensen kon: een mooie baan, een hoop vrienden, de perfecte man, een mooi huis, … enz. Toch liep het mis. In plaats van gelukkig te zijn, werd ik overspoeld met paniek, verdriet en verwarring. Ik herkende mezelf niet meer, ik wist niet meer precies wie ik was. Toen ik vorige week in de badkamer diep in mijn gedachten verdwaalde, voelde ik het. Ik was niet meer verliefd. Wat moest ik in godsnaam doen ? Hoe zou ik het hem vertellen?

11-03-2012 om 19:03 geschreven door Liz