De laatste werkdag van Mijn Lief en dan is hij thuis voor de kerstdagen. Fijn fijn fijn.
Omdat ik een soort huisvrouw ben, heb ik besloten dat alles in zijn voordeel moet zijn die dagen. Zo zit ik op handen en knieën de grond te boenen, deed ik al walgelijke werkjes zoals het afvoerputje uitkuisen, de vuilbakbodems uitschuren en de keuken ontvetten. Mijn buik weegt een ton op dit moment en dus is dit allemaal niet zo eenvoudig als het lijkt. Bovendien heb ik de twee kleintjes nu het vakantie is, die om de drie nanoseconden hun mama nodig hebben; billen afvegen; mama, kijk wat ik al kan; mandarijntje schillen; oeps mama, weer naast het toilet geplast; glas water nemen; pijn gedaan; nog een mandarijntje; mogen we schilderen; met de Lego spelen; knippen en plakken; kom je een verhaaltje vertellen; mama, ik krijg de kraan niet meer dicht.
Kortom, ik vraag me niet meer af hoe ik aan slokdarmspasmen kom in deze zesde maand van mijn zwangerschap. Laat de gynaecoloog maar doordrammen over gezonde voeding en geen thee drinken.

Het feit dat ik vijfendertig (!) dozen gevuld heb ondertussen voor de naderende verhuis en die allemaal naar de garage heb gebracht doet er in ‘mijn gezegende toestand’ ook niet veel goed aan. Het enige positieve is natuurlijk dat we hier verhuizen uit dit te kleine huis, ook al gaan we wonen bij de hoofdstad terwijl dit alleen maar nog verder is van mijn geliefde stad dan ik hier al zat.

De Baronnes liet me al verschillende malen weten dat ‘al haar vriendinnen’ het niet meer dan normaal vinden dat de vrouw de man volgt, ook al zit ze hele dagen thuis in de woonplek die de man kiest en zit hij op zijn kantoortje. Prehistorisch vind ik dat zelf.

En wat ‘al haar vriendinnen’ vinden hoef ik niet echt te weten, aangezien ze niet eens bestaan want dat is toch de constante in haar conversaties ‘dat ze geen vriendinnen heeft en er ook geen nodig heeft’.

Ik bedenk onder het dweilen en afwassen kerstpakjes voor de Baron en de Baronnes. Wat moet je in Godsnaam geven aan mensen die alles hebben? Bovendien moeten we wat de broekriem aantrekken want we hebben net een huis gekocht. De Baron en Baronnes beloofden vaag een financieel steuntje in de rug maar komen nu toch niet meer af met concrete feiten. We konden met gemak een huis in ‘mijn stad’ gekocht hebben zonder risico’s maar nee het moest persé duurder en verder zijn. Nu zit het er dik in dat ik fulltime zal mee moeten werken om in een huis te wonen in een stad waar ik niet wil wonen. Benieuwd wat 'al de vriendinnen' van de Baronnes daarop zouden zeggen…

Maar immer optimistisch wil ik het huis aan de kant en fris tegen dat de goede huisvader thuiskomt. Na veertien uur werken, zie ik een gouden streepje aan de horizon. Mijn Lief belt dat hij bijna thuis is. Wanneer hij binnen komt heeft hij amper oog voor mijn werk maar zo zijn mannen, troost ik mezelf. Vervuld van zijn eigen werklust en de welverdiende vakantie die eraan komt, neemt hij een aperitief terwijl ik de laatste hand aan het eten leg.
“Zie mij eens,” zegt Mijn Lief, terwijl hij zich met zijn drankje en wat nootjes in de zetel zet. “Ben jij niet gelukkig dat ik voor mezelf zorg en het niet aan jou vraag om het me te brengen.”
Nog meer vervuld van eigenwaarde (mannen hebben niet veel nodig) jaagt hij de kleintjes naar mij in de keuken en kijkt naar het journaal. Ik heb nog een uur of twee te gaan (eetboel opruimen/afwassen/kindjes in bad, kleren voor morgen, vaatwas, wasmachine vullen) en dan mag ik mij ook eens neervlijen. ’t Is te zeggen, als de kleinste niet zoals de afgelopen twee weken tot elf uur dertig naar beneden komt met allerlei smoesjes om niet te hoeven slapen. Het kind loopt oververmoeid en huilerig maar is al een hele tijd met geen stokken in bed te houden zo rond de uren die ik nodig heb om te ontspannen en te kunnen slapen. Ik ga nu meestal rond half twaalf met een doorgedraaide kleuter slapen (lees: in de coma vallen). Rond vijf uur in de ochtend ben ik klaarwakker omdat mijn hersenen beseffen dat ze al een tijdje niet meer opgeëist worden, gaan denken voor zichzelf en aan het piekeren slaan over van alles en nog wat, bijvoorbeeld; deed ik voor dit leven vijf jaar universiteit?
Ik sta dan meteen op want dit is het enige moment van de dag om een kopje thee te drinken, een bad te nemen en te lezen (!) of naar het toilet te gaan zonder dat ik gestoord word.

Vlak na het eten, wanneer ik begin de tafel af te ruimen kondigt Mijn Lief – the last-minute man -aan dat hij de avond zal doorbrengen met een vriend in één of ander snookerpaleis.
En terwijl hij zijn schoenen aantrekt zegt hij ook nog: (zei ik al dat Mijn Lief een last – minute man was?) “Oja, Kerst bij mijn ouders gaat niet door, ze gaan totaal onverwacht eventjes naar het Buitenland bij de Zussen Kerst vieren.”

En zie, zo wordt dit toch nog een schone dag! Halleluja!

22-12-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Vandaag belde Mijn Lief eerst met lievigheden. Ik was net heel smerig werk aan het doen in tuin en het regende bovendien dus zijn telefoontje was welkom, bracht wat zon in de dag etc.
Een kwartier later kom ik met moestuinhanden binnen en merk dat ik drie telefoons heb gemist. Mmm... jammer niets ingesproken. Een mens zou zich afvragen waarom antwoordapparaten bestaan.
Maar dan rinkelt de telefoon al weer. Ik neem op en hoor Mijn Lief zeer opgewonden: "Geeft de Baronnes je al gebeld?" Ik ruik onraad...
"Nee, hoezo? Ze belt toch alleen maar als ze extreem pissig is op me is? Heb ik iets verkeerd gedaan dan?"
"Wel..."
"Ja?"
"Euh..."
"Ja, komaan zeg, wat scheelt er?"
"Ik heb haar gezegd dat ik het niet eerlijk vond?"
"Wat?"
"Dat van de Sint voor Zus 1 haar kinderen en die van ons."
Verdorie! Ik ontplof bijna. Op de vraag gisterenavond; wat de kinderen eigenlijk van de Sint gekregen hadden bij de Baronnes, had ik - domme ik - een kort verslag gegeven (zie vorige post) en nu is hij zich gaan kwaadmaken op de Baronnes.

Hij heeft haar gebeld, zoals hij gisteren al gezegd had te doen. Ik heb hem toen met handen en voeten uitgelegd, rationeel gevraagd en zelfs minder rationeel gesmeekt om dat niet te doen. Aangezien ik de enige ben tegen wie ze over de spilzucht van haar dochter klaagde, komt het nu echt over alsof ik de klikker, de verklapper, de jaloerse, kortom de slechte ben. De baronnes moet me niet (understatement van de eeuw) en nu gaat Mijn Lief nog wat koren op haar molen geven...

Hij ziet er geen graten in maar ik leg alvast de telefoon van de haak voor de rest van de dag.
Blij dat ik die drie vorige oproepen gemist heb.
In mijn staat... (straks wordt het nog een huilbaby)

08-12-2009, 12:40 Geschreven door Lotta Modesta  

Vandaag was het Sinterklaas.
Mijn Lief maakte een afspraak met zijn moeder dat we zouden gaan lunchen. Zus 2 die nu ook al in het Buitenland werkt en woont, was nu even heel uitzonderlijk uit het Buitenland op bezoek. Twee dagen ervoor was Zus 1 er ook heel uitzonderlijk en hadden de Baron en de Baronnes een dineetje gehouden met hun drie kinderen. Het was een hectische boel geweest met veel ‘discussies’ en dus zeer geslaagd volgens Mijn Lief.

Ik was blij dat ik er niet bij hoefde te zijn maar nu onder het mom van Zus 2 die maar eventjes heel uitzonderlijk uit het Buitenland was, vond Mijn Lief dat we toch eens moesten passeren. Ik zag er zo tegenop en bovendien had Mijn Lief al bevestigd dat we zouden komen en het was Sinterklaas etc.
Dik tegen mijn zin vertrokken we.  
Achterin de auto hoorde ik ontstemmende geluiden van de kleintjes. “Zal OMA weer zo boos zijn op ons.” Etc.

We kwamen nog maar aan en ik hoorde al dat Zus 2 voorgoed terug is uit het Buitenland dus dat noodzakelijk bezoek bleek niet zoooo noodzakelijk. Zus 1 komt volgende week ook weer heel uitzonderlijk eens uit het Buitenland. Bovendien was er geen Sint-sfeer.
Luidop verklaarde de Baronnes: “De Sint bestaat niet! Basta.”
Gelukkig reageerden mijn kinderen met een lacherig getik tegen hun voorhoofd toen de Baronnes haar hielen keerde.
Achteraf kwam ze me vertellen dat Zus 1 voor driehonderd euro (!) geschenken had gekocht in naam van de Sint op kredietkaarten van de Baronnes. Ze deed er wat geschokt over. Ze zei: “Tja ze is wat spilziek maar aan de andere kant; in het Buitenland hebben ze niets en ze was heel uitzonderlijk eens  hier.” Vroeg toen: “Jullie verwachten toch niets hé?” Ik knikte beminnelijk van "Nee hoor!"

Daarna kwam ze terwijl ik haar vaatwas vulde af met het verkleurde uienmandje uit de keuken (uienschillen nog op de bodem) gevuld met peren uit de tuin. “Heel Bio” lachtte ze, “echt iets voor jou!”
(Want de peren waren nogal aangestoken.)
Er staken ook twee repen Aldi-chocolade bij.
(Thuis zag ik dat ze een maand over datum waren.)
“Voila, ik zeg maar: voor alle kinderen hetzelfde als de kinderen van Zus 1 Sint krijgen van mij dan de jouwe ook!” stelde ze zichzelf tevreden.

Aan tafel: biefstuk van de haas en frieten voor de omnivoren. Op mijn bord: plonk! Iets onbestemd en nogal zwartgebrand voor de v*e*g*e*t*a*r*i*ë*r.
Ik katapulteerde het in een kotszakje op mijn schoot in zijn geheel nadat ik het na verwoede pogingen zelf niet in stukken kon breken. Achteraf zei ze me dat het een Bicky burger was. "Echt iets voor jou hé! Voor de prijs dat dat maar kost, kan er zelfs geen vlees inzitten."

De baronnes deelde me fluisterend mee dat Zus 1 ook zwanger was van haar derde kind, net zoals ik. Maar ze zou zes maanden na mij bevallen, zo kon ik lekker mijn babyspullen aan haar geven.
Ze zei erna nog: “Ze probeerde al langer dan jij hoor, voor een derde. ’t Schaap. ’t Is geen jaloezie. Ze wou wel een derde, maar als ze ongesteld was, was ze wel telkens opgelucht. Maar dan weer triestig en dat jij zwanger was, hielp natuurlijk niet. Ze is nu helemaal in de war en ze heeft het al zo moeilijk met weten wat ze wil. ’t Schaap.”

Omdat we dringend nog ergens anders heen moesten (Gloria, gloria, gloria in Excelsis Deo!) liep het deze maal niet slecht af met de baronnes. Ze was heel opgelucht omdat we snel aanstalten maakten om te vertrekken. Ze begon zelfs te preken tegen Mijn Lief dat hij beter moet luisteren naar mij als ik wil vertrekken en dat hij niet zo moet blijven plakken.
Al bij al waren we er toch twee uur geweest en die twee uur hadden Zus 2 en Mijn Lief zonder stoppen zitten discussiëren. Hevig, met oplaaiende stemmen en harde stellingen tegen elkaar. Iedereen had last van een lichte migraine na het eten. Bruistabletten werden bovengehaald maar al bij al vond iedereen het bijzonder geslaagd. En weg waren we…
 

De versteende Bickyburger plonkte nog éénmaal in een afvalemmer langs de autosnelweg maar bleef alvast niet op mijn maag liggen.

We verhuizen binnenkort naar een echt huis en ik neem me voor nooit meer op bezoek te gaan bij mijn schoonouders. Laat ze maar naar ons komen en ik zal de heerlijkste vegetarische schotels bereiden en voor diegene die echt willen, biefstuk van de haas met frieten…

06-12-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Onze zoon verjaarde!
Hij zette net zijn eerste (aarzelende passen) in het lezen en schrijven.
De baronnes stond erop dat we kwamen dineren voor de verjaardag van haar enige kleinzoon.

Het werd uiteindelijk alweer een zeer traditionele zondagse maaltijd bij hen. Televisie snoeihard, nieuws, politieke en financiële duidingsprogramma’s vol commentaar van de Baron en Baronnes en Mijn Lief.  Wij, de kinderen en ik stilletjes onze mond houden. Echt een droomverjaardag voor een kleine jongen. Geen pakjes want de baronnes is niet aan pakjes. Hij zou later wel eens iets krijgen. 
Het diner was biefstuk van de haas en frieten voor de omnivoren en iets zeer onbestemd en al in staat van ontbinding zijnde voor de v*e*g*e*t*a*r*i*ë*r.

Gelukkig heb ik me door de jaren gespecialiseerd in het goochelen. Ik kan al onder de ogen van een volledig bezette tafel iets van mijn bord in een kotszakje op mijn schoot katapulteren zonder dat iemand het in de gaten heeft. Mijn Lief vindt het fenomenaal. Hij kan er nooit over uit hoe ik het doe.
De kat van de Baronnes, die een veelvraat is en zelfs oude muizen verorbert, liep klagend weg van het prakje.

Opeens, zoals het meestal gaat, zijn Mijn Lief en de Baron naar het salon verdwenen en ruimen wij, de Baronnes en ik de tafel af. Het bezoek begint te lang te duren en de Baronnes krijgt het op haar heupen. Zonder aanwijsbare reden – of het zou de uitwerking moeten zijn van één of ander geslikt medicijn – schiet ze voor een niemendal uit haar slof.
Mijn Lief die kritiek had op haar inferieur dessert (zelfgemaakte roomijs die stijf van het eigeel staat) was het ditmaal en de Baronnes begint gif te spuien. Waarom ik hem zo heb gemaakt en dat het zo’n gemakkelijke mens was voor hij mij kende. Dat ze vindt dat hij een verkeerde keuze heeft gemaakt en dat ze niet begrijpt dat hij niet meer verstand heeft dan wat 'kinders te zitten maken' bij mij.
Dat de kinderen niets van wat ze klaarmaakt lusten en dat ze niet zijn opgevoed en hoe zal ik er drie aankunnen als ik nog geen twee kinderen aankan…
De kinderen kijken niet begrijpend naar de Baronnes. Ik ben helemaal sprakeloos. Ik weet onderhand wel wat schelden is en dat ze dat telkens doet en hoe ze dat doet maar de inhoud verrast me steeds opnieuw. De jongste doet haar jasje aan en zegt: “Mama, ik wil naar huis.” De Baronnes krijst: “Dat bedoel ik nu net. Noem je dat opvoeding?” Spatjes speeksel vliegen erbij in het rond. De Baron komt binnen in de eetkamer en raadt ons in bedekte termen aan zo snel mogelijk te vertrekken. We worden zacht toch dwingend naar de auto gedwongen en rijden huiswaarts. Misschien was het tijd voor haar medicijn?

Sinsdien noemt de jongste de Baronnes ‘oma’ (een woord waar de Baronnes van gruwelt, zelf prefereert ze de koosnaam die de Keizerin van Oostenrijk gebruikte: Mamily) en op school beweert de kleine nu zelf dat het een STIEF-oma is.

Voor mezelf besluit ik nooit meer te gaan naar mijn schoonouders.

04-12-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Na twee zeer moeilijke, zware jaren, drie vierden en zelfs halftime werken en het hele huishouden alleen doen en uiteindelijk niet meer werken, geraakte ik er toch door. Fysisch.
En de langverwachte derde mocht er komen. Medisch gezien, emotioneel en vanuit het hart al veel langer natuurlijk. En zo geschiedde het.

De Baron en Baronnes vielen stil tijdens de aankondiging.
De Baronnes vond haar tweede adem en zei: “Hopelijk wordt het geen mo… zal het lukken.” En vertelde daags nadien op een familie -bijeenkomstje van haar aan iedereen die het wou horen dat ze het zo spijtig vond voor haar zoon dat hij niet meer verstand had en bij mij bleef.
Ze zei nog meer giftige dingen en in de daaropvolgende dagen sijpelden die toch allemaal door tot bij mij…

Na al die vuilspuiterij besloot ik nooit meer te gaan naar mijn schoonouders.

02-12-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Toen de jongste twee jaar was, werd ik zwanger van mijn derde.
Het liep faliekant af.
Een miskraam en bovendien werd ik dodelijk ziek.

Om een zeer lang en depressief verhaal met MD House-allures kort te maken: een hele reeks medische incompetenties en flagrante medische fouten verder en heel, heel, heel veel kritiek van de Baronnes, gaande van dat ik labiel was tot gewoonweg onmogelijk en best maar eens een psychiater ging opzoeken, werd ik uiteindelijk in een bijna te laat stadium en inwendig zwaar toegetakeld opgenomen in het ziekenhuis.

Mijn Lief had het moeilijk. Ondersteunen, helpen, moed geven, troosten… het zijn geen kwaliteiten die hij van thuis meegekregen heeft of zelfs maar geleerd heeft.
En de kinderen, twee kleine kleutertjes die zonder mama thuisbleven…
Mijn Lief besloot naar zijn - let op (!) - niet werkende moeder te stappen voor ‘hulp in nood’. Voor de allereerste keer! Maar daar toegekomen, bleek dat niet te lukken want... raad eens, Zus 1 kwam net heel uitzonderlijk uit het Buitenland en zou enkele weken inwonen met vriend en kinderen. Dus drie (niet-werkende!) volwassenen om op vier kinderen te letten. Kan niet!

Mijn moeder nam meteen vrijaf en Mijn Lief bracht de kindjes daar. Ik zag in de zestien dagen dat ik opgenomen was geen één lid van mijn schoonfamilie. Ze moeten zes volle minuten rijden naar het ziekenhuis en de Baron werkt er als professor. Oja, toch, de Baron kwam eens langs. Wel vier hele minuten!

Wel liet de Baronnes me weten dat ik zeer dankbaar mocht zijn voor mijn miskraam. Want dat drie kinderen alleen voor sterke vrouwen is (zij bijvoorbeeld). Dat vertelde ze me op een receptie met een glaasje teveel op. De receptie was het geboortefeestje van een nichtje dat net haar derde kind gekregen had. Dat nichtje nam die opmerking niet en kwam hevig op voor mij. Maar de Baronnes die begon meteen met haar rug naar me te konkelfoezen met het nichtje. Zelfs Mijn Lief was ontzet. Wat zeer uitzonderlijk is, want de lieverd ziet alleen maar het goede in de mensen en merkt niet veel onderhuidse spanningen op. (Maar dit oversteeg natuurlijk wel het onderhuidse.)

Achteraf stuurde ze steunbetuigingen naar me.
Het nichtje, niet de Baronnes maar dat was wel duidelijk, denk ik.

Ik besloot nooit meer te gaan naar mijn schoonouders.

01-12-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Op een poepsjiek trouwfeest van een nicht van Mijn Lief waarop de Baronnes helemaal in het goud (!) glitterde en schitterde en zowel de bruid als de moeder van de bruid vaal deed lijken, kwam Zus 2 in actie.
Ze had tot nu mij altijd straal genegeerd maar op het hoogtepunt van mijn eerste avondje uit zonder de kinderen in twee jaar (! herinner de opmerking van de moederkloek zonder sex-appeal ?), nam ze me terzijde en preekte over mijn ‘onaanvaardbare gedrag’ tegenover haar arme zus. 
De preek duurde exact één uur en dertien minuten. Er ging een klok aan de muur achter haar en ik kon het dus minuut per minuut volgen. Wanneer ze haar gal had gespuwd, ging ze verleidelijk gaan dansen met haar partner, (macht erotiseert?)
Ik voelde me een beetje een dweil. En geen verse, recht uit de plastiek nee, eerder het groezelige exemplaar dat ook dienst doet als voetveeg aan de voordeur van een studentenkot. 

Ik had alweer niets gezegd maar ik kom ook niet uit een nest waar je voortdurend strijdlustig moet zijn in geval je aangevallen wordt. Iets wat steeds vaker tot uiting komt wanneer Mijn Lief en ik zelf ruzie hebben. Zijn aanvallen zijn beenhard en ik kan alleen maar verbaal terugschoppen, zonder nuances. Jammer. Werk aan de winkel wat mijn incasseringvermogen betreft en vooral mijn tegenaanvallen.

28-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Mijn Lief heeft grote overredingskracht en enkele maanden later, met Kerst zaten we er alweer, bij de Koude Kant. 
We hadden een wasmand cadeautjes bij en goede hoop op een zonnige toekomst en goede voornemens. Zus 1, alweer eens heel uitzonderlijk uit het Buitenland overgekomen en pas bevallen van haar tweede, zei bij wijze van begroeting: “Wat een groot hoofd heeft de uwe.”
Tegenover een boreling, ja inderdaad! Maar welk kind van enkele maanden niet?
Bovendien zat haar borelingetje onder het geboortegewicht.
(misschien omdat ze had gerookt tijdens de zwangerschap?)

De hele maaltijd werd de tweede kleine van Zus 1 bewierookt.

En Zus 1 ook overigens. Tot tweemaal toe zei mijn schoonmoeder: "Ik heb zeer cerebrale kinderen, zeer intelligente! Vreemd dat ze kinderen maken met mensen die dat niet zijn. Maar, je hebt van soorten nodig, zonder 'doeners' geraakt de wereld ook niet... gekuist, bijvoorbeeld."

Ze waren dit jaar miraculeus ‘vergeten’ cadeautjes te kopen voor mij en de kinderen. Onze kinderen welteverstaan! Zus 1’s kinderen stikten in de dure geschenken.
Het kerstmenu was biefstuk van het haasje een frietjes met tuingroenten. En voor de  v*e*g*e*t*a*r*i*ë*r was er kipfilet… En of ik daar ook een probleem mee heb misschien?

24-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Het aloude verhaal van het kind in het buitenland. De verloren zoon/dochter...
Niemand in deze situatie moet ik het uitleggen. Je mag fulltime met twee werken, een baby’tje hebben en geen opvang in de zomer, maanden vooraf een agenda vastgelegd hebben... wanneer de ‘zoon/dochter’ uit het Buitenland bij de schoonouders komt, val jij uit de boot. Ze waren dan ook maar heel uitzonderlijk eens hier. Maar we zijn geen sukkelaars, kunnen ons behelpen. Het is geen noodsituatie...
 

Zo verliep het anderhalf jaar tot ik mijn tweede kindje kreeg op het moment dat Zus 1 ook weer zwanger was. Niet omdat ze wou maar ook weer wel want het was nu of nooit maar één is geen en twee is teveel werk maar gelukkig heeft ze veel personeel daar in het buitenland en moet ze er zelf niet voor zorgen.

Ik beviel, gaf een geboortefeestje thuis met alleen maar heel dichte vrienden. Toen de Baronnes er door een verspreking aan de telefoon op kwam, stuurde ze Zus 1 omdat die best wat verstrooiing kon gebruiken, zwanger zijnde etc. naar ons feestje. Ik had er geen zin in, echt niet, maar… weet je, alleen zijn is inderdaad niet fijn tijdens je zangerschap (en ik stond toch al zelf geboekstaafd als labiele huilebalk wanneer ik zwanger was en “ons huis is dan wel klein maar laat iedereen er welkom zijn.”

De sfeer was algemeen zoet en lievig, het was een geboortefeestje! Maar toen nam Zus 1 ons kleine dochtertje op, ondanks dat ik het liever niet wou, al dat gepotel aan de kleine meid, zeker nu ze eindelijk lag te slapen. Het volgende moment hoorde ik een klap achter me en een collectief ‘ademinhouden’. Heel raar gevoel was dat.

Ik keek achter me en zag ons baby’tje op haar gezicht op de tegelvloer liggen. Doodstil. Terwijl Zus 1 bijna onmiddellijk zei: “Ah, ’t zal wel meevallen, ik heb de mijne zo vaak laten vallen.”

Toen sprong een snaar bij mij en die is onherstelbaar kapot.

Ik werd meteen opnieuw gelabeld als rancuneuze egoïste. De volgende twee dagen zat ik zonder ook maar één uur slaap (!) met een mechanische borstpomp op een metalen stoeltje naast de couveuse waar ons dochtertje herstelde van de klap. Ze had een gekneusd gezichtje en haar tandbeen was gekneusd, twee jaar later bleken haar voortandjes met stukjes glazuur er af uit te komen.    

Zus 1 wou ik niet meer zien. Ze had zelfs geen kaartje of bloemetje gestuurd, dingen die op die dagen met stromen toekwamen van familie en de vrienden die op het geboortefeest aanwezig waren. De Baronnes belde me op zonder intro om me vijf minuten lang zonder onderbreking of ademruimte te zeggen wat voor een onmens ik was en dat er best ergere dingen waren dan een baby laten vallen: “Hiroschima bijvoorbeeld.”
Haar arme dochter zat met een slecht gevoel en dat tijdens haar zwangerschap. Hoe kon ik, onmens die ik was.

Dit was de druppel.
Ik besloot nooit meer naar de schoonfamilie te gaan.

20-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Ik beviel van een zoon.
Zus 1 van een dochter.
De Baronnes sprak mij toe: “Ik kan er niet aan doen, maar een kind van je eigen dochter is zoveel specialer dan van je zoon.”
Ze had geen geschenk voor onze pasgeboren zoon, haar eerste kleinzoon. “Het is zoveel gemakkelijker om iets te kopen voor een meisje, zeker als de moeder je dochter is” maar we zouden later wel eens iets krijgen.
Diezelfde week gooide ze al Mijn Liefs' jeugdherinneringen, dagboeken en schrijfsels op het containerpark.
Mijn Lief in de put en Zus 1 ‘troostte’ met: “Weest blij, je hebt er toch geen plaats voor in je kleine hutje en nu moet je het zelf niet weggooien.”

Zus 1 en haar man vertrokken naar het Buitenland.
Niet omdat ze dat persé wou maar eigenlijk wel, want hier blijven wonen was al helemaal geen optie. Maar ze wou liever hier wonen en dan toch weer niet.
Het was allemaal weer een beetje onduidelijk.

18-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Om haar ontuchtige en in zonde levende kinderen te stimuleren om te trouwen, beloofde de Baronnes aan iedereen die wou trouwen; een gigaparty in hun huis en parktuin en 25.000 Euro. Voila!

Mijn Lief en ik trouwden, maar besloten dat te doen in alle bescheidenheid, omdat we dat al gepland hadden omwille van de liefde, de familienaam van ons kindje en niet omwille van geld.
Alleen voor wet, niet voor de kerk, dat doen we later wel eens wanneer we niet zwanger zijn, samen met een stuk of wat kinderen van onszelf.

Op de trouwdag kwamen mijn ouders met een groot boeket in aanslag en een envelop met een weekendje Parijs.
De Baron en Baronnes kwamen ook.
En dat was het.
We hadden het niemand gezegd, hou dat maar voor een intiem feestje wanneer we eens voor de kerk trouwen.

We tekenden wat papieren in het stadhuis en vertrokken naar een restaurantje waar de Baron en Baronnes de hele maaltijd uitriepen dat ze de rekening zouden betalen bij wijze van geschenk maar daar kwam dan wegens ‘geen geld bij’ niets van. Maar de Baronnes had wel een heerlijke taart voor ons ten huize De Koele Kant. Bij het oorverdovende geronk van de zitgrasmaaier die de Baron persé op dat moment wou uittesten nipten wij een glaasje schuimwijn en aten een vette, ontdooide (!) chocoladetaart op een Delhaize-kartonnetje. De Baronnes dronk wat teveel schuimwijn en zei dingen die we graag vergeven wegens dronkenschap en nog liever snel vergeten.

Mijn moeder had een zelfgemaakt geschenk mee, een keramische schaal waarmee ze bovendien net een prijs gewonnen had voor de originele vormgeving en de Baronnes bekeek die met een nep-gezicht. “Prachtig!” kirde ze.
En zette hem daarna in het schuurtje bij de serre waar de kapotte bloempotten staan om te voorzien in scherven bij het aanplanten van nieuwe stekjes.

De Baronnes fluisterde me toe: “Waarom bracht je moeder een geschenk mee? Ik ben niet zo geschenkachtig aangelegd. Ik heb zelfs niets voor jullie, maar je zult later wel nog eens iets krijgen.”
Verder hoorde ik niets meer want de zitmaaier maakte zoveel kabaal dat ik bijna doof werd.

Ik was onpasselijk door de ontdooide chocoladetaart en de giftige dingen die ze in haar dronkenschap had gezegd en besloot op die dag van mijn huwelijk met Mijn Lief, nooit meer naar mijn schoonfamilie te gaan.

14-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Op een dag kreeg ik telefoon van Zus 1.
Zus 1 bleek namelijk ook zwanger.
Het was een heel ingewikkeld verhaal. Ze wou wel en toch niet en ze hadden erom gedaan maar ook gehoopt dat het niet zo zou zijn en dan weer wel. En een maand aan een stuk kreeg ik telefoon over of ze nu wel of niet zou aborteren. Uiteindelijk was ze voorbij de wettelijke termijn en had ze haar gedacht nog niet opgemaakt. Dus houden dan maar.

Ik reageerde meestal emotioneel en dat werd dan weer op de zwangerschap gestoken.
Of ik niet beter wat vlees zou eten in plaats van v*e*g*e*t*a*r*i*s*c*h. Dan zou ik niet zo’n huilebalk zijn.

12-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Mijn kleine huisje in een achterlijk gat dat ik met mijn spaarcenten had gekocht verkocht ik, van het zolderkamertje van Mijn Lief werd de huur opgezegd en we verhuisden samen naar een ‘tuinhuis’, zo noemden de Baron en de Baronnes het. Ze besloten niet op bezoek te komen tot we in een ‘echt huis’ woonden.

Mijn Lief bleek ook twee zussen te hebben. Ze besloten al heel snel dat ik niet bij de familie hoorde.
Ze negeerden me meestal, wat mij nogal goed uitkwam, maar op minder goede momenten waren ze gewoon kattig.
Venijnige opmerkingen die Mijn Lief ‘grapjes’ noemde of algemeen bedoelde opmerkingen die nogal persoonlijk aankwamen:

‘Kinderen van de lage middenklasse die ook universiteit gedaan hebben’,
‘mensen die denken dat je met een Senseo echte koffie kan maken’,
‘Blonde meisjes zonder tekst die huwen met intelligente carriëremakers’,
‘meisjes die besluiten moederkloek te worden en hun sexapeal verliezen en daar niet om lijken te geven…’,
‘Mensen die geen 500.000 euro op hun rekening hebben staan.”

Niet alleen ik was de dupe, het viel me op dat ze constant kritiek uitten op elkaar en daar even fel op reageerden.
Mijn Lief noemde dat al eerder ‘grapjes maken’ maar het gelach was toch vooral honend. En de tegenreacties nog giftiger.
Ikzelf reageerde eigenlijk nooit. Soms tranen op het toilet of in de auto op weg naar huis maar de mokerslagen waren van zo’n intensiteit dat ik op het moment zelf meestal te versuft door de slag was om op een levendige ad rem manier te reageren.

Wist ik veel dat dat soort mensen bestond en zo omging met elkaar. Ik kwam uit een nest waar we een avondje geslaagd noemden aan de hoeveelheid lachen en genieten, niet aan de slagen die we thuisgehaald hadden in één of ander psychologische krachtmeting.

Ook tegen elkaar waren de gezinsleden van de familie Baron-Baronnes behoorlijk hard. Ik zag tot nu, nooit lichamelijk contact en hoorde tot nu ook geen enkel goedbedoeld compliment naar elkaar toe.

Vreemd volk.

07-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta  

Het begon dus zeven jaar geleden. Ik werd verliefd op een collega. Een filosoof die op een zolderkamer in de stad woonde. Heel romantisch. De zolderkamer was krottig genoeg om sympathiek te zijn en niet zo krottig om gedegouteerd te zijn, achttiende eeuws, oude vloeren, scheve deuren, compleet met steenrijke huisjesmelker als huurbaas.

Kaarslicht en hemelsblauwe ogen

Bij kaarslicht en met de roes van een verliefdheid die het beeld nogal vertroebeld was dit romantiek van de bovenste plank. Mijn Lief was een dromer die alleen maar oude portoflessen met druipkaarsen en boeken scheen te bezitten. En een perfecte huid én hemelsblauwe ogen.

De kracht van positief denken

Na tweehonderd lunchen samen en veertig logeerweekendjes, bleek ik zwanger, meer bepaald op het moment dat we besloten ‘eraan te beginnen denken’ want we waren allebei per slot al dertig geworden.

De eerste kennismaking

Mijn Lief nam me mee naar zijn huis. Daar kreeg ik, arm schepsel uit een rood-groen gekleurd lagere middenklassegezinnetje mijn eerste schok. Het huis was gigantisch! Ik zocht in de hall waar de bellen van de appartementen hingen, maar blijkbaar was dit hele complex één huis. Niet te geloven.

(En nog veel minder te geloven hoe snel je went aan die afmetingen want nu vind ik het al veel normaler qua afmetingen.)

In de tuin waren drie (ja drie!) tuinmannen de hectaren gras aan het heraanleggen. Blijkbaar was de vader van Mijn Lief uit de bol gegaan met pesticiden. Hij had zijn complete grasplein de verdoemenis in gespoten. Zei ik al dat ik uit een groen nest kwam? Gemengde gevoelens, zwangere toestand. Meer had ik niet nodig om een beetje labiel gedrag te vertonen, ik kreeg een huilbui die Mijn Lief (natuurlijk) niet begreep.

Gelukkig waren de Baron en Baronnes niet thuis.

De tweede poging waren ze er wel en verwelkomden ze Mijn Liefs’ aankondiging dat hij vanaf nu voor altijd bij me wou blijven met: “’t Is maar een grapje!” (de Baronnes tegen de Baron). Terwijl de Baron amper opkeek uit zijn boek en met een vinger in de lucht geheel ter zijde declameerde: “De Joden waren een superieur volk.” Ik kreeg het opnieuw te kwaad en iedereen schreef het onmiddellijk toe aan de zwangerschap.

We werden officieel gevraagd om te komen dineren. Mijn Lief waarschuwde de Baron en de Baronnes dat ik v*e*g*e*t*a*r*i*s*c*h was.
Ik werd meteen in het vakje ‘naïeve lage klasse zonder tekst noch inhoud’ gestopt en zit daar eigenlijk tot nu nog in vast met als belangrijkste gevolg dat ik niet meetel tijdens de gesprekken. Maar dat is zo bij elke ‘buitenstaander’ die deelneemt aan een gezinsmaaltijd bij de Baron en Baronnes. Alleen al qua volume geraak je er nooit tussen, dus als ze al veronderstellen dat je geen inhoud hebt kan je het volledig op je buik schrijven. Die avond kregen de ‘cerebrale-intelligente-hoge-klasse-omnivoren: biefstuk van de haas met frieten en verse tuinbonen en voor de  v*e*g*e*t*a*r*i*ë*r was er konijn…

01-11-2009, 00:00 Geschreven door Lotta Modesta