Ja dames en heren, jongens en meisjes, honden en katten en alle andere huisdierachtigen,
na ongeveer anderhalve maand inactiviteit zijn de Komedie Spelers terug. Menig varken werd geroosterd, menig terrasje onveilig gemaakt en menig buurman kreeg het op de heupen van onze nachtelijke schlagermedley maar nu zijn we dus terug. Wij hebben onze rust gehad en zijn klaar om u tot eind april te voorzien van onnozelheden en nieuws omtrent de twee volgende producties van uw favoriete toneelvereniging. "ahzo" zegt u dan "en wat voor nieuws mag er dan wel wezen op het Komedie Spelers front?". Eerst feliciteer ik u kort met uw opmerkzaamheid en dan wil ik u vertellen dat de eerste bestuursvergadering en de daaropvolgende algemene ledenvergadering reeds hebben plaatsgevonden. U ziet wij hebben reeds enkele zwoele zomernachten voor u gezwoegd maar wij doen dit van harte.
Zoals u als trouwe adept van uw favoriete toneelvereniging ongetwijfeld weet, is de naam van het volgende stuk " De Rumba van Lamoemba ". Dit stuk van Kamiel Kemels is het vervolg op "Paprika uit Afrika" dat u vorig jaar bij ons kon bewonderen en dat verrassend genoeg ook van de hand van Kamiel Kemels was. Alvorens de repetities van start gaan op 15 augustus gaan de hardwerkende leden van uw favoriete toneelvereniging echter op afzondering naar zee. Bovendien nemen wij onze taak, u te entertainen, zeer ernstig en daarom trekken we ook nog eens met zijn allen op hoogtestage. In het zog van onze voorzitter begeven we ons begin oktober naar het pittoreske en heuvelachtig Bokrijk. (Over dat heuvelachtig discussiëren we nog maar eigenlijk is deze discussie overbodig. Bokrijk ligt tenslotte hoger dan de Vlaamse Kust en is dus uitermate geschikt voor een hoogtestage.)
Zo voorlopig was dit alles maar blijft u deze blog volgen voor het verslag van onze eerste stage van het jaar aan de Vlaamse Kust.
Met dit bericht verklaren wij, De Komedie Spelers,
Deze blog vanaf nu geopend. Het doel van deze blog is drieledig. Ten eerste zal deze blog gebruikt worden om het reilen en zeilen binnen de toneelvereniging 'De Komedie Spelers' wereldkundig te maken. Ten tweede zal deze blog dienen om af en toe eens op een luchtige manier stil te staan bij de actualiteit en ten derde dient deze blog om ons gewoon op een creatieve manier uit te leven. Zo de kop is eraf. Dit was dan ook meteen het eerste en het laatste ernstige bericht dat op deze webpagina verschenen is.
Zoals reeds gezegd was het voorgaande bericht slechts een formaliteit. Veel meer ernst hoeft u van ons niet te verwachten, toch heb ik nog één droeve mededeling. Deze blog is als een mol die boven komt op de penaltystip, hij steekt zijn hoofd boven de grond op een slecht moment. U leest het goed een slecht moment. Het is namelijk zo dat deze blog van start gaat op het moment dat het toneelseizoen, wat (het mag u verbazen) toch de drukste periode is voor een toneelvereniging, net gesloten is. Voor toneelgerelateerde berichten zal het dus wachten zijn tot ergens halverwege augustus. Maar niet getreurd wij hebben nog menig snoepgoed in onze broekzakken zitten waarmee we u zullen zoet houden tot uw geliefde vereniging uit zijn zonnesteek ontwaakt. Zo zijn er enkele van onze leden die, zich doodvervelend op facebook, begonnen zijn aan een vervolgverhaal onder de werktitel 'Wat een sukkelaar lijden kan' waarvan we u hier de eerste episodes presenteren.
In een poging om te redden wat er te redden viel, gooide de schooier zijn sigarettenpeuk naar de ridder op het witte paard, die net, bij nacht en ontij, de schone uit zijn armen had gerukt.(1) De witte ridder stapte af en keek naar het peukje, raapte het op en bracht het naar zijn neus. " Dat is godv******** Marlborro light met munt in. Dat zijn sigaretten voor geconstipeerde losers." Hij grinnikte gleed met een hand door zijn ruige, grijze, vers getrimde stoppelbaard en haalde een pakje Groene Michel uit zijn achterzak. "Hierzie probeert dat es." en hij wierp het pakje naar de sukkelaar.(2) Het pakje sigaretten viel voor de voeten van de schooier en er pengelde een druppel zweet langs zijn slaap... De schone hield gespannen haar adem in en wachtte bang af of de schooier deze uitdaging aandurfde. Koos hij voor haar of was hij te laf om zijn tondeldoos uit zijn zak te halen.....?(3) De schooier bukte zich en raapte het pakje op. Vol bewondering keek hij naar de engel op de verpakking en meende er iets van zijn schone in te herkennen. Hij keek haar aan met een blik vol angst die beantwoord werd met een kort knikje. Vertwijfeld haalde hij met duim en middelvinger een sigaret uit het pakje en bracht ze bevend naar zijn mond. " Wat est moatje, es ze te zwoar daje zo bibbert" schampte de ridder.(4) Hij nam zijn tondeldoos doch slechts enkele vonkjes waren het enige wat het ding kon produceren. Weer overklaste de ridder de schooier door zijn zippo uit zijn zadeltas te halen. De schooier zag de teleurstelling op het gelaat van de schone. Zijn angst voor de overwonnen draak nam bezit van zijn lichaam toen de rook in zijn longen gleed.(5) Briesend en vuurspuwend greep ze hem bij de keel en perste alle lucht uit zijn longen. Gezegend met meer moed dan diegene van wie ze waren liet hun antwoord niet lang op zich wachten. Hoestend en met een vuurrood aangezicht tot gevolg gingen ze de strijd met de draak aan. "Das wat anders dan je gerolde sjikk'n we'" glunderde de ridder die heel deze scéne ritmisch begeleidde door zijn zippo open en toe te klappen.(6) De schone keek, vanaf het dunne entje waarop zij gezeten was, naar het strijdgewoel als was het een nieuwe aflevering van het ter ziele gegane 'Dallas'. Af en toe sloeg ze haar frèle handen voor haar diepgroene ogen waarin al menig testosteronhouders waren verzopen, terwijl ze van links naar rechts wriemelde om de groene Michelekes te ontwijken.(7) Na veel gekuch en ritmisch geklap viel de regen Groene Michellekes stil, trok het stof over het strijdtoneel op en kwam de ridder tevoorschijn. Met zijn stevige machotred schreed hij, de ondertussen blauwaangelopen schooier voor dood achterlatend, naar een nabijgelegen bushokje waar hij 'a man with a harmonica', die daar door de schrijver was neergezet om de spanning op te bouwen, verzocht om op te houden met zijn irritant kattengejank. Hierna keerde hij zich om, knipoogde naar de schoone op de ent en liep op de schooier toe.(8) "Welaan...", zei de ridder tot de schooier, die intussen zijn tanden bij mekaar zocht en weer op volgorde probeerde te krijgen. "...Zult gij hier de boel aan de kant zetten, of moet ik die twee trienen van de VTM daarvoor bellen?" De schooier keek, vanaf de grond, met een loense blik naar de ridder. "Ridder," lispelde hij, "De vorm en inhoud van dit gesprek zijn niet waard te worden neergeschreven. Tenzij in een codex als verborgen boodschap." Heel even was de ridder spakeloos. (9) Met zijn mond vol tanden keek hij naar de schooier. "Geef mij er een paar want wie te veel heeft moet delen met wie te weinig heeft." sprak de schooier. Verwonderd over hoe ongelijk de wijsheid in de wereld verdeeld was, schopte de ridder de schooier ridderlijk verrot, sprong op zijn paard, griste de schone van haar ent en stoof met zijn paard in de richting van het slot met de gracht vol oude koeien errond.(10) De witrikken keken verbaasd vanuit de gracht naar de ridder die de schone, als wulpse amazone, voor hem op het paard had gezet. "Wat kijkt ge zo?", vroeg de ridder aan de witrikken, "Hebt ge nog nooit een schone gezien?"."Wel, deze schone zal vanaf morgen toezien of het melken op een ordentelijke manier zal gebeuren." En met deze woorden gaf hij zijn paard de sporen. Doch zonder op te merken dat de slotpoort nog gesloten was.(11) De ridder botste met een rotvaart tegen zijn eigen slotpoort. De klap was zo hard dat de schone een wimper verloor. Vederlicht als deze was werd hij meteen meegenomen door de wind en verdween hij in de verte. "Godv***** welke loempen ghond e ghezeghd dat die puurte toemocht?" U mijn weledele witheid, u zei: "Ak wederkere me min wuf dan moe het goe warm zin dan doe zi gemakliker heur kleren ut." "En ji moe alles doen wa kik zegge?" brieste de witte ridder. De bleekerik, de rechterhand van de witte ridder en opzichter van de witrikken, begon met zijn rechteroog te knipperen.(12) De schone was intussen aan het recht klauteren van tussen de poort en paard, waarop de ridder besloot om de poort vanaf nu de 'paardenpoort' te noemen, al was het maar voor de alliteratie. 'Oh min scone, het spit mi stif daje op je mulle zit gevallen', stamelde de ridder. Ze keek met een vuile blik naar hem, waarop de ridder zich dubbel plooide, zover het harnas dat toeliet, en verontschuldigingen uitte als waren rozenblaadjes. De schone veegde haar kleed af en schreed naar binnen nadat de poort alsnog was geopend. En toen kwam ze op het binnenplein van het slot..(13) Of tenminst dat dacht ze toch want ze werd verblind door het felle licht. Haar ogen beschermend tegen het licht, wat niet makkelijk was met één wimper minder, zette ze schoorvoetend een stapje vooruit. De geur die in de ruimte hing was niet de geur van uitwerpselen en rot vlees die ze verwacht had maar een soort frisheid van lavendel en lentebloesems.(14)...
...Even twijfelde ze of dit de hemel was tot ze zag dat ze eigenlijk terug gekatapulteerd was in de geschiedenis. Wat ze zag was een Romeinse patio met een prachtige vijver en buitenbaden. Bloemen stonden overal, keurig aangeplant. Er ston...den tafels vol heerlijke spijzen en grote amforen met de beste wijnen. Mannen in toga's en vrouwen in prachtige gewaden lagen aan aan de tafels en genoten van het schitterende banket. Om helemaal zeker te zijn van het feit dat ze wel degelijk wakker was, wreef de schone in haar ogen waarbij ze opnieuw een wimper verloor. De ridder keek haar glunderend aan en vroeg: "Wuk vinde van min themadag" ?(15) Themadag?" vroeg de schone verbaasd. "Joat joat", sprak de ridder met een vleugje trots in zijn stem. "Tes om joe te togen dak meer te bieën hei dan dien schooier". De schone draaide zich om en liep terug naar de ingang van de poort. In een poging haar tranen te verbergen voor de ridder, bukte ze zich en ging naarstig op zoek naar haar twee verloren wimpers. Om haar ter wille te zijn, riep de ridder onmiddellijk al zijn beschikbaar personeel ter plaatse. Een grote zoekactie begon. Tientallen mensen kropen op handen en knieën over de binnenplaats, zoekend naar de spreekwoordelijke naald. Niemand zag dat er plotseling een vreemdeling aan de slotpoort stond. Deze keek een beetje vreemd naar het bizarre schouwspel.(16) "Is dat hier dat ik moet zijn met mijn orchidee?" vroeg de vreemdeling na enige tijd. De ridder keek van de grond op, fronste zijn wenkbrauwen en gromde: "Nenk. Bol het af me je orchidee, hier is enkel een orgie." "Ssssorrry" stamelde de v...reemdeling "dan heb ik de contacadvertentie verkeerd begrepen". "Just en bol het af" De ridder stond op, liep naar de vreemdeling schopte hem in zijn kruis en sloeg de orchidee stuk op zijn hoofd. Hierna liet hij hem vakkundig opruimen door twee witrikken. "Laot em slaopen bi de tongstjes" De twee witrikken knikten.
Ondertussen lag de schooier te bekomen van de het pak rammel dat de ridder hem gaf. De 'Man with the harmonica' had hem in het bushokje gesleurd en zat nu over hem gebogen. Zo gezeten begeleidde hij het kreunen van de schooier zachtjes op zijn harmonica. Deze deed zijn ogen open en de tranen liepen zachtjes langs zijn wangen toen hij besefte waar hij was. Met schorre stem sprak hij: "Hoe laat komt de koets van 08.30 uur?" De 'Man with the harmonica' wreef hem zachtjes over de onderbuik en zei: "Die is gisteren geweest, kort na de middag.", "Maar wanhoop niet, mijn nieuwe best vriend, overmorgen is er de koets van 14.27... uur." "Wat moet ik dan zolang doen?", schreeuwde de schooier. Uit zijn stem klonk wanhoop alsof hij de zandkorreltjes van het strand van St-Anneke moest tellen.. .Wat gelukkig niet zo was vermits het strand van St-Anneke, zoals men weet, al menig mens zijn gezond verstand gekost heeft. Men denke maar aan Ward de Bever en krasse Kris P. bij wie de zandkorreltjes nog de tanden doen knarsen of aan de gerespecteerde burger G. die zo lang korreltjes telde in de volle zon dat zijn haar er vuurrood van uitsloeg en hij van toen af samen met zijn besnorde kompaan L. alleen nog onzin verkocht, van de bovenste plank wel te verstaan maar toch onzin. De kreet van wanhoop was nu meer een kreunen geworden om het vooruitzicht dat hij nog vele uren Pim-Pam-Petten voor de boeg had met de 'Man with a harmonica'. Hij gruwde van deze gedachte omdat de man ondanks zijn goede inborst toch bekend stond als een verwoed Pim-Pam-Petter en een valsspeler. "Weet je wat?" zei de 'Man with a harmonica' opgewekt, "Laten we Pim-Pam-Petten!" Nog voor de schooier kon antwoorden haalde hij een hoge B mol uit zijn harmonica, gevolgd door een ietwat valse conter do. Zo zei de 'Man with the harmonica' , 'De toon is alvast gezet'. Hierop haalde hij zijn doosje pim pam pet tevoorschijn en het blad met de spelregels. 'Dit papiertje is voor jou' sprak hij tot de schooier. 'Persoonlijk verkies ik er mijn laarzen aan te lappen'. Wat hij dan ook prompt deed. De schooier keek wat beduusd naar de prijzige laarzen en bedacht zich dat hij nu voor het eerst in zijn leven zijn regels had. Hiervoor had hij bandjesloos geleefd en onbezorgd getennist, gejogd en met zijn vriendinnen gewinkeld maar daar kwam nu een einde aan. De Man zag dit en sprak: "Ik weet wat je doormaakt, ik heb ook in een overgangsfase gezeten maar nu ben ik regelloos." Er was echter geen verandering merkbaar op het gezicht van de schooier en dus ging hij verder: " Die regels daar zijn opgesteld door Henry Anderson, de vader van Pamela Anderson en de bedenker van dit spel." "Nog steeds keek de schooier met betraande wangen naar het papiertje. "Toen zijn kinderen Pamela, Pim en Peter op een dag ruzie kregen tijdens het vlooien van hun Siamese kat, één van de favoriete bezigheden van de Amerikaanse bourgeoisie, nam hij de pen ter hand en schreef hij in het zweet zijns aanschijns deze regels. Als je het papiertje tegen het licht houdt zie je nog de gele vlekjes." De schooier hief het papiertje voorzichtig de hoogte in. "Zie je ze?" vroeg de Man enthousiast omdat er nu toch leven in de schooier kwam. "Dat is nu het zweet des aanshijns van Henry Anderson." Hoopvol vervolgde hij zijn verhaal:" Toen Henry eindelijk klaar was met schrijven veegde hij het zweet weg, keek naar zijn kinderen en zei: " Dit mijn kinderen zijn jullie regels, die jullie vanaf nu zullen naleven telkens jullie de kat vlooien. Bovendien heet dit spelletje niet meer 'de kat vlooien' maar 'Pim-Pam-Pet' naar jullie drie namen. Je moet weten dat hij Peter, Pet noemde omdat hij een overdreven haat had tegen Peter Pan die hij verantwoordelijk hield voor het verdwijnen van zijn jeugdliefde Wendy. Deze had hem op een koude winteravond in 1943 laten staan en nooit meer iets van zich laten horen. Bijgevolg werd het dus Pim-Pam-Pet en niet Pim-Pam-Peter. En zo mijn beste schooier is dit geniale spel ontstaan." "Echt waar?" vroeg de schooier vertwijfeld. De man grijnsde: " Afgezien van het feit dat men de naam Pim-Pam-Pet later ging gebruiken voor een saai spel met kaartjes en dit goddelijke spel vanaf dan Vlooienspel of Tiddly Winks ging noemen is dit volledig waar." Hij had het spelbord opgezet en begon de vlooien te verdelen toen... , vanachter een rododendrons, de vlooiencircus directeur tevoorschijn kwam gesprongen. Hij balde zijn beide handen tot ferme vuisten en plaatste die in zijn zij. Zijn obligate snor trilde zwaar. 'En wie dacht hier op de staart van mijn vlooien te liggen klooien?' De schooier en de 'Man with the harmonica' keken verbaasd op. Van hun sokken geblazen door zoveel rijmelarijen. 'Oh, vlooiencircus directeur', sprak de 'Man with the harmonica', 'wisten wij veel dat het uw vlooien zijn. 'Kijk dan naar de nummer op hun sticker voor ik u tussen de struiken flikker', sprak de directeur met een vaste bariton. De schooier nam een vlo tussen zijn vingers. Hij draaide het beestje om
en om, maar zag geen staart, laat staan een genummerde sticker. De vlo vond het maar niks, die gratis rit op een achtbaan, wrikte zich los en koos het hazenpad. 'Gij dwaas', riep de circusdirecteur,' Kunt gij zelfs geen vlo de baas??' Geschrokken
liep de schooier de vlo achterna, die intussen van het hazenpad was
afgegaan om via de E40 de wijde wereld in te trekken. Snel nam de
circusdirecteur zijn microscopisch kleine hokjes om de andere vlooien
in te doen en zo een groter verlies te vermijden. 'Ah zo, een gat in
mijn financiën boren... Gij lieden zult nog van mij horen.' zei de
circusdirecteur. Hierop draaide hij zich gracieus, doch furieus om. Al
was het maar om ook in zijn bewegingen het rijm te behouden.
De schooier en de 'Man with the Harmonica' bleven wat verweesd achter
met hun lege pim-pam-pet doosje. De Man zette zijn keel open en er
weerklonk een kreet die door berg en beek ging (merg en been mocht niet
van dierenrechtenorganisatie G.)"Nu
heb ik geen Pim-Pam-Pet vlooien meer en ik ben eraan verslAAAAfd!" "En
ik heb geen Schone meer en ik zag ze nog niet nAAAAkt!" De Man keek vol
verbazing naar de schooier. "Ah gijse vieze vuile filoe zo een schoon
en braaf meiske en gij denkt enkel aan seks SEEKS" "Alsof gij veel
beter zijt gij wilt met u vlooien flikflooien terwijl gij zelf iedereen
met u vlooien flikt en dan zijt ge nog geflikt door die rijmende
flikker van een vlooiencircus directeur." "Ja en gij hebt u Schone laten roven
door een stoere, naar crevetten stinkende ridder." "En daar ga ik nu
iets aan doen!": sprak de schooier vastbesloten. Hij stond op, veegde
zijn broek af, sloeg de groene Michellekes uit zijn haar en vertrok. De 'Man
with the harmonica" sprong op zijn beurt recht en hobbelde in het spoor
van de schooier in de richting van.... Toen wat?Waar is de wimper naartoe gevlogen en hoe verloopt de zoektocht op de Romeinse themadag? Waarom trilde het oog van de bleekerik? Heeft hij last van een allergie of is het een spontane depressie? Dit alles en nog veel meer komt u te weten in de volgende aflevering van 'Wat een sukkelaar lijden kan'
