Het is op zijn plaats om alle aanwezigen tijdens onze Park in de Zon-dag te bedanken. Het was dan ook op een zonnige zondag, alles kwam de naam ten goede. Toch speelt er in mijn hoofd de vraag of de naam van onze praatgroep niet aangepast zou moeten worden. En dit nadat ik heb mogen vaststellen dat meer dan 400 mensen ons graag hebben gesteund en zo een steentje hebben bijgedragen om de werking van onze praatgroep en onderzoek naar de ziekte mee te ondersteunen. Het hart op de juiste plaats en gisteren duidelijk in de zon, dus Hart in de zon zou ook meer dan passen. Toen ik vanochtend wakker werd, was mijn hoofd fris maar mijn lichaam loodzwaar en niet van de kilootjes. Het rondhossen van de ene tafel naar de andere, wat ik graag heb gedaan en met volle overtuiging, kent vandaag zijn tol. Met stramme spieren en benen die liefst zo weinig mogelijk doen, was de stap niet groot om mij hier voor het scherm te zetten en te beginnen pennen. Lang geleden dat ik mijn lichaam nog zo ben tegengekomen en vandaag weet ik weer dat ik ziek ben. Maar dat verdwijnt in het niets bij wat ik gisteren heb mogen ervaren. De ochtend begon nochtans helemaal verkeerd. Wanneer er een dag plaatsvindt zoals gisteren, is slapen de nacht voordien geen evidentie. Als dan ook nog zoonlief besloten heeft van zijn gewrichtsbanden te pijnigen en 's nachts niet meer te weten waarop of waaraf van de pijn, dan wordt een nacht kort. Dan hoort men zijn wekker om kwart voor zes, om om vijf voor zeven terug wakker te worden. Wetende dat men verwacht werd op de plaats van het gebeuren met de sleutel en nog heel wat materiaal. Gelukkig heb ik de laatste jaren heel wat opgestoken en kon ik bepaalde raad die ik wel eens krijg van mensen toepassen. 'Chantal, ge moet meer delegeren! Ge moet ook al eens iets uit handen durven geven...! Gisterenochtend vijf voor zeven was dan ook het uitgelezen moment hiervoor. Jen kwam de sleutel ophalen, Els reed naar de bakker en ik was om half acht ter plaatse. Geen kalf verdronken, maar voor een controlefreak zoals ik geen echt schitterend begin van een overigens wel schitterende dag. Het was in ieder geval indrukwekkend, hartverwarmend, fijn, mooi om zien en ik kan dit rijtje nog wel wat langer maken wie zich allemaal de moeite getroost heeft om ons een hart onder de riem te steken. En de kleine hindernissen die we nog tegenkwamen die ochtend verdwenen snel in het niets. Het is dan ook doordat we een hechte groep vormen dat we dit hebben kunnen mogelijk maken en ergens diep van binnen ben ik best wel trots. Ook ben ik trots op onze families die door hun harde werk dit voor ons mogelijk maken, want we zijn beperkter in ons kunnen in vergelijking met vroeger. En niet te vergeten, de mensen die onze dag vooraf uitgebreid mee kenbaar hebben gemaakt!! Ik heb in ieder geval de mij toebeelde affiches en flyers niet alleen moeten verdelen, er waren bepaalde handen die dat werk heel wat lichter hebben gemaakt en ik ben deze heren dan ook meer dan dankbaar. Dus dankjwel aan mijn lotgenoten, vrienden, families en niet te vergeten alle sympathisanten. Want als zij ervoor kiezen thuis te blijven, mogen wij moeite doen zoveel wij willen, maar dan is er geen geslaagde dag! Dus zonder twijfel zijn zij de hoofdrolspelers en ze verdienen dan ook een DIKKE MERCI! We hopen hen volgend jaar opnieuw te mogen begroeten en zullen hen dan opnieuw met open armen ontvangen!
Zo zwart als roet is het niet, zo zwart als van in zwartgallig is het ook niet, het is enkel roet in het eten.Tja een mens gaat er enkele dagen tussenuit, denkt dan nog alles te kunnen, slaapt dus op een keihard bed en ... enkele dagen thuis: rug potvast. De medische uitleg ga ik jullie besparen, maar het komt er op neer dat rechtstaan van uit een zetel, uit bed of op een stoel geen plezier is. Telkens twijfel ik dus of ik wel zou gaan zitten of liggen, want daar hoort dan automatisch rechtstaan bij. Als ik dan echter moet blijven rondlopen, tja dan komt het ook niet goed. Dus roet in het eten, want ik had vele plannen. De voorjaarsopruimwoede kwam er aan. Hoewel dat woord grotendeels wel klopt: het is nog steeds voorjaar en de woede is er ook wel. Alleen van het opruimen is dus nog niets in huis gekomen. Jawel, ik lieg, gisteren een poging gedaan om de badkamer te poetsen, uren langer dan normaal, op handen en knieën uit pure noodzaak... maar het resultaat was er. Nu is het niet mijn bedoeling om hier heel mijn huishouden uit de doeken te doen. Andere plannen waren dan weer uitgebreid gaan fietsen, hoewel fietsen het enige is dat ik nu nog goed kan. Daarbuiten hebben we het echter nog druk genoeg, maar erg vind ik dat helemaal niet. De laatste voorbereidingen voor de fietstocht van onze praatgroep 'Park in de Zon' op 5 mei kondigt zich bijna aan. Nu onze laatste vergadering afgelopen maandag was wel een 'rare' vergadering. Gezien mijn rugproblemen was het bestuur (klinkt gewichtig, amai) naar ons thuis afgezakt. De gastvrouw die oorspronkelijk voorzien was, had haar koffie en gebak meegebracht, dankjewel Jen. Ze had ook haar man bij, logisch die vormt ook mee het bestuur,. Toen na verloop van tijd bleek dat de tijd er wel was maar nog niet de gelegenheid en richting dokter zou moeten, werd het ineens de omgekeerde wereld. Leo, de man dus, verbood me van met de wagen te rijden (en eigenlijk maar goed ook), reed met mij richting dokter en de rest bleef bij ons in huis verder vergaderen zonder mij. Een onverwachte bezoeker zou wellicht raar opgekeken hebben, allemaal vreemden in huis en niemand van ons. Maar dat kan alleen bij echte vrienden en ik ben ze dan ook dankbaar voor de geboden hulp. Daarnaast zijn de voorbereidingen van Move for Parkinson volop lopende. Maandelijks blijven we afspreken met onze kerngroep en ik moet zeggen we vormen een mooi team met ieder zijn kunnen. Tussendoor worden de mails veelvuldiger en de telefoontjes ontbreken ook niet. Het begint allemaal meer en meer vorm aan te nemen en belooft goed te worden. Zoals het er nu uitziet... spannend! Nu, moest je zin hebben ons evenement mee te verspreiden, dan kan dit door onze facebookpagina door te sturen aan je vrienden. Ps voor de computerleken (zoals ik) staat er uitgelegd hoe je het kan doen. Ik ben benieuwd hoeveel likes en nog van dat we zullen bijeen sprokkelen. Ook op www.moveforparkinson.be kan je de gang van zaken volgen. Onze facebookpagina is eveneens move for parkinson. We hebben er helemaal zin in en nu nog het ruggeske dat braaf wordt, dan ben ik helemaal tevreden. Wordt vervolgd!
Enkele tipjes van de sluier opgelicht: El je chalijo in Barcelona
We kunnen blijkbaar vrij overtuigend zijn. Dit werd me duidelijk toen gisteren me iemand zei dat ze zelfs met woordenboek en al op zoek zijn geweest naar 'El je chalijo'. En ik trots op mezelf, blijkbaar had ik de letters van onze namen goed door elkaar gerutseld. Of was het reeds duidelijk door de bijgeleverde fotoreeks?
Diezelfde persoon zei me dat een detective het volgende zou moeten worden, want dat er kop noch staart aan het hele verhaal te knopen was, maar dat de nieuwsgierigheid geprikkeld was. Zo eens lekker onze aandacht op iets anders kunnen vestigen dan ons ziek-zijn doet ook wel eens deugd. En hebben we allemaal wel eens nodig. UIteraard heb ik misschien wel makkelijk praten, maar ik waag het er toch op.
Toch ga ik nog een poging wagen om de zinnen wat te verzetten. Hier dus enkele tips:
1) Zoals aan een restaurant'ronselaar' gemeld werd op zijn vraag waar we vandaan kwamen, was dat China.
2) De computerstem in de lift sprak Chinees, het zij te zeggen Spaans.
3) Een parkie slaapt niet lang en zoekt een andere bezigheid wanneer de rest nog wel slaapt en heeft gelukkig een pc bij.
4) Een geschikte plaats om lawaailoos te tokkelen op de pc was snel gevonden
5) Mijn dochter vond het nodig om vanaf de eerste avond een keelontsteking te krijgen uit solidariteit.
Zo dit zijn enkele opgelichte tipjes van de sluier.
Vragen over de rest? Stel ze gerust en wie weet welk antwoord je krijgt...
Zo dit is even de laatste tip want ik moet (of mag, beter gezegd) nog enkele zaken voor Move for Parkinson regelen. Ondertussen is ons evenementenweekend voorzien van een facebookpagina en van een website www.moveforparkinson.be Het loopt goed en dat er veel werk mee gemoeid is, is logisch maar ook fijn! We gaan dus met z'n allen onverdroten en zeer gemotiveerd door. Binnen onafzienbare tijd kan je ook hier weer een verslag van de vorderingen lezen.
Of hoe Spaans Chinees kan klinken en al wat Chinees is geen geheimen kent voor Spanjaarden. En wat drie achteloze BVs, die drie dagen verbleven in Barcelona, enkel maar kunnen beamen. Alwaar evenzeer twee jonge, mooie deernes al wat het met zich meebracht moeiteloos hebben ondergaan.
Om even terug te komen op dat Chinees, wellicht is wat je tot nu leest al dit woord waard. Maar vanaf heden kan ik u melden dat de meest geschikte stad om van iets onverstaanbaars iets verstaanbaars te maken overduidelijk Barcelona is. Want daar weet men van ober tot toerist dat niet alles altijd lijkt wat het is en niet alles is wat het lijkt. Hotels met bed zonder matras of matras zonder bed. De ene keer binnen, de andere keer buiten. Kamers met toilet zoals wij ze allemaal kennen, maar evenzeer toiletten die computergestuurd worden. Al dan niet handbediend. De stad waar obers als vampieren zijn of zijn het vampieren die obers zijn? Waar apen uit de bomen vallen en de ganse straat wakker houden in een meer dan geslaagde camouflage. Waar liften het woord tot hun gebruikers richten en dan nog een antwoord verwachten. Gelukkig biedt dan wat aan Chinees boven water komt, een afdoend antwoord, als het dan al gehoord wordt. Men zou denken van niet, aangezien de man in de lift, dag in dag uit, volhardend het woord is blijven richten tot die Chinees die er geen bleek te zijn, maar waarvoor het Spaans wel Chinees was.
Barcelona, waar midden in de stad, koeien loeien, of het nu zieke koeien zijn al dan niet. Waar jonge Spaans uitziende deernes, niet Spaans blijken te zijn, maar het wel spreken. En blonde, blauwogige vreemde deernes, die eerder uit het Noorden lijken af te stammen uit solidariteit met de loeiende koeien besluiten ook ziek te worden. En waar uit het niets, of weze het een soortgelijk TV-scherm?, andere schone, enthousiaste Spaansprekende dames verheugd een kijkje komen nemen in die kamers met bed zonder matras en toilet met speciale besturing. Waar evenzeer uit het niets, of weze het opnieuw datzelfde soortgelijke TV-scherm, stripfiguren ten tonele verschijnen, in gedachten vergezeld van enkele attributen, zoals daar zijn reuzegrote paraplus. En neen, het gaat hier niet om Mary Poppins. Die heeft trouwens niet de juiste connecties om hier ten tonele te verschijnen. Daarvoor kent ze nog niet genoeg Chinezen, vampieren of Daarvoor moet ze andere roots hebben, die wel gehomologeerd worden als volstaan om deel uit te maken van het clubje van de ogenschijnlijke achteloze BVs.
Is het Chinees, al wat ik hier schrijf? Tja, ik zou zeggen, klop eens aan bij de juiste deuren en ze zullen opengaan en je zal zien dat Chinees niet is wat het lijkt en misschien Spaans ook niet. Wie zal het zeggen?
Kortom, ik wou alleen laten weten dat Barcelona een geschikte stad is om met BVs en jonge deernes te bezoeken. Live of langs het scherm dat doet er niet toe, maar het was super en voor herhaling vatbaar!
Het leven gaat verder, maar of dat kabbelend is...?
Nu ik sinds half september geen les meer geef, zouden er velen kunnen denken dat het rustiger is geworden. Tja, eventjes was dat het geval totdat er 'iemand' het lumineuze idee had mij een grootse fietstocht aan te praten. Het organiseren toch. En op mijn beurt had ik dan weer het 'lumineuze' idee van de geschikte personen aan te spreken voor enkele tips. Eén probleem, als ik het al een probleem mag noemen, is dat ik vergeten ben erbij te vermelden dat die tips geven een einde moesten kennen. We zijn ondertussen bijna 6 maanden verder en ik krijg nog steeds tips, spannend toch. Ik moet wel zeggen, die tips zijn vaak meer dan welkom en blijken ook nuttig te zijn. Ze hebben ondertussen als resultaat dat het al lang geen fietstocht meer is gebleven, maar dat het evenementenweekend Move for Parkinson, 20-21-22 september 2013 te Oud-Turnhout is geboren. Naast de tips heb ik er ook de mannen (en partner) uit wiens mond deze tips komen, bijgekregen en ook daar ben ik niet rouwig om. Het zijn dan ook mensen met het hart op de juiste plaats en die ik voorgoed in mijn hart heb gesloten. Wanneer ik zie wat ze over hebben voor heel wat mensen die ze niet kennen en uiteindelijk gewoon door een simpele vraag gesteld door iemand die ze ook nauwelijks kenden, zeg ik chapeau! Vanaf half maart zal onze website www.moveforparkinson.be operationeel worden, opdat sympathisanten mee de ontwikkelingen kunnen volgen. Het is me ondertussen duidelijk dat er over zal gesproken worden. Zolang dit tot gevolg heeft dat mensen begrip tonen voor ons, parkinsonpatiënten en er een financiële ondersteuning van het onderzoek aan de universiteit van Antwerpen onder leiding van professor Cras mogelijk is, moet en mag er over gesproken worden. Heimelijk begin ik zelfs al een beetje trots te worden op het geheel. Is dat te vroeg? Te pretentieus? Ik zou het niet weten, maar trots blijf ik toch en evenzeer trots op de onbaatzuchtige inzet van ondertussen nog aangesproken helpers. Een dorp met een hart? Ja, daar woon ik, dat kan je wel zeggen. Langzaam maar zeker, zullen de tips (hier is dat woord weeral) van de sluier opgelicht worden en ik kan meer één ding zeggen: 'Hopelijk kom je dat weekend ook een kijkje nemen, meedoen of .... Wordt zeker vervolgd...
Momenteel zit ik mijn hersenen te pijnigen hoe het kwam dat ik daarnet besloot om toch nog eens richting blog te gaan. Nu, het doet er niet toe, ik zit hier en blijf toch effe zitten. En nu ik hier dan toch ben, kan ik evengoed nog eens iets van mij laten horen. Veel te lang geleden. Al bij al is er sinds de vorige schrijfbeurt best heel wat veranderd. Op professioneel vlak heb ik ondertussen in Mr P mijn meerdere moeten erkennen en kan ik er niet meer omheen. Multitasken, altijd verbaal alert reageren, externe druk aan blijven kunnen, heel veel impulsen tegelijkertijd binnenkrijgen en dan nog verwerken... dat is meestal voorbij. Om dan het zwarte gat te voorkomen en dus geen kans te geven om aanwezig te zijn, heb ik mij dan ook op allerlei andere zaken gegooid. Gegooid is natuurlijk veel gezegd, maar laat ons zeggen dat ik toch het één en ander op mijn vork heb geladen om niet teveel te moeten denken aan wat ik achter mij laat. Natuurlijk komen er andere zaken hierdoor op de voorgrond die ook de moeite zijn. Ik kan ondertussen wel zeggen dat ik maanden later mijn Mont Ventouxavontuur heb verteerd, hoewel het tot op heden heel wat gevolgen met zich heeft meegebracht. Positieve gevolgen, maar de sluier die daarvoor moet worden opgelicht zal nog even moeten blijven hangen. Geduld dus en nieuwsgierigheid bedwingen. Hoor mij hier zeggen van geduld te hebben en niet nieuwsgierig te zijn, net alsof ik dat zo goed kan. Maar ja, het van een ander vragen is altijd toffer dan het zelf te moeten ondergaan. De eerste weken na de befaamde bergrit heb ik serieus moeten afkicken en september - oktober geraakte ik maar zelden de fiets op. Het was blijkbaar effe genoeg geweest en ik moet toegeven dat ik pas dan gevoeld heb hoe diep ik heb moeten gaan om de klim aan te kunnen. De hele voorbereiding heeft veel meer van mij gevergd dan ik toen besefte en dat is de laatste maanden toch wel bovengekomen. Maar sinds enkele weken mag ik wel zeggen, dat de zin er terug begint te komen. Wellicht zijn er die zich dadelijk gaan afvragen of ik blijkbaar deel ben beginnen uitmaken van de katachtigen, maar niets is minder waar. De enige overeenkomst is dat ik sinds een drietal weken ook kan spinnen. Elke week 1 keer uiteraard de fiets op om dat spinnen uit te voeren. En ja, ik ben opnieuw verkocht geraakt. Ondertussen ben ik er al wel achter dat de ongeveer 10 km richting fitness geen overbodige luxe is, maar een welkome opwarming die mijn spieren nodig hebben. De eerste maal wist ik dat niet en was het de auto die mij richting fitness bracht en ik heb het geweten: 2 dagen lang als een olifant de trap af gekomen en gaan zitten was eerder een opdracht dan een plezier. Zeker wanneer het een toilet betrof, dat staat namelijk nog lager dan een stoel en is niet aan te raden wanneer men rondloopt met spieren zoals de mijne na die eerste spinbeurt. Dus nu voortaan 10 km heen fietsen - spinnen - 10 km terug en geen olifant meer, maar zo soepel als een hinde. Neen Proost, ge bent aan het overdrijven! Dat van die olifant klopt, dat soepel zijn klopt in beperkte mate en een hinde ben ik al lang niet meer, maar de stijvigheid in de spieren is niet meer van de partij in ieder geval. Ik hoop dan ook zo mijn conditie te onderhouden om dan tegen eind maart te kunnen starten met een andere fietsactiviteit. Diegene waarvan sprake in mijn vorige blog. Binnenkort meer verduidelijking en ik laat jullie nu voor even. Pijnig desnoods jullie hersenen ook maar eens, dan ben ik op zijn minst niet alleen met zulke bezigheid. Tot de volgende!
Woensdagmiddag, vanochtend gedacht dat ik mijn blog en alle reacties toch maar eens moet kopiëren en veilig ergens opslaan, kwestie van hem niet kwijt te spelen. En natuurlijk eens ik hier in zit te grasduinen, kan ik het niet nalaten van alles nog eens te lezen. Vanwaar ineens dat denken aan? Heel simpel, omdat 21 september dichterbij komt. Mogelijk zijn er nu onder jullie die denken dat het is omdat de zomer voorbij is en de herfst begint. Neen, niet van dit alles. Nu vrijdag komt er nog een staartje aan het bergavontuur. Het is namelijk kampioenenhuldiging in ons dorp en de inwoners mogen ook personen aanbrengen die een bijzondere sportprestatie hebben neergezet het afgelopen jaar. Blijkbaar volgens sommige wielertoeristen die er bij waren, ben ik zo iemand. Zelf heb ik de eerste weken altijd de neiging vertoond alles te minimaliseren, maar het begint langzaam maar zeker toch door te sijpelen dat mijn doen en laten sinds februari 2012 niet zomaar vanzelfsprekend is te noemen. En ja, de trots op mijn doorzettingsvermogen, de innerlijke kracht en het eindresultaat groeien langzaam maar zeker de hoogte in en komen in de buurt van de bewondering geuit door anderen. Ik weet wel dat wanneer ik alles herlees en de foto's bekijk dat ik genoten heb al die tijd. Genoten ondanks de grote inspanning en het moeten doorzetten. Diep vanbinnen heb ik spijt dat deze periode zoals ik ze beleefd heb niet meer kan terugkomen, maar dat is uiteraard logisch. Wat voorbij is, is voorbij... Het fietsen blijven we echter doen en dit mede dankzij een vraag van... Ik ga het nog niet zeggen, er moet eerst nog vergaderd worden. Maar ik kan al wel zeggen dat ik op een bepaalde vraag van een enkeling uit ons dorp graag ja heb gezegd. Ik kan ook iedereen, die zei dat de trots en het plezier om de beklimming met de weken zou groeien, alleen maar gelijk geven. Voor één keer durf ik openlijk te zeggen: 'Proost, ge hebt dat knap gedaan!' Nu en dan moet een mens zichzelf eens een pluim op de hoed steken en dat maakt een mens zijn dag direct beter of goed.
De laatste tijd meermaals bewezen dat mijn kop soms wel eens zo hard is als beton. Het is namelijk dankzij mijn koppigheid dat ik vertikt heb om te stoppen tijdens de beklimming, het is dan ook die koppigheid die voor één keer heeft toegestaan om hulp te aanvaarden, en het is dan ook die keikop die vond dat beton aangenamer was dan een stoel. Gelukkig is het een keikop (eigenlijk niet, want mijn hoofd heeft niets geraakt) en houd ik er na onderzoek in ziekenhuis blijkbaar enkel schaafwonden, wat kneuzingen en spieren die pijn doen aan over en dit omdat ze zich tijdens het bezoeken van de grond sterk wilden houden. Het heeft ons wel één ding doen besluiten: klikpedalen vliegen de deur uit of anders gezegd worden van mijn fiets verwijderd.Wanneer ik namelijk moe ben, lukt het mij met de beste wil van de wereld niet meer mijn voeten los te wrikken. En dat is normaal niet veel werk, want ze staan erg los ingesteld. Het zijn op dat moment mijn parkinsonspieren die niet meer over dat beetje macht beschikken om mijn voeten te lossen en het is mijn parkinsonhoofd dat bij vermoeidheid niet meer alert kan denken en dus blijven mijn voeten vast en zwaai ik zoals afgelopen zaterdag tegen de grond. Ik kreeg al de raad van een goedbedoelende lotgenoot om niet te overdrijven met fietsen en dat ik nu toch al heel wat had bewezen. Dat zou je kunnen zeggen, maar ik ben en blijf een competitiebeest. Na jarenlang volleybalspelen, gevolgd door badminton tot de achillespees vond dat ze moest afscheuren en daarna dan maar elke week 1500m gaan zwemmen kan ik voorlopig dit fietsen nog niet laten en moet dat ook niet. Het geeft me juist mentale energie en dat heb ik dus nodig. Dus lieve, welmenende lotgenoot, ik moet u teleurstellen: mijn fiets gaat hopelijk nog lang niet aan de kant. Ik een keikop?
Zaterdag, vier dagen na de Ventoux aan een langere rit met een serieus staartje begonnen. Benieuwd als ik was of de conditie op het vlakke land nu beter zou zijn of niet, begon ik vol enthousiasme met Luc aan de rit. Fout gegokt, niet genoeg gerecupereerd en na 40 km al verlangend naar huis, maar als men zich dan in Zoersel en omstreken bevindt, is thuis nog ver weg. Niets beter dan een caféetje zoeken dan. Zodanig dat ik kan recuperen met een stoel onder mijn ... en een drankje in de hand. Nu was een caféetje vinden sneller gezegd dan gedaan. Het is te zeggen, eentje waar we de fietsen in het oog konden houden. Dus 15 km verder nog steeds moe en geen stoel onder mijn ... teder zitvlak. Als het dus zo niet lukt om gezeten te zijn, dan maar een andere manier zoeken. In Lichtaart dacht ik het gevonden te hebben! Ge zorgt voor drie dingen: 1) zorg dat je met je fiets rechtsomkeer moet maken, 2) zorg dat je voeten in je klikpedalen zitten en 3) vergeet dat laatste en ik kan je één ding verzekeren: je zit binnen de kortste keren! Het is wel hard natuurlijk, die beton. Twee dagen later weet ik nog altijd erg goed waar mijn knie, mijn heup, mijn elleboog, mijn schouder en mijn sleutelbeen liggen. Dus voor alle zekerheid toch maar even morgen echo en 'foto's' gaan laten nemen, er staat namelijk ter hoogte van mijn sleutelbeen een bultje dat er niet moet zijn Ps vooraleer men begint te bellen: het resultaat van de onderzoeken zal ik hier neerpennen. Tot morgen! (Het is te zeggen: tot vandaag!)
Net terug van weggeweest en dus toch nog even tijd nemen om neer te pennen wat ik nu ga neerpennen. Proost, ge bent weer heel logisch bezig. Even bij het begin beginnen: dinsdag 7 augustus, kwart over zes. De wekker rinkelt veel te vroeg na een rusteloze nacht, terwijl ik graag goed zou geslapen hebben wetende wat er te wachten stond. De Mont Ventoux werd dan ook die dag via Sault beklommen door een aantal parkinsonpatiënten en hun entourage. Half acht vertrekken? Dat had ge gedacht. Zoals het echte parkies betaamt, is snel denken en snel zijn niet altijd onze sterkste kant. En half acht werd acht uur en snel rijden werd nu en dan kruipen over de wegen. Onderweg kregen we dan een telefoontje van de onverwachte wielerhulp, de 10 mannen van wielergroep Onze Hoop stonden ons reeds op te wachten, maar vonden niemand. Logisch, we waren nog 'en route' en ik kon enkel beloven dat we er 10 minuten later zouden zijn (hoopte ik en was ook). Eens ter plaatse geen Onze Hoop te zien. Gelukkig waren ze wel zo goed om toch opnieuw te komen zoeken waar wij stonden en de kennismaking kon plaatsvinden. Hun arendsogen hadden dadelijk gezien dat mijn achterband plat stond en snel grepen bereidwillige handen het wiel beet en in een mum van tijd was het klusje geklaard. Het was toch wel indrukwekkend, een groep vrij professioneel uitziende wielrenners die in alle rust op ons stonden te wachten en opnieuw was snelheid niet ons sterkste ding... Maar eens het startsein gegeven was het begin van de bewuste helling door iedereen snel gevonden. Ik zou nu de ganse weg kunnen beschrijven, maar dat zou me te ver leiden. In ieder geval als ik aan die tocht denk en aan onze onverwachte hulp, wordt het telkens opnieuw warm van binnen. De begeleidende wielrenners verspreidden zich waar nodig en gaven raad waar nodig. Zelf zag ik lange tijd niemand, tot er op het moment dat de nood hoog was wel iemand verscheen en even later nog iemand. en nog iemand. Ik had de eerste 20 km tot aan Chalet Reynard aan één stuk redelijk goed verteerd en vond het dan ook niet nodig om te stoppen. Ineens de laatste 6 km aanvatten leek me het beste, na 3 km was ik al een andere mening toegedaan. De energie vloeide weg-ondanks drie bananen onderweg, door schitterende bevoorradingsploegen al lopend aangegeven, en de nodige drank- en het begon moeilijker te worden. Er was echter nog 3 km te gaan en net wanneer ik even wou pauzeren, hoorden Luc en ik een pffffffffft.... Jawel band opnieuw plat! Gelukkig was de camionette vlakbij met een geschikte pomp maar geen bandje meer voorradig... Maar daar gingen weer de handen van onze onverwachte wielerhulp aan het werk, bandje werd uitgeleend en opgelegd en ik kon terug verder ... voor twintig meter.... Medicatie uitgewerkt door de extreme inspanning en dus een probleem. Maar dat was buiten Luc gerekend en zijn liefdevolle armen gingen aan het werk en duwden me mee de goede richting uit, vermoeiende zaak voor beiden, maar met liefde gedaan. En toen kwamen ze tevoorschijn, de mannen die mij in een moeilijk moment mee naar boven zouden loodsen. Ik moet zeggen, zelden heb ik zolang en zoveel verschillende vreemde mannenarmen aan mij laten en mogen laten komen onder de toekijkende ogen van Luc. Dank aan R, E en P voor het uitlenen van hun kracht, want mijn rechterkant wou niet meer mee doen en dat begrepen jullie maar al te goed. Wat ik vooral en ook de mensen van onze groep zo wisten te appreciëren is dat jullie ons onze waardigheid hebben gelaten en slechts een helpende hand (letterlijk te nemen in mijn geval) boden wanneer wij het wilden. Jullie weten niet met wat voor een warm gevoel de ganse groep daar op terugkeek. Jullie kwamen als duiveltjes uit een doos heel onverwacht, maar jullie gedroegen je als beschermengelen, heel discreet, waar nodig. Zonder Luc en zonder jullie waren die laatste kilometers nog veel zwaarder geweest en ik zal jullie altijd dankbaar zijn. Dankbaar voor de geboden hulp en dankbaar voor het gevoel dat jullie ons bezorgd hebben waardoor ik ook nu nog met een warm gevoel op die geweldig veel vergende rit zal terugkijken. De dag zelf zei ik dat niet van plan was het nog ooit te doen, maar... vandaag denk ik er toch over na om volgend jaar opnieuw te proberen en dan nog beter voorbereid. Mogelijk ook nog kleiner verzet en dus een fiets die nog iets meer aankan. En dat ik dat nog maar durf denken twee dagen later is enkel en alleen doordat er mensen zijn geweest die op het juiste moment het juiste hebben gedaan. Bedankt aan al wie in ons heeft geloofd en aan al wie op één of andere manier deze beklimming mee heeft mogelijk gemaakt!!!
Ps vooraleer men begint te bellen: het resultaat van de onderzoeken zal ik hier neerpennen. Tot morgen! (Het is te zeggen: tot vandaag!)
