Als ik zeg dat ik niet graag ga shoppen dan is dat een zwaar understatement. Ik had me toch al voorgenomen om niets te kopen en die verkoopsters zouden me niet liggen hebben met hun slinkse verkooptechnieken. Dat ze kinderen verleiden, daar kan ik inkomen.

Dochterlief heeft veel kledij gepast, gemixt en gematcht. Maar eigenlijk niets gekocht. Het is niet volledig naar haar zin. De modeblogs geven toch een andere stijl aan.

Eén winkel valt me toch op. Een kookwinkel, want koken dat doe ik graag. We stappen binnen, mijn dochter lijkt ook gecharmeerd te zijn door de prullaria.

Onbewust worden we beslopen door een jaren-vijftig-stijl uitziende dame. Plots horen we: "kan ik u helpen?" Voor ik het besef heb ik de zin "eigenlijk wel, want ik zoek iets voor de verjaardag van mijn jongste zoontje binnenkort." uitgesproken.

Plots zitten we in een storm van allerlei hebbedingetjes, die heel nieuw zijn, supereasy om te maken, kan het toch niet niet kopen?

Als de storm is gaan liggen blijk ik aan de kassa te staan. "Dat is dan € 70 euro, mevrouw" Glimlach, glimlach, glimlach.

Innerlijke paniek, ik kan toch nu niet meer zeggen dat ik dat te duur vind? Dochter kijkt me aan terwijl de betaalterminal piept, haar blik verwoordt mijn innerlijke stem. Wat heb je nu toch weer gedaan, moeders.

En toen we de cakebolletjes boven op de stokjes wilden steken, gleden die constant naar beneden.