Na een weekendje pretpark zouden we een afsluitertje doen met een bezoek aan een groot shoppingcenter. Mijn man en ik keken er naartoe uit, het was tenslotte 11 jaar geleden dat we er geweest waren.

Mijn echtgenoot zou alle multimedia-winkels doen met de jongens. Ik zou met onze dochter eens bij de kledij kijken.

Daar aangekomen splitsen we ons op. Mijn dochter is verrukt. Zoveel kledij, schoenen, accessoires en dat op zo'n dense, opeengepakte oppervlakte. Ze gaat volledig uit de bol. Is het fashionable, wat is matching, wat zal ze passen, wat zal ze kopen ... van ouders geld.

Ik voel me niet zo lekker, maar weet niet goed waarom. Ga even zitten en denken. 11 jaar geleden waren we hier ook. Lang geleden. Onze dochter is er nu 10.

"Ik heb enorm veel last van harde buiken, schat. Het lukt me heel moeilijk om nog te lopen. Zouden we niet naar huis gaan. Straks beval ik hier nog terplekke. Je weet dat ik in onze hometown wil bevallen. Straks wordt de baby door de schok van het geboren worden in een shoppingcenter, nog modefreak. Want de eerste indrukken voor de pasgeborene zijn toch de belangrijkste!" Schreeuw ik uit.

Dochterlief gaat ondertussen enthousiast door met speuren, mixen en matchen. She goes wild!!!

Ik ben het beu. Ik vind het eigenlijk niet leuk in een shoppingcenter. Geen zonlicht, oneindige gangen die allemaal op elkaar lijken. Al dezelfde winkels die je in onze hometown hebt. Mijn echtgenoot komt heel gedesillusioneerd afgedropen. Ook de jongens niet tevreden. Weinig broodkruimels nog te vinden van enige vorm van multimedia.

We besluiten naar huis te gaan. Op dat moment schreeuwt mijn dochter het uit. "Was ik maar geboren in een shoppingcenter, dan kon ik hier voor altijd blijven wonen."

Je zal maar als foetus een voorliefde voor shoppen hebben en niet bij dat wat je begeerde kunnen komen. Dan moet je dat later toch compenseren.

Ik hou van mijn dochter. Dankzij haar lopen we er allemaal heel netjes bij.