Nu ik sinds kort op een kleuterschool werk heb ik toch wel erg mijn bedenkingen bij de Sint hoor.

De kinderen de laatste dagen zijn heel wild. Je zou voor minder. Sintstress.

Iedere avond heb je het risico dat er een paard over je dak loopt. Hopen dat de nok het niet begeeft, of het paard zich niet misstapt en door de dakpannen van het dak zakt. Je zal maar net onder die ene dakpan slapen.

Zwarte of gekleurde pieten breken bij je binnen via de schoorsteen. Zal het alarmsysteem wel tijdig afgaan of zullen ze me meenemen in hun zakken voor stoute kinderen.

Maar dan vooral die gekke bebaarde sint. Hopelijk is het een goede sint, die zijn baard wat recht heeft opstaan, of die zijn mijter niet steeds verliest.

Maar wat mijn punt nu eigenlijk is. De Sint, een onherkenbare, vreemde man. Die ook nog eens in een tafellaken gekleed is. Zelfs als volwassene is het soms wel eens slikken, wat zit daaronder. Leren wij als ouders niet aan onze kinderen, het ganse jaar door, ga niet met vreemden mee.

Op  6 december zetten wij onze kinderen bij de Sint op schoot. En dan vinden we het vreemd dat onze kinderen hysterisch beginnen te huilen...

Iemand zei me:' Maar de Sint is toch een goedheilig man.' Dat kan zijn, maar misschien is de Sint een goed geile man.

Ja, ik heb Sintstress