Herdenkingsviering

Andrew Arblaster & Patricia Maxwell 10 december 2011

KRUISTEKEN EN BEGROETING

V. In de Naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest.

A. Amen.

V. Genade zij u en de vrede van God, onze Vader,

en van de Heer Jezus Christus zij met u allen.

 

1. WELKOM Deidre John

Goede vrienden,

Wij zijn hier samengebracht om te bidden voor Andrew Arblaster en Patricia Maxwell, onze ouders. Wij hebben juist hun asurnen begraven in het kerkhof van Schriek.

Dankbaarheid vervult ons om hen en om wat ze voor ons betekenen, en als mensen die geloven, willen we ons tot het woord van God keren, stil zijn en bidden om onze overledenen te gedenken en om elkaar nabij te zijn in deze grote parochiekerk.

We hebben de kinderen vooraan gezet als herinnering aan Jezus’ verontwaardiging toen hij zei: ‘Laat die kinderen bij Me komen, en houd hen niet tegen, want van zulke kinderen is het koninkrijk van God. Ik verzeker julli, wie het koninkrijk van God niet aanneemt als een kind, komt er beslist niet in.’

Verder hebben we het altaar van de heilige Barbara versierd, onlangs op vier december was het haar heiligendag en ze is patroonheilige van de ingeniuers, architecten en stervenden.

Het hart van bloemen hier vooraan herinnert ons aan onze lichamenlijke verbondenheid, ook met het heilig hart van Jezus. Ik geef nu het woord aan John.

I would like to welcome all of you here today. We are thinking especially of Greta, George and their children and Britta and her and Dominc’s children that cannot be with us today.

Lied Mijn Herder is de Here God

1.            Mijn herder is de HERE God,

               In Hem is al mijn lust;

               In groene weiden voert Hij mij

               Aan wateren der rust.

 

2.            De Heer verkwikt mijn matte ziel,

               Hij doet mijn voeten gaan

               in ’t spoor van zijn gerechtigheid

               terwille van zijn Naam.

 

3.            Genade, goedheid volgen mij

               mijn ganse levensdag,

               totdat ik eens in ’s HEREN huis

               voor eeuwig wonen mag.

 

2 Openingsgebed Dominic

 

God, Vader van alle levenden, schepper van de wereld,

alles gaat van U uit, alles keert naar U terug.

In dit uur van bezinning en dankbaarheid

wenden wij ons vol vertrouwen tot U.

Leer ons leven met de gedachte

dat alles tijdelijk en voorbijgaand is;

dat onze bestemming bij U ligt,

begin en einde van alles.

Aanvaard uit onze hand het leven van hen

die van het leven en van ons hebben afscheid genomen

en schenk in rijke mate loon voor al het goede

dat zij op aarde gedaan hebben. Amen.

 

3. Ontsteken van de kaarsen

 

De paaskaars is het symbool van Licht en Verrijzenis.

Wij willen door deze paaskaars en door dit licht ons geloof uitdrukken.

Wij weten dat wij door ons geloof leven in verbondenheid met God, onze Schepper.

Zo mogen wij ook, als Jezus, licht zijn voor elkaar.

Onze ouders waren en zijn ook licht voor ons.

Ik vraag nu aan de kleinkinderen om naar voor te komen om ook een kaarsje aan te steken als teken van dank en verbondenheid. Frederick, Eleanor, Thomas, Maxwell, Catherine, Isabel, Arnaut, Tristan, Clint en Rosie.

4. Laten we in dit licht samen ons geloof belijden, de tekst staat op het blaadje:

Ik geloof in God, de Almachtige Vader,

Schepper van hemel en aarde

En in Jezus Christus, zijn enige Zoon, onze Heer

Die ontvangen is van de Heilige Geest

en geboren uit de maagd Maria

die geleden heeft onder Pontius Pilatus

gekruisigd is, gestorven en begraven:

die neergedaald is ter helle,

de derde dag verrezen uit de doden

die opgevaren is ten hemel,

en zit aan de rechterhand van God, zijn Almachtige Vader

Vandaar hij zal komen oordelen

De levenden en de doden

Ik geloof in de Heilige Geest

De heilige katholieke Kerk

De gemeenschap van de Heiligen

De vergiffenis van de zonden

De verrijzenis van het lichaam

En het eeuwig leven. Amen.

 

 

5. Lied

Alta trinita beata, da noi sempre adorata.
Trinita gloriosa unita maravigliosa! Tu sei
manna saporosa e tutta desiderosa!

 6. Eerste Lezing uit Jesaja, hoofdstuk 51 Deidre

kijk naar de rots waaruit u bent gehouwen,

en naar de groeve waaruit u gegraven bent.

Kijk naar Abraham, uw vader, en naar Sara, die u heeft gebaard;

toen Ik hem riep, was hij alleen, maar Ik heb hem gezegend en vermenigvuldigd.

Want de heer bemoedigt Sion, al haar puinhopen troost Hij;

Hij maakt haar woestijn tot een paradijs,

haar dorre grond tot een tuin van de heer;

vreugde en blijdschap zijn er te vinden,

danklied en harpmuziek.

Luister naar Mij, mijn volk,

mijn natie, luister naar Mij;

want onderricht gaat van Mij uit

en mijn recht is een licht voor de volken.

In een oogwenk breng Ik mijn gerechtigheid nabij,

mijn heil verschijnt,

met machtige arm breng Ik de volken recht;

de eilanden kijken naar Mij uit

en mijn arm is hun hoop.

Sla uw ogen op naar de hemel,

en kijk naar de aarde beneden:

de hemel mag vervliegen als rook

en de aarde mag als een kleed in flarden uiteenvallen,

en haar bewoners mogen dood vallen als muggen;

maar mijn heil blijft eeuwig bestaan

en mijn gerechtigheid laat zich niet uit het veld slaan.

Luister naar Mij, wie met gerechtigheid vertrouwd is,

volk dat mijn onderricht in het hart draagt;

wees niet bang voor de hoon van mensen,

en laat u door hun smaad niet uit het veld slaan.

Want zij zijn als een kleed dat door de mot wordt weggevreten,

als wol die door ongedierte wordt verteerd;

maar mijn gerechtigheid is eeuwig,

mijn heil geldt voor alle geslachten

7. Psalm 90 Benedict

Een smeekgebed, op naam van Mozes, de man van God.

U bent ons toevluchtsoord geweest, o Heer,

van generatie op generatie.

Nog voor de bergen waren geboren,

voor wereld en aarde waren gebaard,

bent U God, van eeuwig tot eeuwig.

Maar de mens voert U terug tot stof

en zegt: ‘Keer terug, mensenkind.’

En in uw ogen zijn duizend jaren

als de dag van gisteren, voorbij,

als een wake in de nacht, voorbij.

U maait hen weg in de slaap,

als gras: in de ochtend nog welig,

in de ochtend nog welig en fris,

en ’s avonds verwelkt en verdord.

Zo vallen wij onder uw kwaadheid,

verstijfd van schrik bij uw toorn.

U houdt voor ogen wat wij misdoen,

onze diepste geheimen voor het licht van uw aanschijn;

zo verstrijken onze dagen onder uw toorn,

wij voltooien onze jaren in een zucht.

Zeventig jaar kan ons leven tellen,

tachtig misschien als wij krachtig zijn;

het grootste deel is zorgen en verdriet;

de jaren vliegen voorbij en wij met hen.

Wie kent de kracht van uw boosheid?

Wie heeft werkelijk ontzag voor uw toorn?

Leer ons de vluchtigheid te zien van ons leven,

laat die wijsheid* doordringen tot ons hart.

Keer om, o heer, waar wacht U nog op?

Heb medelijden met uw dienaren.

Schenk in de ochtend uw rijkdom aan liefde

en wij zingen van vreugde, elke dag opnieuw.

Geef ons evenveel dagen van vreugde

als de dagen dat U ons met droefheid bedeelde,

en de jaren van ellende die wij doorstonden.

Laat uw dienaren zien wat U voor hen doet,

toon uw pracht aan hun kinderen.

Heer, onze God, toon ons uw liefde:

laat slagen waaraan onze handen beginnen,

laat slagen waaraan onze handen beginnen.

Johannes 12, 23-26

En Jezus gaf zijn leerlingen ten antwoord: 'Het uur is gekomen dat de Mensenzoon

verheerlijkt wordt. Waarachtig, Ik verzeker jullie: als een graankorrel niet in de akkergrond sterft, blijft hij onvruchtbaar. Maar hij moet sterven, alleen dan brengt hij rijke vruchten voort. Wie zich aan zijn leven vastklampt, verliest het; maar wie zijn leven prijs geeft in deze wereld, zal het behouden voor het eeuwige leven. Wie Mij wil dienen, zal Mij moeten volgen, en waar Ik ben, daar zal ook mijn dienaar zijn: wie Mij dient, zal erkenning vinden bij de Vader.'

 

9. Lied Diep verborgen

 

10 Preek 172 John

ST. AUGUSTINUS, Sermo 172

 

1. De zalige apostel spoort ons aan dat “betreffende hen die ingeslapen zijn” – dat wil zeggen: onze dierbare overledenen – “we niet rouwen, als de anderen die geen hoop hebben” (1 Tess 4, 13), de hoop namelijk op de verrijzenis en de eeuwige onvergankelijkheid. Precies daarom ook noemt de Schift hen, heel waarheidsgetrouw, “ingeslapen”.  Wanneer we horen van “slapen” zullen we geenszins eraan wanhopen dat ze weer zullen ontwaken. Daarom wordt er ook in de Psalm gezongen “Zal hij die slaapt niet ontwaken?” (Ps 40, 9 LXX). Betreffende de doden voelen zij die van hen houden, een natuurlijk verdriet. Niet onze overtuiging maar onze natuur heeft een afkeer van de dood. En de dood zou de mensheid niet overkomen zijn indien de zonde er niet was geweest. Dieren, die zo geschapen zijn dat ze elk op hun tijd sterven, trachten de dood te ontvluchten en houden van het leven. Hoeveel te meer dan is dit ook het geval met de mens, die zo geschapen is dat hij eeuwig zou leven, indien hij nooit gezondigd zou hebben? Het is onvermijdelijk dat we bedroefd zijn wanneer degenen van wie we houden, ons ontvallen door de dood. We weten echter dat ze ons, die achterblijven, niet voor altijd verlaten. Integendeel, ze gaan ons voor, en wij zullen een korte tijd later volgen. Maar toch, de dood – waar de natuur een afkeer van heeft – bedroeft ons wanneer hij een geliefde overkomt, en bedroeft precies de liefde die we voelen voor die persoon. De Apostel zegt ons niet dat we niet bedroefd mogen zijn. Hij spoort ons aan om niet te rouwen zoals de anderen die geen hoop hebben. We zijn bedroefd wanneer onze geliefden overlijden omdat we hen moeten verliezen, maar met de hoop hen terug te vinden. Het ene bedroeft ons, het andere geeft ons hoop. Aan de ene kant kwetst ons onze menselijke sterfelijkheid, aan de andere kant verkwikt ons ons geloof. Onze menselijke beperkingen doen ons pijn, maar Gods belofte geneest.

 

2. De plechtigheid van de uitvaart, de menigvuldigheid van de rituelen, de dure kosten van de begrafenis, de rijke constructie van het grafmonument: dat zijn allemaal vormen van troost voor de levenden, en geen hulp voor de doden. Anderzijds hoeven we er niet aan te twijfelen dat de doden geholpen worden door de gebeden van de heilige Kerk, door het reddende Offer (van Christus in de Eucharistie), en door de aalmoezen die gegeven worden voor hun zielenheil, opdat de Heer hen barmhartiger zou behandelen dan hun zonden verdiend hebben. De Kerk volgt het gebruik van de Vaders om voor hen die in gemeenschap met het Lichaam en Bloed van Christus overleden zijn, te bidden op het geëigende moment van de Eucharistie, en om te vermelden dat dit offer voor hen opgedragen wordt. Wie zou er dan aan twijfelen dat goede werken die voor hen gedaan worden, hen tot hulp zijn, als we weten dat onze gebeden hen helpen? Er is geen twijfel dat zij erdoor geholpen worden. Maar dat betreft alleen hen die in zulk een geestelijke houding overleden zijn dat die dingen hen tot hulp kunnen zijn.  Immers, voor hen die overleden zijn zonder “het geloof dat zich uit in daden” (Gal 5, 6) en de sacramenten van het geloof, zijn deze vrome werken vanwege hun vrienden nutteloos. Toen ze nog leefden hadden ze er geen vurige ijver voor, ofwel omdat ze die niet wensten te ontvangen, ofwel omdat ze Gods genade ter vergeefs ontvingen – en zo verzamelden zij voor zichzelf niet Gods barmhartigheid, maar wel zijn toorn. Wanneer hun vrienden goede werken doen voor hun geliefde overledenen, dan kopen ze geen nieuwe verdiensten, maar ze voegen alleen maar toe aan datgene wat de overledenen voordien reeds verdiend hadden. Alleen tijdens hun leven geschiedt het zodat deze dingen hen nadien van nut kunnen zijn. En dus: ieder die overlijdt kan niets hebben in het leven na de dood, tenzij datgene wat hij in dit leven heeft verdiend.

 

3. De liefhebbende harten van vrienden mogen gerust rouwen over de dood van hen die hun toebehoren, namelijk met een verdriet dat genezing toelaat. Laten ze, in hun sterfelijkheid, wenen met tranen die vertroosting toelaten. Moge de vreugde van het geloof deze tranen snel drogen. Door het geloof immers weten we dat de gelovigen, wanneer ze overlijden, ons maar even verlaten, en naar een beter oord overgaan. Moge ook broederlijke liefde hen tot troost zijn – of die nu betoond wordt aan degenen die overleden zijn, dan wel aan hen die nog rouwen – opdat niet de woorden van de psalm in vervulling zouden gaan, die zeggen “ik wachtte op iemand die samen met mij zou rouwen, maar er was niemand; ik hoopte op iemand die me troostte, maar ik vond er geen” (Ps 68, 21 LXX). Laten we zorg dragen voor de begrafenis en voor de graven, zo goed als we kunnen. Immers, volgens de Schrift behoort dat ook bij de goede werken. Dit geldt niet alleen voor de lichamen van de patriarchen en de heiligen, maar voor het lichaam van elke overledene, wie het ook moge zijn. Zij die het voor het lichaam van onze Heer gedaan hebben worden ervoor geëerd en geloofd. Laten we deze laatste dienst aan onze vrienden bewijzen en ons menselijk verdriet verlichten. Datgene wat de zielen van de overledenen helpt – zoals gebeden en aalmoezen – laten we dat ijverig en overvloedig doen voor hen die naar het lichaam overleden zijn, maar niet naar de geest. En laten we het niet op een lichamelijke maar op een geestelijke manier doen.

 

11  Voorbeden Arnaut, Thomas, Isabel

 

Steeds kunnen we met onze bekommernissen bij God terecht

laat ons daarom dan bidden :   

  

Voor Andrew die nu gestorven is,      

dat hij na een leven vol toewijding      

de rust mag vinden      

in de vreugde en de vrede van Gods huis.      

 

Laten wij bidden.       Wij bidden u verhoor ons Heer

 

Bidden wij voor allen      

die door de dood worden weggenomen      

voor de mensen die vandaag sterven,      

voor hen, die sterven langs de weg,      

voor zoveel mensen,      

die wachten op de dood,       

Laten wij bidden.       Wij bidden u verhoor ons Heer

 

Voor alle mensen, die wij gekend hebben,      

en die ons in de dood zijn voorgegaan.      

Voor de overledenen van onze familie      

en voor allen die ons om gebed verzocht hebben.      

Laten wij bidden.       Wij bidden u verhoor ons Heer

 

Bidden wij voor alle ouders die uit bezorgdheid voor hun kinderen mentaal en fysiek te lijden hebben.

Laten wij bidden.       Wij bidden u verhoor ons Heer

 

 

12 Bidden we nu een Onze Vader en 3 Wees gegroetjes

Onze Vader die in de Hemel zijt

Geheiligd zij Uw Naam.

Uw Rijk kome,

Uw Wil geschiede op aarde als in de Hemel.

Geef ons heden ons dagelijks brood

en vergeef ons onze schulden

gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren.

En leid ons niet in bekoring,

maar verlos ons van het kwade.

Amen

Wees gegroet Maria,

vol van genade.

De Heer is met U.

Gezegend zijt Gij boven alle vrouwen,

en gezegend is de vrucht van Uw lichaam, Jezus.

Heilige Maria,

Moeder Gods,

bid voor ons, arme zondaars,

nu en in het uur van onze dood. Amen.

 

13 Lied Ave Maria

AVE MARIA, gratia plena, Dominus tecum. Ave Maria. Benedicta tu, benedicta tu in mulieribus, et benedictus fructus ventris tui, Iesus. Sancta Maria, ora, ora pro nobis. Santa Maria, ora, ora pro nobis. Sancta Maria, ora, ora pro nobis.

 

14 Slotgebed Deidre

 

Heer God,

Gij hebt ons hier samengebracht,

om te bidden voor onze dierbare ouders

 

Dankbaar gedenken wij

wat zij voor ons zijn geweest.

In hun genegenheid en inzet

in hun toewijding en dynamisme

in hun trouw en bescheidenheid

eren wij uw goddelijke liefde voor ons.

 

Wij stellen ons vertrouwen in U, God

want Gij draagt zorg voor ons allen.

 

Sterk voelen wij weer de pijn van het afscheid,

nu Andrew van ons is heengegaan.

Wij willen hem toevertrouwen

aan uw liefde en barmhartigheid.

 

Wij geloven dat Gij een mens nooit loslaat,

dat de mens bij de dood

niet verzinkt in het niets,

maar dat Gij hem opneemt

en hem binnenleidt in uw eeuwige vreugde,

om altijd bij U te zijn.Amen.

15. Zegen

Heer, geef hun ziel de eeuwige rust en moge het eeuwige Licht hen verlichten; mogen de zielen van de overleden gelovigen door de barmhartigheid van God in vrede rusten. Amen

In de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen.

 

 

Lied O Heer mijn God

Als Christus komt

met majesteit en luister,

brengt Hij mij thuis,

hoe heerlijk zal dat zijn.

Dan zal ik vol aanbidding voor Hem buigen

en zingt mijn ziel:

o Heer, hoe groot zijt Gij!

Requiem Mass for Andrew Torquil Arblaster

St. Mary’s Church, Upper Woolhampton, 3 December 2011

 

Fr Geoffrey meets the family accompanying Andrew’s ashes at the entrance of the church.

During the procession, all sing Requiem Aeternam from the Mass for the Dead:

 

Requiem æternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis. Te decet hymnus Deus, in Sion, et tibi reddetur votum in Ierusalem. Exaudi orationem meam; ad te omnis caro veniet. Requiem æternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis.

Grant them eternal rest, O Lord, and let perpetual light shine upon them. A hymn becomes you, O God, in Zion, and to you shall a vow be repaid in Jerusalem. Hear my prayer; to you shall all flesh come. Eternal rest grant unto them, O Lord, and let perpetual light shine upon them.

 

 

Collects

 

First Reading from Isaiah

 

Listen to me, you who pursue righteousness, you who seek Yahweh. Consider the rock from which you were hewn, the quarry from which you were dug. Consider Abraham your father and Sarah who gave you birth. When I called him he was the only one but I blessed him and made him numerous. Yes, Yahweh has pity on Zion, has pity on all her ruins; he will turn her desert into an Eden and her wastelands into the garden of Yahweh. Joy and gladness will be found in her, thanksgiving and the sound of music. Pay attention to me, my people, listen to me, my nation, for a law will come from me, and I shall make my righteousness the light of peoples. My justice is suddenly approaching, my salvation appears, my arm is about to judge the peoples. The coastlands will put their hope in me and put their trust in my arm. Raise your eyes to the heavens, look down at the earth; for the heavens will vanish like smoke, the earth wear out like a garment and its inhabitants die like gnats, but my salvation will last forever and my righteousness remain inviolable. Listen to me, you who know what righteousness means, a people who take my laws to heart: do not fear people's taunts, do not be alarmed by their insults, for the moth will eat them like clothing, the worm will devour them like wool, but my righteousness will last forever and my salvation for all generations.

 

 

Responsorial Psalm 122

 

Response: Let us go to the house of the Lord

I was glad when they said to me, ‘Let us go to the house of the Lord!’
Our feet are standing within your gates, O Jerusalem.

Jerusalem—built as a city that is bound firmly together.
To it the tribes go up, the tribes of the Lord.

As was decreed for Israel, to give thanks to the name of the Lord.
For there the thrones for judgement were set up, the thrones of the house of David.

Pray for the peace of Jerusalem: ‘May they prosper who love you.
Peace be within your walls, and security within your towers.’

For the sake of my relatives and friends I will say, ‘Peace be within you.’
For the sake of the house of the Lord our God, I will seek your good.

 

Second Reading  from Apocalypse

And I, John, saw the holy city, the new Jerusalem, corning down out of heaven from God, prepared as a bride adorned for her husband. And I heard a great voice from the throne, saying: Behold the tabernacle of God with men: and he will dwell with them. And they shall be his people: and God himself with them shall be their God. And God shall wipe away all tears from their eyes: and death shall be no more. Nor mourning, nor crying, nor sorrow shall be any more: for the former things are passed away. And he that sat on the throne said: Behold, I make all things new. And he said to me: Write, For these words are most faithful and true. And he said to me: It is done. I am Alpha and Omega: the Beginning and the End. To him that thirsteth, I will give of the fountain of the water of life, freely.

 

 

Gospel according to John
If you love me you will keep my commandments. I shall ask the Father, and he will give you another Paraclete to be with you forever, the Spirit of truth whom the world can never accept since it neither sees nor knows him; but you know him, because he is with you, he is in you. I shall not leave you orphans; I shall come to you. In a short time the world will no longer see me; but you will see that I live and you also will live. On that day you will know that I am in my Father and you in me and I in you. Whoever holds to my commandments and keeps them is the one who loves me; and whoever loves me will be loved by my Father, and I shall love him and reveal myself to him.' Judas – not Judas Iscariot – said to him, 'Lord, what has happened, that you intend to show yourself to us and not to the world?' Jesus replied: Anyone who loves me will keep my word, and my Father will love him, and we shall come to him and make a home in him.

 

 

Homily

 

Bidding Prayers

 

Liturgy of the Eucharist

 

During the offertory, Dear Lord and Father of Mankind is sung:

 

03-12-2011 om 00:00 geschreven door Dee  

1.     Dear Lord and Father of mankind, Forgive our foolish ways! Reclothe us in our rightful mind, In purer lives Thy service find, In deeper reverence, praise. x2   2.     In simple trust like theirs who heard Beside the Syrian sea The gracious calling of the Lord, Let us, like them, without a word Rise up and follow Thee. x2   3.     O Sabbath rest by Galilee! O calm of hills above, Where Jesus knelt to share with Thee The silence of eternity Interpreted by love! x2

4.     With that deep hush subduing all

14-11-2011

overlijdensbericht Andrew Arblaster

In bijlage Bijlagen: Andrew Torquil Arblaster death announcement.pdf (68 KB)    14-11-2011 om 00:00 geschreven door Dee

27-12-2010

Gelukkig Nieuwjaar

27-12-2010 om 20:09 geschreven door Dee

Marriage and microchimerism

We celebrated our 20th wedding anniversary in July. It doesn’t seem a long time since we were married. Yesterday’s reading came from the letter of St Paul Col 3:12-21. Very like the arrangements in Eph 5:21-33. It paints a picture of bossy women wielding their power autonomously to the detriment of their husband and children. It is a problem I have myself, not least because I probably have an overinflated view of my own intellect and capabilities, so as to discount even the remotest possibility of my husband being my head. Of course Paul has seen that this is the case with many women and is trying to let them see a different reality. I wish him luck. He has virtually no hope of swaying the stubborn bigoted bitch matriarchs that the world produces. Why would I want to share my power with a mere mortal? Why would I even take the time to consider what Paul is saying as relevant? Ultimately though, I am convinced that what he has to say is relevant exactly because it is confrontational and not what I want to hear. I can appreciate Paul because he does say quite a lot of things that I can directly relate to in a positive way. And this statement is not really in discord with the other things. I just have to rid myself of a few cognitive dissonances in order to be a better person. For instance, Paul compares the relationship of Christ and the church to man and wife becoming one body. For Paul this is a mystery. Jesus also draws from Genesis when speaking of marriage. Genesis might not be the book most people set great stock in, but give it a chance. If Jesus and Paul draw from it, it must have its virtues. I consider myself to be a positive scientist and because of that I generally make comparisons to physical and biological mechanisms to aid my understanding of mental and spiritual ideas and reasoning. But apparently so do Paul and Jesus. What is marriage? For humans it is a fundamental biological mechanism for reproduction. It is necessary to understand all the implications of marriage before we can begin to see where the analogy with Christ and the church goes to. If we have no conception of what marriage means, how can we begin to have any knowledge of Christ’s meaning? In my thinking, one enters into marriage as a long term process. The initial celebration being more of an acknowledgement of what other marriages have achieved in the past, than of anything the bride and groom have accomplished. How does a marriage make man and woman into one body then? When I was young I had a very narrow view of humanity, I simply believed my marriage would make it possible for me to reproduce my genes. I was gracious and condescending enough to tolerate a male in this process (unlike my grandmother). In addition I had a rather dim view of education or tradition. As my children grew older and had little educational success, I began to think that there maybe was an area of reproduction that I had neglected. Parenting became more important as the transfer of knowledge, tradition and identity. Is genetic makeup subordinate to that? That is the wrong question. The gene-meme dualism is not fertile. I now have renewed respect for the ancient well-honed intelligence of life and see the recent cognitive developments of humans as a small, albeit interesting, piece in that puzzle. Becoming one body is the definition of marriage and it is made possible through evolution. These days there is more and more scientific understanding of microchimerism taking place between mother and unborn child, and a start has been made by linking microchimerism and disease within the context of a tripartite conflict but very little research is done on straightforward husband-wife microchimerism. I am a believer in microchimerism as one of the most tangible ways that husband and wife become one body. For one thing it makes sense for human sexual activity as not only being useful for reproduction, and it puts new meaning into the words: “in sickness and in health”. 27-12-2010 om 20:08 geschreven door Dee

27-10-2010

Een van mijn vooroordelen

Kan een weloverwogen mening ontaarden in een vooroordeel? Soms. Ik heb een weloverwogen mening over vasectomie. Ik vind het eigenlijk niet zoveel verschillend van castratie. Ik wil me hier niet uitspreken over de merites van castratie, maar vasectomie wordt wel heel vaak toegepast, wat je van castratie niet kunt zeggen. Cijfers voor België geven aan dat bijna 9000 mannen per jaar deze ingreep ondergaan. Mijn interesse in de nadelen van vasectomie begint bij de vraag: wat is normaal? Mannen die onvruchtbaar zijn of vrouwen die onvruchtbaar zijn? Voor mij is het normaal dat vrouwen onvruchtbaar zijn. Vrouwen moeten enkele jaren menstrueren alvorens ze een kind kunnen baren. Vanaf de eerste conceptie totdat ze stoppen met (bijna) uitsluitend borstvoeding te geven zijn vrouwen onvruchtbaar. Dit kan (en zou moeten) jaren duren. Maar ook tijdens een bepaalde maand als de vrouw terug menstrueert zijn er slechts enkele vruchtbare dagen voor de vrouw. De man moet daarentegen altijd en overal paraat kunnen zijn. Ware dit niet zo, dan zou er van de voortplanting niet veel in huis komen. Deze biologische gegevens van man en vrouw moeten een weerslag hebben op emotionele en relationele aspecten. Zonder te weten of vasectomie al of niet medisch volkomen veilig is, heb ik op basis van mijn redenering vasectomie al veroordeeld als ongeschikt om de voortplanting te regelen. Maar daar stopt het niet. Ik heb anecdotische kennis van de vasectomieën van verschillende mannen. Mijn mening over vasectomie wordt daardoor in niets bijgesteld, integendeel. Hebben deze mensen pech - dan wijt ik dat aan hun vasectomie. Eerste voorbeeld: Een jonge vrouw heeft te doen met een man, ze zijn seksueel actief maar de man maakt geen aanstalten om deze verhouding te bestendigen met een huwelijksaanzoek. De vrouw ziet al haar dromen in rook opgaan en wordt een beetje wanhopig. Ze veinst zwangerschap om hem te overhalen (nogal riskante bezigheid, zou ik zeggen). Haar plan lukt. Enkele kinderen later wenst zij dat haar man een vasectomie ondergaat. Hij doet dit voor zijn vrouw, want zelf wil hij het liever niet laten doen. Enkele jaren later blijkt zijn vrouw weer in verwachting - maar niet van hem. Ze verlaat hem en krijgt nog kinderen bij verschillende mannen. Ik denk niet dat dit bij haar dromen hoorde toen ze nog jong was. Tweede voorbeeld: vrouw haat het krijgen van kinderen, man ondergaat verplicht (van zijn vrouw) vasectomie, maar heeft eigenlijk nog kinderwens - enkele jaren later verlaat hij zijn vrouw voor een andere man (met kinderen). Derde voorbeeld: man ondergaat vasectomie voor zijn vrouw, na een aantal jaren hebben ze toch geen seksuele relatie meer, ze leven naast mekaar als broer en zus, maar onderhuids knaagt er iets. Vierde voorbeeld: man ondergaat vasectomie, krijgt enkele jaren later een auto-immuun ziekte. Zijn gezondheid is voorgoed aangetast. De andere voorbeelden vallen meestal onder scheiden, en toch ook vaak de vrouw die weggaat bij de man. Deze anecdoten hebben mij een zodanig negatieve indruk bezorgd van vasectomie dat ik mij afvraag bij het horen over een melding van een scheiding of er een vasectomie in het spel zit. Dat vind ik toch zelf wat vergezocht, een erg gezonde nieuwsgierigheid kan je het niet noemen. Tot zover de persoonlijke bedenkingen. Tik "vasectomy complications"  in in Google om nog meer anecdotische bewijzen te zoeken. 27-10-2010 om 17:41 geschreven door Dee

08-09-2010

Triestige observatie

Er was eens een klein meisje. Ze werd geboren in Sheffield, in de Royal Hallamshire Hospital. Ze had al een zus en twee broers bij haar geboorte. Haar haar was ros. Ze bleek ook karakter te hebben. Na haar geboorte werd ze in een nachtjapon met toegenaaide mouwen gestopt. Waarschijnlijk een toenmalige medische gril. Maar het zinde haar niet. Ze vocht ertegen. Haar moeder keek toe, nieuwsgierig naar haar vechtlust. Maar moeder wou in feite zelf niet ingrijpen, want dan zou ze weer commentaar van het medisch personeel moeten verduren. Het pasgeboren meisje kreeg het stiksel uiteindelijk los en viel zelfvoldaan in slaap met vrije handen. De daaropvolgende veertig jaar zijn een verliezend gevecht om haar handen in bedwang te houden. Het vorig ouderlijk huis in Sunnybank Road, Sutton Coldfield is verkocht geraakt na haar geboorte. Het gezin kon dan verhuizen uit het huurhuis van de universiteit in Endcliffe Crescent, waar zij slechts twee slaapkamers hadden voor acht mensen, naar een bungalow in Rochester Road, Lodge Moor. Lodge Moor was een redelijk recent voorstadje van Sheffield, met een golfbaan.  Als tweejarige kreeg ze vaak hevige woede aanvallen en leed ze aan verlatingswoede. Als moeder naar de les ging voor de lerarenopleiding, of ging werken, smeet ze zich volle kracht op de vloer achter de net gesloten deur en botste met haar hoofd en voeten tegen de grond, haar vuisten gebald. De andere kinderen keken ietwat ongemakkelijk maar geamuseerd toe. Dan snelde grootmoeder naar haar toe, de andere kinderen vermanend over het leed dat ze het meisje zogezegd hadden aangedaan. Een lange suspartij volgde. De andere kinderen vonden het normaal dat het meisje zoveel aandacht kreeg. Wat zei moeder altijd weer: “From each according to his ability, to each according to his need” of "van elk naargelang zijn vermogen, voor ieder naargelang zijn behoefte". Haar inspiratie kwam niet van Marx, maar van een vroegere joodse gemeenschap. Hand 4,34-35: Er was immers niemand onder hen die gebrek leed, want allen die grond of huizen bezaten verkochten hun bezit, gingen met de opbrengst naar de apostelen, en legden die aan hun voeten. Daarvan werd uitgedeeld aan een ieder, al naar gelang hij nodig had. Zo moesten de grote kinderen zich gelukkig prijzen dat zij niet onder dezelfde psychische lasten gebukt gingen als het kleine meisje, want zij verdiende enkel oeverloos begrip voor haar toestand. Wat verderop in de straat was er een rij winkeltjes met op het einde een kleine Co-op supermarkt. Iedereen sprak je daar altijd aan met “Love”. Er was ook een krantenwinkel met snoep en speelgoed, of speelgoedwinkel met kranten en snoep, zoals je zelf wilt. Mr Seal’s. Tot grote verbijstering en bezorgdheid van haar ouders en grootouders wou het meisje vaak de grenzen van het toelaatbare overschrijden, ook als zeer jong kind. Een keer heeft ze als tweejarige 2 pence genomen uit de portemonnee van moeder. Terwijl ze niet was aangekleed, en nog zonder onderbroek, verliet zij het huis ongezien. Ze ging naar het winkeltje met haar 2 pence en toen ze haar daar vroegen waar haar mama was, zei ze dat haar mama haar had achtergelaten. Na een zoektocht heeft mijn moeder haar daar gevonden, ze zat op een stoel te wachten. Dit is de eerste grote uiting van haar “smoesjesgedrag”, wat later een “flower story” is gaan heten. Er volgen talrijke voorbeelden van hoe ze maar geen gevoel kreeg voor het waarheidsgetrouwe of voor respect voor het eigendom van andere mensen, terwijl zij de meeste aandacht en bijsturing kreeg. Haar moeder werd er zowaar miserabel van, echt gefrustreerd door haar koppigheid en de onmogelijkheid om het haar af te leren. Zo was moeder echt een keer ontploft toen het gezin in Beechwood Road, Sanderstead al woonden. Het meisje was een jaar of vijf en een aantal van de kinderen kreeg warme maaltijden op school. Het geld daarvoor werd maandelijks op voorhand betaald, en het stak in een envelop in de handtas van moeder. Toen het tijd was om naar school te gaan, was het envelop verdwenen. Volgens de herinnering ging het om 40 pond. Een fortuin voor dit gezin. Na weer een lange zoektocht is het toch teruggevonden, tot grote opluchting van moeder. Heeft het meisje dat uiteindelijk zelf opgebiecht en teruggegeven? Ik vermoed van niet, want dat lag (en ligt) niet in haar aard. Het was ook in die periode dat er van “flower stories” sprake was. Eens kwam ze naar huis met het verhaal dat ze met de school was gaan optreden in de Fairfield Halls. Ja, ze vertelde het heel ernstig en met overtuiging, ze had de hoofdrol gespeeld en achteraf werd er vanuit het publiek bloemen naar haar gegooid. Moeder was er zelfs even mee weg. Zo kon het meisje toch een carrière als oplichtster ambiëren, als al de rest faalde. In 1982 is het gezin naar België verhuisd. De lijdensweg met het meisje ging echter door. Zo vaak was haar gezin onuitstaanbaar dat ze zich terugtrok op het dak, tussen de schouwpijpen. Eens is ze zelfs van de eerste verdieping uit het venster naar beneden gesprongen om haar ongenoegen te uiten omdat ze in de slaapkamer werd opgesloten. Een andere keer nam ze 1000 frank uit de portemonee van moeder, ze had gevraagd om naar de kermis te gaan en moeder had nee gezegd. Een nee kon er bij het meisje niet in. Ze nam het geld stiekem, pakte haar kleine broer mee naar de bus, en ging zo naar de kermis, een drietal kilometer verderop in het dorp. Enig moreel besef was het meisje vreemd. Toen ze begon te studeren namen haar financiële mogelijkheden ineens toe, ze kreeg leningen, er waren geen grenzen aan wat ze kon kopen. Dure schoenen werden verzameld. In die tijd was ze in Engeland en moeder was nog vaak in België. Ze hing uren aan de telefoon om haar af te brengen van dure aankopen – maar het haalde niets uit. Neen stond niet in haar woordenboek, ze begreep het gewoon niet. Aan de universiteit viel ze voor een grote, blonde Zweed. Ze had direct door dat hij financieel even zwak was als zij. Wat een geluk! Nu zou niemand haar nog vermanen! Haar ouders konden nog mooi haar bruiloft betalen en ze had haar zinnen gezet op een designer trouwjurk. Ja zei moeder, huur het maar. Maar nee, ze kocht het. Prachtig kleed, daar niet van. Moeder stierf vroegtijdig. Haar laatste wens was dat de kinderen elkaar liefhadden zoals zij hen had liefgehad. Na deze ingrijpende gebeurtenis was er financieel nog het ouderlijk huis dat als buffer kon dienen. De grootste financiële putten werden door grote zus gedicht in afwachting van het verkoop. Vader was ook geen financieel genie, maar was een kind van vlak na de oorlog – hij had nog enige terughoudendheid gekend, en ging toch voorzichtig om met het geld. Het meisje was nu een vrouw met een resem kinderen naar wie zij niet omzag, buiten ze te bestrooien met dure cadeaus. In haar verdediging werkte ze toch om haar dure gewoontes te bekostigen. Maar waar het gezin ook naartoe vluchtte, de putten werden steeds dieper en dieper. Deurwaarders loerden. Met de aanmaningen van moeder in het achterhoofd, snelden de andere kinderen keer op keer toe met advies, logistieke en financiële hulp om het leven van hun zus weer op de rails te krijgen – maar een na een werden zij telkenmale bedot, geen enkel bedrag kon volstaan om die putten te vullen! Iedereen bleef met lege handen achter en een wrang gevoel van oplichting.   08-09-2010 om 00:00 geschreven door Dee