31-08-2011 om 00:00 geschreven door Arie  

Na een vier weken lange periode in dit land blijven er een aantal zaken hangen:

• vooreerst is er de natuur, zonder twijfel, uitzonderlijk qua schoonheid en diversiteit. Deze mensen zijn ook fier op hun land en dragen er zorg voor: ze zijn bekommerd om het milieu en dat merk je aan de zuiverheid gewoon op straat en ook in hun steden.
• de mensen zelf zijn uiterst vriendelijk, zeggen steeds goede dag en vragen of alles ok is met je. En dit alles ongedwongen en gemeend. De bewoners van het zuidereiland zijn wel chauvinistisch tov de noorderlingen: ‘hun eiland is veel mooier!’
• de wegen hier zijn zonder meer ok, meestal breed en goed onderhouden. Versleten belijning hebben we nergens gezien en gaten hebben we alleen gevonden in hun ‘gravel roads’. Uitzichtpunten zijn steeds ruim vooraf bewegwijzerd en goed aangegeven. Dikwijls met toilet of een plaat met toelichting. Snelheidsbeperkingen zijn hier makkelijk: op de grote verbindingen steeds 100km/u. Af en toe eens 80 en alleen in de iets grotere plaatsen wordt 50 toegepast. Uitzonderlijk 30 wanneer er toch eens wegenwerken zijn. De N-Zeelanders houden er zich aan maar rijden altijd op de snelheidslimiet. Gevaarlijke dingen hebben we hier niet echt gezien, als ze inhalen kijken ze altijd of er voldoende ruimte is en ze zullen hun medechauffeur niet in gevaar brengen. Veel (weg)politie zijn we hier ook niet tegengekomen, behalve in de buurt van Christchurch; maar de politie heeft wel een goede reputatie: zowat 70% van de bevolking staat achter hun korps.
• op tal van plaatsen vind je ‘info-centers’ met allerlei documentatie over de gebieden waar je doorreist. Je wordt er met veel plezier geholpen met je vragen en bevoorraad met hopen papier.
• zorg voor het milieu word je hier met de paplepel ingegeven: elk toilet beschikt over een grote en een kleine knop voor de spoeling en gescheiden inzameling van vuil staat hier duidelijk bovenaan het ‘to do’ lijstje. Op tal van plaatsen wordt je gevraagd om je ‘rubbisch’ gewoon mee te nemen (vuilbakken staan er quasi niet behalve in de steden) en dat schijnt hier te lukken, zelfs de wandelwegen waren proper. Water sparen is ook erg in en vind je in elk hotel geafficheerd op de kamer evenals een milieuverklaring in hun ‘handboek’. Handdoeken sparen is hier de vaste regel maar toch wordt hij niet altijd toegepast.
• internet is in elk hotel, B&B of resort beschikbaar, soms gratis en soms betalend - met heel verschillende tarieven - en meestal goed van kwaliteit.
• de aardbeving heeft vooral in Christchurch zijn sporen nagelaten: het centrum is volledig afgesloten en er worden nu – in eerste instantie alleen voor de bewoners – bus rondritten georganiseerd om de situatie ter plaatse te bekijken. Dat alles met een heel duidelijke waarschuwing dat er toch gevaar kan zijn voor instorting en dat je in alle geval de instructies van de begeleider minutieus moet volgen. Tevens plant men tijdens deze ritten ook psychologische begeleiding.
• in elk hotel, B&B of resort vind je steeds een strijkplank en strijkijzer terug in je kamer. Raar is ook dat je voor je was alleen waspoeder kan kopen dat werkt bij kamertemperatuur = alles bij mekaar in één machine en vooruit.
• betalen doe je overal, zelfs in het kleinste cafétje, met je debit- of creditkaart en dat voor zelfs de kleinste bedragen. Je kan dus perfect op stap zonder één dollar op zak.
• benzine kost ongeveer 1,22NZ$/li = 0,72€/li. Daarmee weet je waar het verschil hier bij ons naartoe gaat!

Dat was het ongeveer, rest me alleen nog mijn reisgezel Arie van ganser harte te danken voor de voorbije fantastische weken.

Voor herhaling vatbaar zou ik zeggen maar of onze vrouwtjes dat zien zitten?      Edwig.

10-11-2011 om 16:09 geschreven door Arie  

06-11-2011 om 17:06 geschreven door Arie  

Na deze reis willen we daar toch nog wel iets over kwijt. In ’t algemeen eet men hier nogal vergelijkbaar met bij ons maar er zijn wel een aantal eigenaardigheden!

Als je bijvoorbeeld een pintje wil drinken of een wijntje en er zijn meerdere keuzes mogelijk, zal men je met alle plezier even laten proeven om de juiste keuze te kunnen maken.
Je krijgt ook altijd eerst water gepresenteerd als je aan tafel gaat. Dat is hier gratis en in voldoende hoeveelheden beschikbaar. In ’t algemeen waren wij nogal bang dat we van binnen zouden beginnen roesten.

De couverts zijn zeer ingenieus in een servetje gerold! Zo strak dat je universiteit moet gedaan hebben om het los te krijgen zonder te scheuren. Dat is ons dus diverse malen niet gelukt.

In de doorsnee zaak is het zo dat je aan de toog gaat bestellen wat je wil drinken en/of eten en dan direct betaalt. Het vervolg is dan dat je een nummertje krijgt op een staander. Dat pak je dan mee naar je tafel en de dienster brengt dan netjes je bestelling tot bij jou zodra deze klaar is.
In de betere zaak betaal je zoals bij ons: na de maaltijd.

Hoe het zit met drinkgeld is ons nog altijd niet duidelijk! In een boekje las ik dat je een echte N-Zeelander bent als je ‘never, ever, ever, ever tipt’. Wij hebben het dus ook zelden gedaan.

Het eten dat je krijgt is voornamelijk vis, lams, schaap, rund en kip.

Het eigenaardige is dat je bij je ontbijt steeds eieren kan krijgen, als je dat wil, alleen hebben we hier nergens kippen gezien? Ze moeten er wel zijn want af en toe zagen we aan boerderijen dat je eieren kon kopen.

De vis is hier vrij divers en steeds vers gevangen. De meest bekende is de ‘white-bait’. Een piepklein visje, doorzichtig als het gevangen wordt en zo groot als een pink(je). Hij wordt onder andere gegeten samen met een omelet of gefrituurd. Het schijnt lekker te zijn, wij hebben beide geprobeerd en kunnen nog altijd niet bepalen hoe hij juist proeft.

Men serveert hier ook een ‘fish chowder’. Dit is een erg lekkere vissoep met o.a. mosselen, garnalen en andere soorten vis in een romig nat en opgediend met geroosterd brood besmeerd met kruidenboter. Lekker en vullend! Er zijn uiteraard ook visschotels te krijgen met ofwel één of meerdere soorten vis, soms met risotto, soms gefrituurd maar altijd vers en uiterst lekker.

En dan zijn er natuurlijk nog altijd de oesters, de mosselen en de crayfish.

Bij veel gerechten worden frietjes geserveerd en ze worden hier vrij lekker klaargemaakt zoals bij ons. Soms krijg je ook zoete aardappelen en die mogen er ook zijn.

Koffie bestaat in allerlei soorten: klein, groot, met veel of weinig melk enzovoort. Wij dronken altijd een ‘long black’. Normaal een lekkere koffie, sterk genoeg zoals onze espresso en in een voldoende grote hoeveelheid. Nu is het zo dat een ‘long black’ niet altijd dezelfde ‘long black’ is. Soms krijg je hem in een supergrote tas met superveel koffie erin; soms een even grote tas met bijna geen koffie maar dan krijg je er een kan heet water bij om aan te vullen en dat is nodig om hem te kunnen drinken! Gelukkig lijkt hij soms op de vorige, na verloop van tijd leer je het wel.

Ik denk dat het dat ongeveer is.

P.S.: ik wil nog één ding vertellen over de wagens hier. Alhoewel ze de Japanners niet zo graag zien komen rijden ze toch bijna allemaal met Japanse wagens. Af en toe zie je een Duitse of een hele mooie of minder mooie oude (god weet welk merk) maar nooit een Franse!

Zo dat was het, hier stopt ons verhaal. Onze dank voor jullie ruime belangstelling en tot een volgende keer?

05-11-2011 om 06:25 geschreven door Arie  

Het schiereiland ‘Banks Peninsula’ is eigenlijk een oude Franse kolonie en dat merk je hier in ‘Akaroa’ nog altijd. De straatnamen zijn ook in het Frans aangegeven, de Franse vlag hangt hier op diverse plaatsen te waaien en op de cola-automaat is ‘rafraîchissements’ te vinden. Voor wie zouden ze hier gesupporterd hebben met de rugby finale? Voor N-Zeeland of voor Frankrijk?

Ons logement lag deze keer op de eerste verdieping met uitzicht op de haven en met meer dan genoeg comfort: twee slaapkamers, een ruime zithoek en een volledig uitgeruste keuken. Die hebben we niet nodig gehad.

Deze morgen ziet de hemel helblauw maar er is wel veel wind en tegen dat we vertrekken verschijnen er hier en daar wolken aan het firmament. Onze tocht voert naar de andere kant van het schiereiland via een ‘Toerist Drive’ over een kleine steile weg met prachtige uitzichten langs punten zoals ‘Okains Bay’ en ‘Little Akaloa Bay’.  Van daar steken we terug over naar de andere kant langs ‘Lake Ellsmere’; het vijfde grootste van N-Zeeland.

Onderweg ontmoeten we de postbode en die rijdt hier met een busje rond. Je kan als toerist meerijden op zijn ronde om de omgeving te zien en dat begeleid door de deskundige uitleg van de ‘facteur’!

We overwegen nog even om een binnenweg naar ‘Port Levy’ te nemen, maar hij schijnt in niet te beste staat te verkeren en alleen met een 4x4 mogelijk te zijn en dat risico willen we met onze huurwagen niet nemen. We rijden dus verder naar ‘Governers Bay’ en ‘Lyttleton’ en hier zien we de eerste sporen van de aardbeving die de regio in het begin van het jaar geteisterd heeft. Via een lange tunnel krijgen we ‘Christchurch’ in het vizier en even later bereiken we ons hotel ‘Chateau du Parc’ en dat mag er als afsluiter wel wezen en het heeft een echte bar.

We willen de stad bezoeken – en dat kan terug onder een stralende zon - maar dat valt een beetje tegen: het centrum is erg beschadigd door de aardbeving en is quasi volledig afgesloten. Je krijgt alleen toegang via speciale bewaakte posten maar je kan van ver al zien dat het heel erg geweest is. Sommige gebouwen staan gewoon scheef of zijn ingestort. De meeste staan ook leeg en in een aantal ervan zijn de kleren nog altijd tentoongesteld op de modepoppen! Dat middenstanders ook inventief zijn in moeilijke momenten blijkt nog maar eens; er is al een nieuwe wandelstraat met winkels ondergebracht in containers maar niet stomweg opgesteld. Ze zijn leuk geschilderd in allerlei hippe kleuren en op diverse wijzen gestapeld zodat er niet alleen kleine straatjes ontstaan met nette looppaden in asfalt en afgeboord door steentjes, maar ook gezellige hoekjes allerhande en afdakjes. Je moet er maar op komen.

Nadien wandelen we ook nog even door de botanic garden en ook hier staan er weeral oude, zeer dikke en hoge bomen en tal van bloemen. Sommige al in helle lentekleuren en in de rozentuin zijn er al enkele rozen aan het bloeien. Ik ken bij ons in de buurt geen enkele tuin die er nog maar kan aan rieken!

Terug in het hotel beginnen we maar met een minder aangenaam werkje: onze valies netjes pakken voor de terugreis. Het is gedaan met ons mooie avontuur; morgen wacht het vliegtuig.
Voor onze blog van morgen bereiden we nog 'è spécialleke' voor (!?)      Edwig.

04-11-2011 om 06:44 geschreven door Arie  

04-11-2011 om 06:44 geschreven door Arie  

De cirkel is rond: we zijn vandaag terug voorbij de luchthaven in ‘Christchurch’ gereden waar onze reis 27 dagen geleden begonnen is. Ons eindpunt ligt echter nog een kleine 100km verder op de ‘Banks Peninsula’: ‘Akaroa’, ons voorlaatste station dat we aandoen.

Nadat Arie gisteren één van de foto’s van zijn leven (de staart van de potvis) gemaakt heeft, beleven we een vrij rumoerige nacht in ons motel: er rijden voortdurend vrachtwagens over de weg naar ‘Picton’ maar al bij al hebben we er toch niet zoveel last van gehad. We zullen dit motel trouwens voor iets anders onthouden: de douche die eigenlijk een attractie op zich was met al zijn regen- en andere voorzieningen, de dubbele bediening (één in de douche en een afstands-bediening) en de voetmassage - die we niet durven uitproberen hebben.

De zon is terug volop van de partij als we vertrekken en de weg tussen ‘Kaikoura’ en ‘Christchurch’ is druk; vele vrachtwagens kruisen ons pad of achtervolgen ons en ze zijn ‘gepresseerd’.
We vragen ons ook af: ‘moet er nog geel zijn?’. De voor ons liggende berghellingen zijn allen begroeid met de bekende gele struiken en ze woekeren inderdaad alom, hoe ze dit ooit gaan stoppen is ons een raadsel.

Even nadat we de kust verlaten maken we nog een ommetje langs de ‘Cathedral Cliffs’ ter hoogte van ‘Cheviot’. Niet veel bijzonders maar het wegje er naar toe was wel leuk. De vallei wordt hoe langer hoe breder nu we ‘Christchurch’ naderen en we vinden achtereenvolgens de schapen, wijngaarden en hagen tegen de wind terug in het landschap. Er zijn ook nogal wat wegenwerken bezig onderweg en de herstellingen zijn nogal summier: wat vloeibare pek en steentjes erop, wellen en dat is het.

Vlak bij de luchthaven gaan we het ‘International Antarctic Centre’ bezoeken. We starten met een spectaculair ritje in één van hun rupsvoertuigen en dat gaat hard: hellingen van bijna 45° op en af, schuine wegjes van 30° en dan door een zwembad om te laten zien dat deze voertuigen ook kunnen drijven. Onze chauffeur had er duidelijk plezier in en ’t was ook nog ‘ne plezante’: droge commentaar op het goeie moment. Daarna achtereenvolgens een 4D (jawel, de vierde dimensie waren de bewegende stoelen en echte regen!) film over Antarctica, een bezoekje aan de kleinste pinguins (jawel, we hebben nu pinguins gezien!) ter wereld van ongeveer 30cm hoog – de little blue pinguins - en dan een simulatie van een arctische storm in een speciale cabine bij temperaturen ruim onder nul en windsnelheden tot 50km/u (jawel, we hadden ‘galochen’ aan onze voeten en een speciale jas tegen de kou). Er is een hoop info te vinden over alles wat met Antarctica te maken heeft, te veel om op te noemen.

De verdere rit over de ‘Banks Peninsula’ was weeral spectaculair. Een mooie sterk stijgende en dalende weg met prachtige uitzichten op zowel de bergkammen als op het water en dat alles overgoten door een stralende zon. De dalen hier zijn eigenlijk restanten van oude vulkaankraters maar nu vooral begroeid met gras, hier en daar bomen en sommige toppen natuurlijk met de gele struiken.

In het stadje staat een oude vuurtoren en we zagen ook een grote ceder die echt op de rand van een afgrond(je) balanceerde. ‘Hoe lang gaat die nog recht blijven?’ vroegen we ons af. Maar ’t zal wel een verkeerde vraag zijn want anders hadden ze hem zeker niet laten staan vlak langs een verkeersweg.

We hebben tot nu welgeteld 3.400km gereden en er resten er ons nog een honderdtal tot onze eindbestemming. Het einde komt nu wel echt dicht bij.      Edwig.

04-11-2011 om 06:35 geschreven door Arie  

03-11-2011 om 07:20 geschreven door Arie  

‘Whale Watching’ wordt weeral een moeilijke bevalling. Onze tour van deze morgen is afgelast wegens slecht zicht en te onstuimige zee. Hij wordt dan noodgedwongen verplaatst naar 15u30 en dat is afwachten. Dus gaan we voor de verandering wandelen, ons Grietje gaat het niet geloven, maar dat hebben we dus bijna alle dagen gedaan en dan meestal bergop, bergaf en een uur is het strikte minimum!

We doen nu het andere stuk van de ‘Peninsula Walkway’ en we starten weeral met een bergop om ‘U’ tegen te zeggen, maar het zicht boven is navenant. Alleen spijtig dat het zo grijs is en dat je op zee geen horizon kunt bepalen wegens de nevel in de verte. Halfweg de wandeling is er een mogelijkheid om naar beneden af te dalen om meeuwen te spotten. Arie kiest hier voor – bij de vogels rook het nogal naar mest - en ik wandel verder om het punt terug te vinden waar we gisteren geraakt zijn vanaf de andere kant. Er ligt hier ook nog een afgesloten stukje vogelreservaat waar je niet in mag maar meer uitleg ervan vinden we niet.

Iedereen vindt dus zijn gading en de terugweg gaat voornamelijk bergaf; dat is heel wat makkelijker. O ja, een boze gans zijn we ook nog tegengekomen.

Terug aan het boekingskantoor blijkt dat de tour van 13u30 doorgaat maar voor die van ons wachten ze nog op verder nieuws vooraleer iets te beslissen. We hebben in ieder geval afgesproken dat we morgen om 10u opnieuw proberen als het vandaag niet lukt. Er rest ons dan nog genoeg tijd om op onze bestemming te geraken zonder ons te moeten haasten.

Deel 2. Ja, hoera, we hebben onze potvis gezien en ook zijn staart! Onze trip is dus doorgegaan en we waren gewaarschuwd voor een ruwe zee. Nu ruw was ze in alle geval, aan boord waren ruim voldoende zakjes voorzien voor je weet wel wat en ze werden druk gebruikt. Voor alle veiligheid hadden wij een pil gekocht tegen de zeeziekte en ze ook genomen en dat heeft zeker geholpen.
De boot waarmee we op zee gingen was een catamaran van meer dan 20m lang, zo goed als nieuw en met meer dan 750pk aan boord, kwestie van het te laten vooruitgaan. En dat deed het: 25 knopen kruissnelheid, dat is bijna 50km/u en volgens de crew kon hij vlot 35 knopen halen als top! Reken zelf maar uit hoe snel dat dan wel is.
Het duurde wel even eer de potvis gevonden was, naar schatting waren we ruim 16 mijl uit de kust (iets meer dan 25km). Om de haverklap legde de kapitein de motoren stil om met de hydrofoon te luisteren naar de typische klikgeluiden die ze maken onder water. En ja hoor, na een tijdje had hij hem gevonden en wij dus ook. Stilliggen in deze ruwe zee was een echte evenwichtsoefening en je had minstens één hand nodig om je ergens aan vast te houden, zoveel kantelde de boot in 4 richtingen tegelijk. Maar om de potvis te zien moet je wat overhebben. Na enkele minuten vertelde onze begeleidster dat hij ging duiken en inderdaad, enkele ogenblikken later was het zover en liet het beestje (+/- 22 ton) zijn mooie staart zien tot onze grote voldoening. De terugvaart duurde ongeveer 40min en dat was het dan. Iedereen blij terug op de vaste wal te zijn, zeker zij die het niet nodig vonden een pil te kopen.     Edwig.

02-11-2011 om 07:56 geschreven door Arie  

02-11-2011 om 07:56 geschreven door Arie