Het ongeluk was tragisch.Voor iedereen. Tom was er kapot van dat zijn maîtresse dood was. Daisy verging van schuldgevoel omdat zij eigenlijk degene was die achter het stuur had gezeten die dag. En Gatsby, hij ging er letterlijk aan kapot omdat hij de schuld op zich had genomen. De echtgenoot van de vrouw die omgekomen was in het ongeluk had de gele auto van Gatsby zien wegrijden. Enkele dagen na de dood van zijn vrouw had hij beslist dat hij zich zou wreken. Dus weg was hij. Niemand wist waar hij was tot hij bij Gatsby thuis opdook met een pistool in zijn hand. Gatsby lag toen voor de eerste en de laatste keer die zomer in zijn eigen zwembad. Zonder enige aarzeling, of zonder zeker te zijn van Gatsby zijn schuld, schoot hij. Nadien pleegde hij zelfmoord. Het stond in alle kranten, het was heel groot nieuws. En toch was er niemand op zijn begrafenis behalve zijn vader en ikzelf.
Het zachtjes opbotsen tegen een massa samengedreven bladeren deed het luchtbed langzaam ronddraaien waarbij het, als het been van een passer, een dunne rode cirkel in het water trok. Toen we Gatsby naar het huis droegenzag de tuinman het ontzielde lichaam van Wilson een eindje verderop in het gras liggen, en de slachting was voltooid. (F. Scott Fitzgerald, 2013, p. 184)
Toen kwam alles aan het licht. Gatsby zijn verleden, tot in alle details verteld, door hem zelf, niet door roddels die je altijd wel ergens hoorde waaien. Waar hij was opgegroeid, waar hij gestudeerd had, wanneer hij in het leger gegaan was, wanneer hij verliefd was geworden,... Geen enkel detail liet hij aan de verbeelding over. Dus ook niet de naam van zijn ware liefde die hij kwijt was geraakt omdat hij destijds arm was. Toen ik haar naam hoorde was ik verbaasd, maar tegelijkertijd werden er ook enkele dingen duidelijk voor mij. Gatsby was nog steeds smoorverliefd op Daisy Bushanan. Dat verklaarde waarom hij er zo op gebrand was geweest dat ik haar op de thee vroeg en dat hij dan toevallig eens zou binnenspringen. Dat verklaarde waarom hij zo nodig wou dat ik niet enkel Jordan meebracht naar zijn feesten, maar ook Daisy,.. Tegelijkertijd kwamen ook de vragen, waarom had hij al die jaren niets van zich laten horen? Wat zou hij nu doen? Daisy was getrouwd en wie weet herinnerde ze zich hem nog? Maar al gauw kwam ik erachter dat Gatsby tot alles in staat was om Daisy terug voor zich te winnen.
'Je kunt het verleden niet herhalen.' 'Het verleden niet herhalen?' riep hij ongelovig uit. 'Maar natuurlijk kan je dat!' [ ... ] 'Ik ga alles zo regelen dat het weer precies zo is zoals het eerst was,' zei hij, vastberaden knikkend. 'Ze zal wel zien.' (F.Scott Fitzgerald, 2013, p.128)
Ik woon in een klein, gezellig huisje. Mijn buurman daarentegen woont in een huis dat een kasteel nietig klein laat lijken. En elke week geeft hij een feest. Een immens groot feest. Mensen van heel New York komen naar zijn huis om zich daar kostelijk te amuseren op het grootste feest van New York. Op zich niets raars aan, behalve dan dat die mensen nooit uitgenodigd zijn. Ze komen en gaan wanneer ze willen. Maar op het feest van die avond, was deze keer toch minstens één iemand met een uitnodiging, ik. Rond de middag kwam een bediende aanbellen met een formeel uitziende brief van Gatsby waarin hij me uitnodigde naar zijn feest. Hij wou me welkom heten en vond het jammer dat hij daar de tijd nog niet voor had gehad. Een hele avond heb ik lopen zoeken naar de gastheer. Hij leek nergens te bekennen. Maar toen ik het eindelijk op gaf, bleek hij niet zo moeilijk te vinden zijn, als hij maar wou dat je hem vond.
'Dit is een heel ongewoon feest voor mij. Ik heb de gastheer niet eens gezien. Ik woon daarginds - ', ik wapperde met mijn hand naar de onzichtbare heg in de verte, 'en die Gatsby stuurde zijn chauffeur bij me langs met een uitnodiging.' Hij keek me even aan alsof hij het niet begreep. 'Ik ben Gatsby,' zei hij plotseling. 'Wat!' riep ik uit. 'O, neem me niet kwalijk.' 'Ik dacht dat je het wist, kerel. Ik vrees dat ik geen erg goede gastheer ben.' (F. Scott Fitzgerald, 2013, p.59)
Halverwege tussen East Egg en New York ligt een stadje volledig bedekt onder as. Er is enkel een nachtwinkel en een garage. En naar die garage sleurde Tom mij mee toen we op een dag van de trein afstapten op een halte waar nooit iemand durfde af te stappen. Het stadje is volledig afgeleefd en behalve enkele bewoners die daar de rest van hun leven zullen wegrotten, is er nooit iemand. Het enige teken van leven is er wanneer er een auto langsrijdt die op weg is naar New York. Dat waren Tom en ik ook, op weg naar New York om te gaan lunchen, niet met de auto, maar met de trein. De trein stopte onder het bekende, vergane reclamebord voor een of andere optieker. Tom sprong recht en verkondigde dat ik mee moest komen. Ik wist al langer dat hij er vriendinnetjes op nahield, maar ik was niet van plan geweest om er eentje te ontmoeten. Tot nu dan. Tom nam me mee naar de verlaten garage waar hij eerst een praatje maakte met de man des huizes om dan de vrouw te kapen om met hem een dagje mee te gaan. Hoe de man dit niet door kon hebben (Tom herhaalde dit zelfde gesprek namelijk enkele keren per week) ontging mij volledig.
Hoewel ik nieuwsgierig was haar te zien, had ik geen enkele behoefte haar te ontmoeten - maar het kwam er toch van. Ik ging op een middag met Tom per trein naar New York, en toen we bij die ashopen stopten, sprong hij overeind, pakte me bij mijn elleboog vast en dwong me letterlijk om uit te stappen. 'We gaan er hier uit,' drong hij aan. 'Ik wil je aan mijn meisje voorstellen.'
Nu ik eindelijk goed ingeburgerd ben in West Egg vond Daisy het tijd dat ik eens langskwam bij hun thuis op East Egg. Ik had er geen probleem mee om Daisy terug te zien, maar om Tom terug te zien stond ik niet bepaald te popelen. Ik heb hem nooit echt gemogen en dan zal ook nooit veranderen. Het was een mooie dag wanneer ik een taxi belde om me naar de overkant van het meer te brengen. Toen ik aankwam stond Tom me op te wachten aan hun voordeur. Wat een huis! Ik had natuurlijk niets anders verwacht van Tom, maar toch moest ik even rondstaren als Tom me mee naar binnen trok. In de salon lagen Dasy en Jordan te genieten van de rust, alsof ik er helemaal niet was. Toen Daisy me opmerkte begon ze in een stortvloed van woorden te vertellen wat ik de laatste jaren allemaal niet gemist had. Tom en zij hadden intussen een dochtertje gekregen, al enkele jaren oud was ze ondertussen. Ondanks dat Daisy familie van mij was, wist ik hier tot de dag van vandaag niets van... Daisy stond erop dat ik haar dochter zou ontmoeten, maar Tom liet het niet toe. Ik had niets anders van hem verwacht.
Toen voegde ze er, niet ter zake doende, aan toe: 'Je zou de baby's moeten zien.' 'Ja, heel graag.' 'Ze slaapt nu. Ze is drie jaar oud. Heb je haar nog nooit gezien?' 'Nee, nooit.' 'O, maar jer moet haar zien. Ze is -' Tom Buchanan, die door de kamer had lopen ijsberen, bleef stilstaan en liet zijn hand op mijn schouder rusten. (F. Scott Fitzgerald, 2013, p.19)
