De geschiedenis van de wereld aan de hand van banaliteiten

Wanneer ik een tijdje geleden met mijn school naar het theater 'De geschiedenis van de wereld aan de hand van banaliteiten' in de Kopergietery in Gent ging kijken lagen mijn verwachtingen oorspronkelijk niet zeer hoog. Uit de gewoonte dat ik niet zo'n fan ben van theaterstukken maar wat was ik aangenaam verrast met deze voorstelling.

Dit toneelstuk, geregisseerd door Johan De Smet en het theatergezelschap Antigone, heeft mijn visie op het theater drastisch veranderd. 

Het toneel was een mix van tragedie en komedie maar zat vooral boordevol leven!

Hoewel het verhaal over 2 personages gaat wordt het hele stuk slechts door één acteur gespeeld, Titus De Voogdt.  Deze ene enkele man slaagde er toch in om ons doorheen het stuk zoveel verschillende emoties te laten meevoelen. Hoewel het soms niet meeviel om hem altijd even serieus te nemen wist hij perfect de serieuze momenten van de minder serieuze momenten te onderscheiden. Hoewel de verhaallijn zelf nogal saai was, wist Titus er toch het beste uit te halen door de saaiere achtergrondverhalen te combineren met zijn levendige en positieve houding. Het verhaal is goed mee te volgen doordat men niet direct in het verhaal springt maar het vanaf het begin goed uitlegt wat er in het verleden allemaal gebeurd is.

Je zou verwachten dat we de moeder van het hoofdpersonage ooit nog zouden te zien krijgen, aangezien het hoofdpersonage zo goed als het hele verhaal over haar praat maar helaas. Hoewel in het verhaal wel over meerdere personages wordt gesproken weet Titus elke situatie toch perfect na te bootsen in zijn eentje. Het verhaal op zich is eigenlijk best wel droevig, gelukkig geeft Titus er een humoristische lap aan.

Het decor bleef zo goed als het hele stuk het zelfde maar dit maakte het stuk zeker niet slechter.

Het decor: Een keuken met veel nog te doen vaat, een tafeltje met enkele stoelen rond, op de achtergrond een deuropening met links ervan een bed waarvan je nog net iemand zijn voeten onder het deken zag.

De belichting: De spots werden voor het merendeel van de tijd gericht op het (enige) hoofdpersonage.

Opmaak en kapsels: Hoofdpersonage liep er slordig en onverzorgd bij.

Het decor: Door de verhaallijn heen begrijp je waarom het huis er zo slordig bij ligt en er ook maar weinig aan veranderd.

De belichting: Wanneer het hoofdpersonage even moest verdwijnen kon men de spots gewoon even van hem af halen en terug op hem richten wanneer hij weer moest opduiken.

Opmaak en kapsels: De slordige kleren en uitstralen van het hoofdpersonage passen goed bij wat er allemaal in het verhaal gebeurde, ook maakt het verhaal duidelijk waarom hij er zo slordig bij loopt.

Maar over het algemeen heb ik zeker genoten van dit wel zeer levendige stuk!