De motivatie om deze weblog te starten is al geenzins positief. Ik heb het gevoel dat ik zowat alleen op de wereld sta. Ik voel nauwelijks connectie met andere mensen. Het lijkt wel alsof iedereen voor zichzelf leeft. Ik voel me daardoor sociaal echt tekort geschoten. Volgens mij duurt dit al heel mijn leven, van sinds of misschien zelfs al van voor mijn geboorte. Ik werd dan ook geboren als een eerder ongewenst kindje en was daardoor de bron van veel miserie bij mijn ouders. Het is uiteindelijk nooit echt goed gekomen. We leken het perfecte gezinnetje, maar sinds enkele maanden begrijp ik steeds beter waarom ik mij zo voel vandaag. Volgens mijn psychotherapeut ben ik getraumatiseerd. En net dat boezemt mij ontzettend veel angst in want ik weet niet waarom ik getraumatiseerd zou zijn. Ik ben toch niet misbruikt? Ik ben toch niet mishandeld? Ik heb toch geen enkele reden om ongelukkig te zijn? Ik heb een toffe job, een toffe echtgenoot, een hoop toffe huisdieren en we hebben het financieel niet slecht. Ik heb een hoop vrienden en kenissen, ben in goede gezondheid en heb nog een heel leven voor de boeg. Maar toch voel ik me alleen op de wereld, alsof niemand mij begrijpt. Ik ben zo hard op zoek naar genegenheid, naar oprechte vriendschap, naar een veilige en geborgen thuis, naar begrip en bevestiging. Maar volgens mij ben ik naïef te geloven dat dat bestaat. De laatste maanden zijn echt hels geweest. Op vlak van mijn job en mijn relatie alles oké, hoor, maar ik ben al 3 keer emotioneel ingestort en het lijkt wel alsof ik op het punt sta mijn zogenaamd trauma te doorworstelen. Het probleem is: ik krijg het maar niet voor mekaar om me ervoor te engageren. Ik voel me ofwel heel ongevoelig en onverschillig ofwel enorm gestresseerd. Ik voel direct de ontkenning opkomen, het blokkeren van elke emotie. Wat is er dan toch? Waar ben ik zo bang voor? Wat is er dan zo erg om te weten te komen dat ik bijna ziek word van spanning als ik weet dat ik op het randje sta te balanceren? Heb ik iets diep weggestoken wat ik liever niet naar boven wil halen? Als de nood het hoogst is grijp ik naar mijn dagboek. Maar een dagboek op papier dat niemand leest geeft mij geen enkele voldoening meer. Ik moet dit delen. Ik moet dit kwijt. Ik weet echt niet wat er zal gebeuren. Ik ben behoorlijk bang en hoop op deze manier mijn gedachten toch te kunnen verwerken en begrijpen, in de hoop dat mijn gedachten niet met mij op een loopje gaan. Want in dat laatste geval zou ik het allemaal wel es willen opgeven. Gelukkig zijn het maar gedachten... aandacht-vragende gedachten. En daar blijft het zeker bij. Toch wil ik dit rotgevoel, dat mij angst aanjaagt, kwijt. Misschien dat dit schrijven mij erbij helpt?
