Een droom dromen te cirkelen en voeding te vinden in deze cirkelende droomenergie, is via deze blog realiteit geworden waar ik mezelf op dit moment heel gelukkig mee maak.
Ik verbleef in een bos, een beetje verder woonde een oude heel serieuze tante met een klein kindje (zonder geslacht). Verderop aan de rand van het bos was een grote autoparking en een groot kasteel dat altijd in de zon lag. Eigenlijk waren het ruïnes.
Ik ging er dagelijks naartoe, maar mocht er niet binnen. Was gekleed met boombladeren en wat je in het bos kan vinden en op blote voeten en verward haar.
Op een dag wandelde ik weer eens het pad af en viel in slaap voor het kasteel op de autoparking. Plots raasde een gele taxi naar me toe die piepend probeerde te draaien en te parkeren. Ik was niet bang en zag de onderkant van de auto die eigenlijk proper was. Ik stond rustig op en zag mijn oude serieuze tante afkomen met het kind en een oudere man. Ze was boos op de taxi, maar voor de rest zag ze mij niet. Ze ging binnen in het kasteel en ik sloop er achteraan. Er was een soort amfi theater en er waren muzikanten aan het spelen in de zon. Zalig en raar. Plots zag ik ook mijn jongste zoontje daar aanhuppelen. Ik ging naar hem toe en we hadden leuke gesprekken. Hij is de enige met wie ik praatte en de enige die me kon zien. Toen kwam oude serieuze tante op hem af en nam hem mee. Ik was blijkbaar weer onzichtbaar geworden
Ik had een eigen huis, nog niet helemaal het mijne, maar deed er al werken in. Er was een grote angst. De buren, een ouder koppel op pensioen, vriendelijk... ik had hun auto getsjoept om te gebruiken zonder te zeggen en ik zat er mee. Ik wou het hen zeggen, maar voelde me een grote dief en was bang! Ik begaf me naar mijn huis en wat zag ik daar? B was de benzine uit mijn auto aan het halen. Woest verweet ik hem van dief en dat hij moest maken dat hij wegkwam... daar zorgde ik zelf voor, stompte hem in mijn auto, reed naar een verlaten station en dumpte hem daar met de hoop dat hij nooit nog de weg zou terugvinden. Ik reed verder naar mijn familie die me zou feliciteren met mijn verjaardag. Mijn moeder zou er zijn en dat was ook zo. Ze deed alle pogingen me te benaderen en te omhelzen, maar mijn vader was zo euforisch dat ze eindelijk terug was, dat hij haar overdonderde met bloemen en kadootjes, mij negerend. Ik voelde me rot. Mijn vader die me niet zag. rot om mijn moeder die dood is en toch alle aandacht krijgt en blij omdat ik voel dat mijn moeder me hartelijk wil feliciteren met een stralende glimlach.
Ik kon niet eens mijn verhaal kwijt , vertrok alleen en liet hen achter en daarmee ook mijn verjaardag.
Te gek om later te horen dat mijn vader een onafgewerkt wit gebakken beeld mocht omarmen... door de boetseerclub gebracht. Mijn vader geloofde het niet dat het van haar was, maar ik geloof in een teken dat zij er wou zijn en voor mij was ze er!
Ik moet examen afleggen. Daarvoor moet ik alle "stenen" en "mineralen" kennen op alle niveau' s. Ik moet bijna met ze kunnen communiceren en vertalen naar de jury die luistert. Ze zijn enorm streng! Zoveel drukte, zoveel mensen. Niet te geloven. Al dat gedrum voor van alles en nog wat. Mijn nichten waren er ook, die er niets van begrepen en zeker niet waarom ik dit nu zo belangrijk moest vinden. Ze gingen slapen, maar ik vond geen bed meer. Dan maar in een andere kamer even onrustig rusten. Waarom zijn er zoveel mensen? In diezelfde drukte werk ik. Er worden veel mensen ontslagen. Hoogstwaarschijnlijk ben ik er ook bij, maar op zich vind ik dat niet zo erg. Er was een klasgenoot van vroeger. Iemand naar wie ik heel erg opkeek. Iemand met enorm veel gaven en talenten. Ik vond haar mooi en lief en ze had een mooie glimlach. en vriendelijke ogen. De bazin werd sterk ontgoocheld in mij en andere. Ik was bang om ontslagen te worden voor het financiële en voor mijn eergevoel. En maar wachten op wie ontslagen zou worden... Ik werd wakker en ik weet het nog niet...
Ze is ziek. Snotverkouden. Ik breng haar een bezoek, maar ze spreekt wartaal en herkent mij zelfs niet. Ik laat haar daar en zoek de melk. Opa en oma zijn er, we zorgen wel voor haar.
Het is altijd grappig daar waar ze is, ze lijkt er zo gelukkig. Ze komt me vertellen dat de aardappelen in de lucht hangen aan een lange stengel. Ik vraag hoe ze smaken en ze begint hartelijk, uit volle borst te lachen. "Zotje toch zonder lichaam kan je toch niet eten!" Verontwaardigd vraag ik waarom ze t dan verteld?
Ik had een eigen huis, nog niet helemaal het mijne, maar deed er al werken in.
