onderstaand bericht had ik eigenlijk nog in Zimbabwe willen posten, maar aangezien ginds op de informatiesnelweg geraken geen sinecure is en die snelweg meer op een zandweggetje lijkt, is het niet meer gelukt. Toch wil ik u dit bericht niet onthouden, omdat het een vrij goed beeld schetst van onze maand augustus ginds. Fast rewind dus naar 10 augustus 2010 of daaromtrent.
Waarschijnlijk wordt dit het laatste bericht op de blog, allez bon, ik ben het bijna zeker. Ik hoop in de nu volgende week dit bericht naar mijn moeder te kunnen versturen, zodat zij het op de blog kan plaatsen. Zelf kan ik dat niet, omdat het internet hier gewoon te traag is. Ik heb zelf zelfs mijn eigen blog nog niet kunnen bezoeken Toen ik de vorige keer op internet geraakte en ik mijn mails kon controleren (nu ongeveer een goede week geleden), had mijn moeder alle berichten die in het gastenboek van de blog stonden, doorgemaild. We moeten zeggen euhm schrijven dat ons dat veel deugd gedaan heeft. Dus aan iedereen die daar enkele woorden achter gelaten heeft: heel erg bedankt. Via mijn ouders weten we dat er veel mensen voor ons gebeden hebben en nog bidden en dat heeft eveneens zijn doel niet gemist. Ook aan die mensen: heel veel dank. Eigenlijk zouden we het liefste aan iedereen persoonlijk een kort mailtje van dank geschreven hebben, maar dat is gewoonweg onmogelijk. Zelfs deze mails doorsturen was zo ongeveer het maximaal haalbare. En dan nog. Ik ben een keer zowat drie uur bezig geweest met het versturen van een mail en het is niet gelukt Als het wél lukt, dan moet je toch rekenen op minstens een uur en een half om één mail te versturen (het schrijven ervan niet inbegrepen) en degene die we ontvangen hebben te lezen (en het is nu niet dat we iedere keer 200 mails in ons postvak-in hebben).
Hoe gaat het nu met ons? Redelijk goed. De voorbije twee weken zijn afwisselend druk en minder druk geweest. We zijn terug naar Swazi geweest, een dorp op ongeveer 60 kilometer van Bulawayo. We zijn er in het begin van juli al een keer geweest, maar toen kon ik mij de naam van het plaatsje niet meer herinneren. We wilden er een youthrally organiseren waarbij we het hele dorp zouden uitnodigen. De bedoeling was dat het een event zou worden, met muziek, veel sfeer, een goede boodschap en veel volk. Aan muziek, sfeer en een goede boodschap geen gebrek, alleen viel het qua volk nogal tegen. We waren uitgenodigd door de plaatselijke middelbare school en natuurlijk waren al de leerlingen er (die moesten wel), maar het was ons plan geweest dat ook ongeveer het hele dorp aanwezig zou zijn. Dat was niet het geval. Ze blonken uit door afwezigheid. Niet getreurd evenwel: de plaatselijke scholieren maakten dan maar ons voltallige publiek uit, wat uiteindelijk ook meer dan genoeg volk bleek.
Pastor Temba had twee mensen uit de kerk waar hij naartoe gaat meegenomen om wat liedjes te zingen en muziek te maken. Het enige probleem, een erg Zimbabwaans probleem overigens, was dat er een stroomonderbreking was. We hadden een synthesiser mee en versterking, maar dat feestje ging in het begin niet door. Pastor Temba gaf dan maar een uitgebreide inleiding op Choose To Wait, want het was de bedoeling dat we daar het vervolg gaven op wat we de eerste keer gedaan hadden. Terwijl hij dat deed, kwam de elektriciteit er terug door en kon het zanggedeelte beginnen. Ook het plaatselijke schoolkoor deed zijn duit in het zakje en al bij al was het behoorlijk entertainend, al verstonden we er niets van (geen Engelse liedjes). Daarna werden de jongeren in twee groepen verdeeld en gaven pastor Temba en ik (Wim) aan elk een groep Choose To Wait. Ik moet zeggen dat dat toch een uitdaging is in het Engels, maar de boodschap kwam over tot ieders tevredenheid. Dat was vorige woensdag.
Voor donderdag en vrijdag hadden we het plan opgevat om naar Hwange te rijden en daarna naar Victoria Falls. We hadden het op ongeveer 5 uur rijden enkel geschat, maar we zaten er toch zeker een uur naast. 6 uur rijden dus. Eerst ongeveer 3,5 uur naar Hwange National Parc. We wilden daar naar de wilde dieren gaan kijken. Vooral Fabian was erg enthousiast. Toen we bij aankomst in Zimbabwe (op 24 juni dus) uit het vliegtuig stapten was hij erg teleurgesteld dat er niet meteen leeuwen en tijgers en olifanten en krokodillen op ons afstormden. In Hwange besloten we op een minisafari te gaan van een paar uur. Op die paar uur zagen we enkele olifanten, een giraf, redelijk wat vogels, een krokodil, een jachtluipaard en enkele leeuwen, wat, naar ons werd verteld, redelijk de moeite was. Daarna reden we door naar Victoria Falls, waar we de nacht zouden doorbrengen. Over de rit daar naartoe moet ik toch een woordje uitleg geven. We zaten in de laadbak van een pick-up (gelukkig met een hardtop op gemonteerd) waar we ons zo goed en zo kwaad als het ging met 4 volwassenen en 2 kinderen in geïnstalleerd hadden. De weg van Bulawayo naar Victoria Falls is gelukkig redelijk goed, ik weet niet hoe we dat anders zouden overleefd hebben. Toen we in Victoria Falls uitstapten waren we geradbraakt. De minste oneffenheid in de weg veroorzaakte heel wat leed in de laadbak. Knieën, staartbeentjes, zitvlakken, ruggen, hoofden, Niets van dat alles werd gespaard. Maar goed: we zijn er min of meer ongeschonden uitgeraakt, ginder in Victoria Falls. Alleen de gedachte dat we ook nog dezelfde weg terug moesten, vervulde ons met een zekere vrees Die watervallen mochten wel een keer de moeite zijn De overnachting in Victoria Falls verliep zonder problemen, alleen hoorden we op de achtergrond continu een gedruis, alsof er een grote snelweg in de buurt was.
De volgende ochtend was het dan zover: we zouden de watervallen zien. In Duitsland hadden onze gastheer en gastvrouw (Jos en Sylvia) gezegd dat we niet naar Bulawayo konden gaan zonder de Victoria Falls gezien te hebben. Wij begaven ons vol verwachting richting het geluid als van vele wateren, om eens wat Bijbelse taal te gebruiken. Vanuit de verte konden we een wolk zien van opwaaiend water, maar de watervallen zelf konden we nog niet zien. Tien minuten later stonden we met open mond te kijken naar de kleinste van de watervallen. Magdalena was te bang om te kijken, maar na een tijdje durfde ze toch. Het was ook om schrik van te hebben. Het water donderde echt naar beneden, zo ongeveer juist voor onze voeten. Het water kwam recht op ons afgestroomd, om dan plots in een 90 meter diepe kloof te verdwijnen. En dat was dan nog het kleintje De grote watervallen waren, nu ja, woorden schieten te kort om te omschrijven dat het water met een donderend geraas over een breedte van 300 (?) meter zo ongeveer 160 meter de diepte instortte, en dat allemaal letterlijk vlak onder onze neus. Mag je jaloers zijn op ons? Nu wel.
We liepen daar ongeveer 2 uur rond en vielen van de ene verbazing in de andere. Majestueus is een woord dat spontaan opkomt. Overweldigend. Indrukwekkend. Ongelofelijk. Het is maar water, wat rotsen, een kloof en de zwaartekracht en ziedaar: een plaats waar engelen naar komen kijken, zoals Livingstone in zijn dagboek schreef toen hij de Falls de eerste keer zag. We zijn nu drie dagen later en ik ben nog altijd onder de indruk. Bulderend gedruis, schitterend gezicht, prachtig weer en toch waren we doorweekt van het water. Op bepaalde momenten konden we de watervallen niet meer zien, hoewel we er niet zo ver vandaan stonden, gewoon vanwege het opspattende en opwaaiende water. Nu, woorden schieten te kort om die plaats te beschrijven en daarom verwijs ik graag door naar de filmpjes die we gemaakt hebben en de fotos. Laat ik alleen nog dit schrijven: als je ooit min of meer in de buurt (pakweg in een straal van 1000 km) van die watervallen bent, dan moet je ze gewoon gaan bekijken. Ik zal nooit nog onder de indruk zijn van een miezerig watervalletje ergens in de Alpen
Tot zover de Falls, terug naar de realiteit. Vorige donderdag ben ik opnieuw de hele dag in Nkulimane, die wijk in Bulawayo, geweest om mensen te bezoeken. We konden nu ook eens de oogst zien van ons werk. We bezochten een man die we al twee keer eerder bezocht hadden. Nu zag hij er opmerkelijk beter uit. Dank zij Christs Hope was hij naar het ziekenhuis kunnen gaan, had hij de juiste medicatie gekregen en kon hij binnenkort terug gaan werken. Dat was hoogtijd, want het systeem in Zimbabwe is zo dat bij ziekte je de eerste drie maand je loon krijgt en de tweede drie maand slechts de helft. Daarna krijg je niets meer en word je ontslagen. Deze man was al vijf maanden ziek. In september zou hij zijn inkomen verliezen, als er niet snel verbetering optrad. Die is er nu en volgende week kan hij waarschijnlijk terug gaan werken. Een gans gezin is terug op de rails gezet. Wat meer is: dank zij wat er nu gebeurd is, bekeerde deze man zich. Hij was gelovig opgevoed en zijn hele leven geloofde hij wel in het bestaan van God, maar het betekende niets in zijn leven. Nu wél. Hij is terug gaan bidden en Bijbellezen, wil terug naar de kerk gaan en hij wil leven naar wat hij gelooft. Hij wil andere mensen waarschuwen dat het leven dat hij leidde letterlijk naar de dood voert. Het is goed om te zien hoe God het werk hier zegent. Je brengt iemand naar het ziekenhuis en een heel leven wordt veranderd. Een gelijkaardig verhaal kregen we te horen bij een vrouw in dezelfde wijk. Het was ook al de vierde keer of zo dat we bij haar waren. Vorig jaar is haar man gestorven en plots was zij de enige kostwinner in huis. Daarbovenop kreeg ze te horen dat HIV+ is. Toen ze drie weken geleden naar de lokale gezondheidspost moest, was ze zo bang voor nog meer slecht nieuws. Je kon het op haar gezicht lezen. We konden haar enkele Bijbelteksten meegeven in verband met angst en ook een Bijbelstudie hoe met God te beginnen. Toen we haar vorige donderdag terug zagen, kon het verschil niet groter zijn. Haar gezicht straalde en hoewel er niet veel veranderd was qua omstandigheden, was ze niet bang meer, integendeel. Het is goed om te zien hoe God het werk hier zegent. Wat schrijf ik: het is zeer goed om te zien
Bon, nog maar 9 dagen zijn we hier en dan zijn de twee maanden al voorbij. De tijd is snel gegaan. Ik zie ons hier nog aankomen, die eerste dag, en ons bij onszelf afvragen hoe we die twee maand gaan overleven. En zie, voorwaar, het is al bijna gepasseerd. Als er één ding zeker is, dan is het dat we veel bijgeleerd hebben, dan is het wel dat deze ervaring bijzonder rijk geweest is op erg veel vlakken. Onze levens zullen veranderd zijn. Hoe die veranderingen zich in de praktijk zullen manifesteren, dat is nog onzeker. Ik vermoed dat we, eens terug in België, deze reis een beetje zullen moeten verwerken en dat we dan pas zullen zien hoe en in welke mate ze van invloed geweest is. In ieder geval is het overwegende gevoel nu positief. Of dat genoeg is om te besluiten dat het voor herhaling vatbaar is, daarvoor is het nog te vroeg. In ieder geval is die poort niet met een harde klap dichtgegooid.
Wat zullen we de resterende dagen nog doen? Wel, we moeten ons Choose-To-Wait-programma in Hope Fountain afwerken. Ik vermoed dat we daar nog een keer of twee naar toe zullen gaan. Verder zal ik ook nog een keer naar Nkulimane gaan om mensen te bezoeken en één of twee keer naar Thembelile-house. Tussendoor ga ik proberen om deze mail te versturen en dat kan ook gemakkelijk een halve dag in beslag nemen. Als er iets is wat je hier leert, dan is het wel geduld. Alles neemt tijd in beslag. Alles. En dan vermoed ik dat we hier en daar nog naartoe zullen gaan om afscheid te nemen, om nog een laatste keer goeiedag te gaan zeggen.
Ten slotte wil ik nog een keer iedereen bedanken die achter ons stond, die voor ons gebeden heeft, die aan ons gedacht heeft, iedereen die iets bijgedragen heeft aan dit voor ons toch redelijk grote avontuur. Dank jullie wel en tot in België.
We kregen van Wim en Suzanne deze mail : geniet mee. Magda en Chris
Hallo allemaal thuis en op vakantie,
Zoals het jullie wellicht is opgevallen, loopt het mailen niet van een leien dakje. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd zo een 3G-kaart te pakken te krijgen en het ziet er niet naar uit dat ik daar in de nabije toekomst in zal slagen. Het hangt ook niet van mij af ook, eigenlijk, maar van iemand die iedere week naar Harare rijdt op woensdagen. Vorige woensdag is hij op zoek gegaan naar zo een kaart en ze waren uitverkocht. Waar en wanneer ze opnieuw te koop zullen zijn, kon hij niet zeggen. Voorlopig zullen we het dus op deze manier moeten doen. Vorige week kostte het ons ongeveer 2 uur om onze mail te bekijken en die 2 mails die we verstuurd hebben, te versturen. Snel is anders, maar het heeft geen zin om ons erin op te jagen, want sneller gaat niet. Tenzij je meer dan 1000 dollar per maand en 4000 dollar installatiekost wil betalen voor internet via de kabel En ik dacht dat die van telenet afzetters waren Bon. Hoe gaat het met ons? Goed, mag ik zeggen. Fabian en Magdalena zijn gewoon wie ze zijn of de mensen rondom hen nu Engels dan wel Ndebele spreken. Ook met Suzanne en mij gaat alles prima. We zijn nog niet ziek geweest en we hebben toch al redelijk avontuurlijk gegeten. Vorige week waren we uitgenodigd op een barbecue, wat heerlijk was. Het enige waar ik mij een beetje zorgen om maakte was de kwaliteit van het vlees. Achteraf hebben we geen last gehad van wat dan ook, dus het zal wel ok geweest zijn. Maar je denkt er toch een keer aan In België is bijvoorbeeld de veiligheid van het water en het voedsel iets waar je niet stil bij staat, maar hier dus wel. Qua accommodatie zijn er verder ook geen problemen, integendeel. Zelfs het weer valt mee. Donderdag was koud en bewolkt maar droog (net geen 20 graden en een frisse wind), maar de dagen erna waren zonnig en warm met een fris windje dat alles erg aangenaam maakt. Ideaal weer eigenlijk.
Wat hebben we de voorbije week gedaan, vraag je je misschien af.
Maandag hebben we enkele plaatsen bezocht waar we de komende weken zullen werken. Zo waren we onder andere in het UBH ziekenhuis van Bulawayo waar Christs Hope een afdeling geadopteerd heeft. Zo een adoptie heeft tot doel om praktisch en financieel te helpen, want het ziekenhuis zelf heeft geen middelen om bijvoorbeeld lakens te kopen of nieuwe matrassen of om de toiletten te repareren. De afdeling bestaat uit één grote zaal met ongeveer 30 bedden. De meeste patiënten op deze afdeling zijn besmet met HIV/AIDS. Voor deze 30 mensen zijn er 3 toiletten beschikbaar, waarvan er twee en een half kapot zijn. De verpleegkundigen en verzorgenden die dit lezen kunnen zich wellicht voorstellen wat dit betekent als zwaar zorgbehoevende patiënten naar het toilet moeten, en dat toilet aan het andere eind van de zaal is (ongeveer 100meter verder) en er maar één rolstoel beschikbaar is. Als je nu ook nog weet dat één van de meest voorkomende symptomen van HIV/AIDS diarree is, dan kun je je een idee vormen voor welke problemen het verpleegkundig personeel zich gesteld ziet.
Op woensdag waren we opnieuw in dat ziekenhuis en toen hebben we fotos mogen nemen van de toestand ginds. Als we terug zijn, dan zullen we zeker een gelegenheid vinden om ze een keer te tonen. Die woensdag konden we ook enkele onderlakens leveren, zodat er op ieder bed toch eentje kon liggen We spraken toen ook met het verpleegkundig/zorgkundig team en dat was erg interessant. Verpleegkundigen zijn toch overal hetzelfde Ik bedoel Neen, ik zal wel een keer vertellen wat ik bedoel. We spraken ook over het leven in Zimbabwe en ik snap niet hoe de gewone man of vrouw (lees gewone verpleegkundige) overleeft. Meer daarover wanneer we eind augustus terug in België zijn.
Dinsdag zijn we naar een school geweest op ongeveer 60 km van Bulawayo om er een inleiding te geven van Choose To Wait. De bedoeling was om de kinderen te leren dat we een Maker hebben, God, en dat die een handleiding geschreven heeft, de Bijbel. Als je doet wat in die handleiding staat, bijvoorbeeld betreffende seksualiteit en alles wat ermee samenvalt, dan zal het goed met je gaan. Een handleiding van bijvoorbeeld een fototoestel heeft als doel dat je het beste uit dat toestel haalt en dat je het niet beschadigt. Hetzelfde met de Bijbel. Het heeft tot doel dat je je lichaam, je leven, de natuur, op de goede manier gebruikt zodat het goed met je gaat en je zo weinig mogelijk beschadigd wordt. Toegepast op seksualiteit: de Bijbel leert ons dat we voor ons eigen goed geen seks mogen hebben voor het huwelijk en dat seks alleen binnen het huwelijk past. Als we dat in ons leven toepassen, dan hoeven we geen schrik te hebben voor HIV/AIDS, voor seksueel overdraagbare ziektes, voor We zijn natuurlijk vrij om te doen wat we willen, maar dan moeten we ook niet komen klagen als de consequenties er naar zijn. Bon, dat klinkt behoorlijk conservatief, maar nog even geduld en dit wordt progressief Dat was maandag. Ik wil nog even opmerken dat we door een prachtig landschap reden die dag. 28 juli gaan we daar terug naartoe om het vervolg van die lessen te geven. Ik kijk er al naar uit.
De donderdag hebben Annette (het Duitse meisje dat hier ook is) en ik doorgebracht in de wijk Khulimani (of iets in die aard). We gingen mee met een vrijwilligster van ter plaatse, Miss Zulu. De hele dag gingen we van het ene huis naar het andere om mensen te bezoeken die HIV/AIDS hebben. De bedoeling van die bezoeken is om uit te vissen hoe het met hen gaat en of ze iets nodig hebben. Als het mogelijk is dan koopt Christs Hope wat groenten of fruit voor hen, maar dat hangt af van de giften die ze daarvoor krijgen. Donderdag waren we bij een man die de laatste tijd erg achteruit gegaan was. Het was duidelijk dat hij ART nodig had (Anti Retroviral Therapy, medicatie tegen AIDS), maar om die te kunnen krijgen moest hij naar het ziekenhuis om een CT4-telling te laten doen. Op basis van het aantal CT4-cellen in je bloed wordt er beslist welke therapie er opgestart moet worden. Hoe minder CT4-cellen, hoe slechter je afweersysteem er aan toe is, dus hoe verder AIDS gevorderd is. AIDS kan teruggedrongen, maar niet genezen worden. Voor deze man is het belangrijk dat hij die therapie kan krijgen, want die kan ervoor zorgen dat hij terug kan gaan werken en sinds hij enige kostwinner is thuis, is dat toch wel een belangrijk gegeven. Probleem is dat deze man geen vervoer heeft naar het ziekenhuis en terug. Christs Hope zal er in dit geval voor zorgen dat hij naar het ziekenhuis geraakt en terug, zodat hij op relatief korte termijn terug kan gaan werken. Het zijn soms de kleine dingen die een groot verschil uitmaken. Op deze manier zorgt Christs Hope voor zon kleine 30 mensen. Ook op geestelijk vlak helpen ze deze mensen verder. Ze bidden met hen, leggen hen het evangelie uit en leiden mensen tot de Heer. Indien iemand God leert kennen als zijn/haar persoonlijke Redder, dan zorgt Christs Hope er ook voor dat ze een kerk in de buurt vinden waar ze naartoe kunnen gaan enzovoort. Gelovig worden of gelovig zijn is natuurlijk geen voorwaarde om hulp te krijgen van Christs Hope, alleen HIV/AIDS-patiënt zijn en hulp nodig hebben zijn voorwaarden.
Vrijdag waren we opnieuw te gast in een school, eentje van het gemeenschapsonderwijs deze keer, niet ver van het centrum van Bulawayo. We gaven er Choose To Wait, bon niet wij, maar de Countrydirector van Christs Hope Zimbabwe, voor zo een 300 kinderen van het eerste en tweede middelbaar, die leeftijd zo ongeveer. Ik heb nog maar zelden zo opeengepakt gezeten in een lokaal. Maar goed, het hele geval verliep zonder rellen en we zijn er levend buitengeraakt.
Ziezo. Nu heb je een beetje een overzicht van wat we gedaan hebben en wat we nog zullen doen. Veel van die zaken komen iedere week of iedere twee weken terug. Wat voor leuks we nog in het vooruitzicht hebben? Wel, begin augustus gaan we voor 2 dagen naar Victoria Falls om er de Victoria Falls (what else?) te gaan bekijken en ook wat wilde beestjes. We kijken er naar uit
Tot volgende week of zo. Veel groeten aan iedereen.
Wees gegroet. Deze mail is om jullie allemaal te laten weten dat we nog leven en dat het goed met ons gaat. De eerste dagen zijn hier erg rustig geweest. Het zal pas deze week zijn, dat we ook echt iets zullen doen. Nu, het is niet dat we hier al stil gezeten hebben, dat nu ook weer niet. We hebben de vrije tijd goed gebruikt om het land wat te leren kennen, om uit te vissen waar de winkels zijn waar we het noodzakelijke kunnen kopen en om mensen te leren kennen. Deze namiddag (zondag 4 juli) waren we te gast op een barbecue en dat was erg leuk, ook voor de kinderen. Vorige week ben ik samen met Temba en Annette (het Duitse meisje dat hier ook te gast is) enkele locaties gaan bezoeken waar we zullen werken in het care & compassionprogramma. Morgen (maandag 5 juli) gaan we ons programma voor de rest van de week opstellen en we hopen dat ook Suzanne iets zal kunnen doen. We zouden het erg leuk vinden mochten we met ons drieën in staat zijn om voor een groep van 10 à 15 kinderen Choose To Wait te geven, maar dat moeten we nog geregeld krijgen.
Zoals ik al schreef gaat het met ons goed. Niemand van ons is ziek of is ziek geweest van het één of het ander. We voelen ons ook redelijk op ons gemak. Verder valt er eigenlijk niet zoveel nieuws te vertellen, alleen dat we nog steeds geen internetverbinding hebben en dat we dus afhangen van Tembas 3G-kaart. Ik kan wel stellen dat skypen er niet zal inzitten. Zelfs al zouden we zo een 3G-kaart te pakken kunnen krijgen, dan nog is die internetverbinding veel te traag. Gelieve ook geen mails te sturen naar wim.dhaese1@telenet.be, maar altijd wimdhaese@hotmail.com te gebruiken. Als je via de blog een bericht stuurt, dan komt die ook daar terecht. Ik zal, als ik deze mail kan sturen, ook proberen om een nieuwe update te posten op onze blog. Ik hoop dat dat lukt. Bidt a u b voor zo een 3G-kaart, dat we er eentje kunnen kopen. Bidt ook dat we verschil kunnen uitmaken voor Christs Hope in Zimbabwe, dat we een grotere zegen zijn, dan we een last zijn. Veel groeten aan iedereen en het spijt ons dat we niet iedereen een persoonlijke mail kunnen zenden, maar dat zijn nu eenmaal de omstandigheden.
Hallo, Magda hier (mama van Wim). Op hun vraagplaats ik deze brief van Wim en Suzanne op de blog.
Deze brief werd geschreven op zondag 27 juni 2010, door omstandigheden met een beetje vertraging.
HALLO ALLEMAAL,
Eerst en vooral: we zijn goed aangekomen in Zimbabwe. De reis verliep zonder noemenswaardige problemen en ook onze kinderen waren fantastisch. In het vliegtuig hebben ze niet veel geslapen, maar toch zijn ze niet vervelend geweest. Integendeel. Schrik om te vliegen hadden ze ook niet. Fabian vond het fantastisch, vooral de landing en Magdalena was vooral opgewonden over het opstijgen.
Toen we in Johannesburg aankwamen waren we evenwel uitgeput. Zelf hadden we ook niet veel geslapen en dat begon wel door te wegen. De vlucht naar Bulawayo vertrok met enige vertraging en toen we aankwamen stond Temba (de country director van Zimbabwe) ons al op te wachten.
De eerste dagen hier verliepen moeizaam. We zijn nu 27 juni en het is de eerste dag dat ik mij redelijk op mijn gemak voel. De aanpassing is enorm omdat we niet weten wat veilig is en wat niet, bijvoorbeeld. Het eten bijvoorbeeld: kun je dat vertrouwen? Of juist niet? Als je het water kookt voor je het drinkt, is het dan drinkbaar of nog niet? Dat zijn vragen die je alleen maar beantwoord krijgt als je daadwerkelijk eet en drinkt en een dag of twee erna kijkt hoe het met de buik en de stoelgang gaat. Ik moet zeggen, God zij dank, op dat vlak hebben we geen problemen. Gekookt water is gezond en we kunnen er zelfs nog een sinaasappelsmaakje aan toevoegen. Het voedsel, indien goed gekookt, is veilig eetbaar en zelfs een wandeling maken op straat kan perfect (gisteren uitgeprobeerd en alleen maar vriendelijke mensen tegengekomen).
De dag van aankomst was bijzonder moeilijk, s avonds dan. In de namiddag hadden we boodschappen moeten doen en het was pas om 17u 30 dat we aankwamen in het huis waar we de komende 2 maand zullen verblijven. Het begon al te donkeren en tegen 18 uur is het helemaal donker. Helaas was er op dat moment geen elektriciteit, dus ook geen licht. We vonden nog net op tijd onze zaklampen en zo zijn we begonnen met de bedden in orde te maken (muskietennetten en dergelijke). Emotioneel was dat erg lastig, gewoon ook omdat alles zo onzeker is.
De volgende dag werden we voorgesteld aan onze meid, Elizabeth. Temba zocht haar voor ons uit in de kerk waar hij naartoe gaat en ze is perfect. Ze kookt voor ons, ze maakt onze bedden, ze doet onze afwas, ze poetst, ze maakt thee, Ze is een echte zegen en we zijn heel blij dat we haar hebben. Ze slaapt bij ons in huis gedurende de week en in het weekend gaat ze naar huis.
Wat erg lastig is, is het feit dat we aan alles gewoon moeten worden en dat zelfs gewoon naar de winkel gaan een avontuur is. Toen we gisteren namiddag een wandelingetje maakten, ontdekten we gelukkig een winkeltje waar we het meest noodzakelijke kunnen kopen (brood en zo).
Wat het weer hier betreft. Wel, dat is zalig. Het is hier winter, maar voor ons zijn het ideale zomerdagen. Overdag wordt het zon 25 graden, maar altijd met een koel briesje, zodat het soms zelfs te koel aanvoelt in t-shirt. s Morgens en s avonds koelt het af tot ongeveer een 10 graden.
Deze namiddag zaten we voor het huis, wat overigens een fantastische plaats is (zie fotos bij terugkomst), en het was gewoon ideaal qua temperatuur, qua zon, qua schaduw en qua uitzicht.
Het huis waar we verblijven is gebouwd op één van de heuvels rond Bulawayo en we hebben een fantastisch uitzicht over de stad.
Zijn er dan nadelen hier? Ja, enkele. Het krioelt hier werkelijk van de mieren. De man die het huis moest proper houden, is daar niet in geslaagd, maar de oorlog aan de mieren is verklaard en ik denk dat we aan de winnende hand zijn. En verder weet je nooit op voorhand of en wanneer je elektriciteit zal hebben. De eerste 2 dagen hadden we elektriciteit tot 16 uur of zo en toen de hele avond en nacht niet meer. De derde dag hadden we de hele voormiddag geen elektriciteit, maar dan vanaf 13 uur wel tot de volgende morgen om 6u30. Nu ja, daar wen je aan en het doet er ons aan denken dat niet alles wat wij als vanzelfsprekend beschouwen, ook zo vanzelfsprekend is. Het verschil met ons land is in alles verschrikkelijk groot, moet ik zeggen. Het eerste woord dat ik in mijn dagboek opschreef sinds we hier zijn, was: cultuurshock. Iets waar we ook erg aan moesten wennen is het feit dat niet alles wat je ziet ook echt werkt. Het kan er op het eerste zicht geweldig uitzien, maar bij nadere controle is er altijd toch iets dat kapot is en wat je moet oplossen op de één of andere manier.
Morgen is mijn eerste werkdag. Temba zal mij dan rondleiden op de plaatsen waar ik zal gaan werken en ik hoop echt dat we als gezin een zegen kunnen zijn in Zimbabwe, bij Christs Hope. Daar kun je echt ook voor bidden, dat we tot zegen zijn.
Verder kan ik nog zeggen dat de training die we in Herborn gehad hebben, zeer degelijk was in verband met het voorbereiden op de cultuurshock en hoe je te gedragen in een compleet nieuwe sociale omgeving met andere omgangsvormen en dergelijke. Voor nu ga ik hier afronden. Ik hoop dat de rest van onze dagen qua gevoel even goed zullen zijn als vandaag. We zijn deze morgen naar de kerk van Temba geweest voor een samenkomst van 3 uur en een half. Hoe de kinderen het klaargespeeld hebben om de hele tijd rustig te blijven, ik weet het niet, maar ze waren voorbeeldig. Onze kinderen, wel, daar ben ik geweldig trots op. Hoe zij zich aangepast hebben en nieuwe contacten maken met complete vreemden, dat is om jaloers op te zijn. Taal of kleur is geen barrière. Enkele gebaren en een sleutelhanger zijn genoeg om nieuwe vriendjes te maken en plezier te hebben. Zij passen zich beter aan dan ons. De tweede volledige dag al, speelden ze voetbal met het jongetje dat hier met zijn ouders op hetzelfde terrein woont.
Om heel kort te gaan: met ons gaat het goed, met de kinderen eigenlijk nog beter. Bidt a u b dat het zo mag blijven. Bidt dat we geen last verkopen, maar integendeel tot zegen zijn voor de mensen hier.
Veel groeten van ons allemaal. Hoe gaat het eigenlijk met jullie? Als je wilt mailen, dan het beste naar wimdhaese@hotmail.com
Veel zegen,Wim, Suzanne, Magdalena en Fabian
Verwacht niet direct een antwoord, of helemaal geen antwoord zelfs, want ik weet niet of ik hier zelf internet zal hebben. Ik zou ergens aan een soort kaart moeten geraken (3G-card of iets dergelijks), maar voor het moment kan Temba er geen vinden. Het zou kunnen dat ik Temba de zijne af en toe een keer kan gebruiken, maar wellicht niet te dikwijls. In ieder geval probeer ik om af en toe een uitgebreide mail te sturen zoals deze, maar ik kan op dit moment niet zeggen of schatten om de hoeveel tijd dat zal zijn.Mocht alles meevallen en God er op één of andere manier voor zou zorgen dat ik zo een kaart te pakken kan krijgen, dan zal ik vaker in de mogelijkheid zijn om een keer te mailen afhankelijk van de elektriciteitsvoorziening. Zo, dat was het zo ongeveer voor nu.
Einde training Christ's Hope in Herborn, Duitsland
Hallo allemaal,
de voorbije 10 dagen hebben we dus de training van Christ's Hope gevolgd in Herborn. Het minste wat ik kan schrijven is dat God het echt gezegend heeft. Hij weet wat het beste is voor ons en dat was duidelijk in wat we de voorbije 10-11 dagen meegemaakt hebben. Eerst en vooral hebben we de organisatie Christ's Hope leren kennen als professioneel en ongelofelijk op God gericht. Het programma 'Choose to wait' is veel meer dan alleen maar zeggen dat je met geslachtsgemeenschap moet wachten tot na het huwelijk. Hun benadering is er op gericht om de kinderen die ze onder hun toezicht krijgen een hele nieuwe toekomst te geven, om hun leven te veranderen ten goede. Wij hopen dat we daar ons steentje kunnen toe bijdragen.
Ook op persoonlijk vlak hebben we heel wat bijgeleerd over Gods plan met ons leven, over Godsvertrouwen, over welke principes we in de Bijbel vinden voor een gelukkig leven, enz... Dat is iets waar we alleen maar dankbaar voor kunnen zijn. God heeft ons zeer zeker gezegend.
Verder hebben we een aantal erg interessante mensen leren kennen, niet in het minst de mensen van Christ's Hope die in Duitsland verblijven en degenen die binnenkort ook zo een reis als de onze zullen ondernemen. Eén van hen, Annette, gaat ook naar Bulawayo, Zimbabwe, maar zij vertrekt een weekje later en ze blijft ook een maand langer dan ons ginds. Het was erg fijn om hen te leren kennen en van hen te leren.
Ten slotte nog een paar woorden over de kinderen. Wij hebben hier 10 dagen van 's morgens 9 uur tot 's avonds 21 uur les gevolgd (met af en toe wel een keer een namiddag vrij) en de kinderen hebben zo goed samen gespeeld. Sommige dagen konden we gewoon zonder ons te moeten bemoeien in een ruzie of te moeten gaan kijken wat ze aan het uitrichten waren, de lessen geconcentreerd volgen. Op andere dagen gingen ze met iemand mee naar de speeltuin of naar de winkel en ook daar gedroegen ze zich, nu ja, wat wij voorbeeldig zouden noemen. En niet alleen dat. Ze waren zo enthousiast dat het anderen ook aanstak. Ze hebben zich ook heel erg vlot aangepast, waren helemaal niet bang van nieuwe mensen en eigenlijk waren ze ons visitekaartje naar andere mensen toe. Toen we les kregen van een Zuid-Afrikaan die maar enkele dagen te gast was hier, toen waren het onze kinderen die, terwijl wij de lessen volgden, het ijs al gebroken hadden en het contact met die mensen (zijn vrouw en een vriendin die mee was met hun) al gemaakt hadden. Het was voor ons dan ook erg moeilijk om onze gereserveerde zelf te blijven toen we achteraf met die mensen praatten. God heeft dus zeker ook door onze kinderen gewerkt en wat ons betreft nog geen klein beetje.
Bon, nu rest ons nog een dag of 4-5 uitblazen, want naast gezegend was het ook erg vermoeiend, en dan het vliegtuig op richting de ervaring die ons leven zal veranderen. Ik wil langs deze weg ook iedereen bedanken die al voor ons gebeden heeft. Het heeft zeker geholpen.
zoals de meesten van jullie weten, vertrekken wij volgende zondag, 6 juni, naar Duitsland. Je kunt wel stellen dat het D-day is voor ons. We hebben erg naar deze dag toegeleefd en eindelijk is het bijna zo ver. Nog de laatste voorbereidingen treffen en dan gaat het eerst richting Herborn, waar we een training van Christ's Hope volgen. Als je meer over deze organisatie wilt weten, dan verwijzen we graag door naar hun website (www.christshope.org). Deze training zal doorgaan van 6 juni tot en met 18 juni. Daarna blijven we nog ongeveer 5 dagen in Herborn om een beetje op adem te komen met mijn ouders. Op 23 juni vertrekken we dan naar Bulawayo, Zimbabwe.
Ik moet eerlijk toegeven dat de laatste maanden hectisch geweest zijn en erg leerrijk. De combinatie werk-voorbereiden is geen vanzelfsprekendheid. Daarom is het nu extra fijn om nog een week rustig de laatste dingen in orde te brengen en de koffers te kunnen pakken; Het is ongelofelijk wat zo een verblijf voor 3 maand in een ander land allemaal met zich meebrengt, ook qua extra zorgen en waar je allemaal aan moet denken. Ik heb er toch wel een aantal nachtjes van wakker gelegen, maar het komt in orde.
Tot slot nog even een update over onze kinderen, Fabian en Magdalena. Zij stellen het goed, weten ook niet zo exact wat er hun boven het hoofd hangt. Deze week gaan ze nog naar school en dan zal het tot in september zijn. Ik heb er geen idee van waar zij denken dat Afrika ligt, maar vrijwel iedere keer ik met de auto wil vertrekken met hen en zeg dat ze hun mantel aan moeten doen en nog een keer naar het toilet moeten gaan, dan vraagt Magdalena: 'Gaan wij nu naar Afrika?' Ze zijn er dus wel mee bezig, maar wat er in die hoofdjes omgaat en welk beeld ze hebben van deze reis is ons een raadsel; ik ben benieuwd hoe ze zullen reageren als we ginds aankomen en zien dat er alleen maar zwarte mensen zijn... We houden jullie alvast op de hoogte. Tot de volgende keer.
onze vertrekdatum begint zo stilaan in zicht te komen, de zenuwen beginnen wat strakker gespannen te staan en volgende week krijgen we de laatste inentingen tegen allerlei enge ziektes. Het helpt niet dat ik tropische verpleegkunde gestudeerd heb, want je weet wat je mogelijks allemaal kan krijgen, waarschijnlijk het eerste die ziektes met de meest verschrikkelijke symptomen. Maar goed, er bestaan goede vaccins en je kunt qua preventie toch het één en het ander doen. Dat leer je gelukkig ook aan het Tropisch Instituut.
Het is misschien interessant om eerst eens even een voorstelling van zaken te geven. Wij, en dat zijn Suzanne (mijn vrouw), Magdalena, Fabian (onze kinderen) en ik (Wim dus) vertrekken op 23 juni naar Bulawayo, Zimbabwe, met de organisatie Christ's hope, die zich inzet voor aidsslachtoffers, zowel patiënten dus, als aidswezen. We plannen onze terugkeer op 25 augustus. Wat we in tussentijd allemaal gaan doen, dat zullen we pas echt in detail weten eens we ginds zijn, maar het is de bedoeling dat ik ingezet word in het care-and-compassionprogramma van de organisatie. Dat houdt in dat ik zal meehelpen in de verzorging van aidspatiënten. Wat Suzanne ginder zal doen is nog niet echt duidelijk en zal ook ginds pas echt duidelijk worden. Veel zal afhangen van de kinderen, vermoed ik.
Bon. Als inleiding is dit voldoende, denk ik. Veel meer is er op dit ogenblik ook niet te vertellen. Misschien dat ik in enkele berichten uitleg hoe het zover is kunnen komen, maar dat zien we nog wel. We houden jullie in ieder geval op de hoogte van verdere ontwikkelingen. Gods zegen.
