Parijs en Frankrijk zijn helemaal niet zoals ik het had verwacht. Ik schrijf u nu twee keer op één avond en ik denk dat dat al genoeg zegt. Na mijn inzinking door het fiasco van de lezing, herinnerde ik me dat ik had afgesproken met Jacques Saunière, de alom gerespecteerde conservator van het Louvre. Ik dacht eindelijk te kunnen praten met een man van een gelijkaardig intellectueel niveau. We zouden het hebben over de iconografie van godinnenverering. In mensentaal betekent dat het concept van vrouwelijke heiligheid en de symbolen en kunst die daar betrekking tot hebben. Maar helaas hij kwam nooit opdagen.

Ik heb een uur in de inkomhal van de universiteit staan wachten op hem. Hij verscheen niet. Ik kan me inbeelden dat er iets is tussen gekomen of dat hij van gedacht veranderde. Het is namelijk algemeen geweten dat hij bijna nooit met mensen over zijn onderzoeksgebied praat. Maar kan hij me dan niet even verwittigen? We leven in de 21ste eeuw! Een berichtje of mailtje sturen had volstaan.

Uiteindelijk ben ik teruggekeerd naar mijn hotel. Dat is het enige tijdens deze reis waar ik nog naar uitkijk. De uren die ik in het Ritz kan doorbrengen. Tot vanavond dan, want de receptioniste heeft me al zeker 2 keer wakker gebeld om me te informeren over het feit dat iemand me dringend wilt spreken. Helaas ben ik daarvoor niet in de stemming. Ik heb gezegd dat ik morgen wel zal terugbellen. Dat ze me mijn nachtrust moeten gunnen. Denken die Fransen nu echt dat ik om middernacht nog tijd heb voor hun gezaag?