Parijs en Frankrijk zijn helemaal niet zoals ik het had verwacht. Ik schrijf u nu twee keer op één avond en ik denk dat dat al genoeg zegt. Na mijn inzinking door het fiasco van de lezing, herinnerde ik me dat ik had afgesproken met Jacques Saunière, de alom gerespecteerde conservator van het Louvre. Ik dacht eindelijk te kunnen praten met een man van een gelijkaardig intellectueel niveau. We zouden het hebben over de iconografie van godinnenverering. In mensentaal betekent dat het concept van vrouwelijke heiligheid en de symbolen en kunst die daar betrekking tot hebben. Maar helaas hij kwam nooit opdagen.
Ik heb een uur in de inkomhal van de universiteit staan wachten op hem. Hij verscheen niet. Ik kan me inbeelden dat er iets is tussen gekomen of dat hij van gedacht veranderde. Het is namelijk algemeen geweten dat hij bijna nooit met mensen over zijn onderzoeksgebied praat. Maar kan hij me dan niet even verwittigen? We leven in de 21ste eeuw! Een berichtje of mailtje sturen had volstaan.
Uiteindelijk ben ik teruggekeerd naar mijn hotel. Dat is het enige tijdens deze reis waar ik nog naar uitkijk. De uren die ik in het Ritz kan doorbrengen. Tot vanavond dan, want de receptioniste heeft me al zeker 2 keer wakker gebeld om me te informeren over het feit dat iemand me dringend wilt spreken. Helaas ben ik daarvoor niet in de stemming. Ik heb gezegd dat ik morgen wel zal terugbellen. Dat ze me mijn nachtrust moeten gunnen. Denken die Fransen nu echt dat ik om middernacht nog tijd heb voor hun gezaag?
Hier ben ik weer na enkele hectische dagen in de Franse hoofdstad. Ik ben eindelijk op mijn hotelkamer. Ik weet dat ik enkele dagen geleden nog razend enthousiast klonk over mijn vertrek naar Frankrijk. Ze zeiden dat het goed zou zijn voor de publiciteit van mijn boek. Wel, dan hadden ze me toch mogen waarschuwen voor die Fransmannen!
Ze weten niet hoe om te gaan met een persoon van mijn status. Allereerst had ik deze namiddag een lezing en erna een initiatie sessie aan de Amerikaanse universiteit van Parijs gepland. Een universiteit met enige status zou je dan denken. Alleen vonden zij het nodig om mij aan te kondigen als een soort minderwaardige televisie bekendheid. En dit alles omdat ik een maand geleden door Boston Magazine uitgeroepen ben tot één van de 10 meest intrigerende mensen van Boston. Ik vond het al erg genoeg dat enkele van mijn mede-hoogleraren aan de Harvard universiteit me ermee plaagden. Maar nu blijkt dat ze het 5000 kilometer verder ook enorm amusant vinden! Hoe kan ik mijn lezingen nu educatief en leerrijk maken als mijn publiek me nog voor ik ben begonnen niet eens serieus neemt?
Ik ben enorm blij om eindelijk te vertrekken naar Frankrijk!
Deze reis staat al maanden in mijn agenda en nu is het eindelijk zover. Alleen kijken mensen altijd wat vreemd als ik zeg wat ik er ga doen. Ik ga namelijk niet om elke dag wijn te proeven in de Provence. Neen, ik ga om mijn nieuwe boek voor te stellen, genaamd de interpretatie van symbolen.
Voor zij die deze blog lezen zonder mij te kennen, mijn naam is Prof. Robert Langdon. Ik ben een hoogleeraar religieuze symboliek aan de Harvard-universiteit in de Verenigde Staten. Ik ben wel wat angstig over mijn vlucht. Ik kan niet lang in kleine afgesloten ruimtes doorbrengen. Dat krijg je als je als 10-jarige in een 7 meter diepe put valt, zeker? Maar als ik net voor het instappen een goede slaappil inneem, zal ik het zeker wel halen tot in Parijs. Ik zal daardoor helaas niet van het prachtige uitzicht kunnen genieten zodra we boven het Europese vastenland vliegen. Maar, da's niet erg. Ik heb er al genoeg over geleerd en onderzocht om te weten dat het vast en zeker adembenemend is.
Uitstapje naar Frankrijk
