Vandaag was het de grote dag. Voor de hoorzitting plaatsvond, moest ik de laatste dingen nog met Do bespreken. Toen ik nar de rechtszaal liep, zag ik mijn moeder zitten. Ze zwaaide naar mij, maar ik had de moed niet om terug te zwaaien. Eerst was het de staat die aan het woord was. Hij had enkele getuigen meegebracht, waaronder de man die de baby in de vuilniscontainer vond en de rechercheur die zich met de zaak bezighield. Nadien was het woord aan mijn advocaat. Zij had ook enkele getuigen, namelijk Mark, mijn voetbalcoach, Henrietta, dokter Bacon en Debbie. Ze getuigden allen in mijn voordeel. De hoorzitting duurde tot 16u en de rechter besliste dat de zaak voor de jeugdrechter zou verschijnen. Dit houdt in dat ik een maximale straf kan krijgen van vijf jaar. Ik ben ervan geschrokken dat de getuigen zo in mij zijn blijven geloven, na alles wat ik gedaan heb. Na de hoorzitting kreeg ik mijn moeder voor de eerste keer sinds die bewuste avond te zien. Do en mijn moeder waren zo blij dat we de rechtszaak gewonnen hadden, maar ik zou mij pas vrij voelen als ik schuld bekende. Het was namelijk allemaal mijn fout.
Gisterenochtend zag ik Karma een stuk van mijn plastic vork afbreken. Vandaag tijdens de vrije tijd vroeg Jenevra of ik mee basketbal wou spelen. Plotseling hoorden we iemand schreeuwen. Het was Karma, ze lag op de grond. Haar armen hingen vol bloed. Ik besefte wat er gaande was. Ze had haar armen opengesneden met de afgebroken vork die ze gisteren meegenomen had naar haar cel. Ze werd vervoerd op een brancard, dezelfde brancard waarop ik die bewuste avond naar het ziekenhuis werd gebracht. Iedereen kreeg eenzame opsluiting voor onbepaalde duur. Ik liep naar mijn cel en begon na te denken over alles wat er de voorbije week gebeurd was.
Vandaag kwam ik voor de eerste keer in contact met de andere meisjes van deze afdeling. Na het ontbijt moesten we ons allemaal naar het klaslokaal begeven. Toen ik in de deuropening stond, staarde iedereen mij aan. De leerkracht, mevrouw Coughran, gaf mij een plaats naast Karma, een brutaal meisje. Ze maakte telkens nutteloze opmerkingen. Ze noemde mij 'Devil'. Toen de leerkracht een moment niet oplette, toonde ze mij haar armen die vol littekens stonden door zelfverminking. Do had mij gisteren nog verteld dat ik mijn uiterste best moest doen om tot de erestatus verheven te worden. Je krijgt deze status wanneer je je strikt aan de regels houdt en alles doet wat de stafleden je opdragen. Dit is de hoogste status die je in deze inrichting kan krijgen en het zorgt voor een goede indruk bij de rechter.
Deze morgen werd ik gewekt door dokter Bacon. Ze vertelde me dat ze een psychiater is en dat ze me enkele vragen wou stellen. Ze wist blijkbaar al wat er gebeurd was, maar ik kon het mij niet zo goed herinneren. Toen de dokter net mijn cel verlaten, kwam Henrietta, een staflid, mijn cel binnen met een dienblad en een boek met de regels. Na mijn douche kwam er opnieuw een vrouw mijn cel binnen. Ze zei dat ze mijn advocaat was, namelijk Dominique Barcellona. Ik mocht haar 'Do' noemen. Ze vertelde mij waarom de hoorzitting van volgende week dinsdag zo belangrijk is. Ze legde mij ook uit van welk feiten ik beschuldigd word.
Mijn eerste dag in de jeugdinrichting Remann Hall zit erop. Het was een heel zware en vermoeiende dag. Om één uur werd ik verwacht in de rechtbank. De feiten werden door de rechter opgesomd. De meest schokkende was die van poging tot moord. Ik had namelijk mijn baby in de vuilniszak gestoken en harteloos in de vuilniscontainer gegooid. Net toen ik de rechtszaal mocht verlaten, vormden twee natte, warme cirkels zich waar mijn borsten de stof raakten. De verpleegster had mij hiervoor gewaarschuwd. Ik werd naar mijn cel gebracht naar de Delta School, de enige afdeling voor meisjes. In mijn cel bevond zich enkel een toilet, een bed met een matras en een wastafel.
