7 jaar na onze echtscheiding, heb ik mijn ex-man voor het eerste keer gezien. Ik wou hem eigenlijk niet ontmoeten, maar het was wel een speciaal geval! Jeremy, onze zoon, is verdwenen. Daarom heb ik Sebastian Larabee gebeld. Ik heb hem dus verteld dat Jeremy sinds 3 nachten niet meer thuis gekomen was. Het was niet de eerste keer dat hij wegging zonder waarschuwing. Maar hij was nog nooit zolang weggeweest, ik was echt bang dat er iets mis was.
Sebastian is onmiddellijk naar mijn huis gekomen om samen Jeremy te zoeken. Mijn ex-man wou de politie bellen, maar ik was niet akkoord, want Jeremy heeft al problemen gehad met de politie van Brooklyn. We besloten om in zijn kamer te zoeken. Daar heeft Sebastian een pokerkoffer gevonden en hij was echt geschrokken dat een adolescent van 15 jaar zoiets had. Ik wist dat Jeremy deelnam aan kleine tournooien, maar alleen met vrienden van zijn school. Jeremy had niets meegenomen, zelfs zijn gsm en ID waren in zijn kamer. We waren zeker van iets, Jeremy wou niet teruggevonden worden.
Sebastian zei dat hij sommige vragen wou stellen aan de vrienden van Jeremy . We zijn dus naar de South Brooklyn Community High School gegaan. Jammer genoeg wist Thomas van niets en de beste vriend van Jeremy, Simon, was op studiereis in Parijs.
Toen ik en Sebastian in mijn loft binnenkwamen, konden we onze ogen niet geloven! Alles was vernield, maar niets was gestolen. Ik zag dat mijn dure juwelen van Tiffany nog in hun doos waren. De dader was zeker op zoek naar iets speciaals en had blijkbaar goed gezocht. Ik hoorde lawaai in de kamer van Jeremy. Toen ik de deur opende, zag ik dat het raam kapot was. De dader was nog aanwezig enkele seconden geleden! Sebastian kwam binnen en begon alles te verplaatsen. Hij zei dat er zeker iets belangrijk was in de kamer en daarom was de man in mijn huis ingebroken. Sebastian wou de geopend pokerkoffer sluiten en zag dat de chipstapels aan elkaar verbonden waren. Hij schudde de stapels een hoorde een klein geluid. Sebastian heeft dan de stapels geopend en vond... 1 kilo van pure cocaïne!!
Ik besloot om mijn vriend Santos te contacteren, want hij is in de politie en de verdwijning van Jeremy was duidelijk niet normaal. Ondertussen had Sebastian een adres gevonden in de pokerkoffer, de adres van de bar van Drake Decker, een drugsdealer. Later hebben we Santos ontmoet en hij zei dat we naar de politie moesten gaan. Eerst wou mijn ex-man Camille naar zijn moeder sturen. Camille is mijn dochter, 15 jaar geleden heb ik tweelingen gehad. Na de scheiding is Jeremy bij mij gebleven en Camille is bij Sebastian gaan wonen. Sebastian is heel rijk, hij is een vioolbouwer met een immens talent. Camille heeft een totaal andere opvoeding gehad dan haar broer. Ik verdien niet veel als model en actrice en sinds mijn scheiding was ik niet in staat om een stabiele realtie met een man te hebben. Ik was dus akkoord om Camille te gaan halen na school en haar in een trein stoppen om naar de moeder van Sebastian te gaan. Ik ging weg met mijn moto, nadat we een afspraak hadden gemaakt met de politie.
Nadat ik afscheid had genomen van mijn dochter, reed ik richting de bar 'De Boemerang'. Ik wou zien hoe het gebouw eruit zag. Voor de bar die blijkbaar dicht was, stopte ik de motor. Ik hoorde een verschrikkelijk lawaai die van de bar kwam. Toen ik binnenstapte, zag ik muren volledig bedekt met verse bloed. Mijn blik werd door een gevecht aangetrokken, Sebastian was door een Maorikrijger aangevallen. Ik gaf de Maori een trap in zijn zij maar hij was veel sterker dan ik. Ik boorde zijn oog met een biljartkeu en Sebastian sneed zijn halsslagader door met een stuk glas. We gingen snel weg, allebei in paniek. We hadden een man vermoord! Sebastian vertelde mij dat de Maori had
Drake Decker gedood, het was een ware slachtpartij. Toen we op de vlucht waren met de Jaguar van Sebastian, kreeg ik een filmpje. In de film kon ik Jeremy zien die ontvoerd werd door twee mannen. Na een kleine analyse, hebben we ontdekt dat de film in Parijs werd gemaakt, in een metro station. Enkele minuten later waren we in een vliegtuig richting Parijs om onze zoon te redden.
Onze vliegtuig van Delta Airlines landde om elf uur 's ochtends op Charles-de-Gaulle. Ik was heel gelukkig dat het reis over was, want ik ben bang in vliegtuigen. Ik was uiteindelijk in Parijs, waar ik 17 jaar geleden Sebastian voor de tweede keer ontmoette. Toen we de luchthaven wouden verlaten, zag ik een chauffeur die een bordje omhooghield met: Mr & Mrs Larabee. We dachten dat het misschien een hint was die door de ontvoerders werd gegeven. De chauffeur heeft ons naar de Grand Hotel de la Butte in Montmartre gebracht en hij zei dat alles gereserveerd werd een week geleden door Sebastian zelf. Natuurlijk had Sebastian dat niet gedaan, maar de daders hadden wel zijn bankrekening gebruikt. We gingen naar onze kamers en hoopten dat we meer informatie zouden krijgen van de ontvoerders.
Enkele uren later kreeg ik een telefoontje, een vrouw wou onze afspraak voor een diner excellence op de schip L'Amiral op de Seine bevestigen. Een beetje later, werd er op de deur geklopt, de kamerjongen bracht ons pakjes. We kregen een stapel van pakjes met logo's van bekende merken van luxeartikelen: Yves Saint Laurent, Christian Dior, Zegna, Jimmy Choo ... In de pakjes vonden we een complete set van avondkleding. We hebben ons aangekleed en toen voelde Sebastian iets in zijn broekzak. Het was een ticket van een kluisje van het Gare du Nord. We gingen naar het station en vonden een sleutel in het kluisje. Daarna hebben we een taxi genomen om naar onze diner op de schip te gaan. Daar hebben we gegeten en gepraat over wat de sleutel kon openen. Toen we onder de Pont des Arts passeerden, zei Sebastian dat de sleutel zo een hangslot moest openen! We waren van plan om de schip te verlaten maar de politie stond op ons te wachten... Daarom zijn we op een brug geklommen om hen te ontwijken. We vonden de passende slot na een lange en vermoeiende zoekactie. Op de slot zagen we twee rijen cijfers, die onder elkaar waren ingekrast.
We hadden een plaats gevonden om een beetje te slapen. Ondertussen probeerde Sebastian zijn moeder te contacteren en hij kwam te weten dat Camille nooit bij zijn moeder was geweest. Camille werd ook ontvoerd!
Sebastian kon het raadsel van de cijfers oplossen, het waren eingelijk coördinaten. Ik heb dus een wagen 'geleend' om de coördinaten het navigatiesysteem. De gps bracht ons tot een oude boekhandel, daar ontmoetten we een vrouw van de politie en moesten we vluchten. De agente liep achter ons na...
Plots, tijdens de achtervolging, viel de agente bewustloos op de grond. Ik kon haar niet zo laten, daarom hebben we in haar portefeuille gekeken om te weten waar ze woonde. Sebastian heeft ze op zijn rug gedragen. Twee uur later, werd ze wakker. Ik kon haar onze verhaal vertellen... Eerst Jeremy die verdwenen was, maar die uiteindelijk ontvoerd was. Dan Camille die ook ontvoerd werd, onze zoektocht tot in Parijs om onze tweelingen terug te vinden. Nadat de agente, Constance, onze verhaal had gehoord, wou ze ons helpen. Constance wou eerst de film waarin Jeremy ontvoerd werd, bekijken. Ze zei zonder enige twijfel dat de film niet in Parijs werd gedraaid, of tenminste niet in een geopend metro station. Na een tijdje zoeken, vond ze dat een gesloten station door Amerikaanse studenten van de filmacademie werd gebruikt.
Ik herinnerde mij dat Simon, de beste vriend van Jeremy, hier op stage was. Dus zijn we bij Simon gegaan om hem vragen te stellen. Hij zei dat hij de film had gemaakt voor Jeremy en Camille. De tweelingen hadden een soort spel bedenkt om Sebastian en ik bijeen te brengen. Het leek mij logisch... Wie anders dan Camille kende de bankrekening van Sebastian en onze maat voor kleren? Maar Simon had geen nieuws van hen gehad. Verder zei Simon dat Jeremy van plan was om naar Brazilië te gaan, om een meisje, Flavia, te bezoeken. Hij had ze op het internet leren kennen. Enkele uren later, waren Sebastian en ik in een vliegtuig richting Galeão.
Toen we boven de oceaan waren, luisterde ik naar muziek. Ik had namelijk de iPod van Jeremy meegenomen. In Ipamena, hebben we overal gezocht naar het meisje die Flavia noemde. We hebben haar nergens gevonden, we waren wel in staat om haar huis te vinden. Haar moeder zei dat ze Flavia niet meer had gezien sinds ze teruggekomen was met Amerikaanse tweelingen. Ik was zeker van één iets, Camille en Jeremy waren hier, in Brazilië. Later die nacht, hoorde ik mijn gsm. Ik nam op en iemand zei: 'Kom morgenvroeg om drie uur naar de vrachthaven van Manaus en neem de kaart mee, kom alleen anders gaan we de kindjes doden.' Ik wist niet over welke kaart ze bezig waren en Sebastian en ik zijn naar het luchthaven gereden. We moesten ons haasten, want Manaus was ver van Ipamena. In de vliegtuig luisterde ik opnieuw naar muziek met de iPod van Jeremy, ik besefte toen dat het een mengeling van elektro van Baziliaanse hiphop was. Jeremy zou er nooit naar luisteren... Het was de iPod van iemand anders! Ik keek door de playlist en vond foto's van een man die aan het wandelen was in de jungle. De eerste foto's waren niet speciaals maar de volgende foto's waren echt ongelooflijk! De man had een neergestort vliegtuig gevonden, met daarin vijfhonderd kilo cocaïne!! Jeremy had blijkbaar de iPod van Decker gestolen en de ontvoerders wouden hun vliegtuig terugvinden! Er was ook een kaart met duidelijke coördinaten om de vliegtuig te bereiken door de Amazone.
We zijn naar de vrachthaven van Manaus aangekomen en daar hebben we Flavia ontmoet. Ze was diegene dat de tweelingen had ontvoerd. Flavia was eigenlijk Sophia Cardoza, alias Barbie Narco, de dochter van de grootste drugsdealer. Na een aantal dreigingen van Flavia, heb ik gezegd dat ik de kaart had weggegooid. We zijn dus allemaal in een helikopter gegaan en ik moest hen de weg tonen. Na enkele uren, hebben we de cocaïne gevonden. Flavia wou ons direct executeren maar er werd in haar richting geschoten. Iemand was in de neergestort vliegtuig en probeerde ons te redden. De schieter had bijna alle mannen van Flavia gedood, maar toen werd de schieter geraakt door een kogel. Flavia ging naar de vliegtuig om hem af te maken, de schieter was Santos! Hij had ons in de jungle gevonden! Maar even later ontplofte het toestel...
