Zoals ik al in mijn vorige blog zei, leef ik mee in het boek. Ik kreeg zonet de tranen in mijn ogen, ik zou me niet kunnen voorstellen om zo een auto ongeval te krijgen net als bij Mira. Het gezin zat samen om in de auto tot opeens de auto weg sloor, van een gezin van 4 personen gingen ze nog maar naar 1 persoon. Enkel Mira overleefde de klap maar dan wel in kritieke toestand in het ziekenhuis.

Adam en Kim, haar vriendje en haar beste vriendin werden op de hoogte gebracht. 

In dit hoofdstuk stelde ik mij helemaal in Mira haar plaats en in haar geest die ook een rol heeft. Ik stelde me voor dat ik met m'n hele gezin in de auto zat en dat we ook weg sloren. Dat Thomas en Céline op de hoogte werden gebracht.

Het moet waarschijnlijk afschuwelijk erg zijn om zo iets te horen.