Liefde is als water
Altijd op zoek naar haar evenbeeld. Altijd vloeiende, van het ene mysterie in het andere, van het ene hart in het andere, Grimmig kunnen de weerspiegelingen zijn van de donkere wolken, zich ophopend in de toch zo heldere hemel. Trots de weerspiegelingen blijft water de essentie zelve. Puurheid die reflecteert, puurheid die je overspoelt. Overspoelt met een frisheid, een overweldigende klaarheid die de diepste diepten van je ziel altijd zo zonder problemen weet te vinden, zo water, altijd vloeiende, het laagst bij de grond zo probleemloos weet te vinden en op te vullen. Zo, dat zelfs dat oppervlakkige tot de diepste diepten van de ziel lijkt te reiken. Dat onbeschrijflijk onzinnige wat zo'n vervulling blijkt te geven. En is juist dat niet de essentie van liefde: idioot, maar tegelijk zo veelzeggend. Je in alle stilte laten piekeren over wat er toe doet. Je in alle rust doen verwonderen wat een apart schepsel je in de reflectie waarneemt.
Liefde is als water. Zonder tijd het equilibrium van je zijn hervinden. Zonder tijd vloeiende, vloeiende naar onbekende gebieden, zo vertrouwd doch zo sprankelend fris.

03-11-2006 om 11:32
geschreven door cedsi 
|