Rotselaar Mooi, groen dorp tussen Leuven en Aarschot. Gelegen aan de Dijle. Bekend door fabriek Danone. Buurtgemeenten zijn Werchter, Wijgmaal en Wezemaal. Deze zijn bekend voor Rock Werchter, fabriek Remy en Java koffiefabriek.
Vorige vrijdag heb ik vastgesteld dat mijn voorste band plat staat. Een hollandse fiets met drie versnellingen. Ik dacht (o dikke nek) ik zal dat klusje eens vlug klaren op een rustige zondagavond. Maar zoals bij zoveel klusjes moet er eerst al geruime tijd gezocht worden naar materiaal. En voor je kan zoeken, moeten de gedachten geordend worden. Heb ik wel van die lepels om banden af te halen en zo ja, waar? Nu, gelukkig wist ik al dat ik die had, dus bleef alleen de vraag over waar? Na onze verhuis staat de garage nog steeds op zijn kop, dus dat was toch even wat meer rommel maken. Maar zie daar de lepels, oud en verroest, maar nog steeds heel gedienstig. Okee, het voorste wiel eraf gehaald. Das al dat. Wat blijkt nu? Heeft de fietsenmaker dat steeltje dat je gebruikt om de band op te blazen (terminologie is nul) vastgeplakt aan de velg. Trekken of niet? Hopelijk kan de velg er tegen... Okee, geen probleem, oef. De band is er af en is zo smerig als het binnenste van een vat met pek. Even opblazen die handel en dan weet ik zo waar dat gat zit. Dat zo een klein, stom gaatje zulke grote gevolgen kan hebben, slaat me met verstomming. Niet getreurd, het lek is gevonden, bij BP heeft dat ook wat geduurd om tot een goed einde te geraken, bij ons zal het ook wel lukken. Volgend probleem, geen lijm meer om de pleister op de wonde te plaatsen. Dus maar gewone pattex geprobeerd. Dwaas, dat weet je toch zo dat dat niet lukt. Of ligt het aan de ouderdom van de pleisters? Die zijn nog van den bompa geweest... Hoe ver sta ik dus met de klus: het voorwiel er af, net als de buiten- en de binnenband. En de binnenband krijg ik niet gemaakt. Morgen maandag zal ik de economie van de plaatselijke fietsenboer dan maar gaan opkrikken. Bandje kopen (als hij tenminste open is) en een nieuw niet-vervallen herstellingskitje. Het komt wel goed. Woensdag is de eindmeet en die wordt zeker gehaald...
Die auto, fel blinkend rood. Ze staan er op te giezen, als was het een brood. Een blok metaal met een motor. Wat zien ze toch in zo'n onding? Veel lawaai en stinken maar. Het is een oldtimer en doet wat raar. Nog even wat praten, de motor draait. Geen haan die daar nog naar kraait. Nochtans is 't verspilling van centen en naft. Zelfs aan de natuur wordt niet meer gedacht. En morgen zijn er die vragen. Wie gaat die kosten weer dragen? De kosten van de wereld, want die is op. Denk er niet aan, 't is voor de kleintjes. Zo redeneren wij, in onze breintjes. De oplossing is nochtans vrij simpel. Laat staan dat verbruikend scharminkel...
Hij scheurde me voorbij. Kwaad priemden zijn ogen. Nochtans is 50 de norm. Toch altijd in de bebouwde kom? Vermoedelijk kon hij het licht niet missen, het rode licht waarvoor hij nu stond te wachten... En voor mij, de trage, springt dat dus wel op groen. Gehaast trok hij op. Zijn uitlaat brulde woedend. Met rasse snelheid verliet hij mij. Maar niet voor lang Mijn "collega in de traagheid" hield hem tegen. En ditmaal was er geen ontsnappen aan. Hij moest mee in 't rijtje gaan. De rust keerde weer, hij zag het in: als een zot rijden, heeft geen zin...
Zestig bomen. Zomaar. Alsof het hem niets doet. Waarschijnlijk is hij vergeten dat bomen nodig zijn. Niet alleen voor ons, maar ook voor zoveel andere dieren en planten. Zonder kunnen we niet. Zij helpen het zuiveren van de lucht, ze geven broedplaatsen aan vogels, eten aan insecten en schuilplaatsen voor allerlei dieren zoals eekhoorns. Ze stonden waarschijnlijk in zijn weg. Zo iemand die graag eens racet met zijn auto. Die er graag eens wil invliegen, maar vind dat die bomen in zijn weg staan. Schrik misschien om er tegen te rijden. Maar compleet vergeten wie of wat hij is. Een mens, een warmbloedig persoon. Nu ja, warmbloedig... Totaal niet meer weten dat hij geboren is en ook weer zal sterven. Vergeten dat hij ooit kind was, verwonderd kijkend naar die reuzen. Misschien heeft hij er wel in geklauterd. En nu opeens ziet hij ze opnieuw. Die mastodonten die ons het zicht ontnemen. Misschien heeft hij iemand verloren, knallend tegen een boom. Of misschien is zijn huis ineen gestort onder het gewicht van zijn vijand. En dan zou er nog begrip voor hem kunnen zijn. Maar zomaar? Straffeloos zal dit niet blijven. Als het hier niet is, zal het later zijn, ergens nog hoger dan die bomen.
11-02-2011 om 22:36
geschreven door debuzzy
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Zicht op het nieuws
