Wij zijn Stijn en Inge. Getrouwd en te woonachtig in de
kempen.
Na 2jaar problemen,verschillende inseminaties en na een
zware ivf behandeling bleek ik zwanger te zijn. Ons geluk kon niet op en we
keken met veel verlangen naar de komst van ons eerste kindje. Alles werd
voorbereidt van kamer verven tot lijst leggen tot kleertjes te kopen en te
wassen, enz... Ik vond het ook zo speciaal om te wachten tot ik bevallen was om
het geslacht te weten. Stijn wilde het graag weten, maar respecteerde mijn
wens.
Op 34 wkn heb ik 1cm opening, een hele tijd voorweeën en
harde buiken. Rusten was de boodschap.Ik leefde letterlijk op mijne zetel.
Omdat we al zo'n lange weg hadden afgelegd wilde ik ook dat
als ons kindje werd geboren dat ik het ook mee naar huis kon nemen en niet
moest achterlaten in de couveuse. Dus werd er alles gedaan om zo goed mogelijk
te rusten en onze kleine spruit zo lang mogelijk in de buik te houden.
Op 35 wkn 2cm en op 37 wkn 3cm opening. Ons kindje was zeer actief
in de buik dus de gyn stelde ons gerust dat ons kindje het heel goed deed. Was
ze nu niet zo actief geweest, had ze zich zorgen gemaakt maar dat was niet het
geval.
Terwijl mijn gyn op verlof ging streefde we de dagen om
zodat zij de bevalling nog kon doen. Helaas niet want zaterdag 4/11/06 voelde
ik geen leven meer alleen veel teuten, wat ze anders ook veel aangaf. Iedereen
had me een paar dagen op voorhand ook al gezegd dat ik op het laatste zo'n
actief kind niet meer ging hebben omdat ze op het laatste minder plaats ging
hebben. Dus gerust en toch wel lichtjes ongerust gingen we de nacht in.
05/11/06
zondags smorgens
hebben we ons kindje samen uitgedaagd, maar er kwam geen reactie. Alleen die
geregelde teuten. Mijn man stelde dan voor om naar de monitor te rijden, wat we
dan ook gedaan hebben. De koffer ging ook mee. Na een kwartier daar te liggen
en ze ineens met 3 verpleegsters al rond mijn bed stonden en met verschillend
materiaal de harttonen aan het zoeken waren maar niks te horen kregen en niks
vonden begon ik me toch wel ongerust te maken. Direct mochten we naar de gyn
van wacht zijn thuis rijden want die had beter echo materiaal als in het
ziekenhuis op de kraamafdeling. Bij de echo te maken zag ik ons kindje zelf ook
op beeld. Alleen bewoog het niet en het hartje zag ik ook niet of niks plimpen.
Daar kwam dan het verdict: "Dat ziet er hier niet goed
uit". Zei de gyn met zijn handen in zijn haren. Ik kan je alleen maar
zeggen dat op dat moment die tafel onder mij uit verdween. Vanalles ging er
door mijn hoofd en het enigste kon ik zeggen: "Nee, dat mag niet, dat kan
niet, wat nu, ons kindje mag niet dood zijn". Die woorden van de gyn en
mijn eigen woorden vergeet ik nooit meer. De gyn stelde voor om naar huis te
gaan en de dag erna het te laten inleiden. Ik verklaarde die voor gek.
"Nee, nu!!!" Kon ik alleen maar reageren! Dat was een reactie omdat
ik nog een sprankeltje hoop had als ons kind zou geboren worden dat ze die na
een reanimatie er wel door kregen. Direct daarna hebben we onze ouders opgebeld
om het slechte nieuws te vertellen en dat we nu gingen ingeleidt worden en dat
we later zouden bellen als het was geboren en dat ze geen goed en blij nieuws
moesten verwachten.
Tegen 15u werd ik ingeleid. Zelf was ik heel boos en diep
teleurgesteld in mijn eigen. Ik kan nog niet eens vanzelf zwanger geraken en
nu kan ik nog niet eens een levend kind op de wereld zetten. Wat voor een
vrouw ben ik toch en ons potje ellende was toch al wel vol dachten we.!!!
Om 16u kreeg ik epiduraal verdoving maar die werkte maar
half. Alleen aan de rechtse kant en links voelde ik nog alles. Wat ik eigenlijk
niet erg vond, want ik wilde dit bewust mee maken ook al kreeg ik er niks voor
in de plaats.Omdat we problemen hadden voor zwanger te geraken had ik zoiets
van misschien is dit de eerste en de enigste keer dat ik zou kunnen bevallen.
Mijn man vond dit verschrikkelijk dat ik zo moest afzien.
De uren verstreken en om 21.50u werd onze dochter Fien
geboren. Een prachtige meid met alles erop en der aan. Ze hadden ons
voorbereidt dat doodgeboortes wel eens blauw konden zien, maar eigenlijk was ze
een beetje blauw, algemeen rozig. Na een eerste onderzoek bleek dat ze al meer
als 24 uren was gestorven. Dus wat ik aanvoelde van zaterdags klopte dus. Dit
konden ze zien omdat ze in haar nekje huidlossing had. Dat is een soort
ontbinding.
Mijn man heeft ze dan samen met de vroedvrouw gewogen en
gemeten. 2.700kg en 49,5cm. Een lange slanke meid. Ze was zo mooi. Alleen
leefde ze niet, huilde ze niet en bewoog niet met voetjes of handjes. Nadat ze
haar hadden aangekleed werd ze bij mij in bed gelegd en werden we naar de kamer
gebracht. Een 10min later kwamen onze ouders en zus haar bewonderen. Er zijn
daar enorm veel tranen gevloeid.
06/11/06
De dag erna hadden ze ons aangeraden nog zoveel fotos te
nemen als we konden want na de autopsie zou het mogelijk zijn dat ze er anders
zou uitzien. Na een grote sessie van flitsen en van de ene arm naar de andere
arm keek ze zo boos. Amai!!! Plots kende ik dat moedergevoel. Dat deed zon
pijn. Meteen heb ik gezegd dat ze er mee moesten ophouden en dat we fotos
genoeg hadden. Dat het tijd was dat ze mee gegeven werd om naar de autopsie te
gaan.
Een hele namiddag was ze weg tot 19u. Daar kwam ze dan
terug. Met een wit mutske lag ze in haar bedje met een glimlach op haar mooi
snoetje. Wonderbaarlijk was ze nog mooier en roziger als voor de autopsie. Dit
hadden de verpleegsters zelfs niet verwacht. Samen met de verpleegster hebben
we haar nieuwe kleedjes aan gedaan en konden we ook zien hoe de autopsie was
uitgevoerd. Ik moet zeggen dat het heel proper is gedaan. Met veel respect
zelfs. Het is gruwelijk, maar ben blij dat we het hebben gezien.
Van de autopsie is dus niks uitgekomen. Ons Fien was
kerngezond en ze hebben kunnen bevestigen dat ze niet heeft afgezien en dat ze geen
proces van verstikking of afbinding heeft moeten doorstaan. Daarom plakken ze
er nu een vorm van wiegedood erop.
07/11/06
Dinsdag is er een massa volk geweest en is er ook samen met
familieleden de voorbereidingen van haar afscheidsmis gedaan. Stijn heeft dat
formidabel goed gedaan en voor hem was dat ook een soort afscheid om haar een
zon mooi mogelijk engeltjesmis te geven.
08/11/06
Woensdag heeft onze kleine spruit een hele dag een glimlach
op haar gezicht gehad. Een teken voor ons dat ze akkoord was met de beslissing
die we hadden genomen om die dag tegen 20u naar huis te gaan en haar mee te
geven met de begrafenisondernemer.
Tot woensdag zijn we dan in het ziekenhuis gebleven samen
met onze overleden dochter. Zij is gedurende de 3dagen altijd bij ons geweest
en snachts werd ze in een koeling gelegd. Ons heeft dat goed gedaan dat we zo
geleidelijk afscheid konden nemen. Ook al onze vrienden, kennissen en
familieleden konden in het ziekenhuis onze dochter komen bewonderen. Er is een
massa volk geweest gedurende die 3 dagen.
Woensdagavond hadden we afgesproken met de begrafenisondernemer
om haar te komen halen. We moesten haar ooit loslaten. Van 19u tot 20u hebben
we een laatste moment voor ons genomen. Daar hebben we ons grootste afscheid
genomen. Zelfs ons Fien keek daar heel triestig en er ontstond een traan in
haar linkse ooghoek.De begrafenisondernemer is dan tegen 20u gekomen was en
heeft haar wit kistje eerst op de kamer komen zetten. Wij hebben dan de tijd
gekregen om haar zelf in het kistje te leggen. Dat hadden we gevraagd aan hem.
Hij vond dit een speciaal iets en had dit nog nooit eerder gedaan, maar stond
er wel voor open. Voor mij betekende het veel. Stijn is dan met de
begrafenisondernemer en ons Fien in haar gesloten kistje naar de lijkwagen
gestapt en haar er in gezet. De verpleegster heeft mij dan met de rolstoel naar
buiten gereden tot aan de lijkwagen. Ik was nog te zwak om zelf te stappen. Op
dat moment weet je dat je de juiste keuze hebt gemaakt, maar eigenlijk zou je
niks liever hebben dan ze er terug uit te halen en mee naar huis te nemen.
Stijn en ik zijn dan in onze auto gestapt en vertrokken naar huis. Achter ons
reedt de lijkwagen met onze dochter er in. Op een gegeven moment moeten wij
afdraaien en de lijkwagen rijdt door richting het funerarium. Akelig was dat.
Nu waren we ze kwijt! Thuisgekomen, was het zo afschuwelijk raar gevoel dat mij
overviel. Het park stond daar, maar onze dochter kon ik er niet inleggen want
ze was er niet bij. Verschrikkelijk en bikkelhard. We hebben dan onmiddellijk
een grote stap gezet en dat was haar kamertje binnen gaan en nieuwe kleedjes
kiezen voor de dag erna te laten aan doen. Dat is een craschmoment amai! Een
uur lang heb ik in haar schommelstoel blijven zitten.
09/11/06
De volgende dag zijn we tegen de middag naar het funerarium
gegaan om met zn tweetjes naar ons Fien te gaan. Ze lag daar in haar kistje
zoals we haar er hadden ingelegd. De begrafenisondernemer had al haar knuffels
er mooi rond gezet. We hadden een zakje bij met haar mooie kleedjes, een
pampertje en haar treintje met de letters van Fien. Gekregen van Tanteke de zus
van Stijn.
Savonds zijn we tegen 18u terug gegaan en was ze opgebaard.
Wat lag ze daar toch mooi te slapen. Onze prachtige dochter. Ze lag daar zo
vredig met haar nieuwe kleedjes, haar beertje in haar hand en wat waren we toch
trots op haar ondanks dat ze was overleden. Kon ik ze maar mee naar huis nemen
en in een glazen kastje leggen dicht bij ons. Een uur later begon de groeting
van ons Fientje. Iedereen kon afscheid nemen van haar. Er is een massa volk
gekomen. Dat doet wel goed te weten dat er zoveel mensen met ons mee leefde.
Achteraf kon iedereen een tas koffie drinken maar ik ben bij onze dochter
blijven zitten. Ik kon ze niet achter laten om een babbeltje te gaan slaan.
Verschillende mensen kwamen dan ook bij mij een babbeltje doen.
10/11/06
Vrijdags zijn we dan tegen de middag nog met onze ouders en
zus een laatste keer gaan kijken. Om 15u hebben we thuis een grote witte kaars
laten branden. Dat was het tijdstip dat ze werd gecremeerd. Heel moeilijk en
het besef plots dat we ze nu niet meer konden zien. Verschrikkelijk akelig!!!
11/11/06
Op zaterdag om 11u hebben we een afscheidsmis gegeven met
vele teksten en muziek. Het was een regenachtige dag. Als we de kerk buiten
kwamen scheen de zon met volle kracht. Stijn en ik hebben direct de link kunnen
leggen. Daar had ons kleine meid zeker voor gezorgd. Iedereen heeft ons gevolgd
naar het kerkhof dat achter de kerk is gelegen. Daar hebben onze vrienden nog
een 20tal witte ballonnen los gelaten waar dat hun kindjes alle vriendjes van
onze meid- een kaartje aan hadden gehangen met een mooie tekening op. Wij zelf
hebben ook een grote witte ballon losgelaten richting daarboven waar onze meid
hopelijk ergens verblijft.
Elke dag gaan we samen naar het kerkhof en savonds voor we
gaan slapen kiezen we de meest blinkende ster uit die daarboven hangt. Thuis
heeft ze ipv haar park een mooi hoekje met fotos, knuffels en daar brand
constant een kaars.
En hier stopt ons verhaal van ons kleine meid Fien. Nu volgt
er alleen een verhaal van verdriet en veel pijn.
Stijn en Inge ouders van een prachtig engeltje Fien
Wij zijn Stijn en Inge. Getrouwd en te woonachtig in de
kempen.
Na 2jaar problemen,verschillende inseminaties en na een
zware ivf behandeling bleek ik zwanger te zijn. Ons geluk kon niet op en we
keken met veel verlangen naar de komst van ons eerste kindje. Alles werd
voorbereidt van kamer verven tot lijst leggen tot kleertjes te kopen en te
wassen, enz... Ik vond het ook zo speciaal om te wachten tot ik bevallen was om
het geslacht te weten. Stijn wilde het graag weten, maar respecteerde mijn
wens.
Op 34wkn heb ik 1cm opening, een hele tijd voorweeën en
harde buiken. Rusten was de boodschap.Ik leefde letterlijk op mijne zetel.
Omdat we al zo'n lange weg hadden afgelegd wilde ik ook dat
als ons kindje werd geboren dat ik het ook mee naar huis kon nemen en niet
moest achterlaten in de couveuse. Dus werd er alles gedaan om zo goed mogelijk
te rusten en onze kleine spruit zo lang mogelijk in de buik te houden.
Op 35wkn 2cm en op 37wkn 3cm opening. Ons kindje was zeer actief
in de buik dus de gyn stelde ons gerust dat ons kindje het heel goed deed. Was
ze nu niet zo actief geweest, had ze zich zorgen gemaakt maar dat was niet het
geval.
Terwijl mijn gyn op verlof ging streefde we de dagen om
zodat zij de bevalling nog kon doen. Helaas niet want zaterdag 4/11/06 voelde
ik geen leven meer alleen veel teuten, wat ze anders ook veel aangaf. Iedereen
had me een paar dagen op voorhand ook al gezegd dat ik op het laatste zo'n
actief kind niet meer ging hebben omdat ze op het laatste minder plaats ging
hebben. Dus gerust en toch wel lichtjes ongerust gingen we de nacht in.
05/11/06
zondags smorgens
hebben we ons kindje samen uitgedaagd, maar er kwam geen reactie. Alleen die
geregelde teuten. Mijn man stelde dan voor om naar de monitor te rijden, wat we
dan ook gedaan hebben. De koffer ging ook mee. Na een kwartier daar te liggen
en ze ineens met 3 verpleegsters al rond mijn bed stonden en met verschillend
materiaal de harttonen aan het zoeken waren maar niks te horen kregen en niks
vonden begon ik me toch wel ongerust te maken. Direct mochten we naar de gyn
van wacht zijn thuis rijden want die had beter echo materiaal als in het
ziekenhuis op de kraamafdeling. Bij de echo te maken zag ik ons kindje zelf ook
op beeld. Alleen bewoog het niet en het hartje zag ik ook niet of niks plimpen.
Daar kwam dan het verdict: "Dat ziet er hier niet goed
uit". Zei de gyn met zijn handen in zijn haren. Ik kan je alleen maar
zeggen dat op dat moment die tafel onder mij uit verdween. Vanalles ging er
door mijn hoofd en het enigste kon ik zeggen: "Nee, dat mag niet, dat kan
niet, wat nu, ons kindje mag niet dood zijn". Die woorden van de gyn en
mijn eigen woorden vergeet ik nooit meer. De gyn stelde voor om naar huis te
gaan en de dag erna het te laten inleiden. Ik verklaarde die voor gek.
"Nee, nu!!!" Kon ik alleen maar reageren! Dat was een reactie omdat
ik nog een sprankeltje hoop had als ons kind zou geboren worden dat ze die na
een reanimatie er wel door kregen. Direct daarna hebben we onze ouders opgebeld
om het slechte nieuws te vertellen en dat we nu gingen ingeleidt worden en dat
we later zouden bellen als het was geboren en dat ze geen goed en blij nieuws
moesten verwachten.
Tegen 15u werd ik ingeleid. Zelf was ik heel boos en diep
teleurgesteld in mijn eigen. Ik kan nog niet eens vanzelf zwanger geraken en
nu kan ik nog niet eens een levend kind op de wereld zetten. Wat voor een
vrouw ben ik toch en ons potje ellende was toch al wel vol dachten we.!!!
Om 16u kreeg ik epiduraal verdoving maar die werkte maar
half. Alleen aan de rechtse kant en links voelde ik nog alles. Wat ik eigenlijk
niet erg vond, want ik wilde dit bewust mee maken ook al kreeg ik er niks voor
in de plaats.Omdat we problemen hadden voor zwanger te geraken had ik zoiets
van misschien is dit de eerste en de enigste keer dat ik zou kunnen bevallen.
Mijn man vond dit verschrikkelijk dat ik zo moest afzien.
De uren verstreken en om 21.50u werd onze dochter Fien
geboren. Een prachtige meid met alles erop en der aan. Ze hadden ons
voorbereidt dat doodgeboortes wel eens blauw konden zien, maar eigenlijk was ze
een beetje blauw, algemeen rozig. Na een eerste onderzoek bleek dat ze al meer
als 24 uren was gestorven. Dus wat ik aanvoelde van zaterdags klopte dus. Dit
konden ze zien omdat ze in haar nekje huidlossing had. Dat is een soort
ontbinding.
Mijn man heeft ze dan samen met de vroedvrouw gewogen en
gemeten. 2.700kg en 49,5cm. Een lange slanke meid. Ze was zo mooi. Alleen
leefde ze niet, huilde ze niet en bewoog niet met voetjes of handjes. Nadat ze
haar hadden aangekleed werd ze bij mij in bed gelegd en werden we naar de kamer
gebracht. Een 10min later kwamen onze ouders en zus haar bewonderen. Er zijn
daar enorm veel tranen gevloeid.
06/11/06
De dag erna hadden ze ons aangeraden nog zoveel fotos te
nemen als we konden want na de autopsie zou het mogelijk zijn dat ze er anders
zou uitzien. Na een grote sessie van flitsen en van de ene arm naar de andere
arm keek ze zo boos. Amai!!! Plots kende ik dat moedergevoel. Dat deed zon
pijn. Meteen heb ik gezegd dat ze er mee moesten ophouden en dat we fotos
genoeg hadden. Dat het tijd was dat ze mee gegeven werd om naar de autopsie te
gaan.
Een hele namiddag was ze weg tot 19u. Daar kwam ze dan
terug. Met een wit mutske lag ze in haar bedje met een glimlach op haar mooi
snoetje. Wonderbaarlijk was ze nog mooier en roziger als voor de autopsie. Dit
hadden de verpleegsters zelfs niet verwacht. Samen met de verpleegster hebben
we haar nieuwe kleedjes aan gedaan en konden we ook zien hoe de autopsie was
uitgevoerd. Ik moet zeggen dat het heel proper is gedaan. Met veel respect
zelfs. Het is gruwelijk, maar ben blij dat we het hebben gezien.
Van de autopsie is dus niks uitgekomen. Ons Fien was
kerngezond en ze hebben kunnen bevestigen dat ze niet heeft afgezien en dat ze geen
proces van verstikking of afbinding heeft moeten doorstaan. Daarom plakken ze
er nu een vorm van wiegedood erop.
07/11/06
Dinsdag is er een massa volk geweest en is er ook samen met
familieleden de voorbereidingen van haar afscheidsmis gedaan. Stijn heeft dat
formidabel goed gedaan en voor hem was dat ook een soort afscheid om haar een
zon mooi mogelijk engeltjesmis te geven.
08/11/06
Woensdag heeft onze kleine spruit een hele dag een glimlach
op haar gezicht gehad. Een teken voor ons dat ze akkoord was met de beslissing
die we hadden genomen om die dag tegen 20u naar huis te gaan en haar mee te
geven met de begrafenisondernemer.
Tot woensdag zijn we dan in het ziekenhuis gebleven samen
met onze overleden dochter. Zij is gedurende de 3dagen altijd bij ons geweest
en snachts werd ze in een koeling gelegd. Ons heeft dat goed gedaan dat we zo
geleidelijk afscheid konden nemen. Ook al onze vrienden, kennissen en
familieleden konden in het ziekenhuis onze dochter komen bewonderen. Er is een
massa volk geweest gedurende die 3 dagen.
Woensdagavond hadden we afgesproken met de begrafenisondernemer
om haar te komen halen. We moesten haar ooit loslaten. Van 19u tot 20u hebben
we een laatste moment voor ons genomen. Daar hebben we ons grootste afscheid
genomen. Zelfs ons Fien keek daar heel triestig en er ontstond een traan in
haar linkse ooghoek.De begrafenisondernemer is dan tegen 20u gekomen was en
heeft haar wit kistje eerst op de kamer komen zetten. Wij hebben dan de tijd
gekregen om haar zelf in het kistje te leggen. Dat hadden we gevraagd aan hem.
Hij vond dit een speciaal iets en had dit nog nooit eerder gedaan, maar stond
er wel voor open. Voor mij betekende het veel. Stijn is dan met de
begrafenisondernemer en ons Fien in haar gesloten kistje naar de lijkwagen
gestapt en haar er in gezet. De verpleegster heeft mij dan met de rolstoel naar
buiten gereden tot aan de lijkwagen. Ik was nog te zwak om zelf te stappen. Op
dat moment weet je dat je de juiste keuze hebt gemaakt, maar eigenlijk zou je
niks liever hebben dan ze er terug uit te halen en mee naar huis te nemen.
Stijn en ik zijn dan in onze auto gestapt en vertrokken naar huis. Achter ons
reedt de lijkwagen met onze dochter er in. Op een gegeven moment moeten wij
afdraaien en de lijkwagen rijdt door richting het funerarium. Akelig was dat.
Nu waren we ze kwijt! Thuisgekomen, was het zo afschuwelijk raar gevoel dat mij
overviel. Het park stond daar, maar onze dochter kon ik er niet inleggen want
ze was er niet bij. Verschrikkelijk en bikkelhard. We hebben dan onmiddellijk
een grote stap gezet en dat was haar kamertje binnen gaan en nieuwe kleedjes
kiezen voor de dag erna te laten aan doen. Dat is een craschmoment amai! Een
uur lang heb ik in haar schommelstoel blijven zitten.
09/11/06
De volgende dag zijn we tegen de middag naar het funerarium
gegaan om met zn tweetjes naar ons Fien te gaan. Ze lag daar in haar kistje
zoals we haar er hadden ingelegd. De begrafenisondernemer had al haar knuffels
er mooi rond gezet. We hadden een zakje bij met haar mooie kleedjes, een
pampertje en haar treintje met de letters van Fien. Gekregen van Tanteke de zus
van Stijn.
Savonds zijn we tegen 18u terug gegaan en was ze opgebaard.
Wat lag ze daar toch mooi te slapen. Onze prachtige dochter. Ze lag daar zo
vredig met haar nieuwe kleedjes, haar beertje in haar hand en wat waren we toch
trots op haar ondanks dat ze was overleden. Kon ik ze maar mee naar huis nemen
en in een glazen kastje leggen dicht bij ons. Een uur later begon de groeting
van ons Fientje. Iedereen kon afscheid nemen van haar. Er is een massa volk
gekomen. Dat doet wel goed te weten dat er zoveel mensen met ons mee leefde.
Achteraf kon iedereen een tas koffie drinken maar ik ben bij onze dochter
blijven zitten. Ik kon ze niet achter laten om een babbeltje te gaan slaan.
Verschillende mensen kwamen dan ook bij mij een babbeltje doen.
10/11/06
Vrijdags zijn we dan tegen de middag nog met onze ouders en
zus een laatste keer gaan kijken. Om 15u hebben we thuis een grote witte kaars
laten branden. Dat was het tijdstip dat ze werd gecremeerd. Heel moeilijk en
het besef plots dat we ze nu niet meer konden zien. Verschrikkelijk akelig!!!
11/11/06
Op zaterdag om 11u hebben we een afscheidsmis gegeven met
vele teksten en muziek. Het was een regenachtige dag. Als we de kerk buiten
kwamen scheen de zon met volle kracht. Stijn en ik hebben direct de link kunnen
leggen. Daar had ons kleine meid zeker voor gezorgd. Iedereen heeft ons gevolgd
naar het kerkhof dat achter de kerk is gelegen. Daar hebben onze vrienden nog
een 20tal witte ballonnen los gelaten waar dat hun kindjes alle vriendjes van
onze meid- een kaartje aan hadden gehangen met een mooie tekening op. Wij zelf
hebben ook een grote witte ballon losgelaten richting daarboven waar onze meid
hopelijk ergens verblijft.
Elke dag gaan we samen naar het kerkhof en savonds voor we
gaan slapen kiezen we de meest blinkende ster uit die daarboven hangt. Thuis
heeft ze ipv haar park een mooi hoekje met fotos, knuffels en daar brand
constant een kaars.
En hier stopt ons verhaal van ons kleine meid Fien. Nu volgt
er alleen een verhaal van verdriet en veel pijn.
Stijn en Inge ouders van een prachtig engeltje Fien
we zijn dan met de feestdagen gaan skiën met vrienden. Super sneeuw, sfeer,
weer en Stijn en ik hebben ons heel goed kunnen ontspannen en er van genoten. We
hebben ons meisje heel hard gemist maar konden daar beter mee omgaan.
Batterijen zijn opgeladen. Ondertussen ben ik dus de pil aan het innemen.
Vandaag heb ik naar het fertiliteit gebeld en hun alles verteld dat mijn
behandling niet is kunnen doorgaan. Ze hebben dan onmiddellijk een nieuw programma
opgesteld en mag ik maandag starten met de neusspray om eind die wk te stoppen
met mn pil.
7 januari 2008
zo ben ik vandaag gestart met de neusspray.
Heb veel nevenwerkingen en voel me absoluut niet zo goed. Maar ja dat is nog
maar het begin en het is voor een goed doel he. Ik loop hier ne ganse dag met
blozende wangen van de fapeurs. Stijn wil me dan oppeppen en vind da grappig
dat er geregeld stoom uit mijn oren komt. We zullen er maar mee lachen he.
11 januari 2008
Vandaag
heb ik mijn laatste pil ingenomen en nu is het wachten op mijn regels. Als die
komen start ik na lang uitstellen eindelijk met de hormonen. Ik zie het
volledig zitten en neem de nevenwerkingen er gewoon bij.
Het
is eigenlijk heel raar, maar ik heb de laatste wk zo niet meer "de
drang" om naar ons meisje op het kerkhof te gaan. En ik moet zeggen dat ik
mij daar ook niet echt schuldig om voel. Heel raar. Ik ga nog wel bijna elke
dag en vind nog steeds heel belangrijk dat haar kaarsje blijft branden op het
kerkhof. Maar voordien werd ik minstens ne keer per dag naar ons Fien gezogen
en had ik geen rust vooralleer ik daar was geweest. Dat is nu zo anders. Is dat
misschien omdat ik met de behandeling eindelijk bezig ben of wat? Ik kan er
geen uitleg op plakken.
23 januari 2008
Ale
het is zover met de nevenwerkingen. Ben opgestaan met verschrikkelijke
hoofdpijn, menstruatiepijn en een troebel zicht langs rechtse oog. Heb
vanmiddag naar Leuven gebeld om te vragen of dit wel normaal was. Het voelde
echt aan zoals ik mijn regels moest gaan krijgen. Ik as er echt niet gerust in.
Ze hebben me kunnen geruststellen dat symptomen niet alarmerend is en normaal
is in deze behandeling. Vrijdag moet ik voor mn eerste echo naar mijn gyn en
dan ga ik weten hoe mijn lichaam op de hormonen reageren. Pff wat een zware
dag! Het gaat een lange behandeling worden als ik me zo blijf voelen.
Ik moet zeggen dat ik de laatste 5dagen al goed heb geslapen. En
dan zonder slaappillen. Dat op zich vind ik wel een goed teken. Dat voel ik
zelf ook. Als het goed met me gaat dan is het in mijn bovenkamer het rustiger
en als ik begin te piekeren dan slaan mijn hersencellen op hol en dat gaat ten
kosten van mijn slaap. Nu dat ik weer wat geslapen en gerust heb voel ik me
vanzelf precies wat beter.
Dit weekend heb ik eigenlijk zeer ontspannende dagen gekend. De meter van ons
Fien was het gans weekend blijven slapen en hebben dan goed kunnen bij babbelen
en zijn naar de sauna gegaan om ons eens goed te laten ontspannen. Ik moet
zeggen dat het eigenlijk zeer goed ging.
Maandag had ik afgesproken met een lotgenote in Antwerpen. De hele dag hebben
we op een overdekt terras gezeten en goed kunnen babbelen. Het delen van
verhaal, emoties en gevoelens deden ons zeer goed.
25 september 2007
We hadden gisteren een afspraak bij de psycholoog in Leuven.
Amai wat deed het toch weer goed. Zo over alles nog eens goed diep spreken en
die stellen ooit vragen van amai hoe ziet die dat of hoe weet die dat. Mijn
ventje was er ook bij en het heeft hem ook goed gedaan. Ze vond ons wel gereed
voor een nieuwe zwangerschap. Dat is wel leuk om te horen. Nog even geduld en
dan kunnen we er weer invliegen. Pfff waarom duurt het zolang!!!
Gisteren waren we ook 3j getrouwd en Stijn had een dagje vrij. We hebben er
goed van genoten. Herinneringen opgehaald van hey vorig jaar was ik met onze
2de huwelijksverjaardag nog zo rond als iets.
Dit wknd zijn we weg geweest. we zijn op survivaltocht gegaan met een bevriend
koppel. Met de tent en overleven. Supergezellig geweest en ons Fien stond elke
avond met haar engelvriendjes aan de hemel. We kunnen er terug van genieten.
Dat doet wel zeer goed.
4 oktober 2007
Ons meisje is morgen 11mnd geleden gekomen en gestorven. Ik moet
zeggen dat het me redelijk goed gaat. Mijn dagen zijn goed gevuld en ik verveel
me eigenlijk helemaal niet. Met mijn kopke richting januari. Volgende maand zal
iets anders zijn denk ik. Hare verjaardag en ze is er niet bij. Pffff! We zijn
van plan om een groot vuur aan te steken en dit met vrienden en familie te
beleven. Ik wil samen met de belangrijkste personen in mijn leven haar
engeltjesverjaardag beleven en er bij stil staan en het niet zo laten voorbij
gaan. Alleen weet ik niet echt of dat zo'n goed idee is. Het brengt ook zo'n
gemengde gevoelens teweeg.
18 oktober 2007
Het is al weer half oktober. Pfff wat gaat het toch snel
allemaal he. We zijn deze week al heel hard bezig geweest om hout bijeen te
sprokkelen voor ons meisje haar vuur. Het doet goed dat we dat samen kunnen
doen en iets voor haar gaan doen. Maar toch brengt het weer gemengde gevoelens
met zich mee. De uitnodigingen zijn ondertussen ook verdeeld en iedereen is
zeer optimistisch en vind het algemeen een goed idee. En diegene die het geen
goed idee vinden die moeten maar niet komen he.
Nog zo'n 20dagen en dan is het weer zover. Ik vrees wel dat het niet alleen
hare geboortedag maar heel die week moelijk gaat zijn. Die film van heel de
week (ontdekking overlijden, bevalling, geboorte, wk ziekenhuis en begrafenis)
ga ik weer zo intens meemaken dat ik er eigenlijk nu al schrik van begin te
krijgen. Maar daar moeten weer ook door he.
Woensdag hebben we een kerstlantaarntje en een sneeuwmanneke(beeldje) gekocht
om met de kerstdagen haar zerkje weer mooi te versieren. Het had zo anders
kunnen zijn he.
3 november 2007
Nog een dagje en ons meisje is een jaar. Een jaar geleden dat ze
ontnomen is en ons dierbaarste uit ons toekomst is gerukt.
Vandaag is er al een film terug gekomen en beleef ik alles weer van voor af
aan. Het stoppen met schoppen, de ongerustheid en de nacht ingaan, ...
Het is allemaal zo pijnlijk, confronterend en alsof het niet een jaar maar
gisteren zo is gebeurd. Niet te doen gewoon.
Morgen hebben we een herdenking georganiseerd. We gaan een groot vuur doen met
de bedoeling om samen met onze naaste omgeving ons engeltje niet te vergeten.
Hopelijk ga ik morgen rustig kunnen beleven en er ook een beetje van genieten.
Ik blijf trots op mijn meisje en zal haar verjaardag een beetje willen
"vieren". Vandaag was mijn schoonmoeder thuis aangekomen met tranen
in haar ogen. Ze had 100 bij en wist niet goed hoe ze uit haar woorden moest komen. Ze
had niks gekocht maar zo wilden ze toch bijdragen in de kosten voor de
herdenking. Een kadootje of speeltje kon ze niet kopen en het zo laten,
wilden ze zelf niet. Wel heel lief maar zo pijnlijk he. Zowel voor haar als
voor ons.
7 november 2007
Het is heel zwaar geweest en dagen van zeer gemengde gevoelens.
Wat er allemaal zo door je lijf kan spoken!Pffff Niet uit te leggen.
Het herdenkingsvuur voor de familie was zondag en het was geslaagd. Er werden
veel herinneringen opgehaald en er werd veel over gesproken. Dat deed zo goed
en was zo een erkenning. Zelf had ik een tekst geschreven en voorgelezen. De
hele familie weende en applaudisseerde.
Maandag was dan de 5de en zijn we met ouders en zus naar ons meisje gegaan en
hebben we ballonnekes losgelaten. T was zeer emotioneel en toch zo mooi. Het
is juist een bloemenveld op haar grafke en hier thuis staat de kast vol
kaartjes. Daarna hebben we taart gegeten. Alleen het kaarsje dat er bij was kon
ik niet aansteken en dat hebben we dan ook niet gedaan. Dat ik dat zelf moest
uitblazen was een te harde confrontatie.
De dinsdag was dan weer een gewone dag zoals een andere en dat was een groot
gat en terug de realiteit. Pfff weer moeilijk!!! En zo gaat ons rouwproces maar
weer verder. Op naar januari voor onze start in Leuven.
21 november 2007
We zijn dit wknd weg geweest naar de ardennen met onze
vriendengroep. We waren met 8koppels en 7kindjes. Zelf hadden we er heel veel
schrik voor om mee te gaan maar het is eigenlijk zeer goed mee gevallen. Alleen
zaterdag middag ben ik even gecracht vanwege ... alles bijeen gewoon. De
confronterende momenten zijn er overal en kunnen altijd er komen en daar moet
je niet altijd voor thuis zijn. Het belangrijkste is dat we er een goed gevoel
bij hadden.
De komende wkn met sinterklaas en feestdagen zijn dan weer zeer pijnlijk en met
gemengde gevoelens. Ik heb wel zoiets van de feestdagen wil ik zelf weer zo
aangenaam en gezellig maken. Ik kijk dan wel dit jaar uit om de kerstboom te
zetten en ben blij dat dat gevoel toch weer terug is gekomen. Sinterklaas is
dan weer iets anders he. Wat moet ik in godsnaam weer kopen of wat is er gepast
voor ons meisje en wat gaan ze niet stelen. Het engeltje van vorige sinterkaas
hebben ze een paar maanden geleden gestolen en nu heb ik schrik om er iets op
te zetten. Mijn mama heeft gisteren een terracotta rood laarsje meegegeven waar
bloemekes in waren gezet en zo kon ik hare schoen gaan zetten bij ons Fien. Was
wel mooi en grappig.
We hebben besloten om met de feestdagen weg te gaan en gaan dus skiën. Daar
kijk ik enorm hard naar uit. Batterijen opladen voor we terug starten met de
behandelingen.
21 november 2007
Wat
wordt het weer spannend hier. Ik ben zo zenuwachtig voor maandag en dinsdag.
Die 2dagen zijn er dus de vooronderzoeken gepland in het fertiliteit in Leuven.
Maandag heb ik een echo en gaan ze zien of alles genormaliseerd is na de
bevalling en gaan ze ook na of de galinfectie (van in mei) geen sporen heeft
nagelaten.
Dinsdag moet ik dan smorgens bellen naar Leuven en dan krijg ik de uitslag van
die echo. Als die goed is dan wordt ik snamiddags verwacht in Leuven voor een
hystroscopie. Als de echo niet goed is dan wordt er geen hystroscopie
uitgevoerd maar wordt een afspraak gemaakt voor een kijkoperatie. pfff en dit
is iets wat ik zelf niet in de hand heb en dat maakt het allemaal zo makkelijk
he. Wachten en geduld hebben staat momenteel weer niet meer in mijn
woordenboek. Januari komt eraan en ik wil dan echt wel beginnen en heb zoveel
schrik dat er weer iets gaat zijn dat het weer niet door kan gaan. Ik weet dat
ik positief moet denken maar de stress neemt zo toe dat ik dat niet meer onder
controle heb.
Als die 2onderzoeken kunnen doorgaan en alles is goed dan kunnen we eind
december starten met de behandeling met ingevroren embryo's.
Ik heb zo'n angst dat onze 2de kans weer niet gaat voor ons weggelegd worden.
pfff Eerst maandag en dinsdag doorkomen en dan zullen we weer moeten zien en
duimen he.
22 november 2007
pfff
ik weet met mn eigen geen blijf momenteel. Ik wordt zot van de stress.
Gisterenavond op wc kreeg ik het helemaal op mn heupen. Op mn wcpapier zag ik
ineens lichtroos verlies. Nu ga je zien dat ik spontaan mn regels ga krijgen.
Nooit lukt dat en als ze niet mogen komen voor dinsdag dan ga je dat zien he.
Voorlopig is het daar bij gebleven maar toch he.
Ik moet zeggen dat ik de laatste dagen al dikwijls moet denken dat ik precies
zwanger ben. Bepaalde symptomen komen geregeld terug en dan begin ik natuurlijk
weer te hopen. Weten dat dat eigenlijk niet kan maar hopen en daar kun je dan
niks tegen doen he. Deze morgen heb ik dan een zwangerschapstest gedaan en
natuurlijk noppes he. Geen streepje dat kleurde en hier zie ik dus de laatste
kans op een spontane zwangerschap de mist in gaan. Dit valt dik tegen maar als
de regels door gaan komen voor dinsdag middag (hystroscopie) ga ik helemaal
breken denk ik. deze vm heb ik met mijn mama gebeld en die zei ook van "
waarom kan er nu niet eens alles normaal verlopen ". Die is natuurlijk ook
in spanning aan het afwachten op de resultaten van de vooronderzoeken en het
definitief groen licht om eind december te mogen starten met de hormonen.
Lieve Fien, help me schatje!!!
4 december 2007 Even
een verslag over de onderzoeken van vorige week. Te maandag en dinsdag ben ik
dus naar leuven gegaan voor de nodige onderzoeken om onze behandeling te
starten met ingevroren embryo's. Onze echo was zeer goed en had zelf een follikel
aangemaakt. Daar was ik dus al zeer tevreden over. De dag nadien is er dan een
hystroscopie gedaan en heb ik zelf eens mijn binnenkant kunnen mee volgen. Ze
hebben dat gedaan door dat ik pijnstillers op voorhand had ingenomen. Zo kon ik
alles perfect mee volgen. Alles was daar dus ook heel goed en heeft de prof ons
heeeeeeeeel blij kunnen maken dat het voor hem geen probleem meer was dat we de
behandeling opstarten. Vandaag heb ik dus mijn regels gekregen en over 15dagen
moet ik een produkt (provera) innemen. Gedurende 10dagen waar ik dan de 7de dag
ervan met de neusspray kan beginnen. De eerste dag van mijn volgende regels
start ik met medicatie(progynova) om mijn lichaam klaar te maken voor een
terugplaatsing van 2embryo's. Er zijn nog 4 ingevroren embryos.
Psychisch
en emotioneel is het al wel zwaar. Weten dat ik mijn lijf weer aan de medische
wereld moet afgeven maakt het weer zo zwaar. Het gevoel van "geen vrouw te
zijn" en te falen komen weer naar boven. Had ik 2jaar geleden ook heel
veel problemen mee.
25 december 2007
Vandaag is het dus Kerstmis.
Mijn mama, Stijn zijn ouders en zus komen vandaag bij ons eten. Mama en ik gaan
koken en er zo een leuke dag van proberen te maken. Op zich voel ik me redelijk
goed. Onze koffers staan klaar om te vertrekken op skiverlof in Oostenrijk. Ik
kan niet wachten dat de dag gaat om zijn want vannacht vertrekken we en kan ik
alles eens achterlaten.
Het
is hier dan ook weer zeer spannend geweest rond de feestdagen. We gingen dus
tegen eind december kunnen starten met neusspray en hormonen maar de natuur
heeft daar weer een stokje voor gestoken. Ons programma was vandaag ,de 25ste
dec, beginnen met neusspray en vanaf de 29ste mocht ik mijn regels krijgen en
dan starten met de hormonen. Wel, gisteren, op de 24ste heb ik dus mijn regels gekregen.
Typisch ikke!!! grrrrrrr!!!! Direct bij mijn gyn geweest en daar dan maar
afgesproken om een pil op te starten. Het probleem was dan ook dat het
fertiliteit in leuven gesloten was en wij zelf de dag nadien op skireis gingen.
Dus... wilde ik zelf een pil opstarten zodat ik als ik terug was na mijn reis
weer niet voor die mogelijkheid kwam te staan dat ik mijn regels te vroeg kon
krijgen. Zogezegd, zo gedaan. Op de moment was ik dus zeer teleurgesteld en
ontmoedigd. Ik had dus weer 2keuzes. Ofwel trok ik mij dat zo hard aan en deed
het mijn vakantie verbrodden ofwel leg ik het naast mij en geniet ik eens zo
hard van mijn vakantie. Ik heb dus het 2de gekozen.
Ale
het is zover met de nevenwerkingen. Ben opgestaan met verschrikkelijke
hoofdpijn, menstruatiepijn en een troebel zicht langs rechtse oog. Heb
vanmiddag naar Leuven gebeld om te vragen of dit wel normaal was. Het voelde
echt aan zoals ik mijn regels moest gaan krijgen. Ik as er echt niet gerust in.
Ze hebben me kunnen geruststellen dat symptomen niet alarmerend is en normaal
is in deze behandeling. Vrijdag moet ik voor mn eerste echo naar mijn gyn en
dan ga ik weten hoe mijn lichaam op de hormonen reageren. Pff wat een zware
dag! Het gaat een lange behandeling worden als ik me zo blijf voelen.
Vanwege veel complicaties van de bevalling blijf ik ook beperkt
in de lichamelijke activiteiten. Dat maakt het ook zwaar. Ik ben iemand die
altijd bezig was en niet in de zetel wil wegkwijnen. Maar door die blijvende
problemen wil mijn verstand wel maar mijn lichaam niet. Af en toe denk ik ook
geregeld dat ik te snel wil gaan. Het verdriet en de pijn blijft wat je ook
doet. We zijn 2x met onze vrienden iets mee gaan doen en dat zijn grote stappen
en loodzwaar. Geregeld voel ik me dan zo schuldig dat ik me amuseer. Ik Vraag
me dan echt af "mag dat, kan ik dat" mij amuseren. Ze is nog geen 3
weken geleden begraven. We zitten dan ook in een jonge vrienden groep met
kindjes en zwangere. DE onderwerpen doen toch zo'n pijn. De ene al wat meer als
de andere. Er moet over gesproken worden en zou echt niet willen dat onze
vrienden denken dat als ze ons zien of spreken dat het allemaal rond ons Fien
draait. Dat wil ik ook niet. Ze doen zo allemaal hun best en zal hun daar
altijd dankbaar voor zijn. Het doet ook zo'n pijn om over verschillende
onderwerpen te praten omdat ons verhaal stopt bij de bevalling. Verder kan ik
niet mee praten. Dat hebben we niet mogen meemaken. Hopelijk gaat dat met de
tijd verbeteren want dit is loodzwaar.
1 december 2006
Uit mijn eigen ervaring al sinds het overlijden van onze dochter
kan je over haar blijven vertellen en aan die mensen blijven raad en advies
geven . Je geraakt niet uitgepraat he. Dat kan je wel niet met iedereen doen.
We hebben fantastische vrienden en familie waar we ook heel veel steun en moed
bij vinden. Maar die het mee gemaakt hebben en een enkele er buiten daar kan je
je hart bij uitstorten en dan bij andere wil je je ook weer niet gaan opdringen
om weer over je pijn en verdriet te vertellen. Het is moeilijk. Zo zit ik dan
ook weer in elkaar.Eerst aan een ander denken en dan aan mijn eigen. Maar door
ons Fien kan ik plots nee zeggen en voor mij op komen. Op een fatsoenlijke
manier, maar blijf zeker niets meer opkroppen. Ik had ook heel erg bang dat ik
geen zelfvertrouwen ging hebben, maar eigenlijk sta ik sinds de 5de november
redelijk steviger op mijn pootjes. Raar he. Waarom kan dat nu wel, maar moet ik
daar eerst mijn dochter voor afgeven. Dat is niet eerlijk.
Ik heb ook heel veel angst om mij in de toekomst eenzaam te gaan voelen. Nu is
mijn ventje ook nog thuis en binnen twee weken gaat hij terug proberen te
werken. Zelf zit ik nog tot eind februari vast met bevallingsrust. Thuis alleen
bah zie er zo tegen op. Dan gaat DE confrontatie voor mij komen denk ik. We
moeten erdoor.
4 december 2006
Gisteren zondag juist 4 weken geleden hebben we allebei een
verschrikkelijke dag gehad. De hele dag spookten er vanalles door ons hoofd.
Stilzwijgend en denkend hebben we de dag doorgebracht. We zagen aan elkaar
gewoon hoe een pijn en verdriet we hadden. Daar moesten we al niks voor tegen
elkaar zeggen. S' avonds zijn we nog naar het kerkhof geweest. Heb altijd een
griezelige gedachte gehad over in de donker naar een kerkhof te gaan. Nu daar
een maal zijn wilde ik daar niet echt vertrekken. Al die lichtjes van kaarsjes
aan verschillende grafzerken! Het was daar een gezellige gevoel dat ik daar
kreeg. Ons Fien haar kaarsje zagen we al van ver schijnen. Zo van he hier ben
ik! Het weekend op zich was ook al zo raar want iedereen gaat naar familie voor
de kadootjes van de sint uit te delen en wij helaas niet. Dat doet pijn amai.
Heb vandaag een stenen engeltje gekocht voor morgen op Sinterklaas op haar
grafje te zetten. Dat ga ik bij elke gelegenheid en elk feest zo doen. dat is
het enigste wat we kunnen doen. Spijtig genoeg. Stijn heeft het vandaag ook
keilastig. Erg en mijn hartje breekt dan opnieuw als ik hem zie lijden. We
moeten er samen door maar ieder op zijn manier. Verschrikkelijk moeilijk maar
zien mekaar zeer graag en hebben mekaar alleen nog. Dat beseffen we zeer goed.
Het gaat deze maand heel confronterend worden.
19 december 2006
we zijn zaterdag met Stijn zijn werk weg geweest en van de
12collega's zijn wij de 4de die het meemaken in 19jaar. dat is toch
verschrikkelijk he.
Die maand december mag voor mij part zo snel mogelijk voorbij zijn. Ik heb het
zo moeilijk en zwaar dat ik totaal geen zin heb om die feestdagen door te
maken. Er was dan ook al zoveel gepland en geregeld voor de komst van ons meisje.
Sinterklaas, daar begon het al mee. Weten dat je eigenlijk voor je 5weken oude
baby op sinterklaas een hele tafel met speelgoed ging klaar zetten en dan met
een mooi engeltje uiteindelijk naar haar grafje moet gaan om hare sint af te
geven. Ik zeg het, dan krakt er gewoon nogmaals eens iets in je lijf. Onze hond
wordt wel dubbel en dik verwend, maar dat was niet de bedoeling he. De 8ste dec
hadden we kaarten van clouseau en zou mijn ma komen babysitten. De kaarten
waren er, maar ons Fien niet en de babysit was dus van geen doen. Ik kan je
niet vertellen met welk gevoel ik daar naar toe ben gegaan en daar heb gezeten.
Het 2de en 3de lied was al slikken en het 4de lied was ineenzakken. Dat is het
niet zalle, om zo'n concert mee te maken.
Kerstmis nadert en dan komt er de kerstboom he. Hij staat er maar heb het er
toch moelijk mee.Normaal gezien kon en ging die daar niet staan want daar stond
haar park al weken uitgestald. Ik probeer er iets van te maken want heb
kerstmis altijd de gezelligste tijd van het hele jaar gevonden. Nu dit jaar is
het moelijk amai!
Zaterdag was er dan een benefiet georganiseerd met stijn zijn collega's en
waren mijn schoonouders al ingeschakeld voor te babysitten. Benefiet was er
maar ons Fien niet en dus de babysit niet van doen. Verschrikkelijke avond.
gisteren zondag; Op planning al weken als ik hoogzwanger was "doop"
en "babyborrel"! De zwaarste dag sinds de begrafenis. Zeker weten.
Begin van de week hadden we dan haar meter en peter met partner en kinderen
uitgenodigd om die dag met ons door te brengen. ik zou koken en de dames kwamen
me helpen. Voor ze kwamen zijn stijn en ik met ons twee eerst bij ons Fien op
het kerkhof geweest. Het was half twee en we zijn beide gewoon ineengezakt van
pijn, ongeloof en verdriet. Die dag en uur zou ze worden gedoopt en met haar
worden gepronkt voor vrienden en familie. Zelfs meter en peter en hun
echtgenotes hebben hier met ingetogen hoofden aan tafel gezeten van verdriet.
We hebben met zijn allen geprobeerd er een mooie dag van te maken maar het deed
toch zo'n vreselijke pijn gisteren. Vandaag ben ik twee keer op het kerkhof bij
mijn dochter geweest en voor de rest niets gedaan of gepland. Bij mijn ventje
en hond wat samen troost en steun gezocht. Wat een geluk dat we mekaar en onze
vrienden en familie hebben.
3 januari 2007
we gaan de natuur een kans geven maar als het na een tijd niet
meer goed aanvoelt of nog niet is gelukt dan ga ik me ook niks wijsmaken. Dan
gaan we rechtstreeks naar Leuven.
Ons hebben ze geprobeerd een gelukkig nieuwjaar te geven. "En een jaar met
beter nieuws of een beter jaar". Goed bedoeld en heel lief maar eigenlijk
klopt dat niet he. Vorig jaar was eigenlijk ook een goed jaar. We hebben
zwanger mogen geraken , een bolle buik krijgen, gelukkig mogen zijn dat er een
baby op komst was, een bevalling mogen doen. Alleen is het niet goed geëindigd
maar dat jaar is niet alleen slecht geweest. Ze mogen voelen, uitdagen en
koesteren is ook uniek geweest. Na de geboorte mogen knuffelen, kusjes geven,
koesteren en mee pronken aan iedereen die ons nog zijn komen bezoeken. Ze
leefde wel niet maar dat op zich zijn dat toch ook allemaal positieve dingen ,
Vinden we he. Ben wel blij dat het januari is en mijn rouwproces kan beginnen.
December was zo druk en feestelijk en nog geen tijd voor te rouwen. Nu wel.
Mijn ventje is terug voltijds gaan werken en ik moet proberen terug mijn leven
op te pikken. Niet dat dat gemakkelijk is zalle. We gaan het toch moeten
proberen.
Alles het eerste vind ik verschrikkelijk. Sinterklaas, kerstmis,
oud-nieuwjaar en nieuwjaarsbrief . Ik heb zelf een brief gemaakt voor haar
peter en meter. Ze waren er heel blij mee. Kerstmis en nieuwjaar was loodzwaar,
vonden we. Weg al die drukte en tijd om eens op adem te komen. Dat gaat wel
niet gemakkelijk worden. Dat besef na twee dagen al. Uit die pyama geraken en
me aankleden is om half drie pas gelukt. Verschrikkelijk. Maar ja probeer er
toch uit te geraken.
7 februari 2007
we zijn nu 3maanden verder en het gemis blijft onnoemelijk
groot. Zondag zou ze 3maand zijn geworden. Het begin van brabbelen en fruitpap
leren eten. Het blijven gedachten. Een twee weken geleden heb ik letterlijk
mijn eigen tegen gekomen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en dat was niet
mals amai. Hij zei zelf dat ik goe bezig was maar nog een lange weg af te
leggen heb. Overmorgen ben ik jarig en wordt ik er 29. Normaal gezien zijn dat
familiegebeurtenissen maar we knijpen er een weekend tussenuit. Ik heb geen
reden om te vieren want dat voelt zo ongepast. We gaan naar Port-zelande in Nederland
met nog een koppel en hun 2 kindjes. Dat zijn 2 schatten en daar bloei ik echt
mee open. Daar kijk ik enorm naar uit en niet met taart en koffie thuis.
Gelukkig begrijpt de familie dit zeer goed en laten ons dan ook doen. Sinds een
2tal weken is de album van ons Fien af. Heel het verhaal van begin ivf met
foto's van groeiende bolle buik, geboorte, de drie dagen in het ziekenhuis, de
opbaring en het afscheid met teksten en nu moet er nog de 2 laatste foto's in
en dan is het af. Maar ik heb zo'n problemen met die foto's er in te plakken
want ik wil niet dat die af is. De doopsuiker en haar zerkje ontbreekt nog. Ik
ben er wel trots op en hoop dit aan haar kleine broer of zus ooit te kunnen
laten zien. Ons verlangen naar kinderen te hebben is nog groter geworden door
ons Fien te mogen krijgen maar niet te kunnen hebben. we zijn dus van plan om
naar leuven te gaan voor een nieuwe poging ivf te doen. Ale om eens een gesprek
te doen met de prof en zullen dan wel zien wat en wanneer we iets kunnen
ondernemen. Ik wil alvast niet te snel gaan want hoop van een zwangerschap nog
te kunnen genieten. Ik vrees er wel voor maar wil het wel kunnen want dat
verdient een broer of zus ook. Dat is ook het enigste wat ze mij niet meer
afpakken die band van ons Fien met mij. dat verschil is er dan ook tusen Stijn
en mij. Hij zegt dat zelf ook. Hij heeft nooit die kans gekregen om een band op
te bouwen want ze is doodgeboren. We hebben ze 5dagen levenloos gezien. Ik
daarentegen heb haar sinds de 16de zwangerschapsweek intens gevoeld door het
constant schoppen en hikken. Voor hem is dat gemakkelijker om dat te plaatsen
ondanks dat het voor hem ook een groot verdriet is en hij lijdt dan ook enorm
maar beseft dat mijn rouwproces oneindig zwaarder is dan bij hem.
Blijkbaar hebben verschillende mensen ons Fien in de babyspecial herkend. Daar
heb ik lang over getwijfeld om haar wel of niet er in te laten zetten. Nu dat
ze er in staat ben ik zeer trots dat ze bij de andere kindjes mag staan
blinken.
Na het overlijden van ons fien heeft mijn vriendin die kinesiste
is voorgesteld om elke week relaxatie oefeningen te komen volgen. Zij noemde
het een "ingeuurtje" en dat heeft me al veel goed gedaan. als ik eens
alleen thuis het heel zwaar heb, dan durf ik wel eens in de zetel te gaan liggen
en een rustig muziekske op te zetten en dan mijn oefeningen te doen en dan
scheelt het wel hoe ik mij voel.
27 februari 2007
We zijn nu bijna 4maand verder. Het gaat zo snel maar toch lijkt
als het gisteren was. Wat mis ik mijn dochtertje toch zo! Ben vandaag
bloemetjes gaan kopen en heb er paasboeketjes van gemaakt. Het is eigenlijk nog
zeer goed gelukt. Straks ga ik het samen met Stijn op haar grafke zetten. Een
paasbloempotje en een mooie paashaas. Maar goed dat ik dat nog kan doen, maar
verschrikkelijk dat het zo is! Ik had nu eitjes moeten verven voor in onze tuin
te leggen. Ook al was dat maar voor een baby van 4maand. Oh meid, wat mis ik je
toch onnoemelijk veel!
Door het verlies van ons eerste dochtertje is ons verlangen nog
eens zo groot geworden. We hebben een beslissing genomen en een afspraak
gemaakt in Leuven. Morgen worden we verwacht tegen 14.30u in het
fertiliteitscentrum gasthuisberg. Weer een grote stap, amai. Ik zie er wel
grellig tegenop om weer die weg af te leggen. Mijn lijf dat weer vol gepropt
wordt met die hormonen en dan de teleurstellingen, afwachten en regels wel of
niet krijgen. Pff!!! Het is omdat ik en Stijn zo graag een (2de) kindje willen
hebben dat ik er voor ga, want anders ... Een ding houdt me wel positief en dat
is dat het al een keer is gelukt. We weten dat we zwanger kunnen geraken en dat
er een perfect kind uit kan komen. Maar het gaat zeker niet gemakkelijk zijn.
vrijdag gaan we er een weekje tussenuit. We gaan skien in Frankrijk met nog een
koppel. Amai dat gaat ook niet gemakkelijk, zijn want we gaan elke dag naar ons
Fien op het kerkhof. Nu een hele week niet. We gaan haar foto van haar hoekje
thuis meenemen en theelichtjes. Zo kan ik altijd haar kaarsje laten branden als
we in het appartementje zijn. We weten dat ze er ook bij gaat zijn want we
dragen ze overal mee naar toe in ons hart. Maar ze had er godverdomme bij
moeten zijn. Helaas is het niet zo.
1 maart 2007
we zijn gisteren in Leuven geweest en het was wel heel zwaar om
daar binnen te stappen. Al bij al is het heel goed meegevallen. We moesten
gelukkig niet al te lang wachten. Bij het gesprek met de assistente viel de
stres van mijn lijf. Ze was op de hoogte van het overlijden van ons Fien en
vroeg onmiddellijk heel geinteresseerd naar de stand van zaken. Deed al goed
dat zij daar zelf over begon want da breekt het ijs onmiddellijk. Ze boden ons
begeleiding aan van een psychologe van het fertiliteit. Dat was voor mij een
verademing. Oef goe!!! Dit was zo wie zo de eerste stap dat we moesten zetten zei
ze. Nu dit zou ook mogelijk zijn voor voor, tijdens en na de behandeling en
tijdens een nieuwe zwangerschap. Dat vond ik zeer goed en Stijn was ook
enthousiast. Daarna is da prof gekomen en daar dan ook een lang gesprek gehad
over de gebeurtenissen rond ons Fien. Nu is er afgesproken om half maart naar
die psychologe te gaan en daarna gaat zij samen met de prof eens een stafraad
doen en dan hebben we een gesprek half april met de prof opnieuw. Dan gaat de
behandeling van start gaan. Wel ik moet zeggen dat ik van te voren zoiets had
van eerst de stap naar Leuven en dan zullen we wel zien wanneer de volgende
wordt gezet. Nu opzich is het heel goed meegevallen en voel ik me er wel klaar
voor. Ik ben precies zeer gerustgesteld ivm de begeleiding en de gang van zaken.
De prof sprak ook vol goede moed ivm de ingevroren embryo's. Er zijn er nog 4
in de diepvries van goede kwaliteit.
Nu ga ik het even laten bezinken en van mijn welverdiende skireis genieten.
Mijn meisje zit mooi in mijn hart en ze gaat er bij zijn. Ik ga ze missen maar
voel me momenteel redelijk goe. dat kan wel elk moment veranderen besef ik heel
goe maar ga toch een poging doen om van mijn ventje en de reis te genieten en
hopelijk geen benen breken.
22 maart 2007
Sinds 2weken zijn we terug van ons skireis en ik moet zeggen dat
ik me wel redelijk hebben kunnen ontspannen. We hebben veel ontspannende
momenten gehad maar tegelijkertijd ook veel confronterende momenten. Maar ja,
al onze lotgenoten zullen dit wel herkennen he. Waar je ook bent het doet
altijd pijn. Mini skilatjes, kindjes op een slee die van de berg af gaan,
ouders die hun kindjes aan het leren skien waren, enz... Het blijft pijn doen.
We hebben ondertussen ook naar de psychologe gegaan die ons een beetje moest
screnen. Nu het heeft me wel heel goed gedaan en het klikte zeer goed. Ze heeft
geoordeeld dat we in staat waren om zelf te bepalen wanneer, welke manier we
willen doen voor een 2de kindje. Voor mij was dat wel een goed ding voor mijn
zelfvertrouwen want ik kan wel denken dat we goed bezig zijn maar ja dat is dan
misschien helemaal niet he. Nu zij oordeelde daar toch ook zo in dus dat was
wel positief he.
We zullen wel zien wat er nu verder gaat gebeuren. Ik wil alvast niet aan de
grote klok hangen wanneer we juist starten. Dat we naar Leuven gaan is
eigenlijk ondenkbaar dat te verzwijgen maar de rest wil ik nu eens voor mijn
eigen houden. Ik moet zeggen dat ik zeker mijne tijd ga nemen. Ik wil me zo
veel mogelijk kunnen inzetten voor een volgende zwangerschap. Het zal niet gemakkelijk
worden. Hopelijk mag het ooit terug lukken en zal ons Fien een grote zus mogen
zijn.
3 april 2007
Vrienden van ons hebben een 2tal weken een 2de dochter gekregen
en ik moet zeggen dat ik nu na 5maand er terug van kan genieten om een klein
wonder vast te hebben, te mogen troosten en bij in de buurt te zijn. dat koppel
geeft me dan ook ontzettend veel tijd en de kans om dit op mijn manier aan te
pakken. daar ben ik ze al serieus dankbaar voor geweest. Ik heb hun dochter al
geregeld gezien en mogen koesteren in mijn armen. Het is ook nu dat ik merk dat
ik er van kan genieten en niet meer focus op dat ze nog leeft en/of nog ademt.
Dat vond ik voor mijn eigen al een zeer grote stap vooruit in de goede
richting. Ze geven me dan ook wel de nodige tijd. Dat is ook wel belangrijk.
We zullen wel zien wat de toekomst ons brengt en als de tijd rijp is zal er wel
een broertje of zusje komen.
5 april 2007
Vandaag 5 april zou ons meisje 5maand worden. Amai wat heb ik
een zware verschrikkelijke dag. Gisteren heb ik zo hard gewerkt en vandaag
krijg ik niks verricht. Ik loop hier gewoon wat van binnen naar buiten en van
buiten naar binnen.
Ze hebben laten weten dat ons Fien haar zerkje voor het paasweekend gaat
geplaatst worden. Was het er al maar. Ik ben zo benieuwd en we hebben zolang
moeten wachten. We hebben het zelf ontworpen maar nog niet gezien buiten onze
tekening. Ale ik ga nog eens naar buiten. Pffffffff
7 april 2007
Gisteren is dan na lang wachten het grafzerkje van onze kleine
meid geplaatst. Wat is het toch mooi! Eindelijk staat het er en is ons geduld
en wachten waard geweest. We zijn er trots op en hopleijk is ons meisje ook
trots op haar zerkje.
Vandaag is stijn jarig. Wat doet het het toch pijn dat ons dochtertje hem niet
kan vast pakken om 3 dikke natte kusjes te geven. Gewoon dat ze er niet bij kan
zijn is op zich al het zwaarste. Dat is dagelijks al zo en op zo'n dagen nog
meer extra. Zoals morgen, iedereen laat paashaas komen en wij kunnen dat nog
steeds niet doen voor ons perfect overleden kindje.
13 april 2007
Wat heb ik deze week een loodzware week en paasweekend achter de
rug. Dat weekend met pasen was op zich al een hel want onze kleine meid kon
geen eitjes rapen. Amai, mijne hof zou nog al vol gelegen hebben ook al was ze
maar 5maand. Als je dan iedereen hoort uitbundig praten over hun kindjes en de
paashaas die was langs geweest, doet het toch pijn vanbinnen. Maar zondag als
we bij ons Fien kwamen op het kerkhof stonden we versteld. Aan haar grafke
vonden we daar een (gesmolten vanwege de zon) chocolade paaseendje en kleine
eitjes. Een vriendin had dat daar gelegd dat we toch samen een beetje pasen
hadden. Amai, ik vond dat zo lief ook al hadden we het niet meer kunnen opeten,
maar het was zo goed als we het hebben gehad. Gewoon dat ze er aan gedacht had
om zoiets te doen. Dat deed het pasen toch een beetje goed en maakte onze dag
toch een beetje aangenamer. Paasmaandag zijn we dan met de neven en nichten
gaan ontbijten (traditie) bij een neef thuis. Daarna gaan we altijd wandelen en
ze hadden een weg uitgestippeld dat we bij ons Fien aankwamen en daar even
hebben gestaan. Dat was een crachemoment maar deed toch ook zeer goed dat ze
ons Fien er wilde bij betrekken.
Ik ga nu met mijn ma naar de kapper. Ons eigen wat laten verwennen want we
hebben het verdiend na die vervelende week en paasweekend.
23 april 2007
Vandaag heb ik grellige energie gehad. De hele bovenverdieping,
vensters gewassen is op mum van tijd gebeurt. Het doet nog eens deugd dat ik
dat zelf voor elkaar krijg en heb nu zo'n voldaan gevoel. Dat kan ik niet
beschrijven.
Het is zo raar. Vandaag zo'n energiebui en een goede dag en in het weekend een
aantal keer gecracht. Wat de leegte en het verdriet en de pijn met een mens kan
doen.
Zaterdag ben ik met Stijn naar de praatgroep gegaan en het heeft ons beide een
zeer goed gevoel gegeven. Die mensen snappen wat we willen verwoorden als we
het over ons verdriet hebben. Over onze leegte wat we dagelijks voelen en mee
worden geconfronteerd.
s'avonds hadden we afgesproken met onze vrienden. We zaten samen met de vrouwen
en ik heb het geregeld heel zwaar gehad. Maar langs de andere kant hebben ze me
ook wel goed opgevangen en zagen ze het ook dat het niet ging. Ze hadden
interesse in mijn verhaal rond de praatgroep en dat deed enorm goed.
Zondag waren we gaan fietsen en op een terras belandt. Zalig in het zonneke
maar ons meisje blijft door mijn hoofd spoken waar ik ook ben en wat ik ook aan
het doen ben. Daarna zijn we naar ons Fien gefietst en kwamen we langs ons cafe
van het dorp en het waren chirofeesten. Daar zaten dan onze vrienden met hun
kindjes op het terras. Wat deed dat toch zo'n pijn. Wij zijn naar ons meisje op
het kerkhof verder gewandeld en ik ben daar letterlijk weer gecracht. Dat was
zo moeilijk he. Wij met zoveel pijn en verdriet moeten naar het kerkhof en onze
vrienden zitten zorgeloos van hun kindjes te genieten op het terras. Ze hebben
gelijk zalle maar het deed voor ons zo'n pijn. Nadat ik wat bekomen was, zijn
we er dan gaan bijzitten en toen kon ik mij niet meer houden. Ik begon terug te
huilen en daar zat ik dan. Het liefste wilde ik gewoon gaan lopen maar ik moet
zeggen dat ze me daar goed hebben opgevangen. En het kon me niks schelen of
heel dat terras zag dat ik het zo moeilijk had. Voor onze omgeving is het ook
niet gemakkelijk. Ze hebben allemaal zo'n schrik om iets verkeerd te zeggen
maar ze beginnen wat meer er over te praten als ze zien dat ik het moeilijk
heb. Ze kunnen er niet onze pijn en verdriet mee weg nemen maar het helpt wel
een beetje op dat moment.
22 mei 2007
Het is een tijdje geleden dat ik nog voor mijn pc heb kunnen
zitten. De reden is dat ik sinds gisteren uit het ziekenhuis ben. Ik ben de 4de
mei s'nachts op spoed binnen gebracht met hevige buikkrampen. Al snel bleek er
duidelijkheid en hebben ze me met ambulance de 7ste naar leuven gebracht om een
ECRP uit te voeren. Het probleem was dus een vernauwde galweg die
verschrikkelijke kolieken geeft. Je kan het vergelijken met niercrisissen. Amai
wat heb ik afgezien. Nu dat onderzoek in Leuven is niet zonder risico. 3 op de
100 heeft dus kans op een lek en perforatie. Wel biebiep heeft dat dus voor
gehad. Er is dus vlak na dat onderzoek een lek van contrast, lucht en ontsnapte
galsappen gebeurd dat in mijn buikholte overal is gelopen. Diezelfde dag ben ik
terug naar geel gebracht waar ik dus was binnen gebracht. Als ik op mijn kamer
eindelijk lag na een helse rit met die ambulance hebben ze me moeten plat
spuiten vanwege die complicatie. Dit een 5tal dagen. IK weet er niks niet meer
van. De volgende anderhalve week heb ik dan wel bewust mee gemaakt en heb ik
het heel moeilijk gekregen ivm ons klein meisje. Daar lag ik dan en normaal
gezien ga ik elke dag naar het kerkhof om haar zerkje te gaan poetsen en een
klapke te gaan doen. Die eerste week was ik te ver weg vanwege de verdoving en
de 2de week had ik teveel pijn en was ik te verzwakt. Ze hebben me letterlijk
klein gekregen zowel lichamelijk als psychisch. vorige vrijdag zag ik het dan
ook niet meer zitten en heb ik echt aan de alarmbel moeten trekken en heb ik
begeleiding gekregen. hoho wat was dat een klotedag.(sorry) Maar zo was het.
Mijn ventje heeft ook moeten toekijken hoe ik maar afzag, verzwakte en onder de
medicijnen in bed lag. Met moederdag had hij een beertje gekocht. Wat hebben we
samen gehuild. Omdat vrijdag zo zwaar in het kopke begon te rommelen ben ik
zaterdag met Stijn naar het kerkhof even mogen gaan. Dat was loodzwaar en zeer
emotioneel, maar die kleine meid heeft me wel een energieboost gegeven. En de
papa heeft enorm goed voor alles gezorgd.
Toen moest ik nog wel terug gaan naar dat ziekenhuis want voor een uurtje mocht
ik gaan maar voor echt naar huis te gaan was ik nog niet in staat. Ben van
gisteren toch naar huis mogen gaan maar ik moet zeggen dat ik niks kan, niks
doe en mij moet laten verzorgen. Mijn ma heeft deze week verlof genomen om mij
wat in de watten te komen leggen en te komen logeren. Mijn en stijn zijn
familie heeft me al zeer goed geholpen. En eindelijk kan ik terug elke dag naar
ons meisje gaan. Door dit gebeuren hebben we wel het advies gekregen om voor
een 2de zwangerschap enkele wkn tot maanden te wachten. Dat was wel de zwaarste
klap natuurlijk. Eindelijk waren we zover en nu moeten we weer dat op zij
schuiven. Niet eerlijk maar ik moet hier eerst lichamelijk inorde komen. Dat
komt wel maar dat psychische is er nu het ergste aan toe.
29 mei 2007
Wel ik ben nu een weekje thuis en heb daarjuist even kunnen
stofzuigen. Amai ben nu wel groggy! Maar ik moet zeggen dat het enorm goed deed
achteraf. Heb nu wel wat last maar dat hoort erbij he. Het weekend heb ik ook
overleefd want het was hier sinkseweekend met het hele weekend optredens en
jaarmarkt. Ik zag er zo grellig tegenop want ben nog steeds niet op mijn
positieve en kon dus ook niet mee. Ik kon daar trouwens ook niks gaan doen.
Mijn ventje is dan vrijdag en zaterdagavond wel gegaan en zich even gaan
ontspannen. Hij had het verdiend want heeft de voorbije weken het loodzwaar
gehad. vrijdags ben ik vroeg gaan slapen en zaterdags is de meter van ons Fien
mij wat gezelschap komen brengen. Samen met de buurvrouw en dat deed wel goed
dat ik niet alleen zat. Zondag zijn we samen in de parochiezaal met onze
vrienden bouletten en kriekjes gaan eten en dan ook nog mee gegaan naar de
bloemenmarkt in het schooltje hier in onze gemeente. In de voormiddag was het
markt maar daar kon ik niet naar toe gaan. Dat was zo'n confrontatie en had ik
geen zin en moed in. Als onze vrienden zijn daar dan met hun kindjes en ons
Fien ligt dan 100m verder op het kerkhof. dat kan ik nu psychisch niet aan dus
heb ik dat ook niet gedaan. Uiteindelijk waren we tegen 18u thuis en zo was
mijn weekend toch ook goed geëindigd.
Aanstaande vrijdag heb ik een afspraak bij de psychologe. Amai die gaat werk
hebben aan mij zalle.
7 juni 2007
Woensdag
30 mei ben ik terug moeten binnen gaan omdat ik meer pijn had en hebben ze me
direct naar leuven overgebracht en gisteren is er een scanner gebeurd. Gisteren
is mijn kamergenootje naar huis mogen gaan. Ze noemt Christa en is een
supermeid. Ze had problemen met haar lever en wist dat ze nog ooit een
levertransplantatie moet gaan krijgen. We hebben heel veel aan mekaar gehad en
ondanks onze toestand veel gelachen. Ik ga haar zeker missen en het is nu al zo
stil en leeg in mijn kamer. Wie weet wie krijg ik nu naast mij.
Mijn psychologe is gisteren bij mij geweest en het heeft me wel
goed gedaan. Ze is zo zacht en ik voel me er zeer goed bij op mijn gemak. Mijn
man moest werken dus kon er niet bij zijn. Hij had al wel laten horen dat hij
graag bij had geweest en ze vertelde me dan dat ze donderdag tijd had om terug
te komen en heb dan een uur kunnen afspreken zodat hij hier gaat kunnen zijn.
Blijkbaar heeft hem het de eerste keer zo goed gedaan en heeft hij het nu zeer
hard nodig. Daar heb ik in principe veel problemen mee dat ik er nu niet voor
mijn ventje kan zijn omdat ik met mijn eigen zo worstel. Lichamelijk vanwege
mijn complicatie en psychisch omdat ik aan het kraken ben. Het is ook niet bij
de deur en een uur rijden, werken en een hoop verantwoordelijkheden beperkt dat
hij zoals in Geel veel bij mij kan zijn. Gisteren is hij zelfs niet hier kunnen
geraken. Ach ja we halen de schade wel in vandaag.
5 juni 2007
Ben deze morgen al heel moeilijk opgestaan want vandaag is ons
klein meisje 7maand geleden gekomen en overleden. Amai wat grijpt het me toch
weer al zeer hard aan. Het probleem is ook dat ik vandaag niet bij haar kan
zijn. Ik lig hier in Leuven en zover weg van haar. Dat maakt het zo zwaar, denk
ik. Naar het schijnt lig ik hier nog tot volgende woensdag. Gisteren heb ik
eindelijk een goed gesprek gehad met mijn psychologe en dat deed echt deugd. Ze
heeft er het een en ander wel uitgekregen en ik voelde me heel goed bij haar.
Donderdag komt ze terug en dan gaat mijn man er ook bij kunnen zijn. Hij heeft
dat eigenlijk een beetje zelf gevraagd om daar te kunnen bijzijn igv ze een
nieuwe afspraak met mij ging afspreken. Teken dat hij het ook nodig ga hebben.
Volgende week Hebben we een afspraak met de prof en als ik geen operatie nodig
heb dan zie het er nog een beetje goed uit. Zowel vrees ik dat september niet
haalbaar gaat zijn om terug te kunnen beginnen. Afwachten he.
7 juni 2007
Ik heb gisteren weer een hevige pijn in buik gekregen en ben dan weer zwaar
verdoofd. Zit weer in bobbejaanland! Zo voelt dat aan, gek in het kopke. Maar
het helpt. Alleen een groot nadeel dat ik kotsmisselijk van die verdoving wordt
en dus ook weeral 2dagen niks heb gegeten. Er is al 7kg er af. Door die
verdoving slaap ik veel en ben dan zo groggy dat ik geen fut heb om zelfs aan
ons meisje te denken. Daar heb ik op bewuste momenten dan wel weer een beetje
problemen mee.
Op de scanner hebben ze de vochtophoping nog steeds goed gezien. niet
toegenomen maar ook niet extreem geminderd. Vandaag gaat de prof beslissen wat
er dan gaat gebeuren. begin wel wat stres te krijgen. Als ze deze namiddag niks
doen dan hebben we tegen 16u een gesprek met de psycholoog.
9 juni 2007
deze week is het al loodzwaar in mijn kopke geweest. Dinsdag was
Ons kleine meid 7maand geleden doodgeboren. Woensdag had ik dan die scanner
maar was heel ziek. Verschrikkelijke misselijkheid en weer snachts pijn gehad
dus groggy van medicatie. Uiteindelijk de scanner heeft toch een beetje goed
nieuws opgeleverd. De prof is gisteren bij mij geweest en kwam het goede nieuws
vertellen dat waarschijnlijk geen operatie nodig is. Het gaat veel tijd nodig
hebben maar met antibiotica en rust zou mijn lichaam er terug bovenop komen.
Misschien mag ik op het einde van volgende week naar huis en de medicatie in
een andere antibiotica verder zetten. ale daar hoop ik niet te veel op.
Zondag is het dan vaderdag en ik lig hier in het verre Leuven. Met moederdag
vorige maand lag ik ook in Geel en dat is allesbehalve plezant. Die dagen zijn
al loodzwaar maar nu helemaal. Ik had een zeer goed kado voor mijn ventje en
papa van Fien. Maar nu ik hier lig kan ik dat weer niet gaan halen. Ik ga niet
schrijven wat want mijn ventje komt hier ook geregeld lezen. Hij heeft het nog
tegoed van vrouw en dochter. Sebiet ga ik wel eens in het winkeltje beneden
kijken of ik een kaart of iets anders ga vinden. Ik wil het zeker niet
vergeten. Hij heeft moederdag ook niet vergeten en dat zijn veel erkende dagen.
Je bent trouwens mama, alleen kan je dat zo weinig voelen want ons dochtertje
is er niet meer.
11 juni 2007
Het weekend is gepasseerd en vandaag maandag pff. Wat is het
weer een zware nacht en voormiddag geweest. Vrijdagnamaiddag zijn er
4vriendinnen vanuit Olen gekomen en ik moet zeggen dat dat heel goed doet. Ze
hebben hier een tijdje gezeten en Stijn afgelost. Ze zagen en merkte direct op
dat Stijn er ook onderdoor zat. vond ik wel een herkenning. Het draait in mijn
ogen niet alleen rond mij he. Mijn ventje gaat nu ook door een hel.
Vrijdagavond zijn we in de kapel een kaarsje gaan aansteken en daar hebben we
nog een goei babbel met z'n tweetjes gehad en het is voor ons beide genoeg
geweest. Ik ben blij dat we het bij elkaar goed zien en mekaar wat kunnen
opvangen. Van al die emoties heb ik dan te zaterdagnacht een grellige
migraineaanval gekregen en met de nodige medicatie is dat overgegaan.
Gisteren was het dan vaderdag en ik had voor mijn ventje een kleinigheidje
gevonden in het ziekenhuiswinkeltje. Mijn ventje is dan hier tegen de namiddag
aangekomen en ik kon niet wachten om hem te verrassen. Hij verschoot toen hij
het kadootje voor zijn neus kreeg en toen viel zijn frank eigenlijk pas dat het
vaderdag was. Hij pakte het snel uit en ook al was het een beertje met leve
vader op "hij glunderde en tegelijkertijd zag ik dat het hem ontroerde. De
confrontatie dat hij papa is zonder z'n flinke dochter.
Gisteren hebben ze me dan weer eens moeten versteken met het infuus. Elke dag
van dat en ik kan alleen maar zeggen dat alles in beide armen gewoon kapot
geprikt is. Beide armen zijn opgezwollen en rode plekken van de ontstoken
aders. Alles doet zo'n pijn. Vannacht kreeg ik er plots genoeg van. Na mijn
antibiotica heb ik gebeld en wilde ik dat die infuus eruit werd gehaald. Heel
die hand was opgezwollen en alles broeide van de pijn. De tranen kon ik niet
bedwingen vanwege mijn grellige handen. Ze hebben deze morgen dan bloed
getrokken en daar wordt uit beslist dat ik antibiotica in pilvorm ga krijgen of
wel een centrale lijn wordt geplaats in hals of op borstkast. Nog afwachten nu.
Ik ben al blij dat ik verlost ben van die standaard in dat geprik in mijn
armen.
14 juni 2007
Ik heb goed en slecht nieuws! Ik ben van gisteren 18.30u thuis
en wat ben ik toch weer ne nieuwe mens als ik bij ons meisje stond. Daar zijn
we dan onmiddellijk naar toe gereden en de papa heeft het weer allemaal tiptop
in orde gehouden. Daar was ik allesbehalve niet bang voor. Ik ben trots op mijn
ventje. Die is ook tevreden dat ik terug thuis ben en hopelijk is alles nu
achter de rug met dat ziekenhuisverblijf. Nog 2wkn antibiotica nemen en over
een maand naar de ctscanner en op controle bij prof. dat was het goede nieuws.
Het slechte nieuws hebben we gisteren op het fertiliteit bij onze prof vernomen
gekregen. Door heel deze complicaties en gewoonweg heel het gebeuren vond hij
het beste voor ons dat we een half jaar zouden wachten om terug te beginnen
voor ons 2de kindje. Dit is ook niet niks wat ik heb mee gemaakt en dat
abces(dat is nog steeds in mijn buik) zit niet in mijne teen maar wel in de
buik waar ook een kindje moet kunnen groeien. Ik begrijp hem wel maar had zeker
niet verwacht dat hij een half jaar ging zeggen maar eerder na september. Een
maand is lang en ook weer niet lang he. Amai ik kan alleen maar zeggen dat als
we terug naar mijn kamer gingen na het verslag van die prof (kwamen we langs
een huilende baby)heb ik in die gang daar ineens beginnen huilen. Ik kon dat
niet bedwingen en het interesseerde me helemaal niet hoe dat voor sommige moest
overkomen. Dit is wel de grootste opdoffer. Maar ja ze zullen wel weten wat ze
doen zeker. Maar we worden weer op de proef gesteld en ons verlangen wordt
eigenlijk ondraaglijker met de tijd.
15 juni 2007
Bij het thuiskomen zag ik een mailtje van mn kamergenootje
Christa. Dit heeft ze laten weten wat me zeer goed gevoel gaf!
HALLO INGE IK HEB MIJN BESTE BEENTJE VOORGEZET EN DE HELE
VOORMIDDAG DE SITE GEZOCHT EN JULLIE VERHAAL GELEZEN OOK AL HAD JE ME AL HEEL
VEEL VERTELD TOCH DOET HET ME NOG ALTIJD HEEL VEEL EN KAN IK JULLIE NIET ZO
HEEL VEEL HELPEN. IK ZAL ZEKER VERDER BLIJVEN VOLGEN HOE HET JULLIE DRIETJES
VERGAAT. VANAF IK THUISBEN ZWAAIEN NU OOK WIJ S'AVONDS NAAR ALLE STERREN GROOT
EN KLEIN DIE WE AAN DE HEMEL ZIEN. EN WEET JE DIE KLEINE STERREN DOEN HET EVEN
GOED OM TE SCHITTEREN ALS DE GROTE HOOR DUS WEES MAAR GERUST DAT JULLIE FIEN
MEER DAN EEN ENGELBEWAARDER VOOR JULLIE IS.
HEEL HEEL VEEL GROETJES VAN CHRISTA GEERT JANE EN SIMEN
P.S. NOG NOOIT WAS WEGGAAN UIT EEN ZIEKENHUIS ZO MOEILIJK ALS DINSDAG EN NOG
NOOIT HAD IK ZO'N GOEIE KAMERGENOTE DUS ZEKER BEDANKT
18 juni 2007
Momenteel kan ik alles nog relativeren maar dat komt omdat ik
nog aan het revalideren ben en zeker nog niet op plooi ben. Ik loop rond met
een ziek lichaam en weet heel goed dat daar geen kindje in mag en kan groeien.
Maar als ik eenmaal weel beter ben dan weet ik niet of ik dat nog kan
relativeren. dat is nog er afwachten. Hoe ik de dag door kom is elke dag
anders. Gisteren had ik een goede dag en we hadden juist 2 babyborrels. Eerst
zijn we naar lotgenoten hun 4de wondertje gegaan en we kenden daar niemand niet
maar ik had een heze stem als we buiten kwamen. De een na de andere kwamen
vragen van zijn jullie stijn en Inge ,mama en papa van kleine Fien, en waren
zeer geinteresseerd hoe het met ons was. Ik voelde mij dan ook goed en erkent
als mama. We zijn daarna met een zalig gevoel naar ons meisje gegaan en daarna
naar de volgende babyborrel. Dat is een vriendin van onze hoop en die was zo
blij me te zien want dat had ze niet verwacht dat we gingen komen vanwege pas
thuis van het ziekenhuis en wij staan daar met lege handen he. Maar wij stonden
daar en we stonden samen stevig in onze schoenen.
Vandaag heb ik wel een goed gevoel maar weer wat last in de buik. Dat gevoel ja
dat kan van het een op het ander weer omslagen he. Maar ja, ik ben al tevreden
dat het gisteren een leuke dag was.
26 juni 2007
Oh ja, ik kan weer meedoen
ik kan weer vrolijk zijn
de buitenkant die gaat wel
van binnen zit de pijn
Oh ja, het gaat weer beter
kijk hoe ik weer geniet
de buitenkant die wil wel
van binnen huist het verdriet
Oh ja, ik wil wel leven
ik doe al aardig mee
de buitenkant moet verder
de binnenkant zegt nee
Maar af en toe geniet ik echt
met hen die naast me staan
die weten en ook voelen
dat het echt nooit meer
echt zal gaan
Dit tekstje vind ik zeer toepassend. Wat hier geschreven staat is
zo het momenteel wel bij ons. Ons verstand kan ons lijf niet volgen en op
andere momenten is dan andersom. Dat tekstje ga ik morgen eens meenemen want ga
morgen ontbijten met een paar vriendinnen. Zeer passend om duidelijk te maken
hoe het eigenlijk van buiten en van binnen is en ook hoe zij mij helpen. Elk op
hun manier.
Vandaag heb ik van mijn psycholoog ook te horen gekregen dat ik goed bezig ben
en was maar door het teleurstellend nieuws van fertiliteit toch in de toekomst
een goed vooruitzicht te zien. Dat is wel een bevestiging want voor zo'n
rouwproces bestaat er geen handleiding he.
3 juli 2007
Door dat ik nu moet proberen om dat half jaar zo nuttig mogelijk
om te krijgen heb ik precies veel goesting om terug werk te zoeken. Ik ga dan
bezig zijn en misschien een stukje van ons Fien los te laten. In principe
draait nu nog steeds 24 op 24 alles rond het verlies van ons Fien en ons
rouwproces. Ben elke dag thuis en voel me saai want heb ook niks beleefd of mee
gemaakt. Kan alleen maar vertellen wat een pijn ik moet mee dragen en strijk,
was en plas is gebeurd. Zo ben ik eigenlijk ook nooit geweest. En die tijd rust
heb ik ook wel zeer hard nodig gehad maar nu met dat half jaar zwangerverbod
heb ik precies een gevoel gekregen om zo snel mogelijk iets te gaan doen en zo
samen met ons rouwproces verder door het leven te gaan. Ik weet het echt niet
en mijn ventje ook niet. Hij zegt dat het goed kan doen maar tegelijkertijd is
hij ook zo bezorgd om mij. Eigenlijk ben ik het ook beu hier tussen mijn muren
te zitten. Het begint ook door te dringen dat we pas volgend jaar mogen
starten. wanneer mag ik mij weer eens terug een beetje gelukkig voelen. bah bah
wat een gemengde gevoelens he.
8 juli 2007
Met mij gaat het wel de goede richting uit. Nog wel zwakskes
maar betert wel. De pijn heb ik s'morgens nog maar voor de rest hoor je me niet
klagen. Ben op de hometrainer bezig en ik moet zeggen dat dat aardig lukt. Ik
tennis heel graag en al lang en wil in half augustus met mijn ventje hier in
olen tornooi spelen. Daar wil ik terug paraat staan. Afwachten he.
Stijn heeft vandaag de finale gewonnen op een tennistornooi en wat was ik toch
trots op hem. En op ons Fien want we hadden haar gevraagd of ze hare papa
wilden helpen en ja hoor ze heeft dat goed gedaan. Als het spel gedaan was en
iedereen applaudiseerde voor hun kreeg ik wel de tranen in mijn ogen. Ons
meisje had hier bv kunnen staan met een zelfgemaakt t-shirt met yes papa op
ofzo. Maar dat is niet zo en dat was wel een zwaar moment voor mij. Maar ik was
dan ook wel blij voor hem en dat deed goe dat ik sterk daar zat en niet begon
te huilen.
11 juli 2007
Er is weer zo'n ochtend gekomen dat ik weer niet uit mijn bed
geraakte. waarom he??? Het is me dan toch gelukt. Tegen 10u kreeg ik mezelf
eruit gesleurd. vandaag heb ik afgesproken met mijn schoonvader om in huis nog
de deuren van boven te verven en dan is alles geverfd. Ho wat zie ik er
tegenop. dat is gepland maar als dat dan zover is heb ik daar geen fut voor.
Pfff!!! Hopelijk gaat dat wat beteren want zo ben ik nooit niet geweest.
Ale, ik zal dan maar eens in actie schieten.
14 juli 2007
Woensdag ben ik dan met weinig moed begonnen aan de deuren
boven. Donderdag heb ik ganse dag geverfd en super veel kunnen doen. Ik was wel
groggy en kon geen pap niet meer zeggen. Die avond was er een
verjaardagsfeestje van moemoe (stijn zijn grootmoeder). Heel de familie was
daar behalve ons meisje niet. We zijn daar om 20u aangekomen en we zeiden plots
tegen elkaar van "normaal gezien hadden we nu naar huis moeten gaan, want
ons Fien moest nu in bad en in bed". De hele avond is er geen woord over
gerept en haar naam niet vermeld. Een keer ben ik zelf begonnen over het
kerkhof tegen moemoe want vava ligt daar ook. Met de hoop dat iemand er iets
over zou zeggen, maar nee hoor. Het bleef stil. Dat stoorde me wel, maar
ondanks was het wel een gezellige avond. Vrijdag heb ik samen met mijn
schoonvader in de voormiddag het laatste gedaan en ik moet zeggen dat ik trots
ben op het resultaat. Eindelijk na bijna anderhalf jaar is ons huis van boven
tot onder klaar en geverfd. Oef!!! Als we ons Fien haar deur en deurstijl aan
het doen waren voor de 2de keer zeiden we nog tegen elkaar van "ale nu is ons
Fien haar kamer gans af". Mijn schoonvader antwoordde er nog op
van"in de gewone situatie was dat waarschijnlijk al lang gedaan". Ja
daar had hij gelijk in. Alles was zo anders geweest als ons meisje er bij kon
zijn.
Gisteravond ben ik met mijn ventje gaan tennissen. Het deed weer goed om alles
er uit te kloppen. Het was nodig want deze week is weer een denkweek geweest.
Piekeren en over vanalles nadenken dat het schoon is om te zien. Daarna hebben
we op de tennis een terraske gedaan samen met nog vrienden. Ik moet zeggen, ik
heb een paar pintjes gedronken en eindelijk eens wat afgelachen. Stijn heeft
naar huis gereden, want ik kon dat niet meer. Ik had zelfs een goed gevoel en
me geamuseerd. Nu is het weer wat minder want na een goed gevoel komt er weer
een terugval en een beetje koppijn. Nu 8mnd verder kan ik eens zeggen dat ik me
voor de eerste keer zonder schuldgevoel eens heb kunnen amuseren. Ik was
gisteren eigenlijk fier op mijn eigen en daarbij ons meisje was erbij, want er
waren sterren en wat blonk ze toch samen met haar vriendjes. Niet tegen staand
dat ik ze nog steeds hard blijf missen amai dat is nog steeds onbeschrijflijk.
20 juli 2007
Het is weer vrijdag en de werkweek is voor mijn ventje weer om.
Het gaat een zeer druk weekend zijn. Want Stijn heeft weer tennismatchen en ik
zal de eerste zijn om voor hem te supporteren. Gisteren heb ik ineens ne klap
gekregen en ppfffff wat was dat. Het was de hele voormiddag goed gegaan en
ineens was er weer een heel zwaar moment. Huilbui, eenzaam in mijne zetel en
eigenlijk niet echt weten waarom. Stijn had vroeger gedaan want hij ging
vissen. Dus die kwam thuis en zag genoeg. Dus die bij mij zitten en mij
proberen te troosten en erover babbelen. Mijn hersencellen zijn zo op hol aan
het slagen door van alles en nog wat. O.a. gaan werken
