Rouwen, hoe doe je dat?

Inhoud blog

	Rouwen, hoe doe je dat?
	Het rouwproces
	Het afscheid
	Een hartverscheurende, onmogelijke keuze
	De volgende dag

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Enkele tips om met verlies om te gaan en je eigen gevoelens te verwerken.
Ik ben Marianne, 44 jaar oud en woon in Nederland. Onlangs verloor ik mijn negentienjarige zoon. Na een sessie surfen met vrienden ramde hun busje tegen een verkeerspaal. Enkele uren na het ongeluk werd Simon, want zo heette hij, hersendood verklaard. Toen zijn artsen aan mijn man en ik de toestemming vroegen om zijn organen te doneren, stonden we voor een hartverscheurende keuze. Sinds de dag dat ik het vreselijke nieuws kreeg, hou ik een dagboek bij. Mijn man kon me hiertoe overtuigen. Doordat ik kon neerschrijven hoe ik me voelde en wat er in me omging, viel er een last van mijn schouders. Ik maakte deze blog zodat mensen kunnen lezen wat ik meegemaakt heb. Ook probeer ik kort enkele tips mee te geven om te leren omgaan met je verdriet. Ik hoop steun te bieden aan zoveel mogelijk mensen die een moeilijke periode meemaken in hun leven.

25-03-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Het afscheid

Ik had willen janken en tieren terwijl er geen geluid uit mijn mond kwam. Zo machteloos voelde ik me. Ik was overweldigd door wat ik gedaan had. De gedachte dat mijn zoon geen pijn zou lijden, bracht me enigszins troost. Sean en ik hadden de eerste dagen na de zware beslissing amper een woord met elkaar gewisseld. De spanning en de stilte werden op een gegeven moment verbroken door het gesnik van mijn man. We vielen in elkaars armen en barstten in tranen uit. Op de één of andere manier bracht de dood van onze zoon mijn man en ik weer een klein beetje dichter bij elkaar. Samen reden we terug naar het ziekenhuis om de procedure te vervolledigen. We wilden weten wie de operatie zou uitvoeren. Ook vroegen we de artsen wie het hart van Simon zou krijgen. Thomas Rémige vertelde ons dat we het geslacht en de leeftijd van de ontvanger konden te weten komen, maar dat we nooit zijn of haar identiteit zullen weten. Nadat al onze vragen beantwoord waren, verlieten we het bureau van Pierre Révol. Vervolgens gaven de artsen ons de tijd om afscheid te nemen van Simon. Ik klom op het bed waar Simons lichaam nog steeds onveranderd lag en wou zo dicht mogelijk bij mijn kind zijn. Ik voelde me gebroken, losgekomen van de aardkorst. Thomas stond ons op te wachten aan de deur. Ik vroeg hem tenslotte om Simon te vertellen dat ik, Sean, zijn kleine zusje Lou, zijn liefje Juliette en zijn oma altijd bij hem zullen zijn. Sean verzocht de ic-verpleegkundige tot slot om Simon het geluid van de zee te laten horen op het moment dat zijn hart zou werden stilgezet. Simon is dood. Ik zei die woorden voor het eerst tegen mezelf. Zodra we de ziekenhuiskamer verlaten hadden, raadde dokter Révol ons aan om naar huis te gaan en wat te rusten. Misschien had hij gelijk. Ik had de strijd opgegeven en Simons lot aanvaard. Toen ik opnieuw door de automatische deur van de grote ziekenhuishal liep, volgde er een golf van vermoeidheid. De arts had gelijk: ik was doodop.

Geef hier uw reactie door