Ik had de kracht gevonden Sean te vertellen wat er aan de hand was. Na een slapeloze nacht vertrokken we richting het ziekenhuis van Le Havre. Tijdens de rit hadden ik en Sean geen woord tegen elkaar gezegd. Toen we daar aankwamen, snelden we naar de intensive care. Pierre Révol, één van de dokters van Simon, herkende me meteen. Hij wees ons de weg naar Simons kamer. Dit was de eerste keer dat ik mijn zoon zag na het ongeluk. Hij zag er vredevol uit. Het laken dat opgetrokken was tot over zijn borst ging bij elke ademhaling op en neer. Het leek alsof hij elk moment zijn ogen kon openen. Ik legde mijn wang op zijn borst en hoorde zijn hart kloppen. Ik praatte tegen hem, fluisterde dat alles goed zou komen, alsof hij me kon horen. Opeens kreeg ik opnieuw een sprankeltje hoop. Toen de arts na enige tijd de kamer binnenkwam, werd mijn man agressief. Sean begon te schreeuwen en ik dacht dat hij de arts zou bespringen. Gelukkig kon ik hem kalmeren. Dokter Révol verklaarde nogmaals: 'Simons coma is onomkeerbaar.' Nu pas, zeven maanden na de dood van mijn zoon, realiseer ik me dat hij de doodsverklaring meerdere keren herhaalde zodat de boodschap zou doordringen. Het is inderdaad zo dat de naasten van de overledenen eerst niet beseffen dat hun geliefde gestorven is. Vele mensen krijgen die klop pas later. 
Ook herinner ik me dat ik toen veel opzoekingswerk verrichte om meer te weten te komen over Simons toestand. De meeste info die ik vond, wees er inderdaad op dat de situatie tevergeefs was. Toch las ik af en toe getuigenissen over mirakels. Het komt wel degelijk voor dat mensen jaren later uit hun coma ontwaken. Mirakels bestaan. Op die manier probeerde ik gewoon de werkelijkheid te ontlopen, dat besef ik nu. Toen de dood van onze Simon doordrong, stortte mijn wereld in. Ik sliep niet, at niet en praatte met niemand. Ik kon geen weg met mezelf. Ik ben er echt van overtuigd dat je kind verliezen één van de ergste dingen is die je kan overkomen.