Enkele tips om met verlies om te gaan en je eigen gevoelens te verwerken. Ik ben Marianne, 44 jaar oud en woon in Nederland. Onlangs verloor ik mijn negentienjarige zoon. Na een sessie surfen met vrienden ramde hun busje tegen een verkeerspaal. Enkele uren na het ongeluk werd Simon, want zo heette hij, hersendood verklaard. Toen zijn artsen aan mijn man en ik de toestemming vroegen om zijn organen te doneren, stonden we voor een hartverscheurende keuze. Sinds de dag dat ik het vreselijke nieuws kreeg, hou ik een dagboek bij. Mijn man kon me hiertoe overtuigen. Doordat ik kon neerschrijven hoe ik me voelde en wat er in me omging, viel er een last van mijn schouders. Ik maakte deze blog zodat mensen kunnen lezen wat ik meegemaakt heb. Ook probeer ik kort enkele tips mee te geven om te leren omgaan met je verdriet. Ik hoop steun te bieden aan zoveel mogelijk mensen die een moeilijke periode meemaken in hun leven.
23-03-2016
Op een zondagavond rinkelde de telefoon opeens..
Ik was alleen thuis toen ik het nieuws vernam. Er klonk een zachte, nasale stem uit de telefoonhoorn die me wist te vertellen dat Simon zonet was opgenomen in het ziekenhuis. Alvorens mij persoonlijk ontmoet te hebben, weigerde de arts meer informatie prijs te geven. Na het telefoontje met de arts, belde ik Sean op. Mijn man nam niet op. Vervolgens snelde ik naar het ziekenhuis van Le Havre. Eenmaal daar aangekomen, was ik overdonderd. Ik liep richting de receptie zonder te weten naar welke afdeling ik me moest laten sturen. Na enkele minuten bedacht één van de verpleegsters dat Simon waarschijnlijk rechtstreeks was opgenomen op de intensive care. Hoewel ik bijna door mijn knieën zakte, knikte ik en liep vervolgens richting de liften. Ik voelde me leeg, gebroken en onvoorbereid op wat er zou komen. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik controleerde mijn telefoon: Sean had niet gebeld. Het liefst wou ik vluchten. Ik beeldde me in dat mijn zoon aan het gamen was, zoals hij gewoonlijk deed op een zondagavond. Maar toen de arts die me diezelfde dag gecontacteerd had op me af kwam gelopen, besefte ik dat ik de werkelijkheid onder de ogen moest zien. Simon was niet aan het gamen. Dokter Révol vertelde me dat Simon in een diepe coma was. 'Zijn letsels zijn onomkeerbaar.' De klap die die woorden zouden moeten teweegbrengen, kreeg ik niet. Ik probeerde nogmaals mijn man te bereiken, zonder succes. Ik hield het niet langer uit in zo'n beklemmende sfeer. Ik moest Sean vinden. Ik had nood aan frisse lucht. De arts begreep het. Halsoverkop stond ik recht en wankelde even. Het enorme ziekenhuis was een doolhof en even dacht ik te bezwijken. Buiten adem bereikte ik de parking. Opeens besefte ik dat het nog te vroeg was om weer naar huis te gaan, mijn moeder op te bellen, de grootouders van Simon te waarschuwen en zijn vrienden te contacteren. Het was nog geen tijd om te horen hoe ze in paniek raken en lijden. Aangezien ik niet wist waar naartoe, liep ik in een willekeurige richting. Toevallig kwam ik voorbij een cafeetje. Ik deed mijn best orde te scheppen, na te denken over wat ik mijn man zou vertellen. Toen Sean me opbelde rond elf uur 's avonds, had ik enkel nog de kracht om hem de naam van het café te noemen en barstte daarna in tranen uit. Nadat ik reeds mijn vierde whisky op had, stormde Sean binnen en bracht me naar huis.
