Dag lieve mensen,
Mijn eerste blog gaat over de abortuswet,een heel emotioneel stuk om te schrijven.
Men (moeder)hart kan het niet zomaar voorbij laten gaan...ik weet dat niet iedereen het met mij eens zal zijn,maar dit heb je nu eenmaal bij alles.
Abortus hier in België kan je tot 12 weken, wat volgens mij al een lange tijd is! Nog te zwijgen dat je NA die 12 weken doorverwezen word naar Nederland,waar ze het dan WEL nog doen.
Niettemin zijn er omstandigheden die het nog verstaanbaar maken, de noodsituaties zoals ze het omschrijven (bij verkrachting, wanneer het leven van de moeder levensbedreigend is,...)
Dit maakt het niet minder zwaar, ik vraag me tevens af waarom er niks preventief gedaan word! Een cru voorbeeld misschien....drugsverslaafden krijgen gratis naalden om niet nog meer ziektes Enzo te verspreiden! Is het dan geen idee om te beginnen met iets preventiefs ipv de ernstige gevolgen te moeten dragen?!
Kunnen we geen zwangerschapstesten uitdelen dat bv als de kans er is dat je,wanneer er een voorbehoedsmiddel gebruikt word en je toch zwanger zou raken,om een zwangerschaptest uit te voeren iedere maand?! Dan hoeft er zelf niet gewacht te worden tot bv 10 weken
Want ja aan iedere keuze dat er gemaakt wordt hangen er gevolgen aan vast.
En inderdaad ik weet dat sterilisatie niet toegestaan is onder een bepaalde leeftijd maar als een vrouw echt zeker van haar stuk is, waarom dan niet? Nog een kans minder voor een abortus later, een kans minder om een leven te "moeten" beeeindigen.
We spreken hier wel over mensenlevens....zoveel hypocriete mensen die nu bv over de terreur overal praten over de onschuldigen die worden gedood?!
Abortus is volgens mij ook een abrupte stopzetting van een mensenleven, een baby die er niet om heeft gevraagd om niet welkom te zijn! Laat staan dat de wet het toelaat dit te doen tot aan 20 weken!!
20 WEKEN!!!
de helft van een zwangerschap dus, het kindje is idd nog niet levensvatbaar, het heeft wel; zoals velen onder ons weten... al een hartslag,teentjes,vingertjes,je voelt de baby in je buik groeien,bewegen...
Het groeit onder het hart van de moeder.
Waar het kindje denkt veilig de tijd te hebben om te groeien tot een volwaardige baby die wel levensvatbaar is.
Zoveel mensen die verdriet hebben omdat zij het geluk niet hebben om dit te kunnen meemaken, of er toch ontzettend hard voor moeten vechten😭
Ivf behandelingen,adopties,mensen die er alles voor doen om toch hun geluk te delen met een klein mensje die het geluk verdiend.
En dan te weten dat mensen er nog maar over denken om NA 12 weken een leven te beëindigen!
Dit gaat echt men petje te boven!
En ja het feit dat er veel kindjes geen geluk hebben waar ze terecht komen is schrijnend!
Verplichte sterilisatie zouden ze moeten doen hoeveel zijn er niet die een kindje ter wereld brengen en ze dan worden geplaatst of afgenomen?! Oh laten we er nog eentje maken dan! NEE steriliseren die handel, geen accidentjes meer en mensen die abortus willen, die niet in een noodsituatie zitten (lees hierboven).
Laat ze hun zwangerschap voldragen volg die mensen op en neem ze dan af en steriliseren. Stel ze ter adoptie bij mensen die ECHT WEL alles voor over hebben om een kind te kunnen groot brengen.
Man een boek kan je erover schrijven....
Er komt waarschijnlijk wel nog een gevolg op deze blog,maar ik word er op dit moment te emotioneel over en kan niet nuchter denken....
Hieronder wil ik nog een verhaal delen en nog enkele foto's die gemaakt zijn op tijdstippen waar de wet het zou goedkeuren om abortus te plegen!
Het verhaal van een mama...
Het is juni 2010, we zijn 2 maanden getrouwd en we beslissen: we willen graag een kindje! Ik stop met de pil, we gaan in augustus op reis naar Spanje en in september start ik terug in het onderwijs. Ik ben druk bezig met mijn werk, maar toch vraag ik me af en toe af hoelang het nog zou duren voor ik zwanger zou worden.... De maanden gaan voorbij, verschillende vriendinnen worden zwanger.
Het is juli 2011 en ik beslis om toch eens op controle te gaan bij de gynaecoloog. Na onderzoek stelde ze vast dat ik een septum (tussenschot) in mijn baarmoeder heb. Dit septum zou het zwanger worden kunnen bemoeilijken. De gynaecoloog regelt voor mij een afspraak om dit operatief te laten verwijderen, eind augustus. Ik kon me daar moeilijk bij neerleggen, dus ik wou een tweede mening. Ik maakte een afspraak bij de fertiliteitsarts. Hij stelde voor om eerst te starten met cyclusoptimalisatie, want vele mensen met een septum worden toch gewoon zwanger en hebben een zorgeloze zwangerschap.
Na twee cyclusoptimalisaties zonder succes, besloot de arts over te stappen naar inseminatie... Februari, maart, april, mei,.... Opnieuw zonder succes... Misschien ligt het toch wel aan het septum in mijn baarmoeder?
In juni 2012 wordt er een laparoscopie uitgevoerd. Het septum wordt verwijderd en ik krijg te horen dat mijn eileiders nauwelijks doorgankelijk zijn...
Juli 2012: we starten met ivf. Hormonen spuiten, controles, echo's, eicelpunctie, eicellen bevruchten, hopen op mooie embryo's, terugplaatsing en dan twee lange weken wachten en hopen. Een enorme teleurstelling als blijkt dat ook dit niet onmiddellijk lukte.
We gaven de moed niet op! In september gingen we er opnieuw voor, vol vertrouwen! En... Ik was zwanger! Ik kon het niet geloven, eindelijk was het zover! Maar, na 8 weken kwamen we terug met onze beide voeten op de grond, ik kreeg een miskraam... Veel verdriet...
We bleven niet bij de pakken zitten! Het werd 2013, een nieuw jaar, nieuwe hoop, verse moed,... We gingen er opnieuw voor! Begin februari, boven alles verwachtingen, kreeg ik te horen dat ik opnieuw zwanger was. Dolgelukkig! Want nu zou het toch allemaal goed zijn? Op de eerste echo was een mooi vruchtje te zien, op de tweede echo zagen we het hartje flikkeren... Ja! We zijn vertrokken!
Maar, de echo aan 10 weken maakte ons enorm verdrietig... Het vruchtje groeide niet goed... Ik moest een curettage laten uitvoeren... Vreselijk, je gaat zwanger het ziekenhuis binnen en je keert "leeg" terug... Zoiets doet pas mentaal pijn als de curettage voorbij is, want tot het moment ervoor, heb je het mini-baby'tje nog bij je... En het idee achteraf, waar dat vruchtje beland is... Vreselijk... Na onderzoek bleek dat ik een mola-zwangerschap had. Deze zwangerschap zou nooit voldragen kunnen worden en het zou mezelf ziek gemaakt hebben. Dat is mijn enige troost...
Na een pauze van een half jaar hadden we besloten om er weer voor te gaan. Het is ondertussen al juli 2013, ivf nummer 4. Zonder resultaat...
We beslissen om weer even te wachten en opnieuw te starten in januari 2014. Ik was opnieuw zwanger, maar kreeg aan 5 weken al een miskraam.
De maanden gaan weer voorbij... We weten dat we al 5 ivf's achter de rug hebben... We beseffen dus ook dat we nog 1 terugbetaalde poging hebben... Wat doen we nu?
We beslissen om raad te vragen aan een professor.
Hij stelde voor om opnieuw een laparoscopie te laten uitvoeren. Er werd littekenweefsel verwijderd en ze stelden vast dat mijn eileiders nog steeds moeilijk doorgankelijk zijn.
Een andere methode van stimulatie door hormonen zou de oplossing moeten zijn. We volgen hem in zijn visie en we gaan ervoor! Onze laatste terugbetaalde poging, vol goeie moed. Ik ben opnieuw zwanger, maar we zijn heel onzeker... En niet onterecht, want op 5 weken kreeg ik opnieuw een miskraam.
Opgeven staat niet in onze woordenboek... Ik neem contact op met UZ jette. Iemand moet onze droom toch kunnen waarmaken?
De wachtlijsten waren lang, maar na 3 maanden mocht ik eindelijk op gesprek. We startten in januari met onze 7e ivf-poging. Er wordt beslist om de embryo's in te vriezen en dan terug te plaatsen in een natuurlijk cyclus (een maand later). Opnieuw ben ik zwanger.
Alles werd goed opgevolgd in Jette. Ik voelde me er goed, maar toch ook onzeker. Niet onterecht... Mijn hcg steeg te traag... Er waren twee vruchtzakjes te zien, dus mijn hcg moest echt wel opgevolgd worden. Na 10 weken kreeg ik zekerheid van Jette! "Proficiat, u bent zwanger! Er zijn twee vruchtzakjes aanwezig, eentje met een baby'tje en eentje zonder. Maak u geen zorgen, de lege vruchtzak zal vanzelf verdwijnen."
Ondertussen is het april 2015... We zijn dolgelukkig! Zou het eindelijk goed zijn? Na bijna 5 jaar?
Moederdag komt dichterbij, eindelijk eens een Moederdag waarop in me niet alleen zal voelen!
De dag voor Moederdag kreeg ik plots een enorme bloeding... Ik was overtuigd: dit is echt niet goed! Geen enkele dokter kon me geruststellen... De eerste uren waren belangrijk... Hopen dat ons baby'tje zou blijven leven, hopen dat het bloeden zou stoppen, platte rust in het ziekenhuis.
Het is zondag, het is Moederdag. Welke Moederdag zal het worden? Eerlijk gezegd, het is misschien wel de mooiste Moederdag die ik ooit zal hebben... Het bloeden is gestopt, het hartje klopt, de lege vruchtzak is verdwenen en ik mag naar huis met mijn kleine baby in mijn buik.
De weken gaan voorbij, maar ik blijf onzeker... Genieten is moeilijk, maar ik probeer.
Een half jaar later, 16 november, ben ik bevallen van mijn lieve dochter. Een heel emotioneel moment waar ik nog steeds met tranen in de ogen aan terugdenk.
De weg die we hebben afgelegd zal ik nooit vergeten... Maar als ik kijk wat onze moed, hoop en kracht met ons leven heeft gedaan... Dan ben ik heel dankbaar!
Dat mensen met hun eigen leven spelen moeten ze zelf weten, maar met een leven van een ander, een klein zieltje...een wonder...dit is te zot voor woorden.
