Zonder denken of dralen trok ik een warme pyjama aan. Met Kerstmotief: rode en witte ruitjes, aangevuld met geborduurde hulstblaadjes. En jawel: ik ben slechts 23 jaren jong: dat had u goed genoteerd. Laat ik het hele ding afdoen als een relikwie uit een oude traditie. December is nog ver weg, maar het licht ouwbollige kledingstuk maakte de hele Kerstsfeer in mij alvast weer wakker: Zoethoutthee, kaneelkoekjes, gezelligheid en familiefeestjes. Naar jaarlijkse traditie daagt dan de hele familie strak uitgedost op bij familiefeestjes. Vriendjes en vriendinnetjes van het jonge geweld zijn, na de noodzakelijke goedkeuring, steevast van de partij en vergroten het aantal zielen om de vreugde dit jaar weer wat te vergroten. De traditie wil dat, bij de pakjesronde, koppels steevast een extra geschenkje krijgen. De aanwezige vrijgezellen krijgen daarbij een spijtige blik: volgend jaar misschien. En, beste Santa's, vandaar mijn brief: u raadde het al, deze vroegtijdige schrijfster zou ook graag een extra geschenkje krijgen. Of vooral: geen spijtige blik, dit jaar. Wat denkt u? Een uitdaging om aan te gaan?
Na 24 uur hebt u vast nog niemand gevonden. Of rondgekeken. Of deze brief gelezen. Maar doe gerust rustig aan: ik heb geduld. December is ten slotte nog ver weg en het is niet zo dat ik er op te wachten zit. Of wel, maar het is alleszins geen snel-snel-cadeautje. Dat begrijp ik wel. Zal ik nog enige specificaties geven, of kent u me ondertussen goed genoeg? Laat de vorige vriendjes een indicatie zijn, stel ik voor. Maar dan enkel hun goede eigenschappen. Niet te onzeker, misschien. En het zou ook wel helpen als hij niet de drang voelde de wereld te verkennen voor onbepaalde tijd. En nu ik toch bezig ben, mag ik een voorkeur uiten voor mannen die weten wat ze willen? Dankje. Het komt vast in orde. Toch?
Doet u vooral rustig aan. U hoeft de voorlopig gevonden eventuele exemplaren even niet mijn richting uit te sturen, aangezien ik deze week toch niet verder kom dan zetel en bed. U raadt het al, verdict: ziek. Ik betwijfel ernstig of die man die na me bij de dokter kwam het door u gezonden cadeautje was. Moest dat wel zo zijn: ontzettend bedankt voor de snelle reactie, maar ik geef dan nog even de specificatie dat onder de 30 toch meer de richtleeftijd is. Op liefde staat geen grens, dat weten we allemaal. En de generatiekloof is puur psychologisch. Misschien was die man wel precies wat ik zocht, met alle eigenschappen die de mijne aanvullen en vormen we samen een uniek stel. Voor de zekerheid toch maar even een klein rijtje eigenschappen. Kwestie van dat u de moeite niet hoeft te doen hem een tweede keer langs te sturen, als hij het niet blijkt te zijn. Eigenschappen. Hebt u ooit uzelf in 5 woorden moeten omschrijven? Dat doen anderen namelijk geregeld wel voor u: oud (sorry), vriendelijk, wijs, vrijgevig, eerlijk. En dan ben ik er vast nog vergeten. Zou u uzelf ook zo omschrijven? Ik vraag het me af. Vaak zijn de eigenschappen die je bij jezelf waarneemt of als belangrijk ervaart niet helemaal overlappend met wat anderen in de eerste plaats van je vinden. Ik probeer het dus gewoon maar even van mezelf: 5 eigenschappen. Eens kijken: ziek (nee, dat telt niet), enthousiast (maar nu ook weer niet voor alles hé), eerlijk, leidend, hart voor kinderen en.. kwetsbaar. Kwetsbaar, zijn we dat niet allemaal, op onze eigen manier. Ik mag het hopen. Als ik dat rijtje net zo teruglees, lijkt dat een zielige, licht pathetische eigenschap. Kwetsbaarheid zie ik meer als iets dat vast hangt aan open staan voor nieuwe dingen, om kunnen met kritiek, impulsiviteit, vertrouwen,... Maar vat het vooral op hoe u wil. Ik ben trouwens benieuwd hoe uw lijstje eruit ziet. Wat staat er in uw boek?
Het is vreemd hoe je blik op de wereld verandert met een gevoel van verwachting in je achterhoofd. Alle leuke mannen die ik tegenkwam vandaag, kregen een extra portie aandacht. Geen enkele is aan mijn blikveld ontsnapt. U bent alvast bedankt: er zitten mooie exemplaren tussen: begeesterd, warm, enthousiast en.. met een hart voor kinderen. Ik ben 23 en, hoewel mijn zus op die leeftijd haar eerste zoon al op de wereld zette, nog niet toe aan kinderen, maar toch werkt dit onbewust door in mijn aandachtsklasse. Automatisch gaan de deuren van mijn gevoel iets verder open staan als de armen (en het hart) van de man in kwestie ontvankelijk zijn voor kinderdromen.
Het leven is trouwens mooier vanuit de ogen van een kind: de heks wordt gestraft, de draak overwonnen, de schat gevonden en op het einde draaft er gegarandeerd een prins op een wit paard door het beeld die de prinses in kwestie schaakt en op de gouden troon in het paleis neerpoot. En ze leefden nog lang en gelukkig. Geef toe: sprookjes maken het leven net iets mooier. En trouwens, zijn sprookjes niet als de Sint? Je moet erin geloven, anders werkt het niet.
Het wordt steeds sneller donker. De lichten in huis gaan aan en in een enkele straat hangt al eindejaarsversiering. Een tijdje geleden fietste ik zelfs door een met sneeuw bedekte straat, inclusief kerstbomen en verlichting! Nu ja, de bijhorende camera's verklaarden al een hoop. Het gegeven "nepsneeuw" ook, waarschijnlijk. Toch gaan ook bij mij in huis de lichtjes weer branden: kaarsjes, sfeerlicht. Ik moet bekennen dat ik stiekem al loop te bedenken of ik een Kerstboom zal zetten en waar die dan zal komen te staan. om van de versiering nog maar te zwijgen. Maar Sint, ook aan u liep ik reeds te denken. Hoe speelt u het toch telkens klaar om het gepaste cadeautje te vinden voor ieder kind? En hoe lang blijf je eigenlijk kind? Zolang je ouders leven? Of zolang je je kind voelt, zolang je het kind in jezelf zijn plekje geeft?
Er zijn zoveel kinderen die vroeger volwassen worden dan ze horen te doen. Trauma's, jeugdbeslommeringen,... Elk kind verdient zijn geschenkje. Iets dat speciaal voor hen bedacht, uitgezocht, verpakt en gebracht is. Een blijk van aandacht en attentie, van liefde en waardering. Een teken dat iemand je ziet, begrijpt en er voor je zijn wil. Een cadeautje, zomaar voor niets.
