Hallo,
Geen idee of iemand ooit zal lezen wat ik neer zal pennen.
Dit is mijn manier om met mijn situatie om te aan, een manier om
te leren leven zonder in die diepe, zwarte put te vallen.
Ik ben een mama. Een afgewezen mama.
Hier ga ik..
Ik ben een mama van drie fantastische kinderen. Tot mijn grote verdriet heb ik
enkel nog de jongste twee onder mijn vleugels.
Getrouwd in 2000 met mijn jeugdliefde.. Een jaar later trotse mama geworden van
mijn eerste zoon. Mijn geluk kon niet meer stuk. (dacht ik toen.. tijd zou heel snel
uitwijzen dat alles snel, heel snel zou veranderen)
Een jaar later beviel ik van mijn tweede zoon. Deze tweede zwangerschap was
het begin van een heel zware, donkere periode.. Daarover later meer..
Gescheiden in 2003.
Opnieuw gelukkig getrouwd in 2006 en het jaar daarvoor de trotse mama geworden
van mijn jongste, een prachtige dochter.
Jaren vormden we een prachtig, gelukkig gezinnetje. Zelfs het contact met mijn ex-man
was hersteld.
Ik was gelukkig, heel gelukkig. Ik had alles waarvan ik ooit had gedroomd. Een lieve man en
betrokken en lieve vader voor mijn kinderen, fantastische, gezonde en gelukkige kinderen.
En ik was mama.. Een heel gelukkige mama.
Alles wat ik ooit had willen worden.. Geen grote carrière voor mij, gewoon, simpel geluk..
Gewoon mama zijn.. Dat was alles wat ik wou!
Maar dan.. jaren later, in 2015 vertrok mijn toen 14-jarige zoon om een weekend
bij zijn biologisch vader door te brengen. Wist ik echter veel dat hij nooit meer zou
terug komen.
Op zondag avond stuurde ik een smsje met de vraag welk uur ik hem moest oppikken.
Hij antwoordde mij met een sms dat hij niet meer terug kwam.
Ik viel totaal uit de lucht en geloof me, ik viel van hoog, de klap kwam aan als
een trein ongeluk.
Het begin van een lange strijd, zowel emotioneel, mentaal, fysisch als financieel.
Nooit zou ik nog dezelfde worden..
Ik had maar één zekerheid in het leven en dat was dat ik een goede mama was.
En dat gevoel is verdwenen.. in de afgelopen jaren begon ik te twijfelen aan alles maar
vooral aan mezelf.
Alle stadia van rouw heb ik overlopen:
1. ontkenning (alles zal nog wel goed komen)
2. woede (gericht op alles en iedereen)
3. het gevecht aangaan en onderhandelen (advocaten, rechtbank met een serieuze financiële kater tot gevolg)
4. verdriet en depressie (en hier zit ik dus gevangen, zit ik vast)
Bij nummer 5. (aanvaarding) zal ik nooit geraken. Daarvoor is mijn liefde te sterk.
Aanvaarden en loslaten is geen optie.
Wat ik hoop te bekomen met deze blog? Ik weet het zelf niet.
Mijn gevoelens een plaats geven.. proberen te leven ipv overleven.
Niet voor mezelf maar voor mijn andere twee kinderen; die recht
hebben op een gelukkige mama.
En God weet hoe hard ik mijn best doe om deze vrouw te zijn.
God weet hoe hard ik hiervoor vecht, hoe ik elke dag dat 'masker' opzet, mijn
glimlach op mijn gezicht plak. Ik hoop dat die glimlach opnieuw oprecht mag worden.
Want dat verdienen alle drie mijn kinderen.
Want waar ik zeker van ben is dat mijn liefde voor hun alle drie sterker is dan staal!
Tot snel,
m@m@
|
