In een vorig bericht heb ik al gesproken over ene zekere Wim of Willem, den Hollander. Wel die man heeft een eigen zaak en website. Als je echt eens mooi en origineel werk wil zien moet je zeker eens langs die site gaan. Zo zie je maar dat je met leer veel verschillende kanten op kan. Willem heeft zich gespecialiseerd in exotische huiden en leer. Om het kort te houden echt de moeite waard. Het mooiste is dat Willem nog nen "toffe pee" is. Willem nog veel sucses en tot spoedig. Daniel
Liep ik eens op een beurs rond en zag daar een man mooie dingen in leer kloppen. Ooit had ik al wel eens iemand zien namen in armbandjes slaan maar hier zag ik die man een mooie tekening op het leer zetten. Vol interesse bleef ik kijken en dat was Freddy (de man in kwestie) ook opgevallen. Het is een aangename man die nog dagelijks met zijn hobby bezig is. Het werk dat hij leverd is ronduit prachtig. Ik vroeg hem waar je zoiets kon leren. Wel, zei hij, het meeste heb ik zelf geleerd maar er is in Limburg een lederhandel waar je een cursus kan gaan volgen. Freddy gaf mij het adres en een paar dagen later begaf ik mij naar Limburg meer bepaald in St Lambrechts Herk. Daar aangekomen bij lederhandel "Berten" werd ik zeer vriendelijk onthaald door Bettina en Koen. Er was net dat weekend een cursus begonnen maar het was geen probleem om er nog mee in te springen. Dus een beginnersset aangekocht en de volgende zondag was ik present op de cursus. Het was de moeder van Bettina die de les gaf. Op een warme en aangename manier bracht "mama Eva" haar leerlingen, langzaam maar zeker, de kunst van het leerbewerken bij. Wat mij enorm aansprak was de aangename sfeer die er heerste. Van over gans België en Nederland waren er leerlingen. Soms verschoot ik ervan van hoe ver sommige mensen wel kwamen om deze cursus te volgen. Normaal gezien duurde zo een cursus acht weken. Was ik nu een slechte leerling of was het zo aangenaam, het feit is dat ik er drie jaar ben blijven plakken. Wat mij opviel was dat er veel mensen kwamen die al werkzaam waren in het leer. Dat was dan ook de gelegenheid om van die mensen ook nog wat te leren. Het was eigenlijk een beetje kennis stelen. Er waren nog zo een paar "plakkers" die gewoon na de cursus bleven komen, gewoon voor de sfeer. Mama Eva was, en is, zo een aangename dame die ons steeds met raad en daad bijstond. Bettina bracht ons tussendoor een tas koffie of frisdrank. Kortom je had echt het gevoel er thuis te zijn. Tot op een dag het slechte nieuws kwam dat er geen cursussen meer gegeven zouden worden. Het was best te begrijpen daar Bettina en Koen, die al de ganse week in de zaak stonden, en ook hun vrije zondag opofferden aan ons, het een beetje rustiger aan wilde doen. Het was een zeer spijtige zaak voor de "plakkers" die er al een paar jaar zaten. Maar ja iedereen begreep het en we respecteerde dan ook de beslissing van Koen en Bettina. We zijn hun nog steeds dankbaar en nu nog is het aangenaam om naar hun zaak te gaan om ons materiaal te kopen. Het is een fijn koppel die meer dan een pluim verdienen. Toch wilde een paar vrienden, want dat waren we ondertussen al wel geworden, het zo snel niet opgeven. We misten dat gezellig samen zijn en het uitwisselen van gedachten rondom het leer. Dus besliste we om samen te komen bij Sonia. De leerkloppers waren geboren. Sonia was een vrouw van in de dertig die het leerbewerken al zo een "70" jaar beoefende. We kwamen met onze werkstenen en materiaal bij Sonia thuis. Dat was wel fijn maar ook een beetje klein. Een keukentafel is dan ook niet echt het meest geschikt om met meerdere mensen, tegelijk, aan te kloppen. We moesten een andere lokatie zien te vinden. Na een beetje navragen kwam mijn moeder met de meest geschikte oplossing. In mijn eigen gemeente (op maar 500 meter van mijn woonplaats) is er een ontmoetingscentrum. Daar mochten we een mooie zaal van gebruiken. Goed verlicht, mooie stevige tafels, verwarmd en groot genoeg. Dus dat was opgelost. Helaas konden sommige mensen niet altijd meer komen omdat ze te ver woonden en dus zaten we met een grote zaal met maar vier personen. Maar de oplossing kwam vanzelf. Dat jaar was er juist de verjaardag van het 100 jarig bestaan van het dorp. Er werd een kermis georganiseerd en er werden mensen uitgenodigd die er hun waren of kunsten konden laten zien. Marie-Clair, ook een dame die nog was overgebleven had het voor ons geregeld dat wij ook een standje konden opzetten om zo onze hobby te laten zien. Die dag was een regelrechte schot in de roos. Het weer was prachtig en vele mensen kwamen zien wat die "leerkloppers" daar toch aan het kloppen waren. Zelfs Willem (ook een plakker die meer dan acht weken is blijven hangen) uit het verre Nederland was gekomen om onze hobby te promoten. Zijn werk mag dan ook gezien worden. Het is pijnlijk om toe te geven maar die Hollander is een echte kunstenaar. We hadden al onze afgewerkte spullen tentoon gesteld en wij gaven demo's over het leer kloppen. Meerder keren kregen we complimenten en de opmerking dat ze zoiets nog niet gezien hadden. Plus er waren mensen die vroegen waar ze dat konden leren. Daar er bij lederhandel Berten geen cursus meer gegeven werd hadden we niet direct zo een antwoord tot Marie-Clair me vroeg of ik dat zelf niet zou kunnen of willen om les te geven. Beroepshalve heb ik wel ervaring in het les geven maar dat is toch nog iets anders dan een hobby aanleren. Ik wilde het wel eens proberen en zodoende zijn er vijf nieuwe leerlingen begonnen bij ons. Eigenlijk was het niet zo moeilijk om het te doen want de kennis was er en ik begon les te geven zoals mama Eva het ooit mij had aangeleerd. De nieuwe mensen voelde hun ook op hun gemak en de sfeer die wij gekend hadden bij lederhandel Berten was er terug. We zorgden voor koffie, er werd al eens een taart meegebracht, soms werden er warme hapjes gemaakt, kortom het was en is een gezellige boel. En weer was het de verscheidenheid van mensen die het zo speciaal maakte. Sommige moeten meer dan een uur rijden om tot bij ons te geraken. Het is gezellig maar we nemen onze hobby ook zeer ernstig. Als lesgever geef ik eerst de basistechnieken in het leerbewerken. Daarna laat ik de mensen zelf ontdekken wat wel en niet kan. Of wat zij zelf al wel of niet aankunnen. Dikwijls hoor je zeggen "dat ga ik nooit kunnen" tot ze een paar weken later dan hetzelfde maken. Er zijn al prachtige handtassen, boekenkaften, schedes voor messen, geldbeugels; enz ... gemaakt. Wat ik ook probeer over te brengen is dat je niet te snel tevreden mag zijn. De werkstukken moeten mooi en goed zijn. Niet iedereen is even getalenteerd maar iets wat je wil kan je meestal ook. Helaas op sommige beurzen heb ik al leerbewerkers gezien die hun werkstukken aanbieden die echt niet om aan te zien zijn. Ze vragen dan ook nog eens prijzen waar je van achterover valt. Daar probeer ik wel op te letten dat men fier mag zijn op het werk dat men gemaakt heeft. Om het nog even over prijzen te hebben. Soms kan het zijn dat een leren riem of handtas duur zijn in vergelijking met de groothandel. Dat is ook zo maar het verschil is wel dat zulke riemen of handtassen aan de lopende band en machinaal gemaakt worden en bij ons is het zuiver handwerk. Wij beginnen van een dierenhuid die we zelf bewerken tot het gewenste resultaat. Om je een idee te geven van een broeksriem die volledig is uitgewerkt. Van het grote stuk leer tot aan de afgewerkte riem mag je rekenen op een tijd van gemiddelt 20 uur. Het hangt er natuurlijk ook van af wat er op die riem moet staan. Reken dat aan een normaal uurloon die riem onbetaalbaar is. Dus meetstal wordt gewoon de prijs gevraagd van het materiaal dat gebruikt is. Het grote voordeel is dat je een uniek stuk hebt. Zelfs als er een tweede riem word gemaakt met hetzelfde motief dan nog zal hij verschillen van de andere. Het is en blijft handwerk en hoe langer je er mee bezig bent, hoe meer je beseft dat het een echte kunst is. Zo dat was nu zo een beetje het verhaal van hoe "De leerkloppers" zijn onstaan. Heb je zin om te komen kijken of zelf te beginnen kom gerust eens af of neem contact op. Iedereen is welkom zolang je maar een goed humeur hebt. Daniel
De leerkloppers zijn een groep vrienden die graag de "kunst" van het leerkloppen beoefenen. Iedere zondag komen ze samen om hun hobby te kunnen doen. De sfeer is goed, er is altijd koffie, thee en frisdrank. Een koekje of stukje taart is ook altijd in de buurt.
Wat is nu eigenlijk leerkloppen? Niet meer of minder dan figuren en of motieven in leer drukken. Dat gebeurd door eerst het leer in te snijden en daarna bepaalde delen naar beneden te "kloppen" om zo een relief te krijgen in een vlak stuk leer. Er komt natuurlijk nog wat meer bij kijken dan gewoon dat kloppen. Het tekenen en snijden zijn even belangrijk. Foutjes zijn bijna onherstelbaar maar daar zit dan ook de charme van het echte handwerk. Het hoeft niet zo perfect te zijn als met een machine maar we streven wel de perfectie na.
Heb je ook zin om de kunst van het leerkloppen onder de knie te krijgen, dan kan je dat gerust bij ons komen leren. Je leert eerst de basistechnieken om leer te bewerken. Het leer klaar maken, tekening erop zetten, insnijden, uitkloppen en dan bewerken om het slijtvast te maken. (kleuren of vernissen). Iedereen begint met hetzelfde "stukje" te maken. Het is een tekening waar alle basistechnieken in terug te vinden zijn van het leerkloppen. Daarna gaan we een stapje verder door zaken te maken naar eigen keuze. Bijna alles is mogelijk. Heb je zin om een boekenkaft, een portemoneetje, brillendoos, boekentas, handtas, brieventas, enz... te maken, dan kan dat. Ook het invlechten en schilderen van leer wordt U bijgebracht.
De cursus die je bij ons kan volgen duurt plus minus acht weken. Heb je na die acht weken nog steeds zin om te blijven komen ben je natuurlijk altijd welkom. De zaal waar het allemaal doorgaat is groot genoeg. Het enige wat je altijd moet meebrengen is een goed humeur en natuurlijk je materiaal. Iedere week leer je wel iets bij ook al doe je het al jaren. De les wordt gegeven door een prettig gestoord iemand die U steeds graag met raad en daad bijstaat maar U ook de vrijheid geeft zelf te ontdekken wat er goed of fout kan gaan. "Zwart verven of opnieuw" zijn meestal geen goed teken over de kwaliteit van uw werkstuk. Maar het gebeurt allemaal met de glimlach.
Wat heb je nu allemaal nodig om te beginnen? Eerst en vooral een goed humeur en de zin om het te willen leren. Vooral de wil is heel belangrijk. Bijna iedereen denkt wel eens dat hij of zij het niet kan. Op dat moment moet je doorzetten en je zal zien dat het loont. Verder heb je "stempels" nodig, een houten of kunstof hamer, leer en een speciaal mesje. Ook heb je een werksteen nodig. Dat is meestal een grote granieten tegel of dal van ongeveer 30 x 30 cm of 40 x 40 cm. Het mag ook blauwe steen of andere harde steensoorten zijn, ja zelfs dik, gewapend glas kan. (Marmer wordt afgeraden daar dat soms kan stuk geslagen worden). Deze kan je meestal vinden bij een tegelbedrijf die wel altijd tegels hebben staan van een oud lot en ze daarom gratis weggeven. Het belangrijkste is dat de tegel een heel glad vlak heeft. Al het andere materiaal kan je vinden in de gespecialiseerde handel waarvan er hiernaast een link staat. De "stempels" of beiteltjes worden gebruikt om de motieven in het leer te kloppen. Er zijn er veel verschillende maar met een zestal basisstempels kom je al een heel eind. Later kan je er nog steeds bijkopen. Je kan het zelf gaan kopen of je kan het bij ons bestellen. Voor je aan de cursus begint kan je best contact opnemen en dan vertel ik je wel wat je nodig hebt.
Waar gaat het nu allemaal door. De plaats van gebeuren is in het ontmoetingscentrum "VELPEZICHT" te Hoeleden. Een mooi pittoresk dorpje in Vlaams Brabant tussen Tienen en Diest. Het ontmoetingscentrum is te vinden achter de kerk van Hoeleden. Iedere zondag van 09.30 u tot 12.30 u kan je een kijkje komen nemen en inlichtingen vragen. Je kan de cursus beginnen wanneer het voor U het beste uitkomt. Vaste datums zijn er niet meer om te beginnen. Heb je interesse stuur dan een mail naar luyckx.daniel@pandora.be en daar krijg je alle verder details.
Hopelijk tot spoedig om deze geweldig mooie hobby samen te kunnen beoefenen. Met vriendelijke groeten. Daniel.
beoefende. We kwamen met onze werkstenen en materiaal bij Sonia thuis. Dat was wel fijn maar ook een beetje klein. Een keukentafel is dan ook niet echt het meest geschikt om met meerdere mensen, tegelijk, aan te kloppen. We moesten een andere lokatie zien te vinden. Na een beetje navragen kwam mijn moeder met de meest geschikte oplossing. In mijn eigen gemeente (op maar 500 meter van mijn woonplaats) is er een ontmoetingscentrum. Daar mochten we een mooie zaal van gebruiken. Goed verlicht, mooie stevige tafels, verwarmd en groot genoeg. Dus dat was opgelost. Helaas konden sommige mensen niet altijd meer komen omdat ze te ver woonden en dus zaten we met een grote zaal met maar vier personen. Maar de oplossing kwam vanzelf. Dat jaar was er juist de verjaardag van het 100 jarig bestaan van het dorp. Er werd een kermis georganiseerd en er werden mensen uitgenodigd die er hun waren of kunsten konden laten zien. Marie-Clair, ook een dame die nog was overgebleven had het voor ons geregeld dat wij ook een standje konden opzetten om zo onze hobby te laten zien. Die dag was een regelrechte schot in de roos. Het weer was prachtig en vele mensen kwamen zien wat die "leerkloppers" daar toch aan het kloppen waren. Zelfs Willem (ook een plakker die meer dan acht weken is blijven hangen) uit het verre Nederland was gekomen om onze hobby te promoten. Zijn werk mag dan ook gezien worden. Het is pijnlijk om toe te geven maar die Hollander is een echte kunstenaar. We hadden al onze afgewerkte spullen tentoon gesteld en wij gaven demo's over het leer kloppen. Meerder keren kregen we complimenten en de opmerking dat ze zoiets nog niet gezien hadden. Plus er waren mensen die vroegen waar ze dat konden leren. Daar er bij lederhandel Berten geen cursus meer gegeven werd hadden we niet direct zo een antwoord tot Marie-Clair me vroeg of ik dat zelf niet zou kunnen of willen om les te geven. Beroepshalve heb ik wel ervaring in het les geven maar dat is toch nog iets anders dan een hobby aanleren. Ik wilde het wel eens proberen en zodoende zijn er vijf nieuwe leerlingen begonnen bij ons. Eigenlijk was het niet zo moeilijk om het te doen want de kennis was er en ik begon les te geven zoals mama Eva het ooit mij had aangeleerd. De nieuwe mensen voelde hun ook op hun gemak en de sfeer die wij gekend hadden bij lederhandel Berten was er terug. We zorgden voor koffie, er werd al eens een taart meegebracht, soms werden er warme hapjes gemaakt, kortom het was en is een gezellige boel. En weer was het de verscheidenheid van mensen die het zo speciaal maakte. Sommige moeten meer dan een uur rijden om tot bij ons te geraken. Het is gezellig maar we nemen onze hobby ook zeer ernstig. Als lesgever geef ik eerst de basistechnieken in het leerbewerken. Daarna laat ik de mensen zelf ontdekken wat wel en niet kan. Of wat zij zelf al wel of niet aankunnen. Dikwijls hoor je zeggen "dat ga ik nooit kunnen" tot ze een paar weken later dan hetzelfde maken.
Wie of wat zijn de leerkloppers?
