We leven in een land waar ik waarschijnlijk door, grof genomen, de helft van haar inwoners niet zal begrepen worden als ik mijn moedertaal spreek. In datzelfde land leven talloze inwijkelingen, intussen al van de tweede, derde of zelfs vierde generatie. Die inwijkelingen hebben een ander karakter en een andere mentaliteit als wij. Ik denk dan aan eergevoel, temperament en furie. Zaken waar bescheiden Belgen minder mee gezegend zijn. Waarmee ik niet wil zeggen dat deze of gene bevolkingsgroep beter of slechter is dan de andere. Ik pleit evenmin voor racisme of separatisme, maar ik heb toch één redelijk argument om een zelfstandiger Vlaanderen te promoten. Als we even naar onze Noorderburen kijken van boven de Moerdijk, dan kan ik, wederom grof genomen, vrij vlotjes een tiental Bekende Nederlanders opnoemen. Namen als Paul De Leeuw, Linda De Mol en Bart De Graaff doen bij de meesten wel een belletje rinkelen. Daarnaast keken we vroeger, en enkele getrouwen nu nog steeds, naar de Nederlandse televisiezenders. En ook op vlak van muziek zijn namen als Anouk, Krezip, Jan Smit, Frans Bauer en andere Marco Borsatos veel bekender bij ons dan Waalse artiesten. Een uitzondering als Lara Fabian niet te na gesproken, die nog steeds de regel bevestigen. De andere voor mij Bekende Walen zijn waarschijnlijk op de vingers van 1 hand te tellen. We hebben de mond vol over de Nederlandse voetbalschool, een BeNeliga en de spijkerharde analyses van Studio Voetbal met Hugo Borst en Youri Mulder. De Ronde van Vlaanderen is de jaarlijkse wielerhoogmis waar het drummen is voor een plaatsje op de eerste rij als de renners (veelal Vlaamse renners trouwens) over de kasseien dokkeren. Terwijl over de taalgrens met moeite over wielrennen gesproken wordt. En is er dan een Waalse klassieker, dan zien we geen Vlaming vooraan want het is te stijl en heuvelachtig. En als op of the bill: Sven Nys, quelquun? Daarmee verwijt ik niemand iets, maar het lijkt me duidelijk dat we op vlak van karakter, van taal, van sport en van media veel dichter aanleunen bij Holland dan bij Wallonië. Waarom zouden we een kunstmatig samengesteld en samengehouden land nog langer laten verkommeren? Als ze mij voor de keuze stellen of ik pro België of pro de Verenigde Nederlanden ben, dan weet ik het wel... Waarmee ik dan ook weer niet gezegd wil hebben dat bij de Van Oranjes alles rozengeur en maneschijn is.
Iedereen is uniek. Dus iedereen interpreteert een bepaald feit op een andere, unieke manier. Zo begrijp ik soms niet waarom mijn baas zich zo kan opjagen over in mijn ogen een futiliteit. Maar op zijn beurt zal hij zich misschien meermaals voor het hoofd slaan dat ik niet net iets meer begaan ben met diezelfde futiliteit. Ah ja, een mens klaagt nu eenmaal altijd. Moeten ze s maandags weer eens uit de veren om een werkweek aan te vatten, is het tegen wil en dank en hunkert men naar verlof. Is men dan een paar dagen thuis, dan loopt men van pure verveling de muren op en verlangt men naar het werk om toch bezig te zijn. Een gezonde dosis empathie maakt je niet wereldvreemd. Zo zou ik alles eens goed overwegen en doordenken alvorens een beslissing te nemen, zeker in belangrijke zaken. Wat zou ik doen? Hoe zou de tegenpartij er over denken? Naïviteit en impulsief gedrag zijn 2 factoren waar ik mij zo weinig mogelijk probeer aan te bezondigen. Je gaat mijns inziens ook wel helemaal anders tegen de wereld aankijken eens er iets gebeurt wat de term futiliteit ver overstijgt. Zo zei een gevierd schrijver ooit Wie nooit een wonde voelde, lacht om de pijn. Ik zou niet meer denken aan het werk, niet meer inzitten met die futiliteit, als ikzelf of een van mijn dierbaren vecht om te overleven. Eens je dat overleefd hebt, worden waarschijnlijk vele zaken bijkomstig. Hout vasthouden dat ik die wonde nooit hoef te voelen Moeten we ongelukkig zijn omdat we nu en dan eens iets tegen onze zin moeten doen? Ja, misschien wel, maar we hebben daarbuiten nog ruimschoots tijd en ruimte om te kiezen voor andere dingen die we wél met plezier doen. Wie heeft er geen hobby? Moest het elke dag weekend zijn, zouden we met plezier de werkweek terug invoeren. Ook ik klaag hier een eigenschap van de mens aan. Maar maakt mij dat dan zoveel beter? Ik zal er eens over moeten denken
Mediageil is zon woord dat we het laatste decennium iets te vaak in de mond nemen. In plaats van de nieuwsfeiten zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven, wat toch nog steeds het hoofddoel zou moeten zijn van mediakanalen, wordt er soms nogal een loopje genomen met de waarheid. Er zijn om die reden zelfs magazines en shows die het levenslicht zagen. Uiteraard is het medialandschap enorm veranderd en geëvolueerd in vergelijking met pakweg 20 jaar geleden. De ene na de andere opfrissing van elke katern en het bijvoegen van weekendmagazines zijn nodig voor de dagbladen om niet kopje onder te gaan. Weekbladen creëren zelf (deels) verzonnen verhalen en bazuinen speculaties rond, alsof het een lieve lust is. Voetballer X heeft een contract getekend bij club Y volgens sommigen, maar de week nadien schrijven ze zonder gêne dat ie toch naar club Z gaat. En sommige (reality)programmas tasten echt wel de grenzen van het aannemelijke af. Ieder verhaal heeft 2 kanten. Het is soms zoeken met een vergrootglas naar die beide kanten. Sensatie en bloot verkopen, wie ligt er dan wakker van de waarheid. Fotografen en paparazzi liggen niet voor niets uren te wachten op de meest gekke plaatsen om toch maar het ultieme shot te kunnen kieken en vervolgens geheel eigenwijs te interpreteren. Vaak worden we beïnvloed door welke gespierde taal we lezen en horen in de krant of op tv. En wat te denken van alle mensen die klakkeloos kapsels, kleren en juwelen overnemen van de pretty people uit de showbizz? Om over hun gedrag nog maar te zwijgen. Alles wat we lezen, horen en zien via de diverse mediakanalen, zouden we met een serieuze korrel zout moeten nemen. Mensen storen zich aan het feit dat deze of gene informatiedrager als minderwaardig wordt beschouwd door anderen. Maar het is soms niet slecht eens verder te denken dan wat ze ons inlepelen. Want het is slechts een dunne lijn tussen informeren en beleren en niet iedereen kan steeds even goed met die lijn omspringen. Dan wordt het wel gevaarlijk voor een instituut dat zich de vierde macht mag noemen
Van jongsaf worden we er vaak onwetend toe aangespoord om naar de kerk te gaan. We worden er dan met verhalen (of beter parabels) rond de oren geslagen van alles wat goed en eerbaar is. Van blinden die weer kunnen zien, over barmhartige Samaritanen, tot zelfs lopen over water! Leuk om naar te luisteren als kleine rakker, maar echt kritisch heb ik daar toen alvast niet bij stil gestaan Laat me meteen duidelijk zijn: ik doe hier geen afbreuk aan s mens geloof. Maar met het wassen van de jaren ben ik me toch vaak eens gaan afvragen, of dat allemaal wel kon. Heeft er ooit iemand bestaan die water kon veranderen in wijn? Was het God zijn bedoeling om tijdens de schepping meteen ook al het kwaad, lijden en pijn te creëren? En wat is er nu echt gebeurd toen Mozes met de stenen tafels van de berg kwam gewandeld? Het verbaast me wel dat ik nog opvallend veel verhalen en termen uit de Bijbel onthouden heb. Maar of ze echt gebeurd zijn nee dat denk ik niet. Het noemt geloof voor iets uiteraard en als er mensen zijn die menen dat al die mirakels ooit wel gebeurd zijn, dan prijs ik me gelukkig in hun plaats. Wat gebeurt er met alle vergane zielen? Er moet toch ergens wel eens plaatsgebrek komen in de hemel als je alle doden van in de prehistorie tot nu samen zet En zeggen dat het hiernamaals oneindig is, lijkt mij de gemakkelijkheidsoplossing. Waar telen ze al die rijstpap in de hemel? In graanwolken ? En wat met de verschillende profeten en heiligen in de verschillende godsdiensten? Is nu Allah of God de Vader de baas daarboven? Tuurlijk is de gedachte mooi om in het vooruitzicht van je dood, weer verenigd te worden met al je dierbaren die reeds zijn heen gegaan. En als we daarvoor zo braaf en tiengebodenerwijs willen leven, zoveel te beter. Maar meer dan een hulpmiddel voor een betere en gewentensvollere samenleving zie ik er niet in. Daarvoor zijn er teveel vragen en te weinig antwoorden Maar daar zal het Vaticaan ook wel een verklaring voor hebben zeker?
Toen ik tijdens het laatste jaar van mijn opleiding het voorrecht had om een groot man uit de sportwereld te interviewen, sprak die de legendarische woorden: Als er ergens sleur begint in te komen, en dan praat ik niet alleen over het werk, maar ook over het leven, de liefde, of eender wat, dan wordt het gevaarlijk en is het einde daarvan dichtbij. Een zin die ik nooit zal vergeten en nu nog regelmatig door mijn gedachten gaat. Het staat buiten kijf dat deze woorden kloppen als een bus. Want als we even overschouwen hoe een doorsnee werkweek er uit ziet, komen we al snel steeds bij hetzelfde ritueel terecht: opstaan, aankleden, transport naar het werk, voor sommigen elke dag hetzelfde soms saaie werk uitvoeren, transport naar huis, huishouden, even relaxen, slapen. Volgende dag: opstaan, aankleden, transport En dat voor gemiddeld een jaar of 40! Echt vrolijk wordt je daar niet van. Het belang van een leuke job, toffe collegas of een dosis levensoptimisme is dus niet te onderschatten. Ook in de liefde en het leven kan je uiteraard niet dagelijks vernieuwen. Je wordt elke dag wakker naast dezelfde partner, je verblijft steevast in dezelfde omgeving, Het gevaar loert dan ook om de hoek om te vervallen in geklaag, gezeur en uiteindelijk de sleur. Een streepje verdraagzaamheid, inzicht en positivisme komen dan ook wel van pas. Daarom toch een woordje voor een betere wereld. Een wereld waarin iedereen liefde en genegenheid ervaart, en geen eenzaamheid kent. Een plaats die niet steeds hetzelfde moet geleefd worden en waar een lief woord of een klein gebaar, een wereld van verschil kunnen maken
Wat zou een mens zonder liefde zijn? Hoe zou het voelen zo zonder warmte en affectie? Is liefde niet het mooiste en meest pure dat er is? Al lijkt het gras groener aan de overkant, toch zou ik dat alles niet op het spel willen zetten voor de houvast die een relatie je biedt. Elkaar door en door kennen, op voorhand weten wat de ander gaat zeggen of doen, gewoon jezelf kunnen zijn, Maar wat als je avontuurlijk aangelegd bent? Dan volstaat die houvast niet, nee, dan wil je elke dag jagen naar iets anders en meer. Is jouw partner, jouw steun en toeverlaat, niet de enige zekerheid in je leven? Wetende dat je altijd bij diegene terecht kan voor een luisterend oor of een troostende schouder. En uiteraard die talloze mooie momenten met elkaar beleven Maar kan je in het leven überhaupt wel van iets zeker zijn? We zijn en blijven tenslotte maar mensen. Alleen de zon komt voor niks op, en zelfs daar durf ik aan twijfelen als ik het Belgische weerbericht bekijk. Je zou alles voor elkaar doen. Liefde geeft onuitputtelijke kracht waardoor je oceanen kan splitsen en bergen bedwingen Maar als het ooit tot een breuk komt, valt de hemel op je kop en draait je wereld ondersteboven. Wie we het liefste zien, kunnen we het meeste pijn doen. Want het hart heeft zijn redenen die de rede niet kent
Ik zweef weg naar het paradijs. Naar een schelpenvrij zandstrand voor een azuurblauwe oceaan. De wind die even door mijn haren strijkt als ik van zijde draai in mijn hangmat. De vruchten die rijkelijk bloeien en vogels die vrolijk zingen. Ik staar naar de lucht en zie een helderblauwe hemel, afgewisseld met een sporadisch wolkje. In die wolken zie ik figuren. Een tijger die zijn klauwen uitreikt naar een prooi, een schaakbord met levensgrote pionnen, een kaart van Europa, De wolken nemen toe en worden donkerder. De eerste regendruppels sijpelen neer. Ik voel de druppels op mijn hoofd. Ze rollen via mijn haar, over mijn kaak, naar beneden onder mijn shirt. Een glimlach verschijnt rond mijn lippen. De afkoeling is deugddoend. Steeds harder vallen de druppels uit de hemel. Ik vlucht binnen. Ik volg de druppels die tegen het raam botsen. Ze zoeken hun weg naar beneden: elk een eigen baan, maar ergens toch weer elkaars pad kruisend. Grotere druppels absorberen de kleinere en rollen nog sneller naar omlaag. Ik probeer vormen te herkennen in de regenlijnen op het raam. Ik hoor de druppels tegen het dak botsen en zie de langzaam uitdijnende kringetjes die ze vormen. Ik zie ze eerst kabbelen en daarna stromen naar de afvoer. Ik geniet van al dat fraais van de natuur, van de stilte die alleen maar verbroken wordt door het suizen van de wind of het knetteren van de regen. Plots schiet ik wakker uit een veel te mooie droom en ontwaak weer in de grauwe, grijze realiteit; Maar probeer er toch het beste van te maken, zelfs bij gebrek aan een oceaan, ondanks een tekort aan zon, maar met een overvloed aan regen
Van achter een stoffig raam staren twee deemoedige ogen naar de overkant van de straat. Een vader rijdt de meterslange oprit van een villa en kust vrouwlief. De kindjes die zich weten bezig te houden achter de computer, worden ook begroet. Een van beide kijkt zelfs niet op omdat een mp3-speler muziek in haar tieneroortjes pompt. De blik dwaalt af naar binnen. Op de eigenhandig in elkaar getimmerde kast staat een zwart-wit foto uit zijn schooltijd. Gedachten wellen op naar de tijd waar meesters met linealen op vingers tikten, of een oorvijg op tijd en stond niet veroordeeld werd. Herinneringen drijven boven over s avonds na schooltijd met klasgenootjes en buurjongens op straat te spelen, tot het donker werd. Ravotten in de bossen zonder dat een vlek of scheur op een broek thuis gemekker opleverde. Van al dat spelen werd je moe en de slaap vatten was dan ook geen probleem, zelfs niet in een gammel rijhuis met 1 slaapkamer voor 3 kinderen. Als er iets kapot was, staken we zelf de handen uit de mouwen. De hele familie zat vol ongeloof aan de radio gekluisterd toen een Amerikaan de eerste voet op de maan zette. En we luisterden naar onze ouders en toonden respect en verdraagzaamheid voor iedereen. Schoorvoetend gaat het naar de kille keuken, waar koffiebonen door het molentje gedraaid worden. Uit een lade van de zelfgemaakte kast, wordt een koekendoos opgediept en enkele vergeelde papieren bovengehaald. Het zijn brieven uit zijn legertijd Tientallen brieven naar zijn intussen overleden vrouw, zijn teerbeminde geliefde wederhelft die van kleins af al vlindertjes deed vliegen in zijn buik. Met een kop dampende koffie in de hand en een traan in de ooghoek, lezen deemoedige ogen vertederende woorden. Na het lezen van zoveel moois, leggen zijn ruwe werkmanshanden een elpee op de platendraaier voor een vleugje Louis Armstrong. Op die aangrijpende trompettonen, dwalen zijn ogen weer af naar de overkant van de straat. En ze vragen zich af hoe het zo ver is kunnen komen
Deze nacht zal het exact 1 jaar geleden zijn dat François Sterchele met zijn auto tegen een boom knalde en het tijdelijke voor het eeuwige ruilde. Toen ik 's ochtends opstond en zoals elke doorsnee morgen de radio aanzette voor het nieuws te horen, was dit sombere bericht het eerste wat ik hoorde. Ik kon het niet geloven... Of beter: ik weigerde het te geloven. Maar op de trein, op straat en op het werk was dit het enige waar over gesproken werd. Ik kreeg verschillende sms'en en telefoontjes van mensen die het ongelooflijke nieuws ook hoorden. De meesten vroegen zich af of dit wel echt gebeurd was, alsof we steun zochten bij elkaar om ons allen te overtuigen dat dit alles slechts een akelige droom was. Maar nee...çois was niet meer. Dat besef groeide pas, toen we de enkele dagen later de eindeseizoensmatch FCB-Westerlo bijwoonden. We wilden op die grauwe zaterdag nog een laatste groet brengen in de rouwtent. Rijen dik en honderden meters ver, stonden de mensen aan te schuiven tussen een zee van sjaaltjes, beertjes en foto's van hun overleden voetbalheld. Het had geen zin dat we extra vroeg naar het stadion kwamen afgezakt, enkele duizenden anderen hadden immers datzelfde idee. En toen iets voor 20 uur de organisatie iedereen aanmaande toch maar naar het stadion te gaan na het overhandigd krijgen van een doodsprentje, moest het ergste nog komen. In het stadion droegen jeugdspelers en stewards 4 grote foto's van Sterchele binnen, 1 voor elke zijde van het stadion. Tot dan toe was er nog maar weinig te horen in het stadion. Alleen een klein applausje als een Clubspeler zich voor de spionkop vertoonde. Maar toen de foto's op het veld gedragen werden, klonk het uit duizenden snikkende keeltjes 'Na na na nah, na na na nah, é é éééh Sterchele'. Ik moest al iets harder op mijn lip bijten... De match speelde zich af in een oorverdovende stilte. Het was de eerste keer ooit dat ik op dit niveau een wedstrijd bijwoonde waar je de spelers tegen elkaar hoorde praten tot in de tribunes, zo stil was het. Dat Club de match uiteindelijk won met 4-0, kon niemand eigenlijk iets schelen. Na de match kwamen alle spelers met een reuzengroot spandoek met de beeltenis van hun overleden ploegmakker op het veld, voor een laatste ereronde voor zijn thuispubliek. Aan de spionkop werd halt gehouden. Een laatste minuut stilte... Toen gebeurde wat geen mens in een voetbalstadion voor mogelijk houdt, en een moment dat ik nooit vergeet: de zwaarste jongens, bonken van venten en de stoerste die hards, barstten in tranen uit. Minutenlang klonk daarna opnieuw de inmiddels onsterfelijke aanmoedigingskreet tussen snikken en tranen door, terwijl spelers en supporters elkaar vol verdriet in de armen vielen. Iedereen die nog een sjaal in de hand had, gooide die op de foto van Sterchele. Zo'n moment van diepe droefheid wens je zelfs je aartsvijand niet toe. Sinds die dag relativeer ik voetbal als nooit tevoren. Gek toch hoe duizenden mensen kunnen rouwen om een 'wildvreemde' als ware het hun eigen moeder. Zelfs al bezorgde die je een onvergetelijk moment van euforie door thuis rivaal Anderlecht in het verlies te trappen met een rake overhoekse schuiver. Nooit meer zullen we de ondeugende glimlach van de flamboyante Italo-Belg zien. Nooit meer dat voor tegenstrevers irritante handje naast het oor. Maar toch ben ik blij dat ik die dag in de spionkop stond. Dit verhaal vertel ik later tegen mijn kleinkinderen. En oh ja: ook ik als zelfverklaarde ruwe bolster pinkte enkele tranen weg. En nee daar schaam ik mij niet voor...
Toen ik de deur van de lagere school definitief achter mij dicht trok, zat ik 's avonds met betraande ogen bij mijn zus op bed. Ik had het moeilijk met het feit dat ik een groep waarmee je 6 jaar dag in dag uit samen was, grotendeels uit elkaar zag vallen. Ook 6 jaar later toen de poorten van het middelbaar gesloten konden worden, maakte tristesse zich meester van mij, want alweer hetzelfde probleem. En nog eens 3 jaar later volgde weer zo'n moeilijk moment toen ik als prille twintiger de hogeschool met een diploma op zak verliet. Na elk van die periodes werden plannen gesmeed, afspraken gemaakt en eden gezworen. Niets of niemand zou ons beletten af te spreken als we dat wilden. Zeker niet nu mails, blackberries en dergelijke schering en inslag zijn. Toch heb ik maar zelden moeten afspreken... Logisch ook: elk van die 'vrienden' gaat z'n eigen weg, naar een andere stad wonen/werken/studeren en jeugdvrienden hebben intussen ook nieuwe mensen ontmoet. De mensen waarmee je vroeger dagelijks in contact kwam vallen weg en hoe jammer ik dat ook vond, op termijn geraak je er wel overheen. Er schieten maar een handvol getrouwen meer over uit die tijd. Diegenen die we stilaan onder de noemer 'goeie vrienden' kunnen catalogeren. Uiteraard bouw je zelf ook nieuwe relaties en connecties uit. Je probeert sporadisch nog eens een band aan te halen en een goeie anekdote uit je geheugen te toveren. Om die herinneringen kan nog eens gelachen worden. Maar vaak stokt het gesprek wat later bij hoe het gaat met vrouw, kind en de gezondheid. Ons leven is constant een komen en gaan van mensen, van kennis maken en afscheid nemen. Jammer, maar logisch... Mijn tranen daarvoor zijn inmiddels opgedroogd. De herinneringen er aan blijven echter levendig. Ik betreur geen seconde dat ik dat alles meegemaakt heb en soms overweeg je wel eens de klok terug te draaien. Maar het leven gaat verder en ieder vindt zijn eigen weg. Hopelijk voor elk een pad die over rozen loopt, zoals ik momenteel beleef. Want zegt men niet 'Bloemen verwelken, scheepjes vergaan, maar mijn liefde voor jou zal altijd blijven bestaan'? En dan benadruk ik 'liefde',want over vriendschap wordt niets gezegd...
