Na de 20 langste dagen uit mijn leven heb ik met een verscheurd hart besloten om de machines te laten stilleggen. Micky verdiende het niet om zo nog verder te leven. Maar nu heeft hij rust.
Ik heb zijn lichaampje laten cremeren. Ik wou niet dat er iemand bij was, dus ik was alleen op de crematie. Misschien uit koppigheid, misschien uit angst. Ik zal het zelf nooit weten.
Tijdens Micky's crematie liet ik zijn lievelingsliedje spelen, wat ook mijn lievelingslied was: Out of Time van The Rolling Stones. ONS lievelingsnummer.
Zes jaar na de crematie, ging ik terug. Ik had mijn verdriet nog niet verwerkt. Nog steeds niet. Nooit niet. De kleine blonde dood!
Het is al een heel poosje geleden dat ik nog eens naar
jullie heb geschreven.
Ik heb slecht nieuws...
Ik heb een zoontje, Micky, samen met
Mieke. Zij was mijn voormalige Engelse lerares en ze is 14 jaar ouder. Maar nu
ben ik naar Parijs geweest met vrienden. Ik vertrouwde Micky toe aan Gerda, een
vriendin van Mieke, maar Micky mocht niet bij Mieke gaan. Ze heeft namelijk een
drankprobleem.
Toen ik terugkwam van Parijs bleek da Gerda Micky wel aan
Mieke had gegeven, omdat het kerstmis was. En Gerda vertelde me dat Micky bij
Mieke van de trap is gevallen en in het ziekenhuis ligt.
Toen in het ziekenhuis was, barstte ik in tranen uit.
Micky's val was erger dan ik dacht. Hij leed aan een hersengezwel dat geklapt
is en hij is nu klinisch dood.
Het enige wat hem nu nog in leven houdt, zijn de machines.
Ergens diep vanbinnen heb ik nog steeds hoop!
Ik zat een tijdje in deze inrichting in Brabant en ik
verveelde me er kapot. Ik mocht niets doen, zelfs lezen mocht ik niet. Ik kan
maar niet begrijpen waarom ik niet mocht lezen. Met lezen is toch niets
mis? Of wel soms?
Mijn ouders dachten dat ik gek werd van hun huwelijksleven, daarom dat ze me naar de inrichting hebben gestuurd voor bijna een jaar. Hun problemen moesten ze zelf oplossen en maar door mij naar die inrichting te sturen ging er niets veranderen.
Toen ik daar zat, had ik last van heel erge buikpijn. En toen het maar bleef duren, zijn mijn mama en ik naar de dokter geweest. Ik had een buikvliesontsteking had. Het was zelfs al zo ver, dat ik ervan in coma heb gelegen. Daar herinner ik me niks meer van natuurlijk, maar toen ik wakker werd, mocht ik eindelijk weer doen wat ik zo graag doe. LEZEN!!!
Ik heb weer iets meegemaakt. Mijn papa doet zo raar en op een dag vertrok hij zomaar zonder iets te zeggen. Toen is mijn broer in de verboden kast van mijn papa gaan kijken. Het stond vol met foto's uit de oorlog.
Toen mijn papa thuis kwam, merkte hij meteen dat er iemand in zijn kast was geweest. Toen hij wist dat het mijn broer was, heeft hij mijn broer heel hard geschopt en geslagen.
Ook een tijdje later zei mijn papa ineens dat hij geen feestdagen meer wilde vieren. Waarom weet ik niet, maar toen op kerst er een beetje slagroom op mijn papa zijn dessertje was, werd hij woedend. Hij zei: ' Geen feestdagen, dus geen slagroom!'
Ik word hier altijd heel verdrietig van en dat vind ik niet leuk!
Ik heb een heel verhaal te vertellen. Twee weken geleden ben ik op schoolreisje geweest naar Nijmegen. Dit stadje ligt aan de grens van Duitsland, maar dat vond mijn papa niet zo tof. Want hij heeft mij ooit eens verteld dat hij anti-Duits is, omdat hij tijdens WOII een trauma heeft opgelopen aan de Duitsers. Mijn vader was van Duiste afkomst, maar was ook joods. Tijdens de oorlog hadden de Duisters hem
Toen we daar waren, zag ik plots een bijzondere vlinder. Ik volgde de vlinder, omdat ik deze aan mijn papa wou geven. Mijn papa hield heel erg van vlinders. Hij had een hele verzameling en soms mocht ik zelfs samen met hem er gaan vangen.
Uiteindelijk bleek dat ik de vlinder was gevolgd tot over de grens van Duitsland. Toen ik de vlinder aan mijn papa gaf, was hij er heel blij mee. Tot in mijn avonturen tot in Duitsland vertelde. Hij was woedend op mij en heeft een week niet tegen mij gesproken...
