Ik ben Ed Kennedy de hoofdpersonage van het boek 'De boodschapper'. Geschreven door Markus Zusak. Hij woont in Sydney, Australië.
Een doodgewone taxichauffeur van 19 jaar, dat ben ik. Ik heb moeten liegen over mijn leeftijd bij mijn baas (je moet 20 zijn om taxichauffeur te mogen worden). Ik rij voor Vacant Taxi's. Dag in dag uit leef ik hetzelfde leventje. Ik woon in een krot met mijn hond De Portier en rij in een gele taxi. Audrey is mijn beste vriendin en is ook taxichauffeur in dezelfde firma als ik. Jarenlang ben ik al verliefd op haar maar ik durf het haar niet toe te geven. Ik ben een echte mislukkeling en dat weet ik van mezelf. Op zijn negentiende was Bob Dylan een doorgewinterde muzikant in Greenwich Village, New York. Salvator dalí had tegen de tijd dat hij negentien was al verschillende opzienbarende kunstwerken gemaakt met verf en opstandigheid. Jeanne d'arc was op haar negentiende de meest gezochte vrouw op aarde, vanwege de revolutie die ze had ontketend. En dan is er nog Ed Kennedy, ook negentien... Maar wat heb ik echt bereikt in die negentien jaar? Gene zak!
In mijn banaal leventje gebeurde er nog iets spannend, niet dat ik er blij mee ben. Ik werd betrokken, samen met Marv en Audrey, in een bankoverval. De verover leek echt niet zeker en hij bibberde zelf. Niemand bewoog behalve Marv, hij begon over zijn auto te spreken. Ik zei hem dat het geen auto was, een echte auto had tenminste een handrem en kon boven de 100 km/u rijden op een horizontale weg. De overvaller draaide zich en en vroeg: 'Wie praat hier?'. Marv antwoorde:' Het is Ed, Ed Kennedy meneer.' Zo dom van hem. Plots kwam de politie in de straat, die wisten niet dat er een overval was blijkbaar want de agent zei tegen een auto weg te rijden en ging terug weg. De overvaller keek raar op en begon nog meer te trillen. op dat moment begreep ik dat het de auto was die zou moeten gediend hebben om weg te vluchten. Hij keek naar de auto van Marv, die niet goed geparkeerd stond. Marv gaf hem de sleutels wanneer de overvaller zijn pistool naar hem gericht hield. De rover rende naar buiten en door zijn haast liet hij zijn geweer vallen. Ik zei toch dat hij niet slim was. Hij twijfelde of hij moest rennen of zijn geweer terug op te rapen. Zijn keuze was niet de goede, hij liet het geweer liggen en rende naar de auto. Jammer genoeg voor hem start die auto maar 1 op de 10 keer op. Ik wist niet waarom maar ik nam het geweer en stopte hem aan de auto. De politie kwam af en nam hem mee naar het politiekantoor. Zijn laatste woorden waren: 'Je bent niet van mij af, Ed Kennedy!'
Ik moest naar het tribunaal mijn verhoor doen om die bank overvaller te laten gevangen nemen. Hij nam maar 6 maand en zei me dat ik hem mocht verwachten. Ik was bang, maar kon hem na een tijdje toch vergeten. Na een gewone werkdag kwam ik thuis en nam zoals altijd de post uit de brievenbus. De sleutel in het sleutelgat en daar was De Portier net achter de deur. Een doodgewone dag. Ik deed de post op mijn tafel en er gleed een speelkaart uit. Een ruiten aas waarop 3 adressen stonden en een uur:
Edgar street 45, middernacht
Harrison avenue 13, 18.00 uur
Macedoni Street 6, 5.30 uur
Ik liet het liggen en vertelde het tegen mijn vrienden. Ze kwamen af en vroegen wat ik ging doen ermee. Mijn geweten zei me het niet te doen, het zo laten het kan gevaarlijk worden. Maar mijn nieuwsgierigheid wou dat ik het deed. Ik ging naar het eerste adres maar nee er was niets. Ik liet het een tijdje rusten en dacht na wat te doen.
Ik was moe en kon niet slapen. Ik besloot dan eens terug te keren naar die straat. Het was kwart voor twaalf als ik er was; Kijkend in de straat zat ik daar op de trappen. Om middernacht zag ik een dronken naar me toe komen. Ik bleef rustig zitten en hij ging zijn huis binnen en vroeg me om weg te gaan. voor dat hij de deur open deed was zijn vrouw al door het raam aan het kijken. Hij stapte binnen en rende zijn vrouw achterna. Ze riep en huilde maar niemand deed iets. Ik hoorde hem nog roepen: 'Kom eens hier met je dikke reet.' De lamp in de slaapkamer sprong aan. Ik kon hun silhouetten nog ent zien. Haar man greep haar vast en rukte haar kleren los. Hij had seks met haar en het bed riep het uit van de vreselijke pijn. Tegelijkertijd verscheen er een klein meisje in de veranda. Ze huilde. Ze leek een jaar of 8 te zijn. Wanner alles gedaan was ging het meisje terug naar binnen en kwam haar moeder in haar plaats in de veranda zitten. Ze huilde, haar kleren waren verscheurt en ze bloede aan haar arm. Dit kon toch niet elke nacht gebeuren? Dit mag niet? Waarom hoorde de wereld het niet? Was dat de reden waarom ik er moest zijn? ik kon het maar niet vergeten. mijn eerste boodschap. Een verkrachtingszaak.
Laf. Dat vond ik van mezelf doordat ik niet deed bij Edgar Street. Misschien lost het vanzelf op. Paar dagen later had ik besloten te gaan naar het volgende adres. Harrison Avenue om 18 uur stipt. Ik was blij want het was niet zo erg als de vorige keer. Beter zelf er gebeurde bijna niets. een oude dame zat er haar eten te maken ze at een beetje soep met een boterham. En eenzaamheid dat was er ook wel. Ik bleef er de hele nacht staan om te zien dat alles goed ging met haar. Ik voelde me goed in mijn taxi voor haar huis. Ik wist wel wat eenzaamheid was. De Portier is mijn enige kameraad. Ik had medelijden met het vrouwtje. Plots vroeg ik me af wat ik hier deed wat is de boodschap hiervan? Wat moet ik doen? Ik reed weg en besefte dat deze keer de boodschap was om de eenzaamheid van de dame te verminderen. De eenzaamheid moest weg. Mijn tweede boodschap was minder ingewikkeld.Ik wist wat doen nu nog uitvoeren.
