We deden een stukje van de wandeling naar de skippy cape,
door zandstroken die regelmatig en onverwachts overspoeld werden door de
golven, door ondiep water vol zeewier en zandvlooien, over glibberige
limestones , maar dit leverde prachtige fotos op.
De volledige wandeling konden we niet maken want we moesten
nog een eindje rijden naar onze volgende camping: black point, een camping aan
de zee. Aangezien we daarvoor een stukje over het strand moesten rijden kwamen
we best voor donker toe.
Een zeer gedetailleerde kaart hadden we niet dus was het een
beetje zoeken waar we moesten afslaan. Uiteindelijk toch de juiste weg gevonden
maar na 15 kilometer rijden werden we langs een andere baan gestuurd,
kilometers rond. Na een eind rijden was ook deze weg volledig afgesloten en
stond er vermeld dat black point gesloten was wegens brandgevaar. Dus helemaal
terug naar de grote baan waar we vertrokken waren, 30 kilometer afgelegd voor
niks. Gelukkig hadden we een parking gezien zodat we een slaapplaats hadden
voor het donker werd. En op deze parking stond vermeld dat alle campings in de buurt
gesloten waren; pech dat we dat niet eerder gezien hadden. Maar gelukkig hadden
we een plaats om met de auto en de tent te staan want langs de kant van de weg
was er helemaal geen mogelijkheid om te parkeren, laat staan een tent te
zetten.
Cape Leeuwin is het meest zuidwestelijke punt van het Australische vasteland en is genoemd naar
een Nederlands schip.
Hier komen de Indische en de Zuidelijke oceaan samen wat voor een zeer woelige
zee zorgt met prachtige golven en zeer veel wind.
Voor de watervoorziening van de vuurtorenwachter en om
mortel te kunnen maken werd er een waterrad gebouwd dat drinkbaar water van een
bron in de buurt oppompte tot aan de toren. Door het vele kalk in het water (
de volledige kustlijn bestaat uit kalksteen limestone), versteende het rad
na verloop van tijd.
Aangezien het s avonds zo vroeg donker wordt ( rond 18 uur)
wordt het dagritme ook aangepast: opstaan met de zon om 6 uur. Rond 7u30 de
kampeerplaats verlaten na het inpakken van alle materiaal.
In Margaret River op een pic-nic plaats, die gesponsord
wordt door de Lions club, een ochtendwasje gedaan in de zeer propere toiletten.
Daar kunnen wij iets van leren nadien een lekker ontbijt ( meusli met fruitsap
en een tas koffie) tussen de regenbuien door. Gelukkig zijn er overal overdekte
tafels zodat we hier droog van konden
genieten.
Na het ontbijt en de afwas werd de watervoorraad bijgevuld
aan de openbare kraan. Het water in Australië is altijd drinkbaar tenzij erbij
vermeld staat dat het niet drinkbaar is. Het water ruikt en smaakt ontzettend
naar chloor en is, in tegenstelling tot bij ons, helemaal niet fris, het is dus
lauw zwembadwater dat in de bidon gaat. Dat wordt wennen.
Aangezien Margaret River een bekend wijngebied is staat er
een wijnproeverij op het programma. In de toeristische dienst geeft een zeer
vriendelijke mijnheer uitleg over de bezienswaardigheden in de streek en welke
plekken we beter niet of net wel bezoeken. Volgens hem is Voyager Estate één
van de mooiste wijndomeinen in de streek met zeer lekkere wijnen. En inderdaad,
de tuinen zijn indrukwekkend! Op het terrein staat een vlaggenmast waar normaal
gezien de grootste vlag van Australië aan wappert, maar vandaag jammer genoeg
niet.
De wijnen die we aangeboden krijgen om te proeven zijn zeer
lekker en voor iedereen zit er wel iets tussen wat in de smaak valt. Wijn kopen
en meenemen lijkt niet haalbaar aangezien we nog maar pas aan onze tocht
beginnen en de auto overvol zit met bagage, voorraden water, eten en benzine ( alhoewel
de prijs natuurlijk ook een argument is )
Op weg naar Cape Leeuwin door het Boranup Forest naar de
lookout voor een pic-nic en een wandeling in het Regrowth Karri forest. De karri
tree (Eucalyptus diversicolor) is een eucalyptus die
alleen voorkomt in het wat nattere deel van West Australië en die ongeveer 90
meter hoog kan worden.
Aan de look-out was er opnieuw een toilet geïnstalleerd, vuilbakken
zijn er niet aanwezig, zoals bijna overal wordt er gevraagd alle afval mee te
nemen, op die manier blijft de omgeving netjes.
Midden in het Karri forest liep er een zeer raar beestje
over de baan, het leek voorhistorisch. Wat
zou dit zijn? ( Dagen later zagen we op een infobord een foto van dit dier met
de naam erbij: een bobtail. En daarmee was dit raadsel opgelost.)
Vanuit Fremantle naar Bunbury om inkopen te doen voor de
komende dagen.
Een pic-nic in Busselton, met zicht op de langste houten
pier van Australië ( 1842m lang en 142 jaar oud). Aangezien we niet veel tijd
hadden omdat we nog op zoek moesten naar een camping en het steeds vroeg donker
wordt ( rond 18 uur) werd de pier en het onderwaterobservatorium op het einde van de pier niet bezocht.
We vonden een slaapplaats ( rest place) in het nationaal
park : canebrake pool.
Betalen verloopt als volgt : je neemt een omslag uit een
kistje, je schrijft de nummerplaat van de auto er op met het aantal mensen dat
daar zal overnachten, stopt het gepaste geld in de omslag ( 6 à 8 dollar per
persoon), scheurt een flapje af en legt de omslag in een speciaal kistje, waar
je enkel iets kan instoppen en niks uithalen. Het flapje leg je zichtbaar
achter de voorruit zodat de ranger s
morgens kan nagaan of je betaald hebt.
Je kiest een vrije plaats om te kamperen. Bij elke
kampeerplaats was een tafel voorzien en een houtbarbecue, deze mochten we echter
niet gebruiken wegens brandgevaar. Het werd dus koken op de eigen gasvuurtjes.
De plaats waar de tent zou staan werd eerst vrij gemaakt van
takjes en steentjes, in de hoop iets
zachter te kunnen slapen dan de vorige nacht.
Elke rest place beschikt over toiletten ( compost toiletten) maar niet over douches wegens het gebrek aan stromend water.
Tim was zeer tevreden over de prestaties van de auto, de
eerste 250 kilometer zijn zonder problemen verlopen. Enkel de rechterzijruit
achteraan kan niet open maar met zo warm is het nu nog niet.
Na een heerlijk uitgebreid ontbijt sightseeing in Perth bij
zonnige temperaturen.
Jammer genoeg mochten we niet binnen in het restaurant met
360° uitzicht op Perth dus geen indrukwekkende fotos van daaruit. Geen
probleem, vanuit Kings park lukt dit ook. Op weg naar dit park met zijn
botanische tuin en glazen brug hoog in de bomen.
Nadat we de bagage ophaalden in het hotel vertrokken we met
de trein en de bus naar Fremantle, onze eerste camping. Tim zou naar daar komen
met de auto in de late namiddag, het bed moest er nog in geplaatst worden.
Eindelijk arriveerde Tim met de auto en konden we zien
waarmee we gingen rondtrekken gedurende 3 weken. Wat een auto!
Na een eerste kennismaking met de typische Australische gasbarbecue
(Kip met sla en tomaat en brood. Lekker! ) doken we in onze ruime tent. Joke en
Tim sliepen voor het eerst in de auto op het zelfgemaakte, ingenieus bed.
Aankomst in Perth. Eerst een beetje wachten op de eerste shuttle richting stad, zo een twee uur. Ondertussen gebruik maken van het gratis internet en de mogelijkheid om ons op te frissen in onze badkamer ( toilet voor mensen met een beperking... een zee van ruimte met grote lavabo, spiegel en afsluitbaar! Iets meer luxe dan het toilet van een vliegtuig)
Onze zitplaatsen gereserveerd op het vliegtuig van Signapore naar Frankfurt opdat we dicht bij de uitgang kunnen zitten zodat we zeker onze verbinding met het vliegtuig naar Brussel niet missen, we hebben slechts 50 minuten.
Met de shuttle naar de domestic airport en dan met de bus richting Perth city. De halte voorbijgereden waar we Joke zouden treffen doordat een vriendelijke mijnheer vergeten was om op de bel te drukken en plots zei: dit is de halte waar jullie moesten uitstappen... dus maar onmiddellijk op de bel gedrukt en bij de volgende halte uitgestapt. Leen verloor haar drinkbus dus het uitstappen verliep nogal chaotisch met al onze bagage. Terwijl we op de stoep stonden te kijken of we alles wel mee hadden klonk er: "dag dames". Joke was iets later en nog op weg naar de juiste halte dus we hadden elkaar bij toeval gevonden. Zalig weerzien!
Op naar het hotel waar Joke een optie genomen had op een hotelkamer, dit viel iets duurder uit dan voorzien, de prijzen die in België waren doorgegeven bleken niet te kloppen. Al onze bagage afgegeven in het hotel en op zoek naar een goedkoper. Bij het tweede hotel hadden we geluk en we boekten een kamer voor 2. Joke zou niet bij ons slapen maar terug gaan naar de tent bij Tim.
Na een half uur zou de kamer vrij zijn dus tijd genoeg om onze bagage af te halen in het eerste hotel en wat boodschappen te doen voor ons middageten. Gelukkig stelde men niet teveel vragen in het eerste hotel en kregen we onze bagage mee.
Bij Miss Maud ( Zweeds hotel en een aanrader!) op onze kamer aangekomen bleek dat er slaapgelegenheid was voor 3 personen dus nog vlug bijgeboekt voor Joke! een meevaller! nu hadden we een ganse avond voor ons in Perth.
Afgesproken met Tim vlak bij het hotel, om samen naar de garage te gaan en de verzekering in orde te brengen met onze internationale rijbewijzen zodat wij ook met de auto zouden kunnen rijden. Jammer genoeg was de auto nog niet klaar en kregen we deze pas de volgende dag in de namiddag.
Sightseeing in Perth, om 19 uur naar de bibliotheek waar er een uur gratis internet gereserveerd was, zodat we het thuisfront konden berichten over onze eerste dag. Tim at een pizza op een pleintje en vertrok dan richting tent, na een pic-nic op onze kamer brachten we een bezoek aan Kings Parc zodat we een prachtig zicht hadden op Perth by night. Na een heerlijke wandeling, voorbij het Belgisch bier café, genoten we van een deugd doende douche of bad en bedje binnen.
Van Brussel naar Londen en vandaar naar Signapore waar we 4 uur de tijd hadden om de luchthaven te bewonderen. Met de Skytrain op zoek naar de vlindertuin en nadien onze voeten laten masseren.
Aankomst in Perth. Eerst een beetje wachten op de eerste shuttle richting stad, zo een twee uur. Ondertussen gebruik maken van het gratis internet en de mogelijkheid om ons op te frissen in onze badkamer ( toilet voor mensen met een beperking... een zee van ruimte met grote lavabo, spiegel en afsluitbaar! Iets meer luxe dan het toilet van een vliegtuig)
