Slechte dag. De eerste dag dat ik niet aan de ‘goesting’ kan weerstaan. Ik heb daarnet nog een pistoletje gegeten, niet uit honger, puur omdat ik een drang had. Ik heb ook al een paar tortillachips gegeten. Er staat hier een zak open, het lijkt alsof hij mijn naam roept. Ik heb ook al twee dagen ofzo ongelofelijk vele zin in cola. Voorlopig kan ik me op dat vlak nog inhouden.

Ah, ja, dag 23. Het zal wel niet zo vreemd zijn zeker? Ik zit voor op mijn afvalschema, hoewel dat een rustig schema is. Ik ga blij zijn als mijn examens gedaan zijn. Het is al dat stilzitten en zo dat mij ambeteert. Niet omdat ik van nature zo iemand ben die niet kan stilzitten, gewoon omdat ik het uit mijn hoofd wil. Het is ook slecht weer en koud, enzovoort. ’t Is gewoon zo’n dag weet je. Iedereen heeft dat wel eens, denk ik. Dan is het moeilijker om jezelf dingen te weigeren die je beter wel zou weigeren. Pff, ’t is toch lastig hoor. Ik zou iets moeten hebben waar ik me aan kan optrekken, maar dan komen die examens weer in m’n hoofd. Niet gemakkelijk  om constant happy te lopen. Tja, even sterk zijn hé!

24-01-2012 om 15:27 geschreven door Roos  

 Het is maar met het hier te schrijven dat ik besef dat ik al bijna twintig dagen bezig ben. Ik merk het niet meer zo erg als in het begin. Mijn levensstijl is blijkbaarbaar aan het veranderen.

Ik verlang tot er mensen beginnen zeggen dat ik vermagerd ben. Dat motiveert nu eenmaal om verder te doen, resultaten. Daarvoor is het nu nog te vroeg. Alleen mijn mama zegt constant dat ik er al anders uitzie. Ik denk dat dat eerder moederliefde is, of misschien wishful thinking. Waar ik minder naar uitkijk is dat mensen zien dat ik dieet. Daarmee bedoel ik het niet eten van bepaalde dingen op een feestje of zo. Komende zondag zit ik met een nieuwjaarsfeestje. Er zal taart zijn, spaghetti ’s avonds. Tenzij ik zou zondigen, wat ik niet van plan ben, zullen ze zien dat ik dingen laat liggen die ik anders niet zou laten liggen. Maar, ja, als je wil dat mensen resultaat zien (en zelf resultaat wil zien) moet je natuurlijk zorgen dat er resultaat is.

Morgen is het zaterdag, dat is referentiepuntdag. Omdat mijn weegschalen op kot en thuis niet gelijk zijn baseer ik me dus altijd op m’n gewicht de zaterdag. Ik hoop minstens 700 gram kwijt te zijn ten opzichte van vorige week, liefst zou ik een kilogram willen zien verloren gaan. Oké, liefst wil ik twintig kilo zien verloren gaan, maar dat is utopisch. Voorlopig dus gewoon doordoen met wat ik nu doe, hopelijk om dan op een dag te zeggen dat ik twintig kilo vermagerd ben. Fingers crossed!

20-01-2012 om 17:04 geschreven door Roos  

Ik begin gewoon te raken aan honger. Er zijn vaste momenten op een dag waar ik echt honger heb, maar het doet me niets.  Ik denk zelf, raar, dat het een verslavend gevoel zou kunnen zijn. Je voelt je op zo’n moment magerder, misschien omdat je maag tegen je rug plakt, zoals men dan zegt. Ik drink dan water of thee, eventueel koffie afhankelijk van het moment van de dag. Op die manier probeer ik een beetje van het legemaaggevoel af te raken maar lang helpt dat niet. maar het is door dit gevoel dat ikweet dat ikv ermager. Ik heb al veel gezegd dat ik zou op dieet gaan, waarbij ik me het wijsmaakte in m’n hoofd dat het zo was, maar dat ik eigenlijk beter wist. Ik lette dan een beetje op tijdens de hoofdmaaltijden maar bleef eten tussendoor. Ze zeggen wel dat je tijdens een dieet geen honger mag hebben, maar er moet toch iets veranderen aan mijn levensstijl? Ik moet minder eten. Kleinere porties, maar ook minder tussendoortes. Ik ben ervan overtuigd dat ik in deze beginperiode soms honger moet lijden.

Het resultaat is er ook wel. Al meer dan drie kilo ben ik kwijt en ik ben twee weken bezig. Daarover kan ik dus niet klagen. Ik doe dus verder zoals ik bezig ben, hopelijk met dezelfde resultaten. Misschien dat ik na mijn examen van woensdag eens zondig. Maar aan de andere kant, eten als beloning, misschien moet ik daar maar mee opletten. Je kan zo evengoed je gewichtsverlies belonen met een zak chips of een pak frieten. Dat is niet echt logisch, maar wel vrij verleidelijk. Ah, ja, ik zie wel. Ik de avond na mijn examen afgesproken met een vriendin. Dat is goed, want ik grijp vooral naar eten als ik alleen ben. Ik heb al gezegd dat het bij mij echt een verslaving is, hé.

16-01-2012 om 21:49 geschreven door Roos  

De eerste dag van mijn dieet was mijn hond weggelopen. Ik heb toen het verhaal verteld in deze blog omdat dat zo typerend is voor mij. Eindelijk de beslissing nemen iets te doen dat je al lang had moeten doen, en hopen dat op die manier alles in zijn plooi gaat vallen. Dan steeds weer tot de vaststelling komen dat het niet is omdat je iets klein aan jezelf verandert, de wereld rondom je daarom verandert. Als je hond een open hekken ziet, of wat het ook was die ochtend, dan gaat hij niet zeggen “deze keer blijf ik hier, het is waarschijnlijk al niet zo’n aangename dag voor haar”.

Mijn hond, Mozart, is dertien jaar. Hij is oud en versleten. Hij heeft al jaren een chronische bronchite. Hij heeft zware katarakt, dus is zo goed als blind. Verder hoort hij ook niet meer. Allemaal niet zo handig wanneer iemand met zijn auto onze koer oprijdt, want daar loopt de hond ook meestal. Verder heeft hij teelbalkanker. Dat heeft de dierenarts bij de laatste consultatie gezegd. Ze wist niet of het goed- of kwaadaardig was. Maar sowieso zou een behandeling op zijn leeftijd uiterst gevaarlijk zijn. Geen behandeling dus. Ze zei ook wel dat hij geen pijn heft, maar moest die pijn beginnen, dan zouden we een moeilijke beslissing moeten nemen.

Hij is graatmager, ook al eet hij nog. Hij loopt nog rond, hij blaft nog. Ook soms ’s nachts tot grote ergernis van de oudjes. Hun kamer ligt aan de foute kant als het gaat om blaffende honden. Maar het komt erop neer dat het al twee drie jaar Mozart zijn laatste dag kan zijn. Soms is er verbetering, dan zeggen we dat hij zijn tweede of zelf derde jeugd heeft. Maar gisteren was het erg. Hij is zodanig verzwakt dat hij amper op zijn poten kan staan. Wanneer hij rondloopt zakt hij dan op bepaalde momenten half door zijn poten, om dan weer net op tijd de kracht te vinden. Hij loopt tegen dingen aan, hij zoekt de muur op om hem te ondersteunen. Het is alsof hij dronken is en het is pijnlijk om te zien. Vandaar dat we dé beslissing hebben genomen. Vanavond, om halfzes gaat mijn moeder met de hond naar de dierenarts, en alleen mijn moeder zal terugkomen. En je weet dat het het juiste is om te doen, dat het tijd is, dat het misschien zelf al langer moest gebeurd zijn. En toch, het doet pijn. 

14-01-2012 om 14:38 geschreven door Roos  

Gisteren had ik mijn tweede examen. Deze keer een echt examen, niet zo’n tussendoortje als het eerste. Een mondeling examen, veel leerstof, veel stress. Het probleem was dat ik de voorlaatste was die dag examen moest doen. Het begon om twee uur en we moesten toch twintig minuten rekenen per persoon. Dat betekende dat ik maar op zes uur examen kon doen. Daarbij komt dat ik geen fan ben van mondelinge examens, puur door de stress. Als je dan maar ’s avonds kan gaan, dan is dat een hele dag zenuwachtig zijn.

Het voordeel die dag was een mooi resultaat op de weegschaal. Het was de dagen ervoor steeds gelijk of een beetje verschil, maar nooit duidelijk. Ik dnek dat het aan de weegschaal ligt, het is een oud, basic model. Maar gisteren was er opeens 800 gram af in vergelijking met de dag ervoor. 800 gram, das enorm! Op dat vlak was ik wel gelukkig. En weer gemotiveerd. Want door het uitblijvende resultaat en de constante stress van die dag had ik eerst gedacht om ’s avond misschien eens te zondigen. Ik was aan het denken aan een lekkere maaltijd, lasagne ofzo. Of aan chips, voor tijdens tv kijken. Als je een dag examen gehad hebt, dan studeer je de rest van die dag niet meer, hé. Bij mij is dat dan naar series kijken. Momenteel ben ik bezig met Grey’s Anatomy en ik ga er helemaal in op. Spannend allemaal, en romantisch, komisch,… just the way I like.

Niets leuker om op zo’n moment een zak chips in je handen en later buik te hebben. Gelukkig was er dus de weegschaal, die me die ochtend toonde dat ze aan mijn kant stond. Zo heb ik de dag overleefd. Vandaag is weer een nieuwe dag en alles gaat weer goed. Ik blijf van het eten, ook al is het overal rond mij. Toch een teken dat ik dit echt wil, zo op dag 12.

13-01-2012 om 13:10 geschreven door Roos  

Ik ga volgend jaar niet op het kot blijven waar ik nu zit. Dat staat vast. Als ik volgend jaar werk is dat logisch, maar zelf als ik zou verder studeren zal  het niet van hieruit zijn. Daarom kijk ik af en toe al eens op immobiliënsites wat er zoal op de markt is. Ik vind dat zeer leuk om te doen. Ik verlang ook er ook naar om eens tussen andere muren te zitten. Gisteren had ik het erover met een kotgenoot die ook in haar laatste jaar zit en dus ook zal verhuizen. We spraken erover om misschien samen iets te zoeken om de kosten wat te delen. Iets wat je veel ziet in Gent. Na dat gesprek ben ik dan eens gaan kijken op internet naar wat duurdere huurhuizen. Na een tijdje kom ik een prachtig huis tegen. Echt, prachtig, prachtig, ik kan het niet genoeg benadrukken. Als ik kon, ik verhuisde meteen.

Belangrijk detail is dat het kot waar ik nu zit een krot is. 1 letter verschil maar o, zo belangrijk qua genot en dergelijke. Het is mijn derde jaar hier en ik heb het echt wel gehad. En dan zien dat er zo mooie huizen op de markt zijn… Het doet me watertanden. Ik zal wel al wat moeten beginnen sparen want ik weet niet op welk budget ik moet rekenen van de oudjes. En dat is dan nog als ik zou studeren. Wat als ik al werk? Geen idee welk loon ik zou krijgen, welke huizen ik zou kunnen betalen. Zorgen voor later, wordt dan gezegd. Maar ik ben er wel mee bezig, dat mag ook denk ik. Zo lang is het ook allemaal niet meer. Momenteel ben ik bezig met mijn laatste examenperiode, het zal er dus allemaal vlug gaan zijn. Alleen vrees ik dat mijn droomhuis tegen dan al lang zal verhuurd zijn. Tenzij er hogere krachten mij goed gezind zijn. Dan zorgen ze dat het niet verhuurd geraakt én dat ik de Lotto win. Dat zou wel leuk zijn, denk ik.

Hé, het moet niet altijd over eten en diëten gaan, niet waar?

11-01-2012 om 11:14 geschreven door Roos  

Het begint al op te lopen, het aantal dagen dat ik bezig ben een doel te bereiken. Helaas heb ik gisteren voor de eerste keer gezondigd. Al was dat helemaal niet de bedoeling en eigenlijk niet mijn schuld. Ik had afgesproken om ’s middags iets te gaan eten met mijn vader. We doen dat af en toe aangezien hij nogal ver woont. In plaats dat ik dan helemaal tot daar moet, wat me veel te veel tijd zou kosten, komt hij eens naar Gent. Bij deze gelegenheden gaan we altijd naar hetzelfde restaurant. Een Turks restaurant waar je heel lekker kunt eten voor weinig geld. Helaas toen ik daar gisteren toekwam bleek het gesloten op maandag. Mijn vader stelde daarom voor om naar de Italiaan te gaan, honderd meter verder. Het is een populair restaurantje want ook niet duur en ook lekker eten. Alleen zit je er allemaal weg dicht op elkaar, maar dat is nu  niet belangrijk. We kwamen toe en kregen de menukaart. Je kon alleen kiezen tussen pizza en pasta. Pizza was voor mij sowieso al uitgesloten want dat is echt ongezond. Pasta dus. Ook helemaal niet gezond, maar ja, wat moest ik doen. Om precies te zijn koos ik voor de spaghetti frutti di mare – wat nu toevallig ook mijn lievelingseten is. Had ik naar de Turk geweest, ik had kip of scampi’s ofzo besteld maar nu kon dat dus niet. Ik besloot dan maar er gewoon van te genieten, en dat heb ik ook gedaan. Ik was al een paar keer in dat restaurant geweest maar het was al zeer lang geleden. En ik moet zeggen, ik zou onmiddellijk terug gaan, en onmiddellijk nog eens hetzelfde bestellen.

Maar, ja, het is ongezond. De rest van de  dag heb ik me dus weer aan mijn rantsoen gehouden, net als vandaag. Ook voor vanavond staat er gezonde maaltijd op het menu. Ik denk dus dat ik kan zeggen dat ik nog steeds goed bezig ben. En als ik niet zou mogen genieten op restaurant, dan zou ik het niet volhouden. Wat komt, komt, als het maar met mate is – om de mama nog eens te citeren. 

10-01-2012 om 17:14 geschreven door Roos  

Vandaag heb ik mijn eerste examen gehad. Het is goed gegaan maar het was ook niet het moeilijkste van het moeilijkste. Ik besef zelf nog steeds niet dat dat een examen was. Ik had al punten voor dit vak, goede punten dus er kon eignelijk niet veel meer fout gaan. Ik was zelf zenuwachtiger voor de weegschaal deze morgen dan voor het examen. Vandaag kan ik een balans opmaken van een week diëten. Ik  heb al gezegd dat ik volgens mijn schema 700 gram kwijt moet zijn. Het probleem is dat ik sinds gisterenavond terug op mijn kot zit. Hier heb ik dus ook een andere weegschaal. Toen ik er ging opstaan vanmorgen zag ik dat ik 300 gram meer woog dan gisteren. Dat zou mijn totaal op 600 verloren gram brengen. Dat is dus te weinig. Nu weet ik niet of dat aan mij ligt, of aan de weegschaal. Het is niet ondenkbaar dat twee weegschalen niet gelijk wegen, denk ik. Daarom heb ik beslist het mij niet aan te trekken. Ik ga me gewoon de rest van de week hier wegen zodat ik me niet laat verleiden tot eten. Maar om balansen op te maken ga ik het houden op de weegschaal in mijn ouderlijk huis. Ik ga vrijdag terug naar huis. Dus zaterdag sta ik op de vertrouwde weegschaal. Als er dan 700 gram minder aan mijn lijf hangt dan vorige zaterdag, dan ben ik goed bezig.

Het kotleven dat weer herbegint is wel een nieuwe uitdaging. Als je alleen bent kan je kopen wat je wilt. Als ik vanavond een zak chips eet is er niemand die dat weet. Het hieraan al dan niet kunnen weerstaan zal de maatstaf zijn van hoe serieus ik dit neem. Ik moet het voor mezelf doen, dus niet opdat andere mensen denken dat ik aan het diëten ben.

Voorlopig denk ik dat het lukt. Zo had ik na mijn examen de tijd om boodschappen te doen maar ik had ook redelijk wat honger. Daarom besliste ik nog te wachten met boodschappen te doen tot na de middag. Tot na mijn middagmaal eigenlijk. Het is nu eenmaal geweten dat als je honger hebt, je de neiging hebt meer te kopen. Nu heb ik tenminste de tijd een boodschappenlijstje te maken waar ik me aan kan houden.

Ja, hoor, ik ga er echt voor. Deze keer gaat het ook lukken!

09-01-2012 om 11:08 geschreven door Roos  

Voorlopig al een veel betere dag dan gisteren. Gisteren had ik echt een dipje. Ik was kwaad op de wereld, je kent dat gevoel wel.

Dat is een van de redenen waarom ik alles ben beginnen opschrijven. Om al die gevoelens te kanaliseren, uit mijn systeem te krijgen. Als je kwaad moet je dat eens kunnen ventileren, dat het je niet verteert.

Maar alles gaat goed. Als ik me morgen weeg kan ik de echte balans opmaken na een week diëten. Volgens mijn personal coach – de Wii dus – is het, zoals ik al heb gezegd, best om 700 gram per week te vermageren. Ik zit  nu al op 900 gram dus in principe zal ik morgen mijn eerste doel zeker bereikt hebben. Natuurlijk hoop ik eigenlijk dat ik morgen kan zeggen dat er een kilo af is. Een kilo op een week, heel ongezond kan dat toch niet zijn als je net begonnen bent. Ook al is het niet nodig, ik wil dat het in het begin wat vlotter gaat. Dat is volgens mij de manier om gemotiveerd te blijven.

Maar zoals gezegd, ik kan zeker niet ontevreden zijn. Al moet ik proberen meer te bewegen. In de blok is dat niet gemakkelijk. Zo heb ik morgen mijn eerste examen, best dat ik me daar even op concentreer. Het volgende is al op donderdag dus het is niet dat ik de tijd heb om vlug even een marathon te lopen.

Al wil ik niet zeggen dat bewegen tijdens zo’n lange studieperiode, een zitperiode dus, tijdverspilling is. Ik ga dus proberen om wanneer ik kan te gaan joggen.

Belangrijk om weten: ik ben al miljoenen keren gestart met lopen. Beetje gelijkaardig met mijn dieetverleden. Zo heb ik me al vaak laten vergezellen door Evy Gruyaert haar Start to Run. De eerste keren ging dat goed. Het verste dat ik ben geraakt was les 19, wat voor mij – iemand zonder conditie dus – al een hele inspanning was. Door de weersomstandigheden van toen heb ik het een paar weken moeten overslaan. Toen ik dan herbegon was ik niet fit meer genoeg om verder te gaan met de lessen dus zocht ik de les die wel aansloot bij mijn conditie. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik begon te prutsen en eigenlijk te weinig liep. Dit resulteerde dan in het opgeven van joggen. Sindsdien ben ik al een paar herbegonnen maar ik heb niet meer volgehouden. Gevolg: ik ken de eerste lessen al vanbuiten dus die ben ik kotsbeu maar ik heb geen conditie opgebouwd door dat ik het dus niet volhoud.

Waar ik ook niet goed tegen kan bij start to run is de commentaren. Wanneer je dan een langer stuk lopen, hangt je tong bijna tegen de grond, loop je aan nog geen kilometer per uur en verlang je tot ze zegt dat je weer mag wandelen. Maar wat zegt ze dan? ‘Zie je wel dat het meevalt, je bent goed bezig!’ Moest ze op zo’n moment effect bij mij lopen, ik zou niet instaan voor mijn eigen daden. Oké, ik overdrijf een beetje, maar het is toch niet de manier waarop ik gemotiveerd wil worden.

Met dit alles in mijn achterhoofd ben ik een tijd geleden nog eens herbegonnen met joggen. Ik dacht, ik laat Evy deze keer thuis. Ik ga lopen en mezelf timen, kijken hoelang ik het volhoud zonder wandelen. Ik heb al gezegd dat ik helemaal geen conditie heb, dus moest ik het vijf minuten volhouden, ik zou al supergelukkig geweest zijn. En wat bleek, het waren zeven minuten! Normaal zou dat moeten motiveren maar eerlijk gezegd ben ik daarna niet meer gaan lopen. Maar nu staat het weer in mijn rijtje met voornemens. Dus wens mij geluk!

08-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Moeilijke dag. Lastig. Honger doet iets met een mens. Ik loop dan humeurig, gefrustreerd zelf. Hoeveel keer ik al zonder reden in tranen ben uitgebarsten. Het is alsof mijn emotionele weerstand gezakt is. Als zoiets al bestaat. Ik zou me nochtans beter moeten voelen. De weegschaal toont resultaat, gestaag ben ik mijn doel aan het bereiken. En dan moet ik er rekening mee houden dat het een lange weg is. Maar het is de zesde dag en ik heb al zoveel honger gehad. En dan dat laat eten. Ik sta dan op het punt flauw te vallen, zo lijkt het toch voor mij. Als we dan eten is het in drie minuten op en heb ik niet eens het gevoel gegeten te hebben. Dus weinige tijd later heb ik weer honger en moet ik weer superlang wachten.

Al die boeken met gezonde recepten enzo, at heb je daar dan aan. Het is niet tijdens de lunch of het diner dat diëten moeilijk is. Het is om, ik zeg maar iets, drie uur in de namiddag. Wanneer je geen echte honger hebt maar een ‘goestingske’. Zin in iets, een knabbeltje. Dan moet je karakter tonen. En velen zeggen, eet op die moment iets. Maar wat? Er bestaat niets gezonds. Bij mij thuis wordt er geen fruit gegeten na tien uur ’s morgens, dat zou niet goed zijn voor uw lichaam. Maar dan sta je daar om drie uur, met uw goestingske. En dan om vier uur een vieruurtje. Dat mag natuurlijk ook niets ongezond zijn en gezond staat blijkbaar gelijk aan iets dat uw maag niet vult. Bij mij is dat dan een puddinkje, met stevia, zeker niet met gewone suiker. Na vijf minuten weet je dan niet meer dat je iets hebt binnen gehad. En als je dan moet wachten tot acht uur ’s avonds, deze avond was het zelf nog later, ja, dan ga je dood. Dan is alles en iedereen irritant. En als je dan eindelijk je bord voor je neus hebt mag je je niet eens volproppen. Dus nu is het bijna negen uur en heb ik weer een goestingske. God help mij en alle mensen rondom mij wanneer dat een hongertje wordt.

Het is wel zo dit patroon dat ik nu toon mij ervan overtuigt dat ik een eetverslaving heb. Niets ongezond, buiten dan dat ik iets te veel eet. Ben ik moddervet? Nee. Heb ik vreetbuien? Nee. Ik eet, of ik mag al zes dagen zeggen at, gewoon altijd iets te veel. En veel tussendoortjes. Als je mijn vorig eetpatroon zou analyseren zou je zien dat mijn maaltijden op zich vrij gezond zijn. Alleen durf ik af en toe een boterham eten op elk gegeven moment van de dag. En eens chips bij het tv kijken. Dingen die iedereen doet, maar dan iets regelmatiger denk ik. Een verslaving. Ik heb er dan ook het meest last van als ik alleen ben. Compenseren van verveling denk ik. Hopelijk geraak ik daar van af, net als van de kilo’s.

Voorlopig houden we de moed erin. Hopelijk komt de motivatie terug als ik morgen op de weegschaal ga staan. Op dat vlak mag ik trouwens echt niet klagen. Ik ben voorlopig al 900 gram kwijt, niet slecht, hé?

07-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos