Er is zoveel gebeurd, ik weet niet waar ik moet beginnen. De dag na dat ik mijn laatste bericht had geschreven, was de dag waar ik al die tijd voor gevreesd had.
Hij heeft mij gevonden.
Ik was aan het babysitten op Kristen en Josh. Op een bepaald moment moest ik in slaap zijn gevallen, want ik droomde over Jo, die mij probeerde te waarschuwen. Ze bleef maar roepen: "Hij is hier. Hij is hier! Ruik je het?" Toen ik wakker zag ik overal rook. Ik wist meteen wat er aan de hand was. De deur stond in brand. Ik raakte in paniek en zorgde ervoor dat de kinderen veilig uit het huis waren door ze te laten springen.
En daar stond hij, met een pistool in zijn hand.
Hij was opzoek naar Alex.
Ik had te kinderen laten wegrennen toen Alex hun vond. Daarna kwam hij naar mij toe. Kevin liep weg.
Even later toen we terug thuis waren kwam hij terug en sloeg hij Alex met een koevoet op zijn hoofd. Hij viel neer en ik gilde. Ik dacht dat hij dood was. Op dat moment waren Alex en de kinderen het enige wat telde, dus ik rende naar Kevin toe en dreef hem de deur weer uit. Kevin viel achterover op de grond. We worstelden met het pistool en uiteindelijk haalde hij de trekker over. Ik hoorde een harde knal. Kevin was zo dronken dat hij in zijn eigen maag schoot.
Ik besefte dat het eindelijk voorbij was.
Met Alex is alles goed gekomen. De klap had zijn schedel bijna gebroken en hij was een aantal dagen buiten bewustzijn.
Hij gaat de winkel opnieuw opbouwen, waar na de brand niets meer van overgebleven is.
Volgens hem is dit niet mijn schuld, ik heb nooit kunnen weten dat dit zou gebeuren. Maar ik voel mij toch schuldig.
Gelukkig zijn ze allemaal veilig en leven we nog.
Behalve Kevin, natuurlijk.
Ik heb nooit gewild dat hij zou sterven, ik wou alleen maar dat hij mij met rust liet.
Dit is de laatste keer dat ik hierin schrijf, want ik kan dit nu allemaal achter mij laten.
Weer een maand is verstreken en ik ben dolgelukkig. Ik breng veel tijd door met Alex, Kristen en Josh. Het is alsof ik ze al jaren ken.
Ik heb mijn hart verloren aan Alex. Hij heeft mij verteld dat hij van mij houdt. Ik heb hem verteld over mijn verleden.
Het is duidelijk dat hij verliefd op mij is en hij zorgt ervoor dat ik elke dag met dit in gedachte wakker word. Hij maakt mij gek. Op een goede manier.
Het heeft mij aan het denken gezet. Wat ik voel voor Alex heb ik nooit eerder gevoeld. Zelfs niet voor Kevin. Ik heb dus nooit van hem gehouden. Het enige dat ik voor hem gevoeld heb was angst.
Ik denk dat ik alles eindelijk achter mij kan laten.
Dit is waar ik altijd van gedroomd heb. Een normaal leven.
Ik woon hier nu al een tijdje. Een paar weken geleden is Jo in het huis naast mij komen wonen. Veel behoefte aan een buurvrouw had ik niet en eerlijk gezegd is het ook niet echt in je voordeel als je iemand probeert te ontlopen. Maar ja, dat ging sowieso al heel moeilijk sinds ik een baan gevonden heb als serveerster bij Ivan's. Veel verdien ik er niet mee, maar ik kan er de huur mee betalen en boodschappen doen bij Fisher's. Dat is de enige winkel op wandelafstand van mijn huis. De eigenaar is Alex. Zijn dochtertje Kristen en zoontje Alex zijn echte deugnieten. Als ik niet werk, kan je mij daar vinden.
Ik heb geprobeerd afstand te houden maar heb het niet lang volgehouden. Ik begin het gevoel te krijgen dat ik erbij hoor. Dat ik normaal ben, net als hun.
Misschien is Kevin gestopt met zoeken? Misschien heeft hij het opgegeven?
Ik voel mij veilig hier in Southport, maar ook hier bij Alex.
Wat als ik samen met hun een nieuw leven kan opbouwen? Een normale leven leiden?
Ik heb het gevoel dat hij in de buurt is. Overal waar ik kijk zie ik hem. Ach ja, het zal mijn verbeelding wel zijn.
Hij kan mij niet vinden, toch? Ik weet dat Kevin niet zal ophouden met zoeken tot hij mij vindt.
Het enige dat ik kan doen is niet opvallen. Dat probeer ik toch. Het is niet makkelijk hier.
Ik heb gisteren avond de bus genomen en ben hier, in Southport in Noord-Californië terecht gekomen. Het is een klein stadje
met niet veel inwoners. Iedereen kent hier iedereen, wat een probleem is voor mij. Natuurlijk zullen ze zich na een tijdje beginnen afvragen wie dat nieuwe 'mysterieuze' vrouw is. Maar ik wil mij aan niemand binden. Ik wil niemand in gevaar brengen. Je weet maar nooit, wat als Kevin mij vindt? Ik kan alleen maar hopen van niet.
Hoe is het zover kunnen komen? Ik hield van hem. Ik was zo gelukkig tot hij mij begon te mishandelen. Ik zag het niet aankomen. Hij was zo lief voor mij, hij heeft mij zelfs gered van die 2 mannen. Dat hij inspecteur is als beroep helpt ook niet echt. Het wordt steeds erger en erger en hij belooft me elke keer weer hij gaat stoppen, dat hij het nooit meer zal doen, maar het stopt niet.
Dit hou ik niet lang meer vol, ik moet hier zien weg te komen.Weg van hem.
Ik doe het. Ik vertrek vandaag.
Dit is het plan:
Ik verander mijn naam naar Katie;
Ik verf mijn haar blond;
Ik neem de eerste bus weg van Boston. Ik weet niet waarheen, als het maar ver weg is van hier;
