Ik denk dat dit de laatste keer is dat ik schrijf. Ik schrijf nu al 5 weken en ik voel dat dit dagboek me helpt om jou los te laten. Ik heb vaak gezegd dat ik dat niet wil, maar ik weet dat het tijd is om verder te gaan. Mama heeft vandaag tegen me gepraat! We hebben veel gepraat over wat er allemaal gebeurd is... Ze zei dat het niet mijn schuld is. Ik weet dat ze dat niet helemaal zelf gelooft, maar het geeft me wel een beter gevoel. Ik zal me altijd schuldig voelen voor mijn domme fouten, maar ik weet dat het zo niet meer verder kan. Het doet nog altijd pijn om over jou te schrijven, maar ik moet toegeven dat het al minder pijn doet dan de eerste keer dat ik in mijn dagboek schreef. Ik heb aan mama verteld dat ik bang ben, dat ik bang ben om jou te vergeten. Ze weet dat ik stilletjes aan vergeet hoe je eruit ziet... Nadat ik het haar verteld had ging ze naar boven en kwam ze terug met een camera. Blijkbaar had ze een video waar we samen aan het zingen en aan het dansen waren. We huilden allebei en omhelsden elkaar, zo bleven we een tijdje. Ik ben blij dat we hierover konden praten en ik ben opgelucht dat er toch nog een herinnering van jou is die ik kan vasthouden en herbekijken zo vaak als ik maar wil. Ik heb iets om me te helpen herinneren hoe je eruit zag. Misschien vergeet ik jou zo nooit meer. Ik heb Tess uitgenodigd om morgen samen iets te gaan eten. Ik was bang om haar uit te vragen, maar ik weet zeker dat als je hier nog zou zijn dat je me zou aanmoedigen. Ik weet dat je wilt dat ik verder ga met mijn leven en Tess is een stap naar de goede richting. Ik hou me aan mijn belofte, ook al zou ik in de toekomst met Tess zijn, ik zal jou nooit vergeten. Dat beloof ik jou. Ik mis jou kleine broer.

Het is precies een maand geleden. Hoe kan dat nu? Het voelt alsof het gisteren was toen heel mijn leven op zijn kop stond. De tijd blijft verder tikken, de uren gaan voorbij, maar ik blijf vastzitten op dat ene moment. Elke dag weer word ik wakker en hoop ik dat dit allemaal een nachtmerrie is, maar steeds weer word ik eraan herinnerd dat je er niet meer bent. Het lijkt wel een nachtmerrie waar er geen eind aan komt. Mijn grootste angst is uitgekomen... Ik weet niet meer hoe jouw stem klinkt. De dokters hadden mij al verteld dat dit zou gebeuren, dat het normaal is dat je alles zal beginnen vergeten, maar ik dacht dat ik meer tijd had. Ik heb meer tijd nodig! Ik ben er nog niet klaar voor jou nu al te vergeten. Ik ben er nog niet klaar voor jou nu al te verlaten. Ik had jou beloofd dat ik jou nooit zal vergeten, maar het zal niet lang duren voordat ik ook vergeet hoe je eruit zag. Hoe we samen honkbal speelden en hoe je me altijd plaagde als ik een meisje leuk vond. Nu is er niemand om mij te plagen. Ik vind Tess echt leuk, maar ik ben bang dat als we samen zullen zijn dat ik jou helemaal zal vergeten. Dat wil ik niet. Ik haat dat je altijd zo koppig was om voor foto's te poseren. Ik heb geen herinneringen van je dat ik kan vasthouden, herinneringen die niet zullen vervagen. 

Het is al 3 weken geleden sinds het ongeval heeft plaatsgevonden en het gaat helemaal niet goed met me. Als mensen rondom mij al dachten dat ik gek ben dan ben ik zeker dat ze mij nu gestoord vinden. Vorige week op school zag ik je weer, je stond naast me en ik praatte tegen je. De zorgcoördinator kwam bezorgd naar me toe en ik wist dat ze het gezien had. Ze heeft me doorverwezen naar een psychiater. Fijn, nu denkt iedereen dat ik gek ben. Mama probeerde vandaag te praten tegen me, maar begon te huilen. Ik weet dat ze het mij nooit zal vergeven. Vandaag ben ik bloemen gaan leggen op jouw graf. Toen ik weer wou wegrijden heb ik een meisje gezien... Ze was zo mooi, ik herkende haar van op school. Ze was een van de populairste meisjes, alle jongens wilden haar en ik durfde niet eens 'Hallo.' te zeggen. Vreemd genoeg kwam ze naar me toe. Ze zei dat ze haar vader kwam bezoeken en vroeg of ik hier voor mijn broer was. Ik knikte omdat ik niet kon antwoorden.Toen ging ze weg en ik was kwaad op mezelf dat ik niet tegen haar kon praten. Ik wou dat ik kon zijn zoals andere jongens. Ik wou dat ik haar kon uitvragen, maar het enige waar ik aan kan denken is mijn broer. Ik mis mijn broer.

Hier ben ik weer, ik wil niet schrijven. Als ik in mijn dagboek schrijf, denk ik aan jou en dat wil ik niet, maar wanneer denk ik niet aan jou? Ik wil vergeten, ik wil vergeten wat er gebeurd is, maar ik weet dat als ik het probeer te vergeten, dat ik je in de steek ga laten. Ik voel me schuldig Sam, ik voel me zo schuldig. Je was nog maar 12, je verdiende beter dan dit. Ik heb het gevoel dat ik je iets verschuldigd ben, omdat ik je het leven ontnomen heb. Je weet toch dat dit nooit de bedoeling was Sam... Ik wou je enkel een plezier doen door je te brengen naar de honkbalwedstrijd waar we al zo lang naartoe wouden gaan. Het zou niet lang duren, we zouden thuis zijn voordat mama klaar was met werken. Ze zou er nooit achter komen... Alles ging goed tot je me de maan toonde, waarom keek ik naar de maan terwijl ik reed?! Als ik dat niet gedaan had, was je er nog. Dan was dit nooit gebeurd! Het is jouw fout Sam, niet de mijne! Als je me nooit had gevraagd om naar de maan te kijken zou je hier nog zijn! Dan zou mama nog tegen me praten! Dan was ik nog gelukkig! Ik haat het dat iedereen naar me kijkt alsof het mijn fout is dat je er niet meer bent! Ik kon daar niets aan doen. Als ik geweten had dat ik het zou overleven en jij niet, dan zou ik nooit naar zo'n stomme maan gekeken hebben!  

Mijn naam is Charlie en dit is mijn dagboek. Na de dood van mijn broer, Sam, is niets meer hetzelfde. Het is nu al een week geleden sinds het ongeval heeft plaatsgevonden. Ik had niet mogen rijden. Het is allemaal mijn fout Sam, maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Hoe graag ik dit ook wil. Ik had moeten sterven, jij niet! Mama praat niet meer tegen me. Ik denk dat ze me haat, we denken allebei hetzelfde: het is mijn fout. Het is mijn fout, ik ben 15 en ik heb mijn eigen broer vermoord... Ik zou in de gevangenis moeten zijn, ik zou moeten boeten voor wat ik onze familie heb aangedaan, maar nee, hier zit ik nu... Ik schrijf in mijn dagboek omdat ik je zo hard mis, ik wil het aan iemand kwijt, maar niemand wil luisteren. Ik heb zoveel te zeggen, maar niemand gelooft me. Soms zie ik je, als ik eet zit je naast me. Als ik na school naar huis stap, stap je met me mee. Als ik 's avonds in mijn bed zit te huilen, troost je me. Ik weet dat dit niet kan, ik weet dat er iets mis is met me. De dokters denken dat dit komt omdat ik een trauma heb opgelopen, maar het kan me niet schelen wat ze denken. Zolang ik je rond me heb, blijf ik nog heel.