Dit wordt het laatste bericht uit NZ, vanuit Miranda. Hier is er een centrum voor strandvogels dat wij al eerder bezochten maar toen op een verkeerd tijdstip vanwege het tij. Nu waren we wel perfect op tijd maar het hoog tij was niet erg hoog zodat de meeste vogels toch te ver af bleven. Ze waren met honderden, misschien zelfs meer dan duizend. Opeens werden ze opgeschrikt door een kiekendief en ze gingen allemaal als een wolk de lucht in om de roofvogel aan te vallen. De kiekendief kreeg toch waar hij voor kwam en vertrok met klein meeuwtje in zn klauwen. Ook weer een vlucht Wrybills gezien die erg zeldzaam zijn - ook dit weer van te ver af.
We zijn nu al dicht bij Auckland, waar we morgen een overnachtingsplaats moeten zoeken die niet ver van de garage ligt waar we onze auto moeten inleveren. De terugvlucht vertrekt al om iets na 12 en we moeten toch wel een uurtje op voorhand ter plaatse zijn. Uit ervaring weten we dat er daar files kunnen zijn, dus tijdig vertrekken.
Deze blog zal vanuit Kermt nog verder verbeterd en aangevuld worden, vooral met foto's. Speel het adres dus nog niet kwijt he.
Tot in Belgie, bij leven en welzijn.
Groetjes van Freddy en Dany
Het heeft toch een beetje tijd gekost om te weten wat het was: flipflops (merci Geert Hoste) ofte teensletsen. De nationale dracht van de Kiwi. Dit weekend de nationale dag van de teenslets in Dunedin, allen daarheen. Zo begint het van onderen af aan bij de Kiwi: blote voeten of teensletsen, daarna een bloot been tot bijna aan de knie, dan een schreeuwerige bermuda van Billabong of zo en daarboven, al naargelang het weer, een T Shirt, pullover met kap, en een pet met kap erover of wollen muts op het hoofd. Nog eens : rare jongens die Kiwi's. Om nog eens naar Dunedin te gaan, geen tijd meer. Ook het weer viel weer eens tegen, nat en nog eens nat - dus maarondergronds vandaag ; de Waitomo grotten. Groot en met miljoenen glimwormpjes, toch wel de moeite. Nu zijn we in Hamilton, nog drie keer slapen en ons vliegtig vertrekt alweer vanuit Auckland. Dus allemaal: tot binnenkort IRL.
In Wellington hebben we dan eindelijk het grote museum Te Papa bezocht, met heel veel informatie over hoe Nieuw Zeeland ontstaan is en over de vroegere Maori geschiedenis. Ook het "mainland sanctuary" van Karori hebben we bezocht en er een behoorlijke wandeling gemaakt. We hebben er ook nog eigenaardige vaststellingen gemaakt toen we een restaurant zochten: De meeste Italianen hebben er spleetogen ! Nadien zagen we in de kebabzaken dat ook de Turken er spleetogen hebben. Rare jongens daar. Ondertussen hebben we een van de slechtste NZ wegen bereisd, nog slechter dan een karrespoor bij ons - van Wanganui naar Pipiriki en van daaruit naar Raetihi. Slippend van links naar rechts en ondertussen rotsblokken ontwijkend van een paar ton, in het midden van de weg. In Pipiriki ontmoetten we twee dames - eentje Maori - in een drankstalletje die nog nooit een Belg hadden gezien. Vriendelijk en leuk, we hadden moeite om er weg te geraken. Wanganui zelf is niet toeristisch maar ten onrechte - het is een heel aangenaam stadje met enkele mooie winkelstraten en een vriendelijke bevolking. Hier in National Park Village wilden we dan eindelijk de Tongariro Crossing doen in het mooie maar winderige weer. Wat bleek: boven in de bergen rukwinden tot 90 km/u en dat blaast je gewoon van de kraterwand af. De voorspellingen waren enkel nog erger. Als alternatief een wandeling gemaakt naar de Tama Lakes, inderdaad zeer winderig maar mooi. En vandaag bleek dat de voorspelling totaal fout was, een ideale dag voor de Crossing, maar wij hadden mountainbiken op het programma. De 42nd Traverse. 48 Km in totaal over verschrikkelijk slechte weg, met een vijftal riviertjes die we over moesten met natte voeten en schoenen als gevolg. Ook nog een zestal quads en moto's die ons tegenkwamen. De verhuurder van de bikes dacht dat we, omdat we fietsers zijn, een zes uren nodig zouiden hebben. We deden het uiteindelijk in 3u 40 min. Dus was t wachten tot 3u tot we opgehaald zouden worden. Alles in het dorpje was dicht: geen cafe of restaurant te vinden tot 20km in de omtrek. Enkele damers die onkruid bespoten aan de wegkant boden ons de rest van hun lunch aan en een meisje met een snuisterijenwinkeltje kwam met waterglazen en ijsklontjes aandraven - vriendelijke mensen die Kiwi's. Morgen weer ervandoor - naar Waitomo, een van de laatste "to do's" van onze reis. Tot dan maar weer.
De laatste dag in Kaikoura was weer eens een hoogtepunt.
's Morgens op zoek naar zeevogels in een klein bootje, en of we er gevonden hebben !!
Niet lang nadat we op weg waren zagen we al enkele albatrossen maar die schipper voer gewoon verder. Nogal raar als je nagaat hoeveel moeite we al gedaan hadden om in Otago albatrossen te kunnen zien.
Nog een beetje later zagen we een vlucht Hutton's shearwaters maar die kwamen niet dichtbij. En toen een grote grijsbruine vogel achter ons aan, samen met een vlucht kleinere meeuwen - een giant petrel volgens de schipper. En toen... legde het bootje zich naast een vissersboot. Daar was de bemanning vis aan 't schoonmaken en het zag er zwart en wit van de vogels. Verschillende soorten albatrossen en kaapse meeuwen en eigenlijk nog teveel om op te noemen. Indrukwekkende beesten met een vleugelspanwijdte tot 3m60 die albatrossen. En ruzie maken onder mekaar met de vleugels wijd open en de staart fier opgericht. We keken onze ogen uit.
Op de middag hadden we weinig tijd over - om met de collega's van de dolfijnenboot mee te gaan. Een redelijk groot gezelschap dat vooral met de beestjes wilde gaan zwemmen, in wetsuit.
Heel snel zagen we de eerste dusky-dolfijnen maar de boot voer verder tot we een groep van wel 300 tegenkwamen. De zwemmers van onze boot zagen er meer uit als walvissen - de dolfijnen waren het snel moe - maar dan voeren we naar een andere groep.
De beestjes waren bij momenten heel speels, springen en rollen en rond en onder de boot door zwemmen.
De zwemmers waren ondertussen wat met minder - een paar uit het water gekomen door de kou, een paar om hun middagmaal terug in de zee te k..tsen, want het was nogal winderig en de boot zwalpte op en neer.
Mooie fotos weer kunnen maken.
En dan deze morgen eruit en naar Picton om de oversteek naar Wellington te maken.
Morgen zien we dus weer verder.
Het was gisteren een overgangsdag met veel kilometers om het grote en drukke Christchurch te vermijden. De weg was weer een "scenic" route met constant zicht op de sneeuwtoppen van de bergen van de Great Divide, net onder de foothills ervan. Weinig verkeer dus we schoten goed op en waren nog redelijk vroeg in Kaikoura. Dit stadje is sinds een tiental jaar uit z'n voegen gebarsten sinds ze toeristische uitstapjes organiseren om walvissen, dolfijnen enz te bekijken. Wij natuurlijk ook mee vandaag, en ja - drie potvissen gezien. Enorm indrukwekkende dieren die toelaten dat je ze van dichtbij gaat bekijken. Je ziet er wel maar het bovendeel van, de enrome kop zit steeds onderwater maar je ziet ze regelmatig waterpluimen blazen. Twee van de drie doken sierlijk onder, met de grote staart boven water. Enkele goede foto's van kunnen maken. Voor dolfijnen en zeevogels hebben we een nieuwe trip geboekt voor morgen. Ondertussen nog de robbenkolonie bezocht - ook hier weer een paar goede foto's gemaakt van bekvechtende mannetjes. Overmorgen kunnen we dan vroeg vertrekken naar Picton om terug naar het noordeiland te varen, daarmee begint dan het allerlaatste deel van onze reis in Nieuw-Zeeland.
Het was gisteren eigenaardig om te zien: van een streek waar je uitgeregend wordt stilaan hoger langs drie opeenvolgende stuwmeren, nodig om de grote irrigatiemachines draaiende te houden, naar een dorre droge streek voor Mount Cook. We overnachtten in het dorpje Mount Cook zelf, 250 inwoners buiten het toeristische seizoen - anders een 200 meer. Als dit dorpje in Europa zou gelegen zijn, zou het aantal inwoners niet meer te tellen zijn, en zouden de prijzen van het onroerend goed de pan uitswingen. Er is weinig keuze, dus duur - net zoals bijvoorbeeld uit eten gaan (wat we dus niet deden). De YHA backpackers blokhut was nogal rumoerig 's avonds, voor het eerst de oordopjes gebruikt. Vanmorgen op tijd eruit en op weg naar Hookers Lake, een mooie en makkelijke wandeltocht via twee swingbruggen naar een gletschermeer. Ze hadden weer een aantal blikken Japanners opengetrokken die we voorbij moesten maar ze gingen beleefd een stapje opzij voor ons. Domo arigato hoor. Er dreven raar gevormde ijsschotsen in, en we hadden er een prachtig zicht van dichtbij op Mt Cook zelf. Namiddag terug naar Twizel om inkopen te gaan doen en dan verder naar Lake Tekapo. Het meer zelf wordt nogal geoemd omwille van de speciale kleur maar dat hadden we gisteren al erder en mooier gezien. Ook de oude kerk uit 1935 "Church of the Good Sheperd" is bekend. Er liepen dan ook tientallen toeristen rond. Lake Tekapo is een afknapper dus. Nu een plaatsje gevonden om te overnachten op de weg naar Geraldine. Morgen wordt het weer een dagje op de baan - richting Christchurch. Daaag.
Tjonge, onze tweede dag op Stewart was een maat voor niets, regen - hagel - wind, amai. Nikske kunnen doen. De volgende morgen de veerboot genomen in de stromende regen maar gelukkig was de wind wat minder. Er kwamen nog metershoge golven langs bakboord (wat is t nu weer - links of rechts - weet je het ?) maar de ruwe rit van de vorige keer met het neersmakken in de golfdalen was er niet meer bij. Daarna opnieuw de Catlins in gereden, weer een heel andere streek met meer grazige vlakten en heel veel schapen. Paar keer tot aan de kust gereden bij een vuurtoren en daar zeeleeuwen gezien. De kustlijn is ook daar erg woest. De nacht brachten we door in Otago - het schiereiland beneden Dunedin. Om 4 uur gisteren werden we opgepikt voor een natuurtoer - in mooi zonnig weer. Op Taiaroa Head zagen we koningsalbatrossen vliegen - en ook de wind en de regen deden hetzelfde. Van daar uit naar een plaats waar de geeloogpinguins aan land komen en nestelen. Ze waren erg mooi te zien door de nog steeds stromende regen, toch goed kunnen fotograferen. Ook hier lagen weer een paar zeeleeuwen op het strand. Er werd nog naar een strand met pelsrobben gewandeld maar ik bleef toen in het busje, had genoeg van de regen. Freddy is uit straffer hout gesneden en ging wel mee - en kwam druipend en soppend terug. Het heeft meer dan een dag en een nacht geduurd om zn kleren droog te krijgen. Ondertussen zijn we terug naar de bergen toe gereden en dan maar direct naar de hoogste van allemaal: Mount Cook. Eerst nog langs de boulders in Moeraki die inderdaad de moeite waren met mooie dooraderingen. Je vraagt je af hoe de zee die stenen zo mooi rond heeft kunnen slijpen. Maar wel heel toeristisch en lawaaierig, bah - dat zijn we niet meer gewoon. Prachtig weer vandaag, je houdt het niet voor mogelijk wat een verschil met gisteren - en door een prachtig landschap. Je zou elke kilometer kunnen stoppen voor een foto. Heel veel lupinen langs de weg en sommige heuvels kleuren volledig geel door de bloeiende brem. Morgen een wandeltocht op het programma en dan stilaan richting Christchurch. Tot dan.
Hoi allemaal - bedankt voor alle reacties tot nu toe, dat doet goed aan ons hartje. Ook merci vanwege Freddy voor de verjaardagswensen, Ondertussen zijn we in Fjordland nog een tripje gaan maken: een cruise met overnachting in Doubtful Sound. Geen grote boot, er was voor 12 passagiers plaats. Wij twee waren er en nog twee israeliers. En drie bemanningsleden. We werden dus nogal verwend - alsof we van de familie waren. Een spijtige zaak echter dat er geen dolfijn te zien was, nog geen vin. Dat was al een paar weken zo - volgens Des, de kapitein. Bij gebrek aan dolfijnen dan maar gaan vissen - ik heb mijn allereerste vis gevangen! En nog ne stoere rode kabeljauw. Freddy deed nog beter: hij had er twee dikke en dan kreeg hij een haai van zo een anderhalve meter aan de lijn. Het beest brak de lijn op het einde - te sterk en te zwaar. Daarna goed geslapen op het water maar er vroeg uit. Doubtful Sound moet een van de mooiste fjorden ter wereld zijn. Even na de middag terug in Te Anau - dat we nu wel gezien hadden. Dus op weg naar het zuiden langs de scenic route. Stilaan weg uit de sneeuwbergen naar de heuvels. Heerlijke verblijfplaats gevonden tegen een heuvel aan met zicht op zee. Gisteren dan naar Invercargill en verder naar de Catlins - vuurtorens, een zeeleeuw gezien die niet aan land wilde komen en even verder een eeuwenoud versteend woud dat bij eb boven water komt in Curio Bay. Dan naar Bluff voor de ferry naar Stewart Island. En dat was de moeite: voor zulk een hobbelig ritje moet je op de kermis flink betalen. Niet iedereen kon zijn lunch binnenhouden maar wij vonden het plezant. We hebben hier ondertussen meer tijd op zee doorgebracht dan de rest van ons vorige leven. Vandaag was het het dan weer natuurtijd - met een gids van Ruggedy Range een ganse dag op Ulva eiland, waar alle possums, stoats en ratten uitgeroeid zijn. Ons groepje telde 5 personen, waaronder een koppeltje van Kwaadmechelen - de wereld is klein. Heel veel mooie en zeldzame vogeltjes en bijzonder plantenleven met veel wilde orchideeen. Alleen werd de wind steeds sterker en de zee steeds wilder en we moesten nog terug naar het hoofdeiland. Dat werd dus weer eens een wilde rit in een notedopje. Tot zover voor vandaag, ik moet nog terug door de regenvlagen die opgestoken zijn en kokerellen en was en plas roepen.
De twee dagen voor ons vertrek is er geen berichtje meer toegevoegd. Had gehoopt om van een bungeesprong te kunnen schrijven maar het waaide te hard.
De nodige adrenalineshot kwam van de jetboot, een natte waaw-ervaring. Rakelings langs de rotsen in een canyon tegen een snelheid van meer dan 80 per uur, met tussendoor nog draaikes van 36o graden. Ook bezochten we Arrowtown, een oud goudzoekersstadje met enkele oude Bokrijk-huisjes waar de Chinese kolonie vroeger verbleef.
En dan.... het vertrek voor de Milford Track. In totaal 39 mensen in onze groep, waarbij een gezelschap van 20 Australiers. Een paar fervente wandelaars uit Hong-Kong - anderen uit Canada, Engeland, Singapore... Ook enkele goed getrainde oude dames !
We vertrokken onder begeleiding van 4 gidsen. De opvang is steeds prima geweest met erg lekker eten en drinken. De eerste dag was het vooral kennismaking - een koppel Australiers met nog een vriend erbij lag ons goed vanaf de eerste ogenblikken: de man is een gedreven fietser en fietste vorig jaar nog Alpe 'd Huez op.
Dag 2 begon het nog rustig met redelijk mooi weer, 16 km voornamelijk langs een rivier op. En 's avonds een verrassing voor onze Freddy: een verjaardagstaart met kaarsjes erop, en kusjes van Claudine - een van de gidsen - er nog bovenop. Ze hadden zich eerst nog een dag vergist en de taart is in de namiddag nog per helicopter naar Pompolona Lodge gebracht moeten worden. Een verjaardag om nooit meer te vergeten.
Dag drie was het menens, 15 km ofwel steil bergop ofwel steil bergaf, van in het begin in de regen en hogerop door de sneeuw. Mc Kinnon pas over waar het erg waaide en berekoud was. Freddy en ik kwamen als vierde en vijfde binnen om kwart na twee 's middags. Nadien nog even naar de vijfde hoogste waterval ter wereld gewandeld. De laatste wandelaars kwamen binnen om 9 uur 's avonds - het was nog net licht.
Gisteren dan de laatste dag met meer dan 21 kilometers - opnieuw door een prachtig landschap maar op het einde hadden we er wel genoeg van - pijnlijke voeten en knieen en spieren - maar de meesten hadden het nog moeilijker. We hebben goed gepresteerd tussen al die getrainde wandelaars, het was een onvergetelijke ervaring. Toen de lodge in zicht kwam, was dat weer even knipperen - het enige privegebouw in de Milford Sound met zicht op Mitre Peak (ook vanuit onze kamer).
Vandaag niks meer gewandeld, enkel nog een cruise op de Sound en daarna een lange busrit terug naar Queenstown.
Vandaag verder nog wat winkelen en uitrusten en morgen op weg naar Te Anau waar we overmorgen de boot nemen voor Doubtful Sound. Tot dan.
Vannacht en vanmorgen een ratelende regen op het dak. Eerste zicht vanmorgen: weer van datte. Wolken die zo laag hingen, tot op de zeeoppervlakte. De bergen niet eens te zien. Zo een weer dat je zegt dat er geen betere plaats is als in bed, bah. Dus maar op pad richting Queenstown. Stilletjesaan werd het wat minder nat. Een waterval op 2 min vd weg was de moeite waard. Na een kleine 100 km: is dat geen zon - daar op die bergflank ? Ja hoor, weg regen en na nog wat kilometers zelfs geen wolkje meer te zien. Hoera !!! Een stop ingelast bij de Kawarau river waar de eerste bungeejumps zijn gebeurd en waar je dat nog altijd kan - indrukwekkend. En dan Queenstown, kleiner centrum dan het aantal inwoners doet vermoeden maar heel gezellig. Mooi ook, met het mooie meer met de sneeuwgetopte bergen op de achtergrond. In de voorbereiding toch even misgeteld - we starten de Milford Track pas op vrijdag en die duurt tot dinsdag - zo lang weer eens geen telefoon mogelijk. En morgen... laat dat even een verassing blijven.
Dany en Freddy
