ONDERWEG Wouter Op 9 mei 2011, tijdens de derde etappe van de Ronde van Italië, maakt de zevenentwintigjarige Wouter Weylandt, een dodelijke val tijdens een afdaling van de Passo del Bocco. Zijn vriendin An Sophie was op dat moment vijf maanden zwanger van hun eerste kind. Tussen Oudenaarde en Gent, langs de Schelde, staat een klein monument ter nagedachtenis van de renner en twee van zijn beste vrienden, waar hij zo vaak samen mee onderweg was. Frank, mijn compagnon de route, en ikzelf maken even halt en lezen de tekst van auteur Willy Verhegge. Een gebaar dat elke wielertoerist minstens een keer zou moeten doen bij het passeren.
'We horen je lach en adem nog, beste Wouter, zien de glans van zweet en regen op je benen, we fietsen nog altijd hijgend achter je stevige body aan wanneer de Schelde plots een lang, grijs rouwlint wordt. Maar we dromen, lieve vriend, we dromen dat je er nog bent, ook al ben je even uit het zicht verdwenen. Want renners sterven niet, Wouter, en zeker jij niet met je gulle glimlach, je schalkse Uilenspiegelblik, het grote sterke hart ook waarmee je nu nog zonder dat we je zien of horen, warmte naar ons toe waait, telkens wij hier fietsen. Zet ons uit de wind, beste ploegmaat, gun ons de beschutting van je kracht en schouders, duld ons in je wiel en blijf leven in de warmste plek van ons treurend hart dat voor jou blijft slaan. Tot in de wieler eeuwigheid. willie verhegghe
In het herdenkingsmuurtje staan ook foto's twee van zijn trainingskameraden. Frederiek Nolf en Dimitri De Fauw. Ook zij lieten op jonge leeftijd het leven. Over de tragische omstandigheden wil ik het nu liever even niet hebben. dc
ONDERWEG Omdat de slagbomen ons beletten door te rijden, kreeg ik ruimschoots de tijd even naast hem te gaan staan.'Alles in orde Mark? vraag ik aan de rijzige gestalte die een uur geleden nog languit op de grond lag, nadat hij een bocht iets te kort aansneed. Wat bloed op de bil is het enige merkbare spoor van zijn tuimelperte die veel erger had kunnen zijn. Ook als je valt moet je geluk hebben. Het peloton trekt zich weer op gang en omdat de groep zo groot is weten ze vooraan nauwelijks wat achteraan gebeurt. Hoe kwetsbaar is een mens van wieg tot graf? Griezelig om zo'n struise atleet daar zo stil te zien liggen. Gelukkig komt hij snel recht want het is vaderdag vandaag!🙄 F.F.
ONDERWEG Pieter duidt op doortastende wijze de kopmannen aan voor de rit naar Geraardsbergen en belendende percelen. Hij heeft iets van Machiavelli, Italiaanse diplomaat, politiek filosoof, militair strateeg, historicus, dichter, toneelschrijver en humanist gevestigd in Florence tijdens de Italiaanse renaissance. Zo kennen we hem en we zijn gewoon aan zijn dominante manier van doen, een beetje bazig dat wel. We vertrekken want het is nog een heel end en met acht trappers die de kop nemen komt er onmiddellijk koren op de molen. Van Boven speelt met de pedalen. Hij heeft een grijns op het gezicht. Ik kijk naar zijn dijen, kuiten en billen en dan naar de mijne. Nou moe! Op één van de hellingen waar zowat iedereen angstvallig het asfaltfietspaadje neemt, kiest hij resoluut voor de kasseien en met grandeur laat hij zien wat hij in zijn mars heeft. Enkele keren per week met de fiets naar Doel en terug rijden werpt duidelijk zijn vruchten af. Willy Temmerman heeft al snel in de gaten dat het beste er bij mij af is na de Congo-berg. 'Is je vat aan het leeglopen?', vraagt hij zonder dat de anderen het horen. 'Heb je wel genoeg gedronken?' Toch wel, maar geen La Chouffe, zoals Pieter en Alain wel deden. Zelfs geen bruin bier met schuimende col waar Rudy gulzig zijn lippen aan zet. Freddy kan zich niet in de hoogste regionen handhaven. Een dipje dat toch wel aankomt. 'Ik heb nog wel een gelleke voor jou', zegt Etienne vaderlijk en met een schouderklopje geeft hij mij wat extra energie. Dat helpt! Ik kom erdoor... De hellingen volgen elkaar in een snel tempo op en iedereen maakt dankbaar gebruik van de tweede bevoorrading in Peizegem. Ik smeer mijn ketting voor de laatste veertig kilometer en mijn benen met zonnecrème. De foto's spreken voor zich. Ondanks de niet te onderschatten lastigheidsgraad van de rit, zie ik alleen maar contente gezichten van mensen die graag met de fiets rijden en al eens een tandje durven bijsteken. Ja Katrien. Je hebt duidelijk aan kracht gewonnen! Erik van Pottelberghe heeft duidelijk energie te koop. Het lijkt wel of hij moet zich gedurig bedwingen om niet met zijn krachten te woekeren. Hij houdt zich in en doet mij denken aan een man die de liefde bedrijft zonder voorbehoedsmiddel. Tijdens onze tocht zijn er waarschijnlijk nog meer en veel betere moppen vertelt, maar die heb ik dan spijtig genoeg niet gehoord. Om maar te zeggen dat de sfeer andermaal opperbest was en dat ik de lekkerste knapzak van allemaal had. Freddy gaat slapen met de illusie dat zijn beste moment nog moet komen... F.F.
ONDERWEG Natuurlijk is er voor elke volgende rit een zekere spanning. Niet omdat ik op de Muur of Bosberg achteruit zal bollen . Ook niet omdat ik door de afstand kramp in de kuiten zal krijgen of omdat de volgwagen mijn nagelnieuwe pomp weer tot moes zal reduceren. Neen. Niets van dit alles. Noem het eerder een gezonde opwinding waardoor ik meer dan vroeg genoeg wakker ben. Tijd genoeg om mijn hoofd en benen te scheren, als een koning te ontbijten en mijn haar te kammen. 'Wilt ge twee rijsttaarten van de bakker meenemen?' vraagt Etienne. Net als ik is hij nu ook wees, nadat hij na zijn moeder nu ook zijn verloor. Op hoge leeftijd, dat wel. Maar het blijft altijd moeder of vader. Tijd heb ik ook om onze kater Filou eten te geven, mijn drinkbussen te vullen en mijn knapzak te maken. Op de Vesten en de Kapelmuur wil ik schitteren in de zon! Zou ik mijn benen insmeren? F.F.
ONDERWEG... Gisterenavond stonden de glazen nog gevuld op tafel. Klinken! Een huis koop je nu eenmaal niet elke dag...Proficiat Anouk! 's Middags had ik al een Rodenbach soldaat gemaakt en s'avonds, voor de roze cava, een Kriek omdat het zo warm was. Vanmorgen was mijn darmflora dan ook niet echt wat ze moest zijn. Niet die vaste substantie als je begrijpt wat ik bedoel. Verder liever geen details. Tussen Verrebroek en de dijk blijft de fietser die al een tijdje voor mij rijdt plots staan, draait zich om en roept: 'Zal het regenen?' Als een volleerde Armand Pien antwoord ik zelfverzekerd: 'Neen! Tot twaalf uur blijft het hier droog! Maar ik heb natuurlijk geen glazen bol... De lucht boven Hulst en Sint-Niklaas is zo zwart als roet. Op de Westerschelde zie ik een grote boot die helemaal uit het verre Spanje komt gevaren. Op het dek staan zeker honderd knechten van de Heilige Man te zwaaien naar de mensen die aan wal zijn gebleven. Heb ik nu echt zoveel gedronken gisterenavond? Walsoorden. Het begint te druppelen. Aan een vervallen loods stop ik om mijn regenjas aan te trekken en omdat mijn darmen mij weer parten spelen. Terugkeren is geen optie en het is, hoe raak het ook mag lijken, heerlijk fietsweer want de atmosfeer zit vol zuurstof. Ik verman mezelf! 'Freddy; je wist dat het kon regenen en je bent toch vertrokken! Niet zeuren, niet zagen! Trappen! Het is een mentale oefening. Yes I can! De Knuitersrit wil en zal ik rijden. Mijn global position system laat mij niet in de steek. Regen wordt een zegen eenmaal je nat bent. 'Zouden vrouwen zich ook ver-'mannen'? vraag ik mij af terwijl de lucht boven Heikant begint uit te klaren. Flipken Hoens steekt zijn duim op. Die koeken uit den Aldi, met confituur-vulling smaken heerlijk en zijn hapklaar voer voor een wielertoerist, zal ik later tegen mijn vrouw zeggen. Aan het kapelletje in Kemzeke, bel ik haar. 'Hallo; Ben je droog gebleven?' 'Neen; niet helemaal', is een andere manier om te zeggen dat ik kletsnat ben. 'Wil je iets doen voor mij?' 'Ja; wat?' 'Een wasmandje in de gang zetten, een doek op de grond leggen en een bad laten lopen? Over twintig minuten ben ik thuis!' Op mijn gsm zie ik een bericht van Jo, die aanvankelijk wou meerijden, ware het niet dat zijn knieën vol water stonden. 'Ben je gaan beewegen om iets goeds te verkrijgen?', vraagt hij. Speciaal voor jou, Jo! Opdat je beter zou kunnen bewegen... Sint-Niklaas ligt er kurkdroog bij als ik thuis kom, maar dat kan mij geen bal schelen. Een dampende schotel komt uit de keuken. Ik laat het mij geen twee keer zeggen! Achter elke wielertoerist staat een sterke vrouw en een snorrende wasmachine... F.F.
Onderweg... Fietsen langs de Durme. Soms is het best wel komisch om zien. Hij voorop met forse tred, stevig in short en sandalen. Zij tien meter achterop met verbeten trek om de mond. Beiden met de voorgeschreven helm op het hoofd. Scheef. Op haar gezicht kan ik lezen wat ze denkt... 'Moet hem weer zien vliegen! Hoe dikwijls heb ik u al gezegd dat gij veel te rap rijdt!? Ge weet dat ik u niet kan volgen en toch doet ge het weer! Ze bijt haar op lip om haar opwellende tranen te bedwingen. Hij kijkt noch op noch om. Zij scheert rakelings langs de paaltjes, hij kiest richting Zogge. 'Drinken was er ook weeral niet bij! Zeker tien gezellige terrasjes zijn we voorbij gefietst, maar meneer zit weer op zijn centen!' Zij ziet scheel van de dorst, hij drinkt van zijn lauwe drinkbus. Vanavond zit het er gegarandeerd weer bovenarms op. 'Gij kunt beter alleen gaan fietsen, dan rijdt ge zo rap als ge zelf wilt!' Hij denkt: 'Oef, doel bereikt...' Hoe schrijf je 'Hoegaarden?' vraagt de jongeman die ons bedient. Euh... Het zijn moeilijke tijden voor de Horeca. dc
ONDERWEG 'Mag ik jullie nog iets vertellen?' vraagt de man die net voorbij de brug van Wetteren bij ons is komen aanpikken voor hij zijn eigen weg verder zet. Mijn zoon is dertig geworden en mijn vrouw is kort na de bevalling in een zware post-natale depressie gevallen waar ze nooit meer helemaal is uitgekomen. Mijn kompaan en ikzelf zijn een beetje uit ons lood geslagen en weten niet goed welke richting uit te kijken. Wat zeg je daarop? Dat verdriet of menselijke miserie niet op iemand's gezicht af te leven valt. Tot even daarvoor waren we drie fietsers die toevallig dezelfde richting uitreden, zonder naam of gezicht en nu staat we plots oog in oog met een man die zijn verhaal even kwijt wil en misschien wegkwijnt van eenzaamheid. Hij moet in Hamme zijn, maar als we naar een adres vragen blijkt dat zijn bestemming eerder Zogge is. Of we zin hebben om samen iets te gaan drinken, vraagt hij. 'Want ik wil jullie graag eens trakteren!' Misschien hadden we zijn uitnodiging niet mogen afwimpelen en hadden we ons kunnen openstellen voor een medemens in nood. We hebben hem een goede vaart gewenst en een behouden thuiskomst in Lochristi, waar zijn gehavende vrouw wellicht op hem wacht. Thuis wacht ons een warm bad, een pasta-maaltijd, zorg en aandacht. Je staat er niet altijd bij stil, maar het is niet altijd voor iedereen even evident. F.F.
Toen ik gisterenavond laat thuiskwam was ik getuige van een gezellig samenzijn van 'allochtone' jongeren op de hoek van de Plezant- en de Joseph Lonckestraat. Kletsen, dansen, roken, eten en drinken...Dingen die jongeren doen, zoals wij vroeger deden... Goedgelovig als ik ben, dacht ik nog: 'Die gasten ruimen straks hun lege verpakkingen en afval wel op!' Niets daarvan! Tot mijn ontsteltenis moest ik deze ochtend vaststellen dat het pleintje herschapen was in een kleine vuilnisbelt. Omdat het mij danig tegen de borst stuit besluit ik om er foto's van te nemen en op het smoelboek te posten. Delen mag maar moet niet! Normaal zou ik geen onderscheid maken tussen autochtoon of allochtoon, maar deze keer doe ik dat bewust wel op het gevaar af als racist afgeschilderd te worden. Het waren dus allochtone jongeren! Ben er rotsvast van overtuigd dat kinderen het gedrag van hun ouders kopiëren en leren wat goed is en wat niet. Met andere woorden; als ze het goede voorbeeld niet krijgen leren ze niet dat sluikstorten niet deugd. Wij waren zeker geen heiligen toen we jong waren; maar hebben wij dit echt ook gedaan? Dat kan ik moeilijk geloven maar spreek mij tegen als het wel zo was... Het is onze taak, zelfs onze plicht om te reageren als we dergelijke zaken opmerken en dat had ik gisterenavond ook moeten doen! Ook al waren ze met tien en ik alleen. Ondanks alles geloof ik nog altijd in de kracht van het woord en directe communicatie. Ondanks alle inspanningen en politiek geleuter moeten we vaststellen dat integratie een fabel is waar goedgelovige burgers veel belastinggeld aan verspillen! Natuurlijk bestaat er een meldpunt om dit soort wangedrag te signaleren. Overmorgen wordt dit stort opgeruimd en volgende week is het wellicht weer van dat... Wie denkt dat ik mij zal laten verleiden tot een spelletje 'vreemdelingen-schelden' heeft het verkeerd voor! Ik beperk mij tot de feiten en mijn ongezouten mening. De mening van een boze inwoner van Sint-Niklaas. De Spoorweglaan. Voor één keer niet de slimste, wel de vuilste straat! dc
DE WIELERTOERIST In de bar luister ik met open mond en vol ongeloof naar hun spannende verhalen over drieste ritten die ze her en der hebben gereden. Hoeveel keer zijn ze de Mont Ventoux opgereden en langs welke zijde? De steilste kant natuurlijk! Les Trois Ballons, Luik-Bastenaken-Luik en natuurlijk de grote Ronde van Vlaanderen. Mijn prestaties op de fiets verzinken in het niets en zijn peanuts in vergelijking met hun heldendaden. Cyclo hier, tourrit daar en heb je op Strava ons gemiddelde wel gelezen? Dertien gegadigden nemen de start in Nazareth. De eerste kasseistroken komen eraan. Paniek in de ogen! Waar is hier een fietspad of een gootje. We moeten toch niet over die verdomde stenen!?Liefst niet als het even kan! Ze stuiven alle kanten uit, nemen desnoods het voetpad om toch maar niet over die godverdomse kinderkoppen te moeten daveren. Duur materiaal niet bestand tegen zoveel onheil of ligt het aan de benen? Straks na de rit, opnieuw afspraak aan de bar voor nieuwe heldendaden? F.F.
Regen was er in de verste verte niet voorspeld. Mist hing er wel in de Vlaamse Ardennen. De afstand Sint-Niklaas/Destelbergen is een koud kunstje en de temperatuur is zalig om half acht in de ochtend. Rit voor het goede doel georganiseerd door de Bereden Politie van Oost-Vlaanderen, oftewel 'De Zwaantjes'. Afstand: 110 km. De mist zet zich al vrij snel om in druppelregen en aan de eerste bevoorrading horen we dat de Zwalm de nacht voordien zware onweders heeft moeten verwerken. De kronkelige wegen tussen en langs velden en akkers zijn op sommige plaatsen herschapen in een modderpoel en de brandweer heeft de handen vol om mensen her en der bij te staan. Het regent niet echt hard maar het houdt wel niet op. Frank rijdt van lekke band naar platte tube en zakt tot aan zijn enkels weg in de bruine smurrie waardoor hij niet meer in zijn klikpedalen raakt. De organisatie is voortreffelijk en de bevoorrading is navenant. Rijsttaartjes, droog gebak, bananen en energierepen. Vergeet ik nog iets? Berendries, Valkenberg en andere geniepige hellingen waar ik geen naam kan op plakken. We nemen ze allemaal. De bochten en afdalingen zijn best wel gevaarlijk en ondertussen zien we eruit als twee modderduivels na een cyclocross op de Koppenberg. Deze memorabele rit draag ik op aan iedereen die genoodzaakt is beroep te doen op een goed doel, is een gedachte die mij te binnen schiet en die ik deel met mijn gezel. De sandwiches en koude chocomelk, voorzien bij aankomst, smaken als manna in de woestijn. Tussen Destelbergen en Belsele rijdt Frank nog éénmaal lek, derde keer, goede keer. Twee uur later stuur ik een bericht naar mijn vrouw op vakantie in Lissabon. Was- en afwasmachine draaien. Modderkousen uitgespoeld in een emmer water. Fiets gekuist. Straks pizza eten. Honderdzestig kilometer fietsen in de regen. Dat is pure poëzie, maar vraag mij niet om dit uit te leggen. F.F.
🙄
