De Filippijnen; Het cursief verslag van mijn laatste verblijf (Juni 09-April 10)
De vele belevenissen van een "halve" Filippijn. De talrijke geillustreerde ervaringen, belevenissen, anecdotes, kursiefjes en colums van een Vlaamse senior, gehuwd met een Filippijnse die de Filippijnen al 30 jaar kent en bereisd. Steeds vaker van foto's voorzien.
27-06-2009
INLEIDING.
Beste familieleden, vrienden, kennissen en smpathisanten,
Velen onder jullie waren reeds op de hoogte van mijn nieuwe afreis; nu zowat één week geleden, naar vrouw en kind in de Filippijnen. Gewoontegetrouw wringt de Belgische regering zich in alle bochten, loze argumenten gebruikend, om Eden en Daryl Dave een verblijfsvergunning voor legaal samenwonen met mij te ontzeggen. Ik vond het zodoende beter om, na tien weken afwachten en voorbereiden in Vlaanderen, de kat verder uit de boom te kijken bij hen in de Phils. Bij hen voel ik me goed. Deze strijd tussen David en Goliath wordt nu binnen enkele maanden beslecht bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Al moet er nog wel eerst een zittingsdatum worden vastgesteld Wij wachten geduldig af. Het steekt mij niet op enkele maanden meer of minder
Ondertussen schrijf ik, zoals gebruikelijk, met de regelmaat van een aftandse klok, mijn reisimpressies en anekdotes neer en stuur ze naar jullie toe. En, zoals je zult merken, met beeldmateriaal. Want een foto zegt meer dan duizend woorden. Dit alles hopelijk tot jullie nut en vermaak Uw adresgegevens worden enkel gebruikt om deze mails naar jullie te kunnen doorsturen. In geen enkel geval worden uw gegevens aan derden doorgegeven en/of verkocht. Indien je in de toekomst deze cursiefjes niet meer wenst te ontvangen, een eenvoudig mailtje volstaat. Ik schrap dan jouw gegevens uit mijn bestand. Het omgekeerde mag natuurlijk ook; Mocht je nog liefhebbers kennen in je omgeving die interesse hebben om ook deze cursiefjes te ontvangen, graag een mailtje dienaangaande of geef hen mijn mailadres door. Danvangent@yahoo.com.ph Ik stuur hen mijn hersenspinsels met plezier toe.
Veel lees- en kijkgenot!
Danvangent.
UPDATE APRIL 2010.
Langs deze weg wil ik nog eens iedereen bedanken die voor ons stemde op de familiefoto in De Standaard.Wie het nog niet deed, kan dit alsnog tot einde april doen.
Nog meer dank voor degenen onder hen die ook hun vrienden aanzetten om voor ons te stemmen en ook zelf op diverse ander computers inlogden en ons zo weer enkele stemmen meer bezorgden. In totaal nu al meer dan 150 ! Het is een goede steun voor ons en geeft ons het goede gevoel niet alleen met ons probleem te staan. Ook de commentaren door diverse lezers gepost worden geapprecieerd en steken ons opnieuw een hart onder de riem.
Mooi verhaal wederom. Krijg alweer heimwee, behalve dan naar die Videoke bars. (Guadalupe)
Mooi dagboek, (Guadalupe)
Mooi verslag! (Dolfijn)
sappig verteld, kleurrijk en met de nodige humor(Baliw-katok)
altijd een vermaak om deze te lezen(Xav)
Prachtige verhalen met, voor een zeer onervaren reiziger, heel veel informatie ... Kom maar op met de volgende serie..(ook zonder foto's ) zeer lezenswaardig ... (Sasib)
leuke verhaaltjes, prettig om lezen ! (Baliw-katok)
Zit nu een broodje te eten en normaal lees ik de krant bij mijn ontbijt maar dit verhaal leest toch veel plezanter ! Ga zo door (Guadalupe)
Rij op rij, iedere keer een mooi verslag. Over allerhande onderwerpen over het reilen en zeilen in de Filippijnen. Iederere keer heel subtiel gebracht, maar de ware toedracht niet echt toedekkend. Menig persoon zal zich deze verhaaltjes later nog wel herinneren alsof hij het zelf meemaakt. Heel veel herkenbare punten, maar toch met een boodschap. (Digos)
Omdat je kennelijk een goede waarnemer bent en je bezoeken hier en daar goed voorbereidt zijn je verhalen rijk aan informatie. (Adriaan)
1.Tijd hebben,
2. Krant lezen/Nieuws bijhouden 3. Mijmeren in de schemer 4. Relativeren en de essentie zien 5. En het nog een beetje verwoorden Dat is het ongeveer. En anderen kunnen weer goed metselen. (O.B. Bommel en Tom Poes)
Ik heb het niet allemaal gelezen, maar vraag me wel af waar je de inspiratie vandaan haalt om zulke uitgebreide verhalen te vertellen, Respect, (Peter V.D.)
MOSLIMA. Ik was een uur vroeger dan gepland met het luchthaventreintje uit Gent vertrokken want het beloofde een topdag te worden van vertrekkende vakantiegangers die zondag in Zaventem. Ik zat comfortabel op een zitbank vlakbij de deur en uitgang van de wagon. Om mij te verstrooien las ik wat in een dun boekje handelend over hoe moslimas zich horen te gedragen. De trein is in feite tot Liedekerke een boemel die in elk onooglijk stationnetje stopt. Nadien versnelt hij zijn cadans om nog slechts in Brussel driemaal te stoppen en dan door te zoeven tot Brussels National Airport. In Lokeren kreeg in het gezelschap van een Moslima die klaarblijkelijk nog geen kennis had genomen van mijn belerende lectuur waarin men een onopvallende kledij wars van uiterlijke versieringen voorscheef. Mijn overbuur leek wel op een staalkaart van hoe het niet moet; haar voetlange outfit in tijgerprint was in schril contrast met haar rozerode, met zilverdraad doorweven halsdoek. Ze was behangen met dikke Oosterse juwelen en droeg een opzichtige merkzonnebril. Om het geheel nog wat opzichtiger te maken droeg ze er ook nog een lel van een merkhandtas bij, kompleet met riemen, gespen, sloten en klinknagels. Zohaast de trein in beweging was, prevelde ze zachtjes onverstaanbare woorden in het Arabisch(?) voor zich uit. Eenmaal Liedekerke voorbij, als de trein vaart nam, ging ze ook haar wartaal aan het omgevingslawaai aanpassen zodat al spoedig de ganse treinwagon van haar woordelijke ontboezemingen, weliswaar onverstaanbaar, kon meegenieten. Gelukkig stapte ze in Brussel Zuid af zodat we toch nog de laatste kilometers in alle rust konden afleggen. Inch Allah! (Sporend naar Zaventem, zondag 28/06/09)
DRUK. Zoals te verwachten was het erg druk op onze luchthaven. Ik had er dus goed aan gedaan om tijdig uit Gent te vertrekken. Nu had ik een veilige en comfortabele incheck- en wachttijd van een kleine drie uur voor de boeg. Het manueel inchecken gebeurde vrij vlot, ik was immers ruim op tijd. Bevrijd van mijn koffer en het zware opvouwbare wandelwagentje voor Daryl Dave, nam ik de tijd voor mijn laatste ochtendmaal op Vlaamse bodem voor de afreis. Een klein ontbijt, in de croissanterie van de vertrekhal, bestaande uit koffie, croissant en chocoladekoek kostte 7,5 en Abdul, de dienstdoende kassier probeerde een kleine tip te versieren door mij op mijn 10 slechts 0,5 terug te geven. Hetgeen hem niet lukte. Vanaf mijn tafeltje genoot ik niet alleen van mijn koffie met, maar ook van het uitzicht op de mensenmassa die zich meestal in etnische groepjes en families aandienden. Hier een groep kleurrijke Indiërs, of waren het Pakistani? Daar een familie Chinezen, even later een hele meute luidruchtige en gesticulerende Turken. Dan weer een familie met goedgeklede Italianen. Allen waren ze bijzonder opgetogen om spoedig hun familie, vrienden en bekenden weer te zien. (Zaventem, zondag 28/06/09)
FINNAIR. Ik vloog voor het eerst de route Brussel Helsinki Hong Kong - Manila. Tot Hong Kong met FinnAir. FinnAir is een stroeve, stugge luchtvaartmaatschappij die nog niet eens een eigen kantoor of balie op onze luchthaven heeft, enkel een vertegenwoordiging. Bij het inchecken behoort een vrije stoelkeuze niet tot de mogelijkheden. Ook kan de check in niet elektronisch, enkel manueel aan een balie. Deze en nog een paar andere eigenaardigheden, zoals de onmogelijkheid om het herboeken van de terugvlucht op een andere datum en het ontiegelijk slecht eten aan boord (zoals daar zijn; spinazieomelet met zoetzure saus!!!) deden me besluiten dat het niet alleen mijn eerste maar tevens ook mijn laatste vlucht met FinnAir zal zijn. (Zaventem, zondag 28/06/09)
HELSINKI. Op mijn vlucht naar Helsinki maakte ik kennis met een jonge Nederlander die eens in Helsinki verder doorreisde naar zijn eindbestemming in Groenland. Hij had daar samen met zijn vriendin een IT-bedrijfje. Het bleek een spraakvaar eerste klas; omzeggens de ganse trip vertelde hij honderduit over zijn belevenissen zowel met zijn bedrijfje als zijn avonturen in Groenland. Ik stak er wel heelwat van op. Bij het aanvliegen op Helsinki stelde ik vast dat Finland bestaat uit vele prachtige bossen, open vlaktes en vele meren. Het is grotendeels onbewoond en de steden zijn eerder klein. Eens geland op de uitgestrekte, maar qua gebouwen kleine, luchthaven constateerde ik dat er geen transferzone was. Reizigers op doorreis zoals ik, moeten dus eerst via de aankomst de grenscontrole passeren en dan proberen de vertrekhall te vinden. Veel Engelse indicaties kom je er niet tegen. In de vertrekhall bevinden zich zoals gebruikelijk een aantal souvenirwinkeltjes die benevens de gebruikelijke eenheidsprullaria ook Finse vodka in diverse sterktes en al of niet met vruchtensappen vermengd aanbieden. Ook vind je er diverse Finse juwelen en houtdecoraties. Zoals gewoonlijk bedank ik feestelijk voor die overprijsde aanbiedingen op luchthavens. Temeer omdat ik nog een lange reistijd voor de boeg heb naar Hong Kong en daarna Manila. Gelukkig was het eten op de long haul toch van een iets beter niveau, al was het toch nog niet om over naar huis te schrijven. (Vliegend naar Hong Kong, zondag 28/06/09)
ZONNECREME. De luchthaven van Hong Kong in een moderne flink uit de kluiten gewassen luchthaven die zijn runway voor een deel van de zee heeft ontnomen. Netheid en efficiëntie zijn er troef. Nu ook weer die bijna maniakale angst voor ziekteverspreiding; aankomende passagiers worden met warmtegevoelige cameras gescreend op koorts. Vrijwel al het personeel loopt rond met mondmaskers en witte handschoenen. Michael Jackson zou er nog een mooie videoclip aan hebben gehad Ik was ruimschoots op tijd zodat ik de incheck van de vlucht voorafgaande aan de mijne nog kon meemaken. Komt er plots een Chinese grondhostess met een bordje aanzetten waarop de CX 706 naar Manila was vermeld. Zij vraagt in haar beste Engels én Pilipino aan de wachtenden om dringend hun boardingpass na te kijken want men mistte zowat een ganse buslading passagiers op die bewuste vlucht en het was de last call!!! Na wat aandringen beginnen een aantal Filippijnen langzaam dit toch maar even te doen. Wat blijkt? In de wachtruimte voor mijn CX 701 vlucht naar Manila blijken ook die 60 Filippijnen te hebben plaatsgenomen die op de CX 706 moesten zijn. Zij hadden ergens Manila zien staan en dachten dat dit hun vlucht was. Dat er die dag meerdere vluchten waren dat was bij hen niet opgekomen Onder het voortdurend tot spoed aanvuren van de grondhostess en het omroepen van de final call voor de CX 701, zette de buslading zich in beweging. Op naar de juiste gate. Ondertussen kuierde ik wat rond langs de boetiekjes waar ik mij even verbaasde over een zonnecreme met een beschermingsfactor van 130! (Hong Kong, maandag 29/06/09)
CATHAI PACIFIC. De vlucht met de CX 701 was van een heel ander kaliber dan de FinnAir. Niet alleen had ik wat meer beenruimte maar ook het voedsel was stukken beter. Ik eet in principe alles, maar de wat eerder genoten spinazieomelet met zoetzure saus staat voorals nog niet op mijn favorietenlijstje! Wel klapte tijdens het wat ruw opstijgen van de B747-400 een luikje open en kieperden prompt enkele zuurstofmaskers uit hun houders op de passagiers neer linksvoor. Deze dachten dat er een probleem met de zuurstofvoorziening was. Toe ze echter zagen dat zij de enigen waren in het vliegtuig die deze zuurstofbehandeling te beurt viel, konden ze er toch om lachen. Nadat de opstijgprocedure was afgerond verbonden de airhostessen het losse luikje met stukjes kleefband zodat alles veilig terug op zijn plaats zat. Enkele uren later, even voor het middaguur, landde ik veilig en wel op NAIA, Ninoy Aquino International Airport te Manila waar Jolito, Edens broer, mij stond op te wachten. (Vliegend naar Manila, maandag 29/06/09)
VERKEERDE TERMINAL! Eden zou zowat een uurtje later dan ik toekomen vanuit Dipolog. Ik dacht dat zij met Cebu Pacific op de Centennial Terminal zou landen. Dus stonden Jolito en ondergetekende met kloppend hart zijn vrouwtje op te wachten aan de verkeerde terminal want Cebu Pacific landt (natuurlijk) op de allernieuwste terminal nummer 4 zowat anderhalve kilometer verder!Dit bleek na een kort telefoongesprek nadat ze daar was geland. Ik had dit kunnen weten, maar had wegens reisvermoeidheid een tijdelijke black-out. Met een taxi raakten we er toch. Taxichauffeurs rond de luchthaven zijn echte haaien en tijd voor discussie was er nu niet, dus betaalde ondergetekende zomaar eventjes 500 Php (!) voor dit korte traject. Nadien reden we gezamenlijk met een andere taxi naar ons hotel in Las Piñas zowat 10 Km verderop en betaalden slechts 220 Php! Fooi inbegrepen (Las Piñas, maandag 29/06/09)
AMBASSADE. Om alle eventualiteiten bij een mogelijke definitieve weigering tot visa voor samenwonen van de Belgische regering voor te zijn bracht ik vanuit België de nodige documenten mee om een attest geen huwelijksbeletselen te bekomen in de Belgische ambassade in Manila. Dit om desgevallend een huwelijk met Eden aan te gaan. Dit document wordt uitgegeven in het Engels want dienstig voor de Filippijnse autoriteiten. Een afspraak hiervoor maken is niet nodig; je kunt voor dit document elke dins- en donderdag gewoon binnenlopen om 10 u weliswaar samen met je Filippijnse partner. Omdat ik nog danig gebelgd was over het feit dat de Belgische autoriteiten, meer bepaald het ministerie van buitenlandse zaken in Brussel, Eden een visumweigering hadden bezorgd die was opgesteld in het Frans daar waar zij haar aanvraag had gedaan in het Engels en Nederlands, besloot ik op Belgisch grondgebied, wat de ambassade is, enkel Nederlands te spreken. Het begon al bij de Filippijnse deurwaarder - veiligheidsagent. In het Nederlands legde ik hem de komst van ons bezoek uit. Hij begreep er geen jota van. Ik schoof hem dan maar de richtlijnen in het Nederlands van zijn ambassade onder zijn neus. Hij capituleerde en verwees ons door naar een onbemande loket wat verderop. Na enkele tijd, ook hier een Filippijnse en bijgevolg Nederlandsonkundige bediende die ons te woord stond; Ik ook hier geprobeerd om in eloquent Nederlands en met de Nederlandstalige documentatie haar de komst van ons bezoek diets te maken. Tevergeefs. Tot vanuit het belendend overvolle wachtzaaltje haar een Vlaming ter hulp kwam. Hij had mijn uitleg gehoord en vroeg mijn toestemming ons even te helpen. Ik liet hem begaan en de Vlaming vertelde in vloeiend Tagalog aan de verbaasde Filippijnse bediende waarover het ging. Nadien vertelde ik hem in het wachtzaaltje waarom ik zo handelde. Hij kon mij alleen maar gelijk geven. Na enkele formulieren vragenlijsten te hebben ingevuld en zowat een uur wachten was het onze beurt. Hier werden we door een Nederlandskundige Belg te woord gestaan. We hadden geluk! Normaal duurt de afgifte van bedoeld document zowat drie dagen. Nu konden we het meteen meekrijgen doch wel na zon 1200 Php aan schrijf- en zegelrechten te hebben neergeteld. (Manila, dinsdag 30 juni 2009)
REISBUREAU. Omdat we zo onvoorzien goed konden opschieten in de ambassade wilden we de volgende dag al naar Dipolog omdat onze kleine Daryl Dave daar was gebleven onder de hoede van Edens ouders. En trouwens ook omdat Metro Manila voor ons wat té druk, té warm en overgepolueerd is. Wij dus asap naar ons vertrouwde reisbureau gebeld. Deze konden ons wel helpen maar waren ondertussen verhuisd naar een voor hen minder dure, maar voor ons veel verdere locatie. Dat was dus geen optie. Gelukkig wist broer Jolito nog een reisbureau vlakbij ons hotel in Las Piñas. Terwijl we daar onze boeking deden met Cebu Pacific kon ik ondertussen nog genieten van een gratis been- en voetmassage. Jammer dat het machinaal was. (Las Piñas, dinsdag 30 juni 2009)
NAAR DIPOLOG. De volgende morgen vlogen we naar ons verblijf in Dipolog. Na een voorspoedige vlucht van zowat anderhalf uur met Cebu Pacific landden we op Dipolog airport. Het was even wachten op de bagage en het wandelwagentje die ik meebracht vanuit Vlaanderen. Zoals gewoonlijk was het daar bij het verzamelen van de bagage een overdruk zootje maar ik, het klappen van de zweep kennend, stond strategisch opgesteld om bij het zicht van mijn spullen op de bagagewagens meteen in actie te kunnen schieten. Aldus gebeurde. Dan naar ons appartement. De verantwoordelijke van de appartelles stond erop om ons als welkomst op te wachten en ons met zijn airco busje voor het korte traject van minder dan 500 m. naar ons appartement te voeren. Het was een blij weerzien van Edens ouders en natuurlijk ook Daryl Dave. Hij herkende mij meteen. Onze DD was tijdens mijn 2,5 maanden afwezigheid flink gegroeid en hij kan al lopen. Stappen echter, moet hij nog leren (Dipolog, woensdag 1 juli 2009)
WINKELEN. Vlak na mijn thuiskomst in Dipolog maakte ik een boodschappenlijstje op voor mijn ontbrekende bare necessities. Want ik had geen zware of volumineuze dingen in mijn valies meegesleurd uit Vlaanderen en in mei of juni vanuit Vlaanderen een balikbayan box als survival kit naar mezelf hier opsturen behoorde niet tot de onmiddellijke mogelijkheden. Op het lijstje, Belgische hazelnootpasta van Allcrump bijvoorbeeld (Jaja, die vind je hier!) en mangoconfituur. En margarine, ongezoet brood en aardappelen. Natuurlijk ook rode wijn (tegenwoordig ook in brikpak verkrijgbaar!). Tot slot ook een paar steakmessen, want de oude waren spoorloos. Dat zijn zon beetje de Westerse dingen die ik nodig heb om wat normaal te kunnen eten en leven in de Filippijnen. De rest wordt dan wel dag aan dag, lepeltjesgewijs en volgens de actuele mogelijkheden aangevuld en aangepast. (Dipolog, donderdag 2 juli 2009)
HUWELIJK. Carol, een kennis van mijn vrouw kwam enkele dagen geleden met haar vriend Bong op bezoek om ons uit te nodigen op hun huwelijk. Hij werkt in Dubai en ze hadden elkaar via chatten leren kennen. Later ging ze hem daar opzoeken voor verschillende weken en nu was hij hier in Dipolog om alles voor te bereiden om te trouwen. Ze trouwden op woensdag om 10 u. in Galas, een verder afgelegen barrio van Dipolog in de Iglesia sa Dios Espiritu Santo. De IDES is een afgescheurde kerk van de Rooms Katholieke die de vroegere Latijnse misviering in ere houdt. Als door de Jezuïeten oud geschoolde kon ik de Latijnse gebeden erg goed volgen. Ik vertaalde er zelfs van naar het Engels ten behoeve van mijn vrouwtje. Na de huwelijksvoltrekking
Tot de dood ons scheidt...
gevolgd door de eredienst konden we met het bruidspaar meerijden tot de feestzaal in Dipolog centrum voor het Amerikaans geïnspireerde huwelijksfeest al noemen zij dit een receptie. Dit hield in dat het bruidspaar op een verhoog aanzit aan een voor hen met kleurrijke bogen versierde tafel. Net een prieeltje. Even verderop op begane grond zat, aan eveneens mooi versierde tafels, dan de zogeheten bruidsentourage aan. Zij bestonden uit zomaar eventjes acht getuigen, de bruidsmeid en de bruidsjonker, dan twee personen om hun pad te verlichten, nog eens twee om hun samen te kleden, dan nog twee om hen als één te binden, dan nog de Bijbeldrager, ringdrager en muntdrager. Tot slot dan nog de drie bloemenmeisjes. Aan de gewone gedekte tafels kwamen dan alle andere genodigden, zowat honderdvijftig, waaronder wij. Daar waar de tafels van eregenodigden reeds van spijs en drank (cola of Sprite) waren voorzien was het de bedoeling dat de andere gasten zichzelf bedienden aan een buffet. Ze vlogen als uitgehongerde leeuwen er op af. Net toen we van plan waren om ons dan ook maar naar dat buffet in beweging te zetten voor het allemaal op was, kwam Maricon, de bruidsmeid, ook al een kennis van mijn vrouw, ons verzoeken om bij haar gezelschap aan te zitten als deel van de eregenodigden. Wij daarheen. Het was niet alleen gemakkelijker voor ons, doch je had ook een beter overzicht op de zaal en de genodigden. We aten smakelijk (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
HUWELIJKSENTERTAINMENT. We waren zowat halfweg aan onze maaltijd toen de omroepster van dienst het bruidspaar uitnodigde om met de traditionele handelingen het feest verder luister bij te zetten. Voor degenen die niet zo erg vertrouwd zijn met die samen met de Coke en hamburgers naar hier overgewaaide Amerikaanse gebruiken, herinner je misschien dat huwelijksfeest in de film The Deerhunter met Robert De Niro. Eerst moest de erewijn worden gedronken. Dit bestond voor de gelegenheid uit een fles zoete rode Maria Clara sangria. Dat was nog best ook, vooral voor de bruid die een gewone rode wijn waarschijnlijk zou hebben uitgespuwd. Het had even wat voeten in de aarde vooraleer het bruidsmeisje Maricon de jonggehuwden had uitgelegd hoe je deze glazen met in elkaar gehaakte armen zonder morsen kunt ledigen. Maar het lukte. Applaus! Maricon, wel wetende dat wij wijn drinken, plofte de pas aangebroken fles voor ons neer en schonk ons nog in ook. Nadien moesten het jonge stel op een Weense wals de dans openen. Heelwat genodigden speldden kleine banknoten op het kleed van de bruid of de jas van de bruidegom. Kopspeldjes waren hiertoe voorzien. Even later riep de omroepster alle ongehuwde meisjes en vrouwen op de dansvloer. Een ervan kreeg het bruidsboeket van de bruid dat moest worden doorgegeven op de tonen van muziek. Degene die in het bezit van het boeket was wanneer de muziek stopte viel af. Ik hoopte van harte dat Eden, die ook meedeed, zou afvallen. Maar tevergeefs! Ze bleef zelfs als enige over! Dan moest de bruidegom zijn bruid ontdoen van haar kousenband. Alle ongehuwde mannen werden op de dansvloer verzocht. Maricon stond erop dat ik ook meedeed. Voor de fun Ook hier werd deze witte band op de tonen van muziek doorgegeven. Mijn God, wat gaf ik die kousenband door! Maar toen ik als laatste op de dansvloer overbleef met dat ding in mijn handen, ging er bij mij een lichtje branden. Doorgestoken kaart, ja! Toen moest ik ook nog deze kousenband zonder handen (!) aan het been van Eden schuiven en nadien met haar dansen. Ik had al voor hetere vuren gestaan, maar toch. De traditie wil immers dat dit koppel de volgende is die trouwt Tenslotte werd de reuze huwelijkstaart van drie verdiepingen door het bruidspaar gezamenlijk aangesneden. De bedoeling is dat de een, de ander taart te eten geeft. Dan was het de beurt om alle andere liefhebbers van stukken taart te voorzien. Ik zag er zelfs met taartvolle plastic draagtasjes van de sterk verminderende taart weggaan voor de thuisblijvers. Met het slinken van de taart daalde ook het gastenaantal zodat wij, na afscheid van het koppeltje te hebben genomen met felicitaties en bedanking, ook maar huiswaarts keerden. Ik moet toch nog eens met die Maricon praten, denk ik (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
IGLESIA SA DIOS ESPITITU SANTO. Voor de religieus geïnteresseerden kom ik nog even terug op de IDES. Dit is nu eens géén Amerikaans geïnspireerd genootschap maar een van de Rooms Katholieke religie afgescheurde kerk. Zij volgen nauwgezet de oude Latijnse misviering zoals we die destijds kenden. Afgezien van de lezing van de Schriftuur en de preek in de streektaal is alles verder Latijn. Ook de gezangen, met uitzondering van enkele profane liederen in verband met het huwelijk die werden ten gehore gebracht via krakende versterker en een stel luidsprekers. Met gebruikt echter zowel het oude altaar waarbij de priester met de rug naar de gelovigen is gekeerd als de moderne altaartafel. De pastoor in wit habijt wordt met monseigneur aangesproken en hun bisschop wordt als een heilige vereerd kompleet met foto geflankeerd door brandende kaarsen op een zijaltaartje. Net zoals de meeste andere gebedshuizen is ook hier de kerk geen toonbeeld van netheid. Betonvloer, ruwe muren van asstenen en een metalen golfplaten dak op hoekijzers gelegd. Alleen om en rond het altaar is het wat netter. Daar is de vloer, en zijn de treden met tegels belegd en de muren witgeschilderd. Deze kerk heeft geen kerktoren en klokken evenmin. Om de gelovigen tot gebed aan te sporen gebruikt men als grote klok een langwerpige bodemloze acetyleenfles en als kleine klok een wielvelg van een vrachtwagen. Het is een komisch zicht om één van de volledig in het wit geklede en geschoeide misdienaren zich ritmisch het lazarus te zien beieren op die naast het gebouw opgehangen voorwerpen. (Dipolog, woensdag 8 juli 2009)
Het kerkhoofd wordt als een heilige vereerd . Het kerkje...
RICHARD. Edens 17 jarig neefje, kwam eind mei vanuit Tampilisan voor enkele maanden naar hier om een opleiding te volgen als barman. Vermits zijn ouders het niet breed hebben en bijgevolg de eigenlijke opleiding werd gesponsord door een studietoelage vroeg Eden mij destijds toestemming om Richard te mogen logeren in de andere slaapkamer van ons appartement. Hij zou in ruil voor kost en inwoon Eden helpen met koken, wassen en zonodig op DD passen. Het was voor Eden ook een welkom gezelschap om tijdens mijn afwezigheid niet de hele tijd het appartement alleen te moeten betrekken met Daryl Dave. En zo geschiedde; Richard ontpopte zich tot een echte huisman in spe. Niettegenstaande hij nu sinds mijn aanwezigheid veelal bij Roland, een broer van Eden slaapt, is hij ook nu nog erg in de weer om ons met alles en nog wat behulpzaam te zijn. Kortom hij is het tegenbeeld van de doorgaans macho Filippijnse man die thuis geen enkele klap verricht. Zijn toekomstige vrouw zal voorzeker een goede partner aan hem hebben. (Dipolog, zondag 5 juli 2009)
COMBO MEALS EN BIG TIME LUNCHES. Je zou versteld staan wat de snackketens hier de modale Filippijn als maaltijd aanbieden. Wat men hier vooral pusht zijn de zogeheten combomeals. Dit zijn gecombineerde maaltijden met een bont allegaartje van wat de eettent te bieden heeft. Op een schotel krijg je bijvoorbeeld; een kleine spaghetti met een wel erg rode tomatensaus, een puntje pizza, een kippendrumstick, met als toetje een brownie (dat is een bruin gekleurd cakeje met chocoladesmaak naar Amerikaanse origine) en natuurlijk de obligate large softdrink; zeg maar Coke. Het nadeel van zon lunch is dat je de volgende dag nog weinig zin hebt om nog eens een van diezelfde dingen te eten. En er is weinig anders want veel meer hebben ze niet op het menu. En van groenten of salade is hier al helemaal geen sprake. Je zit dus met groot een vitamine- en vezeltekort. Nu trekt de doorsnee Filippijn zich daar weinig van aan; men eet zich Amerikaans dik aan al die overvloedige koolhydraten met vetten. (Dipolog, donderdag 9 juli 2009)
VIDEOKE. Een oude kennis van mijn vrouw begon onlangs een videokebar. Voor de onwetenden onder jullie; dat is een publieke plaats, zeg maar dé plaats bij uitstek, waar de Filippijn zich bij voorkeur ontspant en zijn diepste gevoelens blootgeeft al blèrend in een microfoon voor een tv-scherm waarop de zangtekst verschijnt op een achtergrond van totaal onaangepaste beelden. Vroeger werd dit karaoke, het Japans voor leeg orkest, genoemd. Nu dus videoke, al komt er allang geen video meer aan te pas. Het allernieuwste sisteem is een harddisk die zowat 10 000 liedjes en teksten bevat. Nieuwe songs worden door de installateur regelmatig via datastick aan het sisteem toegevoegd. Zang, of wat er voor doorgaat, en muziek worden luid, mits krachtige versterker, in de bar en door de muren en wandjes heen ook in de belendende gebouwen willens nillens ten gehore gebracht. Westerlingen bedanken meestal voor deze vorm van amusement. Nu had die kennis er bij mijn vrouw op aangedrongen om haar toch eens met een bezoek te vereren. Wij daarheen. We werden hartelijk verwelkomd en zetten ons aan één van de zeven tafeltjes die de kleine ruimte rijk was. Met een biertje zat de stemming er meteen in. Eden zong zich het lazarus en ook ik deed mijn echtelijke plicht om door een paar liedjes te kwelen waaronder het mooie Baleleng van Max Surban. Algehele verwondering. Na nog een biertje en nog een reeks gezangen vonden we het welletjes. Temeer dat er die avond een zangwedstrijd zou plaatsvinden. En dat was er voor mij net iets teveel aan. (Dipolog, zaterdag 11 juli 2009)
MALEISISCH RESTAURANT. Niet zolang geleden opende een Maleisisch restaurant in het centrum van Dipolog aan het park waarop ook het provinciegebouw domineert. En omdat we wel eens van een ander vaatje wilden proeven, wij daarheen. Het restaurant oogde aantrekkelijk en net. Ook het toilet, wat in deze contreien tot de uitzonderingen mag worden gerekend. Het heeft een airco verbruikzaal en een mooi, rustig terras met zicht op het park. Het terras is voorzien van ventilatoren en je hoort er rustige sfeermuziek. Ook dat is een uitzondering! Aangezien de spijzen door de familie zelf werden bereid was alles vers. Wel geen varkensvlees op de kaart hier; het zijn Moslims. Daarom was er niet erg veel keuze maar toch was er voldoende variatie en dus voor elk wat wils. De prijzen lagen een stuk boven het gemiddelde maar daar stond dan weer tegenover dat het ruim bemeten schotels waren waarmee je wel drie Filippijnen, kleine eters, kunt voeden. Dit werd dan ook op de kaart vermeld; Good for 3. Eden ging voor de bulalo, een grote bowl soep met daarin een rundschenkel. Ik verkoos de specialiteit van het huis; een schotel met rundslapjes in kokosmelk met curry en pepertjes. Toch niet te kruidig en dus best smaakvol. Natuurlijk met rijst, wat dacht je? Beide ruime schotels werden gedeeld met Richard, het neefje die ook nu weer kindermeid speelde voor DD. De rekening was toch een beetje een koude douche; het Filippijns kassierstertje was vergeten haar rekenmachine op *0 te plaatsen en de zodoende was de rekening van het vorig koppeltje die net het pand had verlaten er ook bijgeteld. Ik maakte de ober erop attent dat we toch een paar honderd piso minder gegeten hadden dan op de rekening stond. Een vlugge schatting van het door ons verorberde bevestigde mijn vermoeden. Het verschil was uiteindelijk zowat 300 Php! Ik blijf geloven dat ze zich van geen kwaad bewust was want, zoals ik al meermalen in vroegere bijdragen schreef; ze kunnen niet tellen. Zelfs soms niet met een rekenmachine. En dat kan zowel in je voor- als in je nadeel zijn. Haar welgemeend excuus aanvaardend namen wij afscheid. (Dipolog, zaterdag 11 juli 2009)
BAYAN KO. Onlangs las ik een opiniestuk van William M. Esposo in The Philippine Star over de Filippijnen van toen wanneer Manila terecht de Koningin van de Pacific werd genoemd. In de fifties en sixties vertelt hij, waren de Filippijnen die naar het buitenland gingen rijke toeristen, het waren geen noodgedwongen gastarbeiders zoals nu, die hun partner en kinderen soms voor jaren achterlieten. Ze gingen bijvoorbeeld naar de Italiaanse en Franse Riviera. De Filippijnen werd nog niet overspoeld door Japanse, Chinese en Koreaanse toeristen. De Chinezen die kwamen zochten een beter bestaan uit de klauwen van Mao. Maar zelfs die periodes waren nog niet te vergelijken met de tijd voor de Tweede Wereldoorlog, toen je nog 2 Peso voor 1 Yankee Dollar kreeg! De armen van die tijd konden zich nog goed kleden en voeden. Zij aten benevens rijst ook mungobonen, vis en veel groenten. Nu eet men noodgedwongen instant noedels, een monotone bron van koolhydraten. In die tijd vertrouwden de mensen nog elkaar en er was een groot respect. Bezoekers uit de provincie deden hun schoenen of slippers uit als respect voor het huis dat ze betraden. Als je dat nu zou doen heb je kans dat je schoeisel bij vertrek blijkt verdwenen! Om je een beter idee te geven wat de steller bedoelt, ga even kijken naar het bijna 11 minuten durend geïllustreerd reisverhaal van Amerikaanse origine in zwart-wit van op YouTube over het Manila anno 1938. www.youtube.com:80/watch?v=dvpbsyNcI3I Na dit te hebben bekeken zal je ten volle de woorden van Bayan Ko (Mijn Land) begrijpen; At sa kanyang yumi at ganda, dayuhan ay nahalina (Aan haar deugden en schoonheid, wordt de buitenlander aangetrokken). (Dipolog, zondag 12 juli 2009)
EXACT ANTWOORD. Het was niet echt zonnig weer die zondag maar zeker warm genoeg om te zwemmen. Het zwembad van het Mibang hotel kon ons wel bekoren. Het is niet Olympisch groot maar wel netjes onderhouden, met kristalhelder water zonder al te veel chloor en meestal ongebruikt want Filippijnen zijn niet echt zwemvogels. Ook nu waren wij de enige zwemmers. Omdat we na een zwempartij gewoonlijk hongerig worden wilden we daar ook iets eten. Nu wisten we uit vorige ervaring dat, niettegenstaande er meer personeel rondhangt dan gasten, we toch best tijdig bestelden. Tijdig, betekent hier zowat één uur op voorhand! Vanuit het zwembad raadpleegden wij de kaart en gaven de bestelling op. Op vraag van mijn vrouw hoelang het zou duren eer we zouden bediend geraken luidde het antwoord; Tweeëndertig minuten, mevrouw. Van een exact antwoord gesproken! (Dipolog, zondag 12 juli 2009)
UKAY-UKAY. Ook hier kan je, net zoals bij ons, tweedehandskledij en aanverwante spullen zoals handtassen, gordels en schoenen kopen. Daarvoor ga je naar een zg. ukay-ukay, een verkoopspunt die uit rijkere, meestal Westerse landen ingevoerde kledij verkoopt. Ook op de lokale markten zijn er ukay-ukay. Je hebt er veelal betere kwaliteit dan wat elders als nieuw, maar lokaal gemaakt, wordt aangeboden en de voor ons Westerlingen wat ruimere maten zijn ook beschikbaar. Je vindt er zelfs regelmatig echte merkkledij zoals Levis, Bossini of Pierre Cardin. Soms zelfs gloednieuw met de oorspronkelijke etikettering en prijsvermelding nog aangehecht. In de winkels vind je de koopwaar veelal op kleerhangers. Op de markt trekt men gewoon de grote textielbalen open op grote tafels en uitzoeken maar! Is het te verwonderen dat wij ons regelmatig bezondigen aan de aankoop van nieuwe spullen? (Dipolog, maandag 13 juli 2009)
ECHTE VAKANTIE. Omdat we na een drietal weken hier in ons Dipolog wel eens wat anders wilden zien, besloten we om voor een week of zo naar Puerto Galera te gaan voor een heuse strandvakantie. Puerto is, zoals de naam het zegt een haven destijds gebruikt door de Spaanse karvelen en galeien als tussenstop en beschutting voor de taifoens die hier wel eens onverwachts de kop kunnen opstaken. Ik was in Puerto een drietal jaren geleden, maar de tijd staat daar ook niet stil en toen ik Rudi, een Pajottenlander die daar de buurt goed kent, even opbelde vertelde hij mij dat ik Puerto niet meer zou herkennen. Overal is duchtig gebouwd en gerenoveerd voor de toeristen. Voordeel is dat er nu een ruim kameroverschot is wat de prijs natuurlijk doet dalen. Meer nog, het is nu laagseizoen, dus wij hopen daar, met wat zoeken, een goed en budgetvriendelijk verblijf te vinden. De anderhalf uur durende vlucht naar Manila met Cebu Pacific was alvast meer dan schappelijk; 4600 Php of 71 voor ons gedrieën! Daan gaan we dan overnachten om de volgende morgen om 8 uur, een combinatieticket bus- boot te nemen waarschijnlijk met Si-Kat tot Puerto. Wij komen daar dan aan even na de middag. (Dipolog, maandag 13 juli 2009)
EINDELIJK VRIJ! Na bijna dan zes maanden te zijn ontvoerd door Abu Sayaf rebellen is nu ook zondag laatstleden Vagni, de Italiaanse Rodekruismedewerker, in Sulu vrijgelaten. Een paar vrouwen van de moslimrebellenleider Al Bader Parad speelden een sleutelrol daarin door op hun man in te praten. Toch was er bij hen ook even twijfel toen hij met Honey, een derde vrouw van hem het hazenpad koos. Uiteindelijk kwam toch alles goed. De twee andere ontvoerden, een Filippijnse en een Zwitser, waren al in april vrijgelaten. Vagni, die door president Arroyo werd ontvangen, zei dat de bevrijding de mooiste dag uit zijn leven was en dat hij zich nu meer met zijn gezin zal bezighouden. Hij reist woensdag met zijn vrouw en kinderen terug naar Italië. Hij heeft geen haatgevoelens tegenover zijn ontvoerders en wil nog wel eens terugkomen doch dan wel als toerist. Ondertussen zijn de drie Filippijnse leraressen van Sibugay bij Zamboanga nog steeds gevangen. Men vermoed zelfs dat een van hen is overleden. De tijd voor actie is daar, zei Senior Superintendant Federico Castro Jr., de provinciale politiecommandant van Zamboanga, Sibugay. (Dipolog, dinsdag 14 juli 2009)
DURE SIGARETTEN. In de marge van de vrijlating is er een discussie aan de gang of het geld dat door Lady Ann Sahidulla, de lokale vicegouverneur, uit haar eigen zak aan de terroristen is betaald om sigaretten te kopen, wel als dusdanig kan worden gezien. Geld geven om sigaretten te kopen is een gebruik dat hier in zwang is en kan als een vriendelijke traktatie of geste worden gezien. Maar, voor die 50 000 Php die werd gegeven kunnen nagenoeg 200 sloffen worden gekocht! Ook ik betwijfel of de vice-go 50 000 Php zomaar op zak of in haar handtas had. Dat is zowat het equivalent van vier tot acht maandlonen en voor dat bedrag koop je hier al een spiksplinternieuwe geïmporteerde Japanse Honda motor! Ik ga de vicegouverneur tuchtigen zei senator Richard Gordon, de voorzitter van het Filippijnse Rode Kruis, want wij geven nooit, nooit een centavo aan de ontvoerders. Het brengt mijn mensen die daar werken alleen maar in de toekomst nodeloos in gevaar! (Dipolog, dinsdag 14 juli 2009)
NAAR PUERTO GALERA. Gisteren vlogen we naar Manila en overnachtten in het Malate Pensionne. Dit is een deftig hotel, oude stijl, met mooie hardhouten vloeren en lambriseringen. Malate daarentegen is een van de uitgaansbuurten van Manila. Gelukkig ligt het hotel achter een Starbucks Coffee, een betere tearoom. We kozen deze plaats omdat hier op wandelafstand elke morgen om 8 uur de Si-Kat bus vertrekt voor een rit van een 2 1/2 uur naar Batangas. Vandaar nog anderhalf uur met de boot en we zijn in Puerto. Het kost je wel 700 Php, wat meer dan op de gewone wijze, maar het gemak dient de mens, niet? Rond 13 u. kwamen we aan in Sabang, de eerste halte op Puerto. Om 13u20 dan het lang verwachtte Muelle, zeg maar Puerto Galera centrum. Daar stond Vlaming en Puertobewoner sinds 13 jaar, Rudi, ons al op te wachten. Hij had ons vanuit zijn traditioneel pleisterplaatsje, bar en rest de Rainbow, die een goed overzicht heeft op de ganse baai, al zien binnenvaren. Rudi heeft hier, wat verderop, zijn eigen huis en kilos verhalen en belevenissen. Ofschoon we Rudi slecht via aanbeveling kenden, klikte het meteen. Hij zou ons nog heelwat kunnen vertellen (Puerto Galera, donderdag 16 juli 2009)
PUERTO. Puerto Galera is een grote beschutte baai omringd door eilandjes en schiereilandjes. Het bestaat uit vele plaatsen en baaien met stranden. Zo heb je noordelijk Sabang, met een viertal stranden, dé hotspot voor dag- & nachtduikers. 350 GROs (Guest Related Officers), zeg maar hoertjes, zijn er officieel geregistreerd. Maar bij valavond trachten er nog eens 700 in het zwart hun kost te verdienen. Sabang zelf heeft nagenoeg geen strand, alles is er overbouwd tot de vloedlijn en als er al wat strand is, is het smal, vuil en bezaaid met keien en afval. Vanuit Muelle Bay, zeg maar Puerto Galera centrum, zijn er oostwaarts onderandere Balete Beach, Tabinay Beach, Hondura Beach en Dulangan Beach. Meer westwaarts heb je de meer familiale stranden met onderandere Talipanan Beach, Aninuan Beach en White Beach. Het is op dat laatste dat Rudi ons en hotel voorstelt. Al deze plaatsen hebben een vrij breed tot breed (zand)strand met diverse tot vele accommodatiemogelijkheden en eetgelegenheden. Vooral White Beach munt daarin uit. (Puerto Galera, vrijdag 17 juli 2009)
WINKELEN. Met ons klein gezinnetje heb je toch een en ander nodig voor wat ik opzettelijk en gemakkelijkheidhalve the bear necessities noem. (Zie Disneyfilm The Junglebook). Wij dus op de morgen na aankomst op weg de supermarkt zowat 1 km verderop. De baguio (taifoen) had de paadjes en de weggetjes leidend naar de hoofdweg hier en daar onder water gezet want om de toeristen van een gratis voetbad te verzekeren had de gemeente nagelaten riolering aan te brengen. Zelfs een tophotel zoals Marco Vincent kon je alleen met natte voeten en dito schoeisel bereiken. Maar dit deerde Eden niet; ze had al heel wat watertjes doorzwommen en die paar natte voeten konden er ook nog bij. Ik balanceerde via keien en droge stukjes tot op de droge begaanbare weg. Droog dus. Gewapend met paraplu om DD van de enkele regendruppels te vrijwaren laveerden wij met zijn wandelwagen naar de hoofdweg. Toch maande een oudere Filipina om voorzichtig te zijn voor de paar drupjes op DD. De ambon of talksik maakt de hier o-zo-weke kindjes ziek. Want inderdaad, door de monotone voeding aan hen toegediend, kunnen ze tegen weinig. De hoofdweg rechtsaf leidt je naar de supermarkt 300 m. verder. Net voor ons doel kruist een door de langdurige regen goed doorvoed fris bergriviertje deze weg. Niet onderdoor, zoals bij ons, maar over de weg heen! Als je niet gemotoriseerd of slim bent om deze hindernis te nemen kom je ook hier gegarandeerd met fris gewassen en natte voeten thuis. Ik, geschoeid en met wandelsokjes aan en op de koop toe niet gemotoriseerd moest dus opnieuw slim handelen. Aan de rand van de weg liggen een vijftal betonnen boordstenen. Net ver genoeg van elkaar om mijn krakend geraamte te beletten van steen tot steen te huppelen. Maar er zijn wel altijd een paar tricycledrivers die daar hun motor wassen en , op vriendelijke vraag van mij bereid om een helpende schouder aan te bieden. Ik bereikte dus droog en wel de supermarkt. (Puerto Galera, vrijdag 17 juli 2009)
V.M.1. Om te logeren bracht Rudi ons naar V.M.1 op White Beach. Er is ook een V.M.2 doch meer landinwaarts. Ik kende V.M. van vroeger maar bedankte toen voor hun aanbod; men vroeg mij toen een exorbitante prijs van zowat 1600 Php. En niet alleen omdat het toen hoogseizoen was; ik was een langneus en zou dit wel betalen. Niet dus. Ik geef geen 1600 Php. als ik verderop een gelijkwaardige kamer in hoogseizoen voor 1000 Php. kan krijgen. Nu was het laagseizoen en met de hulp van Rudi zakte de vraagprijs van 1000 Php. naar 800. (zowat 12 ) Wij betrokken even een kamer op de eerste verdieping maar moesten al vlug constateren dat het plafond van gewapend beton was. Erg ongeschikt om een vijshaak in te schroeven en dat was nodig om DDs duyan, ofte verend hangbedje, aan te bevestigen. Eden opperde om even de kamers op de bovenste, tweede, verdieping te inspecteren. En jawel hoor! Daar bestond het plafond uit de traditionele triplexplaten op houten kader bevestigd. Je moet alleen maar de vijshaak tussen twee geschilderde platen inschroeven in het kader om en stevige houvast te hebben. Wij, en niet het minst DD, waren tevreden. En omdat het laagseizoen is, zijn er van de talloze kamers slechts weinig in gebruik. Dit scheelt niet alleen in de prijs doch ook heb je veel meer keuze. Alle kamers van het V.M. gebouw staan haaks op de kustlijn. Wij kozen voor de hoekkamer het dichtst bij de zee. Deze heeft als enige twee ramen waarvan een parallel met het strand. De kamer is dus erg luchtig en je hoort ook veel beter de nu even bulderende zee. Na nog wat verder negotiëren kon ik deze kamer boeken voor 1 week aan de voordien afgesproken dagprijs van 800 Php. maar met gratis gebruik van een koelkast die normaal 100 Php. per dag extra kost. Een mooie deal dacht ik zo. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
BAGUIO. Al van in Dipolog werden we geplaagd door de staart van een baguio of taifoen. Weliswaar een van derde categorie maar toch capabel om de mensen het leven zuur, of beter nat te maken. Deze baguio houdt momenteel huis in deze contreien de cirkelende windstromingen en regenwolken hebben af en toe een buitje tot een echte plensbui in zich. Het ganse systeem verplaatst zich noordwest aan een tergend trage snelheid van 20 tot 40 Km/u. Het zal dus nog een hele tijd duren, misschien 3 a 5 dagen, vooraleer deze stoorzender hier weg is. Al die tijd ervaren we rukwinden, regen- en stortbuien en een wilde zee. Behalve daar natuurlijk in Muelle Bay die door zijn beschutting wel op een andere wereld lijkt. Het zal dus nog even wachten zijn op zon en zwemmen. De traditionele weekenders uit Manila hebben het alvast laten afweten (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
Puerto Galera; Muelle Bay.
Van Batangas naar Puerto; druk commercieel scheepvaartverkeer.
RUDI. Rudi is zowat het prototype en lichtend voorbeeld van een tevreden, gesettelde expat. Hij is al een twaalftal jaren permanent in de Phils en heeft het statuut van permanent resident. Dit statuut kost je wel eenmalig zowat 70 000 Php. (bijna 1000 ) aan schrijf- en administratierechten doch ten langen leste haal je er wel winst uit al was het maar dat je anders minstens jaarlijks even naar het buitenland moet omdat je niet langer dan een jaar in de Phils kunt blijven. En ook dat visum en de reis heen en terug kosten geld. Rudi heeft hoegenaamd geen heimwee naar België en voelt zich hier kiplekker al heeft hij in al die jaren wel al een en ander meegemaakt. Hij zou er een dik boek kunnen over schrijven zegt hij zelf. Rudi woont halfweg White Beach en Muelle in een verheven woning met prachtig uitzicht op de zee. Bij goed weer kun je Batangas zien zowat 35 km. overzee maar dan moet hij wel zijn tuinman vragen om de mangobomen wat uit te toppen. Hij en zijn tuinman houden zich ondermeer onledig met het telen van groenten en fruit. Zo kweekt hij ananassen, heelwat lokale groenten, maar ook boontjes en tomaten. Of liever, kweekte hij tomaten want hij verzuimde zijn tuinman uit te leggen dat, als je meststof geeft aan 300 fleurende tomatenplanten, dat dan best onderaan gebeurt. Nu waren, door onoordeelkundig bemesten er zowat 90 % naar de vaantjes! Hij heeft amper 30 treurende planten over! Rudi heeft ook een zwembad maar, omdat er toch bijna niemand meer in zwom, heeft hij het getransformeerd tot viskweekvijver. Honderden, zoniet duizenden, tilapias vullen het bad! Zijn dochter is nu 13 maar destijds, als ze kleiner was, kwamen haar vriendinnetjes op uitnodiging eruit vissen. Een bamboestokje met lijn en haakje zonder aas volstond om vrijwel constant beet te hebben. Tot groot jolijt van het jonge volkje. De tuinman vond het minder leuk; hij moest permanent over en weer rennen om de gevangen vissen te onthaken. Want dat durfden de loze vissertjes niet Rudi is hier zowat mijn steun en toeverlaat. Hij weet heelwat interessante plekjes en zaken. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
Rudi en ik aan Muelle Bay
KOK RUDI. Omdat de liefde van de man door de maag gaat weet Rudi er heel wat van. Hij weet bijvoorbeeld Hollandse kaas of Italiaanse salami te vinden. Zelfs confituren van Maribel (Lidl) zijn hier te vinden. Wat er dan niet is wordt door enkele Europeers zelf gefabriceerd en op kleine schaal geruild of aan kostprijs doorverkocht. Zo is Rudi ondermeer in paté gespecialiseerd. Daags voordien doet hij zijn speciale inkopen bij de slager. Deze kent de samenstelling van zijn recept al en wat later kan Rudi de vermalen ingrediënten voor zijn leverpastei ophalen. Nu nog wat geheime toevoegingen om diverse variëteiten te verkrijgen en de potten kunnen in de oven. Na een zekere tijd geurt het ganse huis naar vers gebakken paté. Rudi komt dan handen tekort om de huisgenoten, waaronder zijn Filippijnse helpers, van de lekkere paté te houden. En of ze lekker zijn! Dat kan Eden, DD en ikzelf beamen. De stukjes die hij voor ons meebracht verdwenen als sneeuw voor de tropenzon. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
ZWEMMEN. Zaterdag is voor Rudi een traditionele zwemdag. Hij spreekt dan af met een paar vrienden en komt met zijn vriendinnetje, zijn dochter en een paar van haar schoolvriendinnetjes afgezakt naar White Beach. Hij doet dat meestal wandelend van huis over de bergachtige kronkelweg met zijn vele haarspeldenbochten en is zo toch al vlug een uurtje onderweg. Goed voor hun fysiek, zegt hij. En hij heeft nog gelijk ook want Filippijnen zouden al op vervoer wachten om naar het toilet te gaan. Ook vandaag is de bonte bende van de partij al was het tot op de middag niet zeker of er ook effectief gezwommen zou kunnen worden. De laatste roerselen van de taifoen gaven weliswaar af en toe al strepen zon maar de zee was nog ver van kalm. Toen een redder zijn hoge Bay Watch stoel innam waren we gerustgesteld; de kinderen doken, nou ja; stapten in de schuimende branding er wel op toeziend om geen hoge golf over zich te krijgen. Voor ons met kleine DD was het nog te ruw. Het bleef dus bij wat pinten drinken en een snack eten. Later op de namiddag zouden we aan het beschermde bochtige einde van White Beach waar veel minder golfslag was nog wel aan onze zilte trekken komen. (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
OP RESTAURANT 1. Omdat we ook wel eens een andere keuken wilden proeven gingen we die middag hier op White Beach naar restaurant Aqua van de hotelketen Marco Vincent. Dit is een beter restaurant onder Filippijnse uitbating ondanks de Italiaans klinkende benaming. Op de ietwat prijzige kaart koos Eden een varkenskotelet met champignonsaus. Ik wilde gebraden kip in een speciale kruidige saus. Niettegenstaande de toch al hoge prijzen moesten rijst en frietjes apart worden besteld en betaald. Eden kreeg haar kotelet overgoten met een saus gemaakt van een instant champignonsoep waaraan geen paddenstoelen te pas kwamen. Mij verging het nog wat erger; ik kreeg welgeteld twee kippenvleugeltjes op mijn bord. Maar ik was hongerig en begon te eten. Om de grap, nou ja grap, met de twee vleugeltjes wat in de verf te zetten liet ik een halfje liggen en vroeg doodleuk aan de ober om dit in te pakken om mee te nemen. De ober kon er nog mee lachen, nu nog althans. Later zouden ze daar het lachen wel verleren. Ik vroeg de rekening. Die was verhoogd met 10 % dienst en bedroeg 627 Php. wat meer dan het dubbele is van een gewoon restaurant. Ik vroeg of ik met mijn Visakaart kon betalen. Dat kon. De rekening met kaart ging naar de balie, verdween dan naar de keuken om even later weer op de toog te verschijnen. Met vroeg mij om enig geduld; de bankkaartmachine was onderweg. Na zowat een kwartier kwam een kokette in minirok geüniformeerde jonge blaag binnengewandeld om mij te vertellen dat men geen betalingen met Visa aanvaardde onder de 1000 Php. en terwijl gaf ze mijn kaart terug. Mijn geduld en tolerantie bereikte hier een eindpunt en ik insisteerde om de manager te spreken. Deze was er niet. Zij verbleef in het Marco Vincent Resort, 500 m verderop landinwaarts. Ik vroeg om haar naam en telefoonnummer. Toen de minirok ook nog eens moest telefoneren om raad was voor mij de maat vol. Met mijn halve kippenvleugel verlieten wij restaurant Aqua met de mededeling dat ik later op de dag de manager zou opzoeken en daar betalen. Om 17 u stevende ik af op het Marco Vincent resort om de manager te spreken. Deze was al op de hoogte want toen ik in de privacy van haar kantoortje mijn verhaal begon onderbrak ze me op beleefde toon om bij voorbaat reeds haar welgemeende excuses aan te bieden voor het gebeurde. Nadat ze mijn ontevredenheid en opmerkingen had aanhoord deed ze dit nogmaals en stelde voor om de rekening onbetaald te laten. Ze vroeg ook om toch nog eens hun restaurant met een bezoek te vereren. Ik nam in alle beleefdheid afscheid maar dat gevraagde restaurantbezoek zal nog lange tijd op zich laten wachten (Puerto Galera, zaterdag 18 juli 2009)
OP RESTAURANT 2. Omdat we opnieuw wel eens een andere keuken wilden proeven zouden we zondagavond bij Luca pizza gaan eten. We hadden over Luca veel goeds gehoord uit de mond van Rudi, mijn informatiebron hier. Dit restaurant bevindt zich op Talipanan Beach op zon 2,5 Km. afstand via het strand. Maar aangezien wij wisten dat met de taifoen wij onmogelijk langs de twee rotspartijen konden die de drie baaien scheiden, moesten we langs de veel langere bochtige kustweg. Wij dus rond 17u30, even voor valavond, op stap. Bergop en heuvel af. Na zon halfuur stappen dachten we bijna ter plekke te zijn. Niet dus. Nu pas zagen we het begin van de omheining van Zobel Ayalas lapje grond die, naar wij wisten, zich zowat 2 Km. langs de kust en de kustweg uitstrekte. Pas hierna begon het volgende strand en Lucas pizzeria bevond zich op het verste punt van dat strand. Nogmaals 1,5 Km. verderop. We hadden er al 2,5 Km. opzitten en om nog eens minstens 3,5 Km. verder te stappen bij donker op schaars of niet verlichte weg zagen wij niet zitten. Wij terug dus. Na zon 500 m. stappen zagen we bij een schamel woninkje een tricycle staan. Eden vroeg aan een man die blijkbaar de chauffeur was of hij ons naar Luca kon voeren. Niettegenstaande hij net aan het eten was en hij zijn voertuig normaal alleen privaat gebruikte nam hij ons direct mee. Zijn twee kinderen reden gezellig met papa mee. Op het einde van de betonweg ontwaarden we in het donker een modderig afslagje richting Luca. Dit modderpaadje werd na 100 m. gekruist door een door de taifoen gezwollen bergriviertje die ons elke lust in pizza van Luca ontnam. Daar stond trouwens ook een langharige motorrijder met zijn Filippijns vriendinnetje die het ook niet verder zagen zitten. Eden en ik besloten onze vriendelijke rijder te vragen om ons terug tot White Beach te voeren. Omdat we toch nog zin in pizza hadden stevenden we via het strand af op Ciao Italia, het ander Italiaans restaurantje op het einde van White Beach. Men zei dat het er wat duurder en ook minder lekker was dan bij Luca maar we waren uitgeput en hongerig. En, honger is de beste saus. (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
GEVONDEN! Aan een belendend tafeltje zat in dat restaurant een grote langharige dertiger en een kleine, tengere twintigjarige Filippijnse. Het bleken de motorrijders te zijn die, net zoals wij, voor het bergriviertje waren gezwicht vlakbij Luca. Aangezien hij mij in het Engels vertelde dat hij Nederlander was zette ik de conversatie voort in het Vlaams. Ze bleken nog in hun wittebroodsweken te zijn want pas 14 dagen getrouwd. Zij was van Iloilo, op het eiland Panay, twee eilanden verder zuidwaarts. Toen ik hem vertelde dat ik van Gent was zei hij dat hij daar af en toe de Gentse Feesten meemaakte. Die 10 dagen leute en plezier zag hij wel zitten. De Belgische bieren trouwens ook; hij lustte geen Heineken kattenpis! Ik heb hem dus gevonden! Die éne Holander die al jarenlang onze Gentse Feesten onveilig maakt! Hetgeen mij naadloos kan doen overgaan om al mijn familie, vrienden en bekenden een Goeje, Gensche Fieste toe te wensen. Kijk, dàt mis ik nu écht! (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
ZONDAGNAMIDDAG BIJ DE MODALE FILIPPIJN. t Is zondagmiddag en uit de huisjes, bijbouwsels en andere lukrake dunwandige constructies allerhande, aan elkaar geslagen met oude vermolmde triplex, bamboe, planken en roestige golfplaten, met meestal ruitloze ramen en open deuren klinkt een luid, kakofonisch lawaai. Zoveel woningen, zoveel verschillende televisiestations en radioposten. Hier bekijkt men een show met luid door elkaar heen pratende presentatoren en presentatrices, genre Italiaanse tv, maar dan in het kwadraat. Daar hoor je flarden van filmgeluiden; sirenes, geweerschoten en ruziemakende acteurs. Men bekijkt er een traditionele derderangs Pinoyfilm. Het geweld en de overdreven emoties druipen ervan af. Op andere plaatsen hoor je gezangen. Men zingt uit volle borst mee met de karaoke, videoke op tv. Je ziet vrouwen en jonge kinderen op plastieken stoelen, op het enige bed of gewoon op de grond zitten. Daar kijken zij in de kleine ongezellige en rommelige woon/slaapkamer naar tv. Soms op minder dan 0,5 m. afstand! De kinderen ouder dan 6 à 8 jaar zijn buiten op straat en halen allerlei kattenkwaad uit. De nog ouderen, voor zover het jongens zijn, zijn net als hun vaders, de zondagnamiddag al biljartend, bier of rum drinkend, sigaretten rokend en weddend op de hanengevechten aan het doorbrengen. De meisjes blijven doorgaans verplicht binnen of het zouden hoertjes moeten zijn. Van huiselijke, familiale gezelligheid zoals wij dit kennen is er hier geen sprake. Zelden gaat de doorsnee Filippijn met zijn gezin iets samen doen. Dat is trouwens ook erg moeilijk. Stel je even voor; vader, moeder, een paar inwonende ouders of schoonouders, dan nog misschien een inwonende ongehuwde zus van moeder, en dan een kinderrij van zuigeling tot tiener met vrijwel alle jaren een kind daartussen! Dit zou zelfs de Von Trappfamilie doen verbleken! Ga daar maar eens ergens mee naar toe. Het vergt niet alleen een ongelofelijke voorbereiding van zuigflessen en cola tot hotdogs en rijst, veel rijst, maar ook het vervoer van zon dubbel dozijn mensen is geen sinecure. In vele gevallen herhaalt het huiselijk scenario van zondag zich ook gedurende de weekdagen (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
HET ZENDERAANBOD. Wat er zoal te bekijken is op de Filippijnse tv? Wel, er zijn natuurlijk de filmkanalen. Een paar zenden constant Amerikaanse familie- politie- of avonturenfilms uit. Daarnaast zijn er ook enkele cartoonzenders. Er zijn ook de specifieke zenders die 24/24 Filippijnse derderangsfilms uitzenden met veel drama, geweld en tierende acteurs. Nooit zie je eens een ernstige, psychologische of historische film. Of een politiefilm van Franse of Duitse makelij. Ook een mooie western mag je vergeten. Neen, het moet klop- en smijtwerk zijn met spectaculaire, fantastische scènes die met de realiteit een loopje nemen. De betere film wordt hier zelden vertoond. Met wat geluk kijk je eens per week naar een oude kaskraker zoals Ben-Hur of Titanic. Andere kanalen worden ingenomen door een half dozijn nieuws- en docuzenders waaronder CNN en BBC. Een ander half dozijn door religieuze tv zenders die constant Amerikaanse predikanten rad van tong opvoeren in dure maatpakken. Daarnaast heb je nog enkele showzenders om uiteindelijk te besluiten met de buitenlandse; een paar Chinese, Koreaanse, Japanse. Daarmee is de Filippijnse zenderkous af. (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
DE SHOWZENDERS. Op tv zijn er op diverse zenders die al van in de vroege morgen shows of spelprogrammas uitzenden. Deze programmas hebben een aantal dingen gemeen. Ze zijn groots en met veel poeha opgezet met een talrijk studiopubliek. De show is kleurrijk met lichteffecten, rookgordijnen en wat weet ik al niet. Niet alleen de show is doorspekt van sponsorreclames van shampoo tot antibiotica maar het wordt ook nog eens om de haverklap onderbroken voor nog meer reclames. Bij een kwisprogramma zijn de vragen zo triviaal dat volgend jaar zelfs onze DD het antwoord weet. Snelheid is dus eliminerend. Er zijn steeds meerdere presentatoren tegelijk actief die elk proberen de aandacht op zich te vestigen. Zijn er ook presentatrices dan gaan die zich om dezelfde reden tooien als pauwen met avondjurken om prinsessen en filmdivas jaloers te maken. Ik zag er zelfs een met een sleep van zowat 3 m. achter zich aan haar nummertje opvoeren. Naar de andere richting kan het ook; sommigen kleden zich zo minimaal dat ze als actrices in een erotische film niet zouden misstaan. Des show zelf heeft, afgezien van de reeds vermelde eigenschappen weinig te bieden. Wat dansjes, een aantal zangnummertjes en de kous is af. Een nu populaire show is het om 10 u. startend Grand Kiddie Idol. Een showprogramma met heelwat van de bovenvermelde ingrediënten die kindjes van 5 tot 8 jaar ten tonele voert. Zij moeten dan voor een jury hun act ten beste geven. Dit kan zowel een liedje, als een voordracht, als een breakdance zijn. Ieder deelnemertje krijgt van de sponsors een prijs maar de ouders van het winnaartje van de dag lopen toch naar huis met een cheque van 50 000 Php. En dat is toch al vlug een tegenwaarde van 6 tot 10 maandlonen. Het ergste is dat de meeste van die ouders rotsvast geloven dat hun kind het in de showbizz gaat maken. Edoch, ijdele hoop (Puerto Galera, zondag 19 juli 2009)
VERASSING OP HET STRAND. Die late maandagnamiddag gingen we wat zwemmen vlakbij ons hotel. De golven waren al heel wat minder hoog en ook DD kon dus meeploeteren met Eden en ik. Toen ik wat uitrustte in het zand hoorde ik plots achter me een mannenstem wat onzin uitkramen in mijn oor. Ik rukte mij om en, grote verassing, daar stond Eddy! Eddy is de man van mijn ex en met beiden is er een goede verstandhouding. Ze hadden besloten om, voor de enkele dagen dat hen restte voor hun afreis naar Vlaanderen, nog even met een enkele familieleden een paar dagen in Puerto door te brengen. De verassing werd nog groter als ze ons vertelden dat zij in hetzelfde hotel als wij logeerden. Meer nog, zelfs in de kamer naast de onze! Een bijna onmogelijk toeval; Puerto Galera heeft een paar duizend kamers verdeeld over honderddertig hotels en resorts over dertien stranden! Zo zie je maar; De wereld is klein! Bijkomende conclusie; Het helpt danig als je met je ex(en) een goede verstandhouding hebt. (Puerto Galera, maandag 20 juli 2009)
DE BVs VAN PUERTO. In Puerto Galera zijn nogal wat farangs (buitenlanders) waaronder ook een klein aantal Vlamingen. Zij resideren of verblijven hier permanent voor uiteenlopende redenen. Om de onderlinge Vlaamse contacten te onderhouden zijn er, bij hen thuis of buiten, diverse activiteiten en samenkomsten. Daar wordt ook allerlei info vanuit het Westen en België uitgewisseld. Sommigen raadplegen via internet de Vlaamse kranten en nieuwszenders. Deze nieuwtjes en fait divers worden dan doorverteld aan degenen die geen internet hebben of daaraan geïnteresseerd zijn. Anderen zochten vooraf via websites naar Vlaamse of Europese recepten die daar dan tussen pot en pint worden besproken en uitgewisseld. Het is een bont allegaartje van jongere (40+) en minder jonge (60+). Frank, een Antwerpse zeeloods op rust, is zowat de Nestor want hij schiet uit met de gezegende leeftijd van 71. Inderdaad gezegend, want ook hij, en andere oude knarren, blaken nog van lichamelijke en geestelijke gezondheid. Bewijs daarvan is de wekelijkse bergtocht die doorgaat op woensdagmorgen, als het weer het maar enigszins toelaat. Zowat en half dozijn Vlamingen, maar ook andere nationaliteiten zoals een Duitser en een Nederlander nemen eraan deel. Frank, onze Sinjoor, neemt doorgaans de leiding en zo trekt het internationaal gezelschap voor zowat 4 uur de bergen op en de heuvels in om dan rond de middag terug te komen in Muelle. Daar in de Rainbow, het piepkleine restaurantje aan de pier, worden bij goed weer de 3 tafels die het stulpje rijk is, buitengezet en wordt met wat San Miguel pale Pilsen en een hapje de trip van de dag nog eens verbaal overgedaan en de nieuwtjes besproken. Ik noem ze de BVs van Puerto. De Bergbeklimmende Vlamingen van Puerto. Het leven kan simpel zijn (Puerto Galera, woensdag 22 juli 2009)
ZWEMMEN IN DE TAMARAW FALLS. Vandaag zouden we gaan zwemmen in de Tamaraw Falls op zon 10 Km. van Puerto. De Falls zijn gemakkelijk te bereiken met de jeepney die naar Calapan, zon 50 Km. verderop, rijdt. Je kunt er heerlijk zwemmen in fris, zoet bergwater en een snack en drankje zijn er ook mogelijk. Iets na negenen waren we van White Beach vertrokken. Rudi zou ons ontmoeten in Puerto om dan gezamenlijk de jeepney richting Calapan te nemen. Eerste probleem; ik moest nog wat geld uit de muur halen van mijn Allied Bank maar de ATM, de Automated Teller Machine, was off line. Niet dus. Terwijl Eden en DD Rudi opwachtten stapte ik nar de ATM van de Rural Bank, even verderop. Er stonden wat afhalers voor mij en toen het mijn beurt was (gelukt!) waren ze reeds tot bij mij gewandeld. Er was nog een probleem; De gouverneur van de regio en de burgemeester van Calapan hadden vanuit Manila toestemming gekregen om in Calapan de noodtoestand uit te roepen en alle scholen tien dagen te sluiten. Dit in verband met een onrustwekkend aantal slachtoffers aldaar van het A1(H1N1) influenza virus. De varkensgriep dus. Omdat wij na de zwempartij de jeepney zouden nemen uit Calapan was een kans op besmetting reëel genoeg om ons van de zwempartij in de Falls te doen afzien. En we zouden inderdaad nog afzien; Rudi stelde als alternatief voor om naar Sabang te rijden en vandaar naar het rustige Small La Laguna te stappen om daar te zwemmen en te eten. Wij daarheen. Na de jeepneyrit moesten we eerst doorheen de ruimtelijke wanorde van paadjes, trapjes en steegjes van wat voor velen s avonds het nachtleven van Sabang wordt. Bars, cabarets, hotels en hotelletjes, restaurants en eetstalletjes. Alles zowel in sjieke als gore uitvoering. Maar het was overdag en er nu rustig dus. Iets minder rustig verging het ons toen we plots een heel eind over het nauwe, met keien bezaaide zandstrand, met hier en daar rotspartijen, moesten klefferen. Het was immers hoogtij en van een droog strand was er weinig of geen sprake. En dat met een kind van 15 maanden in een wandelwagentje! Op Sabang zijn heelwat commerciële zaken in wildgroei gebouwd tot aan de vloedlijn en geen enkele van die, soms sjieke, etablissementen heeft een andere toegangsweg dan via deze waterweg of het zou via een boot over de zee moeten zijn. Van een urbanistisch getolereerde wildgroei gesproken! Maar, geen nood! Met de hulp van gids en toeverlaat Rudi kwam het eind van de tunnel in zicht. Na nog 25 trappen op en evenveel weer af met Daryl Dave in zijn stroller, bereikten we ons zwemdoel. Uitgeput maar tevreden stilden we eerst onze dorst en honger om ons daarna te verfrissen in de aftrekkende, relatief kalme zee. We moesten straks nog wel even terug (Puerto Galera, vrijdag 24 juli 2009)
De verrassing van ons leven; Aida, mijn ex en haar man Eddy!
In Sabang werd tot aan de zee gebouwd; geen strandweg dus bij hoogwater!
11e president van de Filipijnen Ambtstermijn 25 feb 1986 - 30 juni 1992
Voorganger Ferdinand Marcos
Opvolger Fidel Ramos
Geboren 25 januari 1933
Overleden 1 augustus 2009
Partner Benigno Aquino jr.
Politieke partij UNIDO - PDP - Laban coalitie Vicepresident Salvador Laurel
Corazon Aquino (Paniqui, 25 januari 1933 - Makati City, 1 augustus 2009) was van 1986 tot 1992 de elfde president van de Filipijnen. Aquino kwam aan de macht toen Ferdinand Marcos, die het land jarenlang op dictatoriale wijze regeerde, moest vluchten tijdens na een massale geweldloze volksopstand. Bij deze opstand kwamen een deel van het leger en honderdduizenden burgers in opstand naar aanleiding van de zeer omstreden verkiezingsuitslag van 1986. Aquino, wiens echtgenoot Benigno Aquino jr. in 1983 werd vermoord bij terugkeer uit ballingschap, was bij deze verkiezingen de belangrijkste kandidaat van de oppositie geweest. Corazon Aquino was de eerste vrouwelijke president in de geschiedenis van de Filipijnen en zou haar termijn ondanks diverse couppogingen weten uit te zitten. In het buitenland werd Aquino veelvuldig geprezen voor het terugbrengen van de democratie in de Filipijnen. Veel Filipino's raakten echter gedurende haar termijn teleurgesteld toen de hoge verwachtingen niet werden waargemaakt. Ze werd in 1992 opgevolgd door minister van Defensie Fidel Ramos, een van de hoofdrolspelers bij de EDSA-revolutie en de belangrijkste steunpilaren van de regering. Na haar presidentschap trok ze zich terug uit de politiek, maar toonde zich op diverse momenten nog wel politiek betrokken. Zo riep ze zowel president Joseph Estrada als diens opvolger en huidige president Gloria Macapagal-Arroyo op af te treden na diverse aantijgingen van corruptie.
Vroege levensloop en de opmars naar haar politieke carrière
Afkomst en vroege jeugd Corazon Aquino werd geboren op 25 januari 1933 als Maria Corazon Cojuangco in het plaatsje Paniqui in de provincie Tarlac zo'n 60 kilometer ten noorden van Manilla. Ze was de zesde van in totaal acht kinderen van Demetria Sumulong en Jose Cojuangco. De Sumulongs waren een politieke familie uit Tarlac. Haar grootvader Juan Sumulong was jarenlang senator en een politieke rivaal van de latere president Manuel Quezon. Ook de familie Cojuangco was een invloedrijke familie. De overgrootvader van Corazon was afkomstig uit de provincie Fujian in China en had zich in 1836 met zijn familie in de Filipijnen gevestigd. Hij had in Paniqui in Tarlac een rijst- en een suikerverwerkingsfabriek laten bouwen en werd in de loop der tijd een invloedrijk man. Diens zonen kochten grote stukken grond en behoorden tot het welgestelde en invloedrijke deel van de Filipijnse bevolking. Ook Jose Cojuangco, de vader van Corazon was een invloedrijk man, als grootgrondbezitter, suikermagnaat, bankier en lid van het Filipijns Huis van Afgevaardigden namens de provincie Tarlac. In 1933 verhuisde de familie naar een groot huis aan de Ango Street in Manilla om dichter in de buurt van de betere scholen te wonen. Corazon ging naar het St. Scholastica's College toe en was daar op een jaargang na elk jaar de beste van haar klas.
Tweede Wereldoorlog In 1941 viel Japan kort na de aanval op Pearl Harbor ook de Filipijnen aan. Direct na de eerste bombardementen op 8 december 1941 vluchtte de familie Cojuangco naar Antipolo. Drie weken later werd Manilla door de Amerikaanse troepen opgegeven en tot open stad verklaard, waarna de familie weer terugkeerde naar hun huis. Voor de Cojuancos veranderde er niet veel in die periode. De Japanners vormden met behulp van Filipijnse politici die met hen wilden collaboreren een nieuwe regering. José Laurel werd de nieuwe president en Benigno Aquino sr. werd de voorzitter van het Filipijnse parlement (Assemblee). Corazon's vader Jose wilde geen zitting nemen in dit parlement en ondersteunde tijdens de oorlogsjaren de lokale bevolking en de guerilla's. Vroeg in 1945 barstte de gevechten om de Filipijnen tussen de Japanners en de Amerikanen in alle hevigheid los. Hierbij werd het huis van de Cojuancos in de as gelegd. Op 3 februari 1945 gaven de Japanners in de Filipijnen zich over aan de Amerikanen. José Laurel, Benigno Aquino en andere met de Japanners collaborerende Filipinos werden gearresteerd en gevangen gezet in kampen in Japan.
Periode in Amerika Ruim een jaar later, op 4 juni 1946 werden Filipijnen onafhankelijk. Het land en de economie waren echter gehavend en de situatie was erg onveilig doordat er allerlei guerrillagroeperingen zoals de Hukbalahap actief waren. De Cojuancos besloten daarop te verhuizen naar de Verenigde Staten. Een jaar lang woonde de familie in Philadelphia. Corazon ging er naar de Ravenhill Academy. Na dat jaar verhuisden haar ouders weer terug naar de Filipijnen. Corazon en haar zussen en broer gingen bij de zus van haar moeder in New York wonen. Daar volgde ze de Notre Dame Convent School en het College of Mount Saint Vincent. Ze studeerde er Vrije Kunsten en behaalde haar Bachelor of Arts-diploma in 1953. Haar doel was op dat moment om wiskundelerares en tolk te worden.
Huisvrouw Na haar terugkeer in de Filipijnen kort daarna, studeerde ze een jaar lang rechten aan de Far Eastern University. In 1955 trouwde ze met Benigno Aquino Jr., die niet lang daarna, als 22-jarige, tot burgemeester van Concepcion gekozen werd. Samen zouden ze vijf kinderen krijgen: een zoon: Benigno III en vier dochters: Maria Elena Aquino, Maria Aurora Aquino, Victoria Eliza Aquino en de latere televisiepresentator Kris Aquino. Hoewel Corazon net als haar echtgenoot Benigno lid was van de Liberal Party was zij in die tijd huisvrouw en niet politiek actief. Benigno's politieke carrière verliep ondertussen voorspoedig. Hij werd eerst gekozen als gouverneur en later als senator. Kort nadat de Filipijnen onder een staat van beleg waren geplaatst door president Ferdinand Marcos in 1972 werd de populaire senator echter gearresteerd en gevangen gezet. Hij zou later zelfs ter dood worden veroordeeld. Op 8 mei 1980 kreeg Benigno - na een tweetal hartaanvallen in maart - de mogelijkheid om samen met zijn gezin te vertrekken naar de Verenigde Staten om daar een noodzakelijke hartoperatie te ondergaan. Benigno herstelde snel na de operatie in een ziekenhuis in Dallas en het gezin leefde vervolgens drie jaar lang in zelf verkozen ballingschap in de buurt van Boston. In 1983 vond Aquino het, ondanks waarschuwingen dat zijn leven gevaar zou lopen, tijd geworden om terug te keren naar zijn thuisland. Door de verslechterde economie van de Filipijnen en de verslechtering van de gezondheidstoestand van Marcos dreigde volgens Auquino een burgeroorlog met als mogelijke uitkomst een regering onder leiding van Imelda Marcos met militaire steun van de belangrijkste militaire steunpilaar van de president, generaal Fabian Ver. Op 21 augustus 1983 werd Benigno Aquino, zoals gevreesd, neergeschoten op het vliegveld van Manilla bij zijn terugkeer uit ballingschap. Het Internationale vliegveld heet tegenwoordig Ninoy Aquino International Airport als eerbetoon aan de echtgenoot van Corazon.
Presidentsverkiezingen 1986 en de EDSA-revolutie In 1984 begon een groep prominente oppositieleden op reguliere basis bijeen te komen. Het doel van deze groep die later bekend werd als de 'Convenors' was om voorbereid te zijn op mogelijke overlijden van Ferdinand Marcos, die steeds meer problemen met zijn gezondheid kreeg. De leden van de groep realiseerde zich dat het belangrijk was om bij een mogelijke verkiezing met een gezamenlijke kandidaat te komen. Binnen de oppositie hadden diverse prominenten interesse om Marcos op te volgen. De belangrijkste daarvan was Salvador Laurel. Hij werd echter niet gezien als de meest geschikte kandidaat om de oppositie te vereenigen, door zijn jarenlange collaboratie met Marcos. Op 23 november 1985 kondigde president Ferdinand Marcos volledig onverwacht vroegtijdige presidentsverkiezingen aan voor februari 1986. Oorspronkelijk stonden de verkiezingen een jaar later gepland en het naar voren halen van de verkiezingen zou zijn gebeurd onder druk van de Amerikanen. Marcos hoopte bovendien te kunnen profiteren van de verdeeldheid binnen de oppositie, die nog steeds geen gezamelijke kandidaat naar voren geschoven hadden. Er was echter twijfel over de kansen van Salvador Laurel om Marcos te verslaan en er kwam tegelijkertijd een beweging om Corazon Aquino als presidentskandidaat naar voren te schuiven kwam daarom op gang. Onder leiding van zakenman Joaquin Roces werden in een week tijd een miljoen handtekeningen opgehaald om de kandidatuur van Aquino te ondersteunen. Corazon Aquino werd hierbij overtuigd om zich kandidaat te stellen. Salvador Laurel, die zichzelf al naar voren had geschoven als presidentskandidaat schikte zich daarop na bemidddeling door onder andere aartsbisschop Jaime Sin en na enige consessies in een rol als kandidaat voor het vicepresidentschap. De verkiezingen op 7 februari 1986 werden ontsierd door geweld en berichten van fraude. Volgens COMELEC, de officiële instantie verantwoordelijk voor de verkiezingen in de Filipijnen, werden de verkiezingen gewonnen door de zittende president met 10.807.197 stemmen en werd Corazon Aquino tweede met 9.291.761 stemmen. De National Citizens' Movement for Free Elections (NAMFREL) kwam echter tot een andere conclusie. Deze instantie riep Aquino met 7.835.070 stemmen, tegen 7.053.068 stemmen voor Marcos, tot winnaar uit. De Filipijnse bisschoppenconferentie veroordeelde namens de invloedrijke Katholieke Kerk in de Filipijnen de uitslag van de verkiezingen en ook de Amerikaanse Senaat nam een resolutie aan met een dergelijke verklaring. Zowel Marcos als Aquino riepen zichzelf tot winnaar van de verkiezingen uit. Op 22 februari verklaarden minister van defensie Juan Ponce Enrile en luitenant-generaal Fidel Ramos dat ze de zittende president niet langer konden steunen nadat hij volgens hen de verkiezingen had gestolen. Samen met enkele honderden soldaten barricadeerden ze zich in twee tegenover elkaar liggende militaire bolwerken langs de rondweg van Manilla, de EDSA. Marcos probeerde daarop het tij te keren door de opstandelingen gevangen te laten nemen. Hierop riep de invloedrijke kardinaal Jaime Sin burgers op om de opstandelingen te komen helpen. Enkele honderdduizenden mensen gaven gehoor aan de oproep en wierpen zich op als menselijk schild voor de omsingelde troepen van Ramos en Enrile. In een paar dagen tijd groeide de mensenmassa aan tot naar schatting 1 tot 2 miljoen mensen. Ferdinand Marcos durfde het met het oog op de aanwezige burgers niet aan om de aanval op de opstandelingen in te laten zetten en steeds meer legereenheden sloten zich aan bij de opstandelingen. In de ochtend van 25 februari werd Corazon Aquino in een eenvoudige inauguratieceremonie ingezworen als de nieuwe president van de Filipijnen. Niet veel later hield ook Ferdinand Marcos een dergelijke ceremonie. Aan het eind van die dag moest Marcos echter onder druk van de grote mensenmassa's, later ook wel aangeduid als de EDSA-revolutie of de "People Power Revolution", het groeiend aantal overlopers binnen het leger en de diplomatieke druk van de Verenigde Staten besluiten om samen met zijn gezin het land uit te vluchten.
President van de Filipijnen.
De problemen die speelden. Na de euforie die in eerste instantie heerste vanwege de beëindiging van het regime van Ferdinand Marcos, stond Corazon Aquino met haar regering voor de zware taak om het land er bovenop te helpen. Enkele van de grote problemen die Aquino moest aanpakken waren de grootschalige armoede, de grote buitenlandse schuld van 28 miljard US$, communistische en islamistische afscheidingsbewegingen, een verwaarloosde infrastructuur, een tekort aan goede leraren en een verdeelde legermacht. Bij het oplossen van de vele problemen moest ze bovendien afrekenen met twee dieperliggende problemen. Filipino's vormen onderlinge familiebanden met de bedoeling hiervan sterker te worden. Dit uit zich politiek gezien in het feit dat mensen stemmen op een kandidaat waarvan ze dan later iets terugkrijgen, of dat ze stemmen op basis van een advies van een grootgrondbezitter, patroon of ander machtig persoon in de regio. Aquino zou het volk duidelijk moeten maken dat het landsbelang boven het regionale belang of het eigen belang gaat. Het tweede probleem dat als een rode draad door de geschiedenis van het land heen loopt en toen dus ook speelde was dat de welvaart nogal ongelijk verdeeld is. De kleine rijke klasse had bovendien alle belangrijke posities en macht in handen en zou dus niet snel geneigd zijn om concessies te doen ten faveure van het veel grotere arme deel van de bevolking. Enkele omstreden beslissingen en maatregelen. Haar onervarenheid en de plotselinge overgang van de oppositie naar de macht maakten het voor haar en haar adviseurs extra moeilijk. Enkele beslissingen die de regering Aquino in deze beginperiode maakten bleken desastreus of waren erg omstreden. Zo werd het als zeer corrupt beschouwde ministerie van Energie ontbonden en werd de door Ferdinand Marcos gebouwde kerncentrale op Bataan niet in bedrijf gesteld. Deze maatregelen zorgden er echter voor dat de Filipijnen enkele jaren later in ernstige problemen kwam op het gebied van energievoorziening, wat de economische vooruitgang van het land weer ernstig ondermijnde. Een andere maatregel die Aquino vrij kort na de machtsovername nam was het vrijlaten van enkele honderden politieke gevangenen. De meeste bekende hiervan waren Jose Maria Sison, de leider van de communistische partij van de Filipijnen en Bernabe Buscayno, de oprichter van de New People's Army. Deze maatregel werd in het buitenland goed ontvangen, maar viel in de Filipijnen niet bij iedereen in goede aarde. Vooral binnen het leger wekte de maatregel woede op. Ook begon de regering, onder leiding van minister Pimentel, met het benoemen van nieuwe regionale bestuurders, zoals provinciale gouverneurs en burgemeesters, die de nieuwe regering beter gezind waren. Ook benoemde Aquino diverse generaals en andere hoge functionarissen binnen het Filipijnse leger als vervanging voor aan Marcos loyale militairen. Ook deze benoemingen lokten in het land kritiek uit van tegenstanders. De regering Aquino werd verweten precies hetzelfde te werk te gaan als Marcos en loyale medestanders te benoemen op belangrijke posities. Verder was er kritiek op het feit dat de bestuurders werden benoemd en niet zoals wettelijk was vastgelegd werden gekozen door het volk. Een nieuwe grondwet. De regering-Aquino was aan de slag gegaan door de bestaande grondwet uit 1973 grondig aan te passen. Teneinde haar positie te verstevigen wilde ze echter deze zogenaamde Freedom Constitution binnen een jaar vervangen hebben door een nieuwe, door de bevolking geratificeerde, grondwet. Er werd een commissie aangesteld, met leden die een afspiegeling vormden van haar coalitie, met als doel om snel een nieuwe permanente grondwet te ontwerpen. De commissie moest bij ontwerpen van de nieuwe grondwet enkele belangrijke beslissingen nemen. Zo werd er met een stem verschil besloten dat de Filipijnen een presidentiële in plaats van een parlementaire republiek zou moeten worden. Verder werden er besluiten genomen over de manier waarop het Filipijnse volk haar vertegenwoordigers zou kunnen kiezen, de autonomie van lokale overheden, landhervormingen en de mate openheid van de economie voor buitenlandse participatie. In de nieuwe grondwet was tevens opgenomen dat de macht van de president werd ingeperkt ten opzichte van de macht die president Marcos zich in de loop der tijd had toegeëigend. De mogelijkheden om een staat van beleg uit roepen werd aan banden gelegd. Zo zou een dergelijke situatie voortaan nog maximaal 60 dagen mogen duren. Het Filipijns Congres kreeg bovendien de mogelijkheid om de maatregel ongedaan te maken en tevens zou iedere burger de mogelijkheid krijgen om de maatregel te laten toetsen door het Filipijnse hooggerechtshof. Omdat er haast was bij het ontwerpen van de grondwet, werd er gekozen voor een simpele basis, waarbij de details door latere wetgeving zou worden vastgelegd. De nieuwe grondwet werd op 7 februari 1987 geratificeerd en is tegenwoordig nog steeds de geldende grondwet van de Filipijnen. Er volgden kort daarop bovendien verkiezingen voor het Filipijns Congres en voor lokale overheidsposten. Hierdoor kreeg de regering-Aquino langzamerhand een meer democratische basis.
Couppogingen. Aquino kreeg internationaal veel waardering voor haar inzet voor de democratie. In 1986 werd ze bijvoorbeeld door Time Magazine gekozen als "vrouw van het jaar". In de Filipijnen had ze echter te maken met tegenstand van een nog altijd grote groep Marcos-loyalisten. Daarnaast zorgden enkele maatregelen die de regering-Aquino in haar beginperiode nam, zoals de vrijlating van enkele communistische leiders, ervoor dat de aanvankelijk eenheid onder de oppositie ten tijde van de EDSA-revolutie al gauw weer verdwenen was. Aquino kreeg te maken met meerdere couppogingen door militairen en opstanden door communisten. Haar gehele regeerperiode werd bovendien beheerst door voortdurende geruchten over couppogingen.
Arturo Tolentino. Op 6 juli 1986, kort na haar aantreden, kreeg Aquino te maken met de eerste poging tot het ondermijnen van haar gezag. Tijdens een bezoek van Aquino en Fidel Ramos aan Cagayan de Oro op het zuidelijk gelegen eiland Mindanao checkten Arturo Tolentino en enkele aanhangers in in Manila Hotel, gevestigd in een monumentaal gebouw vlak bij Rizal Park. In dat park had die zondag net als de meeste zondagen, sinds de val van Marcos, een grote groep Marcos-aanhangers zich verzameld heeft om te protesteren tegen de regering. Om 16:00 uur nam een groep gewapende soldaten het hotel in bezit. Een uur later las Tolentino een brief van Ferdinand Marcos voor waarin verklaard werd dat Tolentino de enige wettige president kon zijn in afwezigheid van Marcos. Daarnaast werd de vorming van een nieuwe regering aangekondigd waarin Enrile de Eerste minister moeten worden en Ramos minister van Defensie zou blijven. Aquino verklaarde vanuit het zuiden dat aan de actie van Tolentino niet te veel aandacht geschonken diende te worden en ondernam verder niets. De rest van het leger bleef Aquino trouw of sloot zich in ieder geval niet aan bij de coupplegers. Versterkingen en bevoorradingen werden onderschept. Na terugkeer van Aquino in Manilla werd in een spoedberaad, op advies van Enrile bepaald dat er een ultimatum gesteld zou worden aan Tolentino en zijn aanhangers. Zwaar militair ingrijpen werd voorlopig uitgesloten gezien het feit dat er in het hotel ook veel buitenlandse journalisten verbleven. Na onderhandelingen bond Tolentino in en verklaarde dat hij er slechts op uit was geweest om zo vroeg mogelijk nieuwe verkiezingen uitgeschreven te krijgen. De soldaten en officieren die betrokken waren bij de opstand worden niet bestraft en Tolentino en zijn aanhangers werden uiteindelijk ook niet vervolgd. Dit versterkte echter bij de tegenstanders van Aquino het beeld dat ze hadden van een besluiteloze en zwakke regering.
Gegorio Honasan. Meer serieuze pogingen volgden in 1987 en in 1989. Beide militaire coups werden geleid door kolonel Gregorio Honasan, een van de officieren die een grote rol speelde bij het omverwerpen van het regime van Marcos. Vooral de couppoging van december 1989 was een zeer serieuze bedreiging voor de regering Aquino. Zo'n 3000 man, waaronder elitetroepen van het Filipijnse leger, bezetten met geweld strategische posities in de stad, waaronder enkele militaire basissen en Fort Bonafacio. Daarnaast werd met een inbeslaggenomen vliegtuig een bombardement uitgevoerd op het Malacañang Palace. Aquino bleef ongedeerd, maar in totaal kwamen bij de gevechten 100 mensen om het leven. De president zag zich genoodzaakt de hulp van de Amerikaanse luchtmacht in te roepen waarna de rust in de stad weerkeerde en de coupplegers het opgaven. Hoewel ze de couppoging overleefd had, bleken de politieke gevolgen groot. De vicepresident viel haar nu openlijk af en riep haar op af te treden. Daarnaast zag men het inroepen van de steun van de Verenigde Staten als een teken van onmacht. De gevolgen voor de economie van deze coup waren ook groot. Buitenlandse investeerders waren door het geweld afgeschrikt en ook de toerismesector was zwaar getroffen.
Natuurrampen. Tijdens de laatste twee jaar van het presidentschap van Aquino werden de Filipijnen getroffen door een serie grote natuurrampen. Bij de aardbeving op Luzon in 1990 kwamen ongeveer 1600 mensen om het leven. De meeste doden vielen daarbij in de stad Baguio City. In 1991 barstte de vulkaan Pinatubo onverwacht uit. Bij de uitbarsting, die wordt gezien als een van de zwaarste vulkaanuitbarstingen van de 20e eeuw, kwamen ongeveer 300 mensen om het leven en werd veel vruchtbare landbouwgrond in Centraal-Luzon langdurig ongeschikt voor bebouwing. De dodelijkste ramp was echter de tropische storm Thelma (ook wel bekend als tyfoon Uring) in november 1991. Deze tropische storm veroorzaakte grootschalige overstromingen in Ormoc City en maakte ongeveer 6000 slachtoffers. Het is daarmee de dodelijkste storm of tyfoon uit de geschiedenis van de Filipijnen.
Lage populariteit en het einde. Begin 1991 bleek uit peilingen dat de populariteit van Aquino nog nooit zo laag geweest was. De bevolking verweet haar dat ze de beloften die ze gedaan had, zoals het verminderen van de armoede, het uitbannen van corruptie en het meer democratisch maken van de Filipijnse samenleving, niet was nagekomen. Corazon Aquino besloot zich na afloop van haar termijn niet meer herkiesbaar te stellen. Hoewel ze in eerste instantie Ramon Mitra jr., voorzitter van het Huis van Afgevaardigden en voormalig minister van landbouw, wilde steunen in de strijd om haar opvolging gaf ze uiteindelijk haar steun aan haar minister van Defensie Fidel Ramos. Niet iedereen in het overwegend katholieke land was blij met deze keuze voor de protestante Ramos. Ramos zou de verkiezingen van 1992 met 23,56% van de stemmen en een kleine marge op zijn concurrenten, echter wel winnen.
Periode na het presidentschap. Hoewel Corazon Aquino zich na haar presidentschap terugtrok uit het publieke leven, bleef ze nog erg betrokken bij de politiek in de Filipijnen. Bij de verkiezingen van 1998 steunde ze de burgemeester van Manilla bij zijn gooi naar het presidentschap. Alfredo Lim kwam echter niet verder dan de vijfde plaats in verkiezingen die ruimschoots gewonnen werden door de populaire acteur en senator Joseph Estrada. Drie jaar later speelde Aquino een belangrijke rol tijdens de tweede EDSA-revolutie. Vier dagen met vreedzame demonstraties leidden er toen toe dat Estrada werd opgevolgd door Gloria Macapagal-Arroyo, de tweede vrouwelijke president van de Filipijnen. In 2005 en 2006 uitte ze openlijk kritiek op Macapagal-Arroyo. In 2005 beschuldigde ze haar ervan dat ze de verkiezingen van 2004 door fraude zou hebben beïnvloed en riep ze Arroyo op om af te treden. Een jaar later deed ze mee aan een demonstratie op de EDSA tegen de president naar aanleiding van de arestatie van een aantal militairen die volgens de regering van Macapagal-Arroyo van plan waren geweest een coup te plegen. In 2007 zette ze zich in voor de verkiezingscampagne van haar zoon Benigno III, die tijdens de verkiezingen van 2007 met succes een Senaatszetel probeerde te bemachtigen. Ook was ze op de achtergrond betrokken bij projecten met betrekking tot microkrediet voor beginnende ondernemers en met sociale zekerheid en beurzen via de Benigno Aquino Memorial Foundation en de EDSA People Power Commission waarin ze een rol speelt. Ook begin 2008 liet ze van zich horen door een grote mis te organiseren ter morele ondersteuning van Jun Lozada, kroongetuige in de corruptiezaak rond de aanbesteding van de aanleg van een nationaal breedband netwerk. Op 26 februari riep ze in een speech voor invloedrijke Filipijnse managers Arroyo opnieuw op om af te treden naar aanleiding van deze corruptiezaak. Op 24 maart 2008 maakte de jongste dochter Kris Aquino bekend dat bij haar moeder darmkanker was geconstateerd. De ziekte werd ontdekt toen Aquino zich liet onderzoeken nadat ze zich tijdens de paasdagen niet goed gevoeld had. Aquino onderging daarop chemotherapie, en liet op 13 mei 2008 weten dat bloedmonsters hadden aangetoond dat haar lichaam goed reageerde op de behandeling. In mei 2009 werd Aquino echter opnieuw behandeld voor de ziekte. Op 4 mei onderging ze een darmoperatie, waarbij een tumor uit de darmen verwijderd werd. Na herstel van de operatie zou ze bovendien nog chemotherapie en bestralingen moeten ondergaan. Op 23 juni werd ze wegens ondervoeding en gebrek aan eetlust opnieuw in het ziekenhuis opgenomen. De maand erna werden zeer regelmatig missen georganiseerd waarin ook veel prominente Filipino's baden voor haar herstel. Halverwege juli werd echter duidelijk dat haar toestand verslechterde. Op 1 augustus werd bekend gemaakt dat Aquino diezelde ochtend overleden was.
Onderscheidingen
1986 Eleanor Roosevelt Human Rights Award 1986 International Democracy Award from the International Association of Political Consultants 1987 Persoon van het jaar 1986, Time Magazine 1987 Martin Luther King Jr. Nonviolent Peace Prize 1987 Silver Medal, Verenigde Naties 1987 Liberal International Prize for Freedom, Liberal International 1990 Noel Award for Political Leadership, United Nations Development Fund for Women 1993 Special Peace Prize, Aurora Aragon Quezon Peace Awards Foundation and Concerned Women of the Philippines 1995 Path to Peace Award 1996 Fulbright Award for International Understanding, U.S. Department of State 1998 Ramon Magsaysay Award 1998 Pearl S. Buck Award 1999 Een van "20 Meest invloedrijke Aziaten van de 20e eeuw", Time Magazine 2001 World Citizenship Award 2005 David Rockefeller Bridging Leadership Awards 2005 Een van de World's Elite Women Who Make a Difference, International Women's Forum Hall of Fame 2006 Een van 65 "Aziatische helden", Time Magazine 2008 Een van de 15 "Kampioenen van de werelddemocratie", A Different View EWC Asia Pacific Community Building Award Women's International Center International Leadership Living Legacy Award
Aquino ontving vele eredoctoraten. Hieronder een volledige lijst van de aan haar toegekende eredoctoraten: College of Mount Saint Vincent, New York, Verenigde Staten, 19 mei 1984 Stonehill College, Massachusetts, Verenigde Staten, 20 mei 1984 Ateneo de Manila University, Quezon City, Filipijnen, 1986 Xavier University, Cagayan de Oro, Filipijnen, 1986 University of the Philippines, Quezon City, Filipijnen, juni 1986 Boston University, Massachusetts, Verenigde Staten, september 1986 Fordham University, New York, Verenigde Staten, september 1986 Waseda University, Tokio, Japan, november 1986 Far Eastern University, Manilla, Filipijnen, februari 1987 University of Santo Tomas, Manilla, Filipijnen, februari 1987 University of Hongkong, Hongkong, maart 1993 Fu Jen Catholic University, Taiwan, juni 1993 Angeles University, Pampanga, Filipijnen, maart 1994 Universita del Sacro Cuore, Milaan, Italië, november 1995 Pamantasan ng Lungsod ng Maynila, Manilla, Filipijnen, juni 1994 University of Oregon, Eugene, Verenigde Staten, juni 1995 Hannam University, Taejon, Zuid-Korea, februari 1998 University of Santo Thomas , Houston, Verenigde Staten, 29 mei 1999 Hanyang University, Seoel, Zuid-Korea, juni 1999 Ateneo de Naga University, Naga City, Filipijnen, 23 augustus 2000 Doshisha University, Kyoto, Japan, 28 februari 2001 San Beda College, Mendiola, Manilla, Filipijnen, 12 september 2001
TERUGWEG MET HINDERNISSEN. We hadden besloten om maandag, na zon 10 dagen Puerto-Galeriaanse strandgenoegens, toch maar terug naar ons stekje in Dipolog te vertrekken. Omdat de dagelijkse vlucht Manila - Dipolog telkens in de voormiddag is moesten we wel overnachten in Manila. Geen nood; ons vertrouwde hotelletje in Las Piñas was al verwittigd en broer Jolito ook. In principe kan je in Puerto op drie verschillende plaatsen vliegtuigtiketten bestellen. Ik zeg in principe want bij elk van de reisagentschappen was de printer stuk. Men kon dus geen reserveringsdocument afdrukken! We namen deze hindernis door geld via Western Union naar Jolito te sturen. Hij zou in Manila de tickets regelen. De boot- en bustickets leverden minder problemen. Al kregen we wel tegenstrijdige berichten met betrekking tot de halte waar de busshuttle ons zou ophalen. Het bleek op de binnenkoer van ons hotel te zijn. Maar de ongeïnteresseerde verantwoordelijke van F&S Lines had ons eerst wel met bagage en kinderbuggy naar een andere plaats verwezen zon 300 m. verderop. Wist hij veel! De anderhalf uur durende zeereis van Puerto naar Batangas verliep opmerkelijk rustig en Eden, die soms reisziek wordt, had niet de minste last. In Batangas namen we de bus. Nog twee uurtjes en we zouden in Manila zijn. Dachten we. Ware het niet dat het die bewuste maandag de stichtingsherdenking van de Iglesia ni Christo was en dat zouden we geweten hebben! Nagenoeg 1 miljoen aanhangers van die Protestantse sekte verzamelden op die dag op een veertiental verschillende plaatsen en Calamba City, waar de bus de enige mogelijke weg naar Manila moest nemen, was er een van. Met een letterlijk te nemen slakkengangetje deden wij meer dan zes uur om een stukje weg van zowat 15 km. af te leggen. Eerst zaten we in de verkeerschaos van degenen die erheen gingen. Nadien in de chaos van de vertrekkenden. Eenmaal daar voorbij was het rijden geblazen. Uiteindelijk bereikten we, doodmoe, en toch nog zonder zenuwinzinking, ons hotel rond 19 u. We zouden er normaal om 13 u zijn toegekomen! (Puerto Galera, maandag 27 juli 2009)
Containerschip op weg naar Batangas.
DE VERKEERSCHAOS. Daar wil ik het toch nog even over hebben. Omdat de Iglesia ni Christo iets te vieren had waren ook naar de Ashton Field Subdivision grounds te Calamba, een van de veertien verzamelplaatsen van het land, tienduizenden volgelingen afgezakt. Met honderden bussen, duizenden jeepneys en nog eens duizenden private wagens kwamen ze toe. De plaatselijke burgemeester had het voelen aankomen en had, aan het begin van zijn gemeente waar ook de smalle tweevaks rijweg begint, sinds een paar dagen een spandoek laten aan brengen met de waarschuwing dat er hevige verkeersproblemen te verwachten waren. t Is leuk als je weet wat je te wachten staat maar als er geen andere weg naar Manila is, wat doe je dan? De politie deed alleszins niet veel. We zagen er, gedurende de zes uur dat we nodig hadden om de 15 km. Calamba af te leggen, welgeteld vijf. De anderen hadden waarschijnlijk vrijaf genomen. Niet dat die vijf dan ook iets deden. Maar ze waren op post. Langsheen die ganse calvarieweg, in de bermen, voor private opritten en poorten, half op de rijbaan en ook op de enige brug die de weg rijk is, zelfs op het stukje middenberm voor en achter die brug, overal lukraak schots en scheefgeparkeerde voertuigen. Iedereen zette zijn vervoersmiddel gewoon aan de kant. Voor zover er nog een kant was natuurlijk. Met heel veel moeite en aan een letterlijk slakkengangetje kropen de vrachtwagens, de lijnbussen en ook onze bus centimeter per centimeter voort. Daartussen wurmden zich tienduizenden voetgangers, mannen, vrouwen en veel kinderen velen getooid met een vlag of vlaggetjes op de Italiaanse driekleur lijkend, onze bus spoorslags voorbijstekend, allen op weg naar de plaats van het gebeuren. Bij ons zou de politie een parkeerverbod uitvaardigen en de overtreders prompt wegslepen. Hier was het van k Stond erbij en ik keek ernaar. Trouwens takelwagens zijn hier erg zeldzaam. En ik geloof ook niet dat de Calambese (hoe zeg je zoiets?) politie over verplaatsbare verkeersborden beschikt. Na enkele uren, we waren nog niet aan de evenementenweide gekomen, begon het plots en langdurig pijpenstelen te regenen. Ik dacht nog, simpele ziel, dat dit de religieuze gemoederen wel zou temperen maar dat was buiten de waard, in dit geval God, gerekend. Deze godsdienstfanaten waren stijfkoppige doorzetters en stapten verwoed door de plassen en beekjes heen. Mijn hoop was dat, eens de evenementenplaats voorbij, alles vlotter zou verlopen. IJdele hoop! Tegen de tijd dat we daar waren, begonnen al heelwat volgelingen huiswaarts te trekken, terwijl er ook nog heelwat toekwamen, een dus zo mogelijk nog grotere chaos scheppende. Ik zal er mij in elk geval voor wachten om, rond 27 juli, ooit nog maar in de Filippijnen rond te reizen (Las Piñas, maandag 27 juli 2009)
De Iglesia ni Christo heeft een typische, herkenbare kerkenbouw.
IN MEMORIAM CORY AQUINO. Vandaag, na een slepende ziekte van meer dan een jaar veroorzaakt door darmkanker, stierf deze morgen de voormalige presidente Cory Aquino in het Makati Medical Heartcenter te Manila. Gezien haar zwakke gezondheid was chemotherapie niet mogelijk. Sinds haar opname aldaar op 25 juni werden vele massaal bijgewoonde gebedsbijeenkomsten gehouden om te bidden voor haar genezing. Er werden gebeden en wensen van beterschap geplaatst op haar website coryaquino.ph. Ook werden door haar supporters in Times en Examiner Street, vlakbij haar residentie in Quezon City, en aan het Heart Center talrijke gele linten opgehangen als teken van medeleven. Het mocht niet baten. Zij was degene die het, als eenvoudige huisvrouw zonder politieke ambities, na de moord op haar man en oppositieleider Benigno Aquino opnam tegen dictator Marcos toen deze nog maar eens voor 6 jaar was verkozen in een opmerkelijke vreedzame revolutie gekend als People Power of EDSA Revolutie in februari 1986. Gedurende die dagen was zij gekleed in zonnig geel en dit werd haar lijfskleur en symbool. Zij werd tot president verkozen, bracht met veel moeite de democratie terug en veranderde de grondwet ten voordele van de modale burger. Cory bleef zes jaar aan het roer ondanks zes mislukte militaire coups, oproer, gekibbel en veel weerstand door de Marcosgetrouwen die voor twintig jaar de dienst uitmaakten. Zij werd opgevolgd door Fidel Ramos. Cory Aquino, een devote Rooms Katholieke, werd door Time Magazine in 2006 uitgeroepen tot en van Azies helden en geroemd voor haar stille moed. Zij werd het symbool van de People Power genoemd en een inspiratie voor anderen rond de wereld die worstelen tegen tirannie. In het legerhoofdkwartier Camp Aguinaldo vuurde het Filippijnse leger de hele zaterdag van zonsopgang tot zonsondergang, om het half uur salvos van 8 schoten af om de overledene te eren. Op het presidentiële paleis Malacañang de vlag halfstok werd gehangen en Gloria Macapagal Arroyo, op officieel bezoek in de VS heeft een rouwperiode van 10 dagen afgekondigd. In de thuisprovincie van de overledene heeft de gouverneur trouwens een rouwperiode van een maand afgekondigd. GMA zal zich woensdagmorgen direct na haar aankomst uit de VS zich naar de kathedraal begeven om daar de begrafenis bij te wonen. (Dapitan, zaterdag 01 augustus 2009)
VERJAARDAGSVOORBEREIDINGEN. Binnenkort verjaart mijn vrouw. Niet dat we erge feestneuzen zijn maar dat kan hier toch niet onopgemerkt voorbijgaan. Verjaardagen worden hier gevierd de dag zelf en omdat er toch ook een paar werkenden onder de genodigden zijn doen we de party s avonds. En omdat je nooit weet hoeveel gevraagde, en zichzelf uitnodigende gasten zullen verschijnen kun je maar best het zekere voor het onzekere nemen en genoeg spijs en drank voorzien. Trouwens Filippijnen hebben over het algemeen weinig kennis van maten en gewichten en, het zekere voor het onzekere nemend, maken ze dan maar voedsel voor een half regiment. We voorzien voor de 15 à 20 bezoekers; een klein (nou, ja klein, 11 kg ) speenvarkentje, inatahan (dat is de toebereide lever van het varkentje), dinuguan (dat zijn de ingewanden ervan met een bloedsaus), zowat tweeënhalve kilo pancit bihoen (een soort noedelgerecht), anderhalve kilo beefsteak Tagalog (steak op Filippijnse wijze, erg doorbakken dus), anderhalve kilo chopsoy (groentemengsel Chinese stijl). En tot slot nog drie kilo kip curry (waarvan ik de maker ben en in mijn meesterlijke saus appelmoes heb toegevoegd). At syempre may kanin! En natuurlijk met rijst! Veel rijst. Als toetje dachten we aan leche flan, de betere vorm van onze flan, maar onze vroegere goede leverancier blijkt onvindbaar en ook zijn telefoon doet het niet; waarschijnlijk is hij verdwenen met de noorderzon. Geen nood, we hebben een goede bakker en een taart is ook niet mis. En wat die overcapaciteit aan voedsel betreft, het is de gewoonte dat de jarige een en ander meegeeft aan de gasten bij vertrek voor de thuisblijvers. We zullen dus toch op minder dan één week de restanten van het copieuze feestmaal verorberd hebben. (Dapitan, zaterdag 01 augustus 2009)
MINST CORRUPT. In deze contreien zijn er toch een paar bijzondere figuren. Neem nou Jesli Lapus. Hij is het hoofd van DepEd dat is het departement van educatie. Een soort ministerie van opvoeding dus. Hij wordt hier met vlag en wimpel geëerd omdat hij zomaar eventjes drie opmerkelijke prestaties heeft vervuld. Eerstens wordt hij geroemd voor het leiden van de meest productieve dienst van de natie. Tweedens heeft hij de prijs van het publiek gewonnen voor de buitengewone prestaties van die dienst. En ten laatste maar niet het minste, wordt hij in het zonnetje gezet voor het leiden van het minst corrupte kantoor.. Let wel, het minst corrupt. Dat betekent dus geenszins dat er geen corruptie zou zijn. Wel dat het er daar naar bekendheid het minste van het land aanwezig is. (Dapitan, zondag 02 augustus 2009)
AAN DE SCHOOLPOORT. Aan de poorten van de lagere scholen is het altijd een drukke bedoening. Niet alleen zijn er steeds in- en uitlopende kinderen omdat de klassen hier niet altijd gelijk beginnen en eindigen. Weet dat sommige scholen door de massale kinderpopulatie, soms zelfs lessen in shifts geven! Vlakbij de schoolpoorten staan wel altijd een half dozijn of meer verkopers. Wat zij verkopen zijn doorgaans weinig kostende prullaria die weinig of niets met schoolbehoeften te maken hebben. Het leidt de kinderen eerder af van hun concentratie op de lessen. De ene verkoopt zakjes prentjes van Superman of stickers van Barbie en konsoorten, een andere biedt plastic speelgoed aan genre verkocht is kapot. Een volgende biedt kleurrijke kitscherige stickers aan om de notities in de schoolschriften met vlindertjes of bloemetjes wat op te fleuren. (Dat zou je bij ons eens moeten proberen! Je rapport zou ook opgefleurd zijn, denk ik zo )) Nog een andere verkoopt kleurige elastiekjes. Deze nieuwe rage is eigenlijk zo oud dat ook mijn vrouw dit nog heeft gespeeld. Een aantal elastiekjes worden neergelegd en door het slaan met de bolle handen op de grond in eigen kamp gewaaid. Al deze verkopers hebben een soort van grote triplexplaat met vijsoogjes en duimspijkers waarop ze hun waren tentoonspreiden. Anderen verkopen kleine snacks zoals gefruite visballetjes of kippenpoten. Nog anderen gaan de zoete toer op; zij bieden het jonge grut snoepgoed of ijskreem aan. De gemene noemer hier is goedkoop en ongezond. En de schooldirectie laat maar begaan. Met naar gewoonte een vergoeding voor de inschikkelijke ambtenaren. Een enkele verkoper biedt in kleine plasticzakjes, ook aan een triplexplaat opgehangen, naar zuurstof happende goudvisjes. Het ontgaat mij volledig wat een klein kind daarmee moet aanvangen. Kinderen, waarvan de ouders met moeite de schamele eindjes aan elkaar kunnen knopen en zeker geen budget hebben om aquariumpje, laat staan een zuurstofpompje te kopen. Bij sommige gezinnen zou het pompje nog niet eens werken; ze hebben geen elektriciteit! (Dipolog, maandag 3 augustus 2009)
EDEN WORDT 23. Niettegenstaande de goede voorbereiding, het beperkte aantal genodigden en de hulp van ondermeer Jennifer, een enkele dagen bij ons logerende kennis van Eden, hadden we toch nog de handen vol om een en ander in goede banen te leiden en onvoorziene probleempjes op te lossen. De kipfilet die in onze diepvries zat bijvoorbeeld, nodig om die vroege namiddag de pancit te maken bleek na ontdooien meer op visfilet te lijken. Eigenlijk was het ook vis! Ik dus vlug in mijn kleren en een tricycle gesprongen om dit euvel middels de beenhouwerij in Lee Plaza te verhelpen. Nadien moest rond 5 uur het versgebakken speenvarkentje en de daarvan afgeleide bereidingen zoals dinuguan en inatahan worden opgehaald. Maar einde goed, alles goed. We konden tijdig het kokkerellen beëindigen onze gasten arriveerden min of meer op het gestelde uur van 6 en het feestmaal kon beginnen. Niettegenstaande alles even lekker was, ging ik toch weer voor de dinuguan, mijn lievelingsgerecht. Dan volgde het dessert. Maribel, een zuster van Eden die niet aanwezig kon zijn want te ver, had speciaal voor haar een reuze taart gebakken en vanuit Siocon met de bus meegegeven. Na nog wat kletsen gingen we enkele uurtjes doorbrengen in de karaokebar op een boogscheut van ons appartementje. Daar werd naar Filippijnse gewoonte lustig gekweeld en ook wat gedronken. Zo rond middernacht vonden onze gasten het welletjes en namen zij van ons afscheid. (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
DE BUS NAAR SIOCON. De reisduur naar het landelijke en verafgelegen Siocon bedraagt zowat 10 uur. Er zijn twee gammele bussen die eens per dag deze route afleggen. Een vertrekt uit Dipolog om 21 uur en komt dan zo rond 7 8 uur de volgende ochtend in Siocon toe. De andere vertrekt vanuit Siocon om 2 uur in de morgen naar Dipolog om dan hier om 10 11 uur toe te komen. Deze bussen vanuit Siocon worden niet alleen beladen met passagiers maar ook met rurale koopwaren tot op het dak, zeg maar vruchten des velds. Vanuit Dipolog worden dan stadse producten meegenomen door de reizigers; werktuigen, speciale meststoffen en andere daar zeldzame spullen. Echter, en dat is bij ons totaal ongekend en ongebruikelijk, je kunt ook, aan geringe kostprijs, pakjes en enveloppen met inhoud meegeven met de buschauffeur en zijn begeleider. Deze kunnen zowel documenten als geld bevatten als andere goederen. Ze worden te goeder trouw afgegeven; enig document daaromtrent wordt niet verstrekt. De bestemmeling wordt van de komende zending door de afzender op de hoogte gebracht met sms die ook het busnummer vermeldt. De bestemmeling gaat dan rond aankomsttijd van de bus naar de terminus en vraagt daar aan de begeleider naar de te verwachten zending met opgave van aard, afzender en bestemmeling. Dit wordt dan zonder verdere poespas overhandigd. Zo ook onze taart uit Siocon. Hij had de busrit van 10 uur goed doorstaan en was nog best lekker ook! (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
CORY AQUINO IS BEGRAVEN. Vandaag was het zover; het nationale icoon van de EDSA-revolutie en geweldloze opstand tegen het Marcosregime is begraven. De urenlange eredienst had plaats in de kathedraal van Manila alwaar talrijke hoogwaardigheidsbekleders en politici, zowel vrienden als tegenstanders samen met heelwat bekende showmensen hadden plaatsgenomen. De tallozen die geen plaats vonden in de afgevulde kerk konden op grote schermen de ceremonie volgen buiten in beklemmende hitte en de regenlucht, onder meegebrachte paraplus, want ook de hemel weende. De dienst werd met vele, lange en vooral emotionele toespraken doorspekt. Ook haar dochter, een gekende tv presentatrice deed haar duit in het zakje en beroerde het publiek met een lange emotionele rede zowel in het Tagalog als Engels waarin de kwaliteiten van haar moeder en voormalige presidente uit de doeken werd gedaan. Alles werd life uitgezonden door diverse tv-stations die elkaar de loef afstaken met technische hoogstandjes met tussendoor studiogesprekken. Nadien volgde nog de 20 km. lange en bijna negen uren durende traag voortsluipende begrafenisstoet van Manila Kathedraal, via Makati naar de laatste rustplaats in Parañaque, dichtbij de Ninoy Aquino International Airport waar haar man destijds werd vermoord. Corazon Cory Aquino werd naast Ninoy Aquino begraven, eigenlijk bijgezet, in het bovengronds familiemausoleum op het Manila Memorial Park in Parañaque. Het afscheid nemen aldaar duurde tot rond de klok van negen waarna dan de stenen sluitplaat van het mausoleum, onder het oog van duizenden rouwenden, met mortel werd aangebracht. Het militair detachement marcheerde af en men zong Te Lourdes op de bergen , dit alles door diverse tvs life gecoverd met een geel lintje in de bovenhoek van het scherm Vele officiële instanties gaven hun personeel over het hele land die met gele lintjes voor Cory was versierd een, soms onbetaalde, dag vrijaf om een en ander te kunnen bijwonen. Honderdduizenden waren dan ook daarvoor op de been. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN. Neeneen, niet voor mij! Dat is voorlopig nog niet aan mij besteed. Op 22 augustus zegt Jo Lernout te Angeles adieu aan zijn vrijgezellenleven en treedt in het huwelijk met Annie Sison na eerst vijf jaar te hebben samengewoond. Als genodigde wist ik dit allang maar verzweeg het omdat ik dat toch iets uit de privésfeer vond. Het Vlaamse Dag Allemaal dacht daar anders over en schreef onlangs een artikel gebaseerd op Jos uitnodiging aan zijn vrienden. Ook de financiële en zelfs de familiale details werden te grabbel gegooid. En waar men tekst tekort kwam vulden een paar oude fotos het artikel op. Jo en Annie inviteerden zowat 300 gasten waaronder een vijftigtal vanuit België. Voor deze laatsten bieden ze als compensatie voor hun lange, vermoeide vliegreis een weekverblijf aan in een resort. Ook wij zullen daar een week verblijven ook al omdat tijdens die week diverse excursies door hem worden voorzien ondermeer naar zijn gloednieuw callcenter en ook naar de Pinatubovulkaan. Dit komt goed gelegen; ik was reeds diverse malen in Angeles maar zag nog nooit de Pinatubo van dichtbij. Schande! Gelukkig doen Jo en Annie er iets aan. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
OP HETE KOLEN. Sinds vandaag zitten Eden en ik met ongeduld op een verlossende mail te wachten. Immers vandaag wordt Edens zaak in beroep inzake visum voor legaal samenwonen (cohabitation) behandeld bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Eden, en in ondergeschikte orde ook Daryl Dave, hadden van ons Ministerie van Buitenlandse zaken daarvoor destijds een visumweigering gekregen. De pietluttige en/of totaal niets ter zake doende argumenten waren van die aard dat een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen via een advocaat gespecialiseerd in mensenrechten en etnische minderheden zich opdrong. Ik geloof er sterk in dat de ambtenaar die het dossier behandelde het nauwelijks heeft bekeken en er met zijn pet heeft naar gegooid. Meer nog, dat hij er geen jota van heeft gelezen, laat staan begrepen. Ik verklaar mij nader. Het door ons ingediende dossier bevatte zowat 100 bladzijden grotendeels in het Engels, deels in het Nederlands. De botte weigering bestond uit een gecomputeriseerd standaardformulier waarop men een en ander had aanvinkt! Deze opmerkingen waren niets ter zake doende woordkramerijen van zulkdanig kaliber dat de ambtenaar het dossier niet kon gelezen hebben. Meer! Het antwoord was in het Frans gesteld waarbij dus elke elementaire beleefdheid tegen de burger ontbrak om hem in zijn taal te antwoorden. Hieruit bleek natuurlijk ook de Engelse en Nederlandse taalonkundigheid van de ambtenaar in kwestie. Ik heb een sterk vermoeden dat het zenden van een weigering zonder zelfs maar het dossier te bekijken een normale procedure is; men bespaart aldus veel op manuren en, als de aanvrager het beu wordt en er de brui aan geeft heeft men weer een dossier minder te behandelen. Bureaucratie op zijn smalst! Wordt vervolgd. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
AAN DE SCHOOLPOORT. Aan de poorten van de lagere scholen is het altijd een drukke bedoening. Niet alleen zijn er steeds in- en uitlopende kinderen omdat de klassen hier niet altijd gelijk beginnen en eindigen. Weet dat sommige scholen door de massale kinderpopulatie, soms zelfs lessen in shifts geven! Vlakbij de schoolpoorten staan wel altijd een half dozijn of meer verkopers. Wat zij verkopen zijn doorgaans weinig kostende prullaria die weinig of niets met schoolbehoeften te maken hebben. Het leidt de kinderen eerder af van hun concentratie op de lessen. De ene verkoopt zakjes prentjes van Superman of stickers van Barbie en konsoorten, een andere biedt plastic speelgoed aan genre verkocht is kapot. Een volgende biedt kleurrijke kitscherige stickers aan om de notities in de schoolschriften met vlindertjes of bloemetjes wat op te fleuren. (Dat zou je bij ons eens moeten proberen! Je rapport zou ook opgefleurd zijn, denk ik zo )) Nog een andere verkoopt kleurige elastiekjes. Deze nieuwe rage is eigenlijk zo oud dat ook mijn vrouw dit nog heeft gespeeld. Een aantal elastiekjes worden neergelegd en door het slaan met de bolle handen op de grond in eigen kamp gewaaid. Al deze verkopers hebben een soort van grote triplexplaat met vijsoogjes en duimspijkers waarop ze hun waren tentoonspreiden. Anderen verkopen kleine snacks zoals gefruite visballetjes of kippenpoten. Nog anderen gaan de zoete toer op; zij bieden het jonge grut snoepgoed of ijskreem aan. De gemene noemer hier is goedkoop en ongezond. En de schooldirectie laat maar begaan. Met naar gewoonte een vergoeding voor de inschikkelijke ambtenaren. Een enkele verkoper biedt in kleine plasticzakjes, ook aan een triplexplaat opgehangen, naar zuurstof happende goudvisjes. Het ontgaat mij volledig wat een klein kind daarmee moet aanvangen. Kinderen, waarvan de ouders met moeite de schamele eindjes aan elkaar kunnen knopen en zeker geen budget hebben om aquariumpje, laat staan een zuurstofpompje te kopen. Bij sommige gezinnen zou het pompje nog niet eens werken; ze hebben geen elektriciteit! (Dipolog, maandag 3 augustus 2009)
EDEN WORDT 23. Niettegenstaande de goede voorbereiding, het beperkte aantal genodigden en de hulp van ondermeer Jennifer, een enkele dagen bij ons logerende kennis van Eden, hadden we toch nog de handen vol om een en ander in goede banen te leiden en onvoorziene probleempjes op te lossen. De kipfilet die in onze diepvries zat bijvoorbeeld, nodig om die vroege namiddag de pancit te maken bleek na ontdooien meer op visfilet te lijken. Eigenlijk was het ook vis! Ik dus vlug in mijn kleren en een tricycle gesprongen om dit euvel middels de beenhouwerij in Lee Plaza te verhelpen. Nadien moest rond 5 uur het versgebakken speenvarkentje en de daarvan afgeleide bereidingen zoals dinuguan en inatahan worden opgehaald. Maar einde goed, alles goed. We konden tijdig het kokkerellen beëindigen onze gasten arriveerden min of meer op het gestelde uur van 6 en het feestmaal kon beginnen. Niettegenstaande alles even lekker was, ging ik toch weer voor de dinuguan, mijn lievelingsgerecht. Dan volgde het dessert. Maribel, een zuster van Eden die niet aanwezig kon zijn want te ver, had speciaal voor haar een reuze taart gebakken en vanuit Siocon met de bus meegegeven. Na nog wat kletsen gingen we enkele uurtjes doorbrengen in de karaokebar op een boogscheut van ons appartementje. Daar werd naar Filippijnse gewoonte lustig gekweeld en ook wat gedronken. Zo rond middernacht vonden onze gasten het welletjes en namen zij van ons afscheid. (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
DE BUS NAAR SIOCON. De reisduur naar het landelijke en verafgelegen Siocon bedraagt zowat 10 uur. Er zijn twee gammele bussen die eens per dag deze route afleggen. Een vertrekt uit Dipolog om 21 uur en komt dan zo rond 7 8 uur de volgende ochtend in Siocon toe. De andere vertrekt vanuit Siocon om 2 uur in de morgen naar Dipolog om dan hier om 10 11 uur toe te komen. Deze bussen vanuit Siocon worden niet alleen beladen met passagiers maar ook met rurale koopwaren tot op het dak, zeg maar vruchten des velds. Vanuit Dipolog worden dan stadse producten meegenomen door de reizigers; werktuigen, speciale meststoffen en andere daar zeldzame spullen. Echter, en dat is bij ons totaal ongekend en ongebruikelijk, je kunt ook, aan geringe kostprijs, pakjes en enveloppen met inhoud meegeven met de buschauffeur en zijn begeleider. Deze kunnen zowel documenten als geld bevatten als andere goederen. Ze worden te goeder trouw afgegeven; enig document daaromtrent wordt niet verstrekt. De bestemmeling wordt van de komende zending door de afzender op de hoogte gebracht met sms die ook het busnummer vermeldt. De bestemmeling gaat dan rond aankomsttijd van de bus naar de terminus en vraagt daar aan de begeleider naar de te verwachten zending met opgave van aard, afzender en bestemmeling. Dit wordt dan zonder verdere poespas overhandigd. Zo ook onze taart uit Siocon. Hij had de busrit van 10 uur goed doorstaan en was nog best lekker ook! (Dipolog, dinsdag 4 augustus 2009)
CORY AQUINO IS BEGRAVEN. Vandaag was het zover; het nationale icoon van de EDSA-revolutie en geweldloze opstand tegen het Marcosregime is begraven. De urenlange eredienst had plaats in de kathedraal van Manila alwaar talrijke hoogwaardigheidsbekleders en politici, zowel vrienden als tegenstanders samen met heelwat bekende showmensen hadden plaatsgenomen. De tallozen die geen plaats vonden in de afgevulde kerk konden op grote schermen de ceremonie volgen buiten in beklemmende hitte en de regenlucht, onder meegebrachte paraplus, want ook de hemel weende. De dienst werd met vele, lange en vooral emotionele toespraken doorspekt. Ook haar dochter, een gekende tv presentatrice deed haar duit in het zakje en beroerde het publiek met een lange emotionele rede zowel in het Tagalog als Engels waarin de kwaliteiten van haar moeder en voormalige presidente uit de doeken werd gedaan. Alles werd life uitgezonden door diverse tv-stations die elkaar de loef afstaken met technische hoogstandjes met tussendoor studiogesprekken. Nadien volgde nog de 20 km. lange en bijna negen uren durende traag voortsluipende begrafenisstoet van Manila Kathedraal, via Makati naar de laatste rustplaats in Parañaque, dichtbij de Ninoy Aquino International Airport waar haar man destijds werd vermoord. Corazon Cory Aquino werd naast Ninoy Aquino begraven, eigenlijk bijgezet, in het bovengronds familiemausoleum op het Manila Memorial Park in Parañaque. Het afscheid nemen aldaar duurde tot rond de klok van negen waarna dan de stenen sluitplaat van het mausoleum, onder het oog van duizenden rouwenden, met mortel werd aangebracht. Het militair detachement marcheerde af en men zong Te Lourdes op de bergen , dit alles door diverse tvs life gecoverd met een geel lintje in de bovenhoek van het scherm Vele officiële instanties gaven hun personeel over het hele land die met gele lintjes voor Cory was versierd een, soms onbetaalde, dag vrijaf om een en ander te kunnen bijwonen. Honderdduizenden waren dan ook daarvoor op de been. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN. Neeneen, niet voor mij! Dat is voorlopig nog niet aan mij besteed. Op 22 augustus zegt Jo Lernout te Angeles adieu aan zijn vrijgezellenleven en treedt in het huwelijk met Annie Sison na eerst vijf jaar te hebben samengewoond. Als genodigde wist ik dit allang maar verzweeg het omdat ik dat toch iets uit de privésfeer vond. Het Vlaamse Dag Allemaal dacht daar anders over en schreef onlangs een artikel gebaseerd op Jos uitnodiging aan zijn vrienden. Ook de financiële en zelfs de familiale details werden te grabbel gegooid. En waar men tekst tekort kwam vulden een paar oude fotos het artikel op. Jo en Annie inviteerden zowat 300 gasten waaronder een vijftigtal vanuit België. Voor deze laatsten bieden ze als compensatie voor hun lange, vermoeide vliegreis een weekverblijf aan in een resort. Ook wij zullen daar een week verblijven ook al omdat tijdens die week diverse excursies door hem worden voorzien ondermeer naar zijn gloednieuw callcenter en ook naar de Pinatubovulkaan. Dit komt goed gelegen; ik was reeds diverse malen in Angeles maar zag nog nooit de Pinatubo van dichtbij. Schande! Gelukkig doen Jo en Annie er iets aan. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
OP HETE KOLEN. Sinds vandaag zitten Eden en ik met ongeduld op een verlossende mail te wachten. Immers vandaag wordt Edens zaak in beroep inzake visum voor legaal samenwonen (cohabitation) behandeld bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Eden, en in ondergeschikte orde ook Daryl Dave, hadden van ons Ministerie van Buitenlandse zaken daarvoor destijds een visumweigering gekregen. De pietluttige en/of totaal niets ter zake doende argumenten waren van die aard dat een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen via een advocaat gespecialiseerd in mensenrechten en etnische minderheden zich opdrong. Ik geloof er sterk in dat de ambtenaar die het dossier behandelde het nauwelijks heeft bekeken en er met zijn pet heeft naar gegooid. Meer nog, dat hij er geen jota van heeft gelezen, laat staan begrepen. Ik verklaar mij nader. Het door ons ingediende dossier bevatte zowat 100 bladzijden grotendeels in het Engels, deels in het Nederlands. De botte weigering bestond uit een gecomputeriseerd standaardformulier waarop men een en ander had aanvinkt! Deze opmerkingen waren niets ter zake doende woordkramerijen van zulkdanig kaliber dat de ambtenaar het dossier niet kon gelezen hebben. Meer! Het antwoord was in het Frans gesteld waarbij dus elke elementaire beleefdheid tegen de burger ontbrak om hem in zijn taal te antwoorden. Hieruit bleek natuurlijk ook de Engelse en Nederlandse taalonkundigheid van de ambtenaar in kwestie. Ik heb een sterk vermoeden dat het zenden van een weigering zonder zelfs maar het dossier te bekijken een normale procedure is; men bespaart aldus veel op manuren en, als de aanvrager het beu wordt en er de brui aan geeft heeft men weer een dossier minder te behandelen. Bureaucratie op zijn smalst! Wordt vervolgd. (Dipolog, woensdag 5 augustus 2009)
BIJNA 5000 GEWEIGERDEN. In het eerste halfjaar werd aan 4930 Filippijnen het recht geweigerd om het land te verlaten tegenover slechts 1511 in dezelfde periode van het jaar daarvoor. Dit heeft niet alleen te maken met de verscherpte grenscontrole voor mensenhandel maar ook wegens de verslechterde economische toestand die meer en meer mensen dwingt om hun geluk en inkomen elders en op een andere manier te vinden. Maar meestal komen zij van de regen in de drop terecht. De meesten waren verdacht van het slachtoffer te zijn van mensenhandel of illegale uitzendbureaus. Anderen hadden vervalste of onvoldoende reisdocumenten. Zowat 1236 werden als tourist worker verdacht. Zogeheten toeristen die, eens op hun toeristische bestemming er illegaal gaan werken. Mensenhandel kan diverse vormen aannemen. Zo heb je prostitutie en sexuele exploitatie. De doorgaans jonge, mooie, doch weinig geschoolde vrouwen, veelal komende uit arme afgelegen berggebieden, worden werk beloofd als huishoudhulp tot ze in het buitenland ondervinden dat ze andere katten te geselen hebben. Ook veel voorkomend is gedwongen arbeid, erfdienstbaarheid (vooral in India) en slavernij. De slachtoffers worden illegaal en zonder enige redelijke vergoeding dagelijks lange uren tewerkgesteld in obscure gesloten bedrijfjes. Sinds een decennia is er ook de sterk groeiende orgaanmarkt. Het wordt een gewoonte dat rijke buitenlanders, in nood aan een orgaan, beroep doen op een tussenpersoon die dan een donor zoekt. De slachtoffers in financiële nood, ontdekken algauw na het geven van hun orgaan dat het de tussenpersoon is die met de poen gaat lopen. Verder worden ook kinderen verkocht en het land uitgebracht via illegale adoptie of via een vroeg gearrangeerd huwelijk (vooral bij moslims). Ook worden mensen aangeworven voor de rijke landen als bedelaars of straatverkopers. Zelfs aan geheime religieuze genootschappen en culten en ook aan ondergrondse sportorganisaties worden mensen verhandeld. Wat voor sport daar wordt beoefend laat zich raden In 2008 werden 90 gevallen van mensenhandel voor de Filippijnse rechtbanken gebracht. In het eerste halfjaar van 2009 reeds bijna 200! (Dipolog, zaterdag 1 augustus 2009)
STORMWAARSCHUWING. We hebben in de dikke maand dat ik hier ben al verschillende tropische stormen of taifoens meegemaakt. Molave (hier Jolina genoemd) is pas de achterdeur uit of Morakot, (hier Kiko genoemd) passeert Basco, Batanes op zon 620 km. Niet dat ons dat veel kan deren; Mindanao ligt zuidelijk en niet in de traditionele route die door de taifoens wordt gevolgd. Maar de eilanden van de Visayas en Luzon met Manila hebben er daarentegen regelmatig last van. Wij hebben hoogstens wat fellere winden en wat hogere golven op zee. Nu hebben ze hier wel een weerkundige dienst Pagasa (de Philippine Atmospheric, Geophysical and Astronomical Services Administration) maar die kan je niet vergelijken met ons KMI want je krijgt op tv slechts heel summier het weerbericht met de eventuele stormwaarschuwing. Het gaat allemaal zodanig vlug en oppervlakkig dat je met moeite weet wat je boven het hoofd hangt. Een Frank De Boosere is hier onbekend en broodnodig. Om toch goed op de hoogte te blijven van mogelijks naderend onheil registreerde ik me verleden jaar bij de in de UK gebaseerde organisatie Tropical Storm Risk (TSR) die bij dreigend risico gratis noodberichten over naderende stormen en taifoens per mail stuurt. Deze organisatie wordt door verschillende Britse firmas gesponsord en krijgen de steun van de Britse Meteorologische Dienst. Je kunt bij je registratie aangeven voor welk werelddeel of -delen je interesse uitgaat. Bij naderende storm stuurt men een infomail en telkens er een verandering voorkomt in kracht of richting krijg je een update. Geïnteresseerden kunnen zich steeds aanmelden op www.tropicalstormrisk.com/ Je hebt geen verplichtingen, men vraagt enkel waarom je eraan bent geïnteresseerd. In mijn geval, geïnteresseerd aan reizen in Zuidoost Azië, kan het zijn dat ik in maanden niets verneem omdat er ook niets te melden valt. Plots kondigt een nieuw windevenement zich aan en lopen de alarmmails naargelang de ontwikkeling binnen. De speciaal gehanteerde schaal geeft 7 windkrachtniveaus aan. Gaande van TD (tropische depressie) met winden minder dan 63 km/u en TS (tropische storm) met winden tussen 63 tot 118 km/u, naar Cat1 (orkaan categorie 1) wind tussen 119 en 153 km/u, en Cat2 (orkaan categorie 2) met wind tussen 154 en 177 Km/u. Tenslotte zijn er nog de intense orkanen Cat3 met wind tussen 178 en 210 km/u, Cat4 met wind tussen 211 en 250 km/u, en Cat5 met winden boven de 250 km/u. (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009)
OPGERUIMD STAAT NETJES. De doorsnee Filippijn, totaal ongeïnteresseerd in milieu en afvalbeheer, gooit zijn afval gewoon waar hij het volgens hem kwijtkan. Dit kan zowel op het land of het strand zijn, als in de rivier of in de zee. Wat enigszins drijfbaar is troept dan afhankelijk van de windrichting soms in grote scholen samen in de ooit mooie baaien en op de stranden. De baai van Manila en meer bepaald de daarmee parallel lopende drukbereden Roxas Boulevard leverde gisteren onverwachts een goed gestoffeerde staalkaart af van wat er aan drijfbare afval door de Filippijn zoal in de zee wordt gedumpt. De door de tropische storm opgezweepte golven richtten zich haaks op de Boulevard. Daarbij gooiden ze ettelijke kubieke meters afval op het voetpad en op de rijbanen. Vooral het stuk tussen Padre Faura en de Ambassade van de VS werd zwaar getroffen door een zee van afval. De automobilisten hadden de grootste moeite om er doorheen te geraken, de straatvegers vochten tegen de bierkaai en men moest de grote middelen, in de vorm van een vrachtwagen met laadkraan, inzetten om alles op te ruimen. Deze maal gaf de zee het achteloos gedumpte afval eens terug. Geen mooi zicht, maar of het voor de Filippijn een les zal zijn? (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009)
GOLF VAN ADEN. De Filippijnen is ook een voorname zeevarende natie weliswaar niet zozeer met schepen maar wel met de bemanningen ervoor. Gedurende het bezoek aan de VS heeft Presidente Gloria Macapagal Arroyo ook met de betrokkenen aldaar gesproken en hulp aangeboden voor het vrij en veilig houden van de Golf van Aden waar goed geoutilleerde Somalische piraten het leven van menig zeeman in gevaar brengen. Men zou, ondermeer samen met de VS, een en ander op poten zetten om de piraten te bekampen. Een groot deel van de lagere bemanning op zeeschepen van diverse nationaliteiten bestaat uit Filippinos. Ver van vrouw en kinderen proberen zij op die manier de achtergebleven familie een beter bestaan te verschaffen. De vele zeevaartscholen leveren elk jaar talrijke nieuwe jonge dekmatrozen af. Eenmaal 40 a 50 jaar geworden zien ze het niet meer zitten op de lange omvaart, mede door ouderdomsproblemen of door familiale. Want, ook hier geldt, uit het oog is uit het hart. Zij verdienen dan bijvoorbeeld de kost als taxichauffeur of tricycledriver. (Dipolog, vrijdag 7 augustus 2009) NAWEEN VAN EEN STAATSBEGRAFENIS. Nu Cory vreedzaam bij haar echtgenote ligt wordt het tijd voor beoordelen en veroordelen. De vier erewachten, een van elk van de drie legeronderdelen en de een van de Nationale Politie worden geroemd voor het moedig volhouden van hun buitengewone taak. Gedurende negen uur stonden zij op wacht op de traag voortschrijdende lijkwagen van Manila Kathedraal tot het 20 km. verderop zijnde Manila Memorial Park in Parañaque. Al die tijd aten noch dronken zij. Ze konden enkel zich aan de regendruppels die van hun gelaat drupten wat laven. En een plasbeurt was ook niet voorzien. Zij weigerden resoluut elk voedsel of drank door de omstaanders spontaan aangeboden. Dit zou een ontluistering van de ceremonie zijn geweest. Wel deden zij af en toe kleine spierbewegingen om de stramheid tegen te gaan. Pas na aankomst in Parañaque waar de lijkkist werd ontladen werden zij van hun eretaak ontlast. Hoeft het worden gezegd dat ook zij zich vlug gingen ontlasten? Voor deze bijna onmenselijk volgehouden eretaak worden zij voorgedragen voor een eervolle vermelding buiten gevecht. Dit is de hoogste onderscheiding in vredestijd. Enkelen van hen kregen een week vrijaf om van hun onmenselijke taak te bekomen. Minder goed gaat het met de bekende tv-presentator Willie Revilliame. Tijdens de begrafenis van Cory Aquino ging de liveshow Wowawee door Willie gewoon door. De bonzen van ABS-CBN hadden zulks besloten. Maar omdat Willie bij uitstek het gezicht van Wowawee en bijgevolg ook ABS-CBN is heeft hij, en niet de bonzen de boter opgegeten! Vele kijkers vragen zijn onmiddellijk ontslag en op de andere zenders komt een hele discussie op gang of hij zou moeten vervolgd voor oneerbiedigheid tegenover een voormalig staatshoofd. Willie heeft zich al openlijk verontschuldigd en zegt bereid te zijn om zijn straf, al weze zelfs gevangenisstraf, lijdzaam te ondergaan. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
FOTOKOPIEËN. Laatst moest ik wat fotokopieën nemen. Of liever, laten nemen, want met een overvloed aan goedkope werkkrachten heeft men ook hier personeel zat. Voor mij stond een oud besje, ik schat ze tegen de tachtig en ze moest zomaar even honderd copies hebben van een welbepaald document. Toen de machine de copies begon te spuwen bemerkte ik dat het een kleinletterige tekst betrof gevat in een lay-out van een groot kruisbeeld op Golgotha. Enkele dagen later, toen ik weer in het stadje was zag ik het resultaat. Blijkbaar had ze naarstig gewerkt en was het haar erom te doen om deze poster met kruisbeeld te verspreiden aan alle goedgelovigen want op verschillende schamele voordeuren zag ik de kruisbeeldposter aangeplakt. Ik ben niet zo erg religieus, het gevolg van mijn Jezuïetentijd, maar hoop toch dat het besje er haar hemel mee verdient. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
ONHEIL VAN VERAF. Niettegenstaande de taifoen Morakot, hier Kiko genaamd, op diverse honderden kilometers van de Filippijnen passeert geeft hij toch ook zelfs op die afstand dood en vernieling. Zeven personen waaronder drie Franse toeristen en hun Filippijnse gids zijn op de Pinatubo weggevaagd door een laharstroom. Mede door de hevige regenval van de laatste dagen door de taifoen veroorzaakt kwam een stroom van lahar en regenwater naar beneden en dreef de slachtoffers in de eveneens met lahar overstroomde ODonnel rivier. Zij hebben het niet overleefd. Een tweede gids wordt nog vermist. Zes andere Fransen en drie Koreanen werden gered. Lahar is nog het best te vergelijken met vliegas. Het is een soort lichtfijne as die door sommige vulkanen bij eruptie wordt uitgestoten en ligt in metersdikke lagen op de vulkaanhelling en uitgestrekte omliggende gebieden. De Pinatubo is zon vulkaan. Na zijn spectaculaire laatste uitbarsting in 1991 werd de beklimming ervan in het begin gepromoot door het Departement van Toerisme als een toeristische attractie. Het gidsen wordt voornamelijk gedaan door de endemische Aetas, deze stam werd ooit in verleden tijd door inwijkelingen verdreven van hun voorvaderlijke gronden. Als gids hebben ze aldus zo af en toe een inkomen. In 2005 werd de verantwoordelijkheid overgedragen aan de gemeente Capas. Daar vond men het niet nodig om, bij registratie voor de tocht, gezien de op handen zijnde taifoen een toegangsverbod te geven. Met alle nefaste gevolgen vandien. Het waarom wordt nu van hogerhand onderzocht Zambales deelde eveneens in de brokken. De San Juan laharvloeddijk brak door en overstroomde 10 barangays (wijken) waarbij 1784 bewoners dringend moesten worden geëvacueerd en 30 huizen werden meegesleurd. Er worden 10 mensen vermist. De laharstroom vernietigde ook het bruggenhoofd van de Bucaobrug te Botolan zodat de Nationale weg, de enige naar Noord Zambales onderbroken is met alle economische gevolgen vandien. Ook in Baguio was er onheil. Een aardverschuiving sleurde een krotwoning op een steile helling gebouwd mee de diepte in en werd samen met de bewoners drie kinderen en hun ouders bedolven. Enkel de ouders overleefden de ramp. Elders viel een woning neer die op een klip was gebouwd. De bewoners, een hoogbejaard echtpaar, werden naar het nabije hospitaal gebracht. Diverse andere aardverschuivingen hebben de overheid ertoe verplicht om bepaalde wegen, waaronder de strategisch economisch belangrijke Kennon Road, in die bergachtige streek voorlopig te sluiten. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
GEEN TECHNOLOGISCHE ACHTERSTAND. Westerlingen die denken dat de Filippijnen een achtergesteld land is met betrekking tot technologie slaan behoorlijk de bal mis. Er is misschien een grote achterstand wat machines en robotica betreft voornamelijk omdat de arbeid hier spotgoedkoop is maar dit gaat niet op voor de commerciële dingen. Er is hier een groot aanbod van commerciële high tech snufjes allerhande, weliswaar meestal slechts voor de happy few die het zich kunnen permitteren. Neem nu de flat screen tv LH70 van LG. Hij heeft een stabiel beeld van 120 Hz. en is full High Definition. Hij heeft zelfs een Bluetooth om zonder veel poespas beelden van tv direct naar je gsm over te zetten! Voor de minder financieel draagkrachtigen is er, terwijl wij nog maar nauwelijks in het mp4-tijdperk komen, nu ook de mp5 op de markt! En, vermits de Filippijn steeds meer beschikt over twee of zelfs drie gsms met een privaat en zakennummer zijn er al geruime tijd enkele gsms op de markt die twee simkaarten kunnen bevatten. Door de concurrentie is de kostprijs ervan nagenoeg met de helft verminderd en kan je al zon ding kopen voor 3500 Php. (55 ) Dan wel van Chinese makelij. (Dipolog, zaterdag 8 augustus 2009)
NATIONALITEITENUPDATES EN ANDERE. Wanneer de eerste berichten binnenkwamen van de op de Pinatubo door het uitzinnige water gedode personen waren het drie Canadezen. Even later bleek het om drie Fransen te gaan. Een mens kan zich al eens vergissen. Vandaag maakt men gewag van twee Fransen en een Belg. Die internationale paspoorten zijn dan wel ondermeer in het Engels en Frans opgesteld maar niet in het Tagalog! Bij het beklimmen dienen de lokale autoriteiten normaal de identiteit van de klimmers te registreren. Of men dit gedaan heeft en zo ja, met welke zorgvuldigheid was niet te achterhalen, doch ik kan het raden! Trouwens, men komt nu plots met een heel ander verhaal over de veiligheid aanzetten. Lokaal zou men de klimmers hebben gewaarschuwd voor de gevaren van uitzinnige water- en modderstromen op de hellingen van de Pinatubo. Een toegangsverbod werd niet gegeven. Misschien wordt dat morgen dan wel het geval Het dodental is inmiddels gestegen tot 20 ook al omdat men in Baguio de lichamen van 8 mijnwerkers, van de 12 die onder de aardverschuiving waren bedolven, heeft teruggevonden. Even verderop zoekt men nog naar 6 andere mijnwerkers. Een deel van de nationale weg naar Botolan is herschapen in een kolkende en snelstromende rivier die huizen ontheemd, bomen ontwortelt en wagens als luciferdoosjes meevoert. Niettegenstaande Morakot zich van de Filippijnen verwijdert waarschuwt het Pagasa voor blijvende regenval die aardverschuivingen en plotse watervloeden veroorzaken. (Dipolog, zondag 9 augustus 2009)
NIEUW EN AL VERHUISD. Enige dagen geleden bouwde men hier vlakbij, op aangestampte aarde en grenzend aan een private betonweg, een verkoopsstalletje met houten balkjes, triplexplaten en met een dakje van oude metalen golfplaten. Het werk schoot goed op want na twee dagen was het reeds af en zagen we enkele bemande kookpotten staan. Het was een turo-turo geworden, een eetstalletje met eenvoudige Filippijnse gerechten. Welgeteld twee dagen stond het er. Dan, de volgende morgen zagen we het stalletje plots op een wat verdere plaats staan. Het ding was in zijn geheel verplaatst na klacht van de eigenaar waar het eerst stond. Men had het doodgewoon op zijn terrein gezet zonder zich van enig eigendomsrecht of wat ook zich iets aan te trekken. Je moet maar durven! Conclusie; het is hier erg belangrijk, dit om onaangename verassingen te voorkomen, dat je je eigendommen regelmatig persoonlijk inspecteert. (Dipolog, zondag 9 augustus 2009)
LE CIRQUE. Er is hier nogal wat heibel ontstaan nadat bekend werd dat President Gloria Macapagal Arroyo tijdens het werkbezoek in de VS met haar uitgebreid gevolg het avondmaal gebruikt had in het vermaarde, peperdure en grotendeels Italiaans geïnspireerd New Yorks restaurant Le Cirque. (www.lecirque.com). De rekening zou zomaar eventjes 20 000 US$ hebben bedragen. Ik zeg zou, want het bericht werd de wereld ingestuurd door Bayan, de communistische oppositie. Perssecretaris Remonde, die ook bij het gezelschap was in Le Cirque, zei dat alles fel werd overdreven en dat zij aanzaten voor een eenvoudig laatavondmaal nadat de President weerkwam van de ontmoeting met Obama in Washington. We bestelden een gewoon menu dat overal ter wereld in elk restaurant verkrijgbaar is met soep vooraf, hoofdschotel en koffie of thee na, zei hij. We weten niet wat het kostte omdat Martin Romualdez, een Republikein ons inviteerde en nadien ook de rekening betaalde. Het blijkt dat Romualdez een vriend is van de restauranteigenaar, zei hij nog. En er waren geen exclusieve gerechten of champagne. Danilo Suarez, een andere Republikein en een van de 28 wetgevers die ook in het ruime gezelschap vertoefden zei dat het prijskaartje redelijk was. Het eten was goed maar de plaats is niet chic. Met ons aantal is 20 000 US$ niet overdreven en daar de Filippinos een gastvrij volk zijn werd ook het entouragepersoneel en de Amerikaanse veiligheidsagenten mee aan tafel gevraagd, besloot hij. Maar Senator Myriam Defensor-Santiago vond het etentje excentriek en excessief als mensen van een ontwikkelingsland zomaar eventjes 1 miljoen Php ervoor neertelden. Zelfs als dit niet werd betaald met staatsgeld dan doet de gever nog geen gunst aan de President zei ze. Ik was verrast het is een erg duur restaurant. Ze hadden een goedkoper moeten kiezen. Het waren net elitaire internationale beroemdheden! De senator, die leed aan oververmoeidheid en in haar hotel at, melde dat aan de President en vertelde erbij dat zij soms een rijstmaaltijd gebruikte in een Vietnamese restaurant voor de prijs van 10 US$. Jejomar Binay, burgemeester van Makati en oppositieleider zei dat dit een nieuw schandaal was en dat de Amerikaanse pers voorbij ging aan het feit dat GMA President Obama had ontmoet maar daarentegen wel het exclusief etentje van 20 000 US$ dik in de verf zette en wijdverspreide. We kunnen dat dineetje toevoegen aan de lange lijst van schandalen van de Arroyoregering dat ons land in schande en verlegenheid bracht, besloot hij. (Dipolog, maandag 10 augustus 2009)
ALEA IACTA EST. De teerling is geworpen! Eden en ik gaan huwen! Dankzij de tergende procedures en ongefundeerde negatieve argumenten van ons aller Ministerie van Buitenlandse Zak(k)en in verband met het legaal samenwonen van Eden en ik, is een wettelijk huwelijk de voor de hand liggende en ook enige optie. Meteen geef ik de gouden raad aan allen die het voorziene wettelijk recht van legaal in België samenwonen met een Filippijnse partner willen benutten; Begin er niet aan! De Belgische Staat speelt vuil spel en boycot dit recht met alle mogelijke middelen. Voer voor rechtsgeleerden en Straatsburg! Ook een beroep bij de Raad voor Vreemdelingenzaken geeft geen respijt. Hoe kan het ook anders; wiens brood men eet, wiens woord men spreekt, nietwaar? Meer dan twee maanden wachten en dan een nonsensicaal antwoord krijgen, daarna in beroep gaan en na nog eens vijf maanden een evenzeer nonsensicaal arrest ontvangen. Schande! Maar niet getreurd; gedurende de zeven wachtmaanden was ik merendeels bij haar en DD in Dipolog. Wel tussendoor ook even voor twee maanden in Vlaanderen om een en ander te regelen, zoals alle nodige documenten verzamelen om bij visumweigering het nodige te kunnen doen, en waarvan nu bij deze de eerste stap is gezet. Wordt ongetwijfeld, in diverse stukjes, vervolgd! (Dipolog, dinsdag 11 augustus 2009)
HUWELIJKSVOORBEREIDINGEN BEGONNEN. We laten er geen gras over groeien. Gisteren had ik al een schoolschriftje gekocht om alle details van het aanstaande huwelijk te noteren. Het werd een hele waslijst. Wanneer, welke feestlocatie, welke stijl, restauratie, genodigden, getuigen, uitnodigingen, huwelijksaandenken. En ik ben zeker dat ik nog items vergat. Vandaag gingen we al kijken voor de feestlocatie. We wisten er een paar. Zoals wel meer het geval was ook hier de prijs niet in verhouding tot het gebodene. Uiteindelijk was de wat minder dure veruit de beste, zowel wat omgeving als menukeuzemogelijkheden. Ook de uitbater kwam erg professioneel en zakelijk onderlegd over, dit in tegenstelling met de eerstbezochte locatie. Daar moesten we bijna letterlijk elke inlichting tandheelkundig uit de mond trekken. Dan ging het richting kledijverhuurbedrijf want Eden vond het onnodig om een huwelijkskleed aan te kopen omdat het slechts eenmaal wordt gedragen. En daar kan ik inkomen. Huren bleek dus een goede en kostenbesparende oplossing. In de ruime aircowinkel hadden we keuze te over. Ook hier professioneel erg kundig en adviserend. En niettegenstaande mijn buiten-Aziatische maten kwam ik hier ook aan mijn trekken. Alleen het hemd bleek wat krapjes, maar daar vinden we wel iets op. (Dipolog, woensdag 12 augustus 2009) MET DE BOTTE BIJL ERDOOR. We besloten vandaag de hele dag uit te trekken om heelwat zaken af te werken in verband met ons aanstaande huwelijk op 4 september. Daarom hadden we deze morgen vanaf achten een oudere dame gevraagd om ten onzen huize op kleine DD te passen. Eerst ging het richting stadhuis waar de Civil Registrar onze aanvraag voor huwelijk noteerde en onze documenten nakeek. Nu moeten we minstens 10 dagen wachten. Ook moeten Eden en ik een seminar van enkele uren volgen in verband huwelijks- en familieaangelegenheden, maar dat is een zorg voor later. Dan was het zoeken naar een geschikt huwelijksaandenken voor elke genodigde. Het kostte ons verschillende uren en diverse winkels toen we uiteindelijk in een grote, rommelige winkel terecht te kwamen waar we vonden van wat we zochten, zij het dan het model. Maar aangezien men er net verbouwde was het hele voorraadmagazijn een zootje van jewelste. Men beloofde te zoeken naar de voorraad van ons item en ons morgen uitsluitsel te geven over het al of niet aanwezig zijn in voldoende aantal. Afwachten dus. Vlug even een hapje eten, eventjes naar huis om DD te checken en vervolgens ging het richting enkele bloemenzaken waar we uitkeken om een mooi maar toch voordelig bloemenarrangement te bestellen, zowel voor de serveertafel, als de gastentafels en de trouwauto. Ook het bruidsboeket werd besteld. Tenslotte gingen we even verderop in een computerdrukkerij om de uitnodigingen te kiezen en de tekst ervoor samen te stellen. Met pijnlijke, vermoeide voeten en lichte hoofdpijn reden we allebei huiswaarts. (Dipolog, donderdag 13 augustus 2009)
PLETS, BOEM! Toen we vandaag even na zessen van onze kleine avondwandeling terugkwamen was er aan het kruispunt vlakbij ons appartement een verkeersknoop en volkstoeloop. Er was een frontale botsing gebeurd tussen een rechtdoorrijdende bromfietser en een tricycle die links uit een zijweg kwam. Aangezien verkeerregels hier speciaal zijn gemaakt om aan je laars te lappen en vermits hier boven alles het recht van de sterkste geldt zou het hier alzo logisch zijn geweest dat de bromfietser zwichtte voor de tricycle. Deze nam zijn voorrang van links omdat hij de sterkste was. En de bromfietser knalde eerst met een impact van minimum 70 km/u tegen de trike, vervolgens met zijn blote schedel op de asfalt, want een helm, ho maar! Dat is niet macho. De tricyclebestuurder had slechts lichte verwondingen en zijn passagiers zelfs geen. Anders was het gesteld met onze bromfietser. Hij werd naar het provinciale ziekenhuis, hier vlakbij, gevoerd en zijn leven hangt aan een draadje Hij zal het mogelijks niet kunnen navertellen. (Dipolog, donderdag 13 augustus 2009)
OUDERLIJK BEZOEK. Gisteren tijdens ons bezoek aan de Civil Registrar van de stad wees zij erop dat Eden nog geen 25 was en dat zij bijgevolg volgens de wet de toestemming van haar ouders nodig heeft om te huwen. Dat is op zich geen probleem, ik heb met hen al bijna drie jaar een goede en respectvolle relatie. Alleen, zij wonen in het verre Tampilisan en zelfs daar dan nog in een afgelegen barrio. Komt er nog bij dat ze volop in het wieden van de maïs zitten. En ze zijn ook niet meer van de jongste. Maar ja, als het moet. Zij zijn dus deze morgen al vroeg vertrokken voor een busrit van meer dan 4 uur, om dan hun toestemming te geven voor het huwelijk van hun dochter. Late voormiddag kwamen ze toe. Na wat uitrusten, al bijpratend en na het middagmaal ging het met zijn allen richting stadhuis. Op enkele minuten was het gepiept zodat mama en DD alweer naar huis konden. Papa had voor het feest nood aan een nieuwe uitzet en vermits we toch in de stad waren deden we dat in een moeite door. Een geklede broek met daarop een sportieve polo konden hem wel bekoren. Nu nog even een paar schoenen zoeken. Niettegenstaande papa op grote voet leeft, maat 44 !, vonden we al vlug het gezochte. Fier als een gieter kon ook hij huiswaarts gaan. Nu kwam ik aan de beurt. Mijn schoenen had ik al gevonden in dezelfde plaats waar papa zijn schoeisel vond. Nu nog wat zoeken naar een overhemd. Het eerste witte overhemd dat mij paste was door het veelvuldig aanpassen eerder grauwgrijs van kleur geworden. Het volgend model voldeed eveneens aan mijn wensen en bleek nog netjes ook. Dat was dus ook geregeld. Moe en tevreden gingen ook wij richting appartementje. (Dipolog, vrijdag 14 augustus 2009)
100% GESLAAGDEN. In een artikeltje van mijn vorige reis schreef ik al eens iets over het Technisch Instituut hier in Dipolog die ondermeer dekofficieren en hotelpersoneel vormt. Ofwel moet dit een fantastische eliteschool zijn, ofwel betekenen de examenvragen hier peanuts want regelmatig hangen aan de school spandoeken uit die fier aankondigen dat al hun leerlingen slaagden in het examen! Persoonlijk denk ik dat we best de laatste optie aanhouden als juist. Niet dat beroepsscholen hier overvloedig aanwezig zijn, toch heeft ook Dipolog er ook een paar andere. Benevens beroepen zoals metser, schrijnwerker en elektricien worden ook beroepen als loodgieter en (auto)mecanicien aangeboden. Vreemd is dat ik geen weet heb van het beroep van koeltechnicus. Een beroep die in een warm land als dit toch mogelijkheden heeft, denk ik zo. Ook hier heeft men weet gekregen van het bestaan van callcenters. Daarom biedt alvast een beroepsschool hier een opleiding als callcenter agent aan. Wat dat dan ook moge inhouden. (Dipolog, vrijdag 14 augustus 2009)
ENKEL NOG WAT DETAILS. Vandaag, zaterdag gaan we de paar details proberen afwerken rond ons huwelijk die nog te doen zijn want volgende week zijn we voor een week in Angeles op het huwelijksfeest van Jo Lernout en Annie. Papas nieuwe broek moet worden ingekort. Het huwelijksaandenken is nog niet rond want in die rommelige winkel vond men de voorraad niet. Ook voor mama moeten we nog een feestkleed vinden en, last but not least, ook DD moet er piekfijn uitzien op onze trouwdag. Nee hoor! Ik vergat de trouwringen niet. Er zijn hier wel een paar goudsmeden, maar eerder met de nadruk op smid dan wel op goud. Ze hebben weinig keuze en bieden ook geen waarborg op goed werk want ze kopiëren de modellen uit een postordercatalogus. Binnenkort gaan we toch naar Manila en zullen daar in Binondo, Chinatown, waar honderden juwelenwinkels en dito stalletjes zijn, onze gading zeker vinden. (Dipolog, zaterdag 15 augustus 2009)
ADEMHALINGSPROBLEMEN. Onze Daryl Dave is een kloeke beer maar had toch sinds zijn eerste levensmaanden astmatische neigingen. Af en toe kreeg hij die typische piepende ademhaling of hoestbuien en daarvoor kreeg hij dan medicijnen en moest ook soms inhaleren. Na een week of zo was de bui weer over, soms voor meerdere maanden. Toch knap vervelend voor een baby en natuurlijk ook voor de ouders die voor zon inhalatiekuur ook s nachts moeten opstaan. In onze buurt in Dipolog is een hilot. Dat is een alternatieve genezer die werkt met massages en handopleggingen. Soms werkt hun therapie, soms niet. Bij DD werkte het niet en we bleven in de inhaleringsperiodes hangen. Ik was al terug in Vlaanderen toen Eden weet kreeg van een geroemde vrouwelijke kruidendokter in Ozamis, 2 uur verderop met de bus, en zij vroeg mijn toestemming om daarheen te gaan. Het principe huldigend Baat het niet, dan schaadt het niet, stemde ik toe. Eden maakte een telefonische afspraak en reed er op een morgen met DD heen. De geneester ik kwestie, een vrouw van zowat 50 jaar, de reden van het bezoek kennend, had al een slecht smakende drankje voor DD gemaakt. Ze hoorde zijn reutelende ademhaling, palpeerde heel even zijn borst en rug en zei dat er fluimen vastzaten. Dan wikkelde ze hem in een handdoek om de bittere medicijn beter op te vangen als DD het zou uitspugen of uitbraken. Maar DD is meer gewoon en verbaasde geneester en assistente door het hele zootje zonder verpinken uit te leuteren. Dat had ze nog nooit meegemaakt! Geen spugen of kotsen, zelfs geen huilbui, niets! Nadien was het Edens beurt, en bij mijn terugkomst ook de mijne, om te verbazen. Sinds die dag, nu zowat drie maanden geleden, heeft DD niet meer gehoest of enige aanleg voor astma vertoond! Je ziet, het zijn niet allemaal kwakzalvers hier! Deze dame is voor velen een grote hulp, meestal zelfs de laatste hoop en redding. Ook de allerarmsten kunnen bij haar terecht want ze vraagt nooit enige vergoeding. Natuurlijk geef je naar godsvrucht en vermogen, maar dat is facultatief. Deze dame draagt mijn groot respect weg. Wat pediaters en longspecialisten in al die tijd niet konden met al hun kennis en dure commerciële geneesmiddelen, dat loste zij even op in minder dan 5 minuten en met 1 enkele toediening! Chapeau! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
NIEMAND VERANTWOORDELIJK. Sangalan, het hoofd van politie te Capas die de doodsoorzaak van de drie buitenlanders, waaronder een Belg, en drie lokale gidsen door verdrinking op de Pinatubo heeft onderzocht verklaarde dat er niemand aan schuldig was. Hij citeerde de verklaringen van de overlevende trekkers die beweerden dat het weer uitstekend was bij registratie om 11u op die bewuste donderdag 6 augustus. Geen menselijke fout dus, noch van de overheidsdiensten, noch van het inrichtend reisagentschap de Pinatubo Development Corporation, die alle voorgeschreven voorzorgsmaatregelen trof. Dit agentschap is een Koreaans bedrijf die daarvoor de nodige vergunningen heeft. Niets ongewoons, want meer en meer komen lokale bedrijven, ook uit de toeristische- en amusementssector hier in Koreaanse handen. Ook Pagasa, de Filippijnse weerkundige dienst gaf geen waarschuwing waaruit Sangalan besloot dat het de plots veranderende weersituatie was die allen heeft verrast. Met de gekende noodlottige gevolgen. Men wil leren uit deze tragedie om nog stringentere veiligheidsmaatregelen uit te vaardigen om dergelijke verassingen in de toekomst uit te sluiten. (Dipolog, zaterdag 15 augustus 2009)
GOED NIEUWS VOOR KATHOLIEKEN. Na het bannen ervan in juni wegens de kans op A(H1N1) besmetting heeft de aartsbisschop van Manila Gaudencio Kardinaal Gonzales opnieuw toestemming gegeven in het verstrekken van de communie via de mond. Niettegenstaande er nog griepgevallen zijn en de totale bestrijding nog niet is beëindigd, heeft het ministerie van volksgezondheid bekend gemaakt dat de ziekte van een milde vorm is en dat de juiste voorzorgsmaatregelen de verspreiding ervan intoomt, zegt Genaro Diwa, directeur van het Ambt voor Liturgische Zaken. Wel vroeg hij aan de bedieners om door te gaan met strikte hygiëne, zoals daar zijn het zorgvuldig wassen der handen voor en na de mis. Verder vraagt Diwa aan de volgelingen om alle aanbevelingen van de overheid inzake gezondheid na te leven om alzo de kans op besmetting en verder verspreiden van het virus te verhinderen. Kerkgangers hebben dus weer de keuze om de communie te ontvangen. In de hand of rechtstreeks in de mond. (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
HUISHOUDSTER OPGESLOTEN. Vorige week werd Mary Jane Sollano, een 18 jarige huismeid bij Mariano Tan, de broer van het invloedrijke hoofd van de Chinese handelsmissie Luciano Tan door de overheid ontzet uit de residentie van haar werkgever. Dit gebeurde door de politie in samenwerking met de dienst voor welzijn en de commissie van mensenrechten. De advocate van de vader van het meisje die de klacht aanhangig maakte, zei dat het meisje werd mishandeld door de vrouw van Luciano en hun twee kinderen. Volgens de verklaring van Trinidad, een andere personeelslid die kon ontsnappen uit de residentie, werd het meisje vastgebonden. De Tans deden dit al vijf jaar, sinds Mary Jane er begon te werken, zei Trinidad. Conclusie; Mary Jane Sollano werd niet alleen sinds haar 13 jaar gevangengehouden, zij deed ook kinderarbeid! Een kindslaafje dus. Allemaal de uitwassen van een maatschappij die hyperkatholiek (lees; dom) wordt gehouden door de katholieke clerus met grote gezinnen en schrijnende armoede tot gevolg! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
DE REKENING GEMAAKT. Een New Yorks sensatieblad heeft even de rekening verduidelijkt van wat er door President Arroyo en haar gevolg in Le Cirque zou verbruikt zijn. De rekening die naar verluidt op verschillende blogs is te zien vermeldt ondermeer 11 flessen Krug champagne aan 510 US$ per kurkknal. Het gezelschap verorberde ook 140 gram Osetra kaviaar nog eens goed voor 1400 US$. Samen met de genoten spijzen, zou volgens Jejomar Binay, de oppositieburgemeester van Makati dit bedrag voldoende zijn geweest om 3000 (kroostrijke) hongerige families elk drie stevige maaltijden te geven. Ook oppositiesenator Francisco Escudero liet zich horen. Of nu privaat geld of regeringsgeld werd aangewend, het blijft een wrange smaak geven in de mond van de verkwisters, terwijl er zoveel armen in de Filippijnen zijn, zei hij. Een derde van de Filippijnse bevolking, voorzichtig geschat op 90 miljoen, moet het stellen met minder dan 2 US$ per dag. Dure etentjes blijken eerder een gewoonte dan een uitzondering te zijn, want de Washington Post weet te melden onder de titel Maagzuur over twee copieuze maaltijden dat het presidentiële gezelschap, vlak na de ontmoeting met Obama, in Washington zich ook nog tegoed deed in een private ruimte van Bobby Vans Steakhouse aan kreeften, steaks en fijne wijnen. Na de maaltijd werd de rekening nagekeken en betaald door een onbekende vrouw die uit haar handtas de ronde som van 15 000 US$ neerlegde, een genereuze fooi inbegrepen. Aldus de Washington Post. (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
ZAKENJET. Eergisteren, zowat 10 maanden voor het aftreden van president Arroyo, zocht Malacañang, het presidentiële paleis, een privé-zakenjet te kopen voor zowat 1,2 miljard Php. (zowat 17 miljoen ). In een advertentie met biedingsvraag in het dagblad The Star werd gespecificeerd dat het een fabrieksnieuw toestel moest zijn met dubbele turbomotor, drukcabine, hulpgenerator en VIP cabine-uitvoering. Het aangeboden vliegtuigmodel moest in het land van oorsprong reeds door VIP of bewindsmensen zijn gebruikt en ook door minimum twee andere naties. Het Paleis opteerde geen tweedehands toestel. De advertentie riep firmas op te bieden voor het gevraagde, zolang ze een herstelplaats in Zuid-Oost Azië hebben met de noodzakelijke gereedschappen, toestellen en gekwalificeerd personeel. Dit alles moest beschikbaar zijn alvorens het toestel wordt geleverd. De fondsen voor de aankoop zouden komen van het Filippijns nationale 2009 budget. Geïnteresseerde bieders werden verzocht een niet terugbetaalbare som van 100 000 Php te storten. Dit kon nog tot 26 augustus. De volgende dag zou de infovergadering voor de bieding zijn. Onder dezelfde Arroyoadministratie schafte men ten minste twee gloednieuwe helikopters aan waarvan er een bij een reddingsoperatie is gecrasht met diverse doden als gevolg. In de turbulentie echter die ontstond over vermeende dure etentjes en de persoonlijke verrijking van President Arroyo werd vandaag besloten van de aankoop af te zien. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
NEW YORKSE FILIPINOS. Ook de New Yorkse Filipinos laten van zich horen over de eerder deze maand genoten luxueuze presidentmaaltijden. Zij vonden een nieuwe Imelda Marcos in president Gloria Macapagal Arroyo. Wij als Filippijnen in New York vinden deze graad van extravagantie van een Filippijns staatshoofd zowel grof als, jammer genoeg, ook bekend, zegde het New Yorks Comité voor Mensenrechten in de Filippijnen. Waarbij ze verwijzen naar Imelda Marcos, die bekend was om ganse etages van Saks Fifth Avenue voor het publiek te laten afsluiten om haar miljoen dollar koopwoede bot te vieren. Op het hoogtepunt van de Marcostijd had de familie miljarden dollars onroerende goederen in New York aangekocht waaronder de Crown Building voor 51 miljoen US$ en het Herald Center voor 60 miljoen US$. Ironisch genoeg verwierp Imelda de aankoop van de Empire State Building voor 750 miljoen US$ wegens te opzichtig, zeggen ze. Dat alles is koren op de molen van de groep die het vertoon van Arroyos extravagantie opmerkte midden in de nationale rouwperiode voor de voormalige President Corazon Cory Aquino, weduwe van de vermoorde senator Benigno Ninoy Aquino. Beiden zeer geliefd bij het publiek. Benevens poepsjieke lunches in vermaarde restaurants is de Big Apple ook de plaats van het 1$ pizzapuntje, de 1.25 $ hot dog van de straatstalletje en de 4 $ rijstschotel in Chinatown. Met een werkloosheid van 400 000 personen in 2008 wegens de economische crisis is dit het dagelijks voedsel voor steeds meer New Yorkers. De president had voor eenvoudige, minder dure en toch culinair aangename gerechten kunnen gaan, besluit de groep. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
DOOD IN BASILAN. Basilan, Zuid-Mindanao, was de plaats waar onlangs 23 militairen de dood vonden en 22 gewond werden tijdens een aanval op twee rebellenkampen gebouwd op de heuveltoppen. Ook 31 leden, sommigen zeggen 20, van deze Al Qaida verbonden groep van Abu Sayyaf vonden de dood. Meer dan 400 soldaten bestormden deze kampen waar ook bommen werden gefabriceerd op 880 km. van de hoofdstad Manila. Deze kampen, waarvan een trainingskamp, werden bemand door 150 rebellen aangevoerd door twee leiders verdacht van reeksen bomaanslagen en kidnappingen. Niettegenstaande er sinds vijf jaar een staakt het vuren is tussen het leger en het MILF, het Moro Islamitic Liberation Front, hebben in Basilan leden van deze groep samen met Abu Sayyaf aan de aanvallen deelgenomen. De lichamen van de gedode soldaten werden door hen verminkt. Het was het dodelijkste gevecht sinds jaren. In Zamboanga, de zuidelijke havenstad van Mindanao, gaf president GMA de laatste eer aan de overleden soldaten en omhelsde de huilende weduwen en familieleden. Zijbeloofde elk van de getroffen families 250 000 Php (3800 ) steun, werk voor de achtergebleven weduwen en schooltoelagen voor de kinderen. President Arroyo riep ook op om alle Moslimverzet uit te roeien. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
SCHOENEN KOPEN BIJVOORBEELD. Zelfs een triviaal iets als een paar schoenen kopen is toch lichtelijk anders dan bij ons. Om te beginnen hebben de meeste winkels geen deuren. Wel rolluiken die men bij sluiting neerlaat en met zware hangsloten verzekert. Je stapt dus gewoon binnen, na je andere aankopen en eventueel regenscherm bij de geüniformeerde en gewapende bewaker tegen een genummerde label te hebben achtergelaten. Heeft de winkel airco dan is er een windgordijn. Is dat er niet dan zijn er wel enkele ventilatoren die het straatstof op de klanten en schoenen jagen. Net zoals in alle andere zaken, ook hier talrijke jonge verkoopstertjes, meestal meer dan klanten. Niet dat ze staan te springen om je te helpen, wel integendeel. Ze staan meestal apathisch en verveeld te dagdromen, waarschijnlijk van hun prins op een wit paard. Als ze daarentegen op percent werken maakt dat een groot verschil. Dan vliegen ze als steekmuggen op je af. Zeker als je een foreigner van mannelijke kunne bent. Ze verwachten immers een goede besteder en zelfs mogelijks een levenspartner in een klap te treffen. De schoenmodellen staan uitgestald op bestofte en oudmodische, zelf inelkaargeflanste rekken. Let op! Stevig zijn ze ook niet! Gezien de warme temperatuur heel veel slippers, sandalen en open damesschoenen. Sinds enkele jaren vind je ook courant hoge damesschoentjes. Voordien enkel te krijgen in de rosse buurten. Ook vind je de klassieke zwarte dames- en herenschoenen voor zakelijke of officiële gelegenheden. Tenslotte, een gans arsenaal van sportschoenen. Zijn ze van een duurder merk of van witte of lichte kleur dan is het model geplastificeerd tegen rondvliegend stof en vingerafdrukken. Heb je het model gevonden wat je zocht dan schiet je een geüniformeerd verkoopstertje aan en vraagt jouw maat. Deze stapt naar een microfoon die met enkele luidsprekers is verbonden en bralt het type en de maat erdoor. De magazijniers zitten een verdieping hoger en na enkele minuten hoor je ofwel out of stock of worden je schoenen met doos en al door een mangat in het plafond naar beneden gekeild. Best niet rond of onder dat gat staan dus. Soms ligt er een matje om de ergste impact op te vangen maar toch spat jouw schoenendoos met inhoud gegarandeerd op de vloer open. Telkens bukt zich een verkoopstertje en raapt het paartje en de doos op. Nergens denkt iemand eraan om de schoenenregen op te vangen in een op werkhoogte geplaatste lage mand bijvoorbeeld. Dan probeer je een zitplaats te bemachtigen om te passen. Deze zijn meestal bezet met mensen, kinderen, handtassen en stapels schoenen al of niet in dozen. Zoek geen schoenentrekker, die is er meestal toch niet. Vind je het model toch niet zo staan, dan wordt het paar in de kapotte doos ofwel met een touwtje weer opgetrokken tot magazijnhoogte of gooit het verkoopstertje het paar gewoon tot op het eerste. Maar we hebben geluk! Je vindt dit paar wel leuk en het is nog je maat ook. Het verkoopstertje troont je mee naar de kassa. Daar vult ze een grauw gedrukt bonnetje in twee- of drievoud in met behulp van carbonpapier. Meestal moet ook nog een stukje karton voor het voorraadbeheer worden ingevuld. Dit alles legt ze bij de kassierster samen met je betaling. Na nog een paar voorafgaande klanten te hebben bediend is het jouw beurt. De helpster van de kassierster heeft intussen jouw schoenen in een plastiekzak ingepakt. Nu nog het kasticket eraan geniet en klaar is kees. Toch maar goed je wisselgeld nakijken. Weinig kassiersters kunnen tellen. (Dipolog, maandag 17 augustus 2009)
DOERIAN. Een van de meest merkwaardige en beruchte fruitsoorten hier in de tropen is de doerian of stinkvrucht (Durio Zibethinus). Deze erg zware vaal groengele ovaalvormige vrucht van zon 25 tot 40 cm heeft dikke vierkante stekels en bevat een tiental onregelmatige lichtbruine zaden omgeven door een vettig, smeuïg, soms wat vezelachtig vruchtvlees licht tot donkergeel van kleur. In Davao, zowat het centrum van de stinkvrucht en zelfs het zinnebeeld van de stad, worden deze rijp rond september tot december en vooral in de fruitstalletjes aan Magsaysaypark aangeboden. Zoals de bijnaam al laat uitschijnen, nog voor je de fruitstalletjes ziet, ruik je al van verre de sterk penetrerende stank. Deze houdt zowat het midden tussen de geur van zwavel, rotte eieren en een pas opgeroerde beerput. Begrijpelijk dat luchtvaartmaatschappijen deze vrucht niet als bagage toelaten. Ook niet als vracht in het vrachtruim. Als je denkt, na al wat ik hier al geproefd en gegeten heb, kan dit er ook nog wel bij, dan kan de prijs je er misschien nog van weerhouden. Een doerian kost zon 80 tot 120 Php de kilo en is dus zowat de kaviaar onder de inlandse fruitsoorten. Zelfs een kleine vrucht weegt al vlug 3 tot 4 kilo en geeft zowat de helft eetbare inhoud. De aankoopsom aan een van de fruitstalletjes wordt dan ook meestal door diverse personen betaald en daar ter plekke aan een tafeltje samen gezellig verorberd. Het is hoe dan ook een vrucht waarvan je de smaak moet leren waarderen. Eenmaal de stinkvrucht wordt geopend en het vruchtvlees is blootgesteld aan de lucht, wordt door de oxydatie, de smaak hemels en is niet te vergelijken met de weeïge geur. Vind ik toch Nog een tip van de doeriankenner die ik toch ben geworden; niet de grootste en zwaarste bevatten veel vruchtvlees. Laat je Filippijnse vrienden vragen naar een doerian met kleine zaden. Smakelijk! (Dipolog, zondag 16 augustus 2009)
ONVERWACHTE ET(T)ERTJES. We durven op de Boulevard van Dipolog s avonds tegen zonsondergang aan de talloze eetstalletjes wel eens iets gaan eten. Zij serveren BBQ. Barbecue dus. Dat zijn diverse spiesjes met ingewanden zoals kippendarmen, -magen en -hartjes en ook kippenvleugels, -bouten en varkensvlees. Zeg maar spek. Groenten zijn er niet bij. Rijst wel. Zoete frisdranken ook. Maar ik breng wel mijn zakflesje rode wijn mee. Goed tegen de cholesterol met al die ingewanden. Terwijl we op onze spiesjes wachtten kwam een haveloos joch van amper 6 jaar geld bedelen. Erg lief en vriendelijk. Om reden van misbruik geef ik dat nooit. Ze kopen er toch snuiflijm voor of geven het onder dwang af aan hun ouders die er rum of sigaretten mee kopen. Aan een blik van verstandhouding had Eden genoeg. Ze vroeg hem of hij honger had en met ons wou eten. Zijn kleine zwarte oogjes glinsterden. Eden bestelde vlug wat extra voor hem bij. Het smaakte hen zichtbaar. Wanneer hij zowat gegeten had en nog drie kippenpoten als schnabbeltje overhad, kwam een iets groter lotgenootje bij hem staan. Deze overzag het tafereel en vroeg aan ons tafelgenootje om iets met hem te delen. Dat deed hij meteen. Hij gaf hem spontaan één kippenpoot. Toen de andere klaagde omdat hij slechts één kippenpoot van de drie kreeg terwijl zijn vriendje toch al veel gegeten had zei ons klein et(t)ertje dat hij recht had op één poot méér omdat hij het eten aan ons gevraagd had. Kleine wijsneus! Vlug bestelden we nog iets bij voor deze onverwachte gast. (Dipolog, dinsdag 18 augustus 2009)
HOGERE OPLEIDING. Een hogere opleiding in de talloze hogescholen, universiteiten en universiteitjes naar Amerikaans model dat dit land rijk is wordt een luxe voor miljoenen Filippinos. Toch is het iets waar vele families naar uitkijken. Zij pikken uit hun kroostrijk gezin er de meestbegaafde uit en sparen zich de rijst uit de mond om dit kind te laten studeren. Hopende dat, eens afgestudeerd en tewerkgesteld, dit kind dan op hun beurt zijn talrijke broers en zussen kan laten studeren. De realiteit toont aan dat veel minder dan de helft van de gediplomeerden uiteindelijk ook in het examen bij de Beroepscommissie slagen om ook hun licentie te behalen. Verleden jaar slaagden van de 304 586 kandidaten slechts 112 407. Dat is 36,9% ! De studiekosten zijn nochtans naar Filippijnse normen hoog. Een semester voor een gewone cursus in de UP de goedkope (staats)Universiteit van de Filippijnen kost ook daar al 30 000 Php. En in de talrijke verplegerscholen, die over het hele land als paddenstoelen uit de grond rijzen, kost de cursus verpleegsterassistente zowat 14 000 Php per semester. Aangezien verpleegsters voor het Westen, volgens die scholen althans, veelgevraagd en ook hoogbetaald zijn, loopt het schoolgeld voor hen op tot 100 000 Php.! Je zou dan ook mogen verwachten dat er kwaliteit wordt geboden. Niets is minder waar. Het hele jaar zijn er nevenactiviteiten die niets met de materie te maken hebben. Ze zijn er eerder om met veel poeha, show en vertoon nieuwe slachtoffers aan te trekken tot de inhoudloze cursussen. Ook gebeurt het vaak dat een cursus wordt verdaagd tot Of dat de lesgever het laat afweten door andere bezigheden. En men kent geen studiestandaardnorm. De katholiek geïnspireerde instellingen zijn mogelijks nog slechter! Daar wordt ook nog uitvoerig aandacht besteed aan allerhande religieuze activiteiten die ook weeral niets met de cursus hebben te maken. De posters die Dipolog City sieren van het Dipolog Medical Center (DMC) liegen er niet om. In plaats van daarop de aangeboden cursussen te promoten staan er een paar studenten op met als titel; Jesus; live in our heart forever. En daarmee is de studiekous af (Dipolog, woensdag 19 augustus 2009)
NAAR ANGELES. Vandaag gaan we op uitnodiging van Jo Lernout en zijn verloofde naar Angeles. Deze week, op 22 augustus gaan ze trouwen na een verlovingstijd van zowat vijf jaar. Om toch ook wat omringd te zijn door Vlaamse familieleden en vrienden tijdens die belangrijke dag inviteerden ze hen, en ook ons, om de week van het gebeuren te verblijven in Angeles en het huwelijksfeest mee te vieren. Jo biedt logies aan en voorziet uitstappen ondermeer naar zijn gloednieuwe callcenter en ook naar de Pinatubo. Hopelijk is het weer aan onze kant want samen met regenweer dreigt ook gevaar. Je weet maar nooit. Zie vorige bijdragen. We vertrekken deze middag met de Cebu Pacific naar Manila. Eden, DD en ikzelf. Daar overnachten we in ons gebruikelijk hotelletje in Las Piñas, in onze gebruikelijke kamer 48. Morgenvroeg vervoegen we dan de genodigden komende uit België met een KLM-vlucht. Samen rijden we dan naar Angeles. Voor de Pinatubo uitstap bekijken we nog even of ook DD meekan. Ik denk het niet, want het is een lange, verre tocht. En vooral hoog. We zorgen wel voor een yaya, kinderoppas voor die dag. Juist omdat er een goedgevuld programma wordt voorzien, zullen de volgende kroniekjes toch een week langer op zich laten wachten. Uitkijken dus naar de volgende editie met heelwat belevenissen uit Angeles City. (Dipolog, woensdag 19 augustus 2009)
MET DE BUS NAAR ANGELES. We hadden met Jo Lernout afgesproken om vanuit Manila international airport samen met zijn bezoek uit Vlaanderen naar Angeles te rijden met de daartoe door hem voorziene bus. Wij hadden Dipolog de dag voordien al verlaten en overnacht in ons gebruikelijk hotel in Las Piñas. De KLM vlucht uit Europa zou zowat rond 9 uur toekomen en met de formaliteiten en het bagage verzamelen zou het al vlug een half uurtje later zijn. En inderdaad, rond 9u30 kwamen een groep aanzetten met hoofdzakelijk bleke Westerlingen aan het verzamelpunt. Even was er twijfel. Waren ze dat? Toen ook Jo zich bij hen voegde waren we gerustgesteld. Na de bekenden te hebben begroet en ons aan de anderen kort te hebben voorgesteld gingen we in de private bus op weg naar Angeles. Jo en Annie hadden frisdranken en zelfs gekoeld vers fruit voorzien voor de twee uur durende reis. Al vlug reden we Angeles binnen. Omdat er, naar Filippijnse norm, nogal wat vips in de bus zaten kregen we vanaf daar een vijfkoppige gemotoriseerde special squad police mee die ons handig door het verkeer loodsten tot in ons hotel. Ze zouden al onze busuitstappen de volgende dagen ook nog tot hun verantwoordelijkheid nemen. Jo en Annie hadden het Oasis Hotel uitgekozen om ons een week te logeren. Na het middagmaal verkozen we enkele uren platte rust in onze mooie en van babybedje voorziene aircokamer. Wij waren immers al van vijf uur op pad! Die avond werd er rond 6 uur afgesproken in de hotelbar. Het zou een vaste gewoonte worden om ons daar te verzamelen voor ons avondmaal in de stad. Om de West-Europeers langzaam aan de lokale kost te laten aanpassen werd die avond een fondue bourguinonne aangeboden in het Swiss Chalet. Overvloedig en lekker! Op enkele feestneuzen na gingen we nadien allen moe, maar tevreden en onder escorte van de vijfkoppige gemotoriseerde special squad police naar ons hotel. (Angeles City, donderdag 20 augustus 2009)
ANGELES CITY. De volgende morgen, na een goede nachtrust, was er een uitgebreid ontbijtbuffet. Ook onze DD deed zich tegoed aan de volkorenboterhammetjes en de yoghurt. Voor sommigen van de gasten, die ook tot de raad van beheer van de firma behoorden waren er diverse meetings. Tussen deze zakenmeetings door legden Jo en Annie ook de laatste hand aan de laatste huwelijksvoorbereidingen. Morgen was het immers zover! Wijzelf trokken naar de SM van Clark. Dat is een shoppingcenter aan de ingang van de voormalige Amerikaanse luchtmachtbasis Clark gelegen. Daar kochten wij de noodzakelijke spulletjes voor DD zoals luiers en melk. We dachten natuurlijk ook aan onszelf. Ook vandaag was er een samenkomst gepland in de hotelbar om 6 uur. Nadien gingen wij met het gezelschap naar de Pinoy Grill, een openluchtrestaurant waar Filippijnse specialiteiten worden geserveerd. Uiteraard, moet het nog gezegd, onder politie-escorte. Eden koos voor crispy pata, de krokant gebakken varkensschenkel met poot. Ik koos voor de sisig. Sisig kan je overal verkrijgen maar deze schotel vond zijn oorsprong in de provincie Pampanga. En daar waren we! Sisig was het antwoord op de verkwistende Amerikaanse wijze van het consumeren van varkensvlees. Alleen de hammen, de koteletten en het spek werden in de luchtmachtbasis Clark gebruikt. Al de rest, poten, oren, staart, hoofd, darmen en huid werd als afval bestempeld. De Filippijnse koks namen dit voor zichzelf mee uit de keukens. Ze hakten deze ingrediënten fijn, voegden gehakte Spaanse pepers en look toe en bereiden dit alles in een wok. Nadien wordt dit gerecht op een hete gietijzeren sizzling plate opgediend. Wel wat vettig, maar bijzonder lekker! Na de maaltijd kozen we ervoor naar de hotelkamer te gaan. Morgen zou het immers een drukke dag worden. Toch zouden er ook wat vrijgezellen uit het gezelschap een stapje in het nachtleven zetten. (Angeles City, vrijdag 21 augustus 2009)
D-DAY! Vandaag was het zover; Jo Lernout en Annie Sison zouden elkaar om 14u30 in de parochie van de Heilige Rozenkrans in Angeles City het jawoord geven. In de morgen hadden we opnieuw het uitgebreid ontbijtbuffet en konden we nadien nog even naar de SM Mall voor enkele spulletjes die we gisteren hadden vergeten aankopen. We namen er later ook een licht middagmaal. We hadden voor DD een yaya, kinderoppas, gevonden in de echtgenote van een personeelslid van het hotel die vlakbij woonden. Dus even voor 14 u brachten we hem erheen. Het was voor de genodigden verzamelen geblazen in de lobby van het hotel. Daar voegden er ook een net gearriveerde fotograaf en verslaggeefster van Het Laatste Nieuws / Dag Allemaal bij ons. Met de bus en opnieuw onder politiebegeleiding baanden we ons een weg naar de oude, maar heldere en mooi versierde kerk waar talloze genodigden de bruidegom en nadien ook de bruid opwachtten. Een erewacht gevormd door de cadetten van de plaatselijke militaire school in gala-uniform gaf extra luister aan de plechtigheid. Met hun blanke gekruiste wapens vormden zij een ereboog voor het bruidspaar, de achtentwintig getuigen en het gevolg. De Filippijnse priester heette hen in het Engels van harte welkom en deed het gezelschap verstommen door hen ook nog eens in het Vlaams welkom te heten; hij had zijn studies gedaan in de Katholieke universiteit van Leuven! Wij hadden een mooi plaatsje bemachtigd vlakbij het koortje, met goede visualiteit, maar zoals het een beetje fotograaf betaamt kon ook ondergetekende niet op zijn stoeltje blijven. Ik was te vinden op alle mogelijke gewone en vooral ook op ongewone plaatsen, en nam fotos naar godsvrucht en vermogen. Eden dacht zelfs even dat ik van het altaar zou worden gebonjourd, maar men liet me. Ik heb dus zelfs, bij wijze van spreken, de jawoorden van Jo en Annie vastgelegd. De ceremonie verliep vlot, vrolijk maar toch ingetogen. Bij het uitwisselen van de ringen pinkten sommigen zelfs een traantje weg. Het koortje zong de pannen van het dak! Niettegenstaande dat ze slecht achtkoppig waren, leek het, wanneer je de ogen sloot, een gans vierstemmig schola cantorum te zijn met kristallen stemmen. Chapeau! Zij zouden ons nadien nog volgen in de feestzaal en daar een aantal profane liederen ten gehore brengen (Angeles City, zaterdag 22 augustus 2009)
IN DE FEESTZAAL. Na de kerkdienst werden we, opnieuw onder escorte, naar de feestzaal gereden. Het was een ruime en mooi versierde zaal. Aan de gereserveerde tafels maakte zowat 300 genodigden hun opwachting voor het bruidspaar. Zij waren al via een andere toegang binnengebracht en kwamen nu via een statige eretrap naar beneden. Door de erehaag, opnieuw gevormd door de cadetten van de militaire school, schreden zij onder applaus en toejuichingen naar hun verhoogde eretafel. Er volgde een korte toespraak en tijdens het diner werden de gebruikelijke rituelen afgewerkt, naar Amerikaanse oorsprong. Erewijn drinken, de taart aansnijden, elkaar taart te eten geven, een paar witte tortelduifjes loslaten, de kousenband verwijderen en deze vervolgens via een bepaald sisteem aan een mannelijke vrijgezel toewijzen, het boeket evenzeer via een bepaald sisteem aan een vrouwelijke jonge dame toekennen. Nadien worden deze twee met een en ander van ceremonie aan elkaar voorgesteld en gekoppeld. De geplogenheden werden afgerond door het opspelden van bankbiljetten op de kledij van bruid en bruidegom. Dit was oorspronkelijk om te bepalen wie de rijkste, gulste familie had. Nu is het gewoon een deel van de ceremonie. Het werd allemaal in goede banen geleid door een door de wol geverfde animatrice. Er waren ook nog enkele toespraken en ook het kleine meestemmige zangkoor liet van zich horen. Ondertussen werden de gasten uitgenodigd om zich van het smakelijk en uitgebreid huwelijkbuffet te bedienen. De enigen die min of meer op hun honger bleven zitten waren Jo en Annie; zij moesten eerst die hele traditionele ceremonie afwerken. En omdat nadien elk van de gasten toch op de foto wou met de kersverse tortels konden ze ook dan niet echt intiem eten. En zeggen dat binnen een week mij ook zoiets in die aard te wachten staat Nadien was er nog gelegenheid tot dansen maar naar Filippijnse gewoonte gaan in de vooravond al heel wat gasten huiswaarts. Het was voor iedereen een mooie en blije dag. Jo en Annie, moge jullie geluk en liefde eeuwig duren! Proficiat. (Angeles City, zaterdag 22 augustus 2009)
THE DAY AFTER. De ochtend na het huwelijk was erg rustig. Het was duidelijk dat sommigen ook nog na de geplande plechtigheden de bloemetjes hadden buitengezet. Bewijs daarvan, wij namen ons ontbijtbuffet omzeggens alleen. Als echte Filippijnen gingen we die zondagvoormiddag, na het dutje van DD, flaneren in de mall, het winkelcentrum. We namen er ook ons middagmaal. Om 6 uur was het verzamelen geblazen in de bar maar ook nu waren er nog enkele afwezigen. Waarschijnlijk de die hard core van de nachtuilen. De bus bracht ons naar The Orange Lion, een Nederlands restaurant met de look van een bruin café. Echte oerdegelijke Hollandse gezelligheid. Omdat zelfs de bejaarde Nederlandse uitbater Heineken geen bier vond had hij benevens dat brouwsel keuze te over aan Belgische bieren. Duvel, Orval, Trappist, Kriek, het was er allemaal! Niet alleen de Vlamingen deden zich eraan tegoed; en paar net aangekomen Chinezen vervoegden niet alleen ons gezelschap maar ook het drinkgelag. Het duurde wel een hele tijd eer we onze avondschotel kregen; de keuken was er duidelijk niet op gemaakt om drie dozijn hongerigen in een klap te bedienen. Geen nood, het bier smaakte en gezelligheid was troef. We waren net van plan om met DD huiswaarts te keren toen Jo en Annie op het toneel verschenen. Beleefdheidshalve bleven we nog even en boden hen de vrijgekomen stoelen aan want er was geen plaatsje aan de tafels onbezet. Met nog enkele andere vermoeide gasten keerden we huiswaarts want morgen zou het een lange dag worden. Olongapo en Subic stonden op het dagprogramma na een bezoek aan het nieuwe callcenter. (Angeles City, zondag 23 augustus 2009)
OP BEDRIJFSBEZOEK. Die maandag had een welgevuld programma. Eden en ik hadden dan ook besloten om DD bij onze kindermeid onder te brengen. Voor DD geen probleem; het gezin heeft en meisje van zowat dezelfde leeftijd. Het is zijn speelkameraadje. We verlieten ons hotel om 9 uur en maakten eerst een bedrijfsbezoek aan het nieuwe MiaMia call center. Mia staat voor Mobile Information Assistants. En deze vlag dekt volkomen de lading. Via een telefonische oproep, via een sms of via een mailtje kan je in principe alle mogelijke praktische vragen stellen. In luttele seconden krijg je het antwoord via de operatoren. Het kan zelfs nog vlugger als diezelfde vraag al eens eerder is gesteld. Deze gegevens worden immers opgeslagen in een database met gigantische capaciteit en dan krijg je het antwoord in milliseconden zonder hun tussenkomst. Test het zelf maar even uit op www.miamia.com of +63 928 828 828 via sms. Daar waar de vorige locatie slechts plaats bood aan een twintigtal operatoren heeft dit deel al een capaciteit van zowat honderd. Per module van tien operatoren is er een supervisor die bijstuurt waar nodig. Per taal die door MiaMia wordt bestreken worden een of meerdere modules ingezet. Zo zijn er Engelse, Franse, Nederlandse en ook Chinese modules met operatoren. Men denkt er reeds aan om spoedig het aangrenzend gebouw in te palmen en te bezetten met een duizendtal operatoren dit volgens de noodwendigheid van deze markt in volle expansie. Dan ging het zo rond halfelf naar Subic Bay en Olongapo. Omdat het nog narommelde op de Pinatubo werd wijselijkheidshalve besloten om de daguitstap daarnaar te verleggen. Rond de middag kwamen we eraan. Subic Bay was tot 1992 de basis van de enorme Amerikaanse 7de vloot. Het aangrenzend stadje Olongapo was voor de marines de uitgaansbuurt bij uitstek en had een beruchte rauwe seksindustrie. Nu schiet er slechts een schijntje van over. Men bracht ons naar een prachtig strandhotel. Daar in de schaduw van palmbomen aan het zonovergoten strand had men ondertussen al een drankje en een snack klaargemaakt. Wie wil kon kajakken, jetskiën of zwemmen, dit laatste zowel in de zee als in het reuze zwembad. Ondertussen werd een uitgebreide Filippijnse/Westerse barbecue bereid. De kip, de vis, de salades, alles smaakte overheerlijk en het werd overgoten met een fris pintje of een glaasje rode wijn. Men had zelfs krielaardappeltjes voorzien! Het fruitdessert was voor velen des guten zuviel. Zo rond vijf uur werd het plots winderig en bewolkt. Een tropische plensbui kondigde zich aan. In onderling overleg werd besloten om eieren voor ons geld te kiezen en aan te zetten voor Angeles. Het was een gedenkwaardige dag! (Angeles City, maandag 24 augustus 2009)
DE CONGO GRILLE. Ik moet het even hebben over de Congo Grille. In elk winkelcentrum, winkelstraat of druk kruispunt vind je ze wel. Ik bedoel de restaurantketens zoals Mac Donalds, Jollibee, Kentucky Fried Chicken, Pizza Hut, Greenwich, Shakey Pizza, Maxs, Kenny Rogers, Tokyo Tokyo, Chow King, en nog wat anderen, meestal van Amerikaanse oorsprong en te rangschikken onder de noemer junkfood. Slechts de laatste vijf vind ik nog enigszins een beetje genietbaar en geschikt voor een snelle hap. Maar benevens al deze giganten is er nog een andere! Filippijns van oorsprong en met slechts een tiental restaurants en dan nog enkel op Luzon, is het waarschijnlijk de kleinste onder de voedselketens. Het is, mijns inziens, ook de beste. In de Congo Grille biedt men op een relatief kleine kaart en tiental verfijnde en aangepaste Filippijnse gerechten aan in ruime porties. Zo is er de Pinoy osso buco, een aanrader. En zo ook de sisig, die behoort tot de beste van het land. De kok van de plaatselijke Congo Grille van SM Clark won er zelfs de eerste prijs mee onder 170 deelnemers! Men serveert er ook de Cervesa Negra, een zwart bier door San Miguel gemaakt van gebrande malt. Erg lekker. En wat dacht je van zwarte rijst? De obers zijn in een kaki safaripakje gestoken compleet met junglehoed en het restaurant trekt die junglelijn door. Al is het een stuk duurder dan de junkfoodketens, wij gaan er graag terug. Bekijk gerust even menu en locaties op hun website; www.congogrille.com (Angeles City, dinsdag 25 augustus 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Na nog enkele dagen in Angeles vertrok op donderdag vroege morgen een bont gezelschap terug naar Manila om daar de KLM vlucht te nemen naar Europa. Enkelen waren om comfortredenen reeds de dag voordien naar Manila vertrokken om daar te overnachten of waren om beroepsredenen al op dinsdag vertrokken. Sommige Vlamingen, gehuwd met een Filippijnse partner en hier wonende, vertrokken ook daags voordien. Wij wisten dat de bus om 6 uur moest aanzetten en zagen een wake up call om 4 uur wel zitten. Na een vroeg ontbijt om 5 uur vertrokken we met de bus en een vijftal anderen. Om 8u30 kwamen we aan de internationale luchthaven. Dan, een kwartier later bereikten we onze lokale luchthaven. We waren ruim op tijd en na het ontmoeten van Jolito, een broer van Eden die met ons zou meevliegen om ons huwelijk bij te wonen, deden we de normale geplogenheden. De bagage-inspectie, het inchecken en het betalen van de luchthaventaks volgden elkaar op. Daarna nog een rigoureuze controle van lichaam en handbagage en we waren in de vertrekhall. Tijd voor een, weliswaar prijzig, hapje en drankje. Al vlug was het tijd om in te schepen. De vlucht duurde zowat een uur en een kwartier. Het onvermijdelijke tumult met de bagage bij aankomst op Dipolog al wat gewoon was ik een van de eersten die met voltallige bagage buitenkwam. Daar stond Richard ons al op te wachten. Juist omdat we met ons vier ook vrij veel bagage bijhadden namen we voor een keer een tricycle. Ons appartementje was al heerlijk gekoeld want Richard had zijn opdracht goed vervuld. (Dipolog, donderdag 27 augustus 2009)
DEEL 13. Net zoals bij mijn reiskroniekjes van mijn vorige Filippijnenreis stuurden een paar opmerkzame lezers mij een mail waarin werd gemeld dat ze aflevering dertien niet ontvingen. Voor de goede orde; deze bestaat niet. Dertien is een ongeluksgetal in de Filippijnen en dat wil ik mijn lezers niet aandoen. (Dipolog, zaterdag 29 augustus 2009)
HUWELIJKSVOOBEREIDINGEN 2. De huwelijksvoorbereidingen begonnen op 12 augustus en waarvan sprake in deel 11 krijgen langzaam vorm. De ringen brachten we mee uit Manila. De wat betere rode diswijn uit Angeles, want hier langs geen kanten te vinden. De feestlocatie werd nog eens bezocht en enkele details betreffende decoratie en bediening van de genodigden bijgestuurd. Ook de uitnodigingen werden rondgebracht of worden doorgegeven aan de betrokkenen. Gezien enkele familieleden erg veraf wonen en het niet zo breed hebben we besloten om hun reiskosten te betalen. De enige mogelijkheid om dit reisgeld daar te krijgen is, het onder dichtgeplakte omslag aan de chauffeur meegegeven van de bus naar het verre Siocon, want er is geen Western Union of soortgelijke firma in de omtrek. En deze mensen hebben natuurlijk geen bankrekening. We kregen weet van een fotograaf die gekend is voor zijn prachtige montages. Ik ben benieuwd. (Dipolog, zaterdag 29 augustus 2009)
LONGOEDEEM. Bij onze aankomst in Dipolog werden we op de hoogte gebracht van Dondon, een 29 jarige een kozijn van Eden uit Tampilisan, die was opgenomen in het provinciaal ziekenhuis alhier. Hij had een longoedeem, water in de longen dus, en vermits de toegediende medicijnen niet hielpen werd na enkele dagen hospitalisatie een longpunctie besloten. Roland, een andere broer van Eden en secretaris van de gouverneur, had bemiddeld bij de sociale dienst om het verblijf voor de betrokkene financieel wat te verlichten. Wij van onze kant, zouden de materialen nodig voor de punctie bekostigen. Deze waren niet in het provinciaal hospitaal voorhanden en werden door de dokter doodleuk op een geneesmiddelenvoorschrift neergepend. Aan de patiënt, of toch aan de familie, om dit te vinden en aan te kopen! Onze zoektocht bij diverse apotheken gaf geen resultaat. Niet voorradig of behoorde niet tot hun assortiment. De zieke patiënt kon dus verrekken. Na zeven apotheken waaronder de befaamde grote Mercury, was de hoop op vinden tot nul gedaald. Tot mijn vrouw het lumineuze idee kreeg om even tot bij de apotheek van het North Hospital te rijden. Dit is een beter, privaat ziekenhuis en, inderdaad, het was er voorhanden! Voor de, naar onze normen, luttele som van 1300 Php. (19) was de zaak geklaard. De steriele wegwerpmaterialen zijn al in hun bezit. De punctie kan morgen gebeuren. (Dipolog, zondag 30 augustus 2009)
D-DAY MIN 4. Deze maandag waren we al vroeg uit de veren om op het marktje in Galas een speenvarken te vinden. Het is immers de bedoeling dat de familie na afloop van het officiële feest zo rond 16 uur naar de videokebar komt hier vlakbij en zich daar de longen uit het lijf zingt. En omdat je van zingen ook honger en dorst krijgt hebben we een speenvarkentje en drank voorzien. Na wat zoeken en onderhandelen reden we met een flink uit de kluiten gewassen big achteraan de tricycle gebonden naar het huis van Roland. Hij heeft plaats genoeg en het steekt niet op een varken. Nadien was het richting fotograaf om definitief en gedetailleerd met hem af te spreken. Normaal zouden we ook richting stadhuis zijn getrokken om polshoogte te nemen, maar wegens de Fitr, een Moslimfeestdag, was dit potdicht en de overige overheidsgebouwen evenzeer. We kregen ook minder goed nieuws; Jo Lernout, mijn getuige was door belangrijke zakelijke onderhandelingen verhinderd om naar Dipolog te komen. Spijtig, maar zaken gaan voor. We zochten al verschillende dagen naar een MC, zeg maar ceremoniemeester die het feestprogramma in goede banen leidt. Dit wordt meestal gedaan door leerkrachten die op deze wijze een centje bijverdienen. Telkens vingen wij bot omdat zij die vrijdag moeten lesgeven. Gelukkig vonden we een dame, verbonden aan het conventiecentrum van het provinciebestuur die, naar zeggen, het klappen van de zweep kent. De bespreking verliep vlot en we hebben er alle vertrouwen in. Broer Jolito kwam ons ter hulp met een haarstylist. Enkele jaren geleden danste hij mee in een folkloristisch gezelschap die regelmatig optrad in het selecte Dakak. Hij heeft dus nogal wat kennis in de showwereld en bezorgde Eden een gereputeerde haarkapper aan huis. Vandaag ook kwamen mijn toekomstige schoonouders uit het verre Tampilisan aan. Het was voor hen een blijde en totale verassing om hun zoon Jolito hier aan te treffen. Zij hadden elkaar al diverse jaren niet meer gezien wat Jolito trok naar Manila voor werk. Aangezien hij nu wacht op zijn visum en documenten om te gaan werken in Dubai heeft hij vrije tijd om ons huwelijk bij te wonen. Wij hielden zijn komst naar Dipolog geheim zodat bij aankomst van zijn ouders hier de verassing compleet was. Begrijpelijk vloeiden er tranen van blijdschap. (Dipolog, maandag 31 augustus 2009)
D-DAY MIN 3. Vanaf vandaag hebben we een strikt programma uitgewerkt en we proberen ons er zo goed als mogelijk aan te houden. Het is zodanig opgesteld dat we vandaag dinsdag en ook donderdag veel vrije tijd overhouden om eventuele plots aandienende problemen en probleempjes vlotjes stuk voor stuk de nek om te draaien. Zo gingen we vandaag even polsen bij het stadsbestuur of alles vlot verloopt. Morgen komen we dan om 13 uur daar terug want Eden en ik hebben dan een huwelijksseminar. Ik ga me proberen serieus te houden want na een paar relaties kan ik dat zelf ook geven. Deze namiddag kwam ook de haarkapper, langs om af te spreken voor Edens haartooi en make-up op vrijdag. Hij zal die morgen om 7 uur met de handelingen beginnen om toch maar op tijd klaar te zijn want de fotograaf wil ons om 9 uur al op de gevoelige plaat vastleggen, voor de eigenlijke ceremonie start. (Dipolog, dinsdag 01 september 2009)
AMERIKAANSE BUUR. Sinds een paar weken wordt het appartement naast het onze bewoond, nou ja wat heet, door een lange Amerikaan van omzeggens veertig jaar. Hij ziet er niet al te snugger uit. Als hij al eens praat meestal is dit in een voor ons bijna onverstaanbaar slam, want hij slikt ook nog eens zijn slamwoorden in of wauwelt gewoon binnensmonds. Meestal stapt hij de mensen voorbij met zijn hoofd naar de grond. Elke morgen als hij opstaat zo rond halfacht trakteert hij zichzelf op een loeihard rockconcert van een klein uurtje. En vermits het dak van de appartementen hier doorloopt zonder individuele scheiding worden ook de buren hierop meegetrakteerd. Gelukkig zijn wij dan al enige tijd wakker en op, en ook DD heeft er geen last van want ook al een vroege vogel. Zijn Filippijnse vriendin daarentegen, waarmee hij hier kwam aanzeilen, houdt het regelmatig voor bekeken. Was het voor zijn muziek of voor andere ongeplogenheden, ik weet het niet. Wel praktisch is dat hij ook een sportmotor heeft gehuurd en met het loeiharde geluid van de sportuitlaat weten we altijd wanneer hij aankomt of vertrekt. Gezellige buur (Dipolog, dinsdag 01 september 2009)
D-DAY MIN 2. Vandaag moesten we twee punten afwerken. Eerstens hadden we om 13 u onze Engelse seminar handelend over huwelijksaangelegenheden. Wij kwamen daar tien minuten vroeger aan en de bedienden zaten aan hun bureau nog aan de lunch. Sommigen hadden ook hun schoolgaande kinderen daar mee aanzitten. Kwestie van het budgetvriendelijk en gecontroleerd te houden. De instructrice die we moesten hebben zat in een belendend, wat groter kantoor met een tiental stoelen. Wij waren de eersten en naar later bleek ook de enigen voor de Engelstalige informatie. Niet dat we enige instructies dienaangaande kregen. De, overigens minzame, dame in kwestie vroeg hoe we elkaar leerden kennen en hoe lang we al een relatie hadden. Toen ze ons aanhoorde over wederzijdse communicatie en verstandhouding, niettegenstaande ons groot leeftijdsverschil hield ze het voor bekeken met de uitleg dat ze om 13 u ook nog een andere infosessie moest geven. En inderdaad, de kamer had zich inmiddels gevuld met een viertal jonge onwennige paartjes. Ze vroeg haar overste om het attest van sessiebijwoning te ondertekenen en wenste ons veel geluk met onze relatie. Nu nog met de tricycle naar het hoofd van de sociale dienst twee kilometer verderop want ook deze moest het document meeondertekenen. Wanneer ze zag dat het een buitenlander betrof, deed ze heel gewichtig en debiteerde ze vrijelijk enkele, naar haar oordeel, morele overwegingen en suggesties. Het getoeter van onze wachtende trike deed haar opschrikken en zodoende staakte ze ook haar poeha. Ze ondertekende met een plastieken glimlach en wenste ons geluk. Terug in het stadhuis kregen we onze langverwachte license to marry. Ons tweede punt, het, via een speciaal daartoe gecreëerd betaalnummer, bekomen van een afspraak voor visumaanvraag bij onze Belgische ambassade in Manila, verliep minder vlot. Om te beginnen kan je deze overheidsdienst niet met een gsm bereiken. Het moet, verplicht, met een landlijn, waarvan er steeds minder en minder te vinden zijn. En dan nog met een landlijn die hun kostelijk betaaltelefoonsysteem met een van drie diverse toegangsnummers ondersteunt. De telefoon van ons appartement deed dit niet. Evenmin de enige muurtelefoon van PLDT in Dipolog. Uiteindelijk vonden we toch een internetcafe die deze verbinding kon en wou tot stand brengen. Normaal kon dit dure nummer niet bellen maar omdat het voor een ambassade was maakte men een uitzondering. De verbinding met de kiosk was vol nodeloos gezwam om het dure gesprek toch maar te rekken. Na enkele minuten maakte de computerstem ons duidelijk de aanvrager zijn paspoort moest gereedhouden. De uitvoerig geschreven onderrichtingen van de ambassade rept er met geen woord over. Dankzij deze gebrekkige informatie was alvast deze afspraakpoging een slag in het water. Deze drie minuten kostten ondergetekende 180 Php.! Hier zowat het dagloon van een ongeschoolde werker. Wordt vervolgd (Dipolog, woensdag 02 september 2009) D-DAY MIN 1. De dag voor de grote gebeurtenis was normaal gepland als een rustige dag waarbij we enkel de ceremoniekledij moesten ophalen, dan in die kledij een paar bedankfotos maken en ook nog naar de rechtbank gaan om te horen welke rechter ons morgen zou huwen. Het is wel even anders uitgedraaid. Met de kledij en de fotos ging alles goed. Om 14 u stapten we naar de rechtbank om te horen dat de ons door lottrekking toegewezen rechter morgen enkel om 14 u vrij was. In de voormiddag moet hij in twee rechtszalen zetelen. We hadden nochtans gevraagd ons om 10u30 ter wille te zijn. We moesten nog met de documenten even tot bij het stadbestuur om daar de huwelijkskosten te voldoen, een documententakszegel aan te kopen en een blanco huwelijkscontract op te halen. We maakten van de gelegenheid gebruik om ook even langs het provinciaal congrescentrum langs te lopen om onze MC, onze feestleidster over het rechterlijk probleem in te lichten. Onze feestleidster, een flinke potige vrouw uit het provinciebestuur met heelwat invloed, bewoog hemel en aarde om voor ons een andere rechter te zoeken. En na verschillende telefoontjes, zowel naar de laagste als naar de hoogste echelonen kwam ze uit op het feit dat de rechter die wel vrij is in de voormiddag, met de ons toegewezen rechter vanavond of morgenvroeg zal negotiëren om de taak van hem over te nemen. We zullen dus pas morgenvroeg weten of deze onderhandelingen enig resultaat hebben afgeworpen. Tot die tijd hebben we dus twee huwelijkstijden. Ofwel, zoals bij toewijzing, om 14 u. Ofwel, als de heren rechters akkoord gingen, om 10u30. Wij, als bruidspaar, zullen er in elk geval zijn Om het geheel feestelijk af te ronden belde ik nog maar eens naar het kiosknummer van ons aller ambassade. Deze keer had ik meer geluk, na opnieuw minutenlang het eindeloos computergeleuter te hebben aangehoord, kreeg ik uiteindelijk een mensenstem aan het apparaat die mij met professionele vaardigheid door de noodzakelijke handelingen loodste. Zij gaf mij uiteindelijk een registratienummer en sprak een dag en uur af. De rekening van de elf minuten durende communicatie was de domper op mijn geluk; 880 Php.!!! Zijnde 80 Php/min. Voor mij, duur. Voor een Filippijn; erg duur. De Belgische regering, via de ambassade in Manila, verhaalt zijn werkingskosten op alle mogelijke manieren, ook op de nek van bewoners van een derdewereldland! (Dipolog, donderdag 03 september 2009)
DE GROTE DAG! Wij waren al vroeg uit de veren. De haarkapper, die ook de make-up voor zijn rekening nam, föhnde er al vanaf 7 uur lustig op los. Hij zou trouwens ook de make-up van enkele familieleden doen. Mijn toekomstige vrouw kwam als eerste uit de opkalefatersessie en repte zich in haar trouwkleed. Ook ik sprong in mijn pak en in de gereedstaande, met bloemen versierde witte bruidswagen. Op naar de feestlocatie. Daar in de tropische tuin zou de fotograaf om 9 uur een aantal voorhuwelijkse shots nemen. Wij waren er even na negenen maar de plaatjesmaker liet nog ruim een kwartier op zich wachten. Mijn toekomstige echtgenote raakte daardoor lichtelijk in paniek maar ik leerde haar Oosterse gelatenheid. Na de fotosessie in alle mogelijke poses en met alle mogelijke combinaties van familieleden, met en zonder Daryl Dave, en waarbij ik me rot zweette in mijn strak pak, ging Eden even een tijdje terug naar het appartement. Zij zou, zo wil het de traditie, uiteindelijk wat te laat op de huwelijksceremonie arriveren. Het was nog steeds afwachten of de oorspronkelijke rechter van 14 uur zou vervangen worden door degene die om 10u30 de dienst kon uitmaken. Ook de inmiddels aangekomen feestleidster wist van niets. Afwachten dus. Rond kwart na tien kwamen de eerste gasten aanzetten om toch maar niets van de plechtigheid te missen. Het werd al na halfelf, maar een paar van de hoofdrolspelers, de rechter en mijn gade, gaven nog steeds niet thuis. Spanning alom en ik transpireerde nog wat meer. Toen, even voor elven, een onbekende wagen met politie en twee bodyguards het terrein opreed was ik even in paniek. De rechter en zijn gevolg maakten nu wel hun intrede maar mijn bruid was langs geen kanten te bekennen. Ik nam dus de honneurs waar door het illustere gezelschap welkom te heten en de rechter te bedanken voor zijn gewaardeerde tussenkomst. En ik kon hem meteen ook mijn verontschuldigingen aanbieden want de bruid was nog steeds niet in zicht. Doch hij kende het klappen van de zweep en terwijl hij het nog even doorvroeg over onze relatie was ook de bruid gearriveerd. De ceremonie kon beginnen. Toen de kleine bruidsentourage was gezeten gaf hij eerst een toespraak ten beste over de rechten en plichten van de gehuwden. Niettegenstaande het een burgerlijk huwelijk betrof nam hij toch regelmatig godsdienstige elementen in de mond. Nadien volgden de geloften en het opsteken van de ringen. Ook de traditie, of is het bijgeloof, om 13 muntstukken in elkaars handen over te geven werd gevolgd. Dit zou ons huwelijk vrij van geldzorgen houden. Na de geloften aan elkaar te hebben uitgesproken en het ondertekenen van het huwelijkscontract in viervoud mocht ik de bruid kussen. We kregen we rechterlijke gelukwensen en een applaus van de toehoorders. We waren gehuwd. Het feest kon beginnen! Daryl Dave bekeek het hele gedoe met de kindermeid-voor-een-dag, aandachtig vanuit verschillende hoeken van de zaal. (Dipolog, vrijdag 04 september 2009)
HET GROTE FEEST. Na de eigenlijke huwelijksvoltrekking, het was inmiddels middag, deed het ganse gezelschap, op onze uitnodiging rechter en gevolg incluis, zich tegoed aan het huwelijksbuffet. Zij, aan de diverse ronde tafels in de mooi versierde zaal met rode rozen en kleine witte chrysanten. Wij, op het speciaal daarvoor opgetrokken podium. Voor die uitzonderlijke gelegenheid had ik de meegebrachte flessen Dornfelder rot vanuit Angeles laten aanrukken en niet alleen de eretafel met de rechter deden zich eraan tegoed. Het huwelijk van Jo en Annie Lernout nog in het achterhoofd, wisten wij dat de animator al heel vlug aan de rest van de geplogenheden zou beginnen. En inderdaad, van zohaast de rechter en zijn gevolg, verzadigd zijnde, rond halfeen vertrokken hadden wij althans, wat het rustig verder eten betrof, het vlaggen! Voor het podium gezeten kregen we eerst enkele toespraken, dan werd de huwelijkstaart aangesneden waarbij de pasgehuwden elkaar taart te eten geven. De bruid moet de bruidegom een extra groot stuk geven, zo toont ze aan de gemeenschap dat manlief geen eten zal tekort komen. Na het gearmd drinken van de erewijn werden ook de witte tortelduifjes door ons gelost. Deze vlogen eerst heel even tot op het podiumdecor boven onze namen om dan snel getweeën de tropische tuin in te duiken. De geluksvogels! Wij moesten nog in volle ornaat en zwetend als bruidspaarDen, de gelddans ondergaan. Gelukkig blies een ventilator in onze richting. Leuker werd het toen ik, op mijn knieën gezeten, de witte kousenband van mijn vrouw haar dij onder haar bruidskleed moest afhalen. Ik had dat Jo zien doen met de mond en vond dat best kunnen. Had ik last van nachtblindheid, of was ik zenuwachtig, ik weet het niet. Feit is dat ik dubbel zoveel tijd nodig had dan hij. De kousenband werd even terzijde gehouden en de mannelijke vrijgezellen moesten binnen de 30 seconden een gekleurde ballon opblazen. De winnaar mocht op een stoel gaan zitten en nu dansten de vrouwelijke vrijgezellen rond hem. Bij het uitvallen van de muziek moesten ze snel op zijn schoot komen zitten. De snelste viel uit. Na enkele rondes bleef alleen de traagste over. De man moest dan de kousenband om de dij van het meisje aanbrengen, een dansje doen en de kous was af. Ook voor ons zat het feest er langzamerhand op. De bruidswagen reed ons terug naar het appartement waar we ons even verfristen en gemakkelijker kledij aantrokken. Om vijf uur zouden onze familieleden nog worden getrakteerd op een karaokeavond, compleet met drank en spijs in de vorm van een speenvarken en pancit bihoen. Natuurlijk met rijst (Dipolog, vrijdag 04 september 2009)
NU DE PAPIERSLAG. Vanaf nu kunnen we dus beginnen aan de procedure voor gezinshereniging, zoals dat tegenwoordig heet. Niet alleen de benaming is veranderd, we mogen ook meer stroefheid en weerstand verwachten van de autoriteiten van ons aller Belgiekske. Hoe dan ook, we proberen de komende week al onze Filippijnse documenten klaar te hebben compleet met stempels, rode linten en gouden zegels. We hebben immers op dinsdag 15 september een afspraak op de Belgische ambassade in Manila. Daar wordt het dossier van Eden en DD samengesteld en opgestuurd naar Brussel. Het duurt dan nog zowat drie tot vier weken eer we bescheid weten, want de ambtelijke molens draaien langzaam Het kan ook later!!! We duimen er toch voor om zo medio oktober samen in Vlaanderen te zijn. Liefst vroeger natuurlijk. Het geheel heeft toch iets weg van een veldslag en geeft mij een wrang bijgevoel. Enerzijds vind ik het normaal dat de Belgische regering zich hoedt voor schijnhuwelijken en andere listige spitsvondigheden, anderzijds vind ik het uit den boze dat het bijna een vaste regel is dat de ambtenaren de Belgen en hun Filippijnse partners moetergen met belachelijke argumenten en/of eindeloze wachttijden. Betalen we daarvoor belastingen? Denk niet dat wij alleen staan met de stroefheid en bureaucratie; zo ken ik een geval die op dag 1, mits een goed onderbouwd dossier, een toeristenvisum aanvroeg in de ambassade. Op dag 21 (dus na 3 weken!) werd het overgemaakt aan de dienst vreemdelingenzaken (DVZ) in Brussel. DVZ ontving het zo rond dag 28 en geeft, dixit ambassade Manila, bescheid na 5 à 10 dagen. Mis! Het duurt 10 à 15 dagen. Dus ten laatste rond dag 43. Nogmaals mis! Het zal ten vroegste rond dag 50 zijn. Waarom extra laat? Heelwat ambtenaren zijn nog in vakantie Of het een late zomervakantie, dan wel een vroege herfstvakantie betreft viel niet te achterhalen (Dipolog, zaterdag 5 september 2009)
SLAANDE ARGUMENTEN. Onder de veelzeggende titel Neanderthaler in het dagblad The Star kwam de nationale veiligheidssecretaris Singson, een erg invloedrijke man, de dag na onze trouwdag opnieuw in het nieuws nadat hij drie dagen eerder al fier via radio en tv had verteld dat hij zijn vrouw geslagen had en met de zweep bewerkt die hij normaal gebruikt om zijn tijgertje te disciplineren. Hij was op 22 augustus binnengevallen bij zijn vrouw in haar appartement en haar in het bijzijn gevonden van haar vriend, en dit al voor de tweede maal. Ook hij kreeg ervan langs. Hij en zijn body guards kleedden hem uit, sloegen en martelden hem en namen fotos van zijn penis. Ze mogen zich nog gelukkig prijzen dat ik hen liet leven, zei Singson nog. Che Tiongson, zijn wettelijke echtgenote voor 17 jaar, had dit alles nog privaat willen houden maar nadat haar man die woensdag de tv haalde vertelde ze nadien aan de verzamelde pers dat zij al die tijd een geslagen vrouw was.. Zij toonde daarbij vele fotos van diverse, in al die tijd opgelopen verwondingen, kneuzingen en letsels. The Star maakte brandhout van de reactie van Malacañang waarbij de perssecretaris enkel zei dat Singson zich moest gedragen In elk ander land zou Singson voor die feiten geen dag langer in de regering zitten, waar dan nog een vrouw aan het hoofd staat, schreef The Star, daarbij nog verwijzend naar de diverse wetten die huiselijk geweld strafbaar stelt. In dit land kan de dader zijn daden van machogedrag nog uitvoerig op de nationale tv uiteenzetten. In een ander artikel neemt de oudste dochter van het gezin het op voor haar vader. De nu 15 jarige schrijft dat haar moeder nooit echt is geslagen, anders zou ik dit hebben gezien. Bij haar reactie waren nog vier liefdesbrieven van haar moeder aan haar boyfriend bijgevoegd. Leila De Lima, de voorzitster van de Commissie van Mensenrechten, maande Che Tiongson aan om een klacht te formuleren tegen haar gewelddadige man. Huiselijk geweld in de high society. (Dipolog, zondag 6 september 2009) VEERBOOT VERGAAT. De Superferry 9, een 7268 ton grote veerboot van de WG&A lijn is zondagmorgen, even na zonsopgang, vergaan 15 km. voor de kust van Zamboanga, Noord Mindanao. De ferry vervoerde ongeveer 1000 passagiers, niemand weet het juiste aantal, van General Santos naar Iloilo. Rond 2u. maakte de boot slagzij en de 117 koppige bemanning deden hun best om het schip te stabiliseren. Tevergeefs. Omstreeks 4 u. zond men het mayday signaal uit. Het schip verschoof plots en sommigen panikeerden en sprongen in het water. Zowat 900 van de opvarenden waren al van boord en op diverse toegesnelde vaartuigen, waaronder ook kanonneerboten en boten van de US antiterroristengroep, in veiligheid als het schip onder de golven schoof. Men telt momenteel 9 doden, 3 gewonden en een 30 tal vermisten. Het dodental kan nog oplopen. Veerboten, van de grote stalen schepen tot de kleine houten bootjes met bamboe vlotters, vormen de ruggengraat voor transport in dit land met 92 miljoen inwoners op een 1000-tal bewoonde eilanden en eilandjes. Dodelijke ongevallen zijn hier gewoon, vooral, maar niet enkel, gedurende het taifoenseizoen rond het jaarmidden. Er zijn de slecht uitgeruste, verouderde schepen, zonder, of met slecht werkende navigatie- en communicatiemiddelen. Voeg daarbij een manke weersvoorspellingdienst die niet in staat blijkt te zijn om gedetailleerd per subregio te werken, en een flauwe of zelfs onbestaande handhaving van de veiligheidsreglementeringen zowel bij het inschepen als op de boot zelf, die ondermeer het maximaal aantal toegelaten passagiers soms tot het drievoud toelaat. Dit alles resulteert in talloze vermijdbare catastrofes met vele menselijke slachtoffers tot gevolg. Verleden jaar nog sloeg een ferry om toen hij recht op een taifoen invoer. Ongeveer 800 mensen vonden de dood. De dodelijkste maritieme ramp ooit in vredestijd staat dan ook op de naam van dit land; In 1987, ten zuiden van Manila, botste de ferry Dona Paz beladen met vakantiegangers voor de Kerstdagen op een kleine olietanker. Minstens 4341 mensen, het juiste aantal van de overbeladen ferry is onbekend, vonden de verdrinkingsdood. Is het verwonderlijk dat steeds minder mensen van de ferrys gebruikmaken. In 2008 nog zowat 26 miljoen. Dit jaar tot nu toe amper 5 miljoen. (Dipolog, zondag 6 september 2009)
GERECHTVAARDIGDE UITLEVERING. Veertien jaar na de massakidnapping van 16 toeristen, waaronder vier Californische Amerikanen en zelfs een kind van 10, op een verlaten Traan Kine bergresort in Lake Sebu, is onlangs Madhatta Haipe, de vermoedelijke terroristenleider van de aan Al Qaida gelinkte Abu Sayyafgroep aan de Verenigde Staten uitgeleverd. Haipe is een Filippijnse ingezetene en was professor Islam studies aan de Mindanao Staatsuniversiteit van de Filippijnen. Na het betalen van 38 000 US$ werden enkele gegijzelden vrijgelaten. Na vijf dagen werd nogmaals 19 000 US$ betaald en de allen vrijgelaten. Een klopjacht op de terroristen werd ingezet en na een week werden zij en gelokaliseerd en met gevechtshelikopters aangevallen. Zeven van de vermoedelijke werden gedood en de drie overige gevangengenomen. Ook Haipe was gewond maar door zijn mannen meegenomen. Hij zal nu in de US terechtstaan. Abu Sayyaf, dat Vader van de Zwaardvechter betekent, is gesticht in 1991 en staat op de lijst van de terroristische organisaties die mensen ontvoert om losgeld en ze onthoofd om de eisen kracht bij te zetten. In 2001 wonnen zij aan beruchtheid toen ze 20 toeristen, waaronder 3 Amerikanen, kidnapten van een resort. Een Amerikaan werd onthoofd en een ander stierf tijdens de militaire reddingsoperatie. Sinds 2002 worden Filippijnse soldaten door Amerikanen opgeleid om beter weerstand te bieden. Ze geven ook informatie over de groepen en bedreigingen door. De Amerikanen steunen ook ontwikkelingsprojecten voor scholen en ziekenhuizen om de lokale moslimbevolking in de armst provincies te bewegen de militanten de rug toe te keren. (Dipolog, zondag 6 september 2009) MANALO IS NIET MEER. Eraño Manalo het hoofd van de Iglesia ni Christo is op 84 jarige leeftijd overleden. Zijn stoffelijk overschot was opgebaard in de Templo Central, de nieuwe reusachtige bidplaats van de Iglesia ni Christo in Quezon City en is vandaag begraven in dezelfde Templo. Eraño nam in 1963 de kerk over na de dood van zijn vader Felix Manalo. Deze stichtte deze sekte in 1914 toen hij zich als predikant van de Zevende Dags Adventisten daarvan afscheurde na twijfels over de Sabbat op zaterdag en naar eigen zeggen na een oproep van de oude profeten. Er wordt aangenomen dat zij miljoenen volgelingen hebben, maar de kerk geeft daarover geen cijfers vrij. De kerk, met eigen televisiestation, verwerpt de Christelijke doctrine over de Drievuldigheid en ziet Christus als een profeet. Het is de grootste onafhankelijke kerk in Azië en is ook de grootste kerk in de Filippijnen gesticht. Hun net onderhouden, witcrème geschilderde kerken, met mooie omheinde terreinen, zijn met hun twee spitse torens, gemakkelijk te herkennen. De belangrijkheid van de Iglesia ni Christo wordt onderstreept door het feit dat de Filippijnse regering deze maandag heeft uitgeroepen tot nationale rouwdag. Alle openbare gebouwen bleven gesloten en zodoende was ook onze trip naar het stadhuis van Dipolog een maat voor niets. Morgen beter (Dipolog, maandag 7 september 2009)
ELLENDE IN JEDDAH. Zowat twee weken geleden deporteerde de Saoedi-Arabische regering meer dan honderd door de globale crisis getroffen Filippijnse werkloze en huisloze OFWs naar hun thuisland. Toen nog andere werkloze OFWs dit hoorden kwamen zij uit hun schuilplaatsen en verzamelden zij zich onder het Khandaraviaduct in Jeddah, in de hoop op repatriëring, want zij zijn het moe om nog langer verdoken te leven in Saoedi-Arabië. Er zijn er opnieuw meer dan honderd, waaronder vrouwen en kinderen. Zij komen voornamelijk van zg. fixers, illegale rekruteerders die het nu ook niet meer zien zitten om hun arbeiders enig werk te geven. Zij hebben in principe een uitreisvisum nodig van hun voormalige werkgever maar, aangezien velen zijn weggelopen wegens onmenselijke behandeling is dit erg moeilijk. Velen van hen zitten ook zonder geld omdat diezelfde gewetenloze fixers zelfs hun laatste beetje geld afhandig maakten met de belofte voor een uitreisvisum en vliegtuigticket. Het Filippijns consulaat generaal vraagt zijn landgenoten om zich niet met fixers in te laten en hulp te zoeken bij hen. Zij willen bemiddelen met de Saoedi-Arabische autoriteiten om hen via wettelijke middelen naar huis te sturen, maar zij spreken niet van enige financiële of materiële hulp. Gelukkig is onderlinge hulp bij de naar schatting 1,2 miljoen in Saoedi verblijvende Filippijnen geen ijdel woord. Net zoals bij vorige gelegenheden is er door hen materiële hulp op gang gebracht. (Dipolog, maandag 7 september 2009)
DE PROCESSIE VAN ECHTERNACH IN DIPOLOG. Met een dag vertraging wegens de dood van Manolo, het hoofd van de Iglesa ni Christo, zijn we deze morgen vroeg begonnen aan onze administratieve kruisweg. Eerst ging het naar het stadhuis van Dipolog. De bediende van de burgerlijke stand zei dat ons document nog bij de rechter was en of we dat even konden ophalen. Wij dus naar de Bulwagan, het open rechtshuis van Dipolog. Rechter Ruiz die ons huwelijk voltrok, was al in de rechtszaal om recht te doen, maar dit is niet zon besloten rustig gebeuren als bij ons. Wij liepen dus met de diverse andere bezoekers mee om bij zijn griffier uit te komen, die achteraan de zaal aan een bureautje zat. Zij gaf ons het contract en wij daarmee naar het stadhuis. Daar kregen we er nog een kopie van het origineel bij. Van deze kopie moesten we in een supermarkt vlakbij zes fotokopieën laten maken. Van de rechterlijke kopie twee. Terug naar het stadhuis om 60 Php documentenrecht te betalen bij de stedelijke schatbewaarster. Dan terug naar de bediende van de burgerlijke stand. Zij verwees ons door naar een collega die op de zes fotokopieën evenveel grote blauwe rechthoekige stempels plaatste. Dan naar een andere collega die een en ander in een groot register schreef. Dan naar nog een andere collega die op de zes kopieën droogzegels aanbracht. Dan, in een belendend kantoor gingen we mevrouw Rosemarie P. Miranda, de Ambtenaar van Burgerlijke Stand herself, bezoeken. Zij ondertekende elk van de zes kopieën en daarmee werd het stadhuisbezoek afgerond. Nu met de tricycle naar het NSO, het nationaal bureau voor de statistiek om ons huwelijkscontract definitief te laten registreren. Het geheel wordt van daar naar Manila versast en komt dan weer terug. Daar kregen te horen dat zelfs bij het vragen van een spoedprocedure het een tot twee weken in beslag zou nemen. Nadien moesten we nog de geboorteakte van Eden en deze van DD op NSO papier hebben en ook het bewijs van Edens niet gehuwd zijnde. Ook op NSO papier. En ook nog een NBI Clearance, zeg maar een bewijs van goed gedrag, van Eden ophalen. Gelukkig, ook al omdat de diverse gebouwen niet ver uit elkaar liggen in een stadje als Dipolog, konden we dit volbrengen op deze enkele namiddag. Het is niet altijd een processiegangetje! (Dipolog, dinsdag 8 september 2009)
FILIPPIJNSE WEETJES EN TRIVIA. Alle Filippijnse namen voor de dagen van de week komen van het Spaans. De enige uitzondering daarop is zondag (Linggo). Waarom geen Domingo? Linggo komt van het Maleis Mingu dat een verbastering is van het Portugese Domingo. Maar tijdens de langdurige, verre zeereis naar de Filippijnen werd Mingu, Linggo. Chop soy is geen origineel Chinees gerecht. Het komt vanuit een Californisch kamp op het einde van de 19de eeuw waar een Chinese kok alles bij elkaar gooide wat hij nog aan restjes over had en het chop soy noemde. Een transliteratie van het Cantonese tsa sui, wat letterlijk allerlei betekent. Terloops, er bestaat geen pansit Kanton in Kanton en evenmin is er een loempia Sjanghai in Sjanghai, maar Filippijnen zijn er verlekkerd op !!! Ik had het al eens over Juan de la Cruz de Filippijnse Jan met de Pet. De gewone volksmens, dus. Deze Juan is geen Filippijnse vinding. Het was R. McCulloch-Dick, een Schotse journalist verbonden aan de Manila Times in het begin van de 20ste eeuw die ontdekte dat deze naam bijzonder veel voorkwam in politierapporten en beurtrollen van de rechtbanken. Hij verzon aldus deze generische naam. De benaming Pilipinas die zich onderscheidt van Filipinas verscheen voor het eerst op een postzegel uitgegeven gedurende de Japanse bezetting van Manila gedurende de Tweede Wereldoorlog. Het duurde nog tot 1962 eer de Filippijnse regering eveneens de overgang van Filipinas naar Pilipinas maakte om de Filippijnse natie officieel te benoemen. Heelwat vrouwen, maar ook mannen, dragen de naam Maria in hun identiteit. De voornaamste reden is dat gedurende de Spaanse tijden de parochies weigerden een kind te dopen als de kandidaat-dopeling niet in een van de namen naar de maagd Maria verwees. Deze praktijk bestaat nog steeds. Zij het dan veel minder verspreid. De benaming Filipino refereerde in het begin exclusief naar Spanjaarden en Spaanse halfbloeden geboren in de Filippijnen. Espanoles-Filipinos, kinderen van Spaansen en Filippijnsen, noemden zij zichzelf. Later begonnen ook de locale upper class, de zogeheten ongeciviliseerde heidenen, en de Chinese halfbloeden zich Filipinos te noemen. Honderden Spaanse woorden komen van het Tagalog! Bijvoorbeeld, acharra (komt van het Tagalog atsara; een tafelzuur van papajas), banguerra (komt van banggera; keuken), barrumbado (van barumbado; schoft), bucayo (bukayo; soort kokosdessert), cascasero (kaskasero; plafond), tinapa (tinapa; sardienen), tulisan (tulisan; overval). Tot slot nog dit; Het typische Filippijnse ontbijt is tegenwoordig niet langer tapsilog, zoals voorheen. (samentrekking van tapa (rundsvlees), sinagag (gebakken rijst) en itlog (ei). Neen, sinds ook dit land door de economische krisis is getroffen is het kankamtuy geworden. De samentrekking van kanin (gekookte rijst), kamatis (tomaten) en tuyo (soyasaus). (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE CENTRALE MARKT VAN DIPOLOG. Deze grote overdekte markt is gedeeltelijk gevestigd op de plaats waar op de bovengelegen verdieping sinds kortelings een klein shopping center is geopend. Het is een gemengde marktplaats met een groot zogeheten nat gedeelte waar aan vaste stalletjes dagelijks verse vis, vlees en gevogelte wordt verkocht. Het heeft ook een ietsje kleiner droog gedeelte. Dit is de plaats waar groenten, fruit, rijst en kruidenierswaren worden verkocht. Niettegenstaande het natte gedeelte niet echt een toonbeeld is van elementaire hygiëne niet alleen wegens ontbrekende koelinginrichtingen of zelfs maar ijs, maar ook al wegens de halfopen rioleringen om het vervuilde afvalwater van de vis en het te verwijderen, vind je er, vreemd genoeg geen enkele vlieg. Misschien omdat men er regelmatig met een brandslang en dito spuit, van stadswege uit, de smalle gangetjes schoonspuit. Je kunt de bederfelijke waren erg vers noemen want diverse malen per dag is er verse aanvoer van vis en vlees en alles vindt er vlug gretige afnemers. (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE GROENTEMARKT VAN BAGSAKAN. Deze groentemarkt is zowat twee kilometer van de centrale markt gelegen en biedt bijna uitsluitend groenten en fruit aan.. Onder het grote marktdak, maar bij uitbreiding ook onder grote blauwe dekzeilen links en rechts daarvan, op grote zelf in elkaar geflanste houten tafels, prijzen vijf dagen per week, de groenteboeren, meestal rechtstreekse producenten, hun grote verscheidenheid aan tropische en exotische groenten en vruchten aan. Geloof me, als je het daar het vindt, vergeet het maar voor de ganse Zamboanga del Norte. Aan de zijkant van de toegangsweg zijn er ook enkele houtskoolverkopers. Zij verkopen houtskool aangevoerd vanuit de provincie die gemaakt is van kokosnootschelpen. Zelfs als ze niet aan hun kraam zijn kan je nog gemakkelijk herkennen; ze zien eruit als in het kinderliedje; Moriaantje, zo zwart als roet. (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
DE PLAAG VAN MONTEZUMA. Ik herinner me nog levendig mijn eerste reis naar dit fascinerende land. Het was 1981 en niettegenstaande ik toen preventief voor en tegen alle mogelijke ziektes was ingeënt werd ik toch ziek. Erg was het niet, wel erg vervelend, want de plaag die mij trof was de plaag van Montezuma ofte; reizigersdiarree. Ik die tijd waren toiletten enkel aanwezig ik de betere hotels en restaurants. Onnodig te proberen in een gewone MacDo of ander fastfoodtentje. Imodium was in die dagen mijn beste vriend, want hoe voorzichtig ik ook was, om de week of zo, liep ik wel ergens een besmetting op. Flessenwater was hier toen onbekend. Enkel duur Perrier, ingevoerd, was verkrijgbaar in de sjieke supermarkt Glorietta in Makati. Als er al kraantjeswater aanwezig was, was het gegarandeerd besmet. De via drankautomaten, met dit leidingwater en siropen of poeders aangemaakte frisdranken, waren dus ook te mijden. Zo ook de ijsblokjes. Enkel frisdranken uit flessen waren betrouwbaar omdat de frisdrankenbottelarij betere waterfilters had. Waren die flessen niet gekoeld, had je pech. Lauw drinken was het veiligst. Ik moest dus erg voorzichtig zijn en poetste die dagen mijn tanden met Coca-Cola! Nu lust ik dat spul zoal niet, maar cola met muntsmaak is écht niét te pruimen! Komt er nog bij dat je bek extra bruin gaat schuimen door de reactie van de tandpasta met het koolzuur. Het is ook geen zicht. Ook met minder hygiënisch bereid voedsel was het voor mij oppassen geblazen. Voor ik het wist, was het zover; diaree! De levensomstandigheden zijn sindsdien aanzienlijk verbeterd. Toiletten vind je steeds op meer openbare en zakelijke locaties. En je vindt er zelfs redelijk propere. Mineraalwater van diverse locale merken vind je op elke straathoek en ook kan ik nu met weinig voorzorgen bereid voedsel en dranken verbruiken, zelfs met ijsblokjes. Dit ligt waarschijnlijk voor een deel ook aan mijn lichaamsgesteldheid; ik ben door de jaren heen vermoedelijk aan deze situatie aangepast. Ik heb Montezuma nu toch al een hele tijd niet meer tegengekomen. Toch waag ik mij nog steeds niet aan kraantjeswater. Je moet het noodlot niet tarten! (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
MIJN WELGEMEENDE EXCUSES. Aan alle familieleden, vrienden en bekenden bied ik bij deze mijn welgemeende excuses aan voor mijn achteloosheid, voor mijn onachtzaamheid en slordig bijgehouden agenda. Ik ben immers vergeten dat het al september is, en in dit land betekent dit de aanvang van de Kerstperiode. Had ik eergisteren niet zelf mijn eerste Kerstwensen ontvangen, van een illustere onbekende dan nog, dan had ik het waarschijnlijk nog niet bekend. Aan al mijn familieleden, vrienden en bekenden bied ik bij deze, niet alleen namens mijzelf maar ook namens mijn vrouw en kind, weliswaar een dikke week te laat, mijn welgemeende, vredige Kerstwensen aan. Merry Mischmas! Vrede zij met u! (Dipolog, woensdag 9 september 2009)
NAAR TAMPILISAN. Het was voor Eden al een tijdje geleden dat ze het ouderlijk huis bezocht in Tampilisan en voor mij was het al van het voorjaar geleden. Mijn schoonbroer Jolito, die een hele tijd in Manila werkte, was er al zes jaar niet meer geweest. Gisteren waren we al vroeg op pad om de Rural bus van 6 u. te nemen. De zowat 180 km. naar Tampilisan duurt zowat 4 uur. Niet dat de bus zo traag rijdt; op plaatsen met een snelheidsbeperking van 30 km/u haalt hij nog makkelijk de 80. Nee, de lange rijtijd heeft een andere oorzaak. Om de haverklap stopt de bus voor passagiers. Soms op minder dan 30 m. van de vorige halte! In een vorige bijdrage vertelde ik reeds dat de modale Filippijn reeds overweegt om vervoer te nemen van zijn keuken naar het toilet. En dat is dus, op het randje af, letterlijk te nemen! De reis verliep vlot, met als enig minpuntje dat DD, even na vertrek, voor de aardigheid de inhoud van zijn pas gedronken papflesje over mijn kraaknette zwarte bermuda heen braakte. Maar dat kon mijn goed humeur niet treffen. Met een gezonde eetlust gingen we na aankomst in Tampilisan City eerst een hapje eten. Het was dan ook al even voor elf en we hadden die morgen een sober ontbijt genomen om reisziekte te vermijden door de wilde busrit. Dan met twee zware bromfietsen die tot zes passagiers vervoeren,berg op, berg af, naar het 10 km verderop gelegen barrio La Union, Miampic. In vergelijk met de vorige keer was deze rit comfortabel te noemen. Vroeger was de laatste 6 km. een smalle aardeweg met diepe sporen, die bij regenweer in modderpoelen veranderde. Nu was deze bergweg verbreed en net zoals het eerste gedeelte, bekleed met verbrijzelde porfierstenen. We hadden onze ouders pas een week voordien op ons huwelijk gezien, maar toch was de vreugde groot om daar bij hen op bezoek te zijn. Familie, vrienden en kennissen kwamen de pasgehuwden feliciteren en groeten. In de vroege namiddag schoven we aan tafel. Nadien werd de bukosalade verorberd, een dessert gemaakt van het vruchtvlees van jonge kokosnoten verrijkt met door ons meegebrachte ingrediënten. Ondertussen deed DD zijn middagdutje. Rond vier namen we afscheid en begonnen we aan onze terugweg. Eerst op de zware motor, dan wachten op de rodeobus voor andermaal een woeste rit van 4 uur. Tot slot nog met een tricycle tot ons appartementje. Moe maar tevreden stapten wij er om 9 u binnen. (Dipolog, donderdag 10 september 2009)
DAPITAN BY NIGHT. Het was al een eeuwigheid geleden, nou ja vijf maanden, dat ik in het liefelijke stadje Dapitan was geweest. Deze late namiddag gingen we erheen , om wat te wandelen en natuurlijk ook om een lekkere gegrilde vis te eten in het restaurantje van ate Edna, in Gloria de Dapitan. Om de eetlust te scherpen wandelden we van de hoofdweg via een zijweg naar de baai en zo naar Gloria. Verbazend toch hoe op vijf maanden tijd een en ander kan veranderen. Op de kilometer zijweg zagen we diverse nieuwe bouwplaatsen waar betere gezinswoningen werden neergepoot. Op de boulevard aan de baai, op evenzeer en kilometer waren een stuk of drie nieuwe restaurants en/of bars in bedrijf. De oude, armtierige voedsel- en drankstalletjes voor Gloria waren verdwenen en verplaatst naar een andere en betere locatie. Zelfs de restaurantjes in Gloria waren gerenoveerd en het terras had nu een nieuwe overdekking waar voordien slechts en paar versleten parasols de dienst uitmaakten. Zelfs de verkeersregels in Gloria waren veranderd. Gedaan met de dikke voituren die het leven van de voetgangers vergalden door hun agressie om zelfs de voetpaden tot rijbaan en parking te degraderen. Jong en oud kan nu vrijelijk rondwandelen. Ook de paar gokarts die voordien stinkend en lawaaierig rondhotsten zijn verdwenen. Zij zijn verplaatst naar het sinds enkele maanden geleden geopend Fantasyland de Dapitan; het pretpark met zijn 18 attracties. De toegang is 200 Php per persoon. Daarvoor kan je alle geopende attractie eenmaal in. Wil je meer, dan betaal je 300 Php.. en kan je vrijelijk en a volonté alle geopende attracties gebruiken. Mocht slecht weer je dagje uit verstoren, en kan je niet minstens 2 uur van de attracties genieten, dan krijg je een vrij ticket voor de volgende dag.. Daar kan Walibi nog een punt aan zuigen! Niet dat ik nu, een eerste klas kermisvogel zijnde, mij ooit op deze attracties zal uitleven. Ze zijn veelal van lokale makelij, zoniet tweedehands geïmporteerd en veiligheid en technische controle is onbestaande. Ik tart niet graag het noodlot en sterf liever op een minder spectaculaire, zeg maar doodgewone manier Na een perfect gegrilde vismaaltijd, natuurlijk met rijst en vergezeld van een fris pintje bier namen we het laatste busje naar ons appartement in Minaog, Dipolog. (Dapitan, vrijdag 11 september 2009)
PRESIDENTSVERKIEZINGEN. Volgend jaar zijn er presidentsverkiezingen en zoals gewoonlijk dienen zich heelwat kandidaten zich aan. Zeg maar van Senatoren tot bokskampioenen. Hier in dit land is de populariteit, en zekerlijk niet de bekwaamheid van de kandidaat van doorslaggevend belang. Trouwens Reagan was ook een cowboyacteur voor hij president van het machtigste land van de wereld werd. En wat te zeggen van gouverneur Arnold Schwarzenegger? Logisch dat ook een voormalige kolonie van dat land die voetsporen volgt, nietwaar? Nochtans wordt het volgzame kuddevolk, het volk van brood en spelen, regelmatig wakker geschud, soms zelfs uit onverwachte hoek. Zo zei Deogracias Iñiguez Jr., de bisschop van Caloocan, dat een zorgvuldige analyse van ieder van de presidentskandidaten moet uitmaken wie er het meest geschikt is. Kijk naar hun staat van dienst en laat niet de emoties hierbij spelen, zei hij, verwijzend naar senator Noynoy Aquino, de zoon van Cory Aquino. Noynoy wint enorm aan populariteit na de dood van zijn moeder Cory Aquino, ooit president van deze republiek. Ondertussen adviseert Honesto Ongtioco, de bisschop van Cubao aan Noynoy om het lichtende voorbeeld van zijn moeder te volgen en een rechtvaardige en competente campagne te voeren. (Dipolog, zaterdag 12 september 2009)
FLORISSANTE HANDEL. Sinds enkele weken is er in onze buurt, op de hoofdweg, een handel in bouwmaterialen gevestigd. Zij verkopen en leveren benevens de typische holle betonstenen gemaakt van lava ook zand, rivierzand en grint, keien en keitjes, leem en tuinaarde. Maar ook opvulgrond en zelfs afval! Bij dat laatste kan ik me wel iets voorstellen. Laatst zag ik in een mooie groene omgeving een groot lager gelegen moerasachtig terrein. Om het bouwrijp te maken werd het opgevuld met afval komende van het leegscheppen van verstopte rioleringen. Zwaar vervuilde modder gemengd met plastiekzakken, glas, kroonkurken en wat weet ik al niet. Dan staat er nog even verderop een bord waarop te lezen staat; Laten we deze landelijke wijk groen en net houden. (sic!) Deze zakenman wordt dus letterlijk al stinkend rijk. (Dipolog, zondag 13 september 2009)
NAIA VERLAMD. Gisteren, rond 14 u kwamen de radars van NAIA, de luchthaven van Manila met zijn drie terminals, zonder stroom te zitten. In totaal werden meer dan een dozijn, sommigen zeggen 20, internationale en binnenlandse vluchten verdaagd of afgeschaft. Bij stroompanne gaan de noodgeneratoren werken maar deze bleken niet sterk genoeg om de lucht-grondverbindingen en de lange afstandsradar te ondersteunen. Door de CAAP, de Civil Aviation Authority of the Philippines werd, pas om 15u30, middels een zogeheten Notam (notice to airmen), de vliegtuigen die reeds waren vertrokken uit Manila op de hoogte gebracht van het euvel en de invliegende toestellen werden afgeleid naar andere luchthavens of kregen het order return to point of origine. Twee internationale vluchten vanuit Singapore en Hong Kong dienden alzo rechtsomkeert te maken. De naderingsradar voor middellange afstand werd gebruikt om enkele andere vliegtuigen binnen te loodsen. Even na 15 u 30 bleken de problemen opgelost, maar het radarscherm van de vluchtleiding bleef wel zwart. Dit had tot gevolg dat de CAAP het werk overnam en om veiligheidredenen slechts elke 5 minuten een vliegtuigbeweging toeliet. Verwacht werd dat de technici nog tot 22 u zouden werken eer ze weer alles op een rijtje zouden hebben. Een onderzoek naar de toedracht van de feiten wordt ingesteld. (Dipolog, maandag 14 september 2009)
BINNENKORT WEER THUIS. De Saoedi Arabische regering heeft een permanent georganiseerd sisteem voor de talrijke buitenlandse moslimbedevaarders die, na het vervullen van hun heilige Hadjplicht, in en rond de heilige steden van Mekka en Medina blijven hangen in plaats van huiswaarts te keren. Het gaat veelal om moslims van arme landen en streken. Sommigen, om enige controle te bemoeilijken, gooien al hun identiteitsdocumenten weg of verbranden ze. Het Saoedisch sisteem ontslaat hen van de verplichting van het bezitten van reisdocumenten en annuleert ook de aangroeiende boetes wegens illegaal verblijf van deze mensen. Zij voorziet hen van een vliegtuigticket enkele reis naar hun thuisland. In de verlenging van deze maatregel zullen ook 170 overzeese arbeiders die in Jeddah verblijven van deze maatregel kunnen gebruik maken en eerlang naar hun land worden teruggezonden. Het is de gewoonte geworden dat uitzichtloze werklozen zich onder het viaduct van Khandara in Jeddah verzamelen om zich bij de autoriteiten te doen opmerken. Individuelen worden veelal niet geholpen, maar wel als zij zich in groepen manifesteren. Als de groep aanzwelt worden zij door de politie opgepakt en gedeporteerd. Het gaat om Indiërs, Pakistanis, Bangladeshi, Sri Lankanen en natuurlijk ook vele Filippijnen. Sommige criminelen gebruiken eveneens deze achterdeur. Al worden er toch regelmatig gesnapt. (Dipolog, maandag 14 september 2009)
BRUTE PECH. Het zit de WG&A lijn echt niet mee. Verleden week nog verging hun Super Ferry 9 en deze vroege morgen vloog in hun havendok in Manila een ander schip van hen in brand. Een defecte TL-lamp in de keuken zou de oorzaak zijn geweest. Na een uurtje had de brandweer alles onder controle. De schade valt nog mee en wordt geraamd op 100 000 Php. (zowat 1500 ). In de marge beweert de kapitein van de vergane SuperFerry 9 dat sterke wind zijn schip driemaal deed slagzij maken en dat hij water in de bilges (onderruim) liet pompen om het schip weer recht te krijgen. Dat laatste wil ik als schipperszoon nog wel geloven; het is een normale procedure. Dat eerste veel minder. Volgens de weerkundige dienst Pagasa haalden de toen heersende winden zowat 20 knopen, dat is 36 Km/u. Als daarvan al een boot van streek gaat Trouwens de onderzoekers gaan zich, mede door die flauwe windjes, nu toespitsen op de veel reëlere mogelijkheid dat de lading en de vrachtwagens, waaronder containervrachtwagens, ongelijk waren verdeeld over het laaddek en dat de voertuigen in het schip niet goed gestouwd waren. Alzo brachten zij mogelijk het vaartuig uit balans. (Dipolog, dinsdag 15 september 2009)
JAKE WERD VIER MAANDEN. Jake, een jonger neefje van Daryl Dave, werd vandaag vier maanden. Hij zal het voor altijd blijven; Kleine Jake is vandaag gestorven in de armen van zijn moeder in de autobus op weg naar het ziekenhuis van Zamboanga. Jake had enkele dagen geleden diarree gekregen en braakte sindsdien ook regelmatig zijn voedsel uit met dehydratatie tot gevolg. De moeder deed wat in haar macht lag, doch met de weinige kennis die zij daarover had en mede door het ontbreken van een pediater of zelfs maar een competente dokter in deze afgelegen plaats verergerde de situatie van kleine Jake met sprongen. Gisteren waren ze dan naar het plaatselijk hospitaaltje geweest. Een dokter was er op dat ogenblik niet aanwezig en de bekwame verpleegsters waren niet capabel om de aders van het wichtje te vinden om een infuus met fysiologisch water en glucose aan te leggen. Deze vroege morgen stopte het braken en de diaree en werden zijn extremiteiten zwartblauw. Men dacht dat een boze geest in hem was gevaren en zich van het lichaampje had meester gemaakt en hij werd met een soort olie ingewreven. De toestand verbeterde even. Hij maakte wat arm- en voetbewegingen en begon dan ook nog luid en aanhoudend te huilen. Radeloos namen de ouders de bus van Siocon naar het grotere hospitaal van Zamboanga. Na ongeveer twee uur, halfweg zijnde, gaf Jake de geest. We zullen kleine Jake herinneren als het olijke baasje die tijdens ons huwelijk van velen aandacht kreeg. Mede door de gebrekkige gezondheidszorg en de afwezigheid van competente dokters, vooral op het platteland, en daarbijgevoegd de onwetendheid van de ouders en zorggevers, hebben de Filippijnen een erg hoog kindersterftecijfer. Het bedraagt 24,2 kinderen per 1000 levendgeborenen. De goede dokters zijn ofwel verbonden aan dure, en dus voor de modale Filippijn onbetaalbare, instituten meestal in Manila en andere grote steden. Er zijn ook nog duizenden erg goede Filippijnse dokters die na gedane studies eieren voor hun geld hebben gekozen en zich hebben verbonden aan diverse ziekenhuizen ergens in de Westerse wereld waar zij het twintig- tot vijftigvoudige verdienen van hun achtergebleven collegas hier te lande. (Dipolog, woensdag 16 september 2009)
DE DETAILS VAN DE DOCUMENTEN. Het is in de Filippijnen erg normaal om officiële documenten overhandigd te krijgen die grote of kleine misslagen bevatten. Worden deze niet van bij de aanvang in de kiem gesmoord, dan moet dit, soms jaren later, via de rechtbank bij vonnis worden beslecht en gecorrigeerd. Vele openbare besturen hebben wel een of meerdere computers maar deze wordt voor gans andere doeleinden gebruikt dan je logischerwijze mag veronderstellen. Met de computer chatten, spelletjes spelen en private mails ontvangen, dat wel. Via een database juist ingevulde formulieren afleveren, dat niet! Je moet er dus erg goed op letten dat namen, data en andere gegevens juist worden vermeld en gespeld. Doe je dat niet, of niet voldoende, dan krijg je onvermijdelijk en logischerwijze bij andere autoriteiten die wat zorgzamer tewerk gaan, zoals onze Belgische ambassade bijvoorbeeld, het deksel op de neus en kan je weer naar af. Zo kon ik gelukkig nog net voor de afreis morgen naar Manila een spelfout van mijn naam ontdekken en alzo een retour Manila - Dipolog vermijden. Het verbeteren ervan nam enkele stappen en enkele uren in beslag. Overmorgen kunnen we met een gerust hart naar het Departement of Foreign Affairs (DFA) voor de authenticaties van de diverse documenten. Dan, vijf werkdagen later, naar de Belgische ambassade daar wacht ons nog een andere taak (Dipolog, woensdag 16 september 2009)
AJUINENSMOKKEL. De Philippine Star plaatste gisteren op zijn binnenlandse nieuwspaginas een kleurenfoto van talrijke zakken geconfisceerde rode ajuin met daarnaast een fier lid van de Presidentiële Anti-Smokkel Groep. Deze groep heeft de afgelopen tijd zomaar eventjes 100 000 zakken van naar schatting 25 kg. ajuin en look onderschept die via diverse plaatsen in het land wordt binnengesmokkeld. En vermits dit land nog altijd een eilandengroep is, daarom duidelijk dus van overzee. Smokkelaars beogen duidelijk grote winst te maken. En niettegenstaande het pakrisico blijken zelfs goedkope dingen zoals ajuinen het smokkelen waard te zijn, zelfs met daarbij de overzeese transportkosten vanuit China of ander vastelanden. Wat wil je; de landbouw is gereduceerd tot nog een aantal boeren van een oudere generatie die met vrij primitieve middelen het land bewerken. En de jongeren zien het niet meer zitten om zich voor een habbekrats op het land uit te sloven. Dit land kan allang zijn bevolking niet meer voeden met de plaatselijke opbrengst (Las Piñas, vrijdag 18 september 2009)
VREEMDE RECLAME. Je zal het in onze westerse wereld niet tegenkomen, maar hier kan het wel. In een kleurenadvertentie wordt reclame gemaakt voor melkpoeder. Kompleet met een leuk ogend weldoorvoed kindsterretje die beweert dat het zo lekker is, naar melk smaakt en zo romig dat ze het daarom elke dag drinken. Op de achtergrond, een stel gelukkig kijkende ouders want het bevat 100 % pure melk en het is de melk voor iedereen. Jammer dat melk hier vrijwel nooit wordt aangeboden in zijn originele vorm. Dit komt door het grote gebrek van melkkoeien. De aangeboden melk in brikpak wordt uit Nieuw Zeeland en Australië ingevoerd ondermeer door Nestlé. Dit is de reden waarom gewone melk enkel voor de happy few is wegens de hoge transport- en distributiekosten. Zelfs een brikpakje van 25 ml. kost algauw 28 Php. Dat is de prijs van een eenvoudige rijstmaaltijd. Geen wonder dat men dus de goedkopere melkpoeder verkiest. Maar ook dat kan de modale Filippijn zich veelal niet veroorloven. Coke, of andere frisdranken, kosten slechts ¼ en gaan er daarom in als klokspijs; (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
NU AL TERUG IN DIPOLOG. Vandaag zijn we vroegtijdig vanuit Manila teruggevlogen naar Dipolog. Normaal gingen we in Manila wachten tot donderdag op de geauthenticeerde documenten om dan de volgende dag, vrijdag, naar de Belgische ambassade te gaan. Maar omdat er, nog maar eens, een Filippijnse feestdag op maandag wordt gevierd valt heel onze planning in duigen. De documenten zullen pas op vrijdag in ons bezit zijn en het wordt een hachelijke onderneming om dan nog diezelfde voormiddag onze afspraak in de ambassade na te komen. Deze wordt middels een erg strikt uurrooster bepaald en telaat komen staat zowat gelijk met annulatie. Zelfs als we de vliegtuigreis heen en terug erbij rekenen is het nog goedkoper om daarvoor naar Dipolog terug te keren omdat we natuurlijk uitsparen op hotelkosten. Het hier ook voor ons minder stresserend dan in de metropool. Komt er nog bij dat het dagelijkse leven zowat de helft minder duur is. Om alle eventualiteiten uit te sluiten voorzie ik zelfs om pas binnen een week, op zondag naar Manila te vertrekken. Maandagmorgen claimen we dan onze documenten bij het Departement of Foreign Affairs (DFA) en onmiddellijk daarna proberen we een afspraak in de ambassade te hebben. Dinsdag kan ook nog. Eens zien of deze planning beter uitkomt (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
NA MEER DAN EEN MAAND GERED. Vier vissers van Indalawan village, op het zuidelijke Balabac een kleiner eiland behorend tot het grote langwerpig eiland Palawan, werden na meer dan een maand rondzwalpen op zee gered door toevallig voorbijvarende collegas. Deze vissers waren van het vlakbij gelegen Hinoba-an, op het eiland Negros Occidental, zowat 480 km van Balabac. De onfortuinlijke vissers kregen op 10 Augustus motorpech na vier uur varen en werden door de amihan wind richting Vietnam geblazen. Later wanneer de wind in habagat veranderde kwamen ze opnieuw in Filippijnse wateren. De hele tijd aten ze alles wat ze maar konden vangen en dronken ze van het regenwater dat ze soms konden opvangen. De slachtoffers, twee vissers van respectievelijk 43 en 21 en twee helpers van beiden 14 jaar, zagen er erg verwilderd en sterk vermagerd uit na die veertig dagen hel op zee. In Hinoba-an kregen ze van de plaatselijke overheid medische verzorging, voedsel en kledij. De Filippijnse rampenorganisatie zal de vier later naar hun afgelegen village op Palawan terugbrengen. (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
HET AANTONEN VAN IDENTITEIT. Op de Filippijnen bestaat er geen uniform identiteitsbewijs. Jaren geleden werd, ondermeer door het lobbyen van machtige misdaadorganisaties, een voorstel om tot zon identiteitsbewijs te komen, gekelderd. De misdaad laat nu eenmaal niet graag sporen na. Momenteel kan de Filippijn zich officieel legitimeren met zon twintigtal I.Ds, Identity Documents. Dit gaat van een schoolidentiteitskaart en een rijbewijs tot een wapenvergunning en een Senior Citizen Card. Soms vraagt met minstens twee diverse bewijzen omdat fraude vaak voorkomt. Het meest waardevolle, en het minst bij de modale Filippijn in bezit, is het Internationaal Reispaspoort. Wie dat heeft zit op rozen. Om dat te verwerven dien je niet alleen een behoorlijke hoge taks te betalen maar moet je via diverse documenten, waaronder geboorteakte, bewijs van goed gedrag van de plaatselijke overheid, attest van je crimineel dossier met foto en vingerafdrukken en soms zelfs een doopbewijs (!) jezelf bewijzen Ook onze kleine DD heeft al geruime tijd een Internationaal Reispaspoort. Maar omdat het erg ongewoon is dat zon kleine uk al zon paspoort heeft wordt bij het bestellen van een vliegtuigticket, vrijwel telkenmale naar zijn geboorteakte gevraagd. Aan ons om bij de bediende erop aan te dringen dat zij zich beter moet informeren bij haar oversten dienaangaande. (Dipolog, zaterdag 19 september 2009)
Bij het einde van de Ramadan wordt met deze titel in de buitenlandse sectie van een Filippijns dagblad lucht gegeven aan de culturele schizofrenie die in Egypte heerst. In dit land met de meeste moslims ter wereld ligt men in een verbeten debat gewikkeld over de vraag of het land nu seculier, dan wel moslim, dan wel rommelig gemengd is. Enerzijds zijn er geruchten dat de politie mensen zou hebben gearresteerd die de Ramadan aan hun laars lapten. Olie op het vuur van de secularisten die beweren dat de Taliban stilaan vat krijgt op het privéleven. Anderzijds zijn er de talkprogrammas op tv over intieme seksgeheimen en roddels met schaars geklede gastvrouwen die weinig aan de verbeelding overlaten. Wordt Egypte overgenomen door heiligen of zondaars? Wie zal het zeggen? De verwarring komt ook deels van de regering. Men heeft altijd strikte Moslimregels gepromoot maar de regering wordt meer en meer geleid door zakenlui die vooral dit jaar de westerse losse cultuur aanhangen. Er is geen expliciete wet om de vastenovertreders te straffen en er is ook geen religieuze politie zoals in Saoedi Arabië. Veel restaurants serveren dan ook doorheen de vastendagen voedsel en de ook vele theehuizen blijven meestal geopend waar men thee drinkt en de waterpijp rookt. Toch melden onafhankelijke kranten dat de politie 150 mensen arresteerde en afranselde, ondermeer in Aswan. Een Egyptische blogger met de schuilnaam Kalb Baladi (straathond) waarschuwt dat als men eenmaal op de glibberige helling van religieus fascisme terechtkomt, Egypte in korte tijd in een nieuw Afghanistan zal veranderen. Wanneer vroeger gedurende de tv-programmas werden aangepast in de Ramadan, gaan nu zowel de staatszenders, als de commerciële zenders geleid door zakenlui in maatpak, ook tijdens die bezinningstijd shockerende programmas uitzenden. In de talkshow De Durver vraagt de gastvrouw, met een voorliefde voor minirokken en losse, open bloesjes, haar gasten honderduit over allerhande bedgeheimen. In deze show bekende een actrice een abortus te hebben ondergaan. Illegaal in Egypte en strikt verboden door Islamitische Shariahwetten. Een mannelijke gast bekende er buitenechtelijke relaties. Overspel, polygamie, echtscheiding, seksuele opvoeding, het komt allemaal prikkelend aan bod. Provoceren lijkt het motto en het legt de bevolking in een Gordiaanse knoop. Quo vadis, Aegypt? (Dipolog, zondag 20 september 2009)
EIDL FITR.
In een vorige bijdrage schreef ik dat er deze maandag nog maar eens een officiële vakantiedag is. Deze maal is het de Eidl Fitr, het einde van de Ramadan, het einde van de vastentijd van de gelovige moslim. Het zal je misschien verbazen dat in dit aartsconservatieve en diepgelovig katholiek land ook moslimfeestdagen worden gevierd, maar sinds decades probeert de Filippijnse regering de moslims ter wille te zijn om de lieve vrede. En om de gelijkheid van Islam en Christenen aan te tonen bouwde de regering in de jaren 70 in Manila, Quiapo, de Gouden Moskee slechts op een boogscheut verwijderd van de Quiapo kathedraal. Nu beleven de moslims in dit land hun religie toch enigszins anders dan in heuse moslimlanden zoals Saoedi Arabië of Egypte. In deze landen is er gedurende de ramadan overdag een totaal verbod op, en dus gebrek aan, enigerlei commerciële activiteit. Niet in Quiapo! Daar gonst het van de bedrijvigheid. Goederen komen aan en worden uitgepakt en uitgestald en zowel christenen als moslims prijzen er doorlopend hun waren aan. Het is slechts in de gebieden waar de moslimpopulatie overheerst, zoals bijvoorbeeld Marawi in Mindanao, dat deze heilige stilte wordt gerespecteerd en de mannen vijfmaal per dag, door middel van luidsprekers vanop de toren van de moskee, worden opgeroepen tot het gebed. Hoedanook, dankzij deze dualiteit mag je dit land rekenen tot een van de naties met de meeste officiële feestdagen van de wereld (Dipolog, maandag 21 september 2009)
VERKRACHT EN DUS GEVANGENGEZET.
Verleden week kwam Nerissa in het nieuws. Zij is een 36 jarige Filippijnse conciërge werkzaam in Dammam, Saoedi Arabië, die in Augustus, op haar weg naar huis werd overvallen en door verschillende mannen werd verkracht. Toen ze er haar werkgever van op de hoogte bracht dwong hij haar een zwangerschapstest op. Deze bleek positief en hij bracht haar dus naar de gevangenis. Daar zit ze nu, hopend op spoedige repatriëring. De moeder van deze onfortuinlijke werkster doet er alles aan om haar dochter terug vrij en thuis te krijgen. Zij heeft DFA (buitenlandse zaken) ingeschakeld en ook senator Manuel Villar, die reeds vaak noodlijdende Filippijnen heeft helpen repatriëren. Ook werd gemeld door viceconsul Paul Saret dat het Philippine Overseas Labor Office in Al-Khobar over de zaak van Nerissa werd ingelicht en er onderzoekers zou op afsturen. Het werkagentschap, Alhabesi International Services Inc., maakt er zich met een Jantje van Leiden van af door te beweren de werkgever niet te kunnen bereiken. Onder de Islamitische Shariahwetten, gebaseerd op de koran, zijn ongehuwde vrouwen die seks toestaan of in verwachting zijn aansprakelijk voor de misdaad en beschuldigd van ontucht of erger, overspel. Het straffen van deze twee misdaden hangt af van de instelling van de rechter en of de persoon moslim is of niet. Gewoonlijk worden ontuchtigen gegeseld, mannen rechtstaand vrouwen zittend. De straf voor overspel varieert afhankelijk van de situatie. Als de schuldige gehuwd is krijgt hij, of zij, de doodstraf door steniging, onthoofding of door de kogel. Er moet wel een bewijs van de misdaad zijn door bekentenis van de dader of door vier getuigen aanwezig tijdens de daad. In dezelfde logica moeten slachtoffers van een verkrachting deze misdaad bewijzen door minstens vier mannelijke moslimgetuigen anders riskeren de slachtoffers te worden beschuldigd van ontucht of overspel. Met alle gevolgen vandien als je die vier mannelijke moslimgetuigen toevallig niet bij je had Inch Allah! (Dipolog, maandag 21 september 2009)
DVD VILLAGE IN QUIAPO.
Toen in de jaren 70 de strijd losbarstte in Mindanao tussen het leger en moslimrebellen vluchtten honderduizenden moslims naar andere meer vredevolle landsdelen. Zo ook naar de metropool Manila. In Quiapo was er toentertijd relatief weinig handel. Dit veranderde toen de moslims eraan kwamen. Sinds die tijd is deze buurt een staalkaart van wat aan straathandel kan worden aangekocht. Voor zover het niet te groot of te zwaar is en gemakkelijk weg te bergen, alles is er! In het jaar 2000 was er opnieuw een moslimdiaspora toen president Estrada een totale oorlog afkondigde tegen het MILF, het Moro Islamic Liberation Front. In dat jaar was de dvd-techniek vijf jaar oud en werden dvd-branders uitgebracht. Heelwat van die nieuwe ontheemden vonden een lucratief inkomen door illegale zelfgekopieerde dvds vanuit Mindanao te verkopen. Razzias om deze piratenverkoop te bannen zijn er wel maar het is meestal een slag in het water omdat de verkopers op voorhand van de acties worden geïnformeerd. Meestal laat de overheid alles oogluikend begaan en krijgt de internationale anti-piratenorganisatie het voor het vlaggen, zo stoot men de moslimgemeenschap niet voor het hoofd. Wanneer in de beginperiode slechts duistere figuren deze piratenvideos kochten is het nu heel gewoon om in dure minirokken gehulde meiden en in kostuum gestoken heren in Quiapo hun dvd-behoeftes te zien stillen. Ook de cinefiel komt er aan zijn trekken want uiterst zeldzame uitgaven zijn voorradig. Het hoeft geen betoog dat heelwat van die illegale winsten koren op de molen van de rebellen zijn (Dipolog, maandag 21 september 2009)
BIO-ENERGIE IN OPMARS.
Bronzeoak, een Britse firma gespecialiseerd in het ontwikkelen van bio-energie heeft aangekondigd om 6 miljard Php te investeren in de Filippijnen om zijn tweede bio-ethanolfabriek, gevoed door rietsuiker, te kunnen bouwen in Capas, Tarlac. In 1995 startte Bronzeoak zijn activiteiten in Zuidoost Azië en begon met het bouwen van een eerste bio-ethanolproject hier in 2004. Deze fabriek in San Carlos, Negros Occidental is nu operationeel en is de eerste volledig autonoom werkende distilleerfabriek in Zuidoost Azië, die wordt gevoed door suikerrietsap. De Britse regering is sindsdien erg geïnteresseerd in het investeren voor hernieuwbare energie en andere alternatieve energiebronnen in de Filippijnen omdat dit Aziatisch land een agressieve hang betoont om de klimaatsveranderingen te bekampen. Ondertussen hebben ook Britse ontginners interesse betoond voor mijnexploitatie. De multinational Rio Tinto die in 1995, wegens het conflict in Mindanao, zijn activiteiten opschortte heeft eveneens interesse om zijn ontginningsactiviteiten voor koper, goud en nikkel te hervatten. De recente reis van president Gloria Macapagal-Arroyo naar London heeft voorzeker een en ander bespoedigd en in goede banen geleid. (Dipolog, dinsdag 22 september 2009)
NA ZES MAANDEN BEVRIJD.
De drie onderwijzeressen die sinds 13 maart waren ontvoerd in Naga, Sibugay, provincie Zamboanga zijn eindelijk vrij! Zij waren ontvoerd, toen ze huiswaarts vaarden in een banca, door een stel gewapende en onbekende Abu Sayaf rebellen en naar de provincie Basilan overgebracht. Twee vrouwen zaten daar vast in barangay Bangkuan, Tipo-Tipo. De derde werd vastgehouden in barangay Kabangalang, Unkaya Pukan. Zij werden bevrijd door simultane acties van gemengde politie- en legereenheden Een politieofficier lichtte de reporters via sms in van de geslaagde acties. Later meldde een hogere officier dat de kidnappers bij verassing werden onderschept en zodoende hun slachtoffers lieten gaan. Hij noemde Abu Sayyaf-leider Nurhasan Jamiri als de leider van de kidnappers. De drie slachtoffers werden voor medisch routineonderzoek naar Zamboanga stad gebracht. (Dipolog, woensdag 23 september 2009)
Filippijnenreis juni 09. DEEL 22
DE GESPLETEN INDIVIDUALITEIT VAN EGYPTE.
Bij het einde van de Ramadan wordt met deze titel in de buitenlandse sectie van een Filippijns dagblad lucht gegeven aan de culturele schizofrenie die in Egypte heerst. In dit land met de meeste moslims ter wereld ligt men in een verbeten debat gewikkeld over de vraag of het land nu seculier, dan wel moslim, dan wel rommelig gemengd is. Enerzijds zijn er geruchten dat de politie mensen zou hebben gearresteerd die de Ramadan aan hun laars lapten. Olie op het vuur van de secularisten die beweren dat de Taliban stilaan vat krijgt op het privéleven. Anderzijds zijn er de talkprogrammas op tv over intieme seksgeheimen en roddels met schaars geklede gastvrouwen die weinig aan de verbeelding overlaten. Wordt Egypte overgenomen door heiligen of zondaars? Wie zal het zeggen? De verwarring komt ook deels van de regering. Men heeft altijd strikte Moslimregels gepromoot maar de regering wordt meer en meer geleid door zakenlui die vooral dit jaar de westerse losse cultuur aanhangen. Er is geen expliciete wet om de vastenovertreders te straffen en er is ook geen religieuze politie zoals in Saoedi Arabië. Veel restaurants serveren dan ook doorheen de vastendagen voedsel en de ook vele theehuizen blijven meestal geopend waar men thee drinkt en de waterpijp rookt. Toch melden onafhankelijke kranten dat de politie 150 mensen arresteerde en afranselde, ondermeer in Aswan. Een Egyptische blogger met de schuilnaam Kalb Baladi (straathond) waarschuwt dat als men eenmaal op de glibberige helling van religieus fascisme terechtkomt, Egypte in korte tijd in een nieuw Afghanistan zal veranderen. Wanneer vroeger gedurende de tv-programmas werden aangepast in de Ramadan, gaan nu zowel de staatszenders, als de commerciële zenders geleid door zakenlui in maatpak, ook tijdens die bezinningstijd shockerende programmas uitzenden. In de talkshow De Durver vraagt de gastvrouw, met een voorliefde voor minirokken en losse, open bloesjes, haar gasten honderduit over allerhande bedgeheimen. In deze show bekende een actrice een abortus te hebben ondergaan. Illegaal in Egypte en strikt verboden door Islamitische Shariahwetten. Een mannelijke gast bekende er buitenechtelijke relaties. Overspel, polygamie, echtscheiding, seksuele opvoeding, het komt allemaal prikkelend aan bod. Provoceren lijkt het motto en het legt de bevolking in een Gordiaanse knoop. Quo vadis, Aegypt? (Dipolog, zondag 20 september 2009)
EIDL FITR.
In een vorige bijdrage schreef ik dat er deze maandag nog maar eens een officiële vakantiedag is. Deze maal is het de Eidl Fitr, het einde van de Ramadan, het einde van de vastentijd van de gelovige moslim. Het zal je misschien verbazen dat in dit aartsconservatieve en diepgelovig katholiek land ook moslimfeestdagen worden gevierd, maar sinds decades probeert de Filippijnse regering de moslims ter wille te zijn om de lieve vrede. En om de gelijkheid van Islam en Christenen aan te tonen bouwde de regering in de jaren 70 in Manila, Quiapo, de Gouden Moskee slechts op een boogscheut verwijderd van de Quiapo kathedraal. Nu beleven de moslims in dit land hun religie toch enigszins anders dan in heuse moslimlanden zoals Saoedi Arabië of Egypte. In deze landen is er gedurende de ramadan overdag een totaal verbod op, en dus gebrek aan, enigerlei commerciële activiteit. Niet in Quiapo! Daar gonst het van de bedrijvigheid. Goederen komen aan en worden uitgepakt en uitgestald en zowel christenen als moslims prijzen er doorlopend hun waren aan. Het is slechts in de gebieden waar de moslimpopulatie overheerst, zoals bijvoorbeeld Marawi in Mindanao, dat deze heilige stilte wordt gerespecteerd en de mannen vijfmaal per dag, door middel van luidsprekers vanop de toren van de moskee, worden opgeroepen tot het gebed. Hoedanook, dankzij deze dualiteit mag je dit land rekenen tot een van de naties met de meeste officiële feestdagen van de wereld (Dipolog, maandag 21 september 2009)
VERKRACHT EN DUS GEVANGENGEZET.
Verleden week kwam Nerissa in het nieuws. Zij is een 36 jarige Filippijnse conciërge werkzaam in Dammam, Saoedi Arabië, die in Augustus, op haar weg naar huis werd overvallen en door verschillende mannen werd verkracht. Toen ze er haar werkgever van op de hoogte bracht dwong hij haar een zwangerschapstest op. Deze bleek positief en hij bracht haar dus naar de gevangenis. Daar zit ze nu, hopend op spoedige repatriëring. De moeder van deze onfortuinlijke werkster doet er alles aan om haar dochter terug vrij en thuis te krijgen. Zij heeft DFA (buitenlandse zaken) ingeschakeld en ook senator Manuel Villar, die reeds vaak noodlijdende Filippijnen heeft helpen repatriëren. Ook werd gemeld door viceconsul Paul Saret dat het Philippine Overseas Labor Office in Al-Khobar over de zaak van Nerissa werd ingelicht en er onderzoekers zou op afsturen. Het werkagentschap, Alhabesi International Services Inc., maakt er zich met een Jantje van Leiden van af door te beweren de werkgever niet te kunnen bereiken. Onder de Islamitische Shariahwetten, gebaseerd op de koran, zijn ongehuwde vrouwen die seks toestaan of in verwachting zijn aansprakelijk voor de misdaad en beschuldigd van ontucht of erger, overspel. Het straffen van deze twee misdaden hangt af van de instelling van de rechter en of de persoon moslim is of niet. Gewoonlijk worden ontuchtigen gegeseld, mannen rechtstaand vrouwen zittend. De straf voor overspel varieert afhankelijk van de situatie. Als de schuldige gehuwd is krijgt hij, of zij, de doodstraf door steniging, onthoofding of door de kogel. Er moet wel een bewijs van de misdaad zijn door bekentenis van de dader of door vier getuigen aanwezig tijdens de daad. In dezelfde logica moeten slachtoffers van een verkrachting deze misdaad bewijzen door minstens vier mannelijke moslimgetuigen anders riskeren de slachtoffers te worden beschuldigd van ontucht of overspel. Met alle gevolgen vandien als je die vier mannelijke moslimgetuigen toevallig niet bij je had Inch Allah! (Dipolog, maandag 21 september 2009)
DVD VILLAGE IN QUIAPO.
Toen in de jaren 70 de strijd losbarstte in Mindanao tussen het leger en moslimrebellen vluchtten honderduizenden moslims naar andere meer vredevolle landsdelen. Zo ook naar de metropool Manila. In Quiapo was er toentertijd relatief weinig handel. Dit veranderde toen de moslims eraan kwamen. Sinds die tijd is deze buurt een staalkaart van wat aan straathandel kan worden aangekocht. Voor zover het niet te groot of te zwaar is en gemakkelijk weg te bergen, alles is er! In het jaar 2000 was er opnieuw een moslimdiaspora toen president Estrada een totale oorlog afkondigde tegen het MILF, het Moro Islamic Liberation Front. In dat jaar was de dvd-techniek vijf jaar oud en werden dvd-branders uitgebracht. Heelwat van die nieuwe ontheemden vonden een lucratief inkomen door illegale zelfgekopieerde dvds vanuit Mindanao te verkopen. Razzias om deze piratenverkoop te bannen zijn er wel maar het is meestal een slag in het water omdat de verkopers op voorhand van de acties worden geïnformeerd. Meestal laat de overheid alles oogluikend begaan en krijgt de internationale anti-piratenorganisatie het voor het vlaggen, zo stoot men de moslimgemeenschap niet voor het hoofd. Wanneer in de beginperiode slechts duistere figuren deze piratenvideos kochten is het nu heel gewoon om in dure minirokken gehulde meiden en in kostuum gestoken heren in Quiapo hun dvd-behoeftes te zien stillen. Ook de cinefiel komt er aan zijn trekken want uiterst zeldzame uitgaven zijn voorradig. Het hoeft geen betoog dat heelwat van die illegale winsten koren op de molen van de rebellen zijn (Dipolog, maandag 21 september 2009)
BIO-ENERGIE IN OPMARS.
Bronzeoak, een Britse firma gespecialiseerd in het ontwikkelen van bio-energie heeft aangekondigd om 6 miljard Php te investeren in de Filippijnen om zijn tweede bio-ethanolfabriek, gevoed door rietsuiker, te kunnen bouwen in Capas, Tarlac. In 1995 startte Bronzeoak zijn activiteiten in Zuidoost Azië en begon met het bouwen van een eerste bio-ethanolproject hier in 2004. Deze fabriek in San Carlos, Negros Occidental is nu operationeel en is de eerste volledig autonoom werkende distilleerfabriek in Zuidoost Azië, die wordt gevoed door suikerrietsap. De Britse regering is sindsdien erg geïnteresseerd in het investeren voor hernieuwbare energie en andere alternatieve energiebronnen in de Filippijnen omdat dit Aziatisch land een agressieve hang betoont om de klimaatsveranderingen te bekampen. Ondertussen hebben ook Britse ontginners interesse betoond voor mijnexploitatie. De multinational Rio Tinto die in 1995, wegens het conflict in Mindanao, zijn activiteiten opschortte heeft eveneens interesse om zijn ontginningsactiviteiten voor koper, goud en nikkel te hervatten. De recente reis van president Gloria Macapagal-Arroyo naar London heeft voorzeker een en ander bespoedigd en in goede banen geleid. (Dipolog, dinsdag 22 september 2009)
NA ZES MAANDEN BEVRIJD.
De drie onderwijzeressen die sinds 13 maart waren ontvoerd in Naga, Sibugay, provincie Zamboanga zijn eindelijk vrij! Zij waren ontvoerd, toen ze huiswaarts vaarden in een banca, door een stel gewapende en onbekende Abu Sayaf rebellen en naar de provincie Basilan overgebracht. Twee vrouwen zaten daar vast in barangay Bangkuan, Tipo-Tipo. De derde werd vastgehouden in barangay Kabangalang, Unkaya Pukan. Zij werden bevrijd door simultane acties van gemengde politie- en legereenheden Een politieofficier lichtte de reporters via sms in van de geslaagde acties. Later meldde een hogere officier dat de kidnappers bij verassing werden onderschept en zodoende hun slachtoffers lieten gaan. Hij noemde Abu Sayyaf-leider Nurhasan Jamiri als de leider van de kidnappers. De drie slachtoffers werden voor medisch routineonderzoek naar Zamboanga stad gebracht. (Dipolog, woensdag 23 september 2009)
Filippijnenreis juni 09. DEEL 22
DE GESPLETEN INDIVIDUALITEIT VAN EGYPTE. Bij het einde van de Ramadan wordt met deze titel in de buitenlandse sectie van een Filippijns dagblad lucht gegeven aan de culturele schizofrenie die in Egypte heerst. In dit land met de meeste moslims ter wereld ligt men in een verbeten debat gewikkeld over de vraag of het land nu seculier, dan wel moslim, dan wel rommelig gemengd is. Enerzijds zijn er geruchten dat de politie mensen zou hebben gearresteerd die de Ramadan aan hun laars lapten. Olie op het vuur van de secularisten die beweren dat de Taliban stilaan vat krijgt op het privéleven. Anderzijds zijn er de talkprogrammas op tv over intieme seksgeheimen en roddels met schaars geklede gastvrouwen die weinig aan de verbeelding overlaten. Wordt Egypte overgenomen door heiligen of zondaars? Wie zal het zeggen? De verwarring komt ook deels van de regering. Men heeft altijd strikte Moslimregels gepromoot maar de regering wordt meer en meer geleid door zakenlui die vooral dit jaar de westerse losse cultuur aanhangen. Er is geen expliciete wet om de vastenovertreders te straffen en er is ook geen religieuze politie zoals in Saoedi Arabië. Veel restaurants serveren dan ook doorheen de vastendagen voedsel en de ook vele theehuizen blijven meestal geopend waar men thee drinkt en de waterpijp rookt. Toch melden onafhankelijke kranten dat de politie 150 mensen arresteerde en afranselde, ondermeer in Aswan. Een Egyptische blogger met de schuilnaam Kalb Baladi (straathond) waarschuwt dat als men eenmaal op de glibberige helling van religieus fascisme terechtkomt, Egypte in korte tijd in een nieuw Afghanistan zal veranderen. Wanneer vroeger gedurende de tv-programmas werden aangepast in de Ramadan, gaan nu zowel de staatszenders, als de commerciële zenders geleid door zakenlui in maatpak, ook tijdens die bezinningstijd shockerende programmas uitzenden. In de talkshow De Durver vraagt de gastvrouw, met een voorliefde voor minirokken en losse, open bloesjes, haar gasten honderduit over allerhande bedgeheimen. In deze show bekende een actrice een abortus te hebben ondergaan. Illegaal in Egypte en strikt verboden door Islamitische Shariahwetten. Een mannelijke gast bekende er buitenechtelijke relaties. Overspel, polygamie, echtscheiding, seksuele opvoeding, het komt allemaal prikkelend aan bod. Provoceren lijkt het motto en het legt de bevolking in een Gordiaanse knoop. Quo vadis, Aegypt? (Dipolog, zondag 20 september 2009)
EIDL FITR. In een vorige bijdrage schreef ik dat er deze maandag nog maar eens een officiële vakantiedag is. Deze maal is het de Eidl Fitr, het einde van de Ramadan, het einde van de vastentijd van de gelovige moslim. Het zal je misschien verbazen dat in dit aartsconservatieve en diepgelovig katholiek land ook moslimfeestdagen worden gevierd, maar sinds decades probeert de Filippijnse regering de moslims ter wille te zijn om de lieve vrede. En om de gelijkheid van Islam en Christenen aan te tonen bouwde de regering in de jaren 70 in Manila, Quiapo, de Gouden Moskee slechts op een boogscheut verwijderd van de Quiapo kathedraal. Nu beleven de moslims in dit land hun religie toch enigszins anders dan in heuse moslimlanden zoals Saoedi Arabië of Egypte. In deze landen is er gedurende de ramadan overdag een totaal verbod op, en dus gebrek aan, enigerlei commerciële activiteit. Niet in Quiapo! Daar gonst het van de bedrijvigheid. Goederen komen aan en worden uitgepakt en uitgestald en zowel christenen als moslims prijzen er doorlopend hun waren aan. Het is slechts in de gebieden waar de moslimpopulatie overheerst, zoals bijvoorbeeld Marawi in Mindanao, dat deze heilige stilte wordt gerespecteerd en de mannen vijfmaal per dag, door middel van luidsprekers vanop de toren van de moskee, worden opgeroepen tot het gebed. Hoedanook, dankzij deze dualiteit mag je dit land rekenen tot een van de naties met de meeste officiële feestdagen van de wereld (Dipolog, maandag 21 september 2009)
VERKRACHT EN DUS GEVANGENGEZET. Verleden week kwam Nerissa in het nieuws. Zij is een 36 jarige Filippijnse conciërge werkzaam in Dammam, Saoedi Arabië, die in Augustus, op haar weg naar huis werd overvallen en door verschillende mannen werd verkracht. Toen ze er haar werkgever van op de hoogte bracht dwong hij haar een zwangerschapstest op. Deze bleek positief en hij bracht haar dus naar de gevangenis. Daar zit ze nu, hopend op spoedige repatriëring. De moeder van deze onfortuinlijke werkster doet er alles aan om haar dochter terug vrij en thuis te krijgen. Zij heeft DFA (buitenlandse zaken) ingeschakeld en ook senator Manuel Villar, die reeds vaak noodlijdende Filippijnen heeft helpen repatriëren. Ook werd gemeld door viceconsul Paul Saret dat het Philippine Overseas Labor Office in Al-Khobar over de zaak van Nerissa werd ingelicht en er onderzoekers zou op afsturen. Het werkagentschap, Alhabesi International Services Inc., maakt er zich met een Jantje van Leiden van af door te beweren de werkgever niet te kunnen bereiken. Onder de Islamitische Shariahwetten, gebaseerd op de koran, zijn ongehuwde vrouwen die seks toestaan of in verwachting zijn aansprakelijk voor de misdaad en beschuldigd van ontucht of erger, overspel. Het straffen van deze twee misdaden hangt af van de instelling van de rechter en of de persoon moslim is of niet. Gewoonlijk worden ontuchtigen gegeseld, mannen rechtstaand vrouwen zittend. De straf voor overspel varieert afhankelijk van de situatie. Als de schuldige gehuwd is krijgt hij, of zij, de doodstraf door steniging, onthoofding of door de kogel. Er moet wel een bewijs van de misdaad zijn door bekentenis van de dader of door vier getuigen aanwezig tijdens de daad. In dezelfde logica moeten slachtoffers van een verkrachting deze misdaad bewijzen door minstens vier mannelijke moslimgetuigen anders riskeren de slachtoffers te worden beschuldigd van ontucht of overspel. Met alle gevolgen vandien als je die vier mannelijke moslimgetuigen toevallig niet bij je had Inch Allah! (Dipolog, maandag 21 september 2009)
DVD VILLAGE IN QUIAPO. Toen in de jaren 70 de strijd losbarstte in Mindanao tussen het leger en moslimrebellen vluchtten honderduizenden moslims naar andere meer vredevolle landsdelen. Zo ook naar de metropool Manila. In Quiapo was er toentertijd relatief weinig handel. Dit veranderde toen de moslims eraan kwamen. Sinds die tijd is deze buurt een staalkaart van wat aan straathandel kan worden aangekocht. Voor zover het niet te groot of te zwaar is en gemakkelijk weg te bergen, alles is er! In het jaar 2000 was er opnieuw een moslimdiaspora toen president Estrada een totale oorlog afkondigde tegen het MILF, het Moro Islamic Liberation Front. In dat jaar was de dvd-techniek vijf jaar oud en werden dvd-branders uitgebracht. Heelwat van die nieuwe ontheemden vonden een lucratief inkomen door illegale zelfgekopieerde dvds vanuit Mindanao te verkopen. Razzias om deze piratenverkoop te bannen zijn er wel maar het is meestal een slag in het water omdat de verkopers op voorhand van de acties worden geïnformeerd. Meestal laat de overheid alles oogluikend begaan en krijgt de internationale anti-piratenorganisatie het voor het vlaggen, zo stoot men de moslimgemeenschap niet voor het hoofd. Wanneer in de beginperiode slechts duistere figuren deze piratenvideos kochten is het nu heel gewoon om in dure minirokken gehulde meiden en in kostuum gestoken heren in Quiapo hun dvd-behoeftes te zien stillen. Ook de cinefiel komt er aan zijn trekken want uiterst zeldzame uitgaven zijn voorradig. Het hoeft geen betoog dat heelwat van die illegale winsten koren op de molen van de rebellen zijn (Dipolog, maandag 21 september 2009)
BIO-ENERGIE IN OPMARS. Bronzeoak, een Britse firma gespecialiseerd in het ontwikkelen van bio-energie heeft aangekondigd om 6 miljard Php te investeren in de Filippijnen om zijn tweede bio-ethanolfabriek, gevoed door rietsuiker, te kunnen bouwen in Capas, Tarlac. In 1995 startte Bronzeoak zijn activiteiten in Zuidoost Azië en begon met het bouwen van een eerste bio-ethanolproject hier in 2004. Deze fabriek in San Carlos, Negros Occidental is nu operationeel en is de eerste volledig autonoom werkende distilleerfabriek in Zuidoost Azië, die wordt gevoed door suikerrietsap. De Britse regering is sindsdien erg geïnteresseerd in het investeren voor hernieuwbare energie en andere alternatieve energiebronnen in de Filippijnen omdat dit Aziatisch land een agressieve hang betoont om de klimaatsveranderingen te bekampen. Ondertussen hebben ook Britse ontginners interesse betoond voor mijnexploitatie. De multinational Rio Tinto die in 1995, wegens het conflict in Mindanao, zijn activiteiten opschortte heeft eveneens interesse om zijn ontginningsactiviteiten voor koper, goud en nikkel te hervatten. De recente reis van president Gloria Macapagal-Arroyo naar London heeft voorzeker een en ander bespoedigd en in goede banen geleid. (Dipolog, dinsdag 22 september 2009)
NA ZES MAANDEN BEVRIJD. De drie onderwijzeressen die sinds 13 maart waren ontvoerd in Naga, Sibugay, provincie Zamboanga zijn eindelijk vrij! Zij waren ontvoerd, toen ze huiswaarts vaarden in een banca, door een stel gewapende en onbekende Abu Sayaf rebellen en naar de provincie Basilan overgebracht. Twee vrouwen zaten daar vast in barangay Bangkuan, Tipo-Tipo. De derde werd vastgehouden in barangay Kabangalang, Unkaya Pukan. Zij werden bevrijd door simultane acties van gemengde politie- en legereenheden Een politieofficier lichtte de reporters via sms in van de geslaagde acties. Later meldde een hogere officier dat de kidnappers bij verassing werden onderschept en zodoende hun slachtoffers lieten gaan. Hij noemde Abu Sayyaf-leider Nurhasan Jamiri als de leider van de kidnappers. De drie slachtoffers werden voor medisch routineonderzoek naar Zamboanga stad gebracht. (Dipolog, woensdag 23 september 2009)
DE VISUMAFSPRAKENDIENST VAN DE BELGISCHE AMBASSADE. Om als Filippijn een visum te bekomen voor België kan je niet zomaar even binnenlopen bij onze ambassade. Nee, je moet een afspraak maken. En daarvoor moet je dan weer een nummer bellen van een calldienst die de agenda van onze ambassadehelpers bijhoudt. Afhankelijk van het door jouw gebruikte telefoonnetwerk draai je een ander nummer. Eén ding hebben die nummers gemeen; ze zijn hartstikke dùùr! Het minimumtarief per minuut is 32 Php.! Ikzelf betaal bijvoorbeeld 80 Php. Nog een moeilijkheid. Hier in Dipolog kan je zelfs in de telefooncabines van de betreffende telefoonmaatschappij niet naar die betaalnummers bellen, laat staan via een gewone telefooncabine op straat! Slechts één (1) ,enkele plaats in gans Dipolog, het internetcafé Net U See, laat deze prijzige gesprekken toe maar dan wel op voorwaarde dat de zaakvoeder aanwezig is, want hij moet eerst een speciale telefoonbeveiligingscode indrukken. Denk nu niet dat, als je de gepaste telefoon gevonden hebt, je er al bent. Simpele ziel! Na het draaien van het betaalnummer hoor je eerst een programmamenu waarbij je de voertaal kunt kiezen. Nadien volgt een ellenlange mededeling over de geplogenheden van de dienst. Na nog enkele minuten kan je, opnieuw via een keuzemenu, een operator spreken. Deze vraagt jouw identiteitsgegevens, herhaalt deze nog even voor de goede verstandhouding en stelt dan diverse vragen, zelfs jouw paspoortnummer. Dan vraagt men een ogenblik geduld en bepaalt men je afspraak. Het door hem opgegeven referentienummer bestaat zomaar eventjes uit een onwaarschijnlijke combinatie van 14 cijfers en letters, en waarschijnlijk om het betaalgesprek nog wat te rekken vraagt men jouw trouwens ook nog om deze litanie even te herhalen en een nummer op te geven waarop men je kan bereiken. Verwacht nu niet dat men je ooit daarop zal bellen. Bij eventuele wijziging van je afspraak stuurt men enkel een nietszeggende sms met het simpel verzoek dringend opnieuw naar dat dure betaalnummer te bellen. Als alles vlot verloopt kan je een afspraak versieren in zowat 6 tot 9 minuten en dit voor de sympathieke prijs van 500 tot een kleine 1000 Php.! Dat is voor de modale Filippijn zowat een ganse week werken!!! Mensvriendelijk, en efficiënt dienstbetoon (Dipolog, vrijdag 25 september 2009)
WEER NAAR MANILA. Binnenkort vliegen we weer naar Manila. Maandagnamiddag rond 14 u komen we aan. Jolito vloog al naar Manila eerder deze week, na de begrafenis van kleine Jake. Hij zal ons daar in de luchthaven opwachten om Daryl Dave van ons over te nemen. Wij gaan immers, voor we naar ons hotel in Las Piñas betrekken, eerst nog even langs bij het Departement of Foreign Affairs (DFA) om onze gehomologeerde documenten op te halen. Dinsdagmorgen heeft Eden met DD een afspraak in de Belgische ambassade voor visumaanvraag. Zij moeten, naar verluidt, ondermeer een interview ondergaan. Eens benieuwd hoe Eden , en vooral kleine DD het ervan afbrengt. Zijn woordenschat is nogal beperkt en wanneer hij het woordje niet kent of kan uitspreken zegt hij gemakshalve; Mama. Van vrienden die deze test al ondergingen hoorde ik dat de vragen gesteld in het interview van nogal persoonlijk, tot zelfs erg intiem kunnen variëren. Zoals; Aan welke zijde van je partner slaap je? Wat is de maat van zijn schoenen? Wat was de kostprijs van je huwelijk? En zelfs; Hoe vaak doen jullie het? Ik kan de overheid enerzijds volmondig bijtreden dat men paal en perk stelt aan schijnhuwelijken. Anderzijds heb ik toch de indruk dat men onnodig stroef is voor het toekennen van een visum. Ik herinner mij nog levendig de tijd dat, bij huwelijk met een Filippijnse dame, deze bij het aanvragen voor een visum meteen de Belgische nationaliteit verwierf en daaraan verbonden ook een Belgisch paspoort bekwam. t Kan verkeren. zei Brederode toentertijd al. (Dipolog, zaterdag 26 september 2009)
DIPLOMAFABRIEKEN. De Commission on Higher Education is van plan om zeven zogeheten law schools (faculteiten van rechtsgeleerdheid) te sluiten die na tien jaar nog geen enkele student hebben voortgebracht die in de balie-examens is geslaagd. Dat kan niet enkel en alleen aan de talenten en bekwaamheid van de studenten liggen. Een mooie zaak, maar waarom tien jaar wachten? Na een jaar zie je toch al dat die scholen er enkel op uitzijn om de goedgelovige Filippijn zijn geld af te zetten en daarvoor in ruil een waardeloos diploma af te geven? Filippijnen spenderen een fortuin aan de opvoeding van hun kinderen. Ook voor de armen is het een streven om, veelal met zware leningen en opofferingen, toch minstens een kind van hun kroostrijk gezin een betere studierichting te geven. Waarbij ze dan hopen dat de slimste later ook zijn jongere broers en zusters financieel kan bijspringen in hun studie. Zulke verwachtingen mogen niet worden ontmoedigd en gekelderd door gewetenlozen die het er enkel om te doen is vlug rijk te worden. De Commissie deed ook al eerder sluitingen met medische faculteiten waar dokters en verpleegsters studeerden. Soms tevergeefs want we regering is niet bij machte om een goedfunctionerend controlesysteem op te zetten, ook al omdat bij dergelijke sluiting, via lobbyen van politici tot in Malacañang degelijke beslissingen worden teniet gedaan. Sommige universiteiten hebben ook gegronde kritiek op de balie-examens want meermaals reeds werden de examenvragen op voorhand gelekt. Zij vinden trouwens dat een evaluatie van de prestaties gedurende de vier jaar rechtsstudie een betere basis voor een diploma is. Maar het tien jaar lang falen van een balie-examen blijft, hoedanook een goede indicatie (Dipolog, zaterdag 26 september 2009) ARTIFICIËLE DENNENBOSSEN. Wanneer je in de supermarkt van het shoppingcenter rondloopt kan je er niet naastkijken. Al van bij de ingang zie je tientallen, wat zeg ik, honderden kunstmatige dennenbomen, vrij kaal uitgevoerd en van inferieure kwaliteit want veelal komende uit China. Ze variëren van erg klein en dus ook erg goedkoop naar erg groot, en dus ook erg duur, voor de gebudgetteerde modale Filippijnse geldbeugel althans. De bomen en boompjes zijn allen langnaaldig, maar bestaan wel in diverse groenschakeringen. Bepaalde boomgroepen zijn al voorbesneeuwd. En omdat Kerstmis toch al minder dan drie maanden verwijderd is worden er nu al kortingen gegeven van 10 tot 30 %. Daarrond vind je dan allerhande kerstversierselen, van guirlandes tot bollen, groot en klein en in alle kleuren. Ook engelen en sterren. Het hele gebeuren ademt een sfeer van artificiële en commerciële kitscherigheid uit, maar dat gevoel kan ook aan mij liggen. Niettegenstaande dit land bij uitstek en bij uitzondering katholiek is in heel Zuid-Oost Azië, mis ik toch het religieuze aspect van het kerstgebeuren; een kerststalletje, zelfs onbemand, heb ik nog niet tegengekomen. Misschien wacht men daarmee tot Jezuke is geboren (Dipolog, zaterdag 26 september 2009) IN DE BAN VAN EEN TROPISCHE STORM. Sinds een kleine week hebben we hier een ongewoon onguur weertype te verduren. Een tropische storm is ons reeds enkele tijd met zware regenbuien, zeg maar plensbuien, en met hevige rukwinden aan het geselen. Mindanao zit vrijwel nooit echt in de storm- en taifoenbaan maar zelfs als zon onding op een paar honderden kilometers aan je voorbijtrekt word je dat wel gewaar. De storm waarvan sprake, is er een die na te zijn voorbijgetrokken, op zijn stappen terugkeert, en soms met toenemende kracht omdat hij wat dichterbij passeert. Erg vervelend! Deze zaterdag, tegen valavond zo rond 18u, ging bij ons het licht uit. Letterlijk. In al zijn ijver had de storm met een goedgeplaatste stevige rukwind een boom doen omwaaien. Laat die boom nu toch op een van die hoogspanningskabels vallen die hier overal rondhangen. Gevolg; een groot deel van Dipolog zonder stroom. Zaneco, de plaatselijke stroomvoorziener, sprong meteen in actie maar een hoogspanningskabel vervang je niet even op een uurtje. Het avondmaal werd geconsumeerd zoals in de betere restaurants, met kaarslicht, want meteen werden de noodkaarsen aangestoken die wij altijd in gereedheid houden. Natuurlijk deed ook de airco het niet meer, maar met de buiige frisse wind was dat niet echt een gemis. Het was daardoor ook meteen een vijftal graden lager. Het duurde nog tot 21u eer we weer ons comfort terughadden. (Dipolog, zaterdag 26 september 2009) EEN TROPISCHE STORM KOMT AAN LAND. Als je ziet wat de hoofdstad Manila en omstreken te verduren had en nog heeft, dan mogen wij van geluk spreken. Zaterdagavond moesten duizenden mensen op de daken van hun ondergelopen huizen vluchten om de kolkende watermassa te ontwijken, veroorzaakt door de intense regenval, van de tropische storm Ketsana, hier Ondoy genoemd. In zes uur viel meer dan 34 cm, iets wat hier normaal nagenoeg in een hele gemiddelde Septembermaand neerkomt. Ook Cristine Reyes, deelde in de brokken; vanop het dak van haar woning in Marikina gaf de tot tranen toe bewogen sexy film- en tv-ster een interview met tv-station ABS-CBN. Eerder had haar roadmanager al via een sms laten weten dat zij moest worden gered en dat haar gastoptreden op het concert Rockatropa in SM Mall of Asia die avond letterlijk in het water zou vallen. De grote show werd trouwens, ook al door de storm, afgelast. De burgemeester van Caïnta in de provincie Rizal, telefoneerde tot aan zijn nek in het water met ABS-CBN en vertelde dat zijn ganse gemeente onder water staat. In de noordelijke provincie Bulacan kwam het water op sommige plaatsen tot aan de heupen. Samen met talrijke andere burgemeesters vroeg hij om hulp, vooral rubberboten, om de op het dak zittenden te ontzetten. De regering verklaarde Metro Manila en twee dozijn door de storm getroffen provincies tot rampgebied. Daardoor kan ook geld worden vrijgemaakt voor redding en hulp. Blijf op een veilige plaats, we komen eraan! zei Teodoro, de secretaris van Landsverdediging. Hij vroeg ook aan Meralco, de stroomvoorziener die de ondergelopen gebieden om veiligheidsreden afsloot van het net, om ervoor te zorgen dat de bovengrondse metro kan blijven rijden om slachtoffers te evacueren. Hijzelf was trouwens met diezelfde metro tot in zijn crisiscentrum in Camp Aguinaldo gereden. Ook het verkeer ligt in een knoop. Honderden voertuigen werden door het wassende water verrast en bleven overstroomd achter in de tientallen ondergelopen straten. Een dozijn lokale vluchten van en naar het hoofdeiland Luzon werden afgelast wegens slechte zichtbaarheid en nagenoeg 2000 passagiers konden hun bootreis wel vergeten want de kustwacht gaf, begrijpelijkerwijze, een uitvaartverbod voor ferrys in diverse getroffen havens. De marine heeft 14 reddingsteams in actie en ook het leger en de lokale politie helpt waar kan. Ondertussen vraagt men degenen die veilig thuis zijn ook thuis te blijven en niet naar het werk of, god verhoede, te gaan rondlopen in de shoppingmalls! De storm met winden van 85 tot stoten van 100 Km/u kwam aan land in Aurora en Quezon, zon 80 Km noordoost van Manila en beweegt zich met een snelheid van 20 Km/u westwaarts naar het rijstproducerend gebied van Centraal Luzon. De eerste rapporten van dodelijke slachtoffers komen van Antipolo waar vier kinderen stierven in de storm. in Muntinlupa werden drie kinderen met de stroom meegesleurd en nog een ander kind in Manila stierf onder een omvallende muur. Er zullen ongetwijfeld nog veel meer dodelijke slachtoffers zijn... (Dipolog, zondag 27 september 2009)
PRUT STAND. Aan een van de zijkanten van de overdekte markt met vaste kramen in Dipolog hebben we ook een kraam, een zogenoemde Prut Stand. Dat staat er fier, in grote letters, op te lezen. Zij verkopen er net zoals de andere verkopers van de markt dagelijks hun producten, in dit geval Prut dus. Ze hebben een ruime verscheidenheid en keuze aan divers prut. Zo heb je langwerpig geel prut en ovaalrond geel prut. Er is ook rond oranje en rood en zelfs rond geel prut. Dat prut is dan wel ingevoerd vanuit China. Klein prut donkergroen met pitten en met een zure smaak vind je er ook. Regelmatig vind ik er ook merkwaardig inheems prut die voor mij weinig gekend is of zelfs totaal niet. Ik noem het dan maar gemakkelijkheidshalve ook prut. Juist omdat hun aanbod zo ruim en verscheiden is hebben ze vele gegadigden voor hun prut. Ze hebben trouwens ook heel wat groenten in hun assortiment zodat je zowel je groenten als je prut in eenmaal kunt aankopen. Handig toch zon Prut stand! (Dipolog, vrijdag 2 oktober 2009)
EEN RETOURTJE. Voor onze afreis naar Manila hadden we nog wat aankopen, genre bare necessities gedaan in de supermarkt van Lee Plaza.. Bij onze terugkeer ging Eden een wasje slaan en wilde de grote bus bleekwater openen die we toen hadden gekocht. Dat ding bleek met geen mogelijkheid open te krijgen. Zelfs met vereende krachten moesten we na enige pogingen forfait geven. Gelukkig had ik ook de rekening nog en daarmee gewapend trokken we naar de supermarkt. Ik sprak de guard aan, en vertelde van het euvel. Deze probeerde even zelf en schreef toen deze daad samen met de gegevens van mijn kasticket in haar register. Zij sprak op haar beurt een van de daar rondlopende supervisors aan. Deze bekeek de bus heel aandachtig, probeerde ook maar eens even en gaf de bus dan aan een van de bedienden van de bagagebewaarplaats. Deze knul probeerde ook maar even en gaf het ook al spoedig op. Omdat wij nog wat andere boodschappen moesten doen troonde de supervisor ons mee naar een kassierster en gaf bus en rekening aan haar af. Wij deden onze boodschappen, passeerden de bussen bleekwater en zagen daar drie bedienden ijverig alle schroefdoppen van de aanwezige bussen uitproberen op mankementen. Na de boodschappen vroegen we aan de kassierster onze bus bleekwater. Deze wist van het probleem en schoot opnieuw dezelfde supervisor aan. Men had ondertussen een goede bus klaargezet en deze werd aan de kassierster overhandigd. De supervisor vulde gedeeltelijk een bonnetje in en vroeg mij toen om de rest van de blanke gedeeltes zelf aan te vullen en te ondertekenen. Onderwijl kwamen ook supervisor nummer twee en supervisor nummer drie een kijkje nemen kwestie van geen kapitale fouten te maken. Na nog wat gepalaver werd de nieuwe bus bleekwater aan de inpakker van de kassa overhandigd. Eden kon met gerust gemoed haar wasje slaan Zo dit toch nog fout ging kan het onmogelijk aan de retourprocedure hebben gelegen (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009) NIEUWE VERKEERSSITUATIE. Bij onze terugkeer uit Manila zagen wij op de openbare weg, vlakbij onze appartelle, een nieuwe verkeerstechnische ingreep. Waarschijnlijk is deze vinding uniek in de wereld. En er is zelfs een kleine kans dat het vroeger of later wereldwijde navolging zal krijgen. Waarover gaat het? Kijk. Reeds verschillende jaren wordt in de Europese landen gebruik gemaakt van zogeheten verkeersrotondes, zeg maar ronde punten. Hier nu, en zoals gezegd, waarschijnlijk voor het eerst in de annalen van de verkeerstechnische wereld, heeft men een verkeersdriehoek ontworpen. Het is net zoals een rond punt ontworpen om het verkeer veilig in goede banen te leiden. En net zoals bij de goede vertrouwde rotonde, laat je het verhoogde plein steeds links van je liggen. Aan de hoeken van de driehoek is het even wennen, je bent immers ronde punten gewoon. Maar met wat kunst- en vliegwerk, en aan erg matige snelheid neem je ook deze hoekige spitsvondigheid op een veilige manier. Ik weet niet of deze verkeerstechnische vinding veel navolging gaat krijgen, maar bekijks krijgt het alleszins wel! (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
IN STAAT VAN ALARM. President Gloria Macapagal-Arroyo van de Filippijnen heeft de ganse natie in staat van alarm gebracht voor de komende (super)taifoen. Bij de vorige die bijna 300 mensen doodde en een half miljoen hun huizen deed ontvluchten was er ternauwernood enige waarschuwing van regeringswege. Dit is nu, mede door publiekskritiek, wel anders. De president beval trouwens ook een gedwongen ontruiming van de streek die op de weg van Parma ligt. Ook Pagasa, de weerkundige dienst, geeft meer en vaker informatie, ook al door het feit dat de enige Dopplerradar die het land rijk is uitsluitend Noord-Luzon bestrijkt. En daar precies verwacht men Parma. Pagasa vroeg al vijf jaar geleden een netwerk van een vijftal Dopplerradars met een kostprijs van zowat 100 miljoen Php elk. Dit zijn toestellen die in andere landen al 20 of meer jaren worden gebruikt en die een weers- en regenvoorspelling met hoeveelheid neerslag mogelijk maken en zo bijvoorbeeld ook tijdig een eventuele evacuatie kunnen op gang brengen. De eerste nieuwe Doppler zal in december operationeel zijn en worden geplaatst in Subic, Zambales. Hij zal dan (eindelijk) Metro Manila, Batangas en Laguna bestrijken. Vier andere worden later voorzien in Tagaytay City, Mactan City, Surigao del Sur (sommige berichten zeggen; del Norte!) en Tampakan in Zuid Cotabato. Pagasa negotieert nog met een Japans agentschap om met 3 andere Dopplers de oude radars van Catanduanes, Cagayan en Oost Samar te vervangen. (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
KERKELIJKE HULP EN RELIGIEUZE ALLUSIES. De hoge geestelijken van de Katholieke kerk roepen de gelovigen op om deze zondag gul te geven voor de slachtoffers van Ondoy. Dit kan zowel in geld als in goederen. Men zamelde totnogtoe al 6 miljoen Php. in. Ondertussen verdeelt Caritas, de hulporganisatie van de Rooms-katholieke kerk voedselpakketten bevattend, 5 kilo rijst, 5 blikjes sardienen, 5 blikjes vleesgehakt, 4 blikjes bonen met varkensvlees in tomatensaus, 2 flesjes van 0,5 L water, 1 kg. bruine suiker en een flesje bakolie van 350 ml. Dit is zowat goed voor twee dagen gemiddelde gezinsconsumptie. Op het internet schittert het Filippijnse Rode Kruis met een kleurenadvertentie. Daarin de oproep; You can make a difference today. Philippine Red Cross. Donate Now! Maar in the field ho maar! Ondertussen heeft de Duitse regering 500 000 , dat is 35 miljoen Php, overgemaakt aan het Duitse Rode Kruis en andere organisaties als steun voor de slachtoffers van Ondoy.. Het totaal bedrag van buitenlandse hulp bereikte daarvoor al 566 miljoen Php. Eens zien wat er van komt Op de officiële website van de Rooms-katholieke Kerk van de Filippijnen stelt ene Jaro Angel Lagdameo, aartsbisschop, de vraag of de voorbije diverse en de komende taifoen niet een teken van God zijn om de zonden van Arroyos beleid aan te klagen. Geeft God ons hiermee geen teken voor de komende verkiezingen, vraagt men zich nog af. Lagdameo citeerde de woorden van Onze Lieve Vrouw van Fatima die zou hebben gezegd dat er een grote verband is tussen het morele kwaad (het regeren van de zonde) en de calamiteiten die op de mensen neerdalen. Dit is geen vergelding van God maar de consequentie van het toelaten van het kwaad. Hij vroeg zich verder af waar de miljarden opgespaarde noodfondsen waren gebleven en waar de betaalde belastingen naartoe gingen. (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
RUBBERBOTEN EN VERHOOGDE WATERSTAND. Een van de voornaamste invoerders van rubberboten hier maakt zich sterk om ergens in Subic, Zambales een fabriek van rubberboten neer te zetten. Niet alleen de Filippijnen zou bevoorraad worden maar ook andere Asean naties zoals Brunei, Vietnam en Thailand. Tijdens de voorbije calamiteiten waren heelwat rubberboten tekort om adequaat te kunnen werken. De invoerder leende er ten persoonlijk titel twee uit. De militaire versie kost zowat 1,8 miljoen Php. De burgerlijke uitvoeringen variëren van 100 000 tot 600 000 Php. Dit initiatief met rubberboten zou binnenkort al goed van pas kunnen komen; Een hoge regeringsfunctionaris, het hoofd van de organisatie die toeziet op de Laguna de Bay in Manila zei dat de huidige hoge waterstand slechts 50 cm. is verwijderd van zijn hoogste stand genoteerd in 1919. Hij gaf ondermeer de klimaatsveranderingen, de schuld dat er de laatste jaren regelmatig bewoonde gebieden rond de baai onder water stonden. Heelwat bewoners van Metro Manila maar ook van de omliggende provincies Cavite, Laguna, Batangas, Rizal en Quezon zouden zich beter definitief op een andere, hogere plaats vestigen zei hij nog. Het zijn echt niet alleen de klimaatsveranderingen. Ook het roekeloos bouwen van allerlei illegale barakwoninkjes op de oevers en uiterwaarden, met daarbij het onverantwoord dumpen van allerhande afval groot en klein in de rivieren, grachten en kreekjes geven telkens weer catastrofale gevolgen. (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
DE KATHEDRAAL VAN DIPOLOG. Op 15 april 1894 werd in Dipolog aan de bouw van en kerk begonnen. Ofwel moeten het destijds snelle kleppers geweest zijn die de kerk bouwden ofwel was het eerder een bescheiden kerkje. Mogelijks een combinatie van beiden, want de annalen vermelden dat er op 29 juni van datzelfde jaar al een eerste mis werd gecelebreerd. Uiteindelijk werd het een parochie op 30 juni 1896. De eerste priester was een Jezuïet, en de kerk bleef 43 jaar in hun handen. Nadien kwam een Dominikaan aan de beurt komende uit dit gebied. De kathedraal heeft een bouwtrant die naar de stijl van de Jezuïeten refereert, met houten plafond en de houten beelden van de vier evangelisten. De muren werden opgetrokken met stenen van de nabijgelegen bergen. Men beweert dat de drie retabels werden ontworpen door Dr. José Rizal himself.. In 1967 werd Dipolog en omstreken een autonoom bisschoppelijk gebied en op 31 juli 1967 kreeg Dipolog zijn eerst bisschop. Hij werd ingewijd op 22 oktober 1967. De kerk werd dus zodoende een kathedraal. Op 9 september 1987 kwam de tweede bisschop. In 2007 werd de kathedraal binnenin grondig gerestaureerd. In 2008 restaureerde men de muren en de gouden blaadjes van het retabel. In 2009 beëindigde men ook de renovatie van de voorgevel. Anno domini 2009, op 31 mei kwam zijne excellentie Gaudencio B. kardinaal Rozales, DD, Aartsbisschop van Manila, de kerk inwijden en opdragen aan Onze Lieve Vrouw van de Heilige Rozenkrans, de voornaamste beschermheilige en aan de Heilige Vincentius Ferrer, als tweede beschermheilige. Toen ik de kathedraal bezocht, was het nogal rommelig. Er was klaarblijkelijk net daarvoor een dodenmis geweest en de papiertjes en wat verslenste bloemen lagen nog tussen de kerkstoelen en in de middengang. Ook de vier grote kandelaars die de lijkkist flankeerden stonden er nog. Het gebouw is erg groot en ruim en oogt inderdaad naar de traditionele Jezuïetenstijl, ook het hoge altaar met dubbele zuilen. In een kamer aan het voorportaal staan, langs twee zijwanden, een hele reeks heiligenbeelden, maar toch voornamelijk van Maria, van klein naar groot. Ook een foto van de lijkwade van Turijn. Aan een andere zijwand kunnen de gelovigen een kaarsje laten branden. Mits betaling uiteraard. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
FIESTA OP KOMST! Sinds vorige week al bemerken we dat ons Dipolog nog wat commerciëler en beweeglijker is dan normaal. In de straten is er meer volk en de van streek tot streek rondtrekkende venters zijn te bespeuren. Deze nomaden verkopen kleurrijke ballonnen met motieven van superman, Barbie etc., en in plastiekzak verpakte suikerspinnen in rood, blauw geel en groen. Anderen verkopen kleurige elektronische gadgets, prullaria en verder alles wat niet te zwaar of te groot is. Ook op de pleinen aan de Boulevard, zie je sinds die tijd heel wat voorbereiding. Zo waren er vrijdag repetities voor de concours van jeugdige drumbands. Zelfs tot uit het verre Zamboanga kwamen ze per schoolbus om aan de repetitie deel te nemen. Anderen komen, meer gebruikelijk, in een volgepakte afgehuurde jeepney diep vanuit de provincie. Het is een getingel en vooral gehamer en gehei van jewelste. De jongsten, zo fier als en gieter, uit de maat van de muziek en soms ook nog uit de marspas. De ouderen, soms een beetje nonchalant, rondkijkend naar familie of vriendinnetje. Het is immers maar een repetitie. De dirigent, zwaar gestrest, ziet dat wel anders. Hij blaast als een paars aanlopende kanarie op zijn arbiterfluitje en schreeuwt het ene order na het andere. Hier en daar moet nog zwaar worden bijgeschaafd! En de tijd dringt! Morgen, maandag en dinsdag is het het uur van de waarheid! Er was ook al een Miss Teen 2009 voorverkiezing die zijn ontknoping zal vinden midden deze week. Vanaf dan is het immers fiesta! (Dipolog, zaterdag 3 oktober 2009)
DE BEPLANTING VAN ONZE BOULEVARD. In een vorige bijdrage sprak ik al eens over deze publiekstrekker. Deze rechtlijnige boulevard die de stad Dipolog van de zee scheidt is zowat 2,5 Km. lang. Benevens een rijbaan is er ook een breed wandelgedeelte, met vele betonnen zitbanken. Je kunt er heerlijk op uitwaaien en flaneren, vooral bij valavond is dit erg genietbaar. Heelwat volk komt er om te zien en gezien te worden. Vergelijk het maar een beetje met de Ramblas in Barcelona. Geen wonder dat vele eetgelegenheden zijn. Mijns inziens, zijn er zelfs al teveel. De boulevard is gebouwd in drie verschillende periodes. En dat is er zo aan te zien, vooral aan de aanplantingen. Het eerste gedeelte van zon 800 m., heeft men destijds beplant met kleine, doch goed groeiende laagstammige palmbomen. Zij geven de wandelaar, nu al, na een paar jaar, heelwat schaduw. Voor het tweede gedeelte van 800 m. heeft men beroep gedaan op sponsors. Alles wat naam en faam had in Dipolog kon een boom sponsoren. Van bisschop tot supermarkteigenaar, iedereen deed mee. Op 5 december 2008 werden de zowat 25 bomen aangeplant. Blijkbaar had men geld genoeg want in plaats van met dezelfde mooie boompjes van deel 1 verder te gaan, besloot men om hoge, dikbuikige sierpalmbomen te planten. Een duidelijk verschil. Bij elke boom werd ook een naamplaatje van de sponsor gepenseeld. Nu, begin oktober 2009, staan er zon 20 van die hoogstammen overeind. Vijf hebben er het bijltje bij neergelegd. Neergelegd is het goede woord; de afgestorven stammen waren onderaan afgebroken en opgeruimd. De zowat 20 overige hebben verdorde en strodroge palmbladeren; ook zij hebben de geest gegeven en zullen eerlang hetzelfde lot beschoren zijn. Zou er een oorzakelijk verband tussen dit afsterven en het feit dat je hoogstammen verplant met een te klein wortelgestel, ze dan in te kleine putten neerpoot en ze tenslotte vergeet op gezette tijden water te geven? Het laatste gedeelte van de boulevard heeft gelukkig weer wat lagere boompjes, al zijn ze alweer van een andere soort. De meeste van hen gedijen vrij goed, ondanks de soms minder goede waterzorgen van de plantsoendienst. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
WAT MINDER ERG. De supertaifoen Parma,waarvan ik reeds sprak in een vorige bijdrage, heeft zaterdag, enkele uren vroeger dan voorzien, landfall gemaakt in de provincie Cagayan in noord Luzon. De ganse streek verkeert in chaos. Door de zeer sterke winden, tot 210 Km/u, werden bomen ontworteld, daken weggeblazen en de elektriciteitsvoorziening gaf er ook de brui aan. Door de zware regenval werden bruggen overspoeld door het water en daardoor werden de wegen afgesneden. 140 vrijwilligers van het Rode Kruis, die daar nu eens wèl aanwezig waren, moesten wegens het bijzonder ongure weer, hun hulpactiviteiten staken en zelf beschutting zoeken. Ook de omliggende provincies en Manila ervaren de kracht en last van dit on-weer. Daar mag men benevens stormwinden eveneens nog heelwat regen verwachten. Al bij al toch stukken minder erg dan bij Ketsana. Ook het aantal dodelijke slachtoffers is aanzienlijk minder. Men telde er slechts 14 waaronder een baby. Benevens een permanente relocatie van de bevolking die zich illegaal ophouden op lagergelegen gronden en oevers, plaatste de president het ganse land eveneens in noodtoestand, mogelijks voor een jaar. Naar eigen zeggen om ondermeer de prijzen van basisvoeding in de hand te houden en orde en veiligheid te verzekeren. Dit laat tevens toe aan de plaatselijke hulporganisaties om hun noodfondsen aan te spreken. Ook overweegt men om bouwmaterialen, autobenodigdheden, autobrandstoffen en zelfs begrafenisdiensten in de lijst van basisnoden op te nemen. Naar verluidt zou de opkuis van Ketsana in Manila nog minstens twee maanden duren. Men verwacht nog een vijftal taifoens in de komende twee maanden. (Dipolog, zondag 4 oktober 2009)
HIGH SECURITY. Deze middag leek het restaurant 7 Treasures van het Top Plaza Hotel, waar we ons lunchbuffet wilden nemen wel op een versterkte vesting. Schuin voor de ingang had een scherpschutter in camouflagepak en AP 15 rifle, wat verscholen onder het groene lover postgevat. In de lobby, twee politiemannen, gewoon gewapend, en nog een militair in camouflage met een handzaam wapen klaar in de hand. In het restaurant zelf, een paar securities in burger. Waarom al dat vertoon? Mevrouw Evelyne Uy, de burgemeester van Dipolog, met in haar kielzog een achttal personen, hadden in het restaurant een lunchvergadering, om het op handen zijnde feestgebeuren volgend weekend, te bespreken en te organiseren. Bij ons gaat de burgemeester van Gent, een stad zowat 5 maal groter dan Dipolog, gewoon met zijn fiets en zonder bewaking de straat op en de stad in! (Dipolog, maandag 5 oktober 2009)
DRUMCONCOURS. Deze maandagavond konden we met de tricycle niet tot op de boulevard. Zelfs de aangrenzende straten waren volgepakt met in het gelid wachtende jeugdige drumbands en hun dansmariekes. Elke groep schitterde in kleurrijke pakken en pakjes voorzien van ruches, epauletten, kepies en galons in klatergoud en glitterzilver. De dansmariekes waren om ter kortst gerokt. Sommige dirigenten maakten van de gelegenheid gebruik om nog een finale repetitie te houden. Met een enkele drumband is het al een chaotisch gehei, maar met zes van die klopgroepen in generale repetitie is het echt een drumkakafonie van jewelste! Oordopjes hebben echt wel zin! Ook de dansmariekes deden hun ingewikkelde choreografische pasjes en bewegingen nog eens voor. Wat verder, op het plein, aan de boulevard, deed een van de deelnemende bands zijn best tijdens de wedstrijd. Zoals gewoonlijk was de rijbaan daar afgesloten voor het verkeer en was op een gedeelte van de wandelzone van de boulevard een tribune geplaatst. Daarop zon 1000 enthousiaste jeugdige kijkers, die tot woensdag of later op school vrijaf kregen om bij het concours te kunnen zijn. Achter hen, op de boulevard en op de borstwering van het strand, nog zon 3000, meestal jonge toehoorders. Toehoorders want vanaf die plaats was er nog weinig te zien. Beter was het op de daken van de, even verderop geparkeerde, jeepneys. Van daarop hadden samengepakte enthousiastelingen, in labiel evenwicht, een goed zicht en goede klank. Wij passeerden al dat drummend gedoe en lawaai en gingen verderop van de koele avondbries genieten en zetten een stevige avondwandeling in. De toekomst van dit land is weeral eens verzekerd; aan jeugdige dansers en drummers geen gebrek! Aan behoorlijk afgestudeerden des te meer (Dipolog, maandag 5 oktober 2009)
BORSTEL. Mijn vrouw heeft een borstel gekocht. We hebben normaal gezien twee borstels. Een zogeheten walis tingting; dat is een harde borstel, zowat 60 cm. lang, gemaakt uit een soort wissen samengebonden bovenaan, zonder steel, voor buiten of voor natte veegbeurten. En we hebben ook een walis tambo, dat is een zachte borstel, ook zowat 60 cm., op een korte steel voor binnen. Nu was deze tambo danig versleten. Komt er nu toch net op tijd een bejaarde borstelventer aangesloft bepakt met een vijftiental borstels groot en klein. De oude man maakte ze zelf en had in zijn borstelassortiment benevens de korte tambo, ook een tambo op een lange bamboesteel. Dit wordt hier gebruikt om spinnenwebben te bekampen, net als bij ons een ragebol. De beide tambos uit zijn assortiment zagen er erg goed gemaakt uit.. De haren van de borstel waren met een rubberband, gemaakt van een fietsbinnenband, stevig aan de afgeschuurde borstelsteel bevestigd. Eden zag de man aankomen, we waren net van plan een tricycle te nemen naar de stad, en hield hem staande. Ze zocht er een goede uit en probeerde hem ook even. De tambo geurde nog naar nieuwigheid. Kostprijs van deze aanschaf; 20 Php.! Dat is zowat 0,15 ! Ambachtelijke handenarbeid wordt in dit land lang niet billijk vergoed. (Dipolog, dinsdag 6 oktober 2009)
ESTAMBAY. Je moet hier echt niet met een kinderwagen of een rolstoel de straat op om te worden gehinderd door humane obstructies. Een gewone wandeling volstaat om regelmatig te worden belet verder te gaan. Het fenomeen noemt zich estambay of standbay In het Engels stand by, zeg maar, het bijstaan. Het zijn lui die gewoon midden op het vaak toch al smalle wandelweg, in je weg staan. Dus, te niksen. Meestal met twee of drie staan ze, te staan, doelloos te gapen en alles in zich opnemend, als dusdanig de dag doorbrengend. Je moet dus om de haverklap om hen heen laveren. Bij voorkeur houden ze zich trouwens op aan vernauwingen zodat je verplicht bent om van het voetpad af te gaan of hen met een Excuse me! hun menselijke obstructie te doen oplossen. Concentratieplaatsen zijn bepaalde zaken zoals lottokantoortjes, banken en verbruiksplaatsen. Het is zodanig verbreid dat men soms dit fenomeen bekampt met bordjes met het uitdrukkelijk verbod No stand by. Maar met een kinderwagen is het pas echt feest! Niet alleen heb je de menselijke obstructies, maar ook de vaste. Verlichtingspalen, verkeersborden op grote voet, reclamepanelen, verkoopstandjes, zittende bedelaars, het is allemaal op je weg. Dan heb je nog de wegversmallingen, de niveauverschillen en de open mansgrote rioolputten. Weet je ze niet liggen en het is nacht en, Murphys law, daar precies is er geen verlichting, dan keilt je kinderwagen gegarandeerd al of niet door jouw gevolgd anderhalve meter lager in de rioolblubber. (Dipolog, woensdag 7 oktober 2009)
DE RIVIERSURFERS. Enkele dagen na de watersnood in Manila, komen in het kielzog ervan, soms spectaculaire verhalen boven water drijven. Het hiernavolgende verhaal dekt deze intro-omschrijving vrij goed. Die vroege morgen op zaterdag 26 september waren Romeo Abia met zijn vrouw Mary Jane en hun twee kinderen Majorie, 13, en Mark, 10, op het dak van hun woning gevlucht. Het was hun enige ontsnappingsmogelijkheid. Het water was met meer dan 7 meter gestegen en hun huisje en vele anderen, daar in barangay Bagong Silangan met zijn 3500 families, aan de oevers van de Marikinarivier, was volledig ondergelopen. Plots kwam een grote vloedgolf opzetten en veegde talloze lichtgebouwde huisjes weg. Eerder dan in het kolkende water terecht te komen kon de familie op een vlottende onontwarbaar kluwen van boomwortels, triplex, metalen golfplaten en andere afval springen waarop nog een paar dozijn andere onbekenden zaten van stroomopwaarts en begonnen zo aan een onverwachte ochtendlijke wilde waterrit. Aan de Tumanabrug stond het water even hoog als de brug en Romeo vroeg zich af hoe zij het er zouden vanaf brengen. Hij en zijn vrouw waren opgegroeid aan de zee en waren goede zwemmers, maar zijn kinderen niet. Romeo hoorde luid gegil toen het afvalvlot tegen de betonnen brug sloeg. Ze gingen onder in het kolkende water, het gegil stopte. Het afvalvlot kon uiteindelijk de brug passeren. Slechts 11 mensen bleven over, waaronder de voltallige familie van Romeo. Maar er zouden nog bruggen komen. Rond 13 u naderden ze de San Mateobrug. Vanop de brug gooiden omstaanders touwen, afgebroken elektrische kabels en reikten stokken naar de drenkelingen maar Romeo vond het veiliger om op het vlot te blijven. Zijn vrouw en kinderen huilden, maar Romeo gebood hen zich sterk te houden. (Vermoedelijk zijn de dramatische beelden op You Tube met titel river surfers deze Romeogroep.) Als het vlot op de brug botste brak het in diverse kleinere delen. Zes van de groep, waaronder de Romeofamilie konden zich aan het afval vastgrijpen. Alzo, tussen de drijvende karkassen van karbouwen, varkens en honden, kon de familie zich gedurende 3 uren aan hun noodvlot vasthouden. Dan kwam de Marikinabrug in zicht. Romeo wist dat dit de laatste brug, en ook de laatste kans was om het er mogelijks nog levend van af te brengen want hierna splitste de rivier zich in twee, en mondde na de Pasig vloedgaten uit in de open, wilde zee. Romeo zag dat er opnieuw mensen touwen gooiden vanop de brug naar de vlottenden en beval zijn familie te springen en zich aan eender wat vast te klampen. Aan de brug sprongen Romeo en zijn zoon naar een metalen vaste constructie. Ondertussen kon zijn vrouw Mary Jane hun dochter Majorie naar de andere oever duwen waar zij zich vastklampte aan een zeemeerminbeeld. Het duurde nog een hele tijd eer de redders wegens de sterke stroming haar konden ontzetten. Ik dacht aan niets anders dan me vast te houden zei ze later. De volgende dag om 14 u was Romeo terug met zijn dochter verenigd in een opvangcentrum, maar van zijn vrouw was er geen spoor. Nadat ze Majorie had afgeduwd naar het standbeeld was het voor haar te laat en vlotte zij verder stroomafwaarts. We kregen lekker eten, zei Romeo, maar ik kon geen hap binnenkrijgen, ik dacht steeds aan mijn vrouw. Romeo en zijn twee kinderen gingen mistroostig naar de overdekte hal van Bagong Silangan waar meer dan 30 opgeviste lijken lagen opgebaard ter herkenning. Mary Jane was er niet bij. Hij bezocht ook alle omliggende hospitalen, maar ook daar geen Mary Jane. Troosteloos gingen Romeo en kinderen richting huis. Bij zijn schoonbroer aangekomen kwam zijn geluk terug; zijn vrouw wachtte daar op hem! Gedurende een half uur was ze verder meegedreven in de Marikinarivier waarna ze door sterke stroming haar drijfafval moest lossen. Ze ging onder water en belandde uiteindelijk, buiten bewustzijn op een stroomluwe modderige rivierbedding. Ze verloor haar bewustzijn en werd wakker in het Pasig General hospitaal met een verband aan haar voorhoofd. Ze huilde en smeekte de dokters haar te laten gaan. Toen ze versterkt was mocht ze beschikken en ging meteen naar het huis van haar broer, veronderstellend dat er van hun huis niets overbleef. Daar wachtte ze in tranen. Na een tranenvolle maaltijd gingen ze huiswaarts, wel verwachtend dat er niets meer zou resten. Maar tot hun verbazing weerstond hun woonst de vloed, al was wel hun hele hebben en houden weggespoeld. Wat overblijft is als een lege schelp, zei Romeo. Ook de hond bleek gered. Het koppel puzzelt nu samen hun verdere toekomst uit. Hun kinderen zijn getraumatiseerd en hebben psychologische bijstand nodig. Romeo zegt dat deze ervaring hun relatie danig heeft gesterkt. Geen levensstorm zal ons scheidden, zei hij, maar vond het wel de langste waterreis uit zijn ganse leven. Nu het water zich grotendeels heeft teruggetrokken, gaan de mensen van Bagong Silangang en zoveel andere gebieden hun leven terug opbouwen, ondertussen rouwend over de dood van hun geliefden Van de 27 oorspronkelijke opvarenden van het afvalvlot zijn er 19 vermist waaronder een moeder en haar baby. (Dipolog, donderdag 8 oktober 2009)
LUZON LIKT ZIJN WONDEN. Malacañang gelooft dat de rehabilitatie van Metro Manila en de omliggende provincies jaren kan duren en miljarden Php. gaat kosten, temeer omdat de duizenden families die aan de vloedgevaarlijke plaatsen wonen definitief op een andere locatie gaan worden gehuisvest. Nu zegt men reeds dat er geen plaats genoeg zal zijn voor deze drastische maatregel. Ook komen er dagelijks, nieuwgeboren bewonertjes bij. Van de 700 000 families die zijn getroffen door de taifoen, wonen er zowat 150 000 aan rivieren en andere vloedgevaarlijke plaatsen zoals de 911 Km2 grote Laguna de Bay. Het zal nog heelwat tijd vergen eer de regering de meer dan 100 000 families een andere woonplaats heeft aangeboden. Heelwat van deze talloze families zijn inmiddels teruggekeerd naar hun woninkjes en barakjes, of wat daar nog van overblijft aan of in het water, in de gevarenzones. Het zijn meestal zogeheten squatters, illegale landbezetters, meestal zonder papieren, die van heinde en ver hun geluk in de metropool kwamen zoeken. Tevergeefs. Zij wonen in hutjes van gevonden en losgeslagen platen van metaal, triplex en karton op illegale en gevaarlijk terrein. Zij komen in aanmerking voor relocatie in Laguna. Niemand weet echt met hoevelen die illegale landbezetters wel zijn. Een geboorte wordt niet aangegeven; het kind heeft dus, net zoals de meeste ouders geen geboorteakte en is dus eigenlijk, net zoals de ouders, onbekend en onbestaande. Dit is een van de redenen waarom het bevolkingsaantal in dit land op geen paar miljoenen na te schatten is. Zowat 5 000 van deze squatterfamilies zijn reeds geïdentificeerd van documenten voorzien. Het ministerie van openbare werken zal nieuwe regels opleggen aan de squatters, de illegalen die zich met een krotwoning op de rivierbanken en andere gevaarlijke plaatsen hebben gevestigd of willen vestigen. Voordien was er een soort van gedoogbeleid. Nu, na de taifoen gepaard met een regenval die erger was dan Katrina in New Orléans, wil men paal en perk stellen aan deze gevaarlijke wantoestanden die mede hebben geleid tot ergere overstromingen omdat de rivieren gestremd waren door illegale bouwsels en talrijk groot afval achteloos in de rivieren gedumpt. Ondertussen overweeg het departement van openbare werken om bij hoogdringendheid toiletten bij te bouwen in de evacuatiecentra. Daar huizen, na en week, nog zon 300 000 slachtoffers van de natuurramp. Momenteel zijn er veel te weinig toiletten en vaak ook nog in erbarmelijke toestand. De toiletten kunnen in drie dagen worden gebouwd en zullen ook nadien in functie blijven. Men denkt er eveneens aan om een voorafgaandelijk topografisch onderzoek uit te voeren alvorens een toelating wordt gegeven voor een nieuwe woonwijk. (Dipolog, donderdag 8 oktober 2009)
OOK DE OVERPOPULATIE TREFT SCHULD. Er bestaat een wetsvoorstel inzake geboortecontrole maar de Katholieke kerk boycot deze wet al geruime tijd en de met hen sympathiserende politici gebruiken vertragingsmanoeuvres. Edcel Lagman, een politicus uit Albay die destijds de wet had gesteund wees andermaal de natie op zijn verantwoordelijkheid. Niet alleen de klimaatveranderingen zijn de schuld van die miserie, zegt hij, maar ook de ongecontroleerde bevolkingsaanwas. De natuur verafschuwt excessen zoals een buitensporige bevolkingsaangroei die de klimaatsverandering verergert en het milieu verarmt. Met een kleiner bevolkingsaantal zou het wonen op rivieroevers en zelf in rivierbeddingen niet nodig geweest zijn. Het zou ook het volume hebben verminderd van de vaste afval die nu de rivieren en rioleringen verstopt. En het zou ook de ontbossing nodig voor steeds maar nieuwe bouwgrond tegengaan. Dit alles heeft nu tot de overstroming bijgedragen, zei hij nog. Hij citeerde ook een Britse studie die stelt dat geboortecontrole vijfmaal goedkoper is dan het gebruik van technologieën om de opwarming van de aarde tegen te gaan. Deze taifoen is een oogopener, zei hij nog, op de kritieke noodzaak om de wet op de gezinsplanning er dringend door te krijgen. Dit vergt enige politieke wil en moed in dit diepgelovig, tot het excessieve toe, Katholieke land (Dipolog, vrijdag 9 oktober 2009)
TAIFOEN PARMA KEERDE EVEN WEER. De taifoen Parma, waarvan ik sprak in mijn vorige bijdrage en die onlangs noord Luzon trof, is daar in de streek nog even teruggekeerd met opnieuw hevige regenbuien en sterke winden. Met het gevolg dat er in Cordillera- en bergprovincies zowat 130 nieuwe dodelijke slachtoffers vielen wegens talrijke grondverschuivingen, zware modderstromen en vloedgolven. Op vele plaatsen ging ook heelwat infrastructuur verloren. Bruggen werden beschadigd, wegen waren onklaar, verzakt, of zelfs gedeeltes ervan verdwenen door landverschuivingen. Minstens twaalf hoofdwegen en diverse bruggen ondergingen dit lot. Vele plaatsen werden alzo van de buitenwereld afgesneden. Alleen al voor Kalinga, Apayao en Benguet schat men de schade aan de infrastructuur op meer dan 150 miljoen Php. Ook kwam een groot gedeelte van de streek zonder stroom te zitten. De stroomvoorziening gebeurt hier, net zoals in de USA, via luchtlijnen en bij een beetje stormwind leggen ook de masten het loodje. Op diverse plaatsen waren transfoposten ondergelopen of gewoon weggespoeld. In Baguio, de zomerhoofdstad van de Filippijnen viel op 10 uur meer dan 50 Ml. regen. Dat is driemaal meer dan in een toch al niet normaal regenseizoen. En het bleef verder regenen. Op landbouwgebied wordt, in een eerste schatting, de schade aan rijst- , maïs- en groentegewassen op 11 miljoen Php. geraamd. Dit kan gemakkelijk verdubbelen als de officiele cijfers bekend worden. Deze streek is de landbouwtuin van Manila en omstreken. Het Filippijnse leger zette alle beschikbare eenheden in, waaronder ook de reservisten, voor een grote reddingsoperatie. Zij worden bijgestaan door Amerikaanse manschappen die hun helikopters, vrachtwagens en ander zwaar materiaal inzetten. President Arroyo beval de opening van de Mansion House, het zomerverblijf van haar in Baguio, om slachtoffers op te vangen. Ook de Malacañang van het Noorden, in Paoay, in Ilocos Norte werd voor hetzelfde doel opengesteld. Viif stuwdammen met name de Patabangandam in Nueva Ecija, de Angatdam in Bulacan, de Ambuklaodam en de Bingadam in Benguet en de San Roquedam in Pangasinan die ondermeer instaan voor hydro-elektrische voorzieningen, worden nauwgezet in het oog gehouden. In nood zal de overlaat worden opengezet. De bewoners onderaan de dammen zullen worden verwittigd van deze maatregel. In totaal zijn ten minste zon 234 232 families, zijnde 1 053 325 mensen getroffen door Pepeng (Parma) (Dipolog, vrijdag 9 oktober 2009)
NOG MEER ONHEIL. Aan de miserie in de Filippijnen schijnt maar geen einde te komen. Na de verschrikkelijke stortvloed in Manila van de taifoen Ketsana en de nog even op zijn stappen weerkerende taifoen Parma, in de bergprovincies is er ook nog een chronisch gebrek aan elektriciteit. Een van de vier 300 MVA transfos van Taytay in Rizal heeft woensdag vuurgevat en heeft ook vijf andere 115 MVA. transfos meegesleurd in de problemen. De vernieuwing ervan zal 300 miljoen Php. kosten en nog eens 1 miljoen Php. voor de vernielde kabels. Men is dus genoodzaakt om gedurende de lange reparatieperiode ervan de bevolking in Oost-Manila, waaronder Mandaluyong, Hillcrest en SM-Shangri-La en de Rizalprovincie beurtelings van stroom te voorzien. Men had gehoopt dat door het verbinden met andere transfos het probleem van beurtelingse black outs zou zijn opgelost maar de drie transfos die de Tagaytay transfo ondersteunden konden de verhoogde vraag niet aan. Dit zal het stroomprobleem aanzienlijk verlengen. Meralco, de plaatselijke stroomvoorziener vraagt om begrip en geduld. Ook waren en zijn er beurtelingse stroomonderbrekingen voorzien, telkens van 3-4 uren in Marikina, Mandaluyong, Pasig, San Juan, en delen van Quezon City, en Binangonan, Taytay, Angono, Cainta en Antipolo City in Rizal. Ook Makati, het financiële en zakelijk hart van de Filippijnen waar ook de Belgische ambassade is gevestigd, deelt in de brokken. Hopelijk loopt de visumaanvraag van mijn vrouw en kind daardoor geen vertraging op Donderdag was er, volgens de U.S. Geological Survey, een krachtige onderzeese aardbeving omstreeks 5u41 ten zuiden van de Filippijnen. De beving in de Celebeszee, op 175 mijlen van Jolo en 730 mijlen van Manila had een kracht van 6.7 op de Richterschaal. Er zijn geen gewonden, noch is er stoffelijke schade gemeld. (Dipolog, zaterdag 10 oktober 2009)
E. COLI BACTERIE EN LEPTOSPIROSIS. Het ministerie van volksgezondheid heeft na de rampspoed in Manila in elf evacuatiecenters in Quezon City drinkwaterstalen genomen. In zes daarvan bleek het water besmet met de E. coli, dat is een bacterie die meestal slechts diarree veroorzaakt. Toch is het uitkijken geblazen want met name bij zeer jonge en zeer oude mensen kan deze diarree, bij inadequate behandeling, tot de dood door uitdroging lijden. Volksgezondheid heeft onmiddellijk het water met Hyposol, een waterdesinfectans, ontsmet. Het raadt ook de bevolking aan om goed de elementaire regels van hygiëne in acht te nemen en vaak de handen te wassen. Het blijft de situatie in de centra volgen om het uitbreken van ziektes te voorkomen. Ook raakten er 181 gevallen bekend van leptospirosis, waarvan alleen al zon 150 in Metro Manila. Dit is een bacteriële ziekte die veroorzaakt wordt door water besmet uitwerpselen en urine, voornamelijk van geïnfecteerde ratten. De besmetting gebeurt door het consumeren van besmet voedsel of water of door huidcontact of door de ogen of neus. De slachtoffers liepen het voornamelijk op door bij het doorwaden van overstroomd gebied. De symptomen gaan van hoge koorts, zware hoofdpijn en koude rillingen tot spierkrampen, rode ogen en braken. Ook geelzucht met het vergelen van ogen en huid komt voor. Het Filippijns Algemeen Ziekenhuis in Manila kreeg de laatste twee dagen 20 acute gevallen binnen, waaronder drie kinderen. Al deze patiënten hadden al een nierblokkade en moeten minstens twee bloeddialyses ondergaan. Twee onder hen, jonge mannen van 28 en 32 stierven reeds voor zij de behandeling konden aanvatten. Elke sessie kost zowat 10 000 Php. en aangezien ziekteverzekering hier facultatief is, moet dit doorgaans eerst volledig zelf door de patiënt worden opgehoest alvorens men er ook maar aan denkt om te beginnen aan die levensreddende actie. De eed van Socrates op zijn smalst! Aangezien de incubatietijd van leptospirosis 10 tot 14 dagen is verwacht men binnenkort een massale uitbrak. Leptospirose is in een vroeg stadium vrij gemakkelijk met antibiotica te behandelen, maar de bevolking hier gaat pas naar een dokter als alle andere lapmiddelen uitgeput zijn. Inmiddels heeft in bepaalde gevallen, zoals hier bij leptospirose, de ziekte een vrijwel onomkeerbare situatie gecreëerd vaak met de dood tot gevolg. Benevens leptospirose verwacht men ook malaria, diarree en cholera. (Dipolog, zaterdag 10 oktober 2009)
OP PROSPECTIE NAAR PIÑAHON. Omdat de boog niet altijd kan gespannen staan plannen we soms een korte vakantie. Enkele jaren terug waren we voor een daguitstap op het mini-eilandje Piñahon. Toen waren ze daarop een nieuwe restauratiegelegenheid met een paar kamers als overnachtingsmogelijkheid aan het bouwen ter vervanging van het oude. Nu gingen we even kijken of we daar voor enkele dagen konden verblijven. Wij dus vroeg naar de busterminal. De ouders van Eden waren toevallig dit weekend voor enkele dagen op bezoek en pasten op DD. Aan de busterminal hadden we geluk; de enige bus van die dag richting Sibutad, die de kleine pier van Libay aandoet zou binnen het kwartier aanzetten. Vroeger moesten we het laatste stuk, toch nog zon 15 Km. in de bergen, afleggen per motorfiets. We hadden nog meer geluk; er waren slechts weinig reizigers en hadden dus ruimschoot plaats. Bij de terugreis zou dat wel anders uitdraaien. Het had die morgen geregend en de buschauffeur had een krant. Niet om in te lezen maar om zijn bespatte voorruiten droog te wrijven want ruitenwissers had het aftandse busje allang niet meer. Met een gezapig gangetje van zon 30 Km./u gingen we op weg. Soms ging het in een rotvaart van wel 40 Km./u maar dat was wel meestal bergaf. Onderweg stopte de bus om de haverklap en nam telkens passagiers en goederen op. De motor onder de motorkap verspreidde wat van zijn uitlaatgassen erdoorheen en vermits die motorkap zich in de passagiersruimte bevond kregen die ook hun deel van de rook. Gelukkig waren de ramen allang vervangen door triplexplaten die enkel werden gesloten bij slecht weer. En het was die dag niet echt slecht. Na zowat anderhalf uur rijden en stoppen waren we toch al zon 40 Km. van Dipolog en op 15 Km. van de pier. Daar veranderde de betonbaan in een keienweg. Het was de weg die we vroeger per motor moesten afleggen. Nu bleven we rustig in het busje zitten die krakend, kreunend en grollend de bergweg op en af reed. Sommige hellingen waren zo steil dat de bus slechts moeizaam in eerste boven geraakte. Na zon uur cross country kwamen we op de pier van Libay. Daar moesten we eerst proviand voor de dag inslaan want op het mini-eilandje is vrijwel niets te verkrijgen. Ook vonden we een bootsman die ons voor een forfaitaire prijs van zon 350 Php. naar Piñahon, heen en terug zou brengen. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
OP PIÑAHON. Toen we Piñahon na een kwartiertje varen naderden was er wel een en ander veranderd. Een paalgebouw was afgebroken en ook de honderden meters lange bamboe paalbrug naar de visnetten was er niet meer. Het nieuwe betonnen complex, ook op palen gebouwd, had reeds door de stormwind een gehavend dak maar toch nog goed bruikbaar. Omdat het al na elven was gingen we eerst ons middagmaal bereiden want men verstrekt er geen maaltijden. De houtskool ontstoken en nadien werd de vis gegrild. We hadden gekookte rijst kunnen kopen op het vasteland. Dat was dus een meevaller. Na de maaltijd gingen we de logeerkamers bekijken. Er zijn er twee, erg eenvoudig ingericht, maar wel netjes. Er is geen airco, maar dat is niet echt een must met de constante zeebries om je heen. Wel is er elektriciteit. En die hebben we nodig om DDs melk te bereiden, koffie te zetten en een noedelsoepje te maken. Wat er ook is, is een grootse stilte. Geen geblèr van radios, tvs of karaokes. Ook geen lawaai van motors, jeepneys of andere geluidspollutie. Heel soms word je herinnerd dat het ook anders kan als een van de vijf vissersboten zijn rustplaats verlaat en op open zee gaat vissen. Ik zie dat daar wel enkele dagen zitten. Piñahon is eigenlijk een eilandje met een vuurtoren midden in een grote, veelal ondiepe, baai. Deze baai wordt aan de zeezijde bij laag water afgesloten door een smalle, kilometerslange witte zandstrook. Aan één zijde heeft het eilandje ook een piepklein baaitje met een nog kleiner wit zandstrandje. Gans dit gebied is een broedplaats voor talrijke vissoorten en intensief vissen, of met agressieve technieken is ten strengste verboden. Voor we terug vertrokken gingen we eerst nog een partijtje zwemmen. Het water was heerlijk en tienduizenden kleine visjes in grote scholen zwommen er lustig tussen ons. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Ons overzetbootje om ons op te pikken was tijdig op Piñahon aangekomen en zo rond halfdrie werd de terugreis aangevat. Er is slechts één bus per dag, s morgens, die tot aan de pier komt. We reden dus eerst met een motor tot aan de bushalte 15 Km. verderop. De vorige bus was juist die halte gepasseerd en we moesten een uurtje wachten. We zaten aan een sarisari in de schaduw en een paar omstaanders vroegen honderduit. Ons vervoersmiddel kwam eraan, deze keer een jeepney, en gelukkig was er nog plaats op de voorbank naast de chauffeur, want achteraan liep het al aardig vol. Het was rond vieren en heelwat schoolgaanden namen ook deze jeepney. Om de haverklap stopte hij maar vrijwel niemand stapte uit. Wel telkens een hele rits instappenden. Met zon 28 in de jeepney, ongeveer evenveel op het dak en dan nog een achttal achteraan en zelfs opzij bengelend ging het tussen de keien en putten laverend, berg op en berg af. Na een halfuurtje waren we op de betonbaan beland die ons, in nog een uur, naar Dipolog leidde. Zo rond vijven stapten we moe, en lichtelijk door de zon aangeschoten, ons appartelle binnen tot groot jolijt van Daryl Dave. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
WEINIG GESLAAGDEN. Ik meldde al eens dat het hier met de hogere studies danig is gesteld. Zo ook met de scheepsarchitecten en marine-ingenieurs. Van de eenenveertig in de school geslaagden vielen er op 6 oktober drieëndertig door de mand bij de examencommissie die hun diploma moet bekrachtigen met een licentie. Slechts acht konden zich uiteindelijk ook volwaardig scheepsarchitect of marine-ingenieur noemen. Ook hier dus veel geblaat maar weinig wol. En de ouders maar betalen en zware financiële offers brengen aan de witte boorddieven in sjieke pakken die zich achter de façade van, wat zij een universiteit of hogeschool durven noemen, verschuilen! En de overheid laat maar begaan (Dipolog, maandag 11 oktober 2009)
OPNIEUW EEN EUROPEER ONTVOERD. Gisteren werd een 79 jaar oude priester, wandelend in zijn achtertuin, ontvoerd vermoedelijk door het Al Qaida of het Moro Islamic Liberation Front. De Ierse Michael Sinnott kwam meer dan 50 jaar geleden naar de Filippijnen en was daar in zijn werkgebied vlakbij Pagadian zeer geliefd. De man had verleden jaar een hartbypass gehad en heeft sindsdien een zwakke gezondheid. Men vermoedt dat losgeld het motief van zijn ontvoering is. Zijn talrijke vrienden riepen vandaag de tot op heden onbekende kidnappers op om mededogen te betonen voor zijn zwakke situatie. Hij heeft zijn ganse leven aan ons toegewijd, zegden ze. Michael Sinnott was altijd zeer begaan met de armen en de zieken, voornamelijk de kinderen. Hij richtte ondermeer ook een organisatie op voor medische hulp aan gehandicapte kinderen. De man werd door zes gewapende mannen uit zijn achtertuin geplukt. In zijn jogging werd hij meegevoerd in een bestelbusje dat later uitgebrand werd teruggevonden aan de kust. Daar werd hij geslagen en in een motorboot overgeladen. Van Zamboanga del Sur snelde het motorbootje naar open zee, richting een bolwerk van het MILF in de buurt van Lanao del Norte, aldus een ooggetuige. (Dipolog, maandag 11 oktober 2009) VREUGDE IN DE FILIPPIJNEN. Met al het onheil die mijn tweede vaderland trof de afgelopen weken zou je bijna denken dat het hier altijd en allemaal kommer en kwel is. We moeten toch een beetje relativeren. Zowat twee weken geleden won een Filippijn de lotto. Dit voor een bedrag van zowat 79 miljoen Php. Hopelijk gebruikt hij de centen met verstand, anders, net zoals bij vorige winnaars zit hij spoedig op droog zaad en zijn de nu talrijke gelegenheidsvrienden verdwenen als sneeuw voor de zon. Ook zowat veertien dagen geleden kwam President GMA, na haar rondreis in drie landen waaronder Saoedi Arabië, vanuit dat laatste land terug met 121 gestrande Filippijnse arbeiders. Net zoals bij vorige gelegenheden werden deze gewoon door hun voormalige Saoedische werkgevers gedumpt wegens economische crisis. Anderen liepen weg wegens ongehoorde werkomstandigheden. Ze hadden geen geld voor de terugreis want hun werkagentschap liet hen gewoon stikken. Maar zelfs als deze werknemers er het geld voor zouden hebben kunnen ze niet zomaar het land uit. De werkgevers moeten hen daarvoor van een uitreisdocument voorzien. Gezien de spanning tussen beide partijen wegens slechte arbeidssituatie, onderbetalen, of zelfs helemaal niet betalen, kunnen de Filippijnen meestal wel naar dit document fluiten. Nu werden de documenten, maar ook de reiskosten, de boetes voor het negeren van hun arbeidscontract en de immigratieboetes, geregeld door Overseas Workers Welfare Administration. Deze organisatie kan vrij snel voor de tickets zorgen, om de werkers van verder ongemak te sparen, ongeacht of de slachtoffers lid van deze organisatie zijn of niet. Wat het proces erg vertraagt is het feit dan de voormalige werkgevers dwarsliggen in het afleveren van het door de Saoedische regering geëiste uitreisdocument. Maar einde goed, alles goed. De 121 zijn veilig en wel thuis aan het bekomen van hun zorgelijk avontuur bij de Arabieren. Ondertussen zijn er opnieuw nagenoeg honderd verzameld onder het viaduct van Khandara in Jeddah in de hoop te worden opgemerkt door de Saoedische politie en alzo worden gerepatrieerd. (Dipolog, woensdag 14 oktober 2009) ORIGINAL BRANDED. Je hebt ze ongetwijfeld al tegengekomen, Filippijnse dames opzichtig gekleed, met talloze armbanden, ringen en halssnoeren behangen in diverse modellen, materialen en maten. Alsof ze een staalkaart zijn van wat er zoal te verkrijgen is. Ook een opzichtige gordel en een grote goud- en zilverkleurige handtas met heelwat versiersels met het merk in koeien van letters erop aangebracht vervolledigt hun outfit. Smaak om zich te kleden hebben ze niet maar een air om anderen proberen wijs te maken dat ze zich enkel kleden in dure merkkleding des te meer. Moet het worden gezegd dat deze branded ook nog meestal fake is? Hier vlakbij ons woont ook zon exemplaar. Zij gaat er prat op dat bijna al haar kledij is gekocht op uitstappen met haar buitenlandse vriend in de betere winkels in Hong Kong, Kuala Lumpur en Sjanghai. In een vorig artikel schreef ik al eens dat Eden en ik regelmatig eens gaan snuisteren in tweedehandswinkels waar je voor een prikje goede kwaliteitskledij kunt kopen. We kennen een ukay-ukay die, vooraleer de kledij aan te bieden, zelf een kwaliteit- en modeselectie uitvoert. Dit resulteert in mooiere, maar ook in iets duurdere outfits. Zelfs met een prijs tussen 100 en 150 Php, zijnde zowat het dubbele van de normale, blijft het toch erg interessant (1,5 tot 2 ). Gisteren gingen we ook weer even langs. Wie schetst onze verbazing om daar de buitenlandse merkenmadam aan te treffen druk in de weer om een hele rits japonnen, bloesjes en rokjes te passen. Ze schrok danig toen ze ons zag binnenkomen en kleurde helemaal rood. Maar met haar bruine gelaatskleur viel dat niet erg op. Eden was vlug weer wat wijzer geworden. En een modemadam, die haar garderobe vanuit de betere buitenlandse modezaken betrok, viel door de mand. (Dipolog, vrijdag 16 oktober 2009)
NIEUWE BENOEMING. De Commissie van Benoemingen, die de benoemingen doet van de hogere ambtenaren in sleutelposities, heeft vier nieuwe ambassadeurs benoemd. Onder hen de voormalige ondersecretaris bij het beleid van Buitenlandse Zaken, Enrique Manalo. Dhr. Manalo zal het ambassadeurschap op zich nemen voor België en Luxemburg. Hij zal tevens ambassadeur zijn bij de Commissie van de Europese Gemeenschap en de Raad van de Europese Unie. (Dipolog, vrijdag 16 oktober 2009)
NAAR GUBA. Er zijn nu eenmaal van die verplichtingen waar je niet onderuit kunt. Verjaardagen, bijvoorbeeld. In de Filippijnen, net zoals in de States, is dit een zeer belangrijk gebeuren. Wij zouden nog eventueel een verjaardagviering nog uitstellen of vervroegen tot op een weekend, maar hier is dat onbegonnen werk. Met dit enorm groot bevolkingsaantal zou je dan wel elk weekend op twee, drie verschillende verjaardagsdissen moeten aanschuiven. Wij dus die maandagmorgen naar Guba. Dit is een barrio van Dapitan maar behoorlijk afgelegen en niet met bus, jeepney of tricycle te bereiken. Enkel met een single motor, en daar heb ik een broertje aan dood want sommige motorrijders zijn echte waaghalzen. Vraag dit maar aan Eden. Op dezelfde weg naar Guba kwam ze een achttal maanden geleden ten val. Op een van de opengebroken stukken waar men wegenwerken uitvoerde, en nog uitvoert, sjeesde ze met motor en al anderhalve meter lager op de rotsblokken en keien. Gelukkig niets erg, maar toch. Ook nu weer deden we dit traject, maar de bestuurder was voorzichtig en we kwamen dus veilig aan. Voor alle veiligheid hadden we DD thuisgelaten bij onze wasvrouw. Zij kent het klappen van de zweep. In Guba, was men volop bezig met het vuur aan te maken voor de lechon, het traditioneel varken aan het spit. We waren erop voorzien dat dit braden nog een hele tijd ging duren en hadden onze zwemkledij meegenomen. Guba ligt aan een ondiepe baai met wit zand en met eeuwenoude mangroves. De meeste bomen zijn uitgehold en zwaar en knoestig vertakt. Prachtig om te zien! Wij ploeterden daar in het koele water onder hun bladerendak. Het enige wat mankeerde was een exotische cocktail! Na de uitgebreide zwempartij konden we aanschuiven voor het feestmaal. Het was de eerste verjaardag van kleine Hannah Mae, en omdat er heelwat genodigden waren werd in shifts gewerkt. Na de maaltijd babbelden we nog wat na, ondermeer met een viertal personeelsleden van een veevoederbedrijf uit Dipolog, een afdeling van de brouwerij- en voedselgigant San Miguel. Zij waren met de pick-up gekomen en aangezien wij nagenoeg gezamenlijk aanstalten maakten om huiswaarts te keren stelden zij ons voor om achterop de pick-up mee te rijden. Alles was mij liever dan weer op zon single motor! Het ging ook veel vlugger. Na zowat een uurtje rijden werden we afgezet aan ons appartementje waar we enthousiast door DD werden verwelkomd. (Dipolog, maandag 19 oktober 2009)
NOG EEN TAIFOEN! De vorige taifoen, die nog even op zijn stappen terugkwam, is nog maar enkele dagen het land uit of een nieuwe met de naam Lupit, hier Ramil genaamd, kondigt zich aan. Opnieuw is noord Luzon in het te verwachten traject van het onheil die er zo rond woensdag, donderdag zal aankomen. Het juiste tijdstip is onvoorspelbaar want de taifoen wijzigt soms zijn koers, snelheid of draait soms een rondje. Tijdens de vorige taifoen en tot op heden, want er komt nog steeds (regen)water toegevloeid, heeft men het water van de vijf hydro-elektrische stuwdammen versneld laten wegstromen omdat men vreesde voor een alles wegvagende dambreuk. Het wegstromen heeft tot gevolg dat in de achtergelegen valleien de hele rijstproductie is weggevaagd. Het gaat om honderdduizenden tonnen! Om deze maal toch de taifoen eens voor te zijn heeft men nu reeds, wijselijkheidshalve onbederfelijke en vitaminerijke noodvoeding en hulpmaterialen op de risicoplaatsen gebracht. Zo kan veel vlugger worden geanticipeerd, zelfs als de wegen en bruggen onklaar zijn. Hopelijk wijkt hij verder af naar het noorden. Dan blijft het land gespaard. Zoals gewoonlijk zullen we er hier op Mindanao weinig last van hebben. Wat meer regenvlagen en wind, en dat is het. (Dipolog, maandag 19 oktober 2009)
BIJ DE PEDIATER. Onze Daryl Dave mocht nog eens bij de pediater voor een vaccinatie. Hij heeft er in zijn jonge leventje al heel wat gehad. Niet dat alle kinderen dit mogen ervaren want er is een duidelijk verschil tussen de kinderen van gewone mensen en de kinderen van degenen die het zich kunnen permitteren. De vaccinaties van Sanofi Pasteur of GSK uit ons eigen Belgische Rixensart kosten tussen de 1500 en de 4500 Php. en dat zijn Europese prijzen. Maar wij worden geacht dit extended program financieel wel aan te kunnen. Na de inenting vertelde de pediater me vooral niet te vergeten, om precies op DDs tweede verjaardag, zijn lengte in cm. te meten. Als we dat dan met 2 vermenigvuldigen dan kennen we precies zijn gestalte bij zijn volgroeidheid. t Is maar dat je het weet En DD zal ne groten worden want hij krijgt groeivitaminen. Dit zijn vitaminen waaraan Taurine en CGF (Chlorella Growth Factor) is aan toegevoegd. Op de kleurrijke verpakking van Cherifer zie je een stoer basketbalspelend jongetje met daarboven de slogan Height is Might. Eens zien wat we daarvan mogen geloven (Dipolog, dinsdag 20 oktober 2009) WELKOM, MABUHAY! Rond deze tijd start in Manila in de internationale luchthaven de officiële verwelkoming van de Filippijnse regering aan de ontelbare OFWs (Overseas Foreign Workers) die met de kerstperiode even terug naar het vaderland komen afgezakt. Met een live bandje die traditionele muziek speelt en een paar in traditionele kledij uitgedosten wensen zij de thuiskomers Mabuhay! (Welkom!) Deze Pamaskong Handog, door sommigen ook wel eens (verkeerdelijk) Pasalubong genoemd is een traditie geworden omdat de regering deze kostwinners als een erg belangrijke bron van buitenlandse valuta ziet en als moderne helden beschouwt. En inderdaad, dat zijn ze ook! Want meestal is het voor die werkers een uiterst moeilijke situatie om voor hun gezin de kost te verdienen, ver van huis, ver van echtgenoot of echtgenote en ver van kinderen. Sommigen komen slechts om de twee jaar naar huis want hele families samen met de gastarbeider laten overkomen zoals bij ons in West-Europa gebruikelijk was en is, is in de moslimlanden ongehoord en onmogelijk. Er gebeuren dus gedurende hun afwezigheid vaak ingrijpende en dramatische veranderingen, ook in de gezinssituatie. Het spreekwoord Uit het oog, uit het hart dekt hier de lading. Een ontrouwe partner, de geboorte van een bastaardkind of vaststellen dat je zuurverdiende centen naar heel andere doelen gaan dan je had verwacht en afgesproken, het kan allemaal en het blijft menselijk. (Dipolog, woensdag 21 oktober 2009)
WERKEN IN HET BUITENLAND. Niettegenstaande de economische crisis blijven de Filippijnse werkers zeer in trek. Talloze, al of niet bonafide werkagentschappen bieden jobs aan als huishoudelijke helpers, koks, hulpkoks, babysitters, snijders en naaisters, privéleraars, oppassers voor ouderlingen, verkoopsters, secretaressen, serveersters en schoonmaaksters. De beste en meest ernstige agentschappen houden een infosessie en, vermits het de werkgever is die alles betaalt, zijn er geen kosten voor de werkwillige. Anders gaat het bij de malafide bureautjes. Daar betaalt de werkzoekende zich blauw aan training, seminars, plaatsingsvergoeding, paspoort en medisch onderzoek. Dat geld wordt veelal door de familie opgehoest ten koste van vele offers en zware leningen. En voor zover je dan misschien wel eens werk krijgt is er ook nog een loonsafstand! Ook degenen die dan uiteindelijk ook werk hebben, ondervinden veel kommer en kwel. Vooral in de moslimlanden is het vaak erbarmelijk. Met uitzondering van Qatar, waar het staatshoofd zelf de Filippijnse en andere buitenlandse werkers onder zijn bescherming neemt, zijn de toestanden vaak schrijnend. Onderbetaald, of helemaal niet betaald worden, onmenselijke lange werkdagen, zware arbeidstaken, verkrachtingen, gevangenzettingen, het komt allemaal nog veel te vaak voor. De regering bemiddelt waar het kan, maar het is vaak dweilen met de kraan open ook al omdat de doorsnee Filippijn onmondig is en veel te lang laat begaan. De schrik om het werk te verliezen of te worden gedeporteerd zit er diep in. En thuis zit men nog met een berg schulden die moeten worden afbetaald (Dipolog, woensdag 21 oktober 2009) GOEDE STRAATVERLICHTING. Het is algemeen geweten dat ons eigen landje zowat het enige is die bij nacht makkelijk vanuit de ruimte kan worden waargenomen. Onze excessieve straatverlichting ligt er aan de oorsprong van. Maar ons land zou wel eens de loef kunnen worden afgestoken uit totaal onverwachte hoek. Uit een ontwikkelingsland, een bananenrepubliek nog wel! Men is er in Dipolog alvast mee begonnen. De nieuwe betonbaan vanuit het centrum naar de luchthaven heeft niet het gebruikelijke één, maar twee verlichtingscircuits. Bij het leggen van de betonbaan, die grotendeels door schaars- of onbewoond gebied gaat, had de stad Dipolog ook over de ganse lengte eenvoudige, zelfgemaakte verlichtingspalen met armaturen voorzien, daarin spaarlampen. Simpel maar efficiënt. Ik vertelde al in een vorig stukje dat het stadsbestuur en het provinciebestuur niet elkaars beste maatjes zijn. Een van de uitwassen van die politieke stroefheid is dat nu ook het provinciebestuur een verlichtingscircuit met wat hogere lampposten op die landelijke baan heeft aangebracht. Wanneer de baan bij nacht toch al goed verlicht was baadt de weg nu, met het extra circuit in een zee van licht. Politieke verspilling van fondsen, of hoe noem je zoiets? (Dipolog, donderdag 22 oktober 2009) NATURIST RESORT. We keken nog eens uit voor een nabije vakantiebestemming voor enkele dagen en vonden viavia, in Cebu het Tubod Flowing Waters Resort. Dat is een familiegeoriënteerd verblijf op zon 40 minuten rijden van Cebu en 25 minuten van de stad Talisay in de plaats Upper Pakigne, Tubod, Minglanilla. We ontdekten meer gegevens op het internet. Daaruit blijkt dat het een rustig gelegen bergresort is met vier zwembaden waaronder ook een peuterbad. Deze baden worden gevoed door bronnen en bergriviertjes met koel zoet water, Tubod betekent koele bron, en dat verkiezen wij af en toe boven zout zeewater. Trouwens, met een taifoen, weliswaar, op verre afstand kunnen de golven toch nog net iets te onstuimig zijn voor de nu anderhalf jaar oude Daryl Dave. Nog steeds volgens www.cebuspring.com zijn er een drie kamers voorzien voor twee personen, vijf voor vier en vijf voor twaalf personen, allen voorzien van airco en dit aan een schappelijke prijs. We zagen ook dat dit resort onder de noemer van naturist resorts was geklasseerd. Zou men hier in dit preutse en katholiek doordrongen land aan naaktrecreatie doen? Breeddenkend als we zijn; voor ons niet gelaten. Toch even checken. Eden telefoneerde om meer inlichtingen en vroeg ook even door of het een naturistisch verblijf was. Antwoord van de bediende; Jazeker, mevrouw, want het complex beschikt over vier natuurlijk gevoede zwembaden. We zullen voor alle zekerheid onze badpakken toch maar meenemen (Dipolog, vrijdag 23 oktober 2009) DE LEPTOSPIROSE ZET DOOR. In een vorig artikel schreef ik over een potentiële doorbraak van leptospirose in de door de overstroming getroffen gebieden vooral in en rond Manila. Deze vermoedens werden bewaarheid. Tot op heden zijn 1963 gevallen bekend waarvan 148 met dodelijke afloop. Reden genoeg om internationale hulp aan te vragen. De Wereld Gezondheid Organisatie (WHO) zond meteen een driekoppig team ter plaatse om de toestand te evalueren en op de gebeurtenissen te kunnen anticiperen. Het lokale WHO bureau in Manila bestelde meteen kits die een vlugge diagnose mogelijk maken. Het constateerde ook dat de hospitalen overbevolkt zijn en dat soms delen van de hospitaalfaciliteiten door de watersnood onbruikbaar zijn. Ook heelwat medicamenten zijn door het plots wassende water onbruikbaar geworden. In de overstroomde gebieden wonen nog steeds 1,28 miljoen mensen die samen met de bewoners van de randgebieden in totaal 1,7 miljoen hoge risicos lopen op leptospirose. De WHO schat de kans op besmetting op zon 3800 gevallen. Het Filippijnse departement voor gezondheid verzocht eerder zon 1,3 miljoen bewoners om antibiotica te nemen als voorzorgsmaatregel tegen de ziekte. (Dipolog, vrijdag 23 oktober 2009) DE KORTSTE WEG. De nieuwe betonbaan die het centrum van Dipolog met de luchthaven verbindt is veruit de kortste weg om vanuit het centrum tot bij ons te geraken. Via de oude weg is de afstand meer dan dubbel zolang en heb je, wegens de vele zijbanen en het afslaan van de voertuigen daar, minstens een driedubbele rijtijd. Nu zou je verwachten dat de tricycledrivers gretig van die innovatie zouden gebruik maken. Niets is minder waar! Zowel de door de wol geverfden, met ingebrande rijpatronen, als de die jonge, moderne generatie rijdt meestal de oude lange weg. Eerst dacht ik nog er de schuld van te zijn omdat ik wel mijn bestemming maar niet de straat opgaf. Ik dus geprobeerd met heel nadrukkelijk Airport Road te vermelden in de hoop dat ze het licht zouden ontvangen. Tevergeefs! Ook probeerde ik met erbij te vertellen dat het dichterbij is via deze Airport Road. Boter aan de galg. Om het leuk te houden durven we bij het nemen van een trike, wel eens gokken, welke weg hij zal berijden. Zeven kansen op tien neemt de halsstarrige driver de goede, oude weg! Aan veranderingen heeft onze Juan de la Cruz een boertje dood. (Dipolog, vrijdag 23 oktober 2009)
AAN DE TAIFOEN ONTSNAPT. De derde taifoen op rij in minder dan één maand heeft er vermoedelijk de brui aan gegeven. Nu de autoriteiten na de twee vorige op alles waren voorbereid blijken alle inspanningen een maat voor niks. Des te beter natuurlijk, niemand zit hier op nog een ramp te wachten. De taifoen die eerst tergend traag op het noorden van Luzon koers zette, nam na enkele dagen een bocht van 90° en gaat nu, nog trager, naar het Aziatisch vasteland. Hij is inmiddels ook afgezwakt tot een tropische storm met deze namiddag het centrum op zon 105 Km. van Appari in Cagayan. Men verwacht dat hij morgennamiddag op 115 Km. afstand van Appari zal zijn en maandagnamiddag zelfs op 140 Km. afstand. Traag maar zeker lijkt zijn motto te zijn. Waar hij uiteindelijk aan land zal komen is koffiedik kijken. Deze cyclonen zijn erg onvoorspelbaar. Ondertussen voelt Appari en ruime omgeving zijn volle furie. (Dipolog, zaterdag 24 oktober 2009)
EEN FILIPPIJNSE KERSTSFEER. Al verschillende weken zijn de handelszaken, van de grootste supermarkt tot het schamelste winkeltje met anderhalve meter verkoopsoppervlakte, versierd met kerstattributen. Weinig kerststallen weliswaar, dat is hier merkwaardig genoeg in dit nochtans extreemdiepgelovige land, veel minder gebruikelijk dan bij ons. Wel ten overvloede aanwezig zijn blinkende guirlandes in rood, groen en goudkleur van aluminiumfolie en flitsende lichtkransen van tientallen, honderden kleurrijke minilichtjes. Ook al sinds enkele weken schalt en bralt kerstmuziek allerhande door allerlei luidsprekers groot en klein, maar vooral groot, en door elkaar heen. Een kerstkakofonie dus. Nu op minder dan twee maanden van kerst wordt het grote offensief ingezet, want wie binnen enkele weken nog zijn versieringen moet aanschaffen is een armoedige sukkel! De grote vrije wandelgangen en vrije oppervlaktes van de koopcentra worden grotendeels ingenomen door een gelegenheidsverkoop voor kerst. Een soort kerstmarkt dus. Ook daar de obligate glitterslingers, muziekdoosjes en bollen, voornamelijk van Chinese makelij. Om de Amerikaanse invloed te exposeren zijn er ook spandoeken en posters verkrijgbaar met daarop Santa Claus, de kerstman dus, en Merry Christmas. Af en toe vind je een poster van de jonge Heilige Familie. De beter gegoeden, met meer geld en woonruimte, schaffen zich natuurlijk een imitatiekerstboom aan. Deze kunstbomen meten van 75 cm tot 2m50 en kosten, voor de simpele boompjes 120 Php. tot 6 a 7500 Php. voor de grote luxe exemplaren versierd met echte sparappels. En dat is meer dan 100! Tussen al dat kerstbomengedoe, leden van het Filippijnse leger in camouflagepak gestoken compleet met gevechtsbottines en tot de tanden bewapend. Niet alleen met de gebruikelijke AP 15 of AP 16 geweer, het Vietnamwapen bij uitstek, maar ook nog voorzien van een handzaam pistool. Hopelijk wordt het een vredige Kerst (Dipolog, maandag 26 oktober 2009) DRUGACTIEVE BURGEMEESTERS. Er zijn 120 stadsburgemeesters en 1514 gemeenteburgemeesters in dit land. Daarvan staan er 14 op de veel grotere verdachtenlijst van de DDB, de Dangerous Drugs Board. Dit is een comité die de drugshandelingen, hun daders, en de daarvan verdachten, in het oog houdt en de tips registreert van waakzame burgers. De DDB weigert namen te noemen maar onder de eerder reeds betrapten was de voormalige burgemeester van Panukulan, in Quezon. Deze zit nu een levenslange gevangenisstraf uit voor het in 2001 vervoeren van zon 503 Kg. shabu, verpakt in 10 zakken met elk 500 pakken. Hij deed dit in de gemeentelijke ambulance. Kwestie van niet op te vallen De DDB schatte eerder dat er zon 6,7 miljoen druggebruikers zijn in de Filippijnen, maar dat was gebaseerd op een gebrekkige schattingsmethode en het echte cijfer is veel hoger. Zij zullen eerlang een meer wetenschappelijk gefundeerde ramingmethode gebruiken. Meestal wordt het relatief goedkope shabu (methamfetamine waterstofchloride) gebruikt, voornamelijk in de armste regionen zoals Mindanao. Een rapport van de Verenigde Naties van 2008 meldt dat in de Filippijnen de hoogste verspreiding van shabu is met zomaar eventjes 6% van de populatie als gebruiker! Voor de allerarmsten, ondermeer in de sloppen van Manila en voor de straatkinderen, is dat ook nog onbetaalbaar, zij snuiven door middel van een plastic zak Rugby, een lijmmerk met vluchtige solventen. De Filippijnen is een erg gegeerd land en toevluchtsoord voor het vervaardigen en doorvoeren van drugs, dankzij zijn grillige, ongecontroleerde en schaarsbewoonde kustlijn op de meer dan 7000 eilanden en eilandjes. De chemicaliën voor de shabuvervaardiging komen uit illegaal binnen uit China, India en Thailand. Nadien wordt de shabu uitgevoerd naar Australië, Canada, China, Japan, Maleisië en Zuid-Korea. Relatief kleine hoeveelheden bereiken de US. waaronder Guam en Saipan. Benevens de alomtegenwoordige shabu, produceert men ook nog marihuana. (Dipolog, maandag 26 oktober 2009)
I LAB YOU. Voor een goed begrip; dit is niet het brabbeltaaltje van onze Daryl Dave. DD heeft wel een tijdje geaarzeld om te beginnen spreken. Maar wat wil je? Er wordt zowel Engels, als Visayan, als Nederlands tegen hem gesproken. Begrijpelijk dat je dan in eerste instantie wat aarzelt. Maar hij haalt zienderogen zijn taalachterstand in. Neeneen, het taaltje in de aanhef van dit artikeltje is een soort Taglish. Tagalog Engels dus, of beter Engels op zijn Tagalogs geschreven. Ik las het op de achterzijde van een oude, aftandse bus. Probeer het nog eens. Ik weet zeker dat je dan zult begrijpen wat er op die bus in koeien van letters geschreven stond (Dipolog, maandag 26 oktober 2009)
BROMFIETS TE KOOP. Met zoveel rondrijdende tricycles en single motors is het eigenlijk verbazend dat er slechts sporadisch occasies worden aangeboden. De uitleg ligt voor de hand. Vrijwel niemand neemt het risico om zon ding tweedehands van een onbekende aan te kopen. De meeste brommers hebben immers een lange staat van dienst achter de rug, gebruikt als single motor of, nog vaak erger, verbonden aan een zijspan als tricycle. Deze motoren worden, bij financiële nood, eerst verschillende keren verkocht aan familieleden en bekenden en zijn, als ze dan na zoveel eigenaars aan vreemde particulier worden aangeboden tot op de draad versleten. De argeloze koper wordt 8 à 12 000 Php. lichter. Als je ziet hoe motoren hier worden afgebeuld, dan begrijp je ten volle de uitdrukking tot op de draad. Op een bromfiets geschikt voor 2 personen, kruipen hier algauw 4 tot 6-7 Filippijnen, kinderen inclusief! Op een trike wordt het nog leuker; daar passen soms wel 10-12 personen in, op en aan. Nu zijn die Honda en Kawasakimotoren wel sterk, maar ook een Japanner heeft zijn limieten. Je ziet dus regelmatig van die dingen langs de weg staan met een panne. De transmissieketting, de vering, de remmen, het moet er allemaal aan geloven. De remmen zijn trouwens een apart hoofdstuk. Natuurlijk zijn die remmen niet gemaakt om benevens een verdubbeld maximum passagiersgewicht ook nog eens het zowat 50 kg. zware ongeremde zijspan te weerstaan. Het resultaat is dus dat de reële remafstand zowat het dubbele wordt van de normale. In acht genomen dat de remmen een beetje goed werken natuurlijk. En de realiteit is soms wel eens anders. Op de grote baan rijden tricycles zon 40 Km/u, in de stad zon 20 Km/u. Maar zelfs daar aan 20 hebben ze zon 40 meter nodig om tot volledige stilstand te komen. Bij het remmen hoor je wel geschuur en geknars, doch het vaart minderen is een ander paar mouwen. Laat staan stilstaan. Pas na ettelijke meters zie je het remeffect. Gelukkig remt de voorganger insgelijks (Dipolog, dinsdag 27 oktober 2009)
ERAP OPNIEUW PRESIDENTSKANDIDAAT. Met de presidentsverkiezingen van medio 2010 in het vooruitzicht heeft Joseph Estrada, alias Erap, zich opnieuw kandidaat gesteld. Erap is een voormalige filmacteur, die zich profileerde als een harde jongen. Hij was een drank- gok- en vrouwverslaafde zowel met zijn acteren in tweederangs klop- en schietfilms als in het echte leven. Hij was daardoor bij de eenvoudige Filippijn zeer geliefd. Zij vereenzelvigden zich met hem en hij werd destijds door die grote massa uit de lagere klassen van de bevolking tot hun president gekozen. In 1987 werd hij tot senator verkozen en in 1992 tot vicepresident ondanks zijn liederlijk leven, tot groot ongenoegen van de machtige Katholieke kerk en van de zakenwereld. Erap, die nauwelijks Engels spreekt, geeft grif toe dat hij de vader is van verschillende kinderen bij verschillende vrouwen. Hij hield jarenlang de geruchtenmolen draaiende en grappenmakers maakten talloze jokes over hem. Er verschenen zelfs tekenstrips en cartoons over zijn vermeende stommiteiten! Tijdens zijn aanstelling in 1998 wilde hij het grootste optreden van zijn leven geven, maar nog voor de ambtstermijn voor de helft was verstreken werd hij beschuldigd van corruptie en plundering. Hij werd veroordeeld tot zes jaar gevangenisstraf en afgezet. Vicepresident Gloria Macapagal Arroyo, volgde hem op en is tot op heden de huidige presidente. Erap wil een tweede en laatste kans. Het laatste optreden van zijn leven, zoals hijzelf zegt. De stem van het volk is de stem van God, zei hij nog, en de kiezers zijn de uiteindelijke rechter. (Dipolog, woensdag 28 oktober 2009)
EN ONDERTUSSEN Ondertussen gaat het leven hier zijn gewone gang. Maandag werd in Manila een 50 jarige manager van een SM winkelcentrum in Bacoor in volle dag op straat doodgeschoten door een duo vanop een motorfiets. Blijkbaar een afrekening. Ook op maandagmorgen schoot een 10-jarige jongen zijn 4 jaar oude zus dood nabij Iloilo. De ouders waren uit werken en zij waren alleen thuis. De jongen zocht een balpen in een tas. In plaats daarvan vond hij een zelfgemaakt wapen. Denkend dat het speelgoed was richtte hij het op zijn zusje en haalde de trekker over. Het wapen was ook nog geladen. Zus werd geraakt en overleed bij de overbrenging naar het hospitaal. Dinsdagmorgen beefde de kathedraal van Onze Lieve Vrouw van de Berg Carmel in Jolo, op het eilandje Jolo in Sulu, Sulu-archipel, West Mindanao. Er werd een M72 granaat op afgevuurd door motorrijders. Er waren geen gewonden maar er vlogen wel vier glasramen aan diggelen en het zaaide onrust in de buurt. Men vermoedt dat Abu Sayaf achter de aanslagen zit ook al omdat net achter de kathedraal ook een marinedetachement is gelegerd. Het is overigens reeds de vierde maal in de afgelopen jaren dat de kathedraal het doelwit is. Nog meer beving op dezelfde dinsdagmorgen, in Coronadal City, Zuid Cotabato, Zuid Mindanao. Daar was er een aardbeving van tektonische origine, met 5.3 op de schaal van Richter. Er zijn geen doden of gewonden, noch is er stoffelijke schade gemeld. Phivolcs, het Filippijnse Instituut voor Vulkanologie en Seismologie, verwacht wel nog naschokken en binnenlopende schaderapporten. Met de ontvoerders van de 79-jarige Ierse priester Michael Sinott uit Pagadian zijn onderhandelingen begonnen. De medische toestand van de religieuze is zorgwekkend. (Zie DL29) We zijn nog maar halfweg in de week en er staat ons dus klaarblijkelijk nog wel een en ander te wachten. Waar we al vrijwel zeker van zijn is dat er zo rond vrijdag, zaterdag een nieuwe cycloon, Mirinae (hier; Santi), op de Filippijnen landval zal maken. Men vermoedt op de Oostelijke Visayas, Samar en Leyte, maar het kan volgens mij evengoed weer op Luzon zijn. En we verwachten er nog een viertal voor het jaareinde (Dipolog, woensdag 28 oktober 2009)
DE WEEK VAN , DE MAAND VAN . Veel meer dan bij ons worden bepaalde zaken met een week van of maand van in de kijker geplaatst. Dat betekent dus dat veel van die gedenkperiodes elkaar overlappen en/of in elkaar overgaan. Momenteel staat de maand oktober in het teken van Kinderen, gelukkig en gezond. Dat is wel nodig in een land met een zon overpopulatie. Maar het is tevens de Maand van het Welzijn van de Comsument, en de Week van de Bewustheid voor Veilig Vlees. Het was ook op 15 oktober de Internationale Dag van de Landelijke Vrouwen. Vorige maand nog was het de Maand van de Senioren, de Maand van de Nationale Statistieken, en zelfs de Maand van het Bewustzijn voor Elektriciteit. Dit laatste waarschijnlijk om elektrocutie of toch minstens elektraschokken te vermijden Je ziet, er is hier altijd wel wat te vieren, te gedenken of te beleven (Dipolog, donderdag 29 oktober 2009)
EEN NIEUW AFVOERKANAAL. Eergisteren gaf president Arroyo groen licht voor de bouw van een nieuw afvoerkanaal die Laguna de Bay met de baai van Manila zal verbinden. Dit is slechts één van de diverse raadgevingen die de notoire architect en stadsurbanist Felino Palafox gaf. Men zal op zijn raad ook meteen zandzakken en vlottende voetgangersbruggetjes aanbrengen om de acute nood van de bevolking aan het water te lenigen. Na het plaatsen van de zandzakken kan men op heelwat locaties het water wegpompen. Palafox zei dat de huidige regering niets te verwijten valt voor het onheil. De vorige regeringen hebben de plannen van de jaren 70, die werden gefinancierd door de Wereldbank, slecht deels verwezenlijkt. Enkel het Mangahang afvoerkanaal in Marikina bleef op de tekentafel en ondermeer het Parañaque afvoerkanaal verdween in de schuif, met alle gevolgen zoals overstroming en congestie vandien. Het is zoals een toilet zonder waterspoeling, zei hij. Palafox was destijds door de Wereldbank aangesteld als expert en beweert, mocht het Parañaque afvoerkanaal zijn gebouwd, in het slechts denkbare scenario, Manila slechts 20 dagen zou zijn overstroomd. Nu zal dat minstens 65 dagen zijn. Origineel was het Parañaque afvoerkanaal zon 8 kilometer lang. Om zoveel mogelijk bebouwde percelen en onteigeningen daarvan te vermijden wil men ondermeer langs de afsluiting van de runway van de luchthaven gaan. Palafox is daar niet gelukkig mee, want dat verlengt de waterweg onnodig. De beroemde urbanist zei ook dat de verzilting en het bouwen door middel van palen op de uiterwaarden van de Pasigrivier moest worden tegengegaan. Niet alleen de stedelijke armen maar ook de stadsrijken bouwen gretig op de Pasigoevers, deze laatsten middels palen, en beletten alzo een natuurlijke doorstroom van het water van de lagune naar de zee. Mw. Arroyo gaf reeds opdracht om die hinderende overbouwende constructies te verwijderen. Zij gaf het goede voorbeeld; deze van haar eigen Malacañang zijn reeds verwijderd. Met die zandzakjes hadden ze beter hun licht opgestoken bij ons, want wij zijn toch bij uitstek het land met een lange ervaring, en alom geroemd, wat betreft vaderlanderkes? (Dipolog, donderdag, 29 oktober 2009) JUETENG. Filippijnen gokken graag. Daarom ook de bloei van talloze casinos in vele steden. Maar dat casinogedoe is geen spek voor de bek van Juan de la Cruz. De gewone Filippijn speelt veelal op de lotto maar is er ook nog een ander gokspel waaraan hij verslaafd is. Daar waar de lotto, zoals bij ons, door de overheid wordt geregeld en gecontroleerd, is het met jueteng een ander paar mouwen; het is zelfs illegaal. Jueteng komt oorspronkelijk uit China en is hier wijdverbreid, voornamelijk in Luzon. In de Visayas en Mindanao is het veel minder populair. Het wordt dagelijks gespeeld met 37, soms 38 houten nummers, zoals bij bingo, en is het gokspel van de kleine man. Voor een inzet gaande van 100 Php tot slechts 0,25 Php worden twee nummers gekozen, en dan maar hopen wat men trekt De dagelijkse inzetten worden op 50 miljoen Php. geraamd. Bij het inzetten op een spel met 37 is er theoretisch één kans op 1369 dat je wint. Normaal wordt dan 800 Php. uitbetaald maar soms betaalt men slechts 700 of zelfs maar 400 Php. uit. Jueteng kwam in enkele jaren geleden in de algemene openbaarheid omdat de afgezette president Estrada werd beschuldigd van het ontvangen van vele miljoenen steekpenningen waaronder ook heelwat van de gokbonzen. Ook familieleden van de huidige presidente Gloria Macapagal Arroyo werden in juni 2005 van dezelfde feiten beschuldigd. (Dipolog, vrijdag 30 oktober 2009)
EN DAAR IS MIRINAE!
Taifoen in de buurt
De taifoen Mirinae, (hier Santi) waarvan ik sprak in de vorige aflevering, heeft landval gemaakt. Niet in de Visayas, zoals Pagasa suggereerde maar zoals ik al vermoedde op het grootste eiland Luzon. Zoals gewoonlijk kreeg ik de erg precieze waarschuwingen, met om de zes uur de updates, van de Britse TSR Tropical Storm Alert waarop ik mij destijds gratis registreerde. Even na middernacht kwam hij aan land in Infanta, provincie Quezon met windsnelheden tot 150 Km/u. en zelfs rukken tot 185! Een hogedrukgebied in China doet Santi licht afbuigen richting Manila waar de bevolking nog steeds lijdt onder gevolgen van de vorige taifoen.
Naweeen van een taifoen
In Bicol en de provincie Quezon zijn er al stroompannes wegens afgeknapte hoogspanningslijnen. Ook de reizigers die bij duizenden naar de diverse begraafplaatsen wilden trekken om hun doden te eren op Allerheiligen vinden hinder. Zowat 7000 onder hen die de boot wilden nemen strandden in diverse ferryhavens op een uitvaarverbod van de Filippijnse kustwacht. De Filippijnse autoriteiten zijn, anders dan voordien, nu wel goed voorbereid op de calamiteiten; zij stuurden reeds 70 vrachtwagens met hulpgoederen en materialen naar diverse posities. Ook deden zij reeds preventieve volksevacuaties op de vermoedelijke plaatsen van onheil. Toch merkwaardig. Dit land kent al jarenlang dergelijke calamiteiten en nu pas begint men voorzorgsmaatregelen te treffen. Zouden de verkiezingen van 2010 er iets mee te maken hebben? (Dipolog, zaterdag 31 oktober 2009) WANDELEN IN DE MORGEN. Ik bracht Eden deze morgen al om halfzes naar City Light, zo heet hier de busterminal. Zij vertrok even later naar Tampilisan om wat fotos te nemen op de verjaardag van haar nichtje Yuki, want zij hebben geen camera. Deze late namiddag komt ze al terug en ondertussen zou Richard en ik op DD passen. Ik besloot de kleine 5 km naar huis te wandelen want het was nog lekker fris omdat het pas kwart voor zes was. Ik stapte eerst langs de lange zeeboulevard, dan via restaurant Mothers Best en Seafoods Restaurant richting vissershaven.
Op de boulevard
In het visserskwartier zat een vrouw op de stoep haar baby borstvoeding te geven. Er liepen enkele mannen met een stukje zeep op straat enkel gekleed in natte onderbroek. Verderop stond er een aan de gemeenschappelijke waterpomp zich te wassen en een ander tegen een muurtje te plassen. De meeste woninkjes daar, barakjes eigenlijk, hebben geen lopend water, laat staan, eigen sanitair. Men moet dus letterlijk naar de pomp lopen om zich te wassen, de was te slaan of om drinkwater te pompen in de zwarte plastieken jerrycans. Ik sloeg linksaf, richting luchthaven via de nieuwe weg met zijn twee Baileybruggen. Aan de zijkant van de brugberm was een man doende met een breekijzer om de grond open te breken en de grootste keien eruit te halen. Hij plantte gabi, een groentesoort. Het was niet meteen het meest vruchtbare lapje grond van Dipolog maar het was wel het dichtst bij zijn schamel hutje gelegen, en dat was ook al heelwat waard. Op de eerste Baileybrug zat, tussen de metalen constructie bengelend, een knaap te vissen. Hij liet een nylon draadje met aas in het vier meter lagere rivier bengelen, en maar hopen... Op weg naar de tweede brug, tussen de visvijvers en de nipaplanten, begroette ik een man, op zijn schouder een dikke bamboe met daaraan bengelend acht bamboe krabbenfuiken. Het viel het mij op dat zowel op de eerste als op de tweede brug iedere rijder bijzonder traag de brug opreed. De ochtenddauw had het metalen wegdek vochtig gemaakt en voordien waren er al heelwat onvoorzichtige rijders daardoor ten val gekomen, zodoende. Ik zag onze luchthaven even voor halfzeven. Nog een dikke vijf minuten doorstappen op de nieuw geasfalteerde Airport Road en ons koel appartementje was bereikt. Tricycledrivers zijn toch een ras apart. Ik deed het traject busterminal appartement via de nieuwe weg te voet in zowat 45 minuten. Want slechts 5 km lang. Zij nemen liever de andere, oude weg, meer dan het dubbele in afstand en doen er, mede door het verkeer, een dikke 20 minuten over (Dipolog, zondag 1 november 2009) ONTSNAPT AAN HET ERGSTE. De taifoen Mirinae heeft het land verlaten en liet, benevens heelwat overstroomde gebieden, waaronder 20 gemeenten in Laguna, en diverse stormschades door winden tot 185 Km/u, slechts een tiental dodelijke slachtoffers achter. Dit laatste komt ongetwijfeld ook door de preventieve ontruiming van 115 000 mensen die zich op de route van de storm bevonden. Onder de slachtoffers, een vader die met zijn twee kinderen met hutje en al werd weggespoeld door het wassende water van de beek waaraan hij woonde in Muntinlupa City. De kinderen zijn gered. De vader verdronk. Benevens talrijke afgeknapte bomen en elektriciteitspalen zijn er vier bruggen ingestort ten zuiden van Manila. Voor de komst van Mirinae verwachtte men al dat de door de vorige taifoen onder water gezette gebieden met meer dan 1 miljoen mensen, dit tot zeker na Nieuwjaar zouden blijven. Nu heeft Santi er minstens nog een paar weken verlenging aan toegevoegd en 87 000 mensen blijven opeengepakt in diverse opvangcentra. Met verminderde windkracht is Santi nu boven de Zuid-Chinese zee. Manila en omstreken kan dus weer opgelucht ademhalen en zich concentreren op de dodenherdenking van Allerheiligen en Allerzielen. Toch heeft de natuur gezorgd voor nog wat bijkomend onheil, alsof het hier nog niet erg genoeg was. Zaterdagmorgen om 8u07 beefde, volgens de Amerikaanse geologische dienst, de aarde in Centraal Luzon met een kracht van 4.9 op de richterschaal. Het epicentrum lag op 40 Km noordwest van Olongapo City, Zambales en op 60 Km. westzuidwest van Angeles City in Pampanga. Dat is op 115 Km westnoordwest van Manila. Er zijn tot op heden geen slachtoffers of schadegevallen bekend. (Dipolog, zondag 1 november 2009) BISSCHOP KEURT HALLOWEEN AF. Joel Babylon, een oudere Rooms-katholieke bisschop uit Masbate, keurt de gewoonte om zich te met Halloween te verkleden af. Dat ouderen dit doen, tot daar aan toe, zei hij, maar dat Amerikaanse commerciële gedoe met maskers en toestanden van trick or treat doet geen goed aan de kinderen met al dat bange gedoe. Het schept een klimaat van angst en trivialiseert de dingen van het kwade in de wereld en laat occulte praktijken binnensluipen. We leren onze kinderen de verkeerde waarden aan. We zouden ons moeten focussen op de echte, positieve betekenis van Allerheiligen en Allerzielen, zei hij nog. Allerheiligen wordt door de Rooms-katholieken normaal gevierd op 1 november om alle heiligen, gekende en ongekende, te eren. In de Filippijnen wordt dit nogal eens verward met de herdenking van Allerzielen 2 november. Het feest van alle zielen, de herdenking van alle heengegane gelovigen, is gebaseerd op de doctrine dat de zielen van deze gelovigen nog niet volledig gezuiverd zijn van de gepleegde doodzonden en kunnen naar de hemel worden geholpen door gebed en het opdragen van missen. (Dipolog, zondag 1 november 2009)
WAPENAMNESTIE VOORBIJ. De wapenamnestie voor illegale of niet-geregistreerde wapens ingesteld door de regering van 1 tot 31 oktober is afgelopen. Men wou geen verlenging instellen. Aangezien 31 oktober op een zaterdag viel kregen de politieburelen de opdracht om de ganse dag open te blijven om de aangevers te ontvangen. Deze actie was voornamelijk ingegeven om het electoraal geweld in het vooruitzicht van de presidentsverkiezingen in mei 2010 te minimaliseren. Men schat dat er zon 1,1 miljoen ongeregistreerde wapens zijn waarvan ook een deel in criminele handen. Van meer dan 500 000 wapens zijn de tweejaarlijks te hernieuwen vergunningen vervallen. Van 1 juli tot 30 september registreerde de politie reeds 119 129 wapens van dreiggroepen, criminele elementen, wapenbezitters zonder vergunning en delinquente wapenbezitters met vergunning. Dat is een stuk meer dan de 99 925 die waren vooropgesteld in de 3 % maandelijkse reductie. Vanaf nu zal de politie intensief op zoek gaan naar overtreders. Ook is een budget voorzien van 5 miljoen Php. om de tipgevers te belonen die illegale bezitters kunnen aanwijzen. (Dipolog, zondag 1 november 2009)
DODENHERDENKING IN HET WATER. Zaterdag waren er slechts enkelen die hevige stormwind en intensieve stortbuien trotseerden om naar de begraafplaats van hun dierbaren te gaan. Zondag echter, van zohaast het onheil van de taifoen was geweken spoedden zich miljoenen Filippijnen naar de begraafplaatsen om hun doden te herdenken. Ook de duizenden reizigers van de ferrys die door de kustwacht uitvaarverbod kregen, konden hun reis aanvangen of verderzetten. De dodenherdenking zoals dat hier vroeger gebeurde is vrijwel volledig verdwenen. Toen gingen hele gezinnen naar het graf van de betreurde overledenen, plaatsten er kaarsen of lantarentjes als verlichting, en deden een nachtelijke dodenwake. Men bracht ook drank en voedsel mee, of men kookte zelfs aan het graf. Het was een gemoedelijke culinaire bedoening met veel animo waarbij de herinnering aan de overledene werd opgehaald en levendig gehouden. Voor de overledene werd eveneens wat bereid voedsel achtergelaten. Tot groot jolijt van de straathonden of van de latere bezoekers De dodenherdenking wordt nu meestal gedaan op onze gekende manier. Men gaat naar het graf met een bloemstukje, en vaak ook kaarsen. Daar wordt dan even gebeden en, is er een altaar in de buurt , dan worden de kaarsen daar ontstoken. Het gebeurt nog wel eens dat men sterke drank en zelfs wapens meebrengt naar de begraafplaats. Om alle eventualiteiten het hoofd te bieden worden deze dingen door de waakzame politie aan de ingang in bewaring genomen. Voor vele in en om Manila is het toch een hele bedoening om het graf van hun duurbaren te bezoeken. Vele graftomben staan nog onder het vuile modderwater van de overstroming. Zo ook het graf van de moeder van Joel Lebrilla, een 42 jarige handarbeider. Hij moest eerst een ineengeflanst bootje huren om zich op de publieke begraafplaats van Agono in Zuid Manila te kunnen begeven. Daar had hij de grootste moeite om het graf te vinden. Het zat nog zowat één meter onder het bruine water. Noodgedwongen ontstak hij zijn kaars op een stuk vlottend drijfhout en deed een stil gebed (Dipolog, maandag 2 november 2009)
EVEN NAAR GUBA.
De weg naar Guba
Om figuurlijk de kerk in het midden te houden, reed Eden op Allerzielen even heen en terug naar de begraafplaats van het afgelegen Guba, zon 40 Km. verderop. De laatste 20 km. deed ze, naar gewoonte, met de beroemde single motor. Ik bleef wijselijkheidshalve in de geborgenheid van ons fris appartementje met DD. Omdat het alweer een tijd geleden was dat ze daar was geweest vroeg ze in Guba aan haar tante om mee te gaan. Daar ontdekte ze een drietal dingen. Eerst waren er gedurende haar afwezigheid diverse verre en minder verre familieleden overleden en daar begraven. Nu had ze wel een paar bloemstukjes meegebracht, maar van zon hoog sterftecijfer was ze niet op de hoogte; ze kwam dus meer dan een half dozijn bloemen tekort. Dan ontdekte ze dat het daar nog steeds de gewoonte is om op het graf bereid voedsel voor de overledenen achter te laten. Iets dat, van zohaast de familie de rug is gekeerd, door een aantal nog levende hongerigen, wordt weggegrist en verorberd.
Water halen in Guba
Wat haar tenslotte tegen de borst stootte was het totale gebrek aan eerbied van een groepje dronken jongeren van 14 16 jaar, die tussen de graven allerlei vandalisme en grafschennis pleegden in volle dag en terwijl diverse mensen hun overledenen bezochten. Deze durfden niet reageren want de groep werd aangevoerd door de kleinzoon van de barangaykapitein. Tante en Eden lieten zich echter niet pramen en verzochten met dwingende stem om ermee op te houden. Iets wat na wat bekvechten ook gebeurde. Toch onbegrijpelijk dat in dit o zo diepgelovig land, in landelijk gebied dan nog wel, er zo weinig eerbied overblijft voor de overledenen. De ouders en de scholen hebben, dat is overduidelijk, behoorlijk in hun opvoedingstaak tekortgeschoten. (Dipolog, maandag 2 november 2009)
STEMGERECHTIGDEN NIET GEREGISTREERD. Van de 11 miljoen nieuwe kiezers voor de verkiezingen van 2010 zijn er slechts 3 miljoen geregistreerd. Dit is een verbetering in vergelijk met 2007 want toen konden slecht 2 miljoen nieuwen zich tijdig laten registreren. Deze registratie is nodig omdat de Filippijn geen uniform identiteitsbewijs heeft. Hij moet dus andermaal bewijzen, middels diverse identiteitsstukken, pasjes en documenten dat hij werkelijk bestaat. Volgens de wet van 1996 moet men zich dagelijks kunnen registreren tot 120 dagen voor de verkiezingen. Dat is tot 9 januari 2010. Comelec, de commissie van verkiezingen heeft echter besloten om per 31 oktober de registratie stop te zetten. Daartegen wordt door de oppositie via de rechtbank geprotesteerd. Door het ongure weer waren er diverse stroompannes en ontoegankelijke registratiebureaus. Daarom heeft Comelec besloten om eergisteren, bij de definitieve sluiting van de bureaus om middernacht, de identiteit van de personen van de wachtrij voor registratie tot 30 meter ver te registreren en deze toe te laten op dinsdag 3 november terug te komen. (Dipolog, maandag 2 november 2009) LAGUNA DE BAY VROEGER EN NU. Zon 50 jaar geleden was het goed leven aan Laguna de Bay, de grote lagune, met zijn 90 000 hectare de grootste zoetwater in Zuid-Oost Azië. In het zuivere water was er overvloedig vis in vele soorten en het vangen was makkelijk. Je had maar een net uit te gooien. Als je nu een net uitgooit vang je kokosnootdoppen, plastieken bussen en zakjes in alle maten en kleuren, sardineblikjes, roestige conservenblikken en andere afval. De laatste tientallen jaren is de lagune gedegenereerd tot een poel van toxische afval, chemische lozingen en allerhande afval gedumpt door de duizenden gezinnen en de honderden fabrieken die rond de lagune zijn gevestigd. Enkel nog een paar sterke vissoorten kunnen overleven, doch zijn allang niet meer consumeerbaar. Toch geloven sommigen dat de toxische stoffen, waaronder zware metalen, de vis niet oneetbaar maken. Deze stoffen zouden slechts in de ingewanden van de vis zitten, niet in het visvlees. De lagune is virtueel de grootste sceptische put van menselijk en industrieel afval in Manila geworden. De povere staat van de lagune is te wijten aan de gecombineerde inspanningen van afvaldumpen, ontbossing, landconversie, biologische pollutie, intensieve bevissing, afsnijden van bronnen, bevolkingsgroei, urbanisatie en industriële expansie. De eens zo idyllische baai, waar ook nationale held Dr. José Rizal vertoefde, is flink op weg naar zijn ecologische ondergang en vernietiging. Maar men gaat er iets aan doen! Er zijn goede plannen en programmas om het meer en zijn omgeving te redden Voormalige senator Leticia Ramos Shahani zei ooit dat de Filippijnen de besten zijn als het erom gaat programmas op te stellen en plannen voor te bereiden, maar de slechtsten om ze dan nadien ook toe te passen of uit te voeren (Dipolog, dinsdag 3 november 2009) LINDSEY EMPORIUM UITGEBRAND. Het sinds oud bekende warenhuis met supermarkt, Lindsey Emporium in het centrum van Dipolog, met zijn drie verdiepingen is uitgebrand. De brand, naar alle waarschijnlijkheid ontstaan door een elektriciteitsmankement, begon op maandagavond rond 10 uur op de tweede etage. De brandweerkorpsen van Dipolog en de omliggende steden spoedden zich ter plaatse. Dat spoedden moet je wel met een korreltje zout nemen. Het eerste korps die ter plaatse was, was deze van Dapitan, toch zon 15 Km verderaf. En aangezien uit beleefdheid, de brandweerlui van Dipolog de leiding moesten nemen, wachtten de spuitgasten van Dapitan geduldig af tot de thuisspelers aanwezig waren. Alzo gingen natuurlijk kostelijke minuten verloren. Ook korpsen verderaf van Piñan, Roxas, Polanco, Calamba en Katipunan kwamen meespuiten. Dit blussen gebeurt heel anders dan bij ons. Omdat er vaak een tekort aan waterdruk of zelfs water van het stadsnet is, komen kleine bluswagens van zon 5-6 000 L. van alle kanten op het onheil af. Zij spuiten hun tankje leeg, meestal naar goeddunken, want veel organisatietalent en discipline is er niet bij, en trachten dan uit de chaos weg te geraken om nog ergens nog eens te gaan bijtanken. Men probeert veelal de brand te omschrijven en laat dan gewoon de boel uitbranden. De korpsen bezitten immers geen passend materiaal om het gebouw binnen te dringen of om vanuit de hoogte te blussen en alzo de kern van het vuur aan te pakken. Even dacht men dat ook het warenhuis Vallecer, die haaks op Lindsey staat, een prooi van de vlammen zou worden, maar dit is niet gebeurd. Ook het Jollibee fastfoodrestaurant die zich in de hoek bevindt gevormd door de twee warenhuizen bleef gespaard.
Het nog narokende Lindsey Emporium
Van het bekende warenhuis bleef alleen wat afvalas, deels bedekt met roestig metalen golfplaten, nasmeulen tussen verwrongen stalen gebinten. De hele dag verdrongen zich kijklustigen aan de overkant van de winkelstraat. Door gebrekkige elektriciteitsinstallaties, zonder stroomonderbrekers of verliesstroomschakelaars en ook wegens onvoorzichtigheid met open vuur zijn er vaak grote, spectaculaire branden. Bij branden in private woningen gaan meestal hele wijken in de vlammen op. Deze bouwsels zijn meestal gemaakt van licht brandbare materialen en dicht aanaangebouwd. (Dipolog, dinsdag 3 november 2009)
OP PROSPECTIE NAAR KATIPUNAN. Enkele dagen geleden, tijdens een avondwandeling op de Dipologse boulevard, kregen we een flyer in de hand gestopt over een nieuw pensionhouse met hotelstandaard aan de zee in de barangay San Antonio (voordien Laoy, Taga) in Katipunan. De flyer vermelde de diverse logeermogelijkheden gaande van Dubbele Standaard kamers tot De Luxe kamers. Ook lazen we; goede service, linnen- en transportdienst en zelfs gratis afhalen aan de luchthaven. Men gaat prat op een mooie zonsondergang, frisse lucht en je kunt er vissen en natuurlijk ook in de zee zwemmen. Aangezien papier verduldig is hadden Eden en ik besloten om op een goeie dag eens poolshoogte te gaan nemen. Zo konden we beter beslissen of we er later enkele dagen vakantie konden nemen. Wij dus vandaag naar BJ Pension House, want zo heet het. Katipunan paalt aan Dipolog, richting Tampilisan en is vanuit de terminal met een jeepney in zowat 20 minuten te bereiken. Men had ons vanaf de hoofdweg, kruispunt naar Taga transport beloofd. We moesten maar even telefoneren bij vertrek uit Dipolog. En inderdaad, daar aangekomen was ons vervoer reeds aanwezig. We reden zon twee kilometer richting kust om vlak voor het strand in een eenvoudige visserswijk terecht te komen met een dertigtal schamele vissershutjes, meestal in nipa. We sloegen linksaf en daar zagen wij het roze gebouw. Het geheel zag er erg fris en nieuw uit. En dat was het ook; het een verdieping tellende BJ Pension House opende op 28 oktober. We bekeken de ruime De Luxe kamers met airco en goed uitgeruste badkamer op de eerste verdieping gelegen. Zij bieden een prachtig uitzicht op het strand en de zee en zijn ook erg luchtig. Dit zijn de duurste kamers en gaan 750 Php/nacht. Er wordt een korting gegeven voor meerdere dagen. Het hele complex met zijn zowat 15 kamers is volledig omheind en bewaakt door security. Er zijn geen eetgelegenheden in de onmiddellijke buurt maar het hotel heeft een eenvoudige spijs- en drankkaart met voor elck wat wils aan budgetprijzen, voor zover je de Filippijnse keuken lust. Bij navraag aan het bijzonder vriendelijk personeel kwam ik te weten dat er ook geen luidruchtige videoke zangtoestanden in de buurt zijn. Het verbaasde me dat het hotel een Westerse stijl uitstraalde. Bij navraag bleek dit geen wonder; de eigenaar is een Brit, gehuwd met een Filippijnse. Voorwaar een goede bestemming om enkele dagen in alle rust te bekomen! Wij komen er alvast aan! (Katipunan, donderdag 5 november 2009)
AUTOBUS OVERVALLEN. Woensdagmorgen is in het weerspannige zuiden van de Filippijnen, op het eiland Mindanao, een bus beschoten. Om 3 uur is de vroege lijnbus naar Dipolog even na zijn vertrek uit het verre Gutalac, Zamboanga del Norte, door onbekenden beschoten op de hoofdweg langs de kustlijn. Daarbij vielen twee doden en acht gewonden. De gewonden werden naar het districthospitaal van Liloy overgebracht voor onmiddellijke verzorging. De overvallers konden ontkomen en lieten enkel wat hulzen uit M16 en M14 wapens op de misdaadplaats achter. De gewapende strijdkrachten van het West Mindanao Commando onderzoeken de feiten en vermoeden dat de overvallers, gezien de duisternis, een verkeerd doel hebben beschoten Delen van Mindanao, en ook bepaalde delen van de provincie Zamboanga del Norte, ver van de provinciehoofdplaats Dipolog verwijderd, zijn onveilig te noemen. Verleden maand nog kidnapten gewapende overvallers de 79-jarige Ierse geestelijke Michael Sinnott in de buurprovincie Zamboanga del Sur. Zij vragen voor zijn vrijlating 2 miljoen US $ losgeld, dat de regering weigert op te hoesten. (Dipolog, vrijdag 6 november 2009)
MOND- EN ANDERE HYGIËNE. Het is verbazend hoeveel soorten lichaamsverzorgingsproducten hier op de markt zijn. De producenten ervan vertellen de Filippijnen op discrete wijze dat ze stinken als de pest en ook nog eens vol microben en bacteriën zitten. En dat moet natuurlijk bekampt worden met alle mogelijke middelen. Dat je onmiddellijke woonomgeving het schoolvoorbeeld van acuut besmettingsgevaar is, is het minst van hun bekommernissen. Maar je lichaam! Ho, maar! Talloze zeepmerken, telkens met verschillende geuren, kleuren en formaten, al of niet witmakend, al of niet vochtinbrengend, maar gegarandeerd nefast voor bacteriën en microben, dingen om de aankoopwoede van de Filippijn. Idem dito met tandpasta. Alleen al Colgate heeft negen variëteiten en dan nog telkens in vijf formaten, gaande van het beroemd klein plastic sachet tot een lel van een tube die je makkelijk als verdedigingswapen kunt hanteren. Ook de Filippijnse vrouw moet zich intiem verzorgen; het al jarenlang door vele Westerse gynaecologen verguisde Lactacyd wordt hier in diverse soorten en groottes aangeboden. Zelfs voor babys! Ook shampoos, haarconditioners, deodorants en bodylotions hebben hetzelfde reuzenaanbod. En aangezien alles en nog wat in van die milieuvervuilende kleine plastic sachets wordt aangeboden voor slechts enkele pesos heeft zelfs de allerarmste Filippijn geen enkel geldig excuus om er niet tip top hygiënisch en welriekend voor te komen. (Dipolog, vrijdag 6 november 2009)
NAAR CEBU. Via internet hadden we reeds info ingewonnen van Tubod Flowing Waters resort in Cebu. (zie DL.30) En vandaag maandag was het zover; we zouden er vijf dagen, vier nachten doorbrengen. De vlucht met Cebu Pacific van Dipolog naar Cebu verliep vlekkeloos en ze waren zelfs op hun aankomstschema vooruit! Na 35 minuten landden we op Mactan, het kleine eilandje die Cebu met twee bruggen verbindt. Omdat ik het reilen en zeilen van de Cebuaanse (of hoe zeg je dat?) luchthaventaxis kende gingen we meteen na de aankomst naar het vertrekniveau. Daar kan je een taxi nemen aan een normale meterprijs zonder al teveel surcharges en oeverloze discussies over extras, spitsuren en verre afstanden. De veiligheidsagent van dienst bekeek dat anders en stuurde de taxi weg. Maar ik vroeg de taxichauffeur om aan de uitgang even verder ons op te wachten en bedankte ook de agent voor zijn blijken van genegenheid en gastvrijheid ten overstaan van arriverende toeristen, voornamelijk met jonge kinderen. De rit naar Minglanilla, Upper Pakigne, dat is een barrio zowat 20 minuten rijden buiten Cebu, verliep vlot. Daar waar de hotelwebsite ons een ritprijs voorhield van 800 tot 1200 Php, stond de meter amper op 270 Php. Ik gaf graag 400 Php. aan de gedienstige taxichauffeur. We checkten in en plonsden nog voor het avondeten en duister in de goed onderhouden en frisse zoetwaterzwembaden. Nog even een snelle hap aan de snackbar nadien en we zochten ons bed op in de aircokamer met zicht op baden en binnentuin. (Cebu, maandag 9 november 2009)
Duik in een van de 6 zwembaden TUBOD FLOWING WATER RESORT. Dit is een bergresort, tenminste, het situeert zich in de heuvels en wordt bevloeid door een bergriviertje. Er zijn ook een paar diepergelegen bronnen en deze worden bemalen om als badwater te fungeren voor de zes zwembaden twee aan twee in elkaar overlopend. Men gaat er prat op dat men sinds mensenheugenis nog nooit zonder water is gevallen. Tubod is op zon 12 Km van Cebu stad en op zon 6 Km. van de stad Talisay. Het ligt samen met een kleine, eenvoudige barrio aan een bergzijde. Daarom is de barrio gevormd door lintbebouwing.
Schamele barrio naast het resort
Er zijn een zestal kleine sarisari stores, een paar groentekraampjes en een viskraampje. s Avonds is er op een drietal plaatsen barbecue te krijgen. Een enkel oud vrouwtje verkoopt gebakken bananen en daarmee is de kous af. Of toch niet! Om de geest te voeden staat er tussen de zestig huisjes, hutjes en hokjes ook een kerkje en een heus internetcafe met zowaar drie (3!) computers. Komt goed uit want het resort zelf heeft geen internetmogelijkheden. In Tubod is de goed onderhouden binnentuin omgeven door diverse functionele gebouwen, waaronder vergaderzalen, een twintigtal hotelkamers en een snackbar, geen restaurant, en is er ook een private parking. Alles wordt via een enkele toegangpoort gecontroleerd en een bewaker zorgt daar voor de veiligheid en orde.
Tubod Flowing Waters Resort
Niet residerende bezoekers betalen 100 Php. om te mogen zwemmen. Tafels en stoelen worden apart aangerekend en mogen niet worden binnengebracht. Het is een christelijk geïnspireerd etablissement en een van de regels is; geen alcohol. Barbecueën mag wel, maar dan in een daarvoor bestemde plaats en onder toezicht van een bediende die benevens voor de houtskool ook voor de veiligheid zorgt. Want het zou niet de eerste keer zijn dat er ergens iets, of zelfs veel, in de fik vliegt. De 25 Php/Kg. die je daarvoor moet neertellen is wel besteed. De houtskool is trouwens inbegrepen. (Cebu, dinsdag 10 november 2009) NOG NIET KOUD Mijn woorden hiervoor neergepend over brandgevaar waren nog niet koud, als we weet kregen van een uitslaande brand in Cebu, barangay Lahug. In die plaats was er een familie die zich s nachts met kaarslicht moest behelpen omdat wegens wanbetaling hun stroom was afgesneden. In een onbewaakt ogenblik viel de brandende kaars om en Op minder dan 100 m. was een bijpost van de brandweer, maar de Isuzu Squirt, zeg maar dé spuiter onder de brandweerwagens, was buiten dienst wegens noodzakelijke reparatie. Men moest dus hulp inroepen van de hoofdpost in Cebu stad en ook van buitenaf. Hulp kwam aangevlogen, ook van Minglanilla en van Consolacion, doch te laat. Minstens dertig huizen en kleine zelfstandige ondernemingen veranderden in as. De schade wordt in eerste instantie geraamd op zon 2,2 miljoen Php. Het was de vijfde brand in Cebu die dag (Cebu, woensdag 11 november 2009)
VERSCHILLEN IN CEBU. Er zijn toch een paar verschillen die je als buitenstaander in Cebu ervaart. Zo heb je de tricycles. Deze zijn ingericht met vooraan een kleine cockpit, met half deurtje, waar je met moeite met tweeën in kan plaatsnemen. Achteraan, verschillend volgens de constructeur, heb je dan ofwel, een tweezitsbank waarbij je met de rug naar de rijrichting zit, ofwel zijn er twee zitjes links en rechts langszij telkens voor een persoon. Op de duozitting van de motorfiets kunnen nog eens twee tot drie passagiers plaatsnemen. Maar dit alles is slechts theorie. Bij het naar en van school rijden zie je vaak acht tot elf scholieren, de enen compact in de cockpit en op de achterbank zittend, de anderen buiten bengelend, met dit vervoersmiddel van de gewone mens hun bestemming bereiken. Die tricycles hebben nog een andere eigenaardigheid. Of toch sommigen van hen. Het blijkt een mode te zijn om je trike te versieren met lange stalen radioantennes. Enkel om de sier; Geen antenne is ook daadwerkelijk aangesloten op een radio. Dat versieren gaat van een half dozijn heen en weer slingerende antennes tot, jawel, achttien zwiepers verspreid op het voertuig! Nog iets leuk; wanneer je langs de kustweg staduitwaarts rijdt, en je komt in het landelijk gebied, waar geen huizen staan, lees je op een paar grote borden; This is not the province! (Dit is niet de provincie!) Om de argeloze bestuurder erop attent te maken dat hij nog steeds in stadsgebied rijdt. Een ander fenomeen, waarvan ik een hele tijd de betekenis niet snapte is Ped Xing. Ik dacht eerst dat we in een Chinese wijk zouden terecht komen, maar wat verder las ik opnieuw boven de weg Ped Xing. En even verder opnieuw Ped Xing. En voor zover ik mij bekende was er geen Chinese wijk te bespeuren Toen ging er bij mij een lichtje branden. Deze Ped Xing stond inderdaad telkens aan een kruispunt of aan een zebrapad. En Ped Xing was niets anders dan de afkorting van en betekende niets anders dan Pedestrian crossing. (Voetgangersovergang)! (Cebu, donderdag 12 november 2009)
TERUG NAAR DIPOLOG. Vrijdagmorgen was onze laatste morgen in het Tubod Flowing Waters Resort. We hadden erg genoten van ons verblijf. Als we al eens niet zwommen, of naar de dieren keken in de minidierentuin, dan wandelden we met onze DD naar het pas aangelegde pretparkje van het resort er vlak tegenover aan de bergflank gelegen. Daar is ondermeer een binnenspeeltuin met airco voor kleuters, tot groot jolijt van DD natuurlijk. Je kan er ook een helling afrollen in een reuze rollende bal. Een airco binnenspeelruimte voor de wat groteren is nog even in aanleg. Ikzelf verkoos de 209 trappen te beklimmen naar de kunstmatige minivulkaan. Onderweg kom je nog een voorhistorisch monster tegen. Binnenin de vulkaan wordt op weekend wat hout verbrand en alzo krijg je een rokende krater. Van daarboven heb je een prachtig uitzicht op de groene bergachtige omgeving met riviertjes en dalen en daarin soms een kleine barrio of woonwijk. Na een klein ontbijtje vrijdagmorgen was het inpakken en richting Mactan airport. We waren een heel stuk te vroeg en konden in principe nog niet inchecken voor Dipolog. Maar, het klappen van de zweep kennende en mits een brede glimlach, kon ondergetekende een Cebu Pacific bediende ervan overtuigen om ons reeds van onze bagage te verlossen en onze inschepingpassen te verstrekken. Zo konden we nog rustig wat rondstruinen in de incheckruimte en nadien in de vertrekhall. Na een lichte maaltijd en een koffie toe waren we vertrekkensklaar. De vlucht naar Dipolog duurt normaal zon 45 minuten maar na een dik halfuur zetten we reeds voet op Dipologse bodem. Vrijdag de dertiende is voor ons zeker geen ongeluksdag! (Dipolog, vrijdag 13 november 2009)
IERSE PRIESTER VRIJGELATEN. Na meer dan één maand gijzeling is de bejaarde Ierse priester Sinnott (zie deel 29 en 31) vrijgelaten. Een tiental dagen geleden werd nog een videofilm van hem door de kidnappers aan een lokale journalist gestuurd in Pagadian. Op die video zag je de ongeschoren priester een krant van 22 oktober vasthouden terwijl hij licht glimlachend verklaarde dat de gijzelnemers 2 miljoen US$ vroegen voor zijn vrijlating en dat hij in goede gezondheid was, niettegenstaande het gemis aan zijn noodzakelijke medicamenten en het verblijf in primitieve omstandigheden. De missionarisorde repliceerde dat ze nooit eerder losgeld betaalden en dat nu ook niet van plan waren. Ook Sinnott zelf zou dit niet willen, zegden ze nog. Hij zou het geld liever besteden aan zijn caritatief werk van de gehandicapten en aan de armen. Nu Sinnott is vrijgelaten is het maar de vraag wie het deed. Het MILF Moro Islamic Liberation Front ontkent dat zij er voor iets tussenzaten. Zij hielpen zelfs bemiddelen met de kidnappers om de vrijlating te bekomen. Sinnott van zijn kant is niet bereid om tegen zijn kidnappers klacht in te dienen. Zij waren erg, erg vriendelijk en het waren geen MILF rebellen zei hij. De regering gaat echter de verdachten vervolgen. Als we dit ongemoeid laten dan zijn de gevolgen voor verdere ontvoeringen niet te overzien zegt ze bij monde van Gilberto Teodoro Junior., de secretaris van landsverdediging. Zij meent te weten dat bepaalde leden van het 113de basiscommando van de MILF deze daad op hun kerfstok hebben. Er zijn reeds een zestal namen bekend. (Dipolog, zaterdag 14 november 2009)
MAYONVULKAAN WORDT ONRUSTIG. Sinds enkele dagen is het aan het rommelen op de Mayon, de actieve vulkaan in Albay. Verleden woensdag had hij al een drietalmaal wat as gespuwd, reden genoeg om de autoriteiten te alarmeren en de bevolking te evacueren. De nacht daarop kon men de kratergloed waarnemen tot 15 Km. ver. De oppervlakte van de Mayon blijft gespannen niettegenstaande er reeds kleine uitbarstingen en ontploffingen waren. Er wordt zodoende dus druk opgebouwd. Ook werden de laatste 24 uur acht lichte bevingen geregistreerd en wordt er nu 514 ton zwaveldioxide uitgestoten, dat is wat meer de normale 500 ton per dag. Bij dit alles blijft alarmfase 2 van kracht. Dit houdt in dat de zowat 700 families die dichtbij de vulkaan wonen preventief werden geëvacueerd en noodhulp werd aangeboden. De bevolking op een radius van 6-7 Km. van de vulkaan werd verzocht zich gereed te houden mocht de toestand verergeren. (Dipolog, zaterdag 14 november 2009)
PACMAN PAKT ZEVENDE WERELDTITEL. Normaal is Dipolog, zowel in de week als op zondag, een levendig stadje. Slechts weinig winkels nemen een rustdag. Deze zondag was het wel even anders. Al van de vroege voormiddag waren er praktisch geen tricycles meer te bespeuren. In de stad was er ook praktisch geen volk. De reden was niet ver te zoeken. Zo rond het middaguur zou de legendarische en sympathieke Filippijnse bokser Manny Pacquiao, de Portoricaan Miguel Cotto bekampen en proberen deze zijn wereldtitel weltergewicht afhandig te maken. Het gevecht werd door diverse tv-kanalen rechtstreeks uitgezonden vanuit de High Grand Garden Arena (in het kort; de MGM Grand), met zijn 16 000 toeschouwers, in het avondfrisse Las Vegas, Nevada. Al van 10 uur waren er diverse grote boksmatchen, maar dé kamp van dé dag was natuurlijk Pacman vs. Cotto. Veel meer dan bij ons is boksen en catch erg populair in de States. En als het in de States regent dan druppelt het in Manila Zelfs hier hadden al van dagen tevoren een paar hotels en half dozijn betere eetgelegenheden de match op groot scherm aangekondigd. En dan was het zover! Manny deed de eerste ronde van de twaalf als verkenning, maar in diverse volgende rondes zou Cotto, nochtans een taaie wereldtitelverdediger, regelmatig de vloer van heel dichtbij zien. Pacman was vliegensvlug en Cotto kon hem ternauwernood raken. Andersom des te meer. Het leek er al vlug op dat Cotto aan het verliezen was. De negende ronde gaf de doorslag. Iedereen kon duidelijk zien dat Cotto geen partij was voor onze Manny want Cotto bokste vanaf dan vrijwel gedurend afwerend achteruit. Uiteindelijk in de laatste minuut van de laatste ronde legde de scheidsrechter het kamp stil wegens technisch knock out en onze Pacman mocht zijn zevende wereldkampioengordel, deze maal van de weltergewichtklasse, in ontvangst nemen. Bob Arum van bokspromotor Top Rank, zei dat Manny de grootste bokser van alle tijden was, nog meer dan Muhammad Ali, Sugar Ray Leonard en Marvin Hagler. Ik heb nog nooit iemand gezien zoals hij, zei Bob. En inderdaad geen andere bokser won ooit zoveel titels in diverse gewichtklassen. Vlieggewicht, super bantamgewicht, vedergewicht, super vedergewicht, lichtgewicht en junior weltergewicht, en nu, weltergewicht, Pacman heeft ze allemaal op zijn naam! Manny blijft er zeer bescheiden bij. Ik wil me met niemand vergelijken, zegt hij. En wat ik heb bereikt wil ik niet vergelijken met wat zij bereikten. Ik ben maar een gewone vechter. En dat siert de eenvoudige Pinoy van General Santos (Dipolog, zondag 15 november 2009) WE MOGEN NOG WAT VERWACHTEN. Pagasa, weerkundige dienst van de Filippijnen, meldt in een communiqué dat we nog zon twee tot drie taifoens mogen verwachte in de komende weken. De Filippijnse namen liggen al klaar; Urduja, Vinta, Wilma, Yolanda en Zoraida. Want je weet, hier worden de internationale benamingen, om ik weet niet welke reden, locaal aangepast. Anders dan gewoonlijk verwacht men deze cyclonen in de buurt van de Visayas en, uitzonderlijk ook in Mindanao. Afwachten, natuurlijk. Ik weet niet wat er komen zal en mensen is misselijk. (Of hoe zeg je dat?) Om het geheel nog wat te verergeren, verwacht men ook de doorgang van een koudefront, of tenminste de staart ervan. Al moet je dat koude wel met een kilo zout nemen. Bij ons in Mindanao, bijvoorbeeld, worden minimum koudetemperaturen bij nacht verwacht van 23°C. (Koud, hé?) Ik zal toch mijn verwarmingsinstallatie hier alvast eens nakijken, voor zover ik deze kan vinden, natuurlijk (Dipolog, zondag 15 november 2009) IEDEREEN BLIJ MET PACMAN. Om dé match van het jaar te bekijken werden op diverse plaatsen in het land, voornamelijk in Manila, grote schermen of reuze flatscreen tvs opgezet op openbare plaatsen, zoals hanengevechtarenas, sport- en gemeentehallen. Ook vele bioscoopzalen boden de match aan en het Araneta Coliseum in Cubao, Manila zat afgeladen vol met zon 18 000 enthousiaste boksfanaten. Zelfs in Pateros, Manila, die voor 90% door de vloed was getroffen, was het even ontspannen in het Coliseum. Op de eerste verdieping was een groot scherm geplaatst en op het nog steeds natte gelijkvloers stonden zes grote flatscreen-tvs. In totaal konden 6 000 mensen voor enkele uren hun zorgen opzij zetten. Zij werden op brood en cakejes vergast door de burgemeester en de viceburgemeester. Het is de gewoonte dat het leger in de diverse kampen grote schermen opzet om de boksmatchen van hun eerste sergeant reservist Manny Pacquiao te bekijken. Ook nu was dit weer het geval. Tienduizenden militairen, familieleden en gewone burgers werden in diverse legerkampen gratis op de match, een snack en een verfrissing getrakteerd. Men kwam deze maal zelfs snacks tekort. De volledige gewapende strijdkrachten van de Filippijnen wensen onze eerste sergeant Manny Pacquiao geluk en danken hem om de Filippijnse natie fier te maken bij het verslaan van Cotto. Opnieuw toonde hij de moed en de vastberadenheid van een echte strijder, zei een fiere luitenant kolonel Romeo Brawner Jr. Zelfs de Katholieke kerk laat zich niet onbetuigd. De voorzitter van de Filippijnse Katholieke Bisschoppenconferentie, aartsbisschop Jaro Angel Lagdameo, zei dat de overwinning van de Peoples Champ (zo wordt Manny ook genoemd) te danken is aan de gebeden van zijn moeder en de Filippijnse bevolking. Hij is de fierheid van de Filippijnen. Bisschop Martin Jumoad van Basilan zei dat Pacmans overwinning in de wereldgeschiedenis geëtst staat. Het geeft ons een speciale plaats in de geschiedenis en de Filippijnen worden bekend en dit komt zo ook het toerisme ten goede, zei hij tot besluit. Merkwaardige noot; Tussen 10 en 14 uur werd geen enkel crimineel feit geregistreerd in groot Manila. Blijkbaar zijn zelfs de criminelen Pacmanfanaten (Dipolog, maandag 16 november 2009)
NOG EEN WARENHUIS IN DE FIK. Benevens het nu afgebrande Lindsey Emporium waarover ik in aflevering 33 schreef, is er nog een vanouds gekend warenhuis daar vlak tegenover. De Roxy huist in diverse oude gebouwen, waaronder een voormalige bioscoopzaal, die men destijds tot een geheel verbond. Men was enkele maanden geleden begonnen met ingrijpende verbouwingswerken om er nog voor de komende feestdagen een modern grootwarenhuis van te maken. De werken waren inmiddels goed opgeschoten. Wij hadden maandagnamiddag er nog even binnengelopen om toch wat kerstversieringen te kopen. Zo konden we ook wat in de stemming komen. Dinsdagmorgen hoorden wij van kennissen dat Roxy in de afgelopen nacht had vuur gevat. Wij dachten eerst dat het een misplaatste grap was, maar naarmate de dag vorderde hoorden wij dit herhaalde malen bevestigen. De brand bleek te zijn ontstaan door een nalatig personeelslid. Hij had s avonds vergeten stekker van de kerstverlichting uit het stopcontact te trekken. En aangezien stopcontacten hier door de vochtigheid soms vonken durven geven was er onverwacht en voortijdig vuurwerk tot gevolg. Voor de komende feestperiode waren de voorraden nog extra aangevuld en alles, tot in de gangen tussen de rekken toe, stond boordevol. Men kon echter relatief vlug alarm slaan en de brandweer was deze maal vlug ter plaatse. De brand had tot gevolg dat er veel schade was aan de voorraden op het gelijkvloers en eerste etage van het achterpand, voornamelijk rook- en bluswaterschade.
Veel rook- en waterschade in Roxy
Het voltallig personeel probeert nu met de moed der wanhoop, de roet van de nog verkoopbare artikelen te halen of de rookbeschadigde verpakking ervan te verwijderen. (Dipolog, dinsdag 17 november 2009) SWITCH ON CEREMONIE. Bij onze dinsdagavondwandeling, zo rond halfzes, op de Boulevard van Dipolog merkten we op een plaats een ongewone drukte. Voor een kleurrijk verlicht podium stond een spreekgestoelte opgesteld en waren een dertigtal wit plastieken stoelen geplaatst. Ook klonk uit diverse luidsprekers kerstmuziek en er stond warempel een regiewagen. Het verkeer op dat vak werd omgeleid. Bij navraag aan een van de verkeersregelaars bleek een Switch On ceremonie op het getouw te staan. Dat is een gebruik die ook in onze steden plaatsvindt, maar wel zon kleine maand later, namelijk het officieel ontsteken van de kerstverlichting. En inderdaad, nadat de animatrice en de animator herhaalde malen hadden verzocht aan de inmiddels gearriveerde stadsnotabelen om plaats te nemen en nadat zij de notabelen met functie, naam, toenaam hadden verwelkomd en bedankt voor hun aanwezigheid en nadat een half dozijn van diezelfde notabelen zijn of haar boodschap van vrede had verkondigd kon men eindelijk on-switchen. Het hele gezelschap schreed over het plein om eersterangsgetuige te zijn van de switch-on-handeling van de Burgemeester Mw. Uy aan de hoofdschakelaar. De overenthousiaste animator begon voorwaar te vroeg af te tellen en werd dus halfweg door de aanwezigen met armgezwaai de mond gesnoerd. Hij begon dan maar even opnieuw. En, jawel hoor, toen hij aan één kwam kon Mevrouw de Burgemeester zich ook niet langer inhouden en de Boulevard van Dipolog baadde in de kerstverlichting. Aan elk van de zesentwintig hoge verlichtingspalen van de rijbaan schitterden evenveel reuze staartsterren. Elk van de zowat vijfenzestig kleinere verlichtingsarmaturen van de boulevard zelf waren versierd met een zeilbootsilhouet met een kleurrijk zeiltje afgeboord met lichtjes en een lichtende ster in de masttop. Deze feeërieke sierverlichting geeft de Boulevard een feestelijk cachet.
Kerstverlichting aan op de boulevard!
Ook op diverse andere belangrijke plaatsen en rotondes, en dus ook aan onze eigen Airport Road en aan zijn rotonde, heeft men feestverlichting aangebracht en heeft Mevrouw de Burgemeester het licht geschonken. (Dipolog, dinsdag 17 november 2009) BLOTE REET. Het zou me geenszins verbazen als er binnenkort, ergens ter wereld, personen zouden zijn die me met mijn blote reet op het internet kunnen zien verschijnen. Niet dat ik daartoe bewust voor koos hoor, of dat ik plots op mijn oude dag nog exhibitionistische neigingen kreeg. Hoe dat zo gekomen is verneem je hieronder. Het was al enkele dagen dat ik op de witgeschilderde triplex plafonds, ondermeer van onze echtelijke slaapkamer, kleine bruine vlekjes opmerkte. Ik dacht eerst nog dat het om een paar exotische larven of andere insectenpoppen ging en sloeg er verder geen acht op. Een paar dagen nadien vernam ik van een Vlaamse bewoner van een appartelle even verderop dat hij kleine gaatjes in zijn plafonds had van de slaapkamers en ook van de badkamer. Deze waren vermoedelijk aangebracht door middel van een kleine schroevendraaier. Hij had die gaatjes van zon 1,5 tot 2 mm. met tape afgeplakt en vroeg mij of ik ook zon gaatjes had. Toen ging er bij mij een lichtje op. We spoedden ons naar mijn appartelle, en inderdaad, de insectenpoppen bleken kijkgaatjes. Ook plafonds van andere appartelles hadden deze perforaties, met uitzondering van appartelle nummer 1. Deze was onbewoond en de gluurders waren daarvan blijkbaar op de hoogte.
Plafond doorstoken
De Australische bewoners naast ons van ruimte 3 hadden ook perforaties en zowel zij als ik hadden ook een wat groter gat van zon 3-4 mm. op een strategische plaats aangebracht in de echtelijke slaapkamers. Dit gat was groot genoeg om een kleine zogeheten pencamera door te glijden.
Onder camkijkgat beker met water gekleefd!
We verwittigden natuurlijk de verantwoordelijken, deze konden bij nader onderzoek alleen maar bevestigen dat er achteraan een mogelijkheid was om tot tussen het dak en het plafond in te sluipen. Men heeft deze toegang inmiddels beveiligd. En nu maar afwachten wat de voor ons onbekende daders met de eventuele gemaakte opnames met de minicamera zullen doen. Ik denk niet dat er royaltys zullen worden uitgekeerd voor mijn nachtelijke bedactiviteiten en de daders vinden is al evenmin een optie. Alzo sterft mijn langverwachte filmcarrière een gewisse en voortijdige stille dood (Dipolog, dinsdag 17 november 2009)
DE 73 STORTEN VAN DE SIERRA MADRE. De Sierra Madre is een lange bergketen, die zich uitstrekt over de provincies Quezon, Rizal, Bulacan, Aurora, Quirino, Nueva Ecija, Nueva Vizcaya, Isabela en Cagayan. De keten heeft grote wouden met een prachtige natuur, zowel op gebied van fauna als flora en wordt in zijn voortbestaan bedreigd door het dumpen van afval op niet minder dan 73 plaatsen.
'Afvalverwijdering'...
De Ecowaist Coalition, een groep van milieubezorgden, doet er alles aan om dit verkrachten van het woud op die verschrikkelijke plaatsen tegen te gaan want dit tast onherroepelijk zijn integriteit, zijn rijke biodiversiteit en zijn capaciteit aan tot verdere ontwikkeling. Hoe men het ook noemt, een stort, een gecontroleerde stortplaats of een sanitair stortterrein, het blijft de dood van het woud in de hand werken. Dit moet onverwijld stoppen vindt de coalitie. Zij roepen de regering op om fondsen vrij te maken om de bevolking op te voeden en te mobiliseren voor een aanvaardbaar afvalbeleid leidend naar een Nul Afvalbeleid. Verhinderen van afvalproductie, het verminderen ervan, het herbruiken, het recycleren en het composteren van afval, het zijn allemaal dingen waar de doorsnee Filippijn niet van wakker ligt. Hij gooit het weg, en nog het liefst waar hij staat. Men zal het eventueel dan wel s avonds bijeenvegen en in brand steken (Dipolog, dinsdag 17 november 2009)
GEBEDSGENEZER IN AANTOCHT. Met een paar honderd vierkleurenaffiches op evenveel plaatsen in Dipolog en randgebieden aangeplakt wordt sinds enkele dagen de komst aangekondigd van een Amerikaanse gebedsgenezer. Ook zijn er aan of over de toegangswegen op een twintigtal strategische plaatsen grote kleurige spandoeken opgehangen. Onder het motto Come Discover The Power! gaat eerwaarde heer John Smithwick gedurende zes opeenvolgende avonden volgende week de massa bespelen. Als je de affiche mag geloven doet hij, net zoals Christus dit 2 000 jaar geleden even voordeed, blinden zien, doven horen en lammen gaan. Alles geneest hij in de naam van God. De toegang op de Dipologse boulevard voor dit uniek evenement is gratis en elke avond worden er tombolaprijzen onder de aanwezigen verloot. Dus wat let je? Deze vorm van massale volksverlakkerij vindt hier gretig gehoor want de Filippijnen is bij uitstek hét land waar men al die Amerikaanse godsdienstige showpraktijken blindelings aanvaardt. Want, halleluja, praise the Lord, er zijn nu eenmaal een erg ruim aantal goedgelovige zielen in dit land. Hopelijk komen de genezen zieken onder hen nadien niet psychologisch of medisch van de spreekwoordelijke regen in de even spreekwoordelijke drop, als onze gebedsgenezer al met de noorderzon is vertrokken naar een nieuwe kudde goedgelovigen. Ik denk dat ik hem toch eens erg kritisch een van die avonden ga gadeslaan. Je weet nooit dat ik, als destijds door de Jezuïeten geschoolde, er nog iets van kan bijleren (Dipolog, dinsdag 17 november 2009)
ARBEIDSNOODPLAN VAN DE REGERING. De globale economische problemen treffen natuurlijk ook de Filippijnen. De regering heeft onlangs besloten om in totaal 93 000 werklozen in dienst te nemen voor noodzakelijke wegenwerken ten belope van 1,77 miljard Php. De wegen van het land zijn van essentieel belang om de economie kracht bij te zetten en stabiliteit te geven. Dit moedigt dan op zijn beurt nieuwe investeringen en investeerders aan en schept zodoende werk voor een groot aantal arme Filippijnen, meent men. Het is niet omdat er lichte tekenen van mondiaal economisch herstel zijn dat men nu maar zelfgenoegzaam moet zitten afwachten, want we zitten nog in het midden van een van de ergste economische crisissen van de moderne geschiedenis, meent men nog. Arbeidsplaatsen dus! Einde september 2009 had de regering al 42 930 arbeiders tewerkgesteld aan diverse wegenwerken. Nu komen er voor de 30 000 Km. nationale wegen te onderhouden en te verbeteren wegen nog zon 93 000 bij! Zij worden tewerkgesteld onder het OYSTER programma. (Out of School Towards Economic Recovery) Het zijn dus voornamelijk schoolverlaters die worden geviseerd. Zon 59 968 krachten worden tewerkgesteld op het grote eiland Luzon. 14 120 arbeiders zijn nodig in de Visayas en nog eens 19 120 mensen heeft men nodig voor wegenwerken op Mindanao. (Dipolog, woensdag 18 november 2009)
EEN TOP REISBESTEMMING. Het tijdschrift National Geographic van deze maand, geeft in zijn avontuureditie dat de Filippijnen een plaats onder de 25 beste reisbestemmingen. Het heeft evenveel eilanden als de Caraïben en heeft enkele van de meest spectaculaire riffen van de planeet, aldus de Nat. Het haalde verder de inheemse manier van irrigatie van de rijstterrassen van de Ifugao aan en quoteerde ook s land rijke marinebiodiversiteit. Het Amerikaanse Smithsonian Institute vermeldt de Verde Island Passage vlakbij Puerto Galera als het centrum van het centrum van de marinebiodiversiteit in de hele wereld! Maar de Passage wordt bedreigd door commerciële bevaring en pollutie en het leed ook enkele maanden geleden onder een massale plaag van zeesterren die de koralen aantastten.
Commerciele bevaring
Olieraffinaderijen in Batangas
Milieuactivisten doen er alles aan om het vernietigen en weghalen van koralen door vernietigende visvangmethodes, pollutie en stropen te doen ophouden. Soms met succes doch het is meestal een gevecht tegen de bierkaai! Ondertussen zijn sommige toeristische bestemmingen het slachtoffer van hun populariteit. Boracay met zijn poederwitte stranden, bijvoorbeeld is erg overbouwd. En de Ifugao rijstterrassen lijden aan gronderosie veroorzaakt door grote wormen. Zij worden ook door de jongere generatie veronachtzaamd, want de jongeren verlieten deze schilderachtige maar werkloze plaatsen en zijn naar de grootsteden of zelfs naar het buitenland gaan werken. Een promotie van het toerisme zou mogelijks aan een aantal van hen kunnen werk verschaffen in eigen streek en zij kunnen ook wat er van de natuur nog rest gaan beschermen. Sommige van de gemeenten zijn op de kar van het ecotoerisme gesprongen. Maar nogal wat van die projecten zijn de benaming niet waard. Het is eerder een verbeten en verfijnde poging om de natuurbewuste toerist om de tuin te leiden. (Dipolog, woensdag 18 november 2009)
GEBOORTECONTROLE. Een week geleden zei de Amerikaanse staatssecretaris Mw. Hillary Clinton, hier op officieel bezoek, het al. Gisteren zei Suneeta Mukherjee, van het United Nations Population Fund, het nog iets scherper: Het gebruik van condooms en andere contraceptiva is er niet om sexuele promiscuïteit aan te moedigen, maar om de moeders toe te laten de grootte en de gezondheid van haar gezin te bepalen. Uit het jaarrapport blijkt dat van de 3,4 miljoen zwangerschappen in 2008 meer dan de helft niet was gepland. Het rapport stelt ook dat van de 1000 levende geboorten, er zijn ook doodgeborenen, binnen het jaar 22 kindjes overlijden. Dit cijfer is hoger dan in de buurlanden zoals Maleisië, Vietnam en Thailand. De regering en de gemeenschap moeten ervoor zorgen dat vrouwen kinderen kunnen baren in alle veiligheid, zei Mukherjee nog. Mevrouw Clinton van haar kant zei dat als men de vrouwen de macht geeft om voor zichzelf uit te maken hoeveel kinderen ze wil in het gezin, dat dit de opvoeding ervan ten goede komt. Ook zal daardoor het gezinsinkomen verhogen en dit is een goede basis voor de humane ontwikkeling. De hier oppermachtige en oerconservatieve Rooms-katholieke kerk verzet zich al een hele tijd met alle mogelijke middelen om de Wet op een Gezonde Voortplanting, die ondermeer contraceptiva promoot, te dwarsbomen. Ze vindt meer heil in de door hen reeds decennia lang gepromote seksuele onthouding. De praktische uitkomst hiervan is er dan ook naar Je moet maar even naar de sloppenwijken van de grootsteden gaan, of in de centra de talloze in lompen bedelende en solventlijm snuivende straatkinderen, verlaten door hun ouders, tegen het lijf te lopen (Dipolog, woensdag 18 november 2009) IN NAVOLGING VAN SCHENGEN. De Filippijnen stelt de ASEAN-landen (Filippijnen, Maleisië, Thailand, Singapore, Vietnam, Laos, Myanmar, Cambodja en Brunei Darussalam) voor om een gezamenlijk inreisvisum te gebruiken in navolging van het Europese Schengenverdrag. Marcelino Libanan de afgevaardigde van het Bureau van Immigratie heeft dit voorgesteld tijdens de plenaire vergaderingen van de ASEAN-landen die worden gehouden in het New World Hotel in Makati. De Filippijnen zijn momenteel het gastland voor deze jaarlijkse driedaagse topontmoeting. Het ASEAN-visum zou de bezitter toelaten om vrijelijk in de lidstaten rond te reizen zonder enig ander visum. Het zou ondermeer het toerisme erg ten goede komen, aldus Marcelino Libanan. Als de overheid wat meer computers zou inschakelen, liefst up to date gehouden, en de gebruikers er andere dingen zou mee doen dan chatten en gamen tijdens de kantooruren, dan kan er mogelijks een goede registratie komen van deze nieuwe reisgegevens (Dipolog, donderdag 19 november 2009)
STEMMEN MET NUMMERS. Naar het schijnt werd er bij vorige verkiezingen nogal eens getwijfeld of zelfs op verkeerde persoon of partij gestemd door ongeletterden. En die zijn er nogal wat in dit land waar zang, dans en bidden in de scholen belangrijker wordt geacht dan leren. Om dit euvel tegen te gaan zal men bij de geautomatiseerde verkiezingen in mei volgend jaar, tegenover de naam van de kandidaten nu ook een nummer plaatsen. Alzo, meent men, kan de ongeschoolde Filippijn zonder hulp van buitenaf zijn stem uitbrengen en vermijdt men dat de eventueel bijgeroepen helper zijn persoonlijke voorkeur aangeeft. Men gaat er dus van uit dat de ongeletterde Juan de la Cruz wel de cijfers zal kunnen lezen. Het enige wat de kandidaat nu nog moet doen is aan zijn kiezers zijn persoonlijk kiesnummer meedelen tijdens zijn of haar campagnevoering, zegt Comelec voorzitter Jose Melo. Niettegenstaande de meiverkiezingen geautomatiseerd zijn, zal het gebruik van technologie uiterst miniem zijn bij de kiesverrichting, aldus nog Melo. (Dipolog, donderdag 19 november 2009)
FIETSVRIENDELIJK PROJECT IN METRO. Sinds enkele weken is het in Manila toegelaten om op de metro, de Light Rail Transit (LRT) op de lijnen 1 en 2 een vouwfiets mee te nemen in het kader van het nieuwe Bike On Bike Off Project of in het kort, het BO2 Project. LRT lijn 1 gaat van Baclaran in Parañaque City tot Monumento in Caloocan City. De LRT lijn 2 loopt van Santolan in Pasig City tot C.M. Recto Avenue in Manila. Het zijn druk bereisde lijnen. In navolging van de meer ontwikkelde landen wilde men nu ook hier mogelijkheid geven om op een milieuvriendelijke manier het woon-werkverkeer te promoten en de auto thuis te laten. Het is een vluggere en goedkopere manier om zich vlug te verplaatsen ook voor andere doeleinden en nog een gezonde oefening ook. De vouwfietser moet dankzij het gebruik van de metro ook een heel eind minder peddelen. Speciaal voor dit project heeft men in elke trein, in de laatste wagon een zg. groene zone ingericht. Daar kunnen de vouwfietsers terecht met hun fiets. Men zal in de komende weken de evolutie op de voet volgen en zonodig de benodigde ruimte hiervoor aanpassen. Eveneens in navolging van de Westerse landen gaat men in bepaalde metrostations fietsstallingen inrichten. De Firefly een groepering van actieve fietsgebruikers die anderen aanzet tot meer fietsgebruik was erg opgetogen over dit nieuwe initiatief en reed met nog een paar andere fietsverenigingen en enthousiasten de nieuwe mogelijkheid in. Een vouwfiets kost hier tussen de 3 000 en de 50 000 Php. dat is tussen de 43 en de 715 , naargelang merk en model. Een tweedehandse vouwfiets wordt soms aangeboden in de fietswinkel voor 1 900 Php., zon 27 . De directie van de LRT is tot dit project gekomen na een studie in de ontwikkelde buurlanden zoals Japan en Singapore en ook in de Europese landen waar zelfs gewone fietsen op de treinen zijn toegelaten. (Dipolog, vrijdag 20 november 2009)
DIPOLOG OP ZATERDAG ZONDER STROOM. Normaal is Dipolog al een bezig stadje. Op weekends is dat natuurlijk nog meer het geval, dan komt men van heinde en ver uit de landelijke gebieden om inkopen te doen. Boeren komen natuurlijk eerst hun veldvruchten verkopen. Deze zaterdag was dit niet anders. Veel volk zowel in de warenhuizen, winkels en op straat. Er was wel een technisch probleem. Meralco, de elektriciteitsmaatschappij, moest zonodig vandaag onderhoudswerkzaamheden uitvoeren op het hoogspanningsnet. En daarvoor knipte men deze morgen om 10 uur, bij wijze van spreken het licht uit, want het kon niet onder spanning gebeuren. Omdat het deze maal een geplande stroomonderbreking was en de taak bekend, wist men dat het werk tot 17 uur zou duren. Wij dus rond twaalven naar de stad. Om te eten, maar ook om in de shoppingmall van Lee Plaza wat af te koelen. Omdat er toch weinig continuïteit in de Filippijnse stroomvoorziening zit, hebben de meeste grote bedrijven en ook sommige minder grote, hun eigen stroomgenerator. Deze van Lee Plaza is van die orde van grootte dat hij benevens de verlichting, ook de airco-installatie en de zes roltrappen aankan. Toch een hele klus.
Bij stroompanne is een generator nooit weg
Kleinere zaken moeten zich behelpen met hun noodverlichting, kaarsen of gewoon het daglicht. Wanneer je door de stad wandelt, bij brown out is er om de 30 à 50 meter wel een draaiende generator die de lucht verpest. Want de meeste modellen van de grotere zaken zijn van vervlogen tijden en als er al geen motorolie of koelwater uitgutst dan is het wel vervuilde rook of heb je geluidspollutie.
Ook dit is een generator...
Deze grote generatoren, soms tot 3 meter lang en 2 meter breed, zijn meestal geel van kleur en staan gewoon tegen de gevel van het etablissement op de stoep op een vaste sokkel opgesteld en met een tralieafrastering eromheen. De kleinere, betere zaken zoals reisbureaus, zakenkantoren of schoonheidssalons hebben meestal een draagbare generator van recentere datum. Deze geeft dan ook heel wat minder rook- en geluidsoverlast en wordt, van zohaast het euvel verholpen is, weer vanop de stoep binnengehaald. Dat was dus vandaag omstreeks 17 uur. Bedankt Meralco! (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
THE EAGLE HAS LANDED. De gebedsgenezer waar ik het in mijn vorige aflevering over had is aangekomen. Samen met zon dozijn helpers is hij vanuit de States neergestreken via Manila in Dipolog Airport en heeft hij een onderkomen gevonden in het Top Plaza Hotel. Toen we daar zaterdagmiddag de buffetmaaltijd wilden gebruiken stond nagenoeg de helft van de lobby gevuld met hun bagage. Niet alleen een twintigtal grote persoonlijke reiskoffers, maar ook een achttal grote zwarte materiaalkoffers met geluids- en verlichtingsapparatuur vulden de lobby. Deze zakelijke religieuzen zijn immers zowel geestelijk als materialistisch goed uitgerust en voorbereid en laten niets aan het toeval over. Omdat het een bezoek van een groep buitenlanders betrof had de stad Dipolog tegenover de hotelingang een drietal geüniformeerde politieagenten en nog zon dozijn veiligheidsagenten in burger laten opstellen. Zij zullen de religieuze volksmenners vergezellen op hun zielenwervingen. Aangezien Eerwaarde Heer John Smithwick en zijn gevolg zich erg lang in hun vertrekken ophielden kwamen de beveiliging na een tijdje ook maar binnen om op hen te wachten. Nu maar afwachten tot maandagavond om hun eerste wonderen van dichtbij mee te maken. Goedgelovige Dipolognons, wees op je hoede! (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
KANDIDAATSTELLING IS OPEN. Vanaf gisteren kon iedereen die zich geroepen voelde zich kandidaat stellen, of als toekomstige president van deze republiek, of als vicepresident, of als senator. Ook andere bestuurposten zoals burgemeester, viceburgemeester of gemeenteraadslid staan ter invulling. De meer ernstige kandidaten wachten gewoonlijk nog een tijdje, zij gaan eerst zorvuldig alle borden en aanplakbiljetten die hun naam dragen verwijderen of laten verwijderen. Zij kunnen anders worden beschuldigd van voortijdige kiezerswerving. De eerste dagen is echt voor de nieuwen, de groentjes dus. En die waren er dan ook. De eerste dag meldden zich in totaal 14 kandidaten. Geen enkele zag in zich een toekomstig gouverneur, laat staan een senator of burgemeester, zij mikten meteen op het presidentschap. Slechts één enkele nam toch al genoegen met het vicepresidentschap. De eerste kandidaat schoot al meteen de hoofdvogel af als merkwaardige figuur. Hij bood zich aan om 8u40 en de 61-jarige Rigoberto Madera Jr. ambieert een plaats als heerser van de wereld. De man beweert naar eigen zeggen leraar-predikant te zijn en vertelde in een interview door God te zijn aangespoord om president te worden. Hij kwam, in een door God himself geleid overzicht in Oktober er als beste uit om deze taak op zich te nemen. Madera heeft er alle vertrouwen in dat hij president wordt en vertelde daarom dat zijn daaropvolgende actie een kandidaatstelling is voor het presidentschap van Amerika. Hij zal president Barack Obama verdrijven en alzo wereldheerser worden. Comelec, de organisatie die de verkiezingen regelt en inricht vraagt aan de kandidaten om zoveel als mogelijk hun achterban thuis te laten. Het is immers de gewoonte dat talrijke familieleden en supporters hun kandidaat begeleiden en getuige willen zijn van zijn kandidaatstelling. Dat leidt natuurlijk tot chaotische toestanden in de Comelec-bureaus die natuurlijk niet op dergelijke publieksmassas is voorzien. De kandidaatstelling kan nog tot 1 december. Dan worden de kandidaten gescreend op foute registraties en verkeerde gegevens. Op krankzinnigheid wordt niet gescreend (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
DIPLOMAFABRIEKEN 2. In deel 23 had ik het al over het lage niveau van de rechtsscholen en de actie van de Commission on Higher Education daarover. Diezelfde Commission on Higher Education is nu van plan om honderd zevenenzeventig (jawel, 177!) verpleegsterscholen te sluiten. De laatste jaren schoten deze scholen als paddenstoelen uit de grond om talloze werk- en toekomstlozen een opleiding tot een goedbetaalde job in het buitenland te geven. Deze scholen bestonden het om nog geen enkele, bij hen afgestudeerde en gediplomeerde student te hebben die bij de officiële examencommissie slaagde. Het is te hopen dat de Commissie ook in zijn opzet slaagt want bij vorige soortgelijke acties werd men hierin gedwarsboomd door politici die door de destijds betrokken schooldirecties werden ingeschakeld om een en ander te regelen. Nog teveel schooldirecties zien het binnenrijven van schoolgeld als enig doel. Het zijn regelrechte dieven die de moeizaam bijeengeschraapte centen van de modale burger incasseren. Nadien is diezelfde burger en zijn student nog jarenlang het slachtoffer daarvan, want de her en der bijeengezamelde fondsen moeten, vaak met erg hoge interesten, worden terugbetaald. De Commissie kan nadien ook eens werk maken van het opstellen van minimum standaard leerstofnormen. Nu kan iedereen hier een instituut beginnen en les geven over om het even wat met een leerstof naar eigen goeddunken. Dit land heeft een acuut gebrek aan goede leerinstituten op elk niveau en kan, door de razendsnelle bevolkingsgroei, deze achterstand onmogelijk bijbenen. (Dipolog, zaterdag 21 november 2009)
DE NIEUWE CHEMISCHE INGENIEURS. Een tijdje geleden werden de examenuitslagen bekendgemaakt van de examen die werd gehouden door de PRC, de Professionele Regulatie Commissie. Deze Commissie geeft aan de geslaagden hun licentie tot uitoefening van hun beroep af. Ook hier kommer en kwel alom; van de 612 via diverse instituten afgestudeerde deelnemers waren er slechts 324 geslaagd. De beste student haalde 83,70 %. Hij studeerde in universiteit van San Carlos. De tien hoogste percentages werden behaald door 15 studenten. Zes ervan zijn studenten van De La Salle Universiteit in Manila en drie zijn van de Diliman Universiteit. De La Salle is een van de meest prestigieuze en dure universiteiten van dit land. Enkel kinderen van beter gegoeden kunnen er terecht voor hun studies. Maar het loont de kosten! Op 17 december leggen de geslaagden de eed af voor de Commissie van Chemische Ingenieurs in het historisch Manila Hotel, Rizal Park, Manila. (Dipolog, zaterdag 21 november 2009) OOK DE POPULATIECOMMISSIE SLAAT ALARM. Ik schreef er al over in de reisverslagen van mijn vorige reis, de Filippijnse bevolking kweekt er kommerloos op los en denkt niet aan de gevolgen. Deze zijn nochtans voor de aandachtige toeschouwer reeds een hele tijd zichtbaar. Niet voor de gewone Filippijn, deze denkt nog steeds dat een kroostrijk gezin een zegen voor de toekomst is en ziet niet dat het land aan miljoenen Filippijnen geen werk kan verschaffen met een diaspora tot gevolg, of dat de regering massaal rijst moet invoeren en heelwat rijst goedkoop moet verdelen om de onderlagen van de bevolking te voeden. De zeeën zijn nagenoeg leeggevist ook door buitenlandse trawlers, de visbroedplaatsen vernietigd door destructieve vismethodes en de arme Filippijn kan zich zelfs geen rijst meer permitteren. Zijn ontbijt is al jarenlang goedkope instant noedels, een monotone bron van koolhydraten. Een van die merken noemt zich dan nog ironisch; Lucky Me! en voert campagnes aan de lagere scholen! Ook PopCom, de Population Commision zegt bij monde van directeur Tomas Osias dat de Filippijnse bevolking aan het huidig groeiritme zich zal verdubbelen van 92,2 tot 184,4 miljoen in de komende 30 jaar en dat de Filippijnen tot de 10 meestbevolkte landen in de wereld zullen behoren. Die 184 miljoen zijn dan nog maar de officiële cijfers van de geregistreerde inwoners want men weet op geen paar miljoen na hoeveel Pinoys er werkelijk zijn. Vele inwoners zijn officieel onbestaande wegens niet aangeven van de geboortes. Popcom zegt verder dat de regering de gepaste voortplantingstechnieken aan zijn bevolking moet aanreiken, vooral aan de gewone bevolking en probeert de Filippijn een en ander te doen inzien op een zachte manier, dit vooral om de almachtige Katholieke kerk niet voor hun kortzichtig religieus hoofd te stoten. Het verwacht, benevens nog meer voedseltekorten, ook waterschaarste en een overontwikkeling zowel in de steden als in de landelijke gebieden. Ook de jongeren van nu moeten worden ingelicht met bevolkingsopvoeding hen wijzend op de globalisatie van de handel, de verstrooiing van de bevolking, de verstedelijking, klimaatsverandering en armoede. Bevolkingsexperts wijzen erop, zo men al de groeicurve kan doen ombuigen bij de ouderen, dat dit geenszins een verminderende bevolkingsaanwas zal tot gevolg hebben gezien het groot aantal jonge kinderen nu. Dit worden immers de talrijke jonge ouders van de nabije toekomst. 24% van de bevolking is nu adolescent, waarvan zomaar eventjes de helft daarvan tussen 15 en 18 jaar. Dit indiceert een bijzonder grote bevolkingsaanwas in de eerstkomende jaren want de vruchtbaarheid en de productiviteit van de vrouwen is hier erg hoog. Ondertussen doet PopCom voorzichtig zijn best met de bevolking voor te lichten. Vier speerpunten zijn van belang; respect voor het leven, verantwoord ouderschap, geboortespreiding en geïnformeerde keuze. Je voelt zo de hete adem van de kerk in de nek (Dipolog, maandag 23 november 2009)
MANNY PACMAN PACQUIAO VANGT 1 MILJARD PHP. Nu Manny Pacquiao terug thuis is wordt in het lang en het breed over zijn triomf over Cotto en zijn vermeende relatie met starlet Krista Ranillo uitgeweid. Voor zijn victorie over de Portoricaan Cotto krijgt Pacman 22 miljoen US$. Dat is meer dan 1 miljard Filippijnse Peso. De verliezer krijgt toch nog 12 miljoen US$. Voor dit bedrag wil ik ook wel eens van Pacman verliezen en mijn tronie even tot moes laten slaan Zijn wettelijke adviseur Jeng Gacal onderstreept wel dat dit een bruto-bedrag is. Er moeten nog taksheffingen worden betaald. 30% in de Verenigde Staten en ook nog 10 % aan zijn Amerikaanse coach Freddie Roach. Er blijft toch nog altijd zon 5 à 600 miljoen Php. schoon aan de haak. Tijdens een persconferentie zagen we Manny en zijn vrouw Jinkee in romantische omhelzingen. Heel anders dan zowat een week geleden toen ze snikkend voor de cameras vertelde dat manlief een verhouding had met een sexy, jong opkomende filmactrice. Ze was er zelfs voor naar de kerk geweest. Deze starlet Krista Ranillo, 24, wiens roots hier in Dipolog uitstrekken, is dochter van de acteur Mat Ranillo III. Een schrijver in het schooljaarboek stelt over haar; met haar engelengezicht, haar lieve glimlach, haar verrukkelijk lichaam en met haar bijzonder ontwikkelde hersenen is ze als door de hemel gezonden. Heelwat fotos en videos, verspreid via internet en roddelbladen tonen Manny en Krista samen. Geen wonder want Manny en Krista waren samen op de filmset voor de opnames van de fantasiefilm Wapacman, een film die de boksdaden van Pacman in de verf zet, en waarin zij de hoofdrol spelen. Wapacman komt uit op Kerstdag. (Dipolog, maandag 23 november 2009)
FILIPPIJNSE FILMS VALLEN IN DE PRIJZEN. Twee Filippijnse films vielen onlangs in de prijzen in het internationaal onafhankelijk filmfestival in Brussel. Dinig Sana Kita kreeg na de vertoning niet alleen een staande ovatie maar regisseur Mike Sandejas mocht ook de Grote Prijs voor de speciale categorie Dovenfilms in ontvangst nemen. Dinig Sana Kita gaat over de liefde tussen de dove Kiko en Niña, die net haar gehoor op proef stelt met harde rockmuziek. Het zijn twee mensen uit een totaal andere leefwereld. De ene zoekt zijn ouders, de andere wil ze net verlaten. Zelfs in hun wildste dromen komt het niet voor dat ze ooit elkaar zouden ontmoeten. Dan Het is de eerste Filippijnse film met een dove acteur in de hoofdrol. (Romalito Mallari) Colorum is een moraalsprookje doorweven met een kleurenpalet en een catalogus van angsten die Vincent van Gogh jaloers zou maken. Deze film kreeg de prijs voor de Beste Acteur door toedoen van Lou Veloso, een veteraan van de filmwereld. Hijzelf was niet aanwezig en de directeur van het filmfestival nam in zijn plaats de onderscheiding in ontvangst. Aan het festival namen meer dan 60 landen deel met meer dan 100 films. Vele van de films waren voor het eerst in Europa te zien en zelfs wereldwijd. Het Brusselse Filmfestival werd voor het eerst gehouden in 1974 en is een vlaggenschip voor de onafhankelijke bioscopen. (Dipolog, maandag 23 november 2009)
VERKIEZINGSKANDIDATEN-ACTEURS GEWAARSCHUWD. Net zoals in de States, denk maar aan Ronald Raegan of Arnold Schwarzenegger, zijn er hier nogal wat filmacteurs en tv-beroemdheden die ook politieke ambities koesteren. Een enkele, de klop- en smijtacteur Joseph Ejercito Estrada, alias Erap, schopte het zelfs even tot president. Comelec, het verkiezingscomité, waarschuwt deze al of niet gelegenheidsacteurs, om voorzichtig te zijn met het vertonen van hun acteertalenten in films die eerlang voor het eerst zullen te zien zijn in het volgende maand gehouden Metro Manila Film Festival. (MMFF). De film kan worden gezien als propaganda en dit is door de huidige verkiezingswetgeving verboden. De acteurs die menen zich ook als politiek kandidaat te moeten aanstellen kunnen dus worden gediskwalificeerd. Vanaf hun kandidaatstelling tot de wettelijke propagandaperiode die pas volgend jaar aanvangt, moeten zij zich ver van alle mogelijke propaganda houden. Personen die in deze een risico vormen zijn ondermeer, senator Ramon Bong Revilla Jr. Hij stelt zich herverkiesbaar en is ook te zien in de film Panday. Ook Manny Pacman Pacquiao, die zichzelf speelt in de fantasiefilm Wapakman, koestert naar verluidt de wens een congreszetel te bemachtigen in de provincie Sarangani. Met nog een zestal andere beroemdheden vormen zij een mogelijk onderwerp van voortijdige kiezerswerving... (Dipolog, maandag 23 november 2009)
MIJN VERWACHTING KOMT UIT. In deel 35 vertelde ik van de weerkundige depressie die richting Filippijnen kroop. Ik zei toen ook dat ik de voorspelling van de weerkundige dienst in twijfel trok die stelde dat Mindanao in een taifoen zou terechtkomen. Mijn voorspelling komt uit. De actieve depressie die hier de naam Urduja kreeg werd dinsdagmorgen verwacht in Leyte. Het is trouwens officieel nog geen taifoen. Heelwat provincies kregen stormwaarschuwingsignaal 1, maar Mindanao was daar niet bij. Pagasa vraagt ook aan de bewoners van lagergelegen gebieden en aan berg- of heuvelhellingen de nodige voorzorgsmaatregelen te nemen, mochten er vloedstromen of grondverschuivingen ontstaan door de hevige neerslag. De Visayas en Noordoost Mindanao krijgen wel hevige regenval en wat windvlagen te verwerken. Dit heeft hier een gematigde tot ruwe zee tot gevolg. Ook vielen een paar bomen om, meer door de drassige ondergrond dan door de wind. Die regenval was trouwens al enkele dagen ontstaan. Eerst af en toe wat lichte buien, dan overgaande in stevige buien en vanaf vanavond buien gaande tot stortbuien en zelfs extreem zware plensbuien die de rivieren en riviertjes doet zwellen. Wij zitten veilig op een verhoogd terrein met goede afwateringsmogelijkheden. Maar eerwaarde John Smithwick, de Amerikaanse religieuze wonderdoener die zes dagen lang Dipolog aandoet kon zijn eigen show vanavond niet uit het water redden en met een wonder droog houden. Slechts enkele tientallen waren vanavond getuige van zijn optreden die hij dan maar vlug afgelastte. (Dipolog, dinsdag 24 november 2009)
Rev. John Smithwick in actie!
MINSTENS 45 DODEN BIJ EEN VERKIEZINGSDISPUUT. Deze morgen raakte bekend dat een verkiezingskonvooi in Maguindanao door nagenoeg honderd gewapende en geüniformeerde mannen van een rivaliserende Moslimpartij werd aangevallen. Het konvooi ging Ismael Mangudadatu, een Moslim van een andere groepering aangeven als nieuwe gouverneurskandidaat en bestond uit een vijftigtal vrouwen en mannen waaronder ook de echtgenote van de gouverneurskandidaat, zijn twee zusters en diverse andere meestal vrouwelijke familieleden. Er waren ook een tiental plaatselijke reporters meegereisd om verslag uit te brengen. Geen van hen kan het navertellen; allen werden met kogels afgemaakt. Vrouwen werden wel eerst even verkracht. Men vond eerst de levenloze en verminkte lichamen van 13 vrouwen en 8 mannen maar bij nader onderzoek vond men, over grote afstand verspreid, in pas gedolven ondiepe graven nog veel meer slachtoffers. Ook werd een massagraf ontdekt waarbij een grote graafmachine werd gebruikt. Het graafwerktuig stond nog op de begraafplaats. Het is niet zeker dat er één overlevende is. Maguindanao is een deel van de Autonome Regio in Moslim Mindanao die in 1996 werd opgericht in het kader van een vredesovereenkomst met een grote Moslimrebellengroep. Het is nu juist deze pro-regeringsgezinde rebellengroep die van deze massacre wordt beschuldigd. Het leger is in alarmstaat gebracht om wraakdodingen te voorkomen en zowat 1000 soldaten werden extra ingezet. President GMA kondigde de noodtoestand af in bepaalde delen van Mindanao waarbij ook het houden van wapens door private personen er zal worden verboden. Ook de avondklok werd ingesteld. Maar het wordt een zware dobber; iedereen wijst de groep van gouverneur Andal Ampatuan aan als daders, die ook het hoofd is van een Moslimclan die deel uitmaakt van GMAs coalitie. Zelfs de provinciale plaatselijke politiedirecteur was een van de leiders in de gewapende groep! Het is de eerste maal in de geschiedenis dat zoveel reporters op een dag het leven lieten. Filippijnse verkiezingen zijn vooral in het zuiden gewelddadig omdat de rivaliserende Moslimclans elkaar te lijf gaan. Ook zijn er daar diverse krijgsheren met private legers actief. (Dipolog, dinsdag 24 november 2009)
TANDOK. Vele van mijn bekenden weten het, sinds jaren al heb ik een paar plagende pijnpunten tussen mijn schouderbladen. Naarmate het weer evolueert, is ook de pijn wat meer of minder. Het betert in de warme subtropen, maar helemaal weg is het nooit. Ook herhaalde kinesitherapieen brachten geen aarde aan de dijk. Ik sta open voor alternatieve genezingsmethoden, waaronder ook de lokale methoden die hier als algemene noemer Bisaya krijgen. Een ervan bleek al tenminste efficiënt, deze waarbij onze DD met een kruidenmengeling van zijn astma werd verlost. Onlangs kreeg ik de raad om eens bij een tandokbeoefenaar te gaan voor mijn rugklachten. Wij er op maandagnamiddag heen. We kwamen terecht bij een 36-jarige man die zijn praktijk had geleerd in Cebu en het reeds 18 jaar beoefent. Zijn uithangbord vermeldt behandelingen tegen rabiës, tetanus, reuma en rugpijn. Hoe men die eerste twee kan behandelen blijft mij een raadsel maar reuma en rugpijn, leken mij toch ergens aanvaardbaar Nadat hij zich had geïnformeerd over het wat en hoe, en ook of ik geen schrik had trokken we naar een kleine open ruimte op een tussenverdiep. Daar opende hij een plat koffertje met zes klokjes ter grootte van een flink borrelglas. Deze klokjes waren vervaardigd uit de horens van de karbouw (Bubalus Bubalus) en hadden bovenaan een afsluitbaar rubberen ventieltje. Hij overgoot de klokjes kwistig met ontsmetalcohol en ontsmette daarmee ook mijn ganse rug. Terwijl dit inwerkte lokaliseerde hij mijn pijn op drie plaatsen links en drie plaatsen rechts tussen mijn schouderbladen. Hij haalde een nieuw scheermesje (type Gilette) uit de verpakking en op elk van die plaatsen maakte hij vijf tot zes kleine incisies, ondertussen informerend of alles ok was. En dat was het ook. Dan nam hij een hoornen klokje stak er een propje watten in, gedrenkt in alcohol en ontstak het. Na een tiental seconden plaatste hij het klokje met de opening op een schoteltje om alzo, wegens zuurstofgebrek, de vlam te doven. Dan plaatste hij het op mijn rug op de voordien door hem gelokaliseerde plaats en maakte in het klokje, door met de mond aan het ventieltje te zuigen, een vacuüm. Zo werden ook de andere vijf plaatsen van vacuümklokjes voorzien. Hij vroeg nogmaals of alles ok was en zei dat deze behandeling een half uurtje moest duren.
Na de tandokbehandeling
Ondertussen vertelde hij in het Visayan aan mijn vrouw over zijn jarenlange ervaringen en zei dat er lucht in mijn zenuwpunten zat. Eden vertaalde. Dit had ik al enkele malen eerder gehoord als ik mijn rug in de Filippijnen liet masseren. Deze eenmalige behandeling zou mij definitief of toch voor lange tijd van die plagende pijn verlossen. Na een half uur nam hij één voor één de klokjes weg door het ventieltje te openen en met heelwat toiletpapier het uitgetrokken bloed, deels reeds geklonterd, op te vangen. Hij wreef mijn rug in met een kruidenolie die erg leek op de hier welbekende Eficascentolie. Na nog de afgesproken 750 Php. te hebben ontvangen kon ik vertrekken. Ik wil niet op de feiten vooruitlopen maar tot op heden, 48 uur na de ingreep, blijft de pijn weg. Hopelijk blijft dat ook zo. De incisiewondjes genezen snel. (Dipolog, woensdag 25 november 2009) EEN AVONDJE BRAINWASHEN. Ik wou toch eens die Amerikaanse predikant en zijn gevolg aan het werk zien. Die vooravond was er al heelwat meer volk op de Boulevard dan op een normale maandag. Waarschijnlijk aangespoord door euforische gelovigen, of door de lokale televisiepots, waren er om kwart voor zes al minstens achthonderd à duizend mensen verzameld en het spektakel was voor halfzeven aangekondigd. De wachtenden werden vergast op een plaatselijk religieus zangkoortje die met een zestal spirituele liederen de roem van Christus prees. Tussen de liederen door was er een plaatselijke predikant die de mensen aanspoorde om hun zieken en gebrekkigen te brengen en om iedereen die een verbintenis met Christus wou, dit via een invulformuliertje te bevestigen. En vooral je naam en gsm nummer niet vergeten! De formuliertjes van de verbondenen werden in een grote tombolatrommel gestopt. Later op de avond zou, net zoals alle volgende avonden een aantal gelukkigen worden getrokken. Zij zouden, benevens het geluk Christus te hebben aanvaard, ook nog kans maken op een mooie profane prijs; een fiets, of een gsm, of een emmer rijst. Rond kwart na zes spuiden de uit de States meegebrachte JBL luidsprekers een paar pittige religieuze rocknummers over de massa die inmiddels was aangezweld tot zon duizend vijfhonderd à tweeduizend. Een eerste wonder deed zich voor even na halfzeven. Er was een stroomonderbreking die normaal minstens toch algauw zon uurtje duurt. Deze maal was dat binnen de drie minuten opgelost. Wonderlijk toch? Na nog wat opzwepende muziek en wat aansporingen van een andere plaatselijke pastor was de tijd aangebroken om de paar duizend gelovigen en nieuwsgierigen te laten kennis maken met de buitenlandse ploeg. De predikant kondigde hen aan en een tiental Amerikanen, waaronder enkele vrouwen, vulden de stoelen op het felverlichte, hoge podium. Er volgden nog een paar disconummers waarop enkele jongere predikanten van op het podium begonnen te dansen, te shaken, en zelfs te moonwalken. Dan kwam Eerwaarde John Smithwick himself aan het woord. Hij vertelde in het Engels dat zij allen zeer verheugd waren hier te mogen zijn, een golf van hemelse zegeningen zou op de aanwezigen neerkomen, zieken brengen, zij waren boodschappers, het genezen kwam met de kracht van boven, zij waren slechts media, etc., etc. Alles werd zin na zin, met vuur vertaald door een lokale predikant die zo vlug anticipeerde dat het wel een vooraf ingestudeerde speech moest zijn. Hij werd er zowaar schor van.
Met simultaanvertaling
Na nog een andere jongere Amerikaanse predikant kwam nu ook en van de vrouwelijke Amerikaanse pastors aan het woord. Zij vertelde dat zij reeds deze namiddag in de barrios (wijken) waren rondgetrokken en dat zij ook daar talrijke mensen hadden genezen. Een man die sinds de aanrijding door een motor mankend door het leven ging en door hen werd genezen, zou zo aanstonds op het podium verschijnen en in het Bisayan getuigen van de krachten van hierboven. Wat hij ook deed in emotionele bewoordingen. Zijn verhaal werd onthaald door enthousiast applaus van de menigte die inmiddels was aangezwollen tot zon kleine 2 500.
Vele toehoorders
Zowel Eden als ikzelf konden ons niet van de indruk ontdoen dat het opgezet spel was. Toen ook nog DD het doorhad dat het larie en apekool was en dit door gehuil kenbaar maakte, zijn we maar opgestapt. Ook de Regisseur van hierboven bleek ontevreden met de gang van zaken; dinsdag zou het noodweer de wondershow onmogelijk maken en vanaf woensdagavond, toen de hele show uit voorzorg was verhuisd naar een gymnasiumzaal, was het opnieuw een rustige, aangename deemstering op de Dipologse Boulevard (Dipolog, woensdag 25 november 2009) NOG MEER DODEN ONTDEKT. Vandaag werd bekend dat bij de massacre een groot massagraf wer ontdekt met drie grote personenwagens gevuld met in stukken gezaagde lijken door middel van een kettingzaag. Dit brengt het dodental op 57. Ook is het duidelijk geworden dat vele vrouwen, na het verkrachten, de ogen werden uitgestoken, de borsten van opzij werden afgeschoten, de voeten afgesneden en daarna herhaalde malen in de geslachtsdeken werden geschoten als vorm van executie. Onder de vrouwen waren er ook verschillende zwanger. Gisteren, in een crisisvergadering werd unaniem besloten om drie verdachten uit de coalitie te stoten. Wat president Gloria Macapagal Arroyo dan ook deed. Zij kon moeilijk anders, de kritiek zowel van de binnenlandse als de internationale pers werd onhoudbaar en ook de internationale wereld begon zich te roeren. De uitgestotenen zijn; de vermeende leider van de massacre, Andal Ampatuan Jr., zijn vader Andal Ampatuan Sr., die provinciegouverneur is en een eigen militie heeft, en zijn broer, een machtige lokale politicus. Zij beval ook om alle verdachten intensief op te sporen en voor de rechter te brengen. Er waren geruchten dat de hoofdverdachte het land zou zijn ontvlucht maar terwijl ik dit artikeltje neerschrijf zie ik directe beelden vanuit Manila in Villamor Airbase dat Andal Ampatuan Jr. zich heeft aangegeven en dat hij naar daar in verzekerde bewaring is gebracht voor verder onderzoek en berechting. (Dipolog, donderdag 26 november 2009)
CAVITEñO KRIJGT CNN TITEL. Het zat wat verloren tussen al de euforie over de victorie van Pacman maar er is nog meer goed nieuws te melden. Twee maanden geleden werd Efren Peñaflorida door CNN genomineerd als een van de tien kandidaten voor de titel van Held van het Jaar. De 28-jarige leraar van Cavite kreeg die nominatie voor het opstarten, een aantal jaren geleden van de Karitong Classroom, dat is een mobiel klaslokaal op een steekwagentje compleet met schoolbord, zitjes en schoolmateriaal. Het heeft zelfs een minibibliotheek mee. Met diverse van die wagentjes gaat hij en vele vrijwilligers rond in de diverse, gore, achtergestelde volkswijken van Cavite om de arme kinderen een leerkans te geven. Tijdens zijn jeugd in Cavite had Efren de keuze, of lid worden van een straatbende, of deze straatbendes letterlijk een lesje leren. Hij verkoos het laatste en zwoer om ook de anderen de kans te geven om uit de miserie te komen. Het publiek kon gedurende 7 weken online hun stem uitbrengen en 2,75 miljoen deden dat dan ook. Uiteindelijk werd de Caviteño en zijn groep, Dynamic Teen Company, ook verkozen tot dé Held van het Jaar. Zij ontvingen daarvoor 100 000 US$ bovenop de 25 000 die ze reeds kregen bij de nominatie. Ik wil er niks van, zei hij, Ik vertegenwoordigd de arme kinderen van de Filippijnen en het zien hoe ze met blije gezichtjes komen aangehold, als ik met mijn schoolwagentje voorrijd, is voor mij de grootste beloning. Hij zei ook dat het opvrijen van hem door een aantal politici, na zijn nominatie, niets aan zijn ideologie zal veranderen. Hij zwoer de ingeslagen weg verder te zullen gaan en stelde zichzelf als een voorbeeld van een onderbevoordeeld kind, die het slachtoffer was van geweld gedreven door armoede, en toch een weg vond om daaruit op te stijgen. Als de Filippijnen verandering willen, zei hij nog, dan moeten ze vanuit zichzelf beginnen. (Dipolog, zaterdag 28 november 2009)
LAATSTE NIEUWS VAN HET MASSACRE. Men heeft de zoekactie naar nog meer slachtoffers gestaakt. Het dodental blijft dus op 57. Daaronder ook een zestal mensen die daar reden op het verkeerde moment. Zij werden afgemaakt om een mogelijke getuigenis te verhinderen. Men heeft verschillende getuigen waaronder ook vier personen die zagen dat de colonne voor hen door Ampatuan Jr. werd tegengehouden en dat de vrouw van Ismael Mangudadatu, viceburgemeester van Buluan, meteen door hem hardhandig werd aangepakt. Zij maakten zich stilletjes uit de voeten. Hun identiteit wordt geheimgehouden voor mogelijke vergeldingsacties. Ondertussen wordt het duidelijk dat de 41 jarige verdachte, met babyface, Andal Ampatuan Jr., de burgemeester van Ampatuan zich pas heeft overgegeven aan de politie nadat hij er door zijn vader die de provinciegouverneur van Maguindanao is, en nog enkele familieleden, waaronder de broer van de gouverneur, Zamzamin Ampatuan, de Ondersecretaris van Energie, werd toe aangespoord. Dit gebeurde in het residentiële gebouwencomplex van de Ampatuans en nadat het leger ermee had gedreigd om deze residentie te beschieten met mortieren en tanks. Men had ook al alle belangrijke openbare en provinciale gebouwen omsingeld en/of bezet. Ampatuan blijft beweren dat hij er niets mee te maken heeft en dat hij zich aangaf om zijn onschuld te bewijzen. Hij wees zelfs het MILF, de Moro Rebellen aan als daders. Dit werd vrijwel meteen door de betrokkenen met klem ontkend. Wij verkrachten geen vrouwen, werd gerepliceerd. Hij werd na een eerste ondervraging in een luchthavengebouw van Sharrif Agusan door een helikopter naar Manila gevlogen. Bij het vertrek werd het toestel door onbekenden beschoten. Een dertigtal politiemensen, waaronder zes hogere officieren en nagenoeg 400 burgerwachten, werden ontwapend en een groot deel van hen in verdenking gesteld en in bewaring genomen. Deze burgerwachten zijn regeringsgetrouw maar dienen de Ampatuans. Een honderdtal nam ook deel aan het bloedbad. Een aantal van hen getuigde al dat Andal Ampatuan de leiding had, het bevel tot schieten gaf en zelf ook schoot. De Secretaris van Binnenlandse Zaken zei over deze politiemensen dat zij vergaten dat ze de Filippijnse Republiek moeten dienen en niet hun peetvader. Ondertussen heeft de weduwnaar Ismael Mangudadatu zich, onder legerescorte en met een aantal supporters, zich in Sharrif Aguak kandidaat kunnen stellen voor zijn gouverneurschap. Alleen de dood kan mij tegenhouden., zei hij. (Dipolog, zondag 29 november 2009)
OOK IN PUERTO GALERA HOMMELES. Ook in het anders zo rustige Puerto Galera was het even spannend, maar weliswaar van een gans andere aard dan politiek getint. Naar verluidt was in Sabang een Koreaan was in een verhitte discussie geraakt met een GRO, (je weet wel; GRO is de Guest Related Officer of entraineuse) in de Hammerhead Broadway KTV bar. Het was tijdens de grand opening en ook zijn landgenoot, een Australiër en een Amerikaan waren erbij betrokken samen met een Filippijnse toerist Ruel Sotto die, hun vriend zijnde, de gemoederen wilde bedaren. Ook drie politieagenten waren daar en een van hen kwam tussenbeidde. Deze raakte in een kort gevecht met Sotto die het wapen van de agent greep. Zijn collega trok daarop zijn pistool en vuurde. De Koreanen en een politieagent kwamen er met lichte verwondingen van af maar de Aussie, de Cano en de Pinoy hadden schotwonden in de dijen en voeten. De hele groep werd voor verzorging naar het hospitaal in Calapan City overgebracht. En de opening van de Hammerhead Broadway KTV bar kon rustig, nou ja, doorgaan. (Dipolog, zondag 29 november 2009)
Puerto Galera
EEN CARAVAN KOMT AAN. Het woord caravan heeft nog een andere betekenis dan wat wij gewoonlijk erdoor verstaan. Het betekent ook karavaan. Het wordt eveneens gebruikt als aanduiding van een soort tijdelijke verplaatsbare verkoopsruimte in een tent, omdat men in karavaan met de vrachtwagens de verkoopsgoederen van heinde en ver heeft aangevoerd. Wij zouden het een handelsbeurs of zo noemen. Nu is er in Dipolog ook zon karavaan neergestreken. Aan de rotonde die naar het centrum leidt, strategisch erg goed gelegen, is een open ruimte ingenomen door zon caravanverkoop. Men biedt er een bont allegaartje aan van duurzame verbruiksgoederen; allerlei meubels zoals salons, eettafels, bureautjes, kleerkasten, (stapel)bedden en matrassen, ook witgoed, zoals gasfornuizen, wasmachines, koelkasten en (microgolf)ovens en ook bruingoed zoals tvs, flatscreens en stereoketens natuurlijk uitgerust met de onmisbare karaoke-optie. Verder vind je eetserviezen, decoratieartikelen en zelfs bromfietsen. Niet alleen de locatie is goed uitgekozen, maar ook het tijdstip. Het is immers dé aankooptijd bij uitstek voor vele Filippijnen. Want, of de man komt eerlang thuis na een lang verblijf in het buitenland, hij heeft daar gewerkt en brengt natuurlijk centjes mee. Of de in het buitenland werkende persoon heeft geld opgestuurd, of zal spoedig cash versturen, of heeft het tenminste al beloofd . Want het is weldra Kerst en dan mogen de thuisblijvers inderdaad iets verwachten. Heb je nog niets ontvangen, of is het bedrag ontoereikend voor je droomaankoop, dan biedt men je een gratis krediet aan van zes maanden tot één jaar. Voeg daar nog een stel gladde verkopers bij en dan gaat zelfs de moeilijkste koper over de schreef van de redelijkheid. De ontnuchtering komt pas als het verwachte geld achterwege blijft of als het ontleende bedrag toch wel heel wat meer doorweegt op het karig gezinsbudget dan oorspronkelijk gedacht. Maar dan is de verkoopskaravaan allang vertrokken en eventueel de gastarbeider ook. En betalen zal je! (Dipolog, maandag 30 november 2009)
VUURWERK EN ANDER PLOFTUIG. Vanaf deze tijd wordt het uitkijken als je op onze Boulevard wandelt in Dipolog, voor jezelf, maar evenzeer ook voor kinderen en honden. Immers voor de komende eindejaars- en Nieuwjaarsfestiviteiten hebben enkele verkopers van vuurwerk en ander ploftuig zich op een leegstaand lapje grond vlakbij de Boulevard in een paar verkoopsbarakjes geïnstalleerd. Dit is de Dipologse jonge jeugd en tieners niet ontgaan en waar zij vroeger hun zakcentje spendeerden aan snoep, een snack of prullaria, gaat hun geld nu letterlijk in rook op. Weliswaar na een luide knal. Niet zonder gevaar zou ik zeggen. Niet alleen voor de aanstichter die er soms een afgerukte ledemaat aan overhoudt, maar ook voor het achteloos passerend slachtoffer die er in het beste geval met de schrik vanaf komt. En het kan erger ook, want de verkopers maken absoluut geen leeftijdsonderscheid. Heb je geld, dan kan je kopen, ook jonge snaken van pakweg zes jaar!
Vuurwerkverkoper
Na de jaarwisseling, het laatste restje
Erg geliefd, want goedkoop, zijn de zg. piratenbommetjes die hier in Bulacan, net zoals veel ander knaltuig, worden gefabriceerd. In een soort grote luciferdoos met aanstrijkvlak zitten er tien of zelfs vijfentwintig. Je strijkt er één aan en gooit het direct weg. Doe je dat niet, dan kan dit je een vinger of ledemaat kosten, of in het beste geval serieuze brandwonden. Je kunt er natuurlijk ook de avontuurlijke toer mee op. Het hele boeltje in de doos aansteken, bijvoorbeeld. Of er een wedstrijd mee houden wie het ploftuig het langst in de hand durft houden, of tegen het oor! En natuurlijk is het erg leuk om zon ding in de broekzak van een ander te steken. En de verkopers, en de overheid, en de ouders laten maar begaan. Niettegenstaande de jeugd niet erg happig is om ook springtuig voor de voeten van farangs te gooien, wegens de mogelijke reactie, zullen wij toch de komende maand onze Boulevard wat mijden. Je weet maar nooit. Het kan natuurlijk ook zijn dat er zich in die tijd een ernstig ongeval/ontploffing/brand voordoet. Dan grijpt de overheid drastisch in. (Dipolog, dinsdag 1 december 2009)
TOCH AL EEN STAP IN DE GOEDE RICHTING. Goed nieuws! Na zoveel weken en zelfs maanden, wachten op nieuws van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, dienst Vreemdelingenzaken in Brussel, is er eindelijk toch wat schot in de zaak gekomen. Sinds verleden week of zo, is ons dossier op de website van de dienst Vreemdelingenzaken te volgen. Het zal nu volgens mijn gevoelens niet zo lang meer duren eer we uitsluitsel krijgen. Mogelijks nog binnen de maand, dus voor het jaareinde. Ik was ergens van plan om voor enkele weken naar Vlaanderen te gaan, maar in deze optiek is het dom en weggegooid geld als ik voor enkele weken of een maand naar Vlaanderen kom en dan terugga om Eden en DD op te halen. Ik ben alvast van plan te blijven tot begin Januari 2010. Ik informeerde daarover bij de plaatselijke immigratieofficier en een verblijf langer dan zes maanden is sinds enkele tijd wettelijk mogelijk geworden. Is er dan in Januari nog geen beslissing, dan moet ik mogelijks toch eens eventjes naar huis. Het is toch ergens hemeltergend dat dit allemaal op die manier moet gaan. Waar is de tijd dat je kersverse echtgenote meteen op de Belgische ambassade een Belgisch paspoort kreeg en als Belgische het land binnenkwam. Dit werd dan veranderd zodat je Filippijnse echtgenote vanaf dan na een paar weken het land inreisde met een visum in haar Filippijns paspoort. Nadien werden de regels nog maar eens veranderd, lees verstrengd. Vanaf toen moet een gezinshereniging worden aangevraagd. Het is evenzeer hemeltergend dat dit alles zolang moet duren, maar je weet, de administratieve molens draaien langzaam. Laten we hopen op een spoedige én positieve beslissing, want met de huidige immigratiepolitiek van onze regering weet je het nooit Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden en ook Eden zou veel liever met Kerst & Nieuwjaar in haar nieuwe thuis zijn met ons gezinnetje. Dan kon ik hen ook uitnodigen voor mijn traditionele wafelbak, een overlevering van mijn voortijdig overleden vader, steeds op Nieuwjaarsnamiddag. Maar uitgesteld is niet verloren! We houden dat tegoed als aankomstfeest als we toekomen in Gent. (Dipolog, dinsdag 01 december 2009)
HET BLIJFT ROMMELEN IN ONZE PROVINCIE. Verleden week raakte bekend dat drie beambten van een sleepkonvooi door negen gewapenden waren overvallen en ontvoerd. Een en ander gebeurde in de baai van Siocon, waar het sleepschip SALVMAR II samen met zijn sleper, de Marinero, allen van de Cebu Barge & TUG Corporation beschutting had gezocht voor het slechte weer. Zij waren op weg naar Iligan City en hadden eerder de werf van De haven van Makar in General Santos verlaten. Het konvooi werd belaagd door drie snelle bootjes met zijvlotter waarin negen piraten. Benevens de drie gegijzelden namen ze ook de scheeps-gps, de radio-installatie, mobieltjes en voorraden ter waarde van 50 000 Php. mee. De negen andere bemanningsleden lieten ze ongemoeid. Deze sloegen alarm en verkozen nadien, bij het zien van nog meer op hen toevarende bootjes, mogelijks van nog andere piraten, om snel verder te varen. Er is tot op heden geen losgeld gevraagd en de Filippijnse Zeemacht zond drie schepen ter plaatse om bijstand in de zoekactie en bescherming door patrouillering. Ook de Filippijnse kustwacht zoekt nog naar de slachtoffers. Hun actiecentrum in Manila zond ook een Notam (Notice to Mariners) aan alle commerciële schepen die de Baai van Siocon zouden bevaren om bijkomende veiligheidsmaatregelen te treffen en alle verdachte scheepsbewegingen prompt aan de bevoegde autoriteiten te melden. Siocon ligt weliswaar in de provincie Zamboanga del Norte maar wel helemaal in het andere uiteinde ervan, op zon 280 Km. van hier. Een van mijn schoonzusters en haar man wonen er. Zij hebben er een winkel met kledij en gebruiksgoederen. (Dipolog, dinsdag 01 december 2009)
UITZENDBUREAUS GESCHORST. DePOEA, de administratie voor overzeese tewerkstelling, heeft van zeven uitzendbureaus de exploitatievergunning ingetrokken en vijf andere bureaus voor een bepaalde tijd geschorst, gaande van zes tot zesentwintig maanden. Zij allen overtraden in meerdere of mindere mate de wet op de tewerkstelling. Eén bureau bestond het om 4 000 goedbetaalde nieuwe jobs als buschauffeur aan te bieden aan Filippijnen om te werken in Dubai. Zij verdeelden deze jobs ook aan een aantal andere agentschappen. In totaal werden slechts 137 slachtoffers gevonden die meenden de job van hun leven te hebben gevonden. Deze werden allen op hun eigen kosten en mits het betalen van heftige plaatsingsvergoedingen naar Dubai gevlogen en aan hun lot overgelaten. Want daar kwam de koude douche; er waren geen jobs! Het was louter ontsproten aan het inventieve brein van de zaakvoeder. De 150 000 Php. die elk van de werkzoekenden betaalden, moet natuurlijk door deze aan de leningsmaatschappijen, mits zeer zware interesten, worden terugbetaald. Job of geen job. Het merendeel van de gestranden werd op kosten van de Filippijnse regering teruggehaald terwijl anderen, eveneens door regeringsbemiddeling, toch in diverse arbeiderszoekende firmas een job kregen aangeboden. Ondertussen werd door de actiegroep Migrante gevraagd om de hulpkreet van 49 gedetineerden in het Saoedische Jeddah niet ongemoeid te laten. Dit is de overschot van gestrande, werkloze OFWs die in juli onder het viaduct van Khandara beschutting zochten. Eén van hen kon vanuit zijn cel in Jeddah alarm slaan. Hij vraagt ook regelmatig via smsen wat er nu verder gaat gebeuren. De actiegroepMigrante spoort regelmatig het plaatselijk Filippijnse Consulaat Generaal aan om actie, vooral nu met de jaarlijkse repatriëringactie van de Saoedische regering ter gelegenheid van de Hajj, de jaarlijkse bedevaart naar Mekka. Consul Generaal Tago mag deze kans niet ongemoeid laten voorbijgaan, maar men is op het Consulaat erg inefficiënt, aldus nog Migrante. (Dipolog, woensdag 02 december 2009) STRESS EN ANDERE GEESTEN. Het stond met zoveel woorden in de kranten en ook de tv-journaals maakten er gewag van. Andal Ampatuan Jr., de hoofdverdachte van de massacre met 57 lijken in Maguindanao, die momenteel is gedetineerd in een gebouw van de NBI, het National Bureau of Investigation in Manila, is gestresseerd. Meer nog, hij heeft schrik van de geesten die er rondwaren. Als Moslim gelooft hij inderdaad in djzinns. Daarom heeft hij toelating gekregen om op een bank te slapen met een deken. Een bijgeplaatste ventilator moet hem de nodige koelte toewuiven want het is er nogal vochtig. Hij heeft ook al gebraakt maar zijn dokter zegt dat het stress is en van voorbijgaande aard. Geen reden om ons ongerust over te maken. Hij kreeg toelating om dagelijks zijn onderhoudsdosis voor zijn astma te nemen. Ik heb zo het lichte vermoeden dat het wel eens de geesten van zijn vermoorde en verminkte slachtoffers zouden kunnen zijn die hem parten spelen. Of misschien ziet hij de bui van zijn veroordeling voor veelvuldige moord al hangen en spookt zijn jarenlange celstraf daarvoor hem in de geest. (Dipolog, woensdag 02 december 2009) DITJES EN DATJES. De volgende notities zijn wat kort om er een afzonderlijk artikeltje over te plegen. Maar ik wil ze je toch niet onthouden. - De sportiefste motorfietsen hier hebben geen achterspatborden, dat is niet macho. Zolang het droog is, geen probleem. Maar als het regent, en dat gebeurt hier zo toch enkele keren per week, dat wordt door de spatbordloze rijders actie ondernomen; zij nemen hun mes en snijden ergens vlug een bananenblad af. Dit steken ze tussen hun achterste en het zadel en zo rijden ze dan sputterend en spetterend rond. - Soms tooit men zich graag met de pluimen van een ander maar als het even kan, dan toch graag zonder de mogelijke gerechtelijke gevolgen. Een overbekende bereider van lechon, het overpopulaire speenvarken aan het spit, heet terecht Lechon King. Wat verderop is evenzeer een bereider van lechon. Hij noemt zich Lechon Queen. Nog sterker wordt het bij Sunburst, een soortement snack- en hamburgertent. Zijn directe buur noemt zich Moonburst! Aan vele kantoorgebouwen zie je een bordje met de mededeling No Vendors. Dit is om de talloze ambulante verkopers van aardnootjes, mangos, snoepgoed, balut, siaopao, yakult, ijskreem, maar ook sigaretten, dvds, dagbladen, vaagborstels, naaigerief en wat weet ik al niet er op te wijzen dat ze niet welkom zijn en dat ze storen. Doe je dat niet dan lopen om de haverklap een paar van die verkopers de deur plat. - Wasmachines zijn hier vrijwel allemaal tweeledige halfautomaten. Ze hebben benevens een kuip met pulsator, ook nog een droogzwierder ernaast. Technisch gezien lijken ze een beetje op onze Kalorik Miniwash van de jaren 70 maar dan veel groter, want ze zijn ook volledig in plastic uitgevoerd en hebben eveneens geen verwarmingselement. De waskuip heeft een inhoud van 7 Kg en de smalle, maar diepe droogzwierder kan 3,5 Kg. aan. De huisvrouw of man moet dus regelmatig tussenkomen, net zoals destijds bij de Miniwash, om het wassen te beëindigen, het toestel met spoelwater te vullen, het opnieuw te laten leeglopen en de bewerking van spoelwater herhalen. Daarna de helft van de was in de droogzwierder kieperen, etc. - Filippijnen zijn erg religieus, op het fanatieke af. Om hun geloof kracht bij te zetten en dit aan de wereld kenbaar te maken zie je op en in hun huizen daar tekenen van; kruisbeelden, posters van Jezus al of niet bij het Laatste Avondmaal, etc.. Ook hun voertuigen zijn met religieuze attributen beplakt en behangen. Soms wordt er een dedicatie of Bijbelcitaat op aangebracht in grote letters. Dan lees je; Gods Gift, of; God is Good. Dat je als religieus geïnspireerde niet noodzakelijk ook nog eens intellect moet zijn concludeer je uit het volgende opschrift die ik onlangs zag; The Lord is My Shepererd (sic). (Dipolog, donderdag 03 december 2009)
USA NIET LANGER HET LAND VAN MELK EN HONING. De wereldwijde recessie heeft ook het imago van de USA als het beloofde land erg aangetast. Heelwat Filippijn(s)en afgestudeerd als verpleegkundige zien niet langer de USA als het land van melk en honing. De eerste drie kwartalen daalde de wens voor het hebben van een verplegersjob in de USA met 21,28 %. Heelwat andere hooggeschoolden volgen diezelfde neergaande trend inzake tewerkstelling in de USA. Ook de verplegersjob an sich, staat op de helling. Nochtans is voor de Filippijnse verpleegkundigen het behalen van de officieel erkende licentie, de zogenaamde NCLEX (National Council Licensure Examination) er een heel stuk gemakkelijker op geworden. Vroeger moesten de kandidaten deze broodnodige NCLEX licentietest noodzakelijkerwijze afleggen in buitenlandse centra van Hong Kong, Guam of zelfs verder. Daaraan was natuurlijk een kostelijke reis verbonden. Nu kunnen zij dit examen in Manila afleggen. Niettegenstaande dit gemak waren er toch 31,66 % kandidaten minder dan in vergelijk met vorig jaar. Toch zijn er onder de tien buitenlandse verpleegkundigen die de USA als nieuweling binnenkomen nog steeds vier Filippijn(s)en. Samen met de miljoenen andere Filippijnse werkers in het buitenland, of OFWs, bracht de groep van 200 000 verplegenden, de eerste zeven maanden van dit jaar 4.731 miljard US$ in het land. Dit is een vermindering van 635 miljoen US$, of 11,84 % in vergelijk met dezelfde periode verleden jaar. Toen was het nog 5.366 miljard. Voorwaar impressionante cijfers (Dipolog, donderdag 03 december 2009)
BIJ ONS IN DIPOLOG. Hier in Dipolog, Mindanao, is nog steeds alles ok, niettegenstaande het af en toe eens rommelt op enkele honderden kilometers van hier. Je hebt er zeker onlangs van gehoord of gelezen, zelfs in mijn cursiefjes. Voor de rest gaat alles zijn gewoon dagdagelijks gangetje, met winkelen voor wat ik gemakkelijkheidshalve de bare necessities noem. Je weet wel, de aankopen van elke dag. Verder wat gaan eten of zelf het bereiden, beetje schrijven, mails bekijken, wandelen op de Boulevard of elders, slapen, etc., etc. Je las er zeker al van in sommige mijn vorige cursiefjes. Wie wel verandert is Daryl Dave. DD is nu bijna 20 maanden en begint al aardig te brabbelen, en drietalig nog wel; Nederlands, Engels en Visayan. En hij begrijpt ook die talen. En als hij wat swingende uptempo muziek hoort, gaat hij spontaan dansen met erg vlugge danspasjes. Een soort flagada-dansje. Zijn we dan al eens samen met hem aan de wandel of aan het winkelen, dan zwaait hij iedereen gedag. Hij verzorgt zo goed zijn public relations dat ik hem er stilaan van verdenk, nu reeds heimelijk ambities te koesteren voor het plaatselijk gouverneurschap later. t Is echt een tof sociaal georiënteerd ventje aan het worden en ook de meisjes hebben zijn volle aandacht, en vice-versa.
De meisjes geven DD volle aandacht
Er staat ons nog wat te wachten (Dipolog, vrijdag 04 december 2009)
WAPENARSENAAL OPGEGRAVEN. In hun zoektocht naar sporen en bewijzen van het bloedbad in Maguindanao heeft het leger een groot aantal wapens, munitie en uniformen opgegraven nadat het was getipt door bezorgde omwonenden. Deze lagen begraven op een onbebouwd stuk grond vlakbij het herenhuis van de Ampatuanclan in Sharif Aguak. Men neemt aan dat deze wapens werden gebruikt bij de feiten. Niettegenstaande men nog steeds wapens vindt, men gebruikt bij de opgravingen daarvoor zelfs een bulldozer, gaf men toch al een voorlopige lijst uit van de gevonden items. Het is verbazend hoeveel (zware) oorlogswapens er voorhanden waren. Kijkt uzelf maar; Twee 90 mm antitankgeweren zonder terugslag (RR), één 57 mm antitank RR, drie 60 mm mortieren, vier M60 machinegeweren, twee 81 mm mortieren, één kaliber .50 Barrett machinegeweer, één Ultimax lichte machinegeweer, één Bushmaster 5.56 mm automatisch geweer, twee Browning automatische geweren (BAR), één licht automatisch geweer van Belgische makelij (FAL), één AK 47 automatisch geweer, één HK 11 licht machinegeweer, één 5.56 M4 karabijn, vier 9 mm pistolen, zeven dozen munitie voor kaliber .45 pistolen, honderdveertig dozen met 5.56 munitie, één extra loop kaliber .50, veertien magazijnen munitie kaliber 45, zes grendels voor M16. Is het u ook opgevallen dat, niettegenstaande er slechts 1 licht wapen van Belgische makelij werd gevonden, dat België het énige land is dat bij naam werd genoemd? Zo hoor je nog eens iets van ons in het buitenland . Een reporter ter plaatse zag dat het merendeel der wapens waren gestempeld door het Departement van Defensie. Volgens enkele militairen die aan de opgravingen deelnamen waren er wapens genoeg om twee legerbrigades van elk 1200 man te bewapenen. Vele van die krachtige wapens mogen trouwens enkel worden gebruikt door gespecialiseerde legereenheden. De site zal worden afgesloten om later als bewijs te dienen. (Dipolog, vrijdag 04 december 2009)
VERHALEN UIT HET BUITENLAND. Af en toe ontmoet ik in het shoppingcenter van Lee Plaza een paar buitenlanders die net als ik hier voor een langere tijd vertoeven. Bij het nemen van een kopje koffie, een espresso of een cappuccino in de bakkerij met het verbruikzaaltje met terras, hoor je soms de meest bizarre verhalen. Vandaag hadden we het over rijbewijzen. Zo is er Sean, is een gepensioneerde Amerikaanse Ier met dubbele nationaliteit die zowel zakelijk als privé de halve wereld heeft afgereisd. Niettegenstaande hij allang uit Dublin weg is heeft hij nog steeds dat sympathieke Ierse accent in zijn stem. Toen hij in Thailand was wou hij een rijbewijs halen. Dat kon, maar daarvoor moest hij wel eerst een test afleggen. In het examencenter plaatste men hem voor een toestel gemaakt van een grote vierkante blikken koekendoos. Net voor zijn stoel waren twee platte knoppen op de vloer. In het koekblik waren twee lampjes gemonteerd, een rood en een groen. De examinator nam plaats achter een tafeltje en onze Sean zat op de plastieken stoel. Klaarblijkelijk was een en ander met elkaar verbonden want de test bestond erin dat Sean bij het aanfloepen van het rode licht op de rechterknop moest trappen. De rem. Zag hij een groen licht dan moest hij de linkerknop intrappen. Het gaspedaal. Na een zestal keren met die verkeerslichten te hebben gespeeld hield de examinator het voor bekeken. Sean kon zijn Thaise rijbewijs in ruil voor een paar honderd Bath een van de volgende dagen ophalen. Hij was geslaagd met klank en vooral met licht ! Neil is een oudere Amerikaan die op verschillende plaatsen in de wereld zaken deed. Tegen zijn pensioengerechtigde leeftijd aan was hij langere tijd in China om daar Engelse les te geven, ondermeer op vraag van de regering. Ook hij wou op een bepaald ogenblik een Chinees rijbewijs halen en moest daarvoor een vragenlijst invullen. Hij kreeg de speciaal voor buitenlanders gemaakte testformulieren toegeschoven, in het Mandarijn. Nu spreekt en begrijpt Neil zowel Cantonees als Mandarijn in vrij aanzienlijke mate doch het lezen van die honderden diverse kunstig neergepende schrifttekens is een ander paar mouwen. Hij leest hooguit een paar elementaire opschriften. Het was dus letterlijk en figuurlijk Chinees voor hem. Neil schoot dus examenbediende aan met de vriendelijke vraag om een en ander te vertalen, wat de man met graagte deed. Het bleek al vlug dat de vragen die hij kreeg allen te maken hadden met verkeersveiligheid. Neil kon zich ternauwernood ernstig houden toen hij de eerste vraag hoorde. Je rijdt in een personenvoertuig en je moet spuwen. Wat doe je? A) Je opent het portier en spuwt op de rijbaan. B) Je trekt je zijruit open en spuwt in de lucht. C) Je spuwt op de vloer van je voertuig. De volgende vijf vragen waren van dezelfde aard en Neil die eerst niet wist waar hij het had, herpakte zich vlug en duidde à linproviste zomaar iets aan. Moet het worden gezegd dat zelfs de bediende zich nauwelijks ernstig kon houden. Maar ook hier geen nood. Neil kon de volgende dag zijn Chinees rijbewijs verkrijgen. (Dipolog, zaterdag 05 december 2009) OOK WOONCOMPLEX VAN AMPATUANS DOORZOCHT. Meer dan 100 soldaten in kogelvrije uitrusting en bewapend met aanvalswapens, waaronder granaatwerpers, samen met tientallen politieagenten voerden een raid uit op het twee meter hoog ommuurd woningcomplex van de Ampatuanclan gelegen vlak naast het gouvernementsgebouw. Ook verschillende pantservoertuigen namen aan de actie deel. Gewapend met een huiszoekingsbevel zocht men naar wapens, munitie en alles wat bruikbaar kon zijn in de bewijsvoering van de massacre. Het talrijk veiligheidspersoneel werd ontwapend en kreeg het dwingend bevel met het gezicht opde grond te gaan liggen. Een van de pantsers vatte strategisch post aan de toegangspoort van het complex. Toen hij dit alles aanzag barstte Sajid Ampatuan, een van de gouverneurszonen, in tranen uit. De woning van de voormalige gouverneur, Andal Ampatuan Sr. werd eveneens onderzocht, zij het na veel weerstand van zijn advocaten, en ook de woning van Andal Ampatuan Jr. die momenteel, reeds beschuldigd van 25 moorden, in detentie is in Manila. Het is in zijn woning dat, geholpen door speurhonden van de K-9 groep, wapens en munitie werd ontdekt. Het was verborgen tussen een dubbele muur aan een zijkant van het aangebouwd onderkomen van het veiligheidspersoneel. Men moest een sloophamer gebruiken om een en ander te verzamelen. Ex-gouverneur Andal Ampatuan Sr. werd niet aangehouden maar het was tot op heden het meest ingrijpende feit tegen hem die tot vorige week in de coalitie op de steun van president en regering kon rekenen. De politie klaagde hem en vier andere leden aan, maar wacht nog op de uitslag van het onderzoek om hen voor de echtbank te brengen voor hun vermeende rol in het bloedbad. Andal Ampatuan Sr. voerde het bewind over de door strijd verscheurde provincie met de hulp van zijn eigen privaat leger en installeerde zijn familieleden in een myriade van gouvernementele ambten en posten. Na de feiten van 23 november sloot de regeringscoalitie hem, zijn zoon Andal Jr. en nog een ander familielid uit. Moslimrebellen voeren sinds de late jaren 70 strijd om een onafhankelijk thuisland in Maguindanao en sommige andere delen van Mindanao. Volgens schattingen van militairen kostte deze rebellie al 150 000 mensenlevens. De regering van Gloria Macapagal Arroyo heeft Moslimclans, als deze van de Ampatuans gebruikt om deze gebieden te regeren en hen toegelaten om een eigen leger op te zetten als een expansiebeperkende maatregel tegen de oproerlingen. Critici beweren dat deze tactiek militaire machthebbers heeft geschapen die zich totaal buiten het wettelijke kader ophouden, met het bloedbad als dramatisch voorbeeld. (Dipolog, zaterdag 05 december 2009)
STAAT VAN BELEG AFGEKONDIGD IN MAGUINDANAO. In de nacht van vrijdag op zaterdag kondigde president Gloria Macapagal Arroyo de oorlogstoestand af in Maguindanao. Zij tekende de Proclamation 1959 ondermeer om een rebellie te onderdrukken van de zwaar bewapende clans van de Ampatuans en zijn getrouwen die zich in de omgeving bevinden. Ook vele burgers hadden zich de afgelopen dagen op en rond de Ampatuan eigendom en de regeringsgebouwen verzameld in de bereidheid om hun leider te steunen. De kabinetsleden bleven de ganse vrijdagnacht in het Malacañang om de situatie te evalueren. Meer dan 4 000 militairen werden ingezet en op vele plaatsen waren en controleposten geïnstalleerd. Regeringsgebouwen werden bezet door soldaten en ook het gouvernementsgebouw werd door hen overgenomen in afwachting van een administrator van beleg. Er zal ook een commissie met ruime bevoegdheden worden opgericht om de private milities te ontmantelen. Men verzekerde dat de rechten van de bevolking ongeschonden zullen blijven en dat men zich op het zoeken en voorleiden van de betrokkenen van 23 november zal richten. Enkele uren nadien werden negen clanleden geleid door de 69-jarige patriarch en voormalige gouverneur van Maguindanao Andal Ampatuan Sr. aangehouden. Andal werd meteen per ambulance naar Davao gereden en medisch onderzocht om het risico in te schatten in relatie tot zijn hoge bloeddruk in verband met zijn mogelijke overbrenging per vliegtuig naar Manila. Benevens hij, ook zijn zoon Zaldy Ampatuan die de gouverneur is van de Autonome Regio in Moslim Mindanao (ARMM), eveneens zijn zoon Sajid Ampatuan die waarnemend gouverneur is van Maguindanao, verder Akmad Ampatuan die de vicegouverneur is van Maguindanao, Anwar Ampatuan die de burgemeester is van Shariff Aguak en Cahoner Ampatuan die lid is van het Sanggunian Bayan. Verder nog enkele personen op belangrijke regeringsposten die niet Ampatuan noemen; de secretaris van het departement van landbouw, de secretaris van milieuzaken en nog een lid van het Sanggunian Bayan. Zij wachten allen hun overbrenging naar Manila af. Dankzij deze Martial Law proclamatie is het verder mogelijk om zonder huiszoekingsbevel huizen en gebouwen te doorzoeken. Gealarmeerd door verontruste burgers, had het leger voordien reeds vruchteloos gepoogd om een overheidsmagazijn in Mamasapano te doorzoeken maar werd dit belet door de regionale burgerlijke rechters, getrouwen van de Ampatuans. In dit magazijn, waar normaal rijst- en andere mondvoorraden voor noodgevallen worden opgeslagen, vond men een gepantserd legervoertuig, een zware 18-wielige legertruck geladen met minstens 60 000 kogels voor M16, een Humvee met bovenop een wapenstoel gemonteerd voor een kaliber 50 machinegeweer, drie gepantserde politietroepentransportwagens, drie M16 en nog 350 kistjes met 5.56 mm munitie. Er zijn aanwijzingen dat een en ander aan de gouverneur en zijn zoon Sajid, waarnemend gouverneur, toebehoort daar men ook zijn zwart veiligheidsvoertuig Suburban met nummerplaat GOV888 aantrof en ook een munitiekistje met daarop de naam van Sajid Ampatuan. Benevens het aanwezige 20-koppig magazijnpersoneel werden ook nog 14 aanwezige leden van een burgerlijke vrijwilligersorganisatie opgepakt. Diverse oppositieleden protesteerden tegen deze krijgswet maar sommigen bonden snel in toen de resultaten ervan bekend raakten. Anderen, zoals Benigno Aquino, zoon van de vermoorde oppositieleider Ninoy, zien het als een voorspel om de krijgswet later af te kondigen in het hele land. Hierdoor zou de huidige president, net zoals in de tijd van het Marcosregime, aan de macht kunnen blijven zonder verkiezingen. Wie zich ook verheugt met de gang van zaken is de Ibrahim Mangudadatu, de burgemeester van Buluan, die zich na het vermoorden van diverse familieleden en vele sympathisanten toch nog kandidaat stelde voor het gouverneurschap. Het is de eerste maal dat de krijgswet werd ingesteld sinds 21 september 1972 dat was in de tijd van het Marcosregime. Toen was het ganse land daardoor tot 1981 getroffen. (Dipolog, zondag 06 december 2009)
ONZE MAN IN DIPOLOG. Je kunt er niet naastkijken, want hij is groot en zwaar gebouwd. Je kunt hem ook niet mislopen want elke dag, al van voor 9 uur in de morgen zit hij op zijn vast stekje; Dit stekje is een turo-turo, een eenvoudige eetgelegenheid op straat, even uit het centrum op een kruispunt. Daar drinkt hij zijn biertjes, het ene na het andere, de hele dag. Aan eten heeft hij geen boodschap; zijn San Miguel is hem genoeg. De uitbaters van dat straatrestaurantje zien hem graag komen, want hij is veruit hun beste klant. Hij drinkt er dan ook zowat 48 per dag. Dat zijn dus twee bakken of toch zon 16 liter per dag want die flesjes bevatten 330 ml. van het edele vocht. Hij is dus vrijwel nooit nuchter. Moet het worden gezegd dat hij wijd en zijd door elke voorbijganger en zeker door elke tricycledriver is gekend. Ze vertellen hun passagiers dat het een Noor van een jaar of veertig is die gehuwd is met een Dipologse. Aangezien hij al vlug in zijn oude drinkgewoonte herviel ging zijn relatie op de klippen. Maar daar zit hij niet mee. Hij drinkt rustig zijn biertjes en pikt soms een hapje mee ondertussen de passanten met een verdwaasde blik aangapend. (Dipolog, maandag 07 december 2009)
INDIËR GELOOFT WEER IN SINTERKLAAS. Een Indiër, die een kredietmaatschappij runt, werd verleden vrijdag ontvoerd voor losgeld in Quezon City door vier gewapende gangsters die ook zijn bestelwagen inpikten. De gangsters belden later zijn vrouw en vroegen een substantieel bedrag dat door onderhandelen werd gereduceerd tot 75 000 Php. (zowat 1050). Na het betalen ervan op zaterdag, volgden politiecommandos de gangsters naar hun schuilplaats in Calumpit, Bulacan. Rond 22 uur vertrokken drie gangsters uit de schuilplaats en werden verderop in een vuurgevecht met de politie gedood. Even na middernacht, op 6 december, bestormde een tot de tanden gewapende politiemacht de schuilplaats waar na een kort schermutseling de 52 jarige Indiër Avtar Singh, die geblinddoekt en vastgebonden in een kamer zat, werd bevrijd en het losgeld gerecupereerd. Men vond ook nog drie pistolen en een geweer. De drie aanwezige gangsters zullen het niet navertellen. Ook zij zijn dood. Dit jaar zijn al minstens 47 vermeende kidnappers door de politie gedood en 60 anderen zijn opgepakt in een door de regering bevolen strafcampagne om de kidnappers voor losgeld te ontzenuwen. Kan Europa nog iets van leren (Dipolog, maandag 07 december 2009) NOG MEER WAPENS EN RUMOER IN MAGUINDANAO. Opnieuw leidde een tip van waakzame en verontrustte burgers naar een wapenarsenaal in de provincie van Maguindanao. Deze maal in Limpongo, vlakbij een boerderij van de gouverneur met een grote mangoplantage. Men vond een dertigtal spiksplinternieuwe, zware oorlogswapens waaronder .50 machinegeweren en munitie inderhaast begraven en afgedekt met plastiek. Het plantagepersoneel werd meegenomen voor ondervraging. Ook de hutten her en der verspreid van arbeiders en van de civiele vrijwilligers worden onderzocht. Ook deze laatsten zouden in nood de Ampatuans met graagte verdedigen. Men schat dat er zowat 3 000 wapens moeten worden opgespoord. In totaal werden er een zestigtal personen opgepakt. Inmiddels zijn er spontaan duizenden gewapende getrouwen, bestaande uit leden van privémilities en leden van de civiele vrijwilligersorganisatie (CVO) verzameld op diverse plaatsen in Maguindanao, waaronder ook het provinciegebouw, dit niettegenstaande de vigerende oorlogswet. Er zal militair worden ingegrepen als deze manschappen zich niet overgeven en tegelijk hun wapens inleveren. In Manila heeft het Nationaal Hoofdstedelijk Regionaal Commando zowel de landmacht, de zeemacht als de luchtmacht en de politie in Blue Alert gebracht. Dit is de op één na hoogste staat van alarm ondermeer wegens de mogelijke overloop van Ampatuan supporters naar de hoofdstad teneinde hun opgepakte leiders te steunen. Volgens de intelligentiediensten zijn reeds 300 van hen naar Manila vertrokken om de gevolgen van de ingestelde regeringsmaatregelen te ontlopen. In Camp Aguinaldo zijn reeds twee tanks in permanente stand-by gebracht om desgevallend te worden ingezet bij noodzaak. De Ampatuans die eerder werden opgepakt zullen niet alleen worden beschuldigd van de afslachting van onschuldige burgers maar in een andere zaak ook van rebellie tegen de Filippijnse staat. We zagen hen geen samenzwering beramen tegen de regering, ze deden het daadwerkelijk! zei de Secretaris van Justitie, Agnes Devanadera. Er waren in elk geval manschappen, munitie én wapens, waaronder antitankwapens in meer dan voldoende mate aanwezig. (Dipolog, maandag 07 december 2009) DE LIMON EXCAVATOR.
De limon excavator
Ik ben van nature een nieuwsgierig en leergierig mens. Niettegenstaande mijn wat oudere leeftijd heb ik nog steeds de wijsheid niet in pacht en vrijwel dagdagelijks leer ik nog wat bij. Nu las ik al enkele keren op een bordje, kennelijk als publiciteit bedoeld, Limon Excavator met daaronder een telefoonnummer. Ik hield het eerst op een aankondiging van iemand die citroenen tot limonade verwerkte of op zijn minst er sap van maakte. Wist ik veel! Wat later vond ik eveneens een bord met dezelfde tekst aangebracht op een niet zo hoge torenconstructie aan de oever van de rivier, vlakbij zijn zeemonding. Deze constructie was voorzien van een drietal zware pompslangen. En ik begon te twijfelen aan mijn eerste stelling. Thuisgekomen raadpleegde ik op mijn laptop mijn Dikke van Sluis, het substantiële vertalend woordenboek Engels Nederlands van Van Dale dus, maar de Sluisse schoolmeester wist er ook al niets van af. Toen ik nog enkele dagen later een oude roestige tankwagen zag voorbijrijden met opnieuw dit onverklaarbare opschrift ging er bij mij een lichtje branden. De tankwagen was immers voorzien van een paar pompslangen waaruit de gier nog op de straatstenen nadrupte. De geur was navenant! Limon Excavator had dus alles te maken met beerruimen en ik kreeg, daar midden in de stad, een pasklaar antwoord in geuren en kleuren. En de verklaring waarom die torenconstructie zich aan de oever van de rivier bevindt is ook vlug gegeven. Men pompt via die toren gewoon de opgehaalde gier in de rivier en bijgevolg in de zee. Je moet er toch ergens blijf mee weten, en de zee is zo ontzettend groot, nietwaar? Ik kijk voortaan wel uit om ooit nog limonade te bestellen. (Dipolog, maandag 07 december 2009)
Even opstellen...
En pompen maar! ENGELS OP ZIJN FILIPPIJNS. Het Engels wordt hier al van vrij jonge leeftijd aan de kinderen bijgebracht. Niet alleen in de school, waar al heel vlug vrijwel alle cursussen en schoolboeken in het Engels (Amerikaans) zijn gesteld, maar er zijn ook talrijke televisiekanalen met Engelstalige programmas. De meeste nationale dagbladen zijn eveneens in het Engels gesteld. Niettegenstaande dat, is het met het Engels, of wat er hier voor doorgaat, schabouwelijk gesteld. Bij het overnemen in een Worddocument van bepaalde geschreven teksten geeft de autocorrectie regelmatig foutmeldingen. Zelfs bij teksten geschreven door professionele redacteuren. Je vraagt je dus terecht af of zij als beroepsschrijvers de Engelse taal wel beheersen en in ondergeschikte orde, of zij op hun woordprocessor dan geen autocorrectie hebben geïnstalleerd. In de laatste dagen verzamelde ik ter illustratie een aantal fouten die bewijzen dat zij een schrijftaal hanteren die ergens het midden houdt tussen Engels, Amerikaans en Taglish. Dit is het Tagalog Engels die hier door heelwat beroemdheden en dus ook politici wordt gesproken. U vindt een beknopte lijst van de meest voorkomende fouten hieronder met tussen haakjes de juiste spelling volgens mijn autocorrectie; Armor (armour), center (centre), color (colour), defense (defence), diarrhee (diarrhoea), foreseable (foreseeable), honor (honour), kilometer (kilometre), labeled (labelled), laborer (labourer), liter (litre), mollusks (molluscs), parlor (parlour), rumors (rumours), sulfur (sulphur), traveler (traveller), Yulitide (Yuletide) Ook worden heelwat woorden aan elkaar geschreven, zoals in het Nederlands of Duits bijvoorbeeld, daar waar het Engels dit niet toelaat; Flashflood (flash flood), floodline (flood line), gunbattle (gun battle), longtime (long-time of long time), moviehouse (movie house), partylist (party list), reelection (re-election), southwestern (south-western of south western). (Dipolog, dinsdag 08 december 2009) BROMFIETSEN ZONDER LICHT, MET LICHT EN MEER. Met de verplichte verlichtingsuitrusting van motorvoertuigen wordt hier heel soepel omgesprongen. Daarmee vermijd ik te moeten zeggen dat er geen controle dienaangaande is. Het resultaat is er dan ook naar. Wat de autos en tricycles betreft is dit nog redelijk. Slechts één op tien heeft s avonds een gebrekkige verlichting en één op twintig heeft helemaal geen licht! Maar de hoofdvogel wordt afgeschoten met de gewone brommers. Want je moet wel gek wezen om enig licht te voeren! Dat verbruikt benzine, hoor! En deze levensgevaarlijke stelling wordt zowat door de helft van de bromfietsers onderschreven. In de avondlijke straten zie je dus, of liever; zie je niet, het vrijwel evenveel aantal brommers zonder licht dan deze met verlichting. Maar ook hier zijn er toch een paar showartiesten op de baan. Vooral langsheen de Boulevard zie je ze rijden, net zoals bij ons de jonge, meestal allochtone weggebruikers, met een opvallende blauwe of roze verlichting onder hun voertuig. En enkelen die het zich kunnen permitteren hoor je ook nog van verre afkomen. Niet door hun sportieve uitlaat, dat is niet meer hip. Nee, zij hebben ook nog een versterker en een paar kunstig verborgen luidsprekers op hun brommer gemonteerd en distribueren alzo hun uptempo muziek langs de Boulevard (Dipolog, dinsdag 08 december 2009)
DE TEXTIELPRIJSBREKER. Benevens de verkoopskaravaan waarvan ik enkele bijdragen hiervoor sprak, streek er nog een andere tijdelijke verkoper neer in deze stad. Aan de Boulevard heeft men onder een tijdelijke zeilconstructie en met de hulp van de obligate muziek via een lallende geluidsinstallatie een inrichting neergepoot die ik als naam de textielprijsbreker zou willen meegeven. Men verkoopt er inderdaad een bont allegaartje van nieuw textiel aan dumpingprijzen. Een reusachtige berg kleurige damesslipjes kosten 15 Php per stuk. (Dat is dus 0.21 !) Bhs worden aan de man, of beter, de vrouw gebracht voor 25 Php.(Dat is 0,36 !). De T-shirts voor dames gaan eveneens 25 Php.. Deze voor heren kosten 30 Php.(0,43 !) tenzij je een zwarte verkiest, deze zijn nu in bij de jeugd en de anderen die zich willen bewijzen en kosten 45 Php. (0,64 !). Voor die prijs kan je het zelfs niet wassen. Water en zeep en moeite kosten meer! Je vindt er verder in groot assortiment; jeans, pyjamas, damesblouses, herenhemden, herenpolos, badhanddoeken, kinderkledij, vloermatjes, enz., enz.. Het hele gamma heeft slechts twee noemers; spotgoedkoop en Made in China. Ik krijg toch mijn bedenkingen over de prijscalculatie van bijvoorbeeld de dure bhs die je bij ons vindt en die ook in derdewereldlanden worden gemaakt. Nu weet ik wel dat er een kwaliteitsverschil is tussen die kwaliteitsbhs daar en de bhs die hier worden aangeboden, maar ook deze hier vragen toch aardig wat handenarbeid aan coupeer- en naaiwerk. Ik blijf dus twijfelen of deze kwaliteitsbhs bij ons wel zonodig 200 tot 300 maal meer moeten kosten. En wat geldt voor bhs, geldt eveneens voor de talloze andere dingen gemaakt in derdewereldlanden. Wie houdt men in de Westerse landen voor de gek? (Dipolog, woensdag 09 december 2009)
EEN GEWILD KERSTGESCHENK VOOR KINDEREN. In vroegere bijdragen schreef ik reeds over het bont allegaartje van artikelen aangeboden in tijdelijke stalletjes langsheen de kathedraal van Quiapo in Manila. Nagemaakte toestellen, kerstverlichting, gekopieerde film- en pornodvds, je vindt het er allemaal. Met de Kerst in het verschiet is er nog een hot item bijgekomen; imitatiewapens. Niettegenstaande dat de wet op deze dingen reeds 27 jaar bestaat, wet die de verkoop, het bezit en het tentoonstellen ervan verbiedt, ook van de munitie, worden deze replicas in kunststof en zelfs in metaal hier openlijk aangeboden en ook gekocht. Vooral jongetjes, net schoolgaande en ouder zijn er tuk op. En de ouders zien er geen bezwaar in om hun kroost reeds vanaf hun kindzijn met wapens vertrouwd te maken en hen er te leren mee omgaan. De prijzen variëren van 130 Php., voor de plastieken pistolen, tot 6500 Php. Daarvoor heb je dan wel een metalen replica van een M16, bijvoorbeeld. De overheid zegt dat het zeer moeilijk is om deze nepwapens van echte te onderscheiden en deze zijn dan ook veruit het favoriete wapen gebruikt door criminelen zoals dieven, kidnappers en overvallers. Pas bij het daadwerkelijk hanteren merk je dat bepaalde onderdelen niet bewegen, in tegenstelling tot de echte wapens. Maar dan is het voor de belaagden al veel telaat. Deze imitaties verkopen erg goed, zegt een verkoper, die haastig nog wat wapens uithaalt vanonder Barbiepoppen en kerstboomversieringen. En met Wij verkopen slechts deze wapens. De koper doet ermee wat hij wil., maakt hij er zich met een Jantje van Leiden van af. De PNP, de Filippijnse Nationale Politie, heeft zich voorgenomen om, vooral rond deze Kersttijd, alle illegale verkoop van deze wapens te breken. Men heeft er al zakkenvol van geconfisqueerd, meer dan de echte illegale wapens, en er werd een nota verstuurd naar alle politiediensten om de jacht daarop te intensifiëren. Jammer genoeg laat de wet momenteel geen repressie toe op de bezitter van replicas, enkel de inbeslagname. Er is wel een wetsontwerp die dit toelaat. Erg nodig, want als iemand een wapen op je richt, vals of echt, krijg je weinig tijd om dat ook nog even te onderzoeken (Dipolog, woensdag 09 december 2009)
WIE HET SCHOENTJE PAST. Een labo in Zweden onderzocht onlangs een aantal leren schoenen uit diverse landen op het mogelijk bevatten van gevaarlijke chemische stoffen, daaronder ook twee paar schoenen vanuit de Filippijnen. Ze komen er bekaaid vanaf. Het labo vond een cocktail van stoffen op de schoenen, gevaarlijk, zowel voor de makers, als voor de gebruikers, als voor het milieu en dit gedurende de ganse levensduur van de schoenen en zelfs erna. De stoffen zijn kankerverwekkend, hormoonvernietigend en/of geven allergische reacties. Een paar donkerbruine herenschoenen van het merk Rusty Lopez bevatte van de 21 geteste stalen het meeste benzedrine, een kankerverwekkend aromatische amine. Slechts 30 Mg/kg is toegelaten. Dit paar scoorde zomaar eventjes 68 Mg/Kg! Het had ook het hoogste gehalte aan cadmium en nikkel en kwam op de tweede plaats voor chroom en op de derde voor arseniek en lood. Ook het ander Filippijns paar, een zwart paar dameslaarsjes van het merk Bandolino scoorde hoog en dus slecht. Het kwam op de eerste plaats voor het kobaltgehalte, was derde in chroom en scoorde vierde voor arseniek en kwikzilver. Het meest verontrustende is wel dat elk jaar tonnen trivalent chroom in het milieu terecht komt door afgedankte weggegooide schoenen. En testen tonen aan dat dit chroom door verbranding of begraving kan oxideren tot een bijzonder giftige en kankerverwekkende hexavalente vorm. Deze chroom kan worden ingeademd, via de huid worden opgenomen en kan waterlopen vergiftigen en zo schade berokkenen aan elk levend organisme en dus ook de mens. Zeven van de gevonden chemische stoffen staan op de Filippijnse prioriteitenlijst van chemische stoffen die onverantwoorde risicos kunnen berokken aan de publieke gezondheid, de werkomgeving en het milieu. (Dipolog, woensdag 09 december 2009) ORGAANTRAFIEK KELDERT DANKZIJ RECENTE WET. Zes maanden geleden werd een wet gestemd die het ongeremd afstaan, lees; verkoop, van organen van arme Filippijnen aan welgestelde buitenlanders verbiedt ingesteld. Dit was ook nodig want bepaalde groepen, noem ze maar organenhandelaars, en enkele malafide ziekenhuizen hadden er zich voor grof geld in gespecialiseerd. De nieuwe wet zegt dat een buitenlander geen recht heeft op een orgaan van een levende, niet-gerelateerde Filippijnse donor. Het stelt ook dat de verkoop of aankoop van organen strikt is verboden. De straffen bij inbreuk zijn voldoende streng; tot 20 jaar gevangenisstraf met daarbij een geldboete van 1 tot 2 miljoen Php. Natuurlijk kan nog steeds vrijwillig en op onbaatzuchtige wijze een orgaan worden afgestaan voor therapeutische doeleinden, doch steeds binnen de regels van de wet. Om een en ander te controleren dient elke ziekenhuisdirectie elke maand een lijst in te dienen met opgaven van de uitgevoerde transplantaties. Nu kan de regering terecht bogen op een strikte implementatie en navolging van deze wet met slechts één enkele overtreding op gebied van organenverkoop sinds juni 09. Deze inbreuk gebeurde in het Mindanao Hospitaal. De uitvoerende dokter en zijn assistenten werden voor de loop van het onderzoek geschorst van enige transplantatieactiviteit en ook het ziekenhuis mag alvast voor de duur van het onderzoek geen transplantaties meer uitvoeren. (Dipolog, woensdag 09 december 2009) PICK-UPS EN ANDERE ZWARE WAGENS. Niettegenstaande de modale Filippijn zich vervoert met tricycles, jeepneys, bussen en minibussen, rijden er ook nogal wat personenwagens rond. Een paar ervan zijn oude bakken, en van Europese import maar de personenwagens van de beter gegoeden zijn van een gans ander kaliber. Het zijn bijna allemaal grote pick-ups, zoals je ze in de States aantreft. Ze hebben veelal vier deuren en achteraan een pick-up gedeelte waar meestal klapzetels zijn geïnstalleerd. Daarop zit eventueel, tussen de goederen, het personeel en desgevallend de gewapende bodyguards. Zo zie je ondermeer Toyota Hilux, Hyundai Tucson, Ford Everest, Mitsubishi Strada en de wat oudere Isuzu Fuego. Deze pick-ups hebben een zware motor van rond de 3 of meer liter en zijn veelal voorzien van onnodige accessoires zoals mistlampen (er is hier nooit mist!), bullbar (er zijn geen gevaarlijke loslopende runderen, laat staan groot overstekend wild hier!) (Dipolog, donderdag 10 december 2009)
EEN PERMANENTE STROOMVOORZIENING. Terwijl ik dit neerschrijf ervaren we de zoveelste brown out van de maand, een stroomonderbreking dus. Normaal mag je zowat rekenen op twee outs per week, voor telkens 3 tot 6 uren, maar wegens het toenemend gebruik van onveilige kerstverlichting op al even onveilige, schabouwelijke circuits gebeurt het nu zowat dagelijks, en vandaag zelfs al tweemaal. Het is avond en ik geniet van de uitzonderlijke avondlijke stilte want de videoke- en andere geluidstoestellen her en der staan noodgedwongen op non-actief. Toch krijg ik voldoende frisse lucht toegewaaid door een ventilator, is onze woonkamer goed verlicht en mijn laptop is eveneens gevoed op netstroom. Hoe dat allemaal zo komt verneem je nu. Zowat één week geleden kwam naast ons een oudere Amerikaan aangespoeld. Hij had enkele maanden voordien vanuit zijn woonplaats in San Diego een heleboel goederen naar zijn verloofde verscheept, goederen die hem het leven hier wat aangenamer moesten maken. Komt er nog bij dat hij verschillende gebruiksgoederen en huishoudtoestellen, waaronder een gigantische Amerikaanse koelkast/diepvries van een bevriend koppel kon krijgen die voorgoed naar de States vertrokken. Hij kreeg zoveel dingen toegestopt dat hij inmiddels heeft beslist om te verhuizen naar een heel wat ruimer appartement 30 m verderop. Enkele dagen geleden kreeg onze Cano het op zijn heupen met al die stroompannes en kocht prompt een Chinese generator van om en bij de 500 die hem nagenoeg 4 KW kan geven. Nu heeft hij eigenlijk genoeg aan minder dan de helft want met zijn computer, zijn stereo, zijn koelcombinatie, zijn ventilator en nog een paar akkefietjes gebruikt hij nog geen 1 000 Watt. Gisteren was het weer bingo en terwijl ik het technische aspect van zijn stroomgever even van naderbij bekeek stelde hij mij voor om, mits een verlengkabel, ook van zijn toestel gebruik te maken. Dit liet ik me geen tweemaal zeggen en vanaf nu hebben we dus samen lak aan de brown outs. Ik koop wel af en toe een jerrycan benzine. (Dipolog, donderdag 10 december 2009) FIESTA IN BARANGAY MINAOG. Zo om de zes maanden worden we even uit ons meestal rustig appartementsbestaan opgeschrikt door een paar oorverdovende nachten. Want dan is het fiesta in onze barangay en dat zullen we geweten, lees; gehoord hebben. Op een goeie 50 m van hier is een private binnenplaats van ons logeercomplex en, om de barangayafgevaardigden wat ter wille te zijn wordt op die plaats dan het houden van een Miss gay showavond op dag één, en het accommoderen van een disco op dag twee toegelaten. Zowel de eerste, maar zeker tweede avond en nacht hebben één gemeenschappelijk element; lawaai! Dit is geen muziek meer, zelfs ook geen discomuziek, dit is, en ik val in herhaling, lawaai! Immers, alle hoge en middentonen worden door een equalizer, weggemoduleerd zodat enkel de bassen en ultrabassen overblijven. Dit wordt dan middels vijfentwintig, jawel, vijfentwintig baffles ten gehore gebracht, waarvan een vijftal manhoog.
Fiësta in Minaog en 'The Wall of Noise'
De dreun van deze geluiden is zo sterk dat, dwars door alles heen, de slaapkamerdeur en de deurtjes van de keukenkasten mee vibreren. En dat op bijna 80 m afstand! Slapen kan nog enkel met oordoppen. Klagen bij de verantwoordelijken heeft weinig zin want ze zijn erg in hun nopjes met hun discobar. Ze kunnen ook niet anders; ze hebben het immers zelf toegelaten zonder enige rekening te houden met hun veelal buitenlandse logeergasten. Nu logeert Neil, een bezadigde Amerikaanse zestiger, op minder dan tien meter van de plaats van het onheil. Het werd hem na enkele d(r)eunen toch wat teveel. Hij vroeg beleefd aan de dj om zijn bassen wat te minderen want het was werkelijk onhoudbaar. Deze minderde wat geluid en kwam met een hele technische uitleg voor de dag dat resulteerde in de conclusie dat hij deze niet kon uitschakelen. Nog geen 5 minuten later was hij weer op volle toeren en op volle geluidssterkte. Neil er weer naar toe. Deze maal met de dreiging dat hij bij een volgende gelegenheid de kabels uit de speaker zou rukken. En de volgende keer gebeurde dat dan ook. Plots was het muisstil, even althans. Dan werd er luidkeels door de veertig aanwezige disco-goers geprotesteerd. Meer nog, de gemoederen raakten dermate verhit dat enkelen reeds aanstalten maakten om Neil een lesje te leren, al of niet onder invloed van de alcohol. Gelukkig kwam zijn vriendin tijdig tussenbeidde om erger te voorkomen. Ikzelf deed mijn beklag wijselijkheidshalve slechts de daaropvolgende morgen, niet bij de verantwoordelijke, wel bij Norm, de Australische eigenaar van het complex, die toevallig aanwezig was. En ik sloeg daar nagels met koppen. Men zal in elk geval een herhaling voorkomen. (Dipolog, vrijdag 11 december 2009) DE KRIJGSWET IS OPGEHEVEN. Tijdens haar medisch routineonderzoek, net voor haar afreis woensdag naar de klimaatsveranderingconferentie in Kopenhagen, is Gloria Macapagal Arroyo even naar het Paleis geweest om het document te ondertekenen die de krijgswet welke een grote week geleden werd ingesteld, in te trekken. Nadien vervolgde zij haar weekendonderzoek. De krijgswet werd afgekondigd om het leger en politie toe te laten de schuldigen aan de massacre in Maguindanao op te pakken en tevens het onderzoek naar rebellie en de daarvoor aangelegde wapenvoorraden op te sporen. De afgelopen dagen werden 24 personen in beschuldiging gesteld van rebellie, waaronder Andal Ampatuan Sr. Nog 638 anderen worden door het Ministerie van Justitie daarover ondervraagd. Drie anderen, waaronder Ampatuans zoon, Andal Jr. worden beschuldigd van meervoudige moord en nog 247 anderen zullen er eveneens worden van beschuldigd. Ondertussen blijven 47 personen gegijzeld in het zuiden van de provincie Agusan del Sur. Zij werden door 15 gewapende gangsters ontvoerd. Deze gangsters waren vroeger helpers van de politie maar zijn op banditisme overgeschakeld. Zij zijn van de Manobostam en het crisisteam heeft onderhandeld met hun gerespecteerde leider. Hoofdman Datu Dagtikan is bereid om voor de overheid een oplossing te bekomen en zal de gangsters overhalen om de gegijzelden zonder letsel vrij te laten en zich aan de reguliere politie over te gegeven. Perez, de leider van de gewapende bandieten zegt dat het allemaal is verzonnen door de Tubayfamilie om zich te wreken op de Manobo. Bij de stammentwist tussen de Manobo en de Tubayfamilie vielen al, sinds begin dit jaar, tien doden. Deze laatsten, die eveneens van moorden worden beschuldigd, zouden zich eerlang overgeven aan de bevoegde autoriteiten om alzo de weg te banen voor de vrijlating van de 47 gegijzelden. Volgens het hoofd der Commissie van Inheemse Stammen kan een wet worden ingeroepen die de beschuldigingen aan moord kan intrekken gepleegd door inheemse gemeenschappen. Moord is immers een van de manieren waarmee stammen hun geschillen kunnen oplossen (Dipolog, zondag 13 december 2009)
DE JAGENDE VISSER. Deze middag, toen ik met de tricycle de stad inreed, zag ik iets merkwaardig. We passeerden een lagergelegen veld die meestal lange tijd onder water staat, zeg maar een meers. In zon meersen, begroeid met kangkong, een groente, leven veelal tilapias. Regelmatig zie je dan ook mannen in het ondiepe water waden gewapend met een eenvoudig bamboehengeltje met daaraan een draadje en een geaasd haakje. Vandaag was het helemaal anders. De visser ik kwestie, of moet ik zeggen de jager, stond op de oever op de uitkijk voorzien van een oud soort geweer met losse kardoezen. Op het uiteinde van de geweerloop was een soort plastieken darmtuit aangebracht. Daarin stak de visser/jager een kurk. Toen een tilapia dicht genoeg bij het wateroppervlak en bij de man kwam, schoot hij ernaar. Pang!!! Beet! Of liever, raak! Na een poosje, weer hetzelfde scenario. Zo schoot hij zich op een korte tijd een heel zootje vis bij elkaar voor het kroostrijk gezin. (Dipolog, zondag 13 december 2009) GEVANGENIS VAN BASILAN OPENGEBROKEN. Niet alleen onze Belgische gevangenissen houden soms open deur dagen. Ook hier doet men soms aan een van de werken van barmhartigheid, met name De gevangenen verlossen. De provinciale gevangenis van Basilan in Isabela City werd zondagmorgen om 1u45 door een zeventigtal MILF rebellen aangevallen. Het hangslot van de achterste poort werd opengebroken met behulp van een voorhamer. In het daarop tien minuten durende vuurgevecht tussen de rebellen en de bewakers werd van beide kanten een dode genoteerd. Zowat 31 gevangen rebellen konden ontsnappen waaronder vijf leden van de MILF en twaalf van de harde kern van Abu Sayaf, berucht voor kidnappingen, onthoofdingen en bomleggingen. Onder de voortvluchtigen ook een Moro rebellencommandant en een andere guerrillastrijder. Deze twee worden ervan beschuldigd om enkele jaren geleden tien mariniers te hebben onthoofd op Basilan. Men sluit niet uit dat sommige bewakers hand- en spandiensten aan de rebellen verleenden en de ontsnapping hebben vergemakkelijkt, dit wordt daarom onderzocht. Met ondermeer de hulp van helikopters werd de jacht op de ontsnapten ingezet. Op dezelfde dag kwamen de 47 gegijzelden vrij, waarvan sprake in mijn vorige aflevering, na vier dagen onderhandelen in het afgelegen zuiden van Agusan Del Sur. Men kwam overeen dat de 15 gangsters worden ondergebracht bij een Katholieke bisschop terwijl hun beschuldiging aan moord zal worden beoordeeld door een stammenrechtbank. Zij vroegen om de aanklacht voor moord te laten vallen wegens het voortspruiten uit een stammentwist. (Dipolog, maandag 14 december 2009) MAYONVULKAAN WORDT ONRUSTIG. De Mayonvulkaan in Albay, op 340 Km. zuidoost van Manila, laat weer van zich horen. Sinds juni was er al enige activiteit waar te nemen, maar nu begint hij lava en as te spuwen die tot 100 meter hoog gaat. Aangezien er in de loop van deze week wel eens ernstige eruptie zou kunnen volgen heeft men maandagavond de alarmwaarschuwing van twee (verhoogde waakzaamheid) naar drie (eruptie volgt hoogstwaarschijnlijk) gebracht. Bij alarmfase 2 werd reeds de bevolking, in totaal zon 12 000 mensen van 3 000 families, die zich aan de voet en op minder dan 6 km. van de vulkaan bevindt geëvacueerd. Met de fase 3 moeten nog eens 47 000 mensen van zon 9 000 families binnen de 3 dagen worden geëvacueerd. Men zal alvast beginnen met de 20 tot 30 000 mensen van de 6-8 km radius van de vulkaan te verplaatsen. Als de vulkaan niet spoedig uitbarst of tot rust komt zou het wel eens een Kerstmis in mineur kunnen worden want men zal niet toelaten dat zij terugkeren naar hun woonsten. De bevolking is het evacueren wel gewoon, maar nu rond Kerst is dit vooral voor de kinderen en ouderlingen erg vervelend. Het wordt voor hen dus waarschijnlijk Kerst in de evacuatiecenters. De Filippijnen ligt in de Ring of Fire een vulkanengordel die Stille Oceaan omcirkelt en de archipel heeft 37 vulkanen waarvan 22 actief. De 2 460 m. hoge Mayonvulkaan, met zijn bijna perfecte kegelvormige vorm, is de meest actieve en heeft in de afgelopen 400 jaar meer dan 50 maal uitgebarsten. De meest destructieve eruptie was in februari 1941 (sommige bronnen zeggen 1814) toen de lava een volledig dorp overstroomde en 1200 mensen doodde. De laatste eruptie was in 2006 toen werden 30 000 mensen geëvacueerd. (Dipolog, maandag 14 december 2009) OOK MANILA MAAKT ZICH OP. Vanaf nu woensdag, op negen dagen van Kerst, wordt in Metro Manila de veiligheid opgevoerd. Niet minder dan 10 000 manschappen worden ingezet om de kerken te bewaken voor de negen dagen van de Misa de Gallo of Simbang Gabi. Letterlijk betekent dit nachtmis, maar de mis wordt gehouden bij zonsopgang. Wat wel vroeger plaatsvindt is het klokluiden ervoor; vanaf 2 uur s nachts hoor je al de klokken de diepgelovigen, en diepslapenden, wakker beieren en klepelen. De paar kerken die geen klokken hebben gebruiken dan maar een geluidsinstallatie met hoornspeakers die op Torhout Werchter niet zou misstaan. Natuurlijk worden ook de andersdenkenden en atheïsten meteen voor dezelfde moeite en met hetzelfde gelui(d) uit hun slaap gewekt. Leuk is anders, toch? Negen achtereenvolgende vroege morgens lang gaan duizenden diepgelovigen naar die ochtendmis. Zij geloven immers dat wie alle negen missen bijwoont zal worden beloond met de vervulling van hun wensen. Ik dacht niet dat het Vaticaan deze stelling bijtreed of beaamt, maar ja, we zijn hier ver van Rome en het Rooms-katholiek geloof. Ook de jeugd gaat massaal naar Misa, maar niet zozeer uit religieuze overtuiging. De Katholieke kerk heeft hen even de Levieten gelezen toen ze stelden dat zij liever hun makkers en geliefden buiten de kerk ontmoetten in plaats van Christus in de kerk. Vooral kerken die bij de gelovigen erg populair zijn worden met stringente veiligheidsmaatregelen voorzien, zoals de kerken van Baclaran en Quiapo, de kerken dichtbij het Malacañang, de kerk van Santo Niño in het Tondo district en de Santo Domingokerk in Quezon City. Ook de kathedraal van Manila, vlak tegenover de gebouw van de Verkiezingscommissie wordt extra bewaakt. In Oost Manila krijgen de kerken van Pasig, Marikina, Mandaluyong en San Juan eveneens een strenge bewaking. Ook op bepaalde grote marktplaatsen is een verhoogde waakzaamheid ingesteld. De avond- en nachtmarkt van Divisoria bijvoorbeeld, trekt meer dan 1 miljoen bezoekers in deze dagen en het is erg waarschijnlijk dat de Salisigang(sters) en zwendelaars zich onder de marktgangers gaan begeven om ongemerkt te kunnen opereren. De Salisigang is vooral bekend door het argeloze slachtoffer af te leiden met het laten vallen van wat kleingeld. Zo slaan ze hun slag. Tenslotte gaat de politie ook de strijd aanbinden tegen de gewetenloze handelaars die onveilige kerstverlichting en vervallen voedsel aanbieden aan de onwetende, simpele Juan de la Cruz. (Dipolog, woensdag 16 december 2009) MANILA INTERNATIONAL AIRPORT MAAKT ZICH KLAAR. Met de grote Kerst- en Nieuwjaarsdrukte in het nabije vooruitzicht is alle beschikbaar personeel ingezet om de tienduizenden, in het buitenland werkende of verblijvende landgenoten die nu even naar het vaderland komen, een vlotte en aangename aankomst in NAIA te bezorgen en te helpen waar nodig. Natuurlijk genieten ook de toeristen van dat vlotte doorstroomcomfort. Zoals elk jaar is, door het hoofd van de luchthaven aan het luchthavenpersoneel, een formeel verbod gegeven op het wensen van zalige Kerst en gelukkig Nieuwjaar aan de aankomende passagiers. Deze wensen zijn natuurlijk bedoeld om een tip los te peuteren van de argeloze passagier. Ook de immigratieofficieren en het douanepersoneel werden in die zin gebriefd. Anders dan voordien zullen nu ook de veiligheidscameras van de luchthaven worden gebruikt om het gedrag van het bedelend luchthavenpersoneel in de gaten te houden en desnoods adequaat op te treden. Het hoofd van veiligheid en noodhulp zegt dat de gevallen van afpersing door het inschakelen van de cameras zijn gedecimeerd. Niettegenstaande deze ban worden nog steeds gevallen van het subtiel afdwingen van een fooi ervaren, vooral door buitenlanders. Wat de veiligheid betreft, de luchthaven heeft nu ook de toegangswegen tot aan de hoofdweg met voldoende personeel bemand, dit om illegale operaties zoals smokkelen en diefstal in de stijl van de Salisi-gang tegen te gaan. Leden van deze gang laten enkele Pesomunten vallen om de argeloze passagier af te leiden. Ondertussen gaan ze er met de handbagage van door. Ze zijn trouwens onlangs geüpdatet; ze gooien nu dollarmunten. Politie en veiligheidspersoneel bevindt zich vanaf nu tot in de kleinste uithoek van de luchthaven. De luchthavenautoriteiten hebben ook nog een andere bron van stress en ergernis voor de aankomende passagier aan de orde gesteld. Met name de overprijsde taxis en hun gangsterachtige chauffeurs aan de luchthaven. Misschien ligt een regeling zoals met de taxis aan de nieuwe lokale luchthaven voor de hand. (Dipolog, donderdag 17 december 2009) OOK HIER VERHOOGDE ACTIVITEIT. Gisterenavond is in ons normaal toch vrij rustig appartementscomplex een Filippijnse familie neergestreken en dat zullen we geweten hebben. Als ik het goed voor heb, en ondertussen de tel niet kwijtspeelde, bestaat de familie uit een zestal kinderen variërend tussen anderhalf en tien jaar. Een paar van hen hebben duidelijk een niet Filippijnse vader. Dan heb je natuurlijk nog de moeder, een paar tantes en nonkels en die brachten ook enkele van hun kinderen en tieners mee. Verder nog een grootmoeder en dan nog een ondefinieerbaar vrouwspersoon. Ze hebben zich geïnstalleerd in het grootste appartement met drie slaapkamer(tj)s en wachten vermoedelijk op de komst van de buitenlandse man van de vrouw. Regelmatig, zowel bij dag als bij nacht en ontij, krijgen ze ook nog een bijkomende tros mensen op bezoek. Mensen die grotendeels worden aan- en afgevoerd door hun eigen private, en bijzonder luidruchtige tricycle of met een al even oorverdovende zware trialmotorfiets. Elke avond bij goed weer, en dat is het hier meestal, verzamelen ze zich gezellig buiten voor het appartement en zetten het drinkgelag die s morgens al voor negenen begon, nog een paar uren verder. Omdat ze volgens mij uit de bergen komen praten ze niet. Nee, ze roepen constant tegen elkaar en vooral door elkaar heen. Zelfs mijn eigen vrouw, die toch ook tot voor kort een bergbewoonster was, dacht in het begin dat ze ruzie maakten. Je hoort ze dan ook drie appartementen ver en boven het geluid van tv en het gebrom van de aircos. Als ze dan écht eens roepen, op hun kinderen, bijvoorbeeld, vergaat horen en zien. Deuren zijn voor hen een probleem. Ofwel laten ze die gewoon openstaan zodat ook de tv en /of videoke met windkracht negen over het binnenplein schalt. Ofwel ontglipt hen de klink bij het binnen- of buitengaan zodat de deur gegarandeerd met een luide knal dichtslaat. Ik heb ergens het vage vermoeden dat zij, God sta me bij, de komende Kerstdagen hier zullen doorbrengen. En bij verergering ook de Nieuwjaarsdagen Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil. (Dipolog, donderdag 17 december 2009) OOK DE TRICYCLEDRIVERS WORDEN HEBBERIG.
Met z'n allen in de tricycle
Normaal betaal je 16 Php. voor de tricyclerit met twee personen van ons appartement naar DC, Dipolog Centrum. In omgekeerde richting is dit gewoonlijk 20, 25 soms zelfs 30 Php. Dit komt omdat zij niet graag vanuit het centrum naar een afgelegen plaats als de onze rijden. Zij gaan immers van de veronderstelling uit dat zij hier geen passagiers zullen vinden voor hun terugrit. Fout, natuurlijk! Heelwat passagiers staan op een tricycle te wachten en hun stelling dateert nog van voor de millenniumwissel, de tijd dat Minaog nog wat onderbevolkt was, maar dat is nu wel even anders.
Een tricycle
Ook anders, is de prijs die zij nu proberen los te peuteren van argeloze passagier. Het is Kersttijd en heelwat aankopen zullen moeten gebeuren en ook heelwat schulden afbetaald. En vermits de doorsnee Filippijn de slogan Carpe Diem, (wij zeggen God schept de dag en moeder de soep.) letterlijk en nauwgezet toepast zijn de zorgen voor morgen, (lees; het sparen voor morgen) het laatste van zijn bekommernissen. We zien wel! De passagier zal het wel uitzweten; nu durft men 40, 50 en zelfs 60 Php. vragen voor de rit. Maar vragen staat vrij, het weigeren erbij. Wij vinden meestal wel een driver die ons aan normale prijs thuisbrengt. (Dipolog, vrijdag 18 december 2009)
BIG BANG OM JAARWISSEL TE BEGROETEN. Gewoonlijk, en dat zal nu niet anders zijn, is er hier een grote heibel met vuurwerk en vooral met knaltuigen om naar Chinese traditie de boze geesten met talloze ontploffingen weg te jagen en het Nieuwe Jaar te verwelkomen. Uit eerder onverwachte hoek komt waarschijnlijk daarbij enige hulp; seismologen zeggen dat een eruptie van de onrustige Mayonvulkaan op Albay voor deze dagen op het menu staat. Zij spreken van een gevaarlijke mega-eruptie met heelwat schade in de grote omgeving mede door de te verwachte snelle lavastroom, superhete gassen en as. Alles wat door die lavastroom wordt geraakt verdampt onmiddellijk wegens de grote hitte. Niettegenstaande men verwacht dat deze uitstoten binnen de zes kilometerzone zullen blijven, waar men inmiddels al 8 600 van de zowat 9 000 families heeft geëvacueerd, heeft men veiligheidshalve ook nog een bufferzone voorzien. In deze bufferzone bevinden zich naar schatting 16 000 families met zowat 70 000 personen. Men heeft inmiddels het alarmsignaal op vier gebracht wegens het intenser worden van de bevingen, gerommel en vermeerderde pyroclastische uitstoten van lava en zwavelgassen. De vulkaan heeft sinds zondag 463 schokken gemaakt met de laatste 24 uur zelfs 222! Ook de zwaveluitstoot is erg verhoogd; van een 2 034 ton naar 7 024 ton per etmaal gisteren. De gouverneur en zijn helpers doen er alles aan om de boeren uit de omgeving te overtuigen weg te blijven van hun in de gevarenzone gelegen boerderijen en landbouwgronden. Zij willen natuurlijk hun dieren verzorgen en de oogst binnenhalen. De hardleersen zullen met geweld worden geëvacueerd want de gouverneur opteert resoluut voor een nul slachtoffer resultaat. Deze maal komt er nog de kersttijd bij met duizenden kinderen vrij van school. Speciaal voor hen, en voor hun ouders, worden kerstfeestjes en andere animaties op touw gezet in de scholen die nu als evacuatiecentra fungeren. Ook de Amerikaanse regering raadt zijn landgenoten aan om van de wijde omgeving van de Mayon weg te blijven wegens grote onrust van de vulkaan. De website van Buitenlandse Zaken België was bij het checken om 9u Belgische tijd nog steeds tijdelijk onbeschikbaar voor reisadvies naar de Filippijnen wegens geplande onderhoudswerken (18u - 21u). Zij verontschuldigen zich voor het ongemak. De grootste feestknal zal dit jaar naar alle waarschijnlijkheid van de Mayon komen en het slechtste reisadvies van, inderdaad; België! (Dipolog, maandag 21 december 2009) MECHELSE HERDERSHONDEN EN WEERWRAAK. De viceburgemeester van Buluan, Ismael Toto Mangudadatu, is zinnens om enkele van de puppies van zijn Mechelse herdershond te noemen naar de moordenaars van zijn vrouw Genalyn en zijn zusters Farida en Eden. Als mijn Belgische Mechelaar bevalt, dan noem ik een pup Unsay en de andere Andal Senior. zei hij. Deze namen zijn de voornamen van de Ampatuans, welke de aanstichters en uitvoerders waren van de massacre op 23 november laatstleden. Het moet voor een moslim een grote oneer en schande zijn te weten dat je naam ook wordt gedragen door een hond, een onrein dier! In een radio-interview zei hij ook nog dat hij nog steeds respect betoont voor huisdieren zoals honden die tam zijn. Dit in tegenstelling tot de monsters die zijn vrouw en zusters afslachtten. Het wordt ondertussen door vele getuigenissen meer en meer duidelijk dat Andal Sr. daags voordien aan zijn zoon Unsay de opdracht gaf te doen wat er van hem werd verwacht en hen allen te vernietigen, kinderen inbegrepen. Laat niemand overleven, zei hij. In een krantenartikel wordt ook nog vermeld dan de Mechelse herder voornamelijk wordt gekweekt als werkhond voor persoonlijke bescherming, speurwerk, politietaken, opsporing en redding in België, Duitsland, Nederland en andere Europese landen. Ook in de VS, Canada en Australië. (Dipolog, dinsdag 22 december 2009) KERSTSTALLEN EN ANDERE ATTRIBUTEN. Tijdens de noodzakelijke inkopen stoot je her en der op speciaal voor deze dagen opgestelde verkoopsstandjes en stalletjes. Ze verkopen heelwat prullaria bedoeld om deze dagen wat extra kleur te geven zijnde als versiering, zijde als cadeau. De voor 90 % uit China komende dingen variëren van jeans en T-shirts tot lichtslingers en plastic decoraties. Kerstmannen bepakt en bezakt, of op een rendier gezeten of aan een kerstboompje schuddend, maar steeds onveranderlijk in fel rood, groen en wit. Ook besneeuwde plastic huisjes en plastic kerstboompjes. De meeste van die dingen zijn relatief goedkoop en veelal voor eenmalig gebruik. Wat je in dit van oudsher oerkatholieke land zelden ziet zijn kerststallen en hun illustere bewoners. Ik vond er welgeteld acht, over heel Dipolog verspreid. Deze dingen worden hier nativity sets genoemd en kosten toch algauw 2 à 3 000 Php. Ook de wat realistischer uitziende kerstbomen kosten zoveel. Erg duur dus, want dit is zowat het maandloon van een huismeid of gewone werker! Enkel de betere families hebben zon kerststal en/of boom in huis. En, merkwaardig genoeg, het komt de modale Filippijn ook niet op om, handig als ze toch zijn, dit even zelf te maken. Wat je wel vindt zijn handhoge engeltjes met kleurrijke stoffen kledij in altijddurende adoratie of steeds mandoline spelend. Maar toch vind je aanzienlijk meer kerstmannen. De kerstman heeft duidelijk het Kindeke vervangen. Langsheen de boulevard parallel met de kustlijn zijn de vuurwerkstalletjes nog uitgebreid; nu zijn er welgeteld vijfentwintig, het ene naast het andere, netjes op een rij en toch veiligheidshalve wat van de belendende andere bewoonde ruimtes. Deze stalletjes zijn tot de nok volgestouwd met vuurwerk, voornamelijk knaltuigen van allerlei kaliber. Ik mag er niet aan denken wat dat binnenkort aan lawaai en rookoverlast zal geven. Men is trouwens al begonnen want geduld staat voor die knalgelegenheden niet in het gebruikersvocabularium; jong en oud loopt met bommetjes rond van allerlei soort. Ik mag er ook niet aan denken als de een of andere onverlaat, het rook- en vuurverbod in de wind slaande, een kettingreactie van ontploffingen teweeg brengt waarbij het ene na de andere bouwsel met heelwat kleurrijke en megaluide knallen in de lucht vliegt. Gezien de nonchalance die hier troef is, is de kans hiertoe inderdaad vrij reëel. (Dipolog, woensdag 23 december 2009)
Kerststal in het park
KERSTAVOND IN DIPOLOG. Gisteren waren mijn schoonouders al uit het verre Tampilisan aangekomen om de kerst met ons door te brengen. Vandaag kwamen ook een schoonzus en haar man met zoontje aan uit het nog verdere Siocon. Zij zouden ook de Kerst met ons doorbrengen en, het nuttige aan het aangename parend, tegelijk opnieuw kledingvoorraad inslaan voor hun winkel. Omdat we, naar Filippijnse norm, met relatief weinig mensen waren, besloten we het merendeel van het voedsel niet zelf te bereiden maar her en der klaar aan te schaffen. Niet zoals bij ons kan je hier een traiteur vinden, noch een restaurant die feestmenus aanbiedt. De doorsnee Filippijn eet bij die gelegenheden zowat hetzelfde als de betere families het ganse jaar door en vrijwel alles wordt door hen zelf bereid. We zochten dus her en der naar ietwat speciale bereide schotels die ons konden bekoren. Morcon, bijvoorbeeld; het gepaneerde en daarna gefrituurde vleesbrood met kaas en hotdog in verwerkt. Ook de kip met looksaus, de verse lumpias, de chopsoy en de hotdogs en Chicken Joy van Jollibee voor de kindjes en volwassen liefhebbers vielen in de smaak. Natuurlijk ontbrak een zee van rijst evenmin. Deze hadden we wel zelf gekookt ! De grote kom pansit die we van de vorige avond overhadden kwam eveneens goed van pas want wat bleek? Een paar familieleden waren meegereisd om een vrouw met bevallingsperikelen te bezoeken en bij te staan in het nabijgelegen provinciaal ziekenhuis. Ook zij zaten aan en voor de opgenomen aanstaande moeder werd door ons wat voedsel meegegeven. Alles, inbegrepen het dessert in de vorm van twee taarten, één van ons, één als kerstgeschenk, werd als gewoonlijk in het midden van de grote tafel gezet. Een tafelschikking zoals bij ons is ongekend. Ieder neemt een bord, vork en lepel en toetasten maar! Ook de manier van het buffetmaal zoals bij ons gebruikelijk ontgaat hen volkomen; in één bedieningsbeurt wordt alles, dessert inbegrepen, op het bord gepoot en gelaagd. Het is dus perfect mogelijk dat je kip naar mokka smaakt en je taart naar looksaus. Ze zijn erg verbaasd als je het beetje bij beetje opschept. Na de maaltijd maakten verschillende familieleden zich op voor de middernachtmis. Slechte benaming voor een zowat twee uren durend gebeuren die om 22 u aanvangt en om 00 u eindigt. Niettegenstaande zij ruim één uur voordien aan de grote kathedraal aankwamen, was er voor hen geen plaats meer. Net zoals 2 000 jaar geleden. Zij stonden dus op het grote voorplein met honderden andere gelovigen, erg gebruikelijk bij zon gelegenheden. Minder gebruikelijk was dat de clerus geen geluidsversterking had voorzien zodat mijn familie het na een uur mishoren, in de letterlijke betekenis van mis-horen het voor bekeken hield. Ik had mij wijselijkheidshalve van deze activiteit onthouden, samen met mijn schoonvader trouwens. Wij hielden vol trouwe de wachte thuis bij Daryl Dave die zich al geruime tijd in dromenland bevond. Eén uur vroeger dan voorzien kwamen ze terug en mijn vrouwtje was niet meer te houden; ik had me daags voordien laten verleiden tot het kopen van wat vuurwerk. Vermits het siervuurwerk was, kon dit wel door de beugel en het gaf dus gelukkig meer licht dan geluid. Zij ontstak resoluut een van de vuurpijlen en pets, daar vlogen de lichtkogels met een lichte knal in de hemel. Het duurde wat eer de eerste opgeknald was, want deze dingen bevatten er 80. Na deze kwam de volgende, enz., enz., In de buurt was dit spektakel al geruime tijd bezig, nu weer hier, dan weer daar, vlogen de vuurpijlen in de lucht en ontploften voetzoekers en zwaarder spul. Het was inmiddels middernacht en de vuur- en knalintensiteit ging in crescendo. Het leek wel Chinees Nieuwjaar. Als dat met Kerst al zo is, wat zal Nieuwjaar worden? Na nog een middernachtelijke snack en een glaasje koele sangria zochten we moe en tevreden onze bedstede op. Im dreaming of a white Christmas (Dipolog, donderdag 24 december 2009)
Ook op Kerst vuurwerk!
KERSTDAG IN DIPOLOG. Vandaag is het Kerstdag en heelwat winkels zijn gesloten. Samengevat kan je zeggen dat de hele rijken, zoals Lee Plaza Shopping Centre en de hele armen, zoals de talrijke sarisari winkeltjes en de houtskool- en brandhoutverkopers, wèl zaken doen op Kerstdag. De andere middenstanders zijn potdicht. We moesten even een paar boodschappen doen en bij het wachten op een schaarse tricycle zagen we de restanten van het vuurwerk en ploftuig. Lege kartonnen hulsjes en hulzen en doosjes van allerlei slag lagen langs de weg, soms op kleine hoopjes samen. Het zou je verbazen wat voor een bedrag er een paar uur geleden in de lucht werd geschoten. Klaarblijkelijk heeft men daarvoor wèl geld. Voor de rest, weinig traditionele Kerstsfeer. Meer de commerciële glitter die meer en meer de kop opsteekt. Zoals ik reeds voordien schreef; de kerstman heeft ook hier het Kindeke vervangen.
De kerstman vervangt het kind
Soms hoor je wel wat Kerstmuziek, maar dan zo luid gebracht dat je je in een revalidatiecentrum voor slechthorenden waant. Op TV, geen Kerstspecials, wel de gewone programmas al of niet met een kerstsausje overgoten. En wat ook op Kerst nooit weg is, zijn de klop-, smijt- en schietfilms en natuurlijk ook een paar pittige boksmatchen. Geweld moet er zijn. Ook op Kerst. Trouwens de Katholieke bisschoppen waarschuwen vandaag op hun website dat ouders en grootouders beter moeten nadenken wat ze hun kroost als kerstgeschenk aanbieden. Ze zouden een klare boodschap moeten geven aan hen dat wapens geen speelgoed zijn, zeggen ze. Zou je er aan durven denken om het kindje Jezus een geweer of pistool als speelgoed te geven? was de vraag. Ook in de medische sector is men de mening toegedaan dat speelgoedwapens de kinderen doordrenkt met geweld. Zo kweek je een generatie van geweldadigen die denken dat wapens in deze gemeenschap thuishoren, zeggen ze verder. Allemaal erg juist, maar wel knap laat om met die boodschap pas nu af te komen. Het kwaad is immers al geschied. En de talloze eenvoudige Filippijnen zonder internet zullen de kardinale boodschap ook moeten missen. Net als de overgrote hoop computerbezitters die liever chatten en spelletjes spelen dan hun computer ook voor ernstige zaken te gebruiken. Deze belangrijke opvoedkundige boodschap schiet hen dus figuurlijk voorbij Zalig Kerstfeest! Maligayang Pasko! (Dipolog, vrijdag 25 december 2009)
SCHEPEN BOTSEN IN DE BAAI VAN MANILA. Drie doden en vierentwintig vermisten dat is de trieste balans van een scheepsbotsing gisteren. Zesenveertig anderen, waaronder ook de 15-koppige bemanning van de houten boot die op een trawler botste, zijn opgevist. Een en ander gebeurde toen de Catalin V, een 13 meter lange houten passagiersboot, 59 passagiers naar hun thuiseiland Mindoro vervoerde voor het vieren van Kerstmis in familiekring. In het donker van de nacht, omstreeks 2u25 ter hoogte van Limbones eiland voer de Catalyn B om nog ongekende reden in de zij van de Anatalia, een stalen vissersboot met een tonnenmaat van 369 ton en zonk vrijwel onmiddellijk. Het is duidelijk dat elementaire scheepvaartregels niet werden nageleefd, zei de regionale kustwachtchef, Commodore Armando Balilo. Er is gegronde vrees dat de zevenentwintig vermisten naar alle waarschijnlijkheid in hun slaap zijn verrast en zijn verdronken. Mogelijks bevinden ze zich nog in het schip. Voor alle zekerheid zoekt men hun lichamen, waaronder twee kinderen en een kleuter, ook op de kustlijn van Corrigedor en Cavite. De kustwacht, die eerlang in het bezit zal worden gesteld van eigen diepzeeduikuitrustingen, heeft, gezien de dringende noodzaak om de Catalin V op de zeebodem op te sporen en te onderzoeken naar de lijken van de opgesloten slachtoffers, materiaal van derden opgevorderd. Diverse door hen aangezochte lokale bergingsmaatschappijen bedankten eerder voor de job omdat ook zij deze diepzee niet aankunnen. De zeebodem is daar 67 meter diep. De Catalin V was geschikt bevonden voor het vervoer van maximum 126 passagiers en had radar aan boord. De weerscondities waren normaal. Vele passagiers hadden liever een reguliere passagiersboot genomen, doch alles was volgeboekt. Van de 22 bemanningsleden van de trawler werd niemand gewond of vermist. Zij boden onmiddellijk hulp. President Gloria Macapagal-Arroyo heeft vandaag de beide firmas laten schorsen van verdere activiteiten gedurende het onderzoek. (Dipolog, vrijdag 25 december 2009)
VUUR RAAST DOOR WONINKJES VAN 1 000 GEZINNEN. Twee dagen voor Kerstdag was er in Manila opnieuw een reuze brand waarbij minstens 1 000 woningen en barakjes in de vuurzee werden betrokken. Een en ander begon rond 9u40 in een huis in Bangkal, Makati, op de grens met Pasay en verspreidde zich snel. Al spoedig stonden talrijke houten hutjes en barakjes in lichterlaaie van barangay 143 en 144. Deze aaneengebouwde triplex keetjes vormden geen enkele hinder voor het vuur dat er op korte tijd, alleen daar al, minstens 800 verteerde. De brandweer stond nagenoeg machteloos. Er was grote rookhinder op EDSA en South Super Highway. Alleen al om de verkeershinder te bestrijden werden 200 verkeersregelaars ingezet. Toen rond de middag een algemeen alarm werd gegeven kwamen ook de brandweerlui van de omliggende steden ter hulp. Dit werd erg bemoeilijkt, niet alleen door de verkeerschaos, maar ook door de nauwe straten en steegjes die voor het materiaal veelal ontoegankelijk was. Het vuur was uiteindelijk gedoofd om 13u45 en er zijn slechts enkele lichtgewonden te betreuren. De voorzitter van de MMDA, Oscar Inocentes, gaf opdracht aan zijn meer dan 500 vaklui, waaronder metsers, schrijnwerkers, elektriciens en loodgieters, om de getroffen bewoners bij te staan. Hij riep ook zijn aannemers en onderaannemers op om de MMDA te helpen om het leed te verzachten. Deze mensen hebben hun huis en alle bezittingen verloren. Zij moeten geholpen worden, speciaal deze Kersttijd, zei hij. Het is bekend dat Oscar Inocentes altijd een groot hart heeft gehad voor de armen. (Dipolog, vrijdag 25 december 2009)
EEN ONGELOFELIJK, MAAR WAAR, KERSTVERHAAL. Op dinsdagnamiddag, in Las Piñas, kreeg een 7 maanden zwangere 30-jarige vrouw, voortijdig barensweeën voor haar tweeling. Haar man reed haar naar het dichtstbijzijnde hospitaal maar daar was geen plaats voor hen. Hij reed verder naar een tweede, en daar werden ze afgewimpeld om reden dat ze geen kennis hadden van prematurale geboortes. In een derde kregen ze te horen dat er geen incubators aanwezig waren. In totaal zochten ze hulp in negen hospitalen, meestal gemeenschapshospitalen van de regering en zelfs een kinderhospitaal, maar telkens werden ze weggestuurd om allerlei redenen. Na zowat 17 uur van hot naar her rijdend, zoekend naar hulp, met zijn vrouw in barensnood, reed de man ten einde raad naar DZRH, een populair radiostation. Deze onderbrak zijn programma om dit onwaarschijnlijk kerstverhaal onmiddellijk in de ether te brengen. De omroeper van dienst besloot ook om naar de burgemeester te bellen. Alfredo Lim, de burgemeester van Manila, gaf direct gevolg aan deze noodkreet en beval hen om naar het door de stad Manila gerunde Ospital ng Maynila te rijden. Daar beviel de vrouw op woensdag om 13u59 en 14u00 van een tweeling van 1,9 en 2,0 Kg, het eerste kindje gewoon met hoofd eerst, het andere in stuit. Omdat het vruchtwater al 17 uur daarvoor was gebroken werd aan de babys steroïden toegediend om de longen te openen. Men hoopt op een goede afloop. De familie blijft alvast tot na Kerstdag in het hospitaal. De vader, Leonardo, die al drie andere kinderen heeft zei dat, zonder de hulp van het radiostation en de burgemeester, het een zwarte Kerst zou zijn geworden want, net zoals 2 000 jaar geleden, was er geen plaats voor hen (Dipolog, vrijdag 25 december 2009) DE DODEN EN GEKWETSTEN IN DE KERSTTIJD. In mijn vorig kroniekje schreef ik dat ik er niet mocht aan denken als de ene of andere onverlaat, gewild of per abuis, brand sticht in de rij vuurwerkstalletjes op onze boulevard. Welnu, het is gebeurd! Weliswaar niet bij ons maar wel in General Santos. En om mijn woorden kracht bij te zetten ook nog een tweede maal in Mandaue, Cebu. In General Santos belandde, even na middernacht, het projectiel van een vuurwerkliefhebber in een van de tijdelijke vuurwerkstalletjes op de markt. De heleboel vloog in de lucht en twee omstaanders werden op slag gedood. Een andere overleed in het ziekenhuis. Twee uren daarvoor werden in Mandaue, Cebu, twee kinderen en een zwangere vrouw gedood toen een vlammenzee zesenveertig vuurwerkstalletjes met veel lawaai en lichteffecten verteerde. Honderden Filippijnen worden elk jaar rond de Kersttijd verminkt en zelfs gedood door vuurwerk die rond die tijd achteloos wordt afgestoken, nonchalant wordt gehanteerd of door het vuren met allerlei wapens, meestal tijdens alcohol gerelateerde activiteiten. Ook op Kerstdag zelf was er onheil. In Milaor Town, in de Camarines Sur provincie, in barangay Borongborongan rond 21 u werd een huisje bestaande uit lichte materialen verteerd door de vlammen, door een omgevallen kerosinelamp. Twee meisjes van 5 en 3 en hun 7 maanden oud zusje werden hierdoor levend verbrand. Een en ander gebeurde terwijl de ouders van de slachtoffertjes gezellig TV keken bij hun buren. (Dipolog, zaterdag 26 december 2009)
Ondanks waarschuwingen
DE JAPAYUKI. Ik heb hier weet van een Filippijnse vrouw, ik zal ze maar Sita noemen, ze kan ternauwernood een woord per drie seconden lezen en als ze 23 was ging ze naar Japan werken als huishoudster. Jonge vrouwen die naar Japan gaan worden hier smalend Japayuki genoemd. Al vlug bleek het dat ze zou worden overgeplaatst naar een bar, zeg maar nachtclub. Zij moest daar hand- en spandiensten verlenen aan welgestelde mannelijke Japanners. Uiteindelijk werd ze verliefd op een oudere, welstellende Jap en ze had met hem een relatief kortstondige relatie. Deze relatie werd afgebroken toen ze in verwachting bleek. Want in al haar onschuld gebruikte ze geen enkel voorbehoedsmiddel, denkend en gelovend dat oudere mannen niet meer potent zijn. Mis dus. Na nog geen zes maanden arbeid in het Land van de Rijzende Zon ging Sita met een pakje en een weinig geld weer naar huis. De toch enigszins bezorgde Jap bleef wel contact met haar houden en stelde voor om voor haar en toekomstig kind in haar dorp een huisje te bouwen op een lapje grond. Alzo geschiedde. Hij stuurde een eerste substantieel bedrag voor de grondwerken en de muren tot op manshoogte. Deze werden uitgevoerd. Dan stuurde hij een tweede groot bedrag. Inmiddels waren er een paar veranderingen in het leven van Sita gekomen. Zij had niet alleen het leven geschonken aan een flinke dochter maar had ondertussen een Pinoy leren kennen die graag pinten dronk, net als zij, rookte als een schouw, speelde met de hanen en er op de koop toe ook op gokte voor grof geld. En hij was nog aan de drugs ook. Kortom, de ideale voedstervader voor het opgroeiende dochtertje. Het tweede grote bedrag werd dan ook volledig besteed aan de grote noden van drinken, gokken, drugs, alle dagen kaartspelen voor grof geld en het aanschaffen van volslagen nutteloze prullaria. Kindervoeding of kinderkledij werd niet gekocht want daarvoor was geen geld. Tijdens zijn reis in de Filippijnen werd de bouwplaats even door de Japanner bezocht. Deze was furieus bij het zien van het onafgewerkt huis, want Sita had hem wel andere dingen verteld, en nu kreeg een verhaaltje van diefstal en vele, hoge medische kosten op de mouw gespeld. Niettegenstaande de Jap geen Engels spreekt en slechts ternauwernood verstaat voelde hij toch nattigheid, maar van de minnaar kreeg hij geen weet. Hij bleef nog wel contact houden met Sita, doch stuurde enkel bij gelegenheid af en toe wat geld voor zijn dochtertje, geld dat onmiddellijk werd gespendeerd aan gokken en drugs en het afbetalen van de vele (gok)schulden en leningen. Enkele jaren later was ze weer in verwachting, van een zoontje ditmaal. Dit jongentje is nu 3, is constant ziek en leeft op de rand van de ondervoeding. En om de familie toch nog wat aan te vullen heeft ze onlangs opnieuw een kindje gebaard. De dochter van de Jap is bijna acht en zij realiseert zich al erg goed wat voor neprol haar moeder uitspeelt tegen haar biologische vader. Zij is rotsvast van plan om dit onrecht ooit aan haar papa te vertellen. Papa van zijn kant is van plan om het nu reeds zeven jaar lang onafgewerkte huis, eventueel onder supervisie van een landgenoot die ook Tagalog spreekt, verder af te werken. Hopelijk gaat dit door en krijgt zijn dochtertje alvast binnenkort een betere woning (Dipolog, zondag 27 december 2009) DE VELE GEZICHTEN VAN ONZE ROTONDE. Toen ik hier zes maanden geleden toekwam was men de rotonde hier bij ons, die eigenlijk een verhoogde driehoek is, aan het beplanten met een zestal grote palmbomen. Ook werd er tussen de bomen wat groene kruipplanten en een paar reusachtige keien aangebracht. Het geheel oogde erg fris, in het begin althans. Want ergens was men uit het oog verloren dat planten, en zeker jonge planten regelmatig van water moeten worden voorzien. En laat het nou in de daaropvolgende weken een vrij droge periode zijn geweest Resultaat, na drie weken; een perk die meer op een uitgedroogde oase in de Gobiwoestijn leek. Niet getreurd! Planten genoeg. En manschappen ook. En zelfs waterbouwkundige ingenieurs. Dus, voor de nieuwe planten werden gepoot, werd ook een semiautomatisch bewateringsysteem aangebracht; her en der staken blauwe plastiekbuizen zowat een halve meter de kop op, met op hun uiteinde zowaar een sprinkler, die menige tuinier paars van afgunst zou doen uitslaan. De sprinklerverantwoordelijke deed zijn best om geregeld langs te komen om even de waterkraan te openen en nadien ook weer dicht te draaien. Er was wel een klein probleem; de actieradius van de sprinklers bedekten niet alle delen van het plantsoen. Andere delen werden dan weer driemaal bewaterd. Komt er nog bij dat de kinderen uit de buurt dit speelpleintje inmiddels hadden ontdekt en al spoedig was de bewateringsinstallatie stuk, zoniet verdwenen. En dan werd het einde oktober en het werd Kersttijd. In de Filippijnen althans. De driehoek was inmiddels verkeerstechnisch omgevormd tot een rotonde met rondgaand verkeer en het perk zelf werd met een achttal manshoge metalen kerstframes opgesmukt in de vorm van kaarsen. Daarrond werden lichtguirlandes gedrapeerd en ook de zes palmbomen kregen lichtslingers rond hun stam. Tot slot werd ook de beplanting vernieuwd. De Kerstman mocht komen, alles was klaar. Even althans. De kinderen kregen maar niet genoeg van het dollen in de nieuwe plantjes en de enige reden dat ze de kerstverlichting ongemoeid lieten was volgens mij omdat enkelen van hen een tic van den electric hadden gekregen. In november besloot men dat enkele reuzekeien meer het plaatje nog zouden verfraaien. Met man en macht werden ze aangebracht. Ook werden nog maar eens diverse honderdtallen nieuwe plantjes aangebracht en nu zowel op het verhoogde perk als aan de straatboord. Een reuzenwerk. De kinderen, om ongekend reden, hielden het deze maal gelukkig voor bekeken om hun speeltuintje nog te betreden, laat staan te vertrappelen. De opzichter van de stadsplantsoendienst was waarschijnlijk daarom zo in zijn nopjes dat hij deze decembermaand beval om nog een dozijn grotere planten, waaronder succulenten en sanseviera's, aan te brengen. Eens zien hoe lang een en ander in de perken van het welvoeglijke blijft... (Dipolog, zondag 27 december 2009)
NOG ANDERE FERRY VERGAAT. Zaterdagnacht is opnieuw een ferry vergaan, in de omgeving van Batangas ditmaal. Het roro-schip, de Baleno 9, vervoerde benevens 10 vrachtwagens, 6 tractors met opleggeren, 4 jeepneys en een personenwagen ook naar schatting 88 passagiers, waarvan slechts 26 waren geregistreerd. Maar het aantal passagiers kan gemakkelijk meer dan 100 bedragen zeggen verschillende bronnen. Feit is dat er al 69 opvarenden gered zijn. Zes anderen, waaronder een kleuter, zijn levenloos opgevist. De Baleno 9 verliet de haven van Calapan om 21u30 voor Batangas en begon in die buurt even voor middernacht, sommigen zeggen door zware golven, water aan de voorboeg binnen te krijgen. Door het water in de romp maakte het schip al vlug slagzij en verdween even later voorgoed in de golven. (Dipolog, maandag 28 december 2009)
In de omgeving van Batangas DE MACHINE SHOP. In Dipolog, langsheen de hoofdverkeersweg naar Zamboanga, vind je, op een beetje afstand van elkaar, diverse machineshops. Dit zijn werkhuizen die bepaalde werkzaamheden kunnen uitvoeren zoals het bewerken en het kalibreren van motor- en machineonderdelen. Afhankelijk van de grootte van deze werkplaats staan er drie tot vijf machines samen op een vuile en door smeermiddelen doordrenkte bodem. Je vindt er dus alleszins één, soms zelfs twee draaibanken, een frees en enkele boormachines. Soms ook een mechanische metaalzaag. Allen hebben ze enkele gemeenschappelijke punten; het zijn dingen van even na de Tweede Wereldoorlog, in het beste geval van de jaren zestig, met daardoor vrij beperkte metaalbewerkingmogelijkheden. En verder munten ze ook niet uit als een voorbeeld van zorgzaam onderhoud met daardoor opnieuw enkele beperkingen. Tenslotte hebben ook de machineoperatoren, an sich, hun limieten; niet iedereen is even bedreven. Maar wat de ene machine of operator niet (meer) vermag, kan mogelijks de andere van even verderop nog net wel aan. Het is dus even zoeken. Een uitbater heeft toch ergens het nut van een goede opleiding voor deze machineoperatoren ingezien en heeft in een achtergelegen lokaal een schooltje voor dezen opgericht. Ben Villarmino slaat zo twee vliegen in een klap met zijn Vocational School. Enerzijds vangt hij al centen met het schoolgeld van de jongeren in opleiding en anderzijds verrichten ze al vlug arbeid voor hem in de praktijklessen. Komt er nog bij dat hij de besten kan selecteren om zijn werkplaats te bemannen. (Dipolog, maandag 28 december 2009)
Uithangbord machineshop
INHULDIGING MET EEN DOMPER. Vandaag beginnen de tweedaagse gewone Hudyakafeesten in Dapitan. Niet op een weekend dus maar gewoon op maandag en dinsdag. Filippijnen vieren feest als het hen uitkomt en bij een verjaardag of jaarlijkse herdenking is dat steevast op de dag zelf.
Welkom
Er worden op die gewone Hudyaka relatief weinig vreemde bezoekers verwacht. Het is meer een intiem gebeuren voor de Dapitaños zelf. Er zijn wat zeilwedstrijden, muziek en conferences op een podium en, natuurlijk, heelwat eetstalletjes met allerhande snacks en lekkernijen. Een nieuw boek over Dr. José Rizal, die hier vier jaar doorbracht in ballingschap en ondertussen heelwat nuttig werk en zaken verrichtte, zal worden voorgesteld. Ook vandaag wordt op het strand het grote tafereel van de aankomst van Dr. José Rizal onthuld. Dit tafereel/monument is gebouwd op een groot terras die met zijn boog over het strand heen de zee bereikt. Er is ook een hellende toegang voorzien voor rolstoelgebruikers. Waar men ook in voorzag was de officiële onthulling van het monumentaal gedenkteken door President Gloria Macapagal-Arroyo, maar ze zal haar kat sturen. Enkele dagen voordien liet Malacañang al weten dat door de onstabiele weersomstandigheden de president verkoos om de afspraak te annuleren. Ik ga nu niet beweren dat het gisteren en vandaag stralend zomerweer was, maar toch. De Dapitaños zullen het vandaag even zonder presidentieel gezelschap moeten doen (Dipolog, maandag 28 december 2009)
Het nieuwe monument van Rizal
VRIJMETSELAARS. Zoals in vele andere landen zijn ook hier vrijmetselaars. De leden zijn veelal actief in de hogere zakenwereld en in hun loge worden filosofische, religieuze en humane onderwerpen aangesneden. Zelfs op regeringsniveau hebben zij leden. Bij ons is dit eerder een besloten groep met eigen regels en gebruiken. Niettegenstaande dit geen geheime sekte is, lopen ze er voor de buitenwereld niet echt mee te koop. Men gaat dus niet, zoals vele andere genootschappen, hun groep wijd en zijn promoten en hun visie verkondigen. Enkel de attenten onder ons zullen weet hebben van hun bestaan. Bij ons althans. Hier zijn vrijmetselaars eveneens verbreid in de zakenwereld en regeringsmilieus, maar van enige publieke terughoudendheid is hier geen sprake. Net zoals de leden van de Rotary of de Lionsclub, die met een autosticker of metalen embleem op hun voertuig hun lidmaatschap aan de buitenwereld kenbaar maken, gaan ook de frammaçons dit wijd en zijd publiceren; een metalen embleem van zon 20 cm heeft het embleem op de radiatorgril van hun grote blinkende monovolume vervangen en om het nog wat duidelijker te maken is bij velen ook aan de voorste nummerplaat een evengrote sticker met het woord mason aangebracht. Sommigen gaan zo ver dat deze mason plaat gewoon hun voorste nummerplaat vervangt. Al is dit geen exclusiviteit voor de vrijmetselaars. Talrijke andere uitvoerders van hogere functies etaleren dit eveneens op hun voertuig. Soms is de naam aangebracht, maar veelal voert de wagen een speciale nummerplaat met de functie van hun chauffeur in plaats van de normale kentekenletters en -cijfers. Zo heb je Governer, Mayor, Vice Mayor, PNP (Filippijnse nationale politie) en ga zo maar door. Enige bescheidenheid is hier onbekend. Je loopt liefst met je hoge functie of naam publiek te koop voor iedereen. (Dipolog, dinsdag 29 december 2009)
FEESTVOORBEREIDINGEN ALOM. De dag voor oudejaarsdag doen heelwat gezinnen de nodige inkopen om eindejaar en Nieuwjaar te kunnen vieren. De miljoenen overzeese Filippijnse arbeiders die niet naar huis (konden) komen stuurden de laatste degen massaal geld naar hun families hier. Ook velen die hier werken ontvingen pas de laatste dagen hun loon en/of eindejaarspremie en natuurlijk kan je pas dàn aan kopen beginnen denken. Eerst nog even cash geld afhalen, voor zover de bankautomaat niet is leeggeplunderd natuurlijk. Ook wij bereidden ons voor. Ik zou een paar schotels maken, kip curry en spaghetti carbonara. Dat laatste lijkt je misschien vreemd maar een Filippijnse feestmaaltijd zonder spaghetti is zoals bij ons een café zonder bier. Ik zou ook voor een toetje zorgen; Poire Belle Hélène, met een versgemaakte chocoladesaus van Belgische chocolade overgoten. Normaal gebruik ik hiervoor een blik Bartlett-peren op sap, maar hier zijn geen ingeblikte peren te vinden. Zèlf koken dus! We zouden het feestavondmaal van oud naar nieuw gebruiken in ons appartement, dat was erg handig als Daryl Dave wou of moest gaan slapen! Benevens Richard met een kennis hadden we ook een paar Amerikaanse kennissen met hun Filippijnse vriendin uitgenodigd. Ook zij zouden delen in de maaltijd met ondermeer gebraden kippen en gulaman als dessert. Omdat we niet alle ingrediënten in dezelfde supermarkt konden vinden, moesten we tweemaal rondhossen op de overvolle verkoopsvloer en tweemaal eindeloos lang aanschuiven aan de kassa. Eenmaal thuisgekomen, kon ik eraan beginnen. Met plezier trouwens. Vrienden van mij hoor je wel eens beweren, vaak met een vette knipoog, dat ik geen nood aan vrouwelijk gezelschap heb om te koken (Dipolog, Rizaldag, woensdag 30 december 2009) EINDEJAARSBESCHOUWINGEN NA ZES MAANDEN PARADIJS. Opnieuw ben ik een ruime tijd in mijn tweede vaderland en zoals gewoonlijk met gemengde gevoelens, want zowel Vlaanderen als de Filippijnen liggen mij nauw aan het hart. Ik ben er zeker van dat sommige van de lezers dit merkwaardig gevoel kennen. Ben je hier een tijdje, dan wil je weer naar Vlaanderen. Ben je daar een tijd, dan wil je weer naar de Filippijnen. Ondanks de soms scherpe commentaren en de rauwe kritiek op het reilen en zeilen van deze bananenrepubliek ben ik nog steeds een halve Pinoy! En kritiek, voor zover gegrond, moet kunnen vind ik. Het schrijven en uiten van mijn gevoelens op papier is voor mij een uitlaatklep en ook een tijdverdrijf. Ik vind het ook leuk dat mijn schrijfsels door anderen worden gelezen en geapprecieerd. Dat hoop ik, tenminste! En natuurlijk vind ik het ook fijn om later alles nog eens te kunnen herlezen in ons koude kikkerlandje, dat Vlaanderen toch eigenlijk wel is. Zoals je reeds uit de aanhef kunt opmaken vind ik de Filippijnen een subtropisch paradijs en de talrijke Filippijnengangers die mij voorgingen of nakwamen zullen dit beamen. In de geschreven reiscommentaren uitte ik desalniettemin nogal wat kritiek op natuurbescherming of wat daarvoor in de Filippijnen moet doorgaan. Geen wonder! De Filippijn is zijn paradijs naar verdoemenis aan het helpen en het ergste is dat Juan de la Cruz dat niet eens beseft! Scholen kunnen hierin een grote sensibiliseringsrol spelen, omdat ze via de kinderen, die de ouders van de toekomst zijn, de ouders kunnen bereiken. Maar het lerarenkorps houdt zich liever onledig met het aanleren van zang, dans en gebed Gaat er ook gemakkelijker in Mijn vrienden weten dat ik geen natuurfanaat met geitenwollen sokjes ben, maar juist is juist! En zo, al mediterend en schrijvend over de Filippijnen, komen we aan het einde van 2009. Ik blijf nog even hier, bij vrouw en kind, hopend dat er ooit een ziel ergens in Brussel zich over ons dossier ontfermt en groen licht geeft Ik blijf ondertussen nog even verder schrijven volgend jaar, in 2010! Aan allen en iedereen; Manigong Bagong Taon !!! Gelukkig Nieuwjaar !!! (Dipolog, donderdag 31 december 2009)
VAN OUD NAAR NIEUW. In het vredige Dipolog en zeker in de omgeving van onze woonst verliep alles rustig. Mede door de voorbereidingen daags voordien konden onze paar Amerikaanse gasten met hun vriendin en wijzelf van een aangename oudejaarsavond genieten met een maaltijd in buffetstijl zonder al te veel rompslomp. De zelfgemaakte kip curry smaakte hen duidelijk en ook het toetje, de Poire Belle Hélène met de versgemaakte chocoladesaus van Belgische chocolade, ging er vlot in. Daarnaast was er ook pattatim, dat is een gestoofde kalfsschenkel, manok lechon, dat is gemarineerde gebraden kip aangekocht en ook nog loempias maar dat was niet echt een partij voor de kip curry. Eden had daags tevoren een bukosalade met vers fruit klaargemaakt en men had nog gulaman, soort gelatinemelkpudding, meegebracht. Ook de traditionele bibingka was er. Kortom, van het goede teveel. Maar ja, volgend jaar, morgen dus, zouden we ook nog moeten eten.
De traditionele bibingka
.
Dessertje eten
.
Met de cano's
.
Patatim
Speciaal voor de oudste Amerikaan, hij is drie jaar ouder dan ik, die rond tienen wou gaan slapen schoten we al wat vuurwerk af. Maar natuurlijk moest de finale, de batterij, nog komen. Later kwam Richard langs om wat te eten en bracht twee vrienden mee. Deze twee kwamen even binnen en vertrokken direct na de maaltijd naar hun gezin, niet echt ongewoon in de Filippijnen. De andere Amerikaan vertrok ook alras. Ik vrees dat Canos niet die gezelligheid kennen van bij ons in West-Europa. En dus zaten we met ons gedrieën buiten, gezellig babbelend en wat drinkend voor ons appartement, net zoals onze Belgische buren van nummer 2. DD was al enkele uren in dromenland. Regelmatig zagen we vuurwerk de donkere hemel oplichten. Onze luidruchtige buren van woonentiteit 7 zaten ook buiten en hadden bij hun toch al grote familie nog wat versterking bijgekregen van nog meer familieleden en bekenden. En zoals gewoonlijk, als de drank is in de man is de wijsheid in de kan. Ze begonnen her en der vuurwerk af te schieten, zelfs een smal muurtje werd als lanceerplaats gebruikt. Het kon niet uitblijven; een aangestoken doosje vuurpijlen viel van het muurtje en de 24 vuurpijlen vlogen laag fluitend in alle richtingen. Ook in onze richting. Wij als de weerlicht naar binnen dekking zoekend. Toen ik na enige tijd weer buitenging kwamen de drie oenen van vuurwerkmakers van nummer 7 op me af om hun excuses aan te bieden. Gezien de tijd van het jaar, excuses aanvaard. En ze dronken er nog een biertje op. Zo rond kwart voor middernacht begon de groep van nummer 7 elkaar gelukkig Nieuwjaar te wensen en de rest van hun vuurwerk te verschieten. Hun klok liep duidelijk voor op de wettelijke Filippijnse tijd. Of misschien waren ze wel van Davao. Daar is er, naar men zegt, een tijdsverschil van 30 minuten. Daryl Dave werd wakker van al dat gedruis en keek even verdwaasd en nog half-slapend voor zich uit. Uiteindelijk was het dan Nieuwjaar! Lawaai, rook, knallen, vuurwerk! Kussen, handen schudden en wensen. Daryl Dave keek vol verbazing naar Richard die onze kleurrijke vuurpijlen afschoot.
Richard die onze kleurrijke vuurpijlen afschoot
Eden had ook de stereo volledig opengedraaid, met een overgemoduleerde kakofonie tot gevolg. Dit wordt gedaan om de boze geesten uit het huis te jagen. Ik heb geen geesten gezien. Wel een aantal blije mensen die elkaar gelukkig Nieuwjaar toewensten. Dipolog, 01 januari 2010, Nieuwjaarsdag)
EERSTE RAPPORTEN LOPEN BINNEN. Al was het bij ons kalm, in de lijn van de verwachtingen is dat elders minder het geval. In Muñoz City, Nueva Ecija, bijvoorbeeld deed men de slachtofferstatistieken alle eer aan door, zoals het reeds op een paar andere plaatsen gebeurde, het vuur te laten razen door dertig vuurwerkstalletjes. Een en ander gebeurde op Oudejaar in kraam 21 rond 17 u net toen de plaatselijke politie de kraampjes controleerde. Komt het door het testen van vuurwerk of door een achteloos weggeworpen sigaret, daar is men nog niet uit. Feit is dat er twee doden en meer dan honderd gewonden te betreuren vielen, waaronder zes ernstig. Voor 450 000 Php. aan vuurwerk en ander ploftuig gingen in luttele seconden in de lucht. Het vuur was na een kwartier al geblust. Elders in Nueva Ecija werden nog eens 39 personen gewond, 16 waren onder de 18 jaar. In groot Manila waren het voornamelijk de kwitis die voor elf branden zorgden. De kwitis is een vuurpijl die wordt afgeschoten en op zon 15 20 meter in de lucht ontploft. De restanten ervan vallen brandend neer en kunnen op de licht ontvlambare hutjes makkelijk brand veroorzaken. Begrijpelijkerwijze wil het Bureau voor Brandprotectie dit projectiel op de banlijst. Niet dat dit volgens mij veel zal uithalen; ook de Watusi (een dansende vuurpijl), Lolo Thunder, Pla-Pla, Judas Belt (een reeks van 100 tot meer dan 10 000 bommetjes!) en de Piccolo staan op die lijst (deze laatste sinds 30 december 2009!) en je ziet ze overal verkocht worden, en dus ook gebruikt worden! Een wet maken is één, effectief toepassen is twee en het laten naleven is drie. Ook in Mindanao was het koekenbak. Een kwartier na de jaarwissel stortte in Talukasangay Village, Zamboanga, een hangbrug in. Deze 25 m. lange brug kan normaal 10 personen aan, maar om beter het allereerste vuurwerk in hun plaatsje ingericht te kunnen bewonderen stonden er nu zowat 50 op. Toen men, bij het aanschouwen van al die kleurenpracht, op de brug ook nog enthousiast begon op en neer te springen, gaf ze krakend de geest en met de brug eveneens twee personen. Het was hun eerste en aldus meteen ook hun laatste vuurwerk. Moslim zijnde, werden ze nog voor vrijdagavond begraven. Er waren ook nog vijf gekwetsten. Op een andere plaats in Mindanao, in Gingoog City, Misamis Oriental werden een vrouw en haar vijf jaar oud zoontje levend verbrand toen in hun vuurwerkwinkel brand woedde doordat een man even een bommetje wou testen. In eerste instantie was de vrouw gered doch zij rende terug in het inferno om haar slapend zoontje, achterin de winkel te redden. Beiden kwamen om in het vuur. (Dipolog, 01 januari 2010, Nieuwjaarsdag)
DREIGING MAYONVULKAAN WORDT MINDER. Zaterdag, tweede nieuwjaarsdag, kregen de zowat 47 000 bewoners van het risicogebied rond de Mayon de toestemming van de wetenschappers van Pagasa om naar huis terug te keren toen men de alarmfase van 4 op 3 bracht. Enkel de 5 000 bewoners van de zuidoost helling, dit is de helling waarlangs magma uit de vulkaan vloeit, blijven in de opvangkampen. Pagasa houdt de vulkaan scherp in de gaten want, niettegenstaande hij ogenschijnlijk kalmeert, blijft hij erg onrustig en is een verergende situatie niet uitgesloten. De gouverneur van Albay, Joey Salceda, beval alle schoollokalen gereed te maken voor de heropening van de klassen op maandag want vele van die klassen deden dienst als opvangcentra. Het leger en de politie zullen de bevolking helpen in hun vervoer naar hun woningen. Ze krijgen ook voldoende voedsel mee voor de komende drie dagen en zullen nadien nog worden geholpen door het Wereld Voedsel Programma. De meesten zijn blij naar huis terug te kunnen keren maar één enkeling weet wel beter; Pedro Balasta, een 77 jaar oude boer, heeft al heelwat erupties meegemaakt, elf om precies te zijn. Hij weet dus als geen ander dat na een afname van activiteit er een plotse eruptie kan volgen. Ook zijn gezel, de 82 jarige Emeterio Balbin is een aanhanger van de stiltevoor-de-storm-theorie. Dat is wat mijn ouders mij vertelden, zei hij, na een stilte volgt er een uitbarsting. En;Ze mogen naar huis gaan. Ik blijf hier nog een tijdje, ook als ze me dwingen weg te gaan, kom ik terug. Zei hij nog, vanuit zijn zelfgebouwd noodhutje van nipa de vulkaan gadeslaand. Balasta heeft de dramatische uitbarsting van 1984 van dichtbij meegemaakt. Toen het gerommel plots stopte was hij met vele anderen, net thuisgekomen vanuit een evacuatiecentrum. In de vroege morgen rommelde plots de Mayon in alle hevigheid, gepaard met zware aardschokken. De krater spuwde grote bollen lava en as. Er was vertwijfeling wat te doen. Hij wilde wegrennen maar werd door de hevige aardschokken ervan belet. Het was net of ik in een doos zat en een reus ermee speelde door krachtig heen en weer te schudden, zei hij. Zijn enige mogelijkheid was zich al kruipend uit de voeten te maken. Op dat moment zag hij enkele mensen worden opgezogen in een krachtige windvlaag komende met vulkanisch materiaal vanuit de vulkaantop. De winden werkten als een magneet, zei hij, Het is van toen af dat ik geloof dat als je je in de gevaarszone bevindt tijdens een eruptie, je zeker zal sterven. Het was een mirakel dat niemand werd gedood, zei hij nog, maar velen waren verbrand van de lava en/of waren verwond door de sterke aardschokken. Naar oudere personen beweren kunnen ook dieren een nakende eruptie aanvoelen. Wanneer je slangen ziet waar er normaal geen voorkomen of wanneer er grote bijenzwermen zich verplaatsen is er nakend onheil te verwachten. Ook wanneer andere dieren zoals wilde zwijnen of wilde kippen gaan lopen, loop je best mee. Tot de jaren 90 was dit de enige manier van waarschuwen. Pas na de uitbarsting van de Pinatubo bij Angeles City werd een waarschuwingssysteem opgezet. Ook wetenschappers treden de zienswijze van de landelijke bevolking bij. Dieren hebben een groot gevoel voor zelfbehoud en weten meestal wel tijdig te vluchten. Aan ons om hun tekens op te merken, zeggen ze. Ondertussen is de Mayon de grootste toeristische trekpleister van het land. Tot in de verste omgeving zijn alle kamers volgeboekt door ramptoeristen van alle slag en origine. (Dipolog, zondag 3 januari 2010)
DE SLACHTOFFERRAPPORTEN VERMEERDEREN. Nu het weekend achter de rug is en twee dagen na Nieuwjaar, krijgen we een beter beeld op de slachtoffers van de nieuwjaarsgekte. Al moeten nog 40 % van de 50 referentiehospitalen hun cijfers indienen. Waar men eerder op de dag nog erg lovend over de voorlichtingsacties van de overheid deed, en kond deed dat de inspanningen, met ondermeer het publiceren van afgrijselijke verminkingen, goede resultaten gaven met een vermindering van 15 % tot gevolg, piepte men later op de dag wel anders. Tot en met gisteren werden al 920 gewonden geteld, 190 meer dan verleden jaar, waarvan 877 door vuurwerk. Ondanks een strikt verbod waren 42 getroffen door vreugdeschoten, 25 meer dan verleden jaar. Er vielen ook al minstens 6 doden. Geen wonder als je ziet hoe men hier met explosieven omgaat! In barangay Anunas, Angeles City werd een jongen van 14 gedood toen een kwitis in zijn nek belandde en explodeerde. In barangay Macabiag, Sinait, Ilocos Norte verloor op oudejaarsavond een visser zijn rechterhand toen de munitie dat hij ontstak voortijdig ontplofte. In San Manuel, Pangasinan, ontplofte acht uur voor Nieuwjaar voortijdig een hoop vuurwerk in de verkoopsstalletjes ter waarde van 200 000 Php. Een onbekende klant was al rokend vuurwerk aan het kopen. Moet kunnen, toch? Het jongste slachtoffer is een twee maanden oude baby die werd getroffen door een piccolo geworpen door zijn broer. Het oudste slachtoffer is 75. De piccolo is de grootste boosdoener met 36 % van alle ongevallen op zijn naam. De piccolo, die wat lijkt op een dikke lucifer en ook als dusdanig wordt aangestoken, was oorspronkelijk bedoeld voor kinderen (!) en maakt dan ook onder hen de meeste slachtoffers. Tot 30 december 2009 was de verkoop toegelaten, nadien verboden. Deze laattijdige maatregel heeft uiteraard niet meer kunnen verhinderen dat dit gevaarlijk tuig massaal werd gebruikt. Met alle gevolgen vandien; amputaties, verminkingen en oogletsels Dan heb je nog het lukraak afvuren van wapens als vreugdeschoten. Niettegenstaande de politie en het leger dit vrijwel niet meer doet, want verboden, wordt dit toch nog vaak door koppige burgers gedaan. Alleen al in Metro Manila (groot Manila) heeft weet van 22 gewonden door verdwaalde kogels. Al minstens vier daders zijn gevat. Ballistische bewijzen worden verzameld en zij zullen zwaar worden vervolgd. En de brandweer noteerde uiteindelijk 23 branden in groot Manila, meestal door vuurwerk en voornamelijk gesticht door kwitis. Maar er is ook goed nieuws; Davao heeft slechts één gewonde van vuurwerk. De stad heeft sinds 2001 alle vuurwerk bij wet verboden én heeft ook nu weer streng gecontroleerd én opgetreden tegen overtreders. De Maranos, de Moslimgemeenschap die vroeger deze spullen verkocht, zijn overgeschakeld op andere kerstartikelen want zij willen burgemeester Duterte, die ook bij hen gerespecteerd en geëerd is, niet voor het hoofd stoten. Wat weeral bewijst, ook hier, waar een wil is, is een weg. De inwoners daar maken nu op andere wijzen lawaai; zij toeteren, claxonneren en zetten de stereo op tien. Zo zijn ook alle boze geesten verjaagd. Bravo Davao! Bravo burgemeester Duterte! (Dipolog, maandag 4 januari 2010)
94 MILJOEN EN DAARBOVEN. In een redactioneel artikel van dagblad The Star las ik het volgende; De Bevolkingscommissie berekende dat dit jaar het officiële bevolkingscijfer van de Filippijnen de 94 miljoen zal bereiken. Men houdt rekening met een jaarlijkse netto bevolkingsaangroei van 2,04 %. Dat betekent dus dat er 2 miljoen inwoners meer moeten worden gevoed, gehuisvest en gezond gehouden. Als die 2 miljoen opgroeien zullen ze ook adequate opleiding, goede huisvesting, voldoende voeding en gepaste gezondheidszorg nodig hebben. Een paar jaar later zullen ze de arbeidsmarkt vervoegen en strijden voor een goede job. Tegen die tijd, als de huidige bevolkingsaangroei wordt gehandhaafd, zal het aantal van 94 miljoen inwoners allang de kaap van 100 miljoen zijn voorbijgesneld. De vraag rijst aldus; Kan dit land met zijn hulpbronnen en economische groei de noden van zijn bevolking lenigen? Het leven in grootsteden, zoals Manila, en in de achtergestelde landelijke gebieden bewijzen nu al ten overvloede hoe inadequaat deze bronnen zijn om aan de noden van de sterk toenemende bevolkingaanwas tegemoet te komen. In de staatshospitalen moeten de moeders niet alleen kamers, maar ook bedden delen met anderen en babys sterven er aan bacteriële infecties in overbevolkte kinderbewaarplaatsen. Kinderen groeien slecht gevoed op en velen sterven voortijdig aan eenvoudige kwalen zoals diarree. (zie deel 21; Jake werd vier maanden) De gezondheidsproblemen van schoolkinderen en het gebrek aan geld bij de ouders om zelfs maar het dagelijks schoolvervoer te kunnen betalen, dragen bij tot de hoge afwezigheidcijfers bij de schoolrijpe jeugd en dit niettegenstaande dit onderwijs gratis en verplicht is. Moeders worden onwetend gehouden over voortplanting en gezondheid daaromtrent en lijden aan de gevolgen van kort opeenvolgende geboortes. In het licht van deze prangende problematiek kan een regering twee zaken doen. Het kan de uitgaven voor de bevolking aanpassen aan zijn noden. Het kan ook de bevolkingsgrafiek ombuigen naar onder. De meeste regeringen doen beide. Het artikel stelt verder dat de regering voor de eerst optie niet genoeg inspanningen deed. Wat de tweede optie betreft heeft men de inspanningen teruggeschroefd. De regering heeft het verspreiden van contraceptiva gestopt samen met de nodige informatie rond gezinsplanning en geboortecontrole. Het stelt tot slot dat, gezien er verkiezingen zijn in Mei, deze politiek niet voordien meer zal veranderen. Het is dus wachten op een nieuwe president en een nieuwe regering voor een goed programma inzake het verbeteren van de leefkwaliteit door geboorteplanning. Ik moet er toch op wijzen dat we bij dit alles indachtig moeten zijn dat vele kinderen die worden geboren in de afgelegen, landelijke gebieden en in de krottenwijken van de steden niet worden aangegeven en dus, niet gekend zijnde door de overheid, ook niet in de officiële cijfers zijn opgenomen. Gewoon zijnde van in the field te leven, schat ik deze ongeregistreerden op minstens 8 à 15 % van de officieel gekende populatie. De kaap van 100 miljoen is, mijns inziens, allang overschreden! (Dipolog, donderdag 07 januari 2010) MANILA VERWACHT MEER DAN 3,5 MILJOEN PROCESSIEGANGERS! Morgen is het de dag van de Zwarte Nazarener in Quiapo. Voor die gelegenheid verwacht de politie nog iets meer volk dan vorige jaren ook al omdat het land de laatste tijd heelwat heeft meegemaakt zoals overstromingen en massamoorden. Wanneer er vorig jaar al zon 3,5 miljoen zich op de 6 kilometer lange route van Quiapo tot Luneta en op de Luneta eretribune en tribunes waren verwacht men er dus nu nog een pak meer. Om alles in goede banen te leiden worden zon 1 200 politieagenten en 2 000 vrijwilligers ingezet. Het zal wel, net zoals alle vorige jaren, een mensenzee worden van alle slag en stoot, met slachtoffers alom door het getrek en geduw. Immers, een groot deel van de gelovigen wil, kost wat kost en wars van alle goede raad, het beeld van de Zwarte Nazarener even aanraken, beter nog, het even kussen. Velen geloven immers dat het grote zwarte beeld van Jezus beeld miraculeus is en dat er wonderen en zegeningen mogen worden verwacht bij het aanraken ervan. Er is nochtans niet enig aanvaard kerkelijk bewijs daarvan. Meer nog, de kerkelijke overheid houdt het op klinkklare superstitie en raad de gelovigen aan om zich veilig van het beeld te houden niet alleen voor ongelukken in het gedrum te vermijden maar ook om besmetting met ondermeer het A(H1N1) varkensvirus door het kussen of aanraken van het beeld te voorkomen. Maar dat zullen wel woorden in de wind zijn, want ook de kerkelijke overheid geeft toe dat zij de fanatieke gelovigen er niet van kunnen weerhouden hun zin door te drijven. De politie, van zijn kant, geeft de raad om zieken en gehandicapten niet in die mensenzee te brengen. Zij geeft ook de raad om gsms, juwelen en andere waardevolle spullen thuis te laten want dit religieus gebeuren heeft ook een crimineel kantje met minder devote gauwdieven tussen de massa. Ook verbood de politie het gebruik van voetzoekers en ander pyrotechnisch spul om te voorkomen dat panikerenden anderen onder de voet lopen. En omdat vorig jaar meer dan 100 personen voor verzorging moesten worden opgenomen, voor het merendeel door overmatig alcoholgebruik, hebben ze nu ook nog alcohol op de banlijst gezet. Eens zien wat ervan komt Er was trouwens door de politie vorig jaar, een andere, langere weg uitgestippeld om meer toeschouwers te kunnen accommoderen, maar het beeld en de dragers werd door duizenden uitzinnig verbolgen devoten gedwongen de oude traditionele route te nemen. Godsdienstfanaten blijken veelal onredelijk en zijn onverdraagzaam op de koop toe. Om de vele tienduizenden processiegangers te vervoeren heeft de LRTA, de metro, besloten om extra treinen op het traject in te zetten. Normaal rijden op gewone zaterdagen 18 metrostellen maar nu zullen er 24 worden ingezet en er worden er ook nog 2 in reserve gehouden om alle eventualiteiten op te vangen. Uitzonderlijk, om de Nazarenertraditie in ere te houden, zal men ook ongeschoeide reizigers in de metrostellen toelaten. Velen volgen de processie immers ongeschoeid. Vandaag, vrijdag is er s namiddags al een parade gevolgd door een genezingsdienst in de reusachtige Quirino Grandstand. Daar verwacht men op de vele grote tribunes tienduizenden gelovigen. (Dipolog, vrijdag 08 januari 2010) ONZE GEZINSHERENIGING IN EEN STROOMVERSNELLING? Zoals voordien reeds geschreven wacht ik al sinds ruime tijd op de toelating van FOD Binnenlandse Zaken, dienst Vreemdelingenzaken, op een inreisvisum voor vrouw en kind in het kader wat tegenwoordig gezinshereniging heet. Op 30/09/09 werd haar een interview afgenomen op de Belgische ambassade in Manila waar ook alle nodige documenten werden afgegeven. Uit moeizaam ingewonnen informatie, want de infosite van de dienst geeft regelmatig foutmeldingen, kwam ik op 19/10/09 van de helpdeskbediende alleen te weten dat men momenteel al vlug 3 maanden nodig heeft om tot een conclusie te kunnen komen. De telefoniste kon me enkel zeggen dat het dossier in behandeling was. Zoiets kon ik nu ook wel vermoeden, zelfs zonder dure telefoon naar de helpdesk. In december hoorde ik van een Antwerpenaar die hier met zijn vrouwtje op vakantie was dat hij twee jaar geleden was gehuwd en dat het visum voor gezinshereniging na één maand een voldongen feit was. Ik weet nu wel dat traagheid een kenmerk van bureaucratie is maar na meer dan 3 maanden wachten en na het verhaal van de Antwerpenaar werd het me zwaar te moede. Op 06/01/10 belde ik dus opnieuw de infodienst om stand van zaken want de infowebsite gaf weer foutmeldingen. De overigens vriendelijke dame wist me alleen te vertellen dat het dossier in behandeling is en dat op 04/01/10 info dienaangaande werd opgevraagd aan een andere dienst. Zij gaf grif toe dat de website sinds lang zijn nukken heeft, maar kon (mocht) geen verdere details verstrekken nopens aan welke dienst er om info werd gevraagd. Nu was de maat vol! Ik besloot te schrijven naar Dhr. Melchior Wathelet, de bevoegde Staatsecretaris van Begroting, Migratie en Asielbeleid, Gezinsbeleid en de Federale Culturele Instellingen, om hem om zijn kundige tussenkomst te verzoeken, desnoods in het kader voor een humanitaire regularisatie inzake migratie. Immers de wachttijd voor gezinshereniging is tergend lang. Eden spreekt al wat Nederlands en DD, ons zoontje die weldra twee wordt, wordt tweetalig (Nederlands, Engels), zelfs drietalig (want +Visayan) opgevoed. Voor mij is het vervelend om zolang te moeten wegblijven van familie, vrienden en kennissen; ook mijn jongste dochter uit een vorig huwelijk belde al vol ongeduld naar de helpdesk van de dienst Vreemdelingenzaken. En zelfs haar moeder, mijn inmiddels hertrouwde ex- echtgenote, een geïntegreerde Filippijnse met Belgische nationaliteit en met eigen zaak, zou ons wat graag verwelkomen. Ook op gebied van gezondheidszorg kan ik me niet voorstellen wat er zou gebeuren mocht ik, al een dagje ouder, plots ziek worden en erger, moeten worden gehospitaliseerd. Lees er mijn stukjes over de hospitalen nog maar eens op na! Onze gezinswoning staat ondertussen wegens gebrek aan onderhoud door mijn afwezigheid te verkommeren en heeft nood aan oppas. Tenslotte is ook op cultureel en sociaal vlak hier relatief weinig te beleven. Ik zou wat graag mijn vrijwilligerswerk voor de stad Gent als chauffeur voor de Minder Mobielen Centrale weer willen opnemen. Dit alles werd door mij aan de Staatsecretaris kond gedaan. Niettegenstaande ik nog geen antwoord kreeg van de secretaris van Dhr. Wathelet op mijn mail, komt er toch beweging in de zaak. Vandaag werd ik opgebeld door de Belgische Ambassade. Ze wilden mijn vrouw spreken en belegden voor haar een afspraak met de Consul volgende week op 21/01 in Manila. Waarschijnlijk is dit om de info te verstrekken aan de dienst die door Brussel om info werd verzocht en waarover men op 04/01 zo mysterieus deed. Wordt ongetwijfeld vervolgd (Dipolog, dinsdag 12 januari 2010)
HET HEILIG UUR. Betreffende religie, geloof en bijgeloof in dit land is er nog een aspect, als gevolg van de Christianisering, veelal te vuur en te zwaard, door de Spanjaarden zon 450 jaar geleden, waarover ik het nog niet eerder had. Hier worden elke dag om 15 uur en ook nog om 18 uur bij diverse radio- en televisiestations de programmas onderbroken om de dood van Jezus te herdenken die nagenoeg 2 000 jaar geleden naar men aanneemt, om 15 uur de geest gaf. Het overpopulaire ABS-CBN kanaal bijvoorbeeld onderbreekt er dagelijks zijn al even overpopulaire Wowowee spelprogramma voor. Op het tv-scherm zie je dan gedurende enkele minuten een kleurrijke afbeelding van Gods Zoon met ontbloot hart en stralenkrans rond het hoofd, en hoor je een diepe mannenstem erg ingetogen en eloquent het 3 uurgebed in het Pilipino opzeggen. Het is hetzelfde gebed van gisteren, en van elke dag voordien. Ondertussen rolt de tekst van het gebed ook nog over het scherm. Waarschijnlijk voor degenen die het willen meebidden of controleren of de voorbidder zich niet vergist. Op de radio verschilt het gebed van zender tot zender. Het kan een ingetogen gebed zijn zoals de tv-stations het doen, het kan ook een litanie zijn waarbij telkens de Here wordt aanroepen om mededogen te hebben met zijn arme zondaars. Ook in bepaalde warenhuisketens, vooral, maar niet uisluitend op het eiland Luzon, valt alles om 15 uur even stil. Enkel de onwetenden of de ongeïnteresseerden, en die zijn er weinig, gaan gewoon door met winkelen terwijl een microfoonstem het gebed afdreunt en de verkoopsters even aan hun afdeling ingetogen stilstaan. Hier in Mindanao, met een relatief grote en vreedzame Moslimminderheid, heb ik dit fenomeen nog niet tegengekomen. Hier stelt men zich commercieel toch wat neutraler op. Wat ik dan wel al zag, was een zeldzame zwartgesluierde Moslimverkoopster aan haar eigen stalletje in een minder belangrijk shoppingcenter hier in Dipolog. Zij had haar al even zwartgesluierd dochtertje van een jaar of acht, even voor sluitingstijd, in het kraampje geposteerd terwijl zij op een bidtapijtje haar godsdienstige avondgebedoefeningen deed. Even nadien gingen moeder en dochtertje ingetogen huiswaarts. (Dipolog, donderdag 14 januari 2010)
DE VERLICHTING VAN VOERTUIGEN EN SCHEPEN. Bij ons is het normaal dat voertuigen bij donker voorzien zijn van de wettelijke verlichting. Zelden kom je een auto tegen waarvan een oogje dicht is geknepen. Je zou er trouwens en terecht, niet lang mee rondtoeren voor de politie je op de bon slingert. Hier is dat lichtelijk anders. Eigenlijk, beter gezegd, helemaal anders. Niet erg vaak zie je hier bij nacht een voertuig met verlichting, laat staan met complete verlichting! Er zijn hier weinig fietsen op de baan, maar degene die er dan wel zijn, hebben geen verlichting. En daarmee bedoel ik dat ze ook geen verlichtingsinstallatie hebben. Zij rijden dus met het schijnsel van de maan. Nu maar hopen dat een andere weggebruiker hen tijdig kan zien en ontwijken. Want ook die andere weggebruiker, zijnde een motorfiets of zelfs een brede tricycle heeft soms helemaal geen en veelal geen volledige verlichting. Het zal je dus wellicht niet verbazen dat ik, uit veiligheidsoverwegingen s avonds, enkel een tricycle neem met een vrijwel volledige werkende verlichting. Want ik ben wel goed, maar ik ben niet gek! Enkel de betere autos, bussen en veelal ook de vrachtwagens houden zich min of meer aan de verlichtingsregels. Ook met de schepen is het triestig gesteld. Elk zeewaardig schip of bootje is normaal s nachts voorzien van een wit voorlicht, een wit toplicht in de hoogste mast, een groen bakboord- en een rood stuurboordlicht en achteraan een wit zogenaamd heklicht. Hier is dat opnieuw lichtelijk anders. Of, opnieuw helemaal anders. Hier heeft een middelgroot vissersbootje bijvoorbeeld enkel een rood knipperend toplicht in de mast en een vast groen licht op de achtersteven. Bij grotere zeeschepen houdt men wel meer rekening met de internationale zeevaartregels maar ook hier is willekeur troef en mankeert er wel eens een lichtje hier en daar, of is de lichtsterkte ruim onvoldoende om tijdig te worden opgemerkt.
Bootsignalisatie stelt niks voor...
Ook grotere vissersboten hebben nagenoeg geen verlichting.
Het zal je dus opnieuw niet verbazen dat ik ferrys en dergelijke zoveel als mogelijk vermijd. Want nogmaals; ik ben wel goed, maar ik ben niet gek! (Dipolog, zaterdag 16 januari 2010) BAILEYBRUGGEN EN BETONTECHNIEKEN.
Dipolog; de grote Baileybrug.
Dipolog is voorzien van twee Baileybruggen om twee riviermondingen te overbruggen met een 1,5 Km. lange weg die van het centrum naar de luchthaven leidt. En vermits deze luchthaven de laatste tijd aan belangrijkheid inwon door het inleggen van nieuwe vluchtlijnen, is ook deze weg belangrijk geworden.
De kleinste Baileybrug van Dipolog.
Men had verleden jaar al de volle lengte gebetonneerd op een klein stukje na. Nu is men onlangs begonnen met die laatste 250 m af te werken die de luchthaventerminal met de eerste Baileybrug verbindt. De beton wordt op afgevlakte hardgerolde steenachtige ondergrond gegoten zonder bewapening. Het wordt vrij een brede weg, zodat men de beton in drie evenwijdige stroken moet gieten. Een paar keer per week komen er een paar betonneringsvrachtwagens hun lading uitkieperen. Deze betonmassa wordt dan door een dozijn arbeiders manueel vlak gestreken. Als laatste komen er twee mannen gewapend met een soort kam gemonteerd op een bamboestok van zon vier meter lengte. Eén van hen trekt met die kam evenwijdige lijntjes haaks op de rijrichting van de verse beton. Dit is bedoeld om meer grip op de weg te krijgen. Deze groefjes zorgen ook bij regenval voor een zekere drainering van de betonweg. Als de ene weer een strookje heeft gekamd, reikt hij het uiteinde van zijn betonkam naar zijn collega aan de overkant van de verse betonstrook. Deze vangt het einde op en plaatst hem op het volgende te kammen strookje. Enzovoort, enzovoort Altijd geïnteresseerd aan techniek, had ik al eens de website van Patrick Claeys uit Koekelare, www.baileybrug.info bezocht en geconstateerd dat de twee Baileys van Dipolog er niet in vermeld waren. Ik mailde Patrick daarover en hij was er wel voor te vinden om ook deze bruggen in zijn compendium van Baileybruggen in de wereld op te nemen. Vermits ik toch de tijd had werden door mij enkele dagen later twee dozijn fotos, twaalf van elke brug, samen met wat technische specificaties aan hem overgemaakt. Vanaf deze zomer is hij op pensioen en wil hij zich ten volle toeleggen op zijn website. In een nieuw hoofdstuk opvolgers Bailey zullen de fotos worden gebruikt als voorbeeld van een mabey compact bridge. Deze heeft hogere panelen en een hogere dwarsbalk die op een andere plaats in het paneel ligt. We kunnen dus vanaf dit najaar op voornoemde website ook de Filippijnse Bailey opvolgers van Dipolog eens bekijken. (Dipolog, zondag 17 januari 2010) OPNIEUW BRAND IN TONDO. Het heeft zaterdagnacht nog maar eens gebrand in Tondo, Baseco, een van de krottenbuurten bij de haven aan de baai van Manila. Zon 500 barakjes gingen in de vlammen op. Een vijfjarig meisje werd daarbij gedood en meer dan 4 000 mensen raakten daardoor dakloos want vele van die krotjes zijn bewoond door twee en zelfs drie gezinnen! De Basecowijk is gelegen op een voormalige scheepswerf van 53 hectare en had voordien al diverse branden. Zo ondermeer in 2002 toen 15 000 mensen dakloos werden. In 2004 was het weer raak; 25 000 daklozen! In zon sloppenwijken zijn de dicht opeengepakte en boven elkaar gebouwde woninkjes veelal gemaakt van houten kaders bekleed met dunne triplexplaten en zelfs karton een makkelijke prooi voor de vlammen.
Krotwoning....
Krotwoningen in Dipolog naast Baileybrug.
Elektriciteit is bijna niet geïnstalleerd en het is dus behelpen met kaarsen. Ouderlijke onachtzaamheid gecombineerd met de talloze kleine kinderen van deze geven goede kansen voor branden veroorzaakt door een omgevallen brandende kaars. Ook het nonchalant koken op open vuren aangemaakt in een groot leeg olie- of conservenblik binnenshuis en het onachtzaam wegwerpen van brandende sigarettenpeuken geven regelmatig gensters tot gevolg.
Open vuur leidt vaak tot uitslaande branden...
Het spreekt vanzelf dat de brandweer tegen een zo snel verspreidend vuur machteloos staat. Als ze al de plaats van onheil kunnen bereiken want de smalle weggetjes en gangetjes tussen de krotten laten geen voertuigen toe. Sommige paadjes zijn zelfs zo smal dat ik me als Westerling zijdelings moet voortbewegen! De daklozen werden zo goed als kon opgevangen in twee inderhaast ingerichtte evacuatiecentra maar zondagmorgen zaten verschillende families hun karige rijstmaaltijd te verorberen op het lapje grond tussen de smeulende houten palen en asresten van hun krotje om te verhinderen dat anderen het vrijgekomen stukje grond bij hun afwezigheid zouden inpikken. Vrijwel wekelijks zijn er in dit land grote branden met heelwat mensenleed tot gevolg. Waar zal het komende week branden? (Dipolog, zondag 19 januari 2010) EEN DOZIJN GEWONDEN BIJ BUSBESCHIETING. Zaterdagavond werd op de hoofdweg in barangay Licomo in Zamboanga City, dichtbij Sibugay, een lijnbus beschoten. De lijnbus was met 36 passagiers op weg naar Pagadian toen de busbestuurder in het schijnsel van zijn koplampen een wegblokkade opmerkte bemand met gewapende individuen. De chauffeur rook onraad, vermoedde dat het klaarblijkelijk om een hinderlaag voor een overval ging en verkoos volgas door de barricade te zijden. De gangsters, hun prooi aan hun neus voorbij zien vliegen, trakteerden de bus en zijn inzittenden op een vuurregen.
Deze bus werd niet beschoten....
Er vielen een twaalftal gewonden waaronder ook een vrouwelijke regeringsgeneesheer, de buschauffeur en zijn begeleider. Zij werd voor verzorging naar Zamboanga City overgebracht. Een achttal anderen moesten voor verzorging naar het hospitaal van de gemeente Ipil, Zamboanga Sibugay. Door de politie werden onmiddellijk controleposten opgezet maar de vogels waren gevlogen. Zij ook vermoeden een poging tot gewapende diefstal. Bij nader onderzoek vond men op de bus 28 kogelgaten van M16 geweren en nog een tiental gaten van cal.12 pompgeweren. Gelukkig vielen er geen doden of zwaargewonden. (Dipolog, zondag 19 januari 2010) APPELMOES VERSUS APPELSAUS. Zo één of twee keer per week bekruipt me de lust om wat Vlaamse kost klaar te maken. Niet dat het veel voorstelt hoor, dat kokkerellen van mij is veelal eenvoudige boeren- en burgerkost. Lekker én gezond! Morgen zou ik gestoofde varkenskoteletjes klaarmaken in een bruine ajuinsaus. Natuurlijk met aardappelen. Daar hoort eigenlijk ook appelmoes bij, en vandaag had ik, per ongeluk, Amerikaanse appelmoes in een supermarkt gevonden. De bokalen stonden bij de ingeblikte Chinese varkenspoten. Logisch toch? Afijn, mijn geluk kon niet op, en ik ging dolgelukkig naar huis met twee grote bokalen van 680 gr. Handgeplukte Goedheid van Motts en mijn varkenskoteletten. Wanneer ik enkele weken voordien mijn currysaus voor oudejaarsavond klaarmaakte had ik, na een intensieve zoekbeurt, die bokalen niet gevonden en moest ik noodgedwongen zelf appelmoes maken. Want geloof me, currysaus is overheerlijk als je er wat appelmoes doorheenhusselt. De gestoofde koteletten kwamen op tafel en de bokaal appelmoes werd geopend. Wat bleek? Het product was veel vloeibaarder dan wat bij ons voor appelcompote doorgaat. Nu begrijp ik ten volle waarom de Amerikanen het spul appelsaus noemen. We hebben dus een en ander moeten oplepelen. Met een rietje zou ook nog gekund hebben! Maar het smaakte wel heerlijk, ook bij mijn vrouw, die de aardappelen door rijst had vervangen. (Dipolog, dinsdag 19 januari 2010)
WEER NAAR MANILA. Een week of zo geleden kreeg ik vanuit de Belgische ambassade in Manila een Engelstalig telefoontje. Of ze mijn vrouw even konden spreken. Dat kon. Na afloop van het gesprek vertelde mijn vrouw dat ze naar Manila moest voor een gesprek met een attaché. Omdat de reis toch op enkele dagen kon gepiept worden en te vermoeiend voor Daryl Dave, vroegen we onze (schoon)ouders om die tijd hier te verblijven en op DD te passen. Ik zou natuurlijk wel meereizen met Eden en boekte meteen onze vliegtickets. Gelukkig maar want de dag voor de afreis kreeg ik nòg een telefoon van de ambassade. Of ik ook kon meekomen? Dat kon. Via Jolito, mijn schoonbroer in Manila boekten we ons gebruikelijk hotelletje in Las Piñas. Donderdag was het dan zover. We werden om 9 u verwacht. Na de gebruikelijke registratie op het gelijkvloers, met afgifte van een identiteitsbewijs in ruil voor een bezoekersbadge en de al even gebruikelijke registratie op het 9de, aan de ingang van de ambassade en na het toepassen van de nieuwe regel die de afgifte van de zaktelefoons tegen een genummerd ontvangstbewijs voorschrijft konden we, na aanmelding bij de receptioniste, in de kleine wachtzaal plaatsnemen. Even later werd ik door de receptioniste gevraagd om door het veiligheidssas te gaan naar de kleine conferentiezaal waar Mevrouw Maryline Glineur, attaché, mij verwelkomde. Mevrouw Glineur is een innemende, wat oudere dame die zich als door de wol geverfde diplomate op diverse posten heeft nuttig gemaakt. Ze vroeg honderduit over het wat, waarom en hoe van mijn relatie(s). Ook details en anekdotes gingen niet aan haar voorbij. Alles werd netjes genoteerd. Na zowat een uurtje was het de beurt aan Eden. Ik kreeg nog een vragenlijst mee over de relatie die ik naar godsvrucht en vermogen in de wachtzaal invulde. De voornaam van mijn schoonouders moest ik schuldig blijven; uit respect noem ik hen steeds papa en mama en het begroeten na langere afwezigheid gebeurt traditioneel met de hoofdgroet mano opo. Ook Eden werd in dezelfde zin ondervraagd. Zij had haar vragenlijst al voordien kunnen invullen waarbij ze ook hier en daar een steekje liet vallen. Zo liet ze ondermeer een bepaalde relatie van mij 30 jaar duren in plaats van 16. Als we deze termijn inpassen in mijn cv dan was ik de eerste maal gehuwd op 4 jarige leeftijd. (sic!). Wij hebben er alvast smakelijk om kunnen lachen. Nu maar hopen dat de autoriteiten er ook de humor van inzien en dat er, na al die tijd, schot in de zaak komt. Wordt ongetwijfeld vervolgd. (Dipolog, vrijdag 22 januari 2010)
OP RESTAURANT IN DE BONTE KOE. Om ons bezoek in Manila wat aangenaam af te ronden gingen we ons middagmaal gebruiken in Grand Café Juris. www.grandcafejuris.com Dit is een zogenaamd bruin café zoals je ze ondermeer nog aantreft in het oude Amsterdam. Dit café, gelegen in de vroegere rosse uitgaansbuurt Ermita, op het nummer 1320 in de Del Pilar Street, is gesticht in 1995 door Julie en Rinus Besteban. Sedert kort is er ook een Antwerpenaar bijgekomen en dat merk je aan de bierkaart. Ik noem het De bonte koe omdat er voor de ingang een grote zwart-witte koe geposteerd staat.
Bontekoe, een echte ...
Op de kaart vind je, benevens de oer-Hollandse specialiteiten zoals snert, bitterballen en stamppot met Unox-rookworst ook enkele meer Belgische specialiteiten. Alweer de Antwerpse inbreng, vermoed ik. Zo vind je stoofvlees, varkenskoteletten en diverse steaks, waaronder een ossenhaas van 200 of 300 gr. naar wens gebakken en ook de steak Van Gogh, met Roquefort belegd. Ik ging voor dat laatste. Eden wilde na een leeuwenkop champignonroomsoep het stoofvlees proeven. Natuurlijk ging dit alles gepaard met een behoorlijke portie frieten en een frisse pint bier. We dronken San Miguel. Heineken (Heynaku!) hebben ze ook maar erg duur. En je weet, om Rett Butler in Gone with the wind te parafraseren, Sorry my dear, Heynaku is no beer De steak was super! Drie vingers dik en zoals gevraagd seignant gebakken. Ook het stoofvlees was lekker, alleen was wel erg kwistig met het zoutvat omgesprongen. Jammer! Eden keek met zon begerige ogen naar mijn steak dat ik haar zowat halfweg de maaltijd voorstelde om van schotel te wisselen. Wat ze volgaarne deed. Aan haar is een nog wat bloederige steak goed besteed. Nadien bestelde ik nog de traditionele Hollandse poffertjes met roomboter en besprenkeld met Drambuie en poedersuiker. De rekening viel ook mee; 1315 Php. Je kan met Visa betalen, maar voor de eventuele Filippijnse Senior Citizen onder ons, deze kortingskaart wordt hier, merkwaardig genoeg, niet gehonoreerd! (Dipolog, zaterdag 23 januari 2010) DE BETERE BUFFETMAALTIJDEN IN DIPOLOG EN DAPITAN. Elke dag, behalve op zondag, offreert Top Plaza Hotel één van de betere hotels in Dipolog in zijn restaurant Seven Treasures een middagbuffet. Je kiest à volonté uit een vijftal warme gerechten van kip, vis, rund- en varkensvlees. At syempre may kanin! Natuurlijk met rijst! Benevens een traditionele gemengde groentebereiding is er veelal ook de mogelijkheid om je eigen salade samen te stellen. Er is soep vooraf en keuze uit gebak en/of fruit na. Daarbij drink je ijsthee, ook al à volonté. Voor dit alles betaal je 199 Php of zon 3 ! Op zaterdag zowel voor middag- als avondmaal biedt een ander beter restaurant, Chinese Cuisine een deels Chinese, deels Filippijnse buffetmaaltijd à volonté aan. Het aanbod bestaat evenzeer uit een vijftal diverse schotels waaronder loempias, siomai, zoetzure kip of varkensvlees met veel groenten, gefrituurde kip en noedels. Natuurlijk ontbreekt ook hier de rijst niet en ook hier wordt ijsthee à volonté aangeboden. Ook hier is er soep vooraf en een toetje nà waarbij je de keuze hebt uit fruit, gebak of zelfs een zelfgemaakte fruitsalade! Hier betaal je zelfs nog iets minder; 150 Php, of nog geen 2,5 ! Ik ken mensen die zaterdag naar hier afzakken met hun vrienden om hen te trakteren op een verjaardagsmaal. De slogan van een bij ons bekende restaurantketen is hier wel erg letterlijk van toepassing; Voor die prijs kan je zelf niet koken! Als het op zondag wat meer mag zijn ga je even verderop naar het mooie en rustige Dapitan. Daar bij Kamayan ni Manay, wat zoveel betekent als; eet met je handen bij Manay wordt s middags een groot middagbuffet aangeboden, ook à volonté.
Krab eten bij Kamayan ni Manay in Dapitan ...
Er zijn diverse sausjes, rauwe groenten en zelfs zeewier om naar eigen godsvrucht en vermogen zelf een salade samen te stellen. Verder is er keuze uit een tiental warme en koude gerechten waaronder oesters, rauw en gefruit, zeevruchtloempias, kinilaw (je weet wel; de rauwe gemarineerde stukjes visfilet), kippenboutjes, lechon (het traditionele feestgerecht bij uitstek) en reuzenkrabben in een saus die volgens Eden, zn weerga niet kent. En zij kan het weten! Ook hier is er volop ijsthee, het wordt je desgevraagd in een karaf aangereikt. Nadien heb je hier de keuze uit kookbananen in een lauwe ananassaus, of ijskreem of, erg Filippijns, een halo-halo. Dat is een koud dessert bestaande uit diverse opgelegde kleurrijke tropische fruitsoorten en bonen, geschaafd ijs, gecondenseerde melk met daarbovenop een bol ube-ijskreem, die lekkere yam knol die bij bereiding een natuurlijk paarse kleur krijgt.Het hele zootje wordt dan bij het serveren door de eter dooreengehusseld tot een koude, natte ondefinieerbare lichtpurperen ijsbrij. En lepelen maar! Ik hou het gewoonlijk bij een zestal van die kromme dingen bereid in ananassaus. Méér dan gewoon lekker! Hier betaal je wel een stuk meer; 275 Php, dat is zon 4,25 , maar dan heb je wel genoten van een uitgebreide feestmaaltijd begeleid met rustige live pianomuziek.
Pianospeler bij Manay restaurant.
Nog 1 gouden raad; niettegenstaande Kamayan ni Manay een groot restaurant is met meer dan 100 zitplaatsen, kom op tijd, waarmee ik bedoel; kom vroeg. Want rond twaalven is het al vollen bak en vis je figuurlijk achter het net! (Dipolog, zondag 24 januari 2010)
DE BEDRIEGSTER BEDROGEN.
50 % korting ???
Ik schreef reeds geruime tijd voordien dat het hier met wiskunde in het algemeen en rekenen in het bijzonder pover is gesteld. Ook verkoopsters en zelfs winkeluitbaters maken hierop geen uitzondering. Niet ver van het centrum van Dipolog is een winkel van ingevoerd textiel en imitatiejuwelen, hier fashion genoemd, uit Korea. De Koreaan was verloofd met een Filippijnse, zij kreeg een kindje van hem en ze hadden trouwplannen. Nu heeft zij besloten om die stap niet te zetten gezien het gewelddadig humeur van haar aanstaande. Bijgevolg is sinds begin januari 10 is haar winkeltje in uitverkoop; en er staat alles aan halve prijs geafficheerd . Nu had Eden daar reeds een en ander gekocht met die korting van 50 % en na ons reisje naar Manila gingen we er even weer langs. De zuster van de uitbaatster was van dienst en Eden maakte haar keuze. Zo vond ze een paar topjes, en ook een hanger. Terwijl de rekening werd gemaakt vroeg Eden naar de prijs van een paar oorringen. Daarop was de korting plots maar 20 %. Bij het protesteren daartegen hoorde ze dat juwelen slechts -20 % waren. Eden had al eens terloops naar de rekening gekeken, keek dan veelzeggend even naar mij en aanvaardde de oorringen aan deze 20 % korting. We reden naar huis en daar vernam ik het hoe en waarom van haar aanvaarding. De normale rekening zou als volgt zijn geweest; 2 topjes à 140 Php is 280 Php. Een tweezijdige hanger à 390 Php en een paar oorringen à 100 Php. Wordt samen 770 Php. Aan halve prijs wordt dit dus 385. De berekening van de uitbaatster middels een rekenmachine, was als volgt; 2 topjes aan -50 % is 140 Php, een paar oorringen aan -20 % is 80 Php en een hanger van 390 Php 20 % is 78 Php. (!) Samen wordt dit dus 298 Php. Met andere woorden, haar listige kuiperijen en haar onkunde om zelfs met een calculator een juiste berekening te maken hebben haar 87 Php minder opgebracht dan wanneer ze eerlijk tegenover ons zou zijn gebleven en ons 50 % zou hebben gegeven zoals voorheen en zoals aangekondigd. Wij, van nature vredelievend van aard zijnde, hebben hiertegen niet eens geprotesteerd. (Dipolog, maandag 25 januari 2010) DRIE JAAR GINGEN VOORBIJ. Op 27 januari 2007 ontmoetten Eden en ik elkaar voor de eerste maal. Ik wachtte haar in Manila op in nieuwe luchthaventerminal voor binnenlandse vluchten van Philippine Airlines. Het was voor ons beiden ergens een stap in het ongewisse. Later bleek het een eerste stap in een hechte en vaste relatie te zijn, maar dat wisten we toen natuurlijk nog niet. Ikzelf zat nog op de draaimolen van een stukgelopen huwelijk en ook Eden was vol gemengde gevoelens. Ze had net een punt achter haar vaste relatie gezet omdat haar toenmalige vriend de laatste weken wel erg ongewoon en onacceptabel begon te doen. Tolerantie kent ook bij Eden grenzen en ze zag met hem geen goede toekomst meer. Daar stonden we dan. Twee getormenteerde zielen. Mijn kennis van de Filippijnse psyche en aanpak kwam mij goed van pas. Na een eerste kennismaking en wat over en weer gepraat was het ijs (nou, ja!) gebroken. Voor ons begon die eigenste dag een nieuwe gelukkige relatie al wisten we dat toen zelf nog niet zo goed. Maar naarmate de dagen dat we samen waren verstreken voelden we meer en meer voor elkaar. Ik had nog een binnenlandse reis geboekt en Eden ging weer alleen naar Dipolog. Niet voor lang echter; heel vlug was ik weer bij haar. Voorgoed, ditmaal! Dat alles is nu drie jaar geleden en, tempus fugit, de tijd vliegt. Maar de eerste dag van onze ontmoeting en alle daaropvolgende van onze relatie zijn voor altijd in mijn harde schijf gegrift. Bedankt Eden, dat ik jou mocht leren kennen! (Dipolog, woensdag 27 januari 2010) VISUELE VERANDERINGEN. Opmerkzame lezers van mijn reiskronieken hebben het natuurlijk al opgemerkt; sinds een paar afleveringen in er bij de cursieve tekstjes ook beeldmateriaal bijgekomen. Ik deed dit om aan de diverse lezersverzoeken te voldoen. Ik heb zon tienduizend fotos van de Filippijnen. Maar natuurlijk, als je alle persoonlijke fotos eruit haalt, mede met degene waarop mijn wettige wederhelft, al of niet met kind, gepos(t)eerd staat, dan blijven er niet veel meer dan een goeie duizend over. Dit is wel is waar een goed fotobestand maar toch komt het regelmatig voor dat ik een foto mis over een aan bod komend onderwerp. Al snuisterend kwam ik op het internet de fotoblog tegen van Sidney Snoeck. Even je geheugen opfrissen. Een aantal jaren geleden werd de Gentse uitgeverij en drukkerij Snoeck-Ducaju & zoon op het Rabot aan de Begijnhoflaan, ondermeer bekend van de grote en kleine Snoeks almanach, gedeeltelijk uit familiehanden gegeven. Gesticht in 1782, besloten de broers Patrick en Sidney Snoek dat het welletjes was geweest na zeven generaties. Al die tijd was Patrick de handelsman terwijl Sidney als drukker tussen de muren van het bedrijf bleef. De broers behielden 1/3 van de aandelen van het internationaal monument. Sidney stopte met drukken en verhuisde in 2002 met zijn Filippijnse echtgenote, afkomstig uit Tagdon, Barcelona in Sorsogon, naar haar geboorteland. Hij zou pendelen voor de uitgeefactiviteiten van IPSS en Snoeks NV, twee andere ondernemingen die wel in familiehanden blijven. Even had Sidney ook nog een boekenwinkel in Sorsogon maar die heeft hij naar eigen zeggen, wegens heftige competitie moeten sluiten. Heel veel meer over hoe het verder is vergaan met onze Gentenaar, weet ik niet. Maar wat ik wel weet is dat Sidney nu in Manila woont en sinds 2005 een prachtige fotoblog van de Filippijnen in vele facetten heeft opgebouwd. De fotos zijn schitterend en af en toe ook voorzien van Engelstalige commentaren of verduidelijkingen. Je moet maar eens inloggen op http://my_sarisari_store.typepad.com/ Geen wonder dat, bij de derde editie van de Philippine Blog Award, toen ook een categorie Best Foreign Blog werd ingesteld, hij met de pluimen ging lopen! Het zal je dan ook niet verbazen dat ik, in mijn toekomstige artikeltjes, af en toe eens zal verwijzen naar zijn blog. Maar nog beter, Sidney, die mij nog kent van toen, gaf mij toestemming om zijn beeldmateriaal in mijn niet-commerciële Filippijnse hersenspinsels, mits bronvermelding te verwerken. Bedankt Sidney! (Dipolog, donderdag 28 januari 2010) SUIKER, EEN ANDER TEKORT. De Filippijnen, zo leerden we toch, is een suikerproducerend land. Suikerriet wordt er op verschillende plaatsen tot suiker verwerkt. Blijkbaar is dit niet voldoende want, wat al het geval was met rijst, gaat nu met suiker dezelfde kant op. De Filippijnen heeft een suikertekort en daarvoor gaat men tussen april en juli 60 000 tot 150 000 ton suiker invoeren aan een nul invoertaks tarief. Ondertussen voert men ook nog 75 000 tot suiker uit naar de Verenigde Staten. Dit was vroeger contractueel vastgelegd en men kan daar niet onderuit. Zo komt men tot de merkwaardige situatie dat men wegens gebrek tegelijk suiker moet invoeren en men tezelfdertijd toch nog suiker uitvoert. Door deze import hoopt men de suikerprijs tot op een normale hoogte van 43 Php. terug te brengen. Nu vraagt men in de meeste winkels al 48 Php en men vreest dat het spoedig 50 Php. zal worden. In sommige afgelegen en moeilijk te controleren winkeltjes durft men zelfs al 60 Php./Kg vragen. (Dipolog, zaterdag 30 januari 2010)
WE GAAN NAAR SIQUIJOR! Omdat we wel eens wat anders wilden dan het dagdagelijks in onze appartelle in Dipolog vertoeven besloten we voor een week of wat op vakantie te gaan. Met DD, die pas in april 2 jaar wordt, is het natuurlijk uitkijken naar een bestemming die een niet al te lange, lees; vermoeiende, reisduur vergt. Zo kwamen we op het idee om naar Siquijor te gaan. Dat is niet zo veraf, maar verder is de gekozen bestemming toch niet zo evident. Siquijor, daar krijg je normaal gesproken geen Filippijn naar toe. Dit is voor hen een andere, mysterieuze wereld. De reden is niet ver te zoeken; Siquijor is beroemd, of liever; berucht voor zijn magische krachten en tovenarij uitgeoefend door een aantal beoefenaars van bolo-bolo, dit zijn genezers die in de bergen en heuvels wonen of verblijven. Siquijor, daar ga je naartoe als je, medisch gesproken aan het einde van je Latijn bent, als alleen bovennatuurlijke krachten je nog kunnen redden. Je doet ook een beroep op de brouwsels en/of krachten van de genezers van Siquijor als je iemand wil afstraffen of om een betovering op jezelf weg te nemen. Deze worden dan mangkukulam genoemd. Het bijgeloof en de schrik bij Juan de la Cruz, vooral voor deze mangkukulam zit er goed in. Het volstaat veelal zelfs om aan iemand die je kwaad wil berokkenen, te zeggen dat je familie hebt op Siquijor. Negen op tien dat de belager het hazenpad kiest. Nu heeft mijn vrouw daadwerkelijk familie op dat relatief kleine en dunbevolkte eiland. Haar overgrootouders van haar papa, mijn schoonvader, hebben daar in Maria, een klein kustplaatsje, gewoond. Zij, als geen ander, weet dus van de toverkrachten maar voelt zich tegelijk veilig omdat zij daar gerelateerd is. In de Lonely Planet vonden we een rustig gelegen beach resort, aan een zandstrand en met betaalbare cottages. Het is een plaats vanuit Groot-Brittannië gerund door een Brit met zijn Filippijnse vrouw. www.islandersparadisebeach.com/Welcome.html Het verblijf is gelegen in Sandugan, een goeie 5 Km. van het aankomsthaventje Larena die officieel de hoofdplaats van het eiland is. Met zijn zowat 1800 inwoners echt niet groot te noemen, zeker niet naar Filippijnse of zelfs naar Europese normen. Er zou 1 geldautomaat zijn, maar naar het schijnt worden niet alle internationale kaarten aanvaard. Cash meenemen dus! Het eiland heeft een omcirkelende kustweg van 72 Km. en doet daarbij ook het haventje Siquijor (1357 inwoners), Lazi (20 000 inwoners) en San Juan (760 inwoners) aan. In totaal zijn er minder dan 90 000 bewoners en vrijwel niemand immigreert. Ja, de schrik zit er goed in. Bij ons, voorlopig nog niet. Je hoort er nog van! (Dipolog, woensdag 3 februari 2010) NIEUWSBERICHT. In De Standaard van 03/02/10 las ik het volgende; BENEFIET VOOR MAN DIE VASTZIT OP FILIPPIJNEN VOSSELAAR/ZOERSEL - Familie en vrienden organiseren op zaterdag 24 april in zaal De Lamme Goedzak in Zoersel een benefiet voor Noël Schellekens. De man uit Vosselaar leeft sinds enkele maanden ondergedoken op de Filippijnen. Enkele weken na de bevalling van een dochter overleed Noëls Filippijnse echtgenote. Zijn schoonfamilie beschuldigt hem van moord en belette dat Noël het Aziatische eiland zou verlaten. Omdat er nog geen autopsierapport is over de doodsoorzaak van de vrouw, kan hij voorlopig niet naar België terugkeren. Om Noël te steunen, komt er een benefiet. Sommigen willen er graag een grootschalig festival van maken, maar dat idee hebben we laten varen', zegt Noëls broer Lowie Schellekens. In de namiddag zijn er enkele kleinschalige kunstoptredens en animatie voor de kinderen. 's Avonds zal een drietal groepen optreden en nadien spelen enkele dj's. We hebben al de bevestiging van zo'n vijftien vrijwilligers die willen helpen. Binnenkort komen we opnieuw samen om alles verder op poten te zetten en gaan we ook starten met de verkoop van steunkaarten.' Intussen blijft Noël wachten op het autopsierapport. Hij heeft vorige week een officiële brief geschreven om te vragen waarom het zo lang duurt. (Dipolog, woensdag 03 februari 2010)
OP SIQUIJOR. We zijn dus voor een weekje op Siquijor. De reis verliep vlot, naar Filippijnse normen weliswaar. s Morgens in Dipolog de Rural Transit bus genomen richting Ozamis, via Calamba en Rizal tot Plaridel.
In Plaridel rond de middag ingescheept op de MV Don Martin 08 van de f.j. Palacio Lines met eindbestemming Cebu.
Wij zouden zowat halfweg, rond 18 u, in Larena op Siquijor ontschepen. Ook de zeereis verliep voorspoedig. Wij zaten/lagen op scheepsbedden van het luchtige toeristendek met open zijwanden, vlakbij de snackbar die benevens het verstrekken van instantnoedels, koffie en bier ook hier van een luidruchtige karaoke installatie was voorzien. (04)
Alzo werden wij ongevraagd vergast op heelwat muzikaal talent van eigen bodem (sic!). Gelukkig waren er nog andere attracties. Het opdoemen rond 15u30 van het eiland Siquijor bijvoorbeeld. Larena lag aan de voor ons achterzijde van het eiland en doordat het is omgeven door koraalriffen en ondiepe wateren duurde het nog een hele tijd, tot even voor 18u, voordat de boot met een erg wijde boog omheen uiteindelijk daar aankwam. Het ontschepen ging vrij vlot en even buiten de havenpoort stond, in het schemerdonker, onze gratis shuttle naar Islanders Paradise.
Na nog een klein halfuurtje kwamen drie vermoeide reizigers in het resort aan. Vlug intrekken in onze cottage nummer 4 (Helen), aan het strand en met hongerige maag naar het piepkleine restaurantje.
De spijskaart was van veel mogelijkheden voorzien doch men kan enkel bereiden wat momenteel op het eiland voorradig is. Hongerig zijnde, vonden we vlug onze gading. Eden hield het bij vis en ik vond zowaar een aardappelbereiding met varkenskotelet. Nadien, terwijl DD met een flesje melk in dromenland verzeilde, genoten we nog even op ons terrasje van de avondlijke rust en het ruisen van de zee. Hier geen schallende radiokakofonieën, tv-geluiden of blèrende videoketoestanden. Neen, alles ademt daar een avondlijke rust uit, zelfs de buitenlandse bewoners van de zes andere cottages van het Islanders Paradise deden die omschrijving alle eer aan. Na de toch wat vermoeiende bus- en zeereis hadden we alvast vooruitzicht op een verkwikkende nachtrust. (Sandugan, donderdag 04 februari 2010)
ONZE EERSTE DAG AAN HET STRAND. Bij het ochtendkrieken, of beter ochtendkrekelen, want we werden aangenaam gewekt door die diertjes, stonden we op om naar de zee te kijken en te luisteren. Prachtig vergezicht.
Daar, op zon 25 km. afstand lag Negros Oriental met Dumaguete als dichtbije plaats. Een beetje daarnaast, bijna aanleunend, en even verderaf op zon 30 km. zagen we het grote en languit gestrekte eiland Cebu liggen met als dichtstbijzijnde plaats Santander. We bleven nog een hele poos de rustige en bijna geluidsloze, omgeving in ons opnemen. Ja, hier zullen we het wel een weekje kunnen uithouden! Ook onze cottage, eenvoudig, maar toch voorzien van airconditioning, koelkast en extra bed voor DD, viel mee en stond welgeteld op vier meter van het strand. Ideaal voor de luierik die ik ben; ik vermoei mij niet graag om wat verderop te gaan zwemmen. Het strand viel mij ietwat tegen. Het was weliswaar een geelwit zandstrand maar hier en daar bedekt met aangespoelde koraalresten. En daarop trappen doet pijn aan de tere voetzolen van ondergetekende. Gelukkig kon ik me behelpen bij het te water gaan, met het paar badslippers die in onze cottage aanwezig waren. DD had er naar alle waarschijnlijkheid geen last van; of hij plonsde als een jong zeehondje in het rustig kabbelende strandwater van het zachtjes hellende strand of hij verzamelde schelpen, koraalpijpjes en verder alles wat zijn aandacht weerhield. Met veel moeite konden we hem richting restaurant loodsen waar ons een heerlijk ontbijt met vers, zelfgebakken en ongezoet brood te wachten stond. Ook vandaag zouden we ons nog niet teveel vermoeien; we hadden de bare necessities voor kind en ouders meegenomen in onze valies vanuit onze heimat. De nodige inkopen en aanvullingen voor de volgende dagen konden rustig wachten tot morgen! We bewogen ons even links van ons verblijf waar het Kiwi dive resort is, het enige ietwat uitgeruste in de streek.
Even rechts van ons verblijf heb je de Casa de la Playa, het derde en laatste beach resort op deze locatie. Dit heeft een Grieks aandoende uitstraling met op de berghelling, witte huisjes met wat blauwe accenten. Het heeft ook, op diezelfde helling, een stemmig restaurant dat we later op de week nog wel eens zouden aandoen. (Sandugan, vrijdag 05 februari 2010) IN LARENA CENTRUM. De volgende dag, zo rond halfacht, gingen we naar Larena centrum. Niet zon eenvoudige klus; je moest eerst via een rotstrap naar boven van het laaggelegen resort en dat lag op een tweetal kilometer van de ringweg af die het volledige eiland omcirkelt. Zelfs daar was het geen sinecure om vlug aan een tricycle of busje te geraken want er is ook weinig verkeer. Maar we hadden onze info; Loop 800 m. langs het strand richting Larena, sla aan het eerste oude betonbaantje linksaf naar boven. Na nog eens 400 m. kom je op de ringweg. Maar, vroege vogels als we zijn, hadden we geluk. Op dat oude betonbaantje woonde een tricycledriver die net aanstalten maakte om zijn taak dagelijks om 8 u te beginnen. Dat was goed om weten; Wij hebben nog vaak van zijn diensten gebruik gemaakt om ons rond die tijd te vervoeren. Op weg naar Larena vielen ons de talrijke bananenplanten op. Wat ook opviel waren de vele betere woningen van OFWs. De man werkt overzee en stuurt zijn gade dan zijn loon op. Omdat er geen winkelcentra op het eiland zijn, en alles per boot moet worden aangevoerd, verdoet deze laatste niet zijn zuurverdiende centen aan onnodige en overbodige prullaria. Neen, zij spaart een mooi bedrag bijeen en na enkele jaren kunnen zij zich een betere woning permitteren op de toch erg goedkope bouwgrond aldaar. Er zijn talrijke mooie voorbeelden daarvan.
Wij gingen ons bevoorraden bij de goed toegeleverde kleine supermarkt van Elvis Tan. Je vindt er een bijna evengroot assortiment als in een grote, alleen de voorraad is minder groot en het is ook een ietsje duurder door het boottransport.
Nadien gingen we middageten in wat voor velen het beste restaurant van de omgeving is; Break Point. Je kunt er zowaar aan schappelijke prijs rode wijn per glas en zelfs de Alhambra Corona sigaren per stuk krijgen. De afrekening was meer dan schappelijk; voor onze Cordon bleu, chopsoy en rundvlees met ui en champignons met rijst en overgoten met rode wijn betaalden we 427 Php. Ik gaf 500 Php. en kreeg in plaats van de 73 peso wisselgeld 427 peso terug! Het knappe, maar mathematisch weinig onderlegd, dienstertje kleurde onder haar bruine huidje even rood als de rode wijn van daarvoor toen ik haar dit opmerkzaam maakte. En de klank was ook even weg (Sandugan, zaterdag 06 februari 2010)
NAAR CAMBUGAHAY FALLS. We hadden met onze tricycledriver afgesproken om ons op die zondag bovenaan de rotstrap van ons resort op te wachten. Hij zou ons voor een schappelijke prijs naar de heelwat verder en hoger gelegen Cambugahay watervallen brengen. We zouden daar zwemmen en ook een hapje eten van onze meegebrachte proviand. Om 8 u was hij er al en wij op weg. Het ging via de kustweg in de andere richting dan Larena naar Maria en Lazi. Daar deden we wat proviand in; we vonden een turo-turo en konden aldus zonder al teveel gehannes later toch smakelijk lunchen. Ook voor de driver hadden we mondvoorraad en drank gekocht. Hij zou immers daar op ons wachten om de terugtocht te maken. Via een kronkelende bergweg even buiten Lazi kwamen we aan de beboomde parkeerplaats van de watervallen. Wij moesten nog zon 134 traden naar beneden met pak en zak en DD. We kwamen veilig en wel aan. Als eersten, nog wel. Later zouden er ook nog een stel Duitsers en een groepje lokale meisjes van het natuurschoon komen genieten.
Al hadden deze laatsten de kilometerslange tocht van vijf barangays verder eigenlijk eerder afgelegd voor de jongens waarmee ze hadden afgesproken. De Cambugahay watervallen bestaan uit drie trapcascades en dan nog wat lage uitvloeiers. In het frisse en heldere water is het goed zwemmen. Naarmate je dichter bij de watervallen komt is het ook dieper. Iedereen genoot, ook onze waterrat DD. De zon scheen fel maar de boomrijke omgeving zorgde voor een aangename beschermende schaduw. Gelukkig maar!
Dan verorberden we onze lunch kamayan stijl. Met de handen dus. Na nog wat in het water te hebben geploeterd, vonden we het welletjes. We moesten nog 134 treden naar boven en dat met een vermoeide Daryl Dave. Gelukkig zonder het gewicht van spijzen en drank. Boven wachtte onze tricycledriver en reed via een kortere, maar veel steilere, het eiland doorsnijdende bergweg weer naar huis. Zo ging het van Lazi naar Cangumantong. Dan, vlak voor de top van de Bandila-anberg, rechtsaf naar Basak om dan via Larena naar ons te brengen. Niettegenstaande de spectaculaire vergezichten op de berghellingen en de haarspeldenbochten bleef DD er stoïcijns kalm bij. Meer nog, hij viel er zowaar bij in slaap en werd pas, voor even althans, wakker toen we veilig en wel in onze cottage aankwamen. Hij bekeek een en ander eventjes met één geopend oog en reisde dan verder in dromenland (Sandugan, zondag 07 februari 2010) BIJ DE BOLO-BOLOS VAN SIQUIJOR. Vandaag zouden we even de bolo-bolo praktijk uitproberen op mij. Ik heb al jaren een chronisch pijnlijke rug hoofdzakelijk tussen de schouderbladen en lokale manuele massage verlicht wel de pijn maar het verdwijnt nooit echt. Misschien dat de magische handelingen en bezweringen van een zg. quackdoctor een en ander konden bijsturen. We waren iets na achten bij het huis van onze gebruikelijke tricycle, maar de man was al vertrokken. Gelukkig vonden we even verder, op de hoofdweg, ons vervoer naar Larena centrum. De rijder wist daar een lokale gids die ons de nodige informatie kon geven, en inderdaad, na ruggespraak zou hij ons op die bergtocht vergezellen. Wij dus op weg. Het duurde een hele tijd via smalle en steile bergwegen en haarspeldenbochten om in het gebied van de magiërs te geraken. Bij de eerste vingen we bot; hij was op rondreis voor behandelingen uit te voeren op het eiland Cebu. De tweede kon ons ook niet verder helpen; zij was in verwachting en dan kon zij om medische reden geen bolo-bolo uitoefenen. De derde, heelwat verder en op een afgelegen bergrug, was aanwezig en bereid. De man bekeek even mijn ontbloot bovenlijf en kwam dan aanzetten met een glas half gevuld met water en een soort zwarte steen. Middels een blaaspijpje blies hij in het waterglas waarbij hij het glas langsheen mijn armen, borst en rug bewoog.
Hij keek even in het water, mompelde enkele onverstaanbare woorden en kieperde dan het water door een openstaand raam naar buiten. Het glas werd hervuld en dezelfde handeling van water brobbelend langs mij heen blazend en onverstaanbare woorden prevelend werd ingezet. Na een derde brobbelsessie vond mijn genezer het welletjes. Ik ook trouwens; normaal zou het heldere water in een soort van vuil sopje hebben moeten veranderen. Bij mij bleef het water gewoon water. Hij streek nog wat speciale olie op mijn borst, rug en linkerarm en de genezing was een feit.
Ik mocht wel in het eerste etmaal geen bad nemen. Dergelijke genezers betaal je niet in de hand. Zij verwachten wel dat je een vrije bijdrage naar godsvrucht en vermogen, neerlegt op hun gebedsaltaartje. Wat ik dan ook deed. Voor een korte tijdspanne was de pijn veel minder en zelfs even helemaal verdwenen. Kwam het door het placebo-effect of was het eerder door de langdurige, schokkende en slingerende bergrit in de tricycle, ik zou het bij God niet weten. Wat ik wel weet is dat ik nu opnieuw, net zoals al jaren voordien met deze tergende zenuwpijn opgescheept zit. Het brobbelend waterblaaspijpje heeft dus niet geholpen en de magische oliën evenmin. (Sandugan, maandag 08 februari 2010)
NAAR EEN KRUIDENDOKTER IN DE BERGEN. Omdat we toch in de bergen waren en in de buurt van een beroemde tambalan (kruidenmenger), schoonzoon van de 81-jarige, onlangs overleden oudste tambalan van het eiland, gingen we die ook even opzoeken. Sommigen beweren dat het mangkukulam zijn. Geestenbezweerders, dus! Op weg naar zijn, van veel vegetatie voorziene woning, kwamen we hem al tegen.
Hij had juist nog wat kruiden geplukt uit zijn officieel gecontroleerd tuintje in de bergen en hij nodigde ons meteen uit om bij hem thuis twee beroemde en beruchte brouwsels tegen boze geesten, bezweringen en ziektes allerlei te komen ophalen. Het ene brouwsel was in een hergebruikte platte 375 cc. fles van Tanduay rum verpakt, nu volgepropt met 80 verschillende planten en kruiden, afgevuld met een oliebasis. Het was goed tegen allerlei bezweringen, boze aanrakingen en het boze oog, zeg maar spiritueel geaarde aandoeningen. Je wrijft wat olie op de keel en in de elleboogvouw van je beide armen. Je kunt ook enkele druppels op je tong aanbrengen. Succes verzekerd! De andere 375 cc. fles van Tanduay zat eveneens vol met tientallen diverse kruiden, maar die moesten we thuis zelf opvullen met enige soort alcohol. Het mocht Tanduayrum zijn, maar ook Kulafu, een sterke Chinese kruidenwijn, of zelfs tequila, als het maar alcohol was. Dit getrokken mengsel was erg efficiënt tegen allerlei medische kwalen zoals buikloop, hoofdpijn, hoge bloeddruk, etc etc. Eden was verrukt! Deze twee flessen waren volgens haar gewoon onmisbaar. Kopen, die handel, dus! Beidde flessen waren ook erg efficiënt tegen lokale armoede want het prijskaartje voor elke fles was zomaar eventjes 500 Php.!
En afpingelen hielp niet. Het was te nemen of te laten. De prijzen zouden volgens de kruidenmenger officieel zijn gereguleerd en vastgelegd door een Gouvernementele Commissie van Endemische Volkeren. En mijn papa is de Groothertog van Lombardije! Alzo met de beurze licht en met twee gerecyclede flessen trokken wij verder. (Sandugan, maandag 08 februari 2010)
NAAR DE BANDILA-ANBERG. Na het bezoek aan de bolo-bolo en de kruidenmenger, paarden we het nuttige aan het aangename en besloten we om de hoogste berg (557 m.) van het eiland de Bandila-an met een bezoek te vereren. We waren toch in de buurt. Nu blijkt 557 m. niet erg hoog, maar als je weet dat de zee (op 0 m., natuurlijk) in vogelvlucht amper 5km. is, dan is dat toch een grote hoogte. Via de smalle kronkelende bergweg leg je zowat 15 km. af.
Er zijn heelwat haarspeldenbochten en steile hellingen. Maar we waren toch al in de buurt. De Bandila-anberg ligt in een groot natuurgebied van zowat 250 hectaren, nieuwe woningbouw is er verboden en de enkele hutjes die er staan mogen niet uitbreiden. Het is in 1938 gesticht als een herbossingsproject. Er zijn in het natuurgebied diverse bronnen en ook natuurlijke grotten, doch deze laatste zijn, zoals op andere plaatsen in de Filippijnen, erg slecht onderhouden en erg moeilijk toegankelijk. Niets voor ons dus, zeker niet met een klein kind erbij. Dus op naar de top! Op de top van de berg is een uitkijktoren. Daarvoor moet je eerst zon 466 treden op, passeer je langs een kruisweg die zijn beste tijd heeft gehad en op het einde van die kruisweg kom je ook nog een Lourdesgrot met aangepaste beeltenis tegen. Na de 466 treden bots je ook nog op drie enorme betonnen kruisen.Golgotha en andere religieuze toestanden in een natuurgebied, het moet kunnen.
Wij kwamen, met onze tricycledriver en met de hulp van de gids, die ook nog een kinderliefhebber bleek te zijn, vermoeid maar heelhuids boven.
Op de roestige metalen uitkijktoren hadden we een prachtig zicht op het ganse eiland. Jammer dat er wat mist was. Na nog wat fotos te hebben genomen en een meegebracht fles water te hebben uitgedronken daalden wij moe, maar tevreden de berg af. Langs weer een andere kronkelende en hellende binnenweg, met kalkbekleding, hier en daar, reden wij huiswaarts.
TERUG NAAR DIPOLOG. Na nog enkele dagen op het mysterieuze Siquijor besloten we weer huiswaarts te keren. De ideale terugweg was niet gewoon het omgekeerde van onze heenreis. Neen, we zijn in de Filippijnen en alles is hier lichtelijk anders. Zo ook het reizen. Om comfortabel én vlug te reizen dienden we aan te zetten uit ons resort om 4u30. En dan, niet naar Larena, maar met onze vertrouwde tricyclechauffeur naar Siquijor haven. Daar konden we de daags tevoren gereserveerde tiketten voor de Ocean Jet naar Dumaguete ophalen. We verlieten Siquijor bij het ochtendgloren, even na 6 uur
(01)
en minder dan een uurtje later waren we al in Dumaguete. Daar in de haven, posteerde ik vrouw en kind bij de bagage en rende zelf naar het ticketloket van Ocean Jet, net na de ingang van het haventerrein, voor onze tiketten naar Dapitan want deze tiketten meteen bijbestellen in Siquijor, dat zit er niet in. Na zich van onze reisbewijzen te hebben voorzien konden we rustig aan het versterken van de inwendige mens denken, want we hadden nog niet ontbeten. Tijd zat; de snelboot naar Dapitan vertrok zo rond tienen. We hadden zelfs de tijd om even de Chinese vriendschapspoort te bekijken
(02)
en bij de vele stalletjes aan de haveningang de gebruikelijke pasalubong voor de vrienden en kennissen aan te kopen ... (03)
Het werd kalamay, dat is een broodsmeersel gemaakt van kokosnootmelk en rietsuiker. Het bruine mierzoete geheel wordt dan opnieuw in een kokosnootschaal verpakt en met een rode band dichtgetaped. Met pak, zak en pasalubong, zonder DD en zijn attributen te vergeten gingen we via een controlepost met een heuse bagagescanner naar de airco wachtzaal. Het was er tamelijk druk want net voor ons vertrek zou ook de Superferry naar Manila
(04)
om 9u30 afvaren. Toen de scheepshoorn weerklonk om de afvaart aan te kondigen moesten er zonodig nog een dozijn kakmadammen en hun respectievelijke gades en andere familiestukken aan boord. Immers hoe gewichtiger je je acht, des te later kom je aanzetten, niet alleen op een feest, maar ook bij een zeereis. En de 600 tijdig ingescheepte anderen moeten maar wachten tot het illustere gezelschap het aangenaam vindt om hun privékajuiten te betrekken. Tegen tienen was het aan ons! We moesten de inschepingtijd wel zelf ontdekken want van enige aan aankondiging, schriftelijk met een bordje, of akoestisch door middel van luidsprekers was geen sprake. Gelukkig zijn we reiservaren genoeg om ook hier bij de pinken te zijn en als eersten in te schepen in de Ocean Jet snelboot. Na een voorspoedige zeereis van een kleine twee uur vaarden we Dapitan haven
(05)
binnen, waar een gratis auto was geregeld om ons naar onze appartelle in Dipolog te brengen. Eindelijk thuis! (Dipolog, woensdag 10 februari 2010) STROOMONDERBREKINGEN A VOLONTÉ. Het zat er al een tijdje aan te komen; stroomonderbrekingen. Want dit land heeft een chronisch elektriciteitstekort. Immers, er komen jaarlijks mensen en bedrijven bij en men bouwt geen nieuwe centrales. Men heeft destijds de enige nucleaire centrale in Bataan gesloten nog voor er een enkele kilowatt was geproduceerd wegens te gevaarlijk. Westinghouse is wel tot de laatste cent vergoed voor de bouw ervan! In plaats daarvan koos men voor diverse centrales op waterkracht. Dit gaf en geeft dan weer protest bij de boeren, die hun irrigatiesystemen teloor zagen gaan en de bewoners van de nu onder water gezette gebieden voor de stuwmeren. Met het El Niño effect komen deze waterkrachtcentrales nu in de problemen; het heeft al een hele tijd niet meer geregend en men moet water sparen door de turbines te verminderen of zelfs helemaal stilleggen. Aan zonne-energie heeft men hier geen boodschap; dit wordt afgedaan als te duur. Men heeft hier nochtans zon en zonneschijn genoeg! Er blijkt ook ergens een regel dat verbiedt om zelf energie te produceren, laat staan Er zit dus niets anders op dan besparen. Hoe doe je dat? Heel eenvoudig; om de 4 Mw. die Mindanao moet inleveren op te hoesten schakelt men doodleuk elke dag en beurtelings per wijk voor 3 tot 6 uur de stroom uit. Nu is een huis zonder airco voor enkele uren nog enigszins doenbaar in deze hitte maar als ook de ventilator het niet meer doet dat wordt op korte tijd een hel! De enige oplossing is dus het aankopen van een generator. Nu hebben heelwat winkels en bedrijven in Dipolog een noodgenerator
(06)
al of niet vast geplaatst aan hun voordeur, al of niet een grote.
(07)
Maar private personen houden het bij kaarsen en walmende zelfgemaakte olielampen als verlichting. Met alle gevolgen vandien; regelmatig wordt door een van de talloze spruiten van hun kinderrijke kroost deze brandende dingen omgestoten en dan is tien minuten later het hele huisje platgebrand. Dat er goedkope noodverlichting bestaat met leds voor minder dan 80 Php (1,30 ) daar heeft de modale Filippijn geen boodschap aan. Liever open vlam! Ik dus op zoek naar een goedkope generator En inderdaad, voor 4900 Php, zeg maar een goeie 80 , vond ik een handzaam generatortje van Chinese makelij op tweetaktbenzine die effectief 750 W kan produceren. Dat is genoeg om een zware ventilator van 200 W, de koelkast van 160 W, de noodverlichting en de computer te voeden. Vanaf heden ben ik dus mijn eigen elektriciteitsproducent. (Dipolog, maandag 15 februari 2010)
DAGUITSTAP NAAR ALIGUAY. Aliguay is een rustig visserseilandje met witte stranden op een dik uur varen van de kust van Dipolog.
(08)
Bij mooi weer zie je het dan ook liggen. We droomden er allang van om er eens een daguitstap naar te doen maar omwille van de relatief hoge prijs voor het vervoer met een privéboot, de enige kans om er te geraken, hielden we al de hele tijd de boot af. Toen mijn schoonzuster en haar Japanse vriend in Dapitan aankwamen waren ze meteen gewonnen om gezamenlijk Aliguay aan te doen. Wij hadden daags tevoren met een schipper afgesproken om ons gezelschap de volgende morgen om 7 uur, gepakt en gezakt op te pikken en ons voor 2000 Php naar het eilandje te brengen, maar hij stuurde zijn kat. Geen nood! We stootten op een Filippijn die nog samen met mijn schoonbroer Jolito in Dakak folkloristische dansen had opgevoerd, en die zou voor ons wel even een bootje regelen. En inderdaad, na een dik halfuur kwam hij aanzetten met een driekoppige bemanning die ook nog over een zeewaardig bootje met vlotters beschikte. Wij dus op weg, of liever op zee. Niettegenstaande het weer meeviel en zo ook de deining, waren we allen na een tiental minuten doorweekt van het opspattende zeewater. Na een groot anderhalf uur tegenwinds varen bereikten we een beschut baaitje op Aliguay. Mijn vrouw kende daar even verderop een paar familieleden, vissers, zoals de meesten en zij gaven ons onderkomen. We konden ons zeezout wat afspoelen, ons omkleden en in strandkledij gingen we onder leiding van een familielid naar de visverzamelplaats om vis te kopen voor het middagmaal. Ik zag er de meest kleurrijke vissen waaronder diverse zeldzame soorten.
(09)
Al vlug hadden we de nodige verse en smakelijkste vissen bij elkaar en dit voor een habbekrats vergeleken met de toch al goedkope prijs op het vasteland. Terwijl de mannen wat zwommen, zou tante de vis, met wat hulp van de nichtjes klaarmaken. Ook een neef deed zijn best aan de BBQ. Het werd een eenvoudige maar smakelijke vismaaltijd. Natuurlijk met rijst! DD sliep nadien nog een poos in een hangmat in de schaduw van een bladrijke boom en verkoeld door een fris zeebriesje, maar Eden en ik verkenden na een korte siësta het kleine ronde eilandje via de gebetonneerde cirkelweg van zon 4 km.
(10)
Aliguay heeft geen waterleiding en ook geen elektriciteitsnet. Hier wordt, uitzonderlijk, wel aan de opvang van hemelwater gedaan.
(11)
Slechts één iemand, een Amerikaan met een drankgelegenheid, heeft een generator. Energie is dus schaars en ook het drinkwater moet van het vasteland worden aangevoerd, net als heelwat andere dingen, gaande van rijst, suiker, benzine en bier tot nagels, cement, hout en bouwstenen. In de telecommunicatietoren wordt gebruik gemaakt van zonne-energie
(12)
die wordt opgeslagen in grote batterijen. Enkele private woningen hebben zonnepaneeltjes
(13)
om batterijen voor verlichting te voeden. Na een klein uurtje kwamen we weer op ons beginpunt. Onderweg, op een boogscheut van ons verblijf vonden we een baaitje beschut tegen de golven. Daar wilden we wel nog even zwemmen. Toch maar eerst de zonnecreme met een hoge beschermingsfactor gebruikt. Na nog een poosje, zo rond vieren, vonden we het welletjes en bedankten we onze familie voor hun gastvrijheid. Natuurlijk stopten we ze een extraatje toe voor hun werk en opoffering. De terugvaart naar Dipolog vaarden we af op iets meer dan een uur. (Dipolog, donderdag 18 februari 2010)
BRAND BIJ DE BUREN. Van Aliguay kwamen even voor zessen aan in onze appartelle. We stonden nog wat na te praten toen we plots op relatief korte afstand krakende en knetterende geluiden hoorden. Toen we in de richting van het lawaai keken steeg vanachter het tropisch gebladerte een zwarte rookkolom recht hemelwaarts. Brand bij de buren! Het bleek de woonst te zijn van de Nederlands/Franse zakenman Henri Van der Laan. Henri was niet thuis en toen hij nog geen 10 minuten later aankwam van zijn wasserij in Dipolog centrum, lag het hele woonhuis, gebouwd in lichte materialen, al in as. (14)
Henri, een gewezen Frans legioensoldaat, die ook nog heeft meegewerkt als technicus aan de Concorde, nam het allemaal nog kalm en filosofisch op; hij had al voor hetere vuren gestaan, ondermeer in Angola en Kameroen. Toen ik Henri de volgende dag ontmoette en hem ons medeleven en onze hulp aanbood, vertelde hij mij dat de brandweer het op een kortsluiting hield maar daar geloofde hijzelf geen jota van; er was op dat moment zelfs geen elektriciteit! Laat staan een kortsluiting! Meer, bij nader onderzoek vond hij niets meer terug van zijn computer of zijn mechanisch gereedschap. Zelfs zijn zware metalen autokrik was spoorloos. Het was dus duidelijk dat men zijn huis had geplunderd en het nadien in de fik had gestoken. Met een kramikkig politie- en brandweerapparaat ga je best niet in het verweer. Je zou op nog meer onvoorziene moeilijkheden kunnen stuiten. Dit is Europa of de Verenigde Staten niet! Doen zoals Henri, bleek het beste. Relativeren en concluderen en voortploegen!
(15) (Dipolog, donderdag 18 februari 2010)
NIEUWSBERICHT. In De Standaard van 18/02/10 las ik het volgende; NOËL SCHELLEKENS WIL NIEUWE AUTOPSIE donderdag 18 februari 2010 - VOSSELAAR - Het blijft voor Noël Schellekens uit Vosselaar bang afwachten hoe lang hij nog op de Filippijnen moet blijven. In juli beviel zijn Filippijnse echtgenote van een dochter, maar de vrouw overleed enkele weken later. Haar familie beschuldigde Noël van moord en daardoor mag hij het Aziatische eiland niet verlaten. Na lang wachten heeft een wetsdokter een autopsie uitgevoerd op het lichaam van de overleden vrouw en volgens het rapport is ze om het leven gekomen door verstikking. Dat staat bijna gelijk met wurging en zou betekenen dat ik drie keer levenslang kan krijgen', zegt Schellekens. Er zit niets anders op dan een nieuwe autopsie aan te vragen.' Noël beseft dat de kans klein is dat er een nieuwe autopsie komt. Intussen houdt hij zich met dochtertje Liv schuil op een hotelkamer in de hoofdstad Manilla. Op 24 april organiseren zijn familie en vrienden een benefiet in Zoersel. Het komst mij toch vreemd voor dat er over de tussenkomst van onze Belgische autoriteiten in de Filippijnen, met name de ambassade, geen woord wordt gerept. Mogelijks wordt er discreet gelobbyd. Maar als de snelheid van hun acties in evenredigheid staat tot de snelheid waarmee de Belgische autoriteiten beslissen oven het visum voor mijn vrouw en kind, dan vrees ik het ergste (Dipolog, 18 februari 2010)
DAGUITSTAP NAAR DAKAK. Voor zijn afreis naar Manila en later naar Japan, wou de Japanse vriend van mijn schoonzuster ook wel eens Dakak van dichtbij zien. Wij hadden tijdens een vorige reis, samen met Willy en Leah, deze plaats op zon 10 Km. van Dapitan al bezocht en vonden het toen een opgeblazen strandresort met exuberante prijzen en eigenlijk de moeite niet waard om daaraan geld of woorden te besteden. Dagjestoeristen mogen nog niet eens in de diverse zwembaden!
(16)
Maar de Jap drong aan, en wij zwichtten. Via Dipolog reden we met de bus naar Dapitan. Daar namen we een single motor tot aan de ingang van het domein. Vanuit zijn, in renovatie zijnde, wachthuisje nam hij radiofonisch met het hoofdgebouw en liet een aircobusje voorrijden. Het is daar dat ik een aanval op het Guinness record voor de langste verlengkabel ter wereld zag. Vanuit het wachthuisje liep over de grond, over beekjes en rotspartijen een zwarte platte tweedraads kabel. Er kwam geen einde aan! Ik schat de lengte van die kabel gemakkelijk op een paar kilometer. Wat er uiteindelijk aan spanning aan het andere einde uitkwam, dat zou ik bij God niet weten. Klaarblijkelijk had dit luxe domein nog niet eens een elektrische aansluiting in zijn wachthuisje! Het was die dag erg warm en er waren weinig geen gasten, althans op het strand. Wij konden ons dus vrijelijk installeren in de lommer van het geboomte, op het witte zandstrand, vlak bij de zee. Omdat het tegen elven begon aan te lopen vroegen we het menu. Aperitieven, zoals bij ons gebruikelijk, is hier onbekend. Je bestelt dus maar meteen je schotel. Het was al erg lang geleden dat ik een steak had gehad, dus bestelde ik een ribeye rare, zeg maar saignant, met een dubbele portie frietjes. Er wel op drukkend dat de frietjes de steak moesten vergezellen. Je kon hier benevens de gebruikelijke cocktails en shakes bij het eten (jawel!) ook rode wijn per glas verkrijgen. Een wijnkaart is hier totaal onbekend en dus vroeg ik de ober wat voorradig was. Het bleek het een gekoelde zoete Carlo Rossi uit Californië te zijn. Zou eerder passen als aperitief, maar kom. Eden hield het op een Filippijns gerecht. Wijs beslist door haar, bleek nadien. Want een half uur later kwam er een miniportie frietjes aanzetten. Na nog tien minuten kwam op een hete gietijzeren sizzling plate mijn steak. Ik graaide het vlees meteen van die bakplaat, maar van saignant was er allang geen sprake meer. Het lapje vlees was al mee dan well done. Spijtig van het vlees en van de centen! Omdat honger de beste saus is ging alles, alhoewel niet echt naar mijn zin, erin. De steak was niet gepeperd, de rekening wel. Immers, bij de toch al exuberante prijzen moet je ook nog de BTW en de 12% lokale taksen bijrekenen. Zodoende kost je getormenteerde steak algauw 650 Php. wat erg veel is in dit land. Na het middageten was het zwemmen geblazen. Wij waren de enigen die te water gingen, op een paar jongentjes even verderop na, want de Filippijnen hebben geen strand- of badcultuur. Zij bewegen zich liever volledig gekleed in stads- of casual kledij langs het strand. Dat staat sjiek op de fotos die ook hier bij massa en in alle mogelijke poses worden genomen. Daarna was het even languit liggen op de uitnodigende strandstoelen in de schaduw van de bomen. Eden knoopte een gesprek aan met een van de bladopruimers op het strand en kwam te weten dat zij de ronde som van 100 Php per dag opstreken. Dus na één week werken kan die man zich welgeteld één steak bij zijn werkgever veroorloven! De obers verdienden in dit poepsjieke oord zomaar eventjes 150 tot zelfs 180 Php per dag. Dus maar een halve week werken voor diezelfde steak! Schande hoe deze mensen, bij een chronisch gebrek aan andere werkgelegenheid in de buurt, worden geëxploiteerd. Na nog wat obligate fotos trokken we terug naar ons appartelle in Dipolog.
NOG STEEDS GEEN NIEUWS OVER VISUMAANVRAAG. Het is vandaag 15 februari en precies vijf maanden geleden dat we voor Eden en Daryl Dave een visumaanvraag bij de Belgische Ambassade in Manila hebben ingediend. Deze hebben het op hun beurt doorgestuurd aan DVZ de dienst vreemdelingenzaken in Brussel. Sindsdien hebben we nog weinig vernomen. Ik schreef daarover zowat anderhalve maand geleden een verontrustende brief aan Dhr. Melchior Wathelet, de staatsecretaris van immigratiebeleid. Het antwoord enkele weken later was kort en bondig; er wordt aan gewerkt. Ondertussen werden Eden & ik naar de ambassade geroepen voor een diepgaand interview afgenomen door Mw. Glineur. Nog enkele weken later verzocht ik Dhr. Peeters, Consul van de Belgische ambassade in Manila, om enige tussenkomst. Deze kon alleen meedelen dat het dossier momenteel in handen van het parket is (sic) en dat hij dan ook op dit ogenblik het nut van zijn tussenkomst niet inziet. (nogmaals; sic) Je begint je toch af te vragen welke duistere machinaties hier achterzitten. Eden en ik zijn gehuwd, nadat we elkaar meer dan twee jaar kenden en waarbij ik gedurende die periode ook daadwerkelijk vele maanden met haar samenwoonde. De visumaanvraag werd, met alle nodige bewijsstukken, op regelmatige wijze ingediend. Sindsdien verkeren wij in het ongewisse en wachten vol ongeduld op goed nieuws . (Dipolog, maandag 15 februari 2010) WIJ GAAN VERHUIZEN. In al de tijd dat we in onze appartelle verbleven keken wij steeds uit, tijdens onze uitstappen naar Dipolog, naar een mogelijk ander onderkomen. We legden ook ons oor te luisteren bij diverse personen. Zo kom je nog eens een en ander te weten. Niet dat het ons daar niet beviel, maar het is altijd goed om bij eventualiteiten een alternatief te hebben. We bezochten die hele tijd diverse locaties maar er schortte altijd wel wat aan; of het was te druk voor ons, of het was te afgelegen. Soms bood het zelfs geen elementair comfort. En als het comfort al wel eens aanwezig was dan schoot de huurprijs naar prijzen die moeiteloos met het Westen kon vergeleken worden. En een gemeubeld huis vinden was echt helemaal uit den boze. Kortom; in onze gemeubelde appartelle was het nog zo slecht niet. Onlangs kregen wij via-via, weet van een betere woning gelegen in een rustige buurt.
Het had drie slaapkamers, twee keukens en twee badkamers waaronder zelfs een met ligbad!. Het had niet alleen een voortuin, maar bood achteraan ook gelegenheid aan een moestuin.
En op de koop toe was het nog gemeubeld ook! De eigenaar was een Amerikaanse Filippijn wiens vrouw een paar jaar geleden was gestorven en, de gewoonte voortzettend om elke november en decembermaand in dit huis door te brengen viel hem zwaar; teveel herinneringen aan zijn vrouw kwamen boven. Op aanraden van zijn broer besloot hij om laatste periode niet in zijn woning, maar in een huisje dichtbij zijn broer door te brengen. Men zou dan ook tegelijk de nodige herstellingswerken, ondermeer aan de elektriciteit, kunnen uitvoeren want het leegstaande huis werd ondertussen het doel van dieven die zelfs de elektrische kabels uit de muren trokken. Koper brengt op, nietwaar? Diezelfde broer raadde aan om het huis met zijn inboedel (kasten, bedden, tafels en stoelen) te verhuren aan een persoon die enige zin voor onderhoud en instandhouding betoonde. Zo bracht het enerzijds nog wat op en het bewoond zijn zou anderzijds ook eventuele nieuwe dieven afschrikken. Wat onze Amerikaanse Filippijn beaamde en er dan ook in toestemde. Zijn broer fungeerde als gemachtigde tussenpersoon. Wij zagen het wel zitten om deze stap te wagen. Een hekel punt was de duurtijd van het contract; wij zouden eventueel, bij goedkeuring van Edens visum, slechts enkele maanden kunnen huren. Andere problemen, het niet aanwezig zijn van een koelkast en een airco, werden vlug geregeld want bij onze familie in Tampilisan stonden deze dingen toch ongebruikt te staan. We moeten ze maar even ophalen en nakijken. De enige kosten voor ons zijn een tweepits gasfornuis en een eenvoudige microgolfoven maar voor zon 13 en 58 kan dit worden opgelost. Over de nodige aanpassingswerken naar veiligheid toe, zoals het plaatsen van raamtralies en muggenhorren, kwamen we overeen dat dit meteen kon worden uitgevoerd, door ons betaald en afgetrokken van de eerstvolgende huren. Wij gaan dus per 1 maart 2010 verhuizen! Voor de prijs moet je het niet laten; 7500 Php dat is 125 ! (Dipolog, dinsdag 23 februari 2010)
BIG BROTHER PINOY STIJL. Net zoals bij ons in de beginperiode ervan enkele jaren geleden is ook dit land is onder invloed van de Big Brother gekte. Verantwoordelijk voor deze massale en collectieve madness is de firma Endemol. Deze door de beroemde televisieproducers Joop van den Ende en John de Mol in 1994 samengesmolten maatschappij heeft heelwat populaire zaken op de buis gebracht. Denk maar aan Deal or no Deal, Extreme Makeover, Star Academy en natuurlijk Big Brother. Big Brother is hier enigzins aangepast in dit o-zo preutse katolieke land. Hier geen stomende nachtelijke vrijpartijen tussen de diverse kandidaten en lakens. Neen, hier wordt het programma boeiend gehouden door roddelpraat en kinderachtige spelletjes. Big Brother Pinoy, dus. Voor het nieuwe seizoen heeft men zoals gewoonlijk een relatief klein aantal kandidaten nodig maar om de commerciele molen goed draaiende te houden zoekt men zelfs in de verste uithoeken van het land naar geschikte kandidaten. Dinsdag 9 maart was het de beurt aan Dipolog en omstreken. De centrale wandelruimtes op de drie verdiepingen van het shoppingcentrum Lee Plaza (04) waren voor de gelegenheid omgetoverd tot receptie- en auditieruimte.
De hoofdweg voor het gebouw was afgesloten en politie, brandweer en ambulances waren aanwezig om alle eventualiteiten het hoofd te bieden.
Niettegenstaande de auditie pas om 9 uur begon waren er reeds bij dag en dauw heelwat gegadigden om hun kans te wagen voor de selectie. Zelfs tientallen waren reeds de avond voordien aangekomen uit de verste uithoeken van de provincie. Zij hadden de nacht voor het gebouw onder de blote hemel doorgebracht, slapend op een kartonnen doos. Zij waren natuurlijk de eersten om genummerd te worden en hun act op te voeren. Er waren, toen wij om 9u30 tevergeefs probeerden binnen te geraken, reeds zon 41 000 (jawel één en veertigduizend!) kandidaten genummerd en er stonden er voor Lee Plaza minstens nog een paar duizend aan te schuiven! Voor ons, toeschouwers, was binnenraken gewoon onmogelijk en ook de reguliere klanten hielden het voor bekeken. Het zakencijfer zal die dag wel erg onder dit evenement hebben geleden. Toen wij rond drie uur in de namiddag opnieuw probeerden, lukte het ons, met enig drumwerk, wel. Er waren toen reeds meer dan 38 000 kandidates gescreend op hun capaciteiten. Die screening was een ware aanfluiting van het menselijk respect. Bij de schriftelijke test vroeg men ondermeer hoe je een krokodil het zwijgen zou opleggen. De practische performance was mogelijks nog naiever en ging als volgt. De horde werd per tien voor de jury geleid en daar moesten ze enkele seconden ter plaatse trappelen. Dank je, dat was het! De volgende tien graag! Zij die dachten een nummertje te kunnen opvoeren of een speech afsteken, waren eraan voor de moeite. De overgrote meerderheid liet het gelaten, zoals het Filippijnen betaamt, over zich heengaan, maar hier en daar hoorde je toch gemor en geklaag dat het allemaal een groots opgezette farce was. En dat was het inderdaad ook. De waarde van de auditie was zowat nul en het was de organisatoren er enkel om te doen grof commercieel gewin want de sponsors moesten worden gesust. (Dipolog, dinsdag 09 maart 2010) ONS HUIS WORDT EEN THUIS. Na een paar weken in onze nieuwe huurwoning voelen we ons al helemaal op ons gemak. De nodige veiligheidswerken aan de ramen zijn uitgevoerd en ook de twee zijdeuren kregen extra beveiliging. Het volledige huis was al met een veiligheidsverlichting uitgerust bestaande uit spaarlampen die bij nacht en ontij voor een afdoende beschermende verlichting kunnen zorgen. Met de hedendaagse regelmatige stroomonderbrekingen heb ik voor enige bijkomende noodverlichting gezorgd; bij onderbreking floept automatisch een centraal licht aan met 25 leds die het ganse huis verlicht. Desnoods geef ik onze kleine generator een ruk zodat we ook wat kunnen ventileren.
Maar omdat het een erg luchtig en door de omringende beplantingen en ruim dak ook een schaduwrijk huis is, wordt dit veelal overbodig.
Binnen zijn de wanddecoraties en fotos opgehangen en een paar planten geven het geheel een gezellige indruk. Sinds enkele dagen hebben we ook internet en telefoon. Een rare bedoening weliswaar; we hebben beide diensten via een modem die draadloos is verbonden met een nabijgelegen antenne. De modem met simkaart fungeert zo een beetje als een gsm die constant met deze zendmast in verbinding staat. Een gewone, meer eenvoudige oplossing, met bekabeling was niet voorhanden, want geen vrije kabels meer. Het geheel van PLDT wordt een Landline Plus Internet@Home genoemd, of ook nog; een Residential Postpaid Wireless Landline. Telefoneren in de regio is dan ook gratis, net zoals bij een gewone landlijn. PLDT belooft een internetverbinding maximum van 512 kbps maar het is een heel stuk minder, zeg maar meestal 5 tot 10 maal minder. Toch mor ik niet; 990 Php/maand is erg redelijk en... ik heb tijd zat! Ook buiten is het een hele verandering. Eden heeft met behulp van een van haar broers, die even op bezoek was, de achtertuin herschapen in een moestuin. Kompleet met groeigeleiders. Komkommers, ocra, kamatis, gember en zelfs het bittere ampalaya, het groeit allemaal als kool.
En dit niettegenstaande de droogte. We hebben immers een diepe geboorde waterput en het avondlijk irrigeren en besproeien lijkt de jonge plantjes wel te bevallen. In een apart bedje worden tomatenzaadjes en paprikas ontkiemd. Ook de voortuin wordt stilaan een juweeltje;
door het regelmatig bewateren krijgen de door de lange droogte geteisterde planten weer nieuwe hoop. Als we binnen afzienbare tijd op Vlaanderen afstevenen zal onze opvolger een gezellig huis vinden met een aangename tuin en moestuin. (Dipolog, woensdag 17 maart 2010)
EINDELIJK WAT REGEN. Het heeft deze morgen geregend. Een paar uur lang regende het eerst zachtjes, dan wat harder, soms met een korte stevige bui. Het was nodig ook; sinds verschillende maanden was er op enkele druppels na, niets uit de hemel gevallen. Al blijft het een druppel op een hete plaat. Door het watergebrek kwamen moerassen en andere vochtrijke plaatsen zoals rijst- en kangkongaanplantingen droog te staan. Het anders zo groene tropische landschap werd langzaamaan omgevormd tot een verdord graslandschap met daarin enkel wat bomen die de droogte wat langer kunnen uithouden met hun diepgaande wortelgestel.
Toch zijn er al heelwat bomen en bananeplanten aan het afsterven.
Waterkrachtcentrales moeten al een hele tijd met verminderde capaciteit werken, anderen liggen gewoon stil. Dit houdt in dat men dagelijks stroomonderbrekingen heeft gepland om het elektriciteitstekort op te vangen. Heelwat bedrijven hadden voordien al een generator omdat de stroomvoorziening hier al jaren maar zus en zo is. Nu met deze nieuwe en langdurige energieperikelen kochten nog heelwat mensen die het zich konden permitteren ook een generator. Allemaal de gevolgen van El Niño zegt men. En men verwacht pas beterschap in juni! Ondertussen worden nog steeds dagelijks bij het krieken van de dag en bij valavond in het ganse land middels open vuren, de afval verbrand die men heeft bijeengevaagd. Bladeren, takjes, papier maar ook plastiek en piepschuim.
Dat men daarmee een significante bijdrage levert aan het broeikaseffect, dat zal de gewone Filippijn en de overheid een Zuid-Oost Aziatische onwetende rotzorg wezen. Niets en niemand wijst er de burgers op wat op het spel staat. Dus, opstoken, die troep! Viva El Niño! Ook de boeren doen duchtig hun onwetende duit in het zakje; zij steken de droge heuvels en uitgedroogde velden in brand in de hoop om straks meer vruchtbare grond te verwerven. Dat ze met hun rook nog meer droogte ontketenen middels het broeikasaffect weten ze niet. Evenmin staan ze stil dat, als het dan eindelijk gaat regenen, er landverschuivingen en modderstromen kunnen ontstaan vanuit de kaalgebrande bergen. Een beetje, al of niet, logisch nadenken is hen vreemd. Viva El Niño! Wij hebben er gelukkig relatief weinig mee te maken. Natuurlijk delen we ook in de stroomonderbrekingen. Deze zijn meestal eens vier uur en nog eens twee uur per dag. Soms zelfs aaneengesloten! Gelukkig hebben we die kleine generator om ons toch van wat stroom voor de verlichting, de ventilator en de koelkast te voorzien. Al kost de op deze wijze opgewekte energie ons bijna het viervoud! En dan nog zonder de afschrijving van de generator. (Dipolog, maandag 22 maart 2010) NU OOK WATERSCHAARSTE. Deze morgen, toen ik even in het Lee Plaza shoppingcentre rondkuierde, zag ik een merkwaardig schouwspel. Op de draagarmen van een transpalette stonden een zestal plastieken tonnen van verschillende kleur, vorm en inhoud. Heel voorzichtig reden er een paar werkers mee naar de diverse winkeltjes en verkoopsstalletjes, want boordevol gevuld met drinkwater. Uit de aangebrachte tonnen schepten de waterbehoeftige klanten het nodige water voor die dag in hun eigen recipienten. Leuk is anders, hygienisch is ook anders! Wat bleek? Men zat tot nader order zonder drinkwater. De Dipologse watermaatschappij kampt met een chronisch watergebrek. Waar er vroeger toch al slechts een klein waterstraaltje uit de leidingen kwam, want de druk was altijd al erg laag, komt er nu tot nader order helemaal niets meer uit! Een waterlek op de openbare weg hier en daar door het stukrijden van de oppervlakkige leidingen niet te na gesproken.
Water is bij ons geen probleem; wij hebben een diepe geboorde put en daarmee komen we ruimschoots aan onze trekken. Al hebben we afgezien om ons grasveld te besproeien; dit vraagt teveel water en wij besteden dit liever aan onze planten, moestuin en natuurlijk aan onszelf. En het zalig badderen in ons ligbad werd ook tot betere tijden uitgesteld; Je moet de goden niet tarten. (Dipolog, woensdag 24 maart 2010)
AARDBEVING NABIJ MANILA. Deze namiddag, rond 13u30 werd Manila en omstreken getroffen door een zware aardbeving van tectonische oorsprong, De beving gaf 6 op de richterschaal wat inderdaad toch al serieus is. Gelukkig vielen er nauwelijks gekwetsten. Wel werden de hoge kantoorgebouwen, ondermeer in Makati zon 30 seconden heen en weer gezwaaid, maar de talrijke bedienden kwamen er met de schik van af. De Amerikaanse geologische dienst houdt het trouwens op twee bevingen met enkele seconden tussenin. De eerst met 6 Richter vlakbij het aardoppervlak, de tweede op een diepte van 33 km. Men gaat nu bruggen, viaducten en andere structuren van naderbij onderzoeken naar eventuele schade. Ook de kathedraal van Manila wordt aan een nader onderzoek onderworpen. (Dipolog, donderdag 25 maart 2010)
DE GROTE VERKIEZINGSSLAG IS BEGONNEN. Al diverse weken konden de nationale kandidaten voor het president- of vicepresidentschap en de senatoren hun kiescampagne zowel in de pers, als op straat, als op tv voeren. In dit laatste medium mag elke kandidaat, per zender, maximaal120 minuten aan promotie doen. Nu, vanaf vandaag, beginnen ook de 45 dagen kiescampagne voor de plaatselijke politici, zowel de nieuwen als de herverkiesbaren. In totaal dingen 49 996 kandidaten en kandidaatjes naar de gunst van de 50,7 miljoen geregistreerde kiezers om uiteindelijk in totaal 17 874 posten en postjes te bezetten. Opgedeeld zijn dit betrekkingen voor 222 congresmannen, 80 gouverneurs en vice-gouverneurs, 762 voor provinciaal bestuurslid, 120 voor stadsburgemeester of vice-stadsburgemeester, 1514 voor gemeenteburgemeester of vice-gemeenteburgemeester, 1346 voor stadsadviseur en 12 116 voor gemeentelijke adviseur. Om al die kandidaturen in goede banen te leiden zijn er stringente regels uitgewerkt. Een aanplakbiljet of affiche bijvoorbeeld, mag niet groter zijn dan acht op vijf voet. Posters mogen de vijf op drie voet niet overschrijden. Een en ander moet worden aangebracht op de daartoe aangeduide en voorbestemde plaatsenaangeduid door de plaatselijke verkiezingsambtenaren. Maar niemand die daar echt om maalt! Op electriciteitspalen, op muren, schuttingen, huizen, hokken, afdaken en koterijen, in bomen en op verlichtingspalen, kortom op alles wat enigzins vertikaal of rechtop staat, zijn namen en koppen te vinden.
Je vindt zelfs posters netjes opgehangen onder de concurrerende collegas ! En natuurlijk op alle mogelijke voertuigen, vooral op de talrijke tricycles. Tot zelfs op een speciaal daartoe aangebracht vlot op 100 m verankerd voor het strand, voor de drukke Boulevard in Dipolog zijn de kandidaten te zien.
Comelec, het verkiezingsagentschap, dreigt met sancties voor de hardleersen. Dit kan zelfs leiden tot diskwalificatie. Op de posters en aanplakbiljetten wordt vooral de foto en naam vermeld. Weinig of niet de voorgestelde doelen en zelden ook de partij of zelfs hun kiesnummer. Hier kiest men dus echt voor de persoon omdat die gekend is of beroemd, niet zozeer voor zijn programma. Omdat, vooral bij het begin van vorige kiescampagnes, nogal eens geweld uitbrak zijn de autoriteiten in verhoogde staat van paraatheid. Er staan 571 steden en gemeenten op de controlelijst van de PNP (Philippine National Police) die extra moeten worden in de gaten gehouden. Dit is 34,94 % van het totaal aantal Filippijnse steden en gemeenten. Sinds een geruime tijd is er ook een totale wapenban ingesteld. Natuurlijk valt het leger en de politie daar niet onder, maar evenmin de talrijke privé-bewakingsagenten. En nu, op naar 10 mei voor de allereerste geautomatiseerde verkiezingen in dit land. (Dipolog, vrijdag 26 maart 2010)
GETUIGE VAN EEN BRAND. We waren met de tricycle net aan de rotonde met de Fontein van de Zegeningen toen we plots een zwarte rookwolk vertikaal zagen opstijgen, nog geen 100 m verderop achter wat hutjes. Brand! De bewoners van de aanpalende hutjes en winkeltjes renden heen en weer en sleurden met man en macht alles wat maar enigzins los zat naar de overkant van de straat. Een koelkast vol drank, tv-toestellen, schamele meubeltjes, zelfgemaakte toonbanken met inhoud, het lag er allemaal. In een mum van tijd sloeg het vuur over naar de belendende hutjes, stuk voor stuk gebouwd in erg brandbare triplex wanden en rietdaken. Maar daar was de brandweer al met een eerste tankwagen, er sprongen een paar zich nog aankledende pompiers uit. Een van hen zette de waterpomp in gang, een andere probeerde om een paar brandslangen te ontrollen terwijl hij ook nog zijn werkvest dichtknoopte. Een andere klom op de truck, geposteerd op de hoofdweg, en op ruime afstand van de brand begon een half aangeklede spuitgast een waterkanon heen en weer en op en neer te richten op de plaatsen waar de vlammen inmiddels hoog oplaaiden.
Blijkbaar stoorde hem een transfo, hoog opgehangen aan een elektriciteitspaal want met ware doodsverachting, middels een welgerichte waterstraal, bespoot hij de transfo die met wat knetterende vonken de geest gaf. Om de talrijke toeschouwers te vermaken vond hij het nodig om een aantal hoge bomen op meer dan 50 m van de brandhaard te bespuiten, zogezegd om branduibreiding in de bomen te voorkomen... Een tweede tankwagen kondigde zich met veel getoeter en gezwaailicht aan en zette zich lukraak eveneens op de hoofdbaan. Daar werd de inmiddels ontrolde brandslang aangekoppeld. De brandweerman was ondertussen ook aangekleed, met helm en al. De vuurhaard die zich ondertussen naar een zestal hutjes had verspreid kon veel efficienter worden bestreden vanuit een brede zijweg, maar dat zagen de spuitgasten niet in of vonden ze te link.
Met twee zwakke waterstraaltjes werd de klus geklaard. In dit land gaat men niet, zoals bij ons met man en macht tot de vuurhaard proberen door te dringen. Men gaat blussen vanop een afstand die ook zelfs voor kijklustigen geen enkel gevaar oplevert.
Sproeiend gaat men over de vlammen, en, vermits men de brandhaard niet ziet, want meestal verborgen achter constructies, gaat men af op de kleur van de rook om te zien of men al of niet raak spuit. Zwarte rook is mis, grijze rook is; we naderen de vuurhaard en witte rook (stoom) is; we doven de vlammen. Door die relaxe, onprofesionele manier van blussen, of moeten we zeggen, plassen, want de waterstraal stelt niet veel voor, kunnen de licht brandbare bouwsels, maar ook de betere woningen bij brand niet worden belet volledig, tot de grond af te branden...
(Dipolog, zaterdag 27 maart 2010) EN OOK DE GOEDE WEEK IS GESTART. De week voor Pasen is in dit land het sein voor talrijke en diverse religieuze activiteiten. Het begint al op Palmzondag. Dan gaan miljoenen gelovigen met palmen ter kerke. Zoals in Antipolo (Rizal), die met zijn kathedraal ook een bedevaarsoord is van OLV van de Vrede en de Voorspoedige Reis. Ook heelwat dieven vertonen een verhoogde activiteit. Zelfs terwijl de celebranten de gelovigen tijdens de viering aanmanen tot voorzichtigheid slaan de gauwdieven hun slag rond en zelfs in de bomvolle kerk. In Pampanga worden de Golgothaheuvels in gereedheid gebracht om het jaarlijks traditioneel bloederig schouwspel van de daadwerkelijke kruisiging van een paar dozijn godsdienstfanaten te voltrekken. Men verwacht daarvoor zon 20 à 30 000 toeschouwers waaronder heelwat lokale en vreemde toeristen. Er zijn kruisigingen van personen die op deze manier willen boetedoen zowel in San Pedro, Cutud, als in het vlakbije Sta. Lucia, Cutud. Ook in Paombong, Bulacan worden er een drietal, waaronder een vrouw, met dikke nagels aan het kruis opgehangen. Nog honderden anderen doen enkel de gekende kruisweg, maar dan letterlijk. Zij komen van heinde en ver, sommigen gehuld in een wit Jezuskleed zij torsen een loodzwaar kruis en worden door hun begeleidende beulen regelmatig met zweepslagen afgeranseld tot bloedens toe als groot spektakel van de dichte drommen publiek langsheen de Calvarieweg. Honderden anderen lopen, met ontbloot bovenlijf, zich de hele weg te kastijden, een beetje zoals sommige moslims dit doen. Het bloed op hun rug spat tot op de omstaanders! Je ziet fanatisme is van alle religies! Dit alles draagt de goedkeuring van de Rooms-Katolieke Kerk niet weg, maar tegen fanatisme alsdusdanig is nog geen remedie noch medicijn gevonden. Hier in Dipolog, doet men het wat rustiger aan; op Goede Vrijdag, vanaf het ochtendkrieken, is er de traditionele beklimming van de 3003 treden naar de Linabo Piek, de hoogste berg in de buurt.
Daar is er, zoals wel op meerdere bergen, een kruisweg aangebracht en gebeuren dan heelwat godsdienstige oefeningen. Heelwat gelovigen vatten de klim al aan daags of s nachts voordien. Zij kamperen dan op de bergtop. Ondergetekende wil de klim ook wel eens wagen. Meer hierover vind je in het hierna volgend cursiefje. In het stadscentrum op de stoep zie je heelwat verkopers van kookbananen, gabi en andere knolgewassen.
De traditie wil immers dat je op de avond van Witte Donderdag en de ganse Goede Vrijdag geen rijst eet ter nagedachtenis van het lijden van Christus. En geen rijst voor een Filippijn is zoals voor ons een café zonder bier! Op Goede Vrijdag is het onmogelijk om ergens inkopen te doen; alles zit potdicht om de gelovigen de kans te geven hun religieuze plichten te vervullen.
Ook heelwat ferrys en busdiensten worden die dag afgelast. Dit geeft natuurlijk een verhoogde trafiek op de dagen voor en na, bij de toch al tot boven de vervoerslimiet gevulde transportmiddelen rond de erg drukke Paasperiode. Op de hoogdag van Pasen zelf, is het dan weer business as usual.
Dit valt dan weer ergens te begrijpen omdat de Filippijn van lieverlede het bloederig spektakel van Christus dramatische dood herdenkt dan Zijn heropstanding op Paaszondag. Pasen zelf is hier dus erg gewoontjes. Op Witte Donderdag en Goede Vrijdag is het ook alle kieskandidaten verboden, ingevolge het Presidentieel Decreet 2009, enige kampagne of publiciteit te voeren. Maar ervoor en erna mogen ze opnieuw met auto- en motorcaravanen, voorzien van luidschallende speakers, hun kiesaanhang tentoon spreiden. Sommige politici raden hun opponent aan om deze week te biechten te gaan... (Dipolog, maandag 29 maart 2010)
DE 3 003 TREDEN NAAR DE LINABO-TOP. Daags tevoren ons al beiden een strohoed tegen de zon aangeschaft.Voor 30 Php/stuk kan je geen zonnesteek riskeren!
We namen ook wat sandwiches, een liter gekoeld drinkwater en nog een liter ijstee mee. Niet dat er langs de beklimming geen voedsel, snacks en drank zou te krijgen zijn maar alles wordt er duurder naarmate je stijgt, wist mijn vrouw. Je zou kunnen stellen dat de consumptieprijzen gelijke tred houden met de hoogte waar ze te koop worden aangeboden. En dat is begrijpelijk ook; men moet alles, maar dan ook alles via de talloze treden aanvoeren. Eden had met een tricyclevoeder om 8 uur afgesproken om ons naar de voet van de berg te voeren, maar hij stuurde zijn kat. Geen nood, Richard die ook met ons meeging, zocht vlug een paar single motors terwijl Eden een kennis opbelde want ook de wasvrouw die normaal op Daryl Dave zou passen gaf forfait. Afijn, alles kwam uiteindelijk toch in kannen en kruiken en om halfnegen waren we op weg naar de berg op zon drie kilometer van ons huis in Sicayab. Daar aangekomen was het een drukte van jewelste.
Eden kocht een vijftiental kaarsen om aan de verschillende staties te ontsteken.
Het nut van de ons te koop aangeboden hangmatten zagen we niet in. Nog niet... Aan de ingang van de trappenreeks stonden de politie versterkt met een K9 groep. Dit is de eenheid met politiehonden.
Ook het Rode Kruis was op post. Alle klimmers werden gemonsterd en handtassen en rugzakken moesten worden geopend voor inspectie. Met een handzame metaaldetector werd een lichaamsscan gedaan. En wij op stap! De eerste treden waren een makkie. Kijk, we konden al een eerste kaars aansteken. Maar naarmate de kaarsen verminderden en de afgelegde treden vermeerderden, verminderde ook onze snelheid en ons enthousiasme. Het moet zowat aan de zesde statie geweest zijn dat Eden het voor bekeken wilde houden. Maar na wat uitblazen, een sandwich met ijstee en een paar bemoedigende woorden van mij gingen we verder.
We waren immers al bijna... halfweg! De treden zijn wel allemaal even hoog maar door de veranderlijke berghelling zijn ze veelal kort, soms lang en soms wordt het voor een paar meter een hellend vlak.
Na nog wat stappen, uitrusten, stappen, weer uitrusten en weer stappen kwamen we aan in een klein basisschooltje met daarrond wat huisjes, hutjes en winkeltjes op de bergflank.
Het was meteen ook het einde van de kruisweg. Eden wou er wat mangos kopen maar schrok van de prijs; 10 Php/stuk. Dat zou zowat 100 à 120 Php/Kg zijn geweest want het waren kleine vruchtjes. In Dipolog Stad betaal je daar hoogstens 30 Php voor. Het einde van de kruisweg, maar niet het einde van onze klim. We hadden tot de top nog een 700 treden voor de boeg. Die hangmat die ons zon goeie 2000 treden lager was aangeboden zou nu even erg welkom zijn geweest... Wat verder waren aan een uitgedroogde stortbeek een aantal tentjes opgezet van jongeren die er de nacht hadden doorgebracht. Niettegenstaande er op diverse plaatsen langs de kruisweg afvalbakken waren neergezet zagen we toch veel afval rondslingeren. Dit vertoon was hier zowat het tienvoudige van voordien! Alles, maar dan ook alles lag verspreid in en rond de diverse kampeerplaatsen; plastic, sigarettenpeuken en verpakkingen, glazen flessen en lege bierblikjes. Dit laatste niettegenstaande dat bij dit event alcohol verboden is door de politie. Gelukkig dat de kinderen van de bergbewoners de berg afschuimen naar de weggekieperde plastieken flessen; ze worden verzameld en doorverkocht en zo dient men toch nog ergens de natuur. Al doen die kinderen dat wel voor de centen, natuurlijk. Na nog wat stappen, uitrusten, etc, etc. bereikten we de bergtop. Of nog niet helemaal. De treden waren uitgeteld. Nu moest je nog wat verder via een aarden trap en de ronde gladde rotsen. Eden hield het voor bekeken. Ik wou nog wat hogerop om fotos te nemen. Richard ging met me mee. Na nog een zeventigtal passen kwamen we aan een lommerrijke kantine waar je wat kon drinken. Vanaf hier tot de vlakke bergtop was het nog eens opnieuw zon 70 treden. Hier waren ze zo steil en zo ontoegankelijk dat men klimtouwen had aangebracht om de topgangers,die veelal op platte rubberen steeksloffen liepen, toch wat te helpen. Ik hield het ook voor bekeken wegens te riskant. De route naar boven was al aardig glibberig geworden door het veelvuldig beloop en ik bekijk de plaatselijke hospitalen liever vanaf de buitenkant. Ik nam dus wijselijkheids- en voorzichtigheidshalve wat panoramafotos. Richard ging door tot op het bergplateau. Daar bevinden zich een paar communicatietorens met diverse antennes en schotels voor straalverbindingen.
Er zijn ook een paar noodgeneratoren om bij tijd en stond over te nemen van de twijfelachtige electriciteitsbedeling hier. Na wat verpozen vingen we de terugweg aan. Dit ging tamelijk vlot. Ik had mijn bovenhemd uitgetrokken om toch enige afkoeling te hebben maar werd aan de uitgang door een politieagent teruggefloten. Hij vond dit té aanstootgevend (!) voor dit religieus gebeuren. Het ontblote bovenlijf van Christus aan het kruis niet en het afspelen, middels gsms, van profane en godslasterende muziek tijdens de klim evenmin.
Aan allen in urbi et orbi; In expressione Olandese; Saaliche Paaschen ! Bedaankt für die bluumen! (Dipolog, Linabo Peek, Goede Vrijdag, 02 april 2010)
BINNENKORT NAAR DAVAO. Na de Paasweek gaan we voor een weekje naar Davao. Ik heb daar via-via weet gekregen van een vrouw die me wel eens voorgoed van mijn vervelende pijn tussen de schouderbladen zou kunnen afhelpen. Een man die na zijn rugoperatie voortdurend morfine moest worden toegediend om de pijn te bestrijden heeft ze op enkele sessies van zijn pijn afgeholpen. Placebo effect? Ik denk het niet, want na 3 maanden is hij nog steeds pijnloos van zijn verblijf hier in de PH aan het genieten. Ik wacht wel hiermee tot na de Paasgekte. Rond die tijd reizen is al even erg als rond de Kerst- en Nieuwjaarstijd. DD blijft voor die vijftal dagen bij mijn schoonouders die speciaal vanuit Tampilisan zijn afgereisd om bij ons thuis te komen babysitten. Ook een 13 jarig nichtje van Eden, Clay-Clay, komt mee. Zij zal hier Eden gezelschap houden om wat huishoudelijk werk te doen en te babysitten tijdens mijn afwezigheid als ik einde van april naar Vlaanderen afreis. Zo verdient ze nog een zakcentje die ze wil gebruiken als als schoolgeld. (Dipolog, dinsdag 06 april 2010)
OP WEG NAAR DAVAO. Je kunt niet rechtstreeks vanuit Dipolog naar Davao vliegen. Je moet even een tussenstop maken in Cebu en daar overnachten want er zijn weinig vluchten. De terugreis van Davao naar Dipolog past dan wel. Geen probleem, we kenden er Teo-Fell, een budgethotelletje, maar toch met ruime nette kamers en met annex restaurantje, gelegen zowat tussen uptown en downtown Cebu. Het is er naar stadse normen erg rustig zelfs als je een kamer aan de voorzijde betrekt. We hadden savonds nog even wat bear necessities ingekocht in Ayala en er ook gegeten in La Maison (01), een beter restaurant palend aan de prachtig verzorgde tuinen van het complex.(02) Dan hotelwaarts en slapen. Tot we rond middernacht wakker schrokken van een hoog oplopende familiale twist in de kamer naast de onze; vader had ontdekt dat zijn zoon aan de bollekes zat, of beter gezegd aan de poeier, want shabu is poeder. En dat nam vader niet. Het logische gevolg daarvan was dat papa diverse malen luidkeels aankondigde zijn zoon te willen vermoorden. Deze was inmiddels hoorbaar de gang opgevlucht achternagezeten door een moorddadige briesende vader en een krijsende moeder. Na nog een kwartier verbaal geweld van weerszijden beval de vader de politie te bellen. Zij kwamen spoedig ter plaatse waarbij ik vermoed dat de bewaker, bij het horen van al die nachtelijke herrie, al eerder had gebeld. Papa vroeg aan de politie om zijn zoon even de binnenkant van een cel te laten ervaren en hem aldus mores te leren. Nadat de zoon was weggeleid en na het geval met zijn vrouw nog een kwartier lang luidkeels te hebben doorgenomen, keerde de rust weer. Wij volgden willens nillens het ganse audiospektakel vanuit onze hotelkamer waarbij Eden als tolk optrad. Het is niet erg raadzaam om je als persoon, en zeker als buitenlander, je te mengen in een twist of zelfs maar twistje. Het loopt meestal aardig uit de hand waarbij plotseling messen en zelfs vuurwapens te pas komen en waarbij jouw goedbedoelde hulp vaak heel anders wordt geinterpreteerd. De volgende dag namen we het ontbijt in het belendend restaurantje waar de nachtelijke opvoering uitgebreid werd gecommentarieerd door de andere gasten. Nadien hielden we een taxi aan en reden zonder problemen, want taxichauffeurs zijn hier correct, naar de luchthaven (03) zon 15 Km verderop op het eilandje Mactan. Een tip werd dan ook volgaarne gegeven. Davao, here we come! (Cebu, woensdag 07 april 2010)
IN DAVAO BIJ DE TOVERDOKTER. Geert, mijn kennis in Davao, zou ons op de luchthaven opwachten en ons meteen naar de toverdokter te brengen voor een eerste rugbehandeling, want gewoonlijk deed ze de genezingen in diverse behandelingen. Nadien zouden we wel een hotelletje vinden in zijn buurt in Ma-a. Hij verwelkomde ons met zijn dochter Danica en zijn flink uit de kluiten gewassen zoon Paulo. De rit naar Ma-a, richting dokter nam zon halfuurtje in beslag waarbij je meteen opmerkt dat Davao weinig hoogbouw heeft, erg uitgestrekt is en bijgevolg ook relatief weinig verkeersproblemen kent. De traditionele dokter bleek een hartelijke vrouw van in de vijftig te zijn. Zij was gekleed in een lange ouderwets gebloemde jurk met daarover een kort wit doktersvestje. (04) Op de poster las ik dat zij door de Filippijnse regering erkend was om alternatieve geneeskunde te beoefenen. (05) Zij ontving ons in een ruimte deels open, deels met bamboeafsluiting. Daarop heelwat educatieve schoolplaten over diverse onderwerpen zoals vogelsoorten, de presidenten, enz... Natuurlijk ontbraken ook de religieuze, zeg maar Katholieke, afbeeldingen niet en er was ook een rommelig altaartje. Nadat ze even voor dit altaartje had vertoefd en er ook kaarsen had ontstoken (06) (07) vroeg ze mij om mijn bovenlijf te ontbloten en op een bamboebed te gaan liggen bedekt met een kleurrijk laken. Het was er erg warm en om mijn transpiratie weg te nemen droogde ze me af met keukenpapier. Ze palpeerde even mijn getormenteerde rug en masseerde hem dan middels een stevige wreef met kruidenolie. Ook de armen, benen en buikstreek kregen hun deel van de olie. Nadien werd het hoofd onder handen genomen. Onderwijl prevelde ze onverstaanbare woorden (07) en blies af en toe op de behandelende plekken. Ook maakte ze af en toe een nemend, gevolgd door een weggooiend gebaar naar het altaar toe; zij gooide mijn kwaal weg. Na afloop is het niet de bedoeling dat je haar betaalt. Je deponeert een vrijwillige bijdrage, naar godsvrucht en vermogen, in een mandje op het altaar. Zij vroeg me om enkele dagen later terug te komen. Ze zou me dan opnieuw behandelen en ook medicamenten op basis van kruiden voorzien. Nu al voelde ik mij verlicht door de stevige massage met etherische kruidenolie. Na de behandeling gingen we even tot bij Geert thuis waar mij een andere bekende opwachtte; Frans Vanbesien, de man die de Filippijnen kwaliteitsvlees leert eten. (07b) Toen Frans na een gezellige babbel huiswaarts keerde reed Geert ons met zijn kinderen tot op een overschouwende berghelling in de buurt met prachtige vergezichten op de stad, de kust en het nabije eiland Samal. De klim op die berg leidt langs een kruisweg tot boven op de berg waar een omvangrijk bedevaartsoord is van het Reizende Kindeke. Dat Kindeke heeft twee gigantische kleerkasten vol kostuumpjes, (08) zoals bij ons Manneke Pis. Op reis kan hij dus regelmatig van kledij veranderen...Fanatieke gelovigen beklimmen die berg op hun knieen! Ook de Mount Apo, (09) met zijn 2954 m de hoogste berg in de Filippijnen konden we van ver even bewonderen. Tijdens de terugtocht passeerden we langs de versterkte woonerven van diverse Ampatuans, (10) de moslimfamilies die een tijdje geleden bekendheid verwierven door een massale verkiezingsslachting. Nadien gingen we op zoek naar een hotel. Als dit was gevonden, besloten we de avond met de gastheer en kinderen in De Boerderij, een Nederlandse kroeg met eetgelegenheid met een paar pinten. (Davao, donderdag 08 april 2010)
ONZE EERSTE NACHT IN DAVAO. Geert was zo vriendelijk om ons diverse hotels in de buurt te laten zien. Zo kwamen wij ook bij het kleine en nette Viajeros terecht. (11) www.viajeroseconomyinn.com De relatief kleine kamertjes droegen erg onze goedkeuring weg doch we konden, wegens volledige bezetting, er pas de volgende dag, vrijdag inchecken. Wij reserveerden alvast en sliepen voor een nacht in een minder gezellig hotelletje op de drukke Mac Arthur Avenue, vlakbij het kruispunt waar ook het shoppingcenter NCCC is gelegen. Dit winkelcomplex voldeed volledig aan onze noden voor een hapje en een drankje en onze paar spulletjes die we nodig hadden. De volgende morgen, na een verkwikkende nachtrust en met heelwat minder herrie dan in Cebu, namen we eerst een ontbijt en controleerden dan de beschikbaarheid van ons voorkeurhotel. En ja hoor, onze kamer kwam vrij! Wij reden er met een taxi heen. HetViajeroshotel ligt vlakbij het centrum van de 911, het naar Amerikaans voorbeeld genoemd rescue centre.(12) Toch is het er erg rustig want bij nacht en ontij rukken de brandweerwagens en ambulances er niet uit met loeiende sirenes. Het rescue centre is daar goed uitgerust, moet ik zeggen, al beschikken ze ook hier niet over middelen om de kern van de vuurhaard te benaderen. De brandhaard omschrijven is en blijft hun doel. De volgende nachten voelen we er ons toch erg veilig. Geert is als vrijwilliger erg begaan is met de buurtwerking in zijn wijk, ondermeer op ecologisch en natuurbeschermingsvlak. Hij had die dag de handen vol met een paar lang voordien geplande ontmoetingen en vergaderingen en wij lieten hem dus even alleen. Ondermeer voor die enkel op de centen beluste bouwpromotor. Deze wil op een onstabiele bergrug vlakbij Geerts subdivisie een nieuwe wijk neerpoten. Niet zonder gevaar dus, (13) want op die berg liggen de losse sedimenten tot 30 meter dik. Je moet dus al over een groot kapitaal beschikken enkel nog maar de funderingen te heien tot in de vaste rotsbodem. Maar dat zal de promotor worst wezen; deze levensnoodzakelijke maatregelen worden niet kenbaar gemaakt en de woningen zouden, eens gebouwd, met de eerste de beste zware regenval, en met heelwat modderstromen en aardverschuivingen tot in de Luzviminda divisie worden gestort en daar een ravage aanrichten. Werk aan de winkel voor Geert en geestesgenoten om deze verkaveling te stuiten. Alvast succes toegewenst! In de late namiddag belde Geert me om te melden dat hij slechts een paar zaken had kunnen regelen want het was die dag Araw ng Kaghitingan, als ik me niet vergis de dag dat men een overwinning van WO II herdenkt en de officiele instanties waren natuurlijk potdicht. Hij had dus die avond tijd zat om mijn uitnodiging te aanvaarden en in een strandrestaurant met de kinderen en ons iets te gaan eten. (Davao, vrijdag 09 april 2010)
DAVAO VERKENNEN EN HUISINZEGENING. Geert was die zaterdag uitgenodigd bij een Kees en Hannah. Kees is een Nederlander die net zijn droomhuis had gebouwd en die dat, naar Filippijns gebruik, wou laten inzegenen. Het was tevens de verjaardag van Angel, zijn 9-jarig dochtertje. Geert was van plan om vooraf nog even naar de Swiss Deli te rijden.(14) Dat is een charcuteriemakend bedrijf met annex bakkerij en restaurant door twee Zwitsers gerund en heeft een erg gereputeerde naam. www.swissdelidavao.com Er worden tal van ingevoerde Europese produkten verkocht, waaronder wijnen. Men heeft zelfs een heuse wijnkelder.(15) En die wou ik wel eens zien. Je gelooft je ogen niet! Honderden flessen uitgelezen wijnen van nagenoeg elk gekend wijnland. Frankrijk spande toch de kroon, niet alleen in kwantiteit, maar ook in kwaliteit.Er was zelfs een Chateau Les Forts de Latour 2002, voor de prijs van 15500 Php. Of zon 260 . Schande wie daarom zeurt! Geert deed zijn inkopen en ook ik kocht wat luchtgedroogde salami, artisanale boerenham en een assortiment van vier worstsoorten alles op een schoteltje verpakt en vacuum getrokken. Hij zou het voor mij in zijn koelkast bewaren tot onze terugreis op maandagmorgen. Omdat we natuurlijk op de inzegening niet konden aankomen met lege handen, kocht ik in de Swiss Deli een flesje rode wijn. Wel een ietsje minder duur dan de Chateau Latour... Wij reden eerst tot de residentie van Geert om de aangekochte fijne vleeswaren in veiligheid te brengen en het wijntje in te pakken. Onderweg passeerden we het Chinese kerkhof van Davao.(16) Altijd imposant om daar even in rond te toeren. Graven en mausoleums in marmer en ter grootte van een huis zijn er schering en inslag.(17) Ook de minder gefortuneerde Chinezen doen er toch alles aan om hun overledenen met een mooi, bovengronds graf te gedenken. Geert reed ook nog even langs diverse bouwplaatsen op hellende risicogronden.(18) Dit gaf ons een duidelijk beeld van de dreigende gevaren bij een aanhoudende hevige regenval. Wij passeerden ook langs de zware noodcentrale met dieselgeneratoren voor de nutsvoorzieningen van de hele stad Davao.(19) Poluerend en lawaaierig, dat wel. Maar van erg groot nut voor de hospitalen, straatverlichting en verkeerslichten. In deze tijd van energiegebrek door El Niño draaiden ze dan ook op volle toeren. En dan kwamen wij aan bij Kees en zijn gezin. Deze Nederlandse arboretist heeft destijds Boskoop gelaten voor wat het was en kwam na enkele omzwervingen aan in de Phils. Hij heeft heel wat planten en bomen gekweekt, geplant en veredeld en is nu begaan met het ontwikkelen en commercialiseren van kokosnoot bijproducten en het produceren van potgrond gemaakt uit kokosnootschil voor export. Kees, ging uit van de stelling de vrienden van mijn vrienden, zijn mijn vrienden en ontving ons bijzonder hartelijk.(20) Hij is dan ook een erg innemende man. Na wat te hebben bijgepraat, zijn ruime en gezellige woning te hebben bewonderd en ook de boomhut, gemaakt met recuperatiehout van de woning, voor zijn dochter te hebben bekeken was het tijd voor de inzegening. Kees liet de pastoor rustig betijen tot zijn dochter hem een druipende ijsco in de hand stopte die op het punt stond op de parketvloer te vallen. Met een vertwijfeld gebaar hapte Kees de hele ijshoorn binnensmonds en toen kreeg hij het even warm, of beter gezegd koud. Maar er was geen weg terug; doorslikken die handel! (21) Nadien kon Kees ons met een zichtbaar opgelucht gezicht uitnodigen aan de feestdis, waarbij het traditionele lechon, speenvarken, niet ontbrak. Het was een gezellige en humoristische avond. Proficiat met jullie prachtige nieuwe woning (22) Kees en Hannah! Tabee! (Davao, zaterdag 10 april 2010)
OPNIEUW NAAR DE TOVERDOKTER. Vandaag ging ik nog eens terug bij de dokter om mijn behandeling te krijgen en ook de medicijn. Deze behandeling was gelijk de vorige; masseren met kruidenolie en de ziekte van mij afnemen en weggooien.(23) Dan gaf ze mij de Chinese geneesmiddelen. Het bleken zwarte bolletjes die ik na de maaltijd met een glas warm water moest innemen. Geert stelde voor om het Davao Crocodile Park te bezoeken. Dit is een vrij groot complex maar verdeeld over verschillende attracties op zich staande aparte plaatsen in een reusachtige verkaveling. www.psdgroupph.com Zo kwamen we eerst aan bij de Roller ball. Destijds kon Eden in Cebu er niet van genieten want het rollen gaat per twee in één bal en toen was ze alleen. Nu vond ze in Paulo een gewillig medeslachtoffer. Gemonteerd in de reuzebal ging het nog, maar na het van de heuvel rollen zweerde Eden dat het de eerst én tegelijk de laatste keer was.(24) Het kostte per persoon wel 300 Php, niet echt een koopje maar je kreeg voor die prijs meteen nog extra toegangstiketten voor twee op de Walk on Water. Dat is even verderop, ook in een bal, maar een heelwat kleinere, want slechts voor één persoon. Deze bal(lon) wordt na het instappen dichtgeritst, opgeblazen en dan vertoef je hierin voor zon tien minuten in het water. Zelfs ik vond het leuk! (25) Of zou het door dat extra ticket zijn gekomen? We bekeken met dat ticket trouwens ook de vlindertuin. (26) Even maar, want er was weinig animo. Dan naar het eigenlijke krokodillenpark. Dit kostte 150 Php. en het was ook weer een combinatietiket met diverse attracties. Eerst waren er uiteraard de talrijke krokodillen van alle soorten en formaten. Er was zelfs een reusachtige zoutwaterkrokodil die het fijn vond om regelmatig de toeschouwers vanuit zijn persoonlijk zwembad met een kwieke staartslag wat af te koelen. In het park ook heelwat andere dieren; apen, slangen, struis- en andere vogels. Van daaruit stapten we naar de Tribu k Mindanawan, de site met diverse hutjes van de vele stammen die Mindanao rijk is. Een soort openluchtmuseum zoals Bokrijk, maar dan in het klein. Het werd schemerdonker en toen we dachten het allemaal te hebben gezien werden we er op attent gemaakt, middels megafoon en een paar kwieke drummers dat er ons om kwart voor zes ook nog folkloristisch openluchtspektakel te wachten stond. En dat allemaal inbegrepen in het combinatietiket. Wij daarheen. We kwamen aan als eersten. Na nog wat aankondigingen kwamen er steeds meer toeschouwers opzetten, zodat de zitplaatsen half bezet waren toen het spektakel begon, naar Filippijnse norm erg op tijd, rond halfzeven dus. Wij genoten van de traditionele muziek voortgebracht door een gamelan-orkestje. Ook de gezangen waren erg genietbaar. De dansers wrongen zich in alle bochten en dansten zich letterlijk het zweet op het lijf.(27) Erg professioneel! Na een uurtje werden we middels dezelfde megafoon gevraagd om zich naar de drummers te begeven die zich inmiddels even verderop op een verhoogde berm in flauw licht hadden opgesteld. Toen iedereen ter plekke was werd ook dat licht gedoofd zodat het pikdonker was. Vanuit een hogergelegen traditionele rieten paalwoning gleed via een metaaldraad een toorts naar beneden en stak onderaan een partij brandhout aan. In dit licht werden we vermaakt met nachtelijke dansen begeleid door opzwepende drums. Met vuurpotten en vlammeneten deden de dansers hun ding.(28) Na afloop reden we naar De Boerderij, waar we het avondmaal gebruikten. Nadien wilde ik de gastheer danken voor zijn tijd en moeite en ons hotelletje opzoeken. Maar de jeugd dacht daar anders over; vlakbij was het carnival, zeg maar een foor of kermis. En daar wilden ze nog even heen. Nu is zon foor toch iets anders dan bij ons. Er zijn natuurlijk schommels, een paar caroussels, een schietkraam en hier zelfs botsautootjes, maar het middenplein wordt altijd vrijgehouden voor allerlei gokspelletjes.(29) Met kaarten, dobbelstenen, roulettemolen etc, etc. Win je soms wat prullaria of een zakje chips. Anders dan bij ons is het geheel rondom afgesloten en moet je ook een kleine toegangsprijs betalen. Ook wordt het volledig bezeten en gerund door eenzelfde eigenaar, familie met personeel. Aandachtige lezers weten dat ik enerzijds een kermisvogel ben maar dat ik anderzijds geen crash wil meemaken als toegevoegde waarde aan attractie. Deze ongelukken komen hier vaak voor. Ik wou niet de zeurpiet spelen en vond toch een paar atracties veilig om me te vermaken. De schommel kon er door en ook in de autoscooter kon weinig mislopen. Van hoge toestellen met flauwe constructie bleef ik, en ook de anderen wijselijk af. Nadien voerde Geert ons hotelwaarts. Morgenvroeg zou hij ons naar de luchthaven brengen. Zonder een lekkere durian mee te nemen,(30) want strikt verboden in het vliegtuig wegens het aroma. (Davao, zondag 11 april 2010)
IN DE STANDAARD KON JE HET VOLGENDE LEZEN. Minstens 15 doden bij bomaanslagen op de Filippijnen. (Bron: Belga) MANILA - Bij een serie bomaanslagen in het zuiden van de Filippijnen zijn vandaag minstens 15 mensen om het leven gekomen. Dat melden de plaatselijke autoriteiten. Vijf springtuigen gingen nagenoeg tegelijk af in Isabela City, zowat 900 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Manila, aldus de politiechef van de provincie Basilan. De bommen waren geplaatst voor een school, een katholiek kerkgebouw en een sportcomplex. De eerste bom ging voor de school af en eiste het leven van een politieagent en een voorbijganger. Toesnellende soldaten werden door onbekenden aangevallen en gedood. Niemand stelde zich verantwoordelijk. Wel zijn in de provincie terreurorganisatie Abu Sayyaf en andere moslimextremisten actief. Ben Dolorfino, de regionale legerleider, verdenkt Abu Sayyaf. Begin mei zijn er verkiezingen op de archipel. Gelukkig is het hier nog steeds rustig. Maar hoe zuidelijker in Mindanao, des te gevaarlijker. (Dipolog, dinsdag 13 april 2010)
WE HEBBEN EEN YAYA. Omdat ik einde deze maand terug naar Vlaanderen ga en Eden met DD alleen achterblijft hadden we een 13-jarig nichtje van DD gevraagd om gedurende mijn afwezigheid hen gezelschap te houden. Het was toch schoolvakantie en zo kon ze ook nog een zakcentje bijverdienen. Maar het draaide anders uit; Klay-Klay, kreeg na enkele weken heimwee en bovendien is ze ook niet veel huishoudwerk gewoon. Haar moeder verwent haar daarin nogal. Eden kreeg weet van een 19-jarig meisje die ver weg, met haar broer en nog een paar anderen bij een rijke moslimfamilie was tewerkgesteld. Niet alleen moesten ze er hard en lange uren werken, in de meer dan tien maanden dat ze ze vertoefden hebben ze nooit enig salaris ontvangen! Men had ook haar nochtans, benevens kost en inwoon, de fabelachtige som van 1500 Php. beloofd. Dat is zomaar eventjes 25 ! Maar wel per màànd !!! Ze mochten ook het huis niet verlaten! Van moderne slavernij gesproken !!! Natuurlijk probeerden de werkers een na een te ontsnappen. Uiteindelijk ook onze yaya en haar broer. Ze is nu al een paar dagen bij ons en je merkt duidelijk dat ze werken gewoon is, ze ziet alles en dus moet je haar erg weinig opdragen. Bovendien spreekt ze verbazend goed Engels, niettegenstaande dat ze zelfs haar lagere school niet heeft afgemaakt! Toen Eden haar vroeg of ze het hier naar haar zin had, zei ze zichtbaar in haar nopjes dat het een hemelsbreed verschil met haar vroegere moslimfamilie was en dat ze hier, in vergelijk, bijna niet moest werken. (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
NOG WAT VERKIEZINGSNIEUWS. Als buitenstaander blijf ik wars van alle ongepaste bemoeienis met de binnenlandse Filippijnse aangelegenheden, maar het blijft toch interessant om even de manier van kiezen nader te verklaren. Dit gebeurt in zeven stappen. Op D-day, 10 mei dus, moet elke gerechtigde kiezer zich 1) aanmelden in zijn kiesbureau met zijn kiesbrief. Hij is in het bezit van een geldig indentiteitsbewijs, bij ontstentenis heeft hij zich al een hele tijd voordien een speciaal voters-id aangeschaft. 2) Hij meldt zich bij de kiesinspecteurs. 3) Hij luistert naar de instructies van de inspecteurs. 4) Dan krijgt hij zijn kiesbrief waarbij hij moet opletten dat hij ongebruikt is. 5) In de kieszone vult hij de brief in er op lettend om op niet meer kandidaten te stemmen dan toegelaten, het zg. Overstemmen. Bijvoorbeeld kan je niet voor twee presidenten kiezen, want men heeft er maar één nodig, maar wel voor zes senatoren voor zover er minstens zes nodig zijn in deze provincie, natuurlijk. Hij moet ook minutieus de vakjes volkleuren. Een check is niet toegelaten. Bij fout kan de kiezer mogelijks een nieuw formulier vragen, voor zover voorradig. Dan 6) voert hij zijn kiesformulier in de automaat en wacht op een bevestigende boodschap van de machine. Tenslotte 7) krijgt hij van de kiesinspecteur een vlek onuitwisbare inkt op zijn vinger, om alle dubbele kiespogingen met vliegende stemmers uit te sluiten. In onze contreienworden wel voorkeursstemmen uitgebracht maar het blijft toch de partijleiding, veelal in overleg met de formateur en met veel genegocieer, die uiteindelijk beslist wie, wat, waar zal uitspoken. Hier wordt gewoon op de man/vrouw gekozen. Er zijn bijvoorbeeld zes personen kandidaat voor president, en daar kan men uit kiezen. Degene met de meeste stemmen wordt het. Het is voor Juan de la Cruz (01), de gewone Filippijn dus, wel een hele aanpassing.
Vroeger moesten gewoon de namen van de uitverkorenen worden ingevuld. Dit leidde tot ellenlange wachtrijen, want niet iedereen is een schrijfkunstenaar. Vervolgens was er het moeizaam manueel tellen, nog extra bemoeilijkt door heelwat onleesbare en onduidelijke geschriften. Geen wonder dat men heel wat dagen op de uitslagen moest wachten! Of het nu gemakkelijker zal zijn, met heelwat bolletjes zwart maken, moeten we nog afwachten; het zijn de allereerste geautomatiseerde verkiezingen en op verschillende sites en in diverse dagbladen en affiches bij officiele diensten kan je lezen hoe het moet. Alleen, net degenen die zich in afgelegen gebieden bevinden, onthouden van enige informatie en meestal ook nog ongeletterd, met andere woorden degene waarvoor de informatie zeker is bedoeld, zij blijven onwetend tot de dag zelf, met alle gevolgen vandien. Maar er is meer, door de schuld van een flauwe uv-inktbedrukking moet men met met een handzame uv-lamp alle stembiljetten manueel moet controleren op echtheid. De stemmachine is daartoe niet in staat. Enkel voor dit gebrek rekent men nu al op bijkomende vertragingen van een paar seconden per kiezer. Voor de machinale verkiezingen zijn zon 68 000 machines aangeschaft. Ook in Hong-Kong, waar een grote Filippijnse populatie van huishoudsters en meiden aanwezig is staan er een paar. Bij deze vroegtijdige stemming in het buitenland ging het al mis. De machines faalden. Alleen al in het westen van de Visayas, de grootste eilandengroep, zijn er 254 afgelegen kiesburelen zonder elektriciteit, waarvan 97 in Iloilo, 70 in Negros. De rest is verspreid over Guimaras, Aklan, Antique en Capiz. Hoe daar die high-tech kiesmachines dan wel gaan werken weet ik ook niet. Toch verwacht men de kiesresultaten te kunnen kennen binnen de twee dagen. Vroeger was dat een paar weken... (Dipolog, donderdag 15 april 2010)
DARYL DAVE WORDT TWEE. Op vrijdag 16 april 2010 werd DD twee jaar en dat hebben we natuurlijk herdacht. Verjaardagen worden hier, net zoals in de States, met veel luister gevierd en bij voorkeur op de dag zelf. Wij, om het wat practisch te houden, vierenden het op zaterdag voor een paar buren en kennissen met een aantal kinderen. We hadden ook een tiental straatkinderen, die wij kenden vanop de Boulevard, uitgenodigd. (02)
Omdat ze niet alleen durfden komen in het sjieke Jollybee, vroegen we onze vaste balutverkoopster van dezelfde Boulevard om hen uit te nodigen, wat bij te staan en te vergezellen. Zij kende ze toch allemaal. Ook de reeds uit de provincie aangekomen neefjes en nichtjes van DD gingen mee. Aangezien die toch allemaal Jollybee-minded zijn en er daar heelwat animatie voor die jonge klantjes te rapen is, te vergelijken met MacDo, kozen we voor deze mogelijkheid kompleet met animator en mascotte. (03)
Eerst zijn er wat spelletjes met prijzentafel, daarna komt de pabitin, daarbij wordt snoep en gadgets aan een beweegbaar en versierd rooster opgehangen. De animator laat dan dit rooster op en neer bewegen middels een touw waarbij de kinderen trachten de lekkernijen te bemachtigen. Omdat DD nog klein is, én eregast, mocht hij voor alle anderen er de eerste surprise vanaf halen. (04)
Dan was er ook nog de maaltijd met drank en ijskreem en we stuurden alle kinderen naar huis met een zak vol verassingen. Jollybee zorgde ook voor de verjaardagstaart (05) maar die wordt traditioneel thuis verorberd.
Zondag was dan even de beurt aan de volwassenen van de familie. DD en zijn neefjes en nichtjes bleven thuis onder de hoede van onze nieuwe yaya. Het was een gezellige boel want na de feestmaaltijd in Kamayan, Dapitan, kwamen we terug naar Sicayab en gingen we daar met zn allen ook nog zwemmen. (Dipolog, zondag 18 april 2010) BOLA-BOLA OF DIVERS ALLEGAARTJE. - Steeds meer en meer jonge, maar ook oudere vrouwen lopen hier in mini. Wat tien jaar geleden in dit o-zo-katolieke land ongehoord was, zelfs voor cruisende straatmadelieven, is nu heel gewoon. En niet alleen in de grote steden, ook bij ons in het zo rustige Dipolog zie je ze flaneren. Maar de Filippijnen zou de Filippijnen niet zijn als er toch geen zedig verschil met het Westen ware; onder de mini draagt de Filippina niet enkel een slip of tanga. Neen, zij draagt bovendien een behoorlijk zware short om alle eventualiteiten, waaronder het schandaal bij een opwaaiende mini of een inkijk te geven bij het achteroverzitten in een tricycle, uit te sluiten. - Tags (6) vond je tot voor kort vrijwel niet in dit land, hooguit wat in Manila en sommige andere grootsteden.
In Dipolog zelfs helemaal niet. Deze eenkleurige en monotone kankervlekken van spuitbusgekken die nog niet eens een graffiti kunnen maken vond je alleen in het Westen. Daar is nu verandering in gekomen; sinds enkele dagen zijn een paar betonnen zitbanken (07) op ons aller Boulevard met van die sierselen van onkunde getooid. We mogen verwachten dat er, jammer genoeg, nog veel zullen volgen.
- Het klinkt als een 1 aprilgrap, maar dat is het niet; de ultraviolette inkt die is gedrukt op de kiesformulieren om door de automatische kiesmachines te worden herkend als echt is van dusdanige kwaliteit dat men een manuele tussenkomst met draagbare uv-lampen zal moeten uitvoeren. Dit zal de wachttijd per persoon voor het kiezen met minstens 2 seconden vermeerderen. Er zullen op 10 mei, net als bij alle vorige manuele verkiezingen, opnieuw urenlange wachtrijen zijn om de meer dan 50 miljoen kiezers te laten stemmen. - Wat ook als een aprilgrap klinkt is dat Imelda Marcos, de 80 jarige weduwe van de dictator en voormalige bezitster van 1222 paar schoenen, opnieuw in de politiek wil stappen. Bedekt onder briljanten en smaragd startte ze een tijdje geleden haar kieskampagne bij het mausoleum van haar man in Ilocos Norte. Daar worden de Marcossen nog zeker geadoreerd en soms zelfs verkozen. Dit gebeurt veelal door jongeren die het dictatorschap niet hebben beleefd en die haar zien als een celebrity. Ze uitte haar wraakgevoelens en kustte met veel vertoon en poeha de glazen kist waarin de dictator na al die tijd nog steeds ligt opgebaard. Zij wil niet rusten voor haar mans naam is gezuiverd en hem begraven zien op de erebegraafplaats in Manila. (Dipolog, dinsdag 20 april 2010)
MIJN AFREIS ONZEKER? Sinds enkele dagen word ik getipt door diverse personen dat het in Ijsland rommelt. Geen financieel gedonder, deze keer, maar het spuwen van vliegas in de atmosfeer door een erupterende vulkaan. Je zou kunnen zeggen, dat is ver van mijn bed, maar niets is minder waar. Deze as en stofdeeltjes verspreiden zich en zijn een potentieel gevaar voor de turbines van de moderne straalvliegtuigen. Binnen enkele dagen stap ik ook in een paar van die dingen en er is een kans dat deze aan de grond blijven wegens neerstortingsgevaar. De laatste berichten worden gunstiger; men heeft proefvluchten gedaan, grote delen van het luchtruim blijken opnieuw veilig en ik heb er goede hoop op dat ik maandag aanstaande zal kunnen vertrekken. Ik vertrek alvast eerlang naar Manila. Je moet nog een beetje positief denken ook, natuurlijk! (Dipolog, donderdag 22 april 2010)
SLOTBESCHOUWING NA TIEN MAANDEN PARADIJS.
Beste familieleden, vrienden, bekenden en sympatisanten, Na opnieuw een ruime tijd in mijn tweede vaderland te hebben vertoefd, ga ik binnenkort zonder mijn vrouw en kind naar Vlaanderen vertrekken. Het nagenoeg zes maanden wachten op goedkeuring van de Belgische autoriteiten vind ik echt tergend lang duren en ik zou toch ook eens mijn familie in Vlaanderen en onze toekomstige gezinswoning willen terugzien. Nog meer dan gewoonlijk verlaat ik dus de Filippijnen met gemengde gevoelens, want ik laat ook mijn wettelijke levenspartner en kind achter. Zij, maar ook de Filippijnen, liggen mij nauw aan het hart. Ondanks de soms scherpe commentaren en de rauwe kritiek op het reilen en zeilen van deze bananenrepubliek ben ik nog steeds een halve Pinoy! En kritiek, voor zover gegrond, moet kunnen vind ik. Het schrijven en uiten van mijn gevoelens op papier is voor mij een uitlaatklep en ook een tijdverdrijf. Ik vind het ook leuk dat mijn schrijfsels door anderen worden gelezen en geapprecieerd. Dat hoop ik, tenminste! En natuurlijk vind ik het ook fijn om later alles nog eens te kunnen herlezen en de fotos herbekijken in ons koude kikkerlandje, dat Vlaanderen toch eigenlijk wel is. Zoals je reeds uit de aanhef kunt opmaken vind ik de Filippijnen een subtropisch paradijs en de talrijke Filippijnengangers die mij voorgingen of nakwamen zullen dit beamen. Gedurende deze reiscommentaren uitte ik nogal wat kritiek op natuurbescherming (08) of wat daarvoor in de Filippijnen moet doorgaan.
Geen wonder! De Filippijn is zijn paradijs naar verdoemenis aan het helpen en het ergste is dat Juan de la Cruz, (09) de modale Filippijn dus, dat niet eens beseft!
Ik denk niet dat Al Gore er binnenkort in Manila veel aan zal kunnen veranderen.(10)
Het is hooguit een fait divers voor de beter gesitueerden. Scholen echter, kunnen hierin wel een grote sensibiliseringsrol spelen, omdat ze via de kinderen, die trouwens de ouders van de toekomst zijn, ook hun huidige ouders kunnen bereiken. Maar het lerarenkorps houdt zich liever onledig met het aanleren van zang, dans en gebed. Gaat er dan ook heelwat gemakkelijker in De kinderen verprutsen zelfs hun leertijd door de schoolgronden te onderhouden! (11)
En een popquiz is ook altijd leuk voor hen. (12)
Mijn vrienden weten dat ik geen natuurfanaat met geitenwollen sokjes ben, maar juist is juist! Ondertussen wachten we dus verder af op de bureaucratische beslissing van een ambtenaar die zich moet uitspreken op de adviezen van weer andere ambtenaren. En ik vermoed sterk dat enig humanitair gevoel daarbij achterwege blijft. Wij zijn duidelijk voelbaar een nummer van een dossier. En wij maar wachten... Daryl Dave is ondertussen twee geworden en ik vraag me vertwijfeld af of het zoeken naar een kleutersschooltje voor hem in Gent enige zin zal hebben. Voor mijn vertrek in juni 09 had ik al afspraken gemaakt met een goede vriend om me bij terugkomst te helpen bij het inrichten van DDs kinderkamer. Het zou iets moois worden... Maar we geven niet op! Wordt dus ongewijfeld vervolgd. Langs deze weg wil ik nog eens iedereen bedanken die voor ons stemde op de familiefoto in De Standaard. (13)
Wie het nog niet deed, kan dit alsnog tot einde april doen. http://www.standaard.be/ugc/photospecial/detail.aspx?id=7033a988-651d-4b0c-97ab-bcc6aac94c04 Nog meer dank voor degenen onder hen die ook hun vrienden aanzetten om voor ons te stemmen en ook zelf op diverse ander computers inlogden en ons zo weer enkele stemmen meer bezorgden. In totaal nu al meer dan 150 ! Het is een goede steun voor ons en geeft ons het goede gevoel niet alleen met ons probleem te staan. Ook de commentaren door diverse lezers gepost worden geapprecieerd en steken ons opnieuw een hart onder de riem. Zowel Eden als ik (en ook DD) wensen je het allerbeste, veel leesgenot en... Tot spoedig met onze nieuwe belevenissen! Want... wordt ongetwijfeld vervolgd. (Dipolog donderdag 22 april 2010)
(01)
(02)
(03)
(04)
(05)
(06)
(07)
(08)
(09)
(10)
(11)
(12)
(13)
(14)
(15) 
(16)
(17) 
