Beste Bloggers,

Na een rampzalige Chrysostomus ging ik terug met volle moed naar school. Met het gedacht dat Robin haar van kostuum had vergist en dat ze eigenlijk mij wou kussen. Begrijpelijk want zoveel Peter Pannen liepen er niet rond, maar wel een pijnlijke vergissing voor mij. Eens aangekomen op school zag ik Robin al in de verte staan. Ze lachte, maar niet naar mij. Want bij haar stond de andere Peter Pan, waarvan ik nog altijd niet wist wie het was. Tot nu dan. Het was César die bij MIJN Robin stond. Opeens werd alles duidelijk. Die liefdesbrief. César dacht waarschijnlijk dat de liefdesbrief die ik had geschreven van Robin kwam. Maar wat had hij meer als ik? Buiten 2 tenen, zwoele danspasjes, een sportief lichaam en het feit dat hij een krak in wiskunde is. Niets denk ik. Maar het zal waarschijnlijk zijn liefde voor het Vlaamse levenslied zijn geweest die haar overhaalt heeft. Zij was tevens ook een fan van het Vlaamse levenslied en dan vooral van Eddy Wally, bij wie het de afgelopen jaren op wieltjes loopt. Maar zo rap geef ik nog niet op. Ik moest zien dat ik op een of andere manier indruk op haar kon maken. Ik moest laten zien dat ik niet zo veel verschil van César. Dat ging ik laten zien in de fitness. Want op donderdag gaan we met L.O. fitnessen. De vorige keren was ik niet gegaan met als excuus dat ik niet kon doordat die hamer op mijn voet was gevallen. Wat mij er aan doet herinneren dat ik het kot van onze flash junior nog moet afwerken. Maar nu moest ik wel gaan. Om aan Robin te laten zien dat ik ook sportief ben.  Eerst fietste ik wat, dat lukte aardig maar Lance Armstrong zal ik nooit worden. Daar pak ik te weinig pillen voor. Maar bij het afstappen ging het al mis. Ik bleef met mijn broek achter het zadel haken waardoor mijn broek scheurde. Van een goede start gesproken. Maar door die ene tegenslag gaf ik het nog niet op. Ik bleef voortdoen en dan zag ik mijn kans. César ging even naar toilet waardoor we alleen waren. Ik ging aan een willekeurig toestel staan en hing er zoveel mogelijk gewichten aan. Robin had dit gezien en ik ging er 100% procent voor. Maar toen ging het mis. Door het gewicht zakte ik door mijn benen waardoor ik bijna dubbel plooide. Net op tijd was César er die me er onder uit haalde. Net hij. Dan had ik nog liever blijven steken. Robin had dit natuurlijk gezien. En in plaats van aan mij te vragen hoe het met we was, vloog ze César in de armen. Toen ben ik maar naar huis gegaan. Om verder te werken aan het kot van onze Flash junior.

Gegroet. 

23-03-2013 om 20:07 geschreven door Danny Van Bever  

Beste bloggers,

Na het ongeluk met mijn hamer ben ik dus naar de dokter geweest. Die man verschoot zich een ongeluk. Iemand die twee tenen mist en toch gewoon kan rondlopen had die man nog nooit gezien. Hij haalde er alle stagairs van het hele ziekenhuis bij om naar mijn voet te kijken. Ik ga nooit meer naar het ziekenhuis voor mijn tenen.  In plaats van een kwartier voor een nageltje heb ik er 2 uur binnen gezeten. Uiteindelijk bleek alles in orde te zijn. Hij heeft er gewoon een windeltje rond gedaan. Hij stelde zelfs voor om prothesetenen te plaatsen. Dat heb ik geweigerd. Ik met tien tenen is als Edd zonder eten in de klas. Het klopt gewoon weg niet. Na die kleine onderbreking kon ik me weer volledig storten  op onze laatste 100 dagen. Ik en Robin hadden afgesproken om als Wendy en Peter Pan te gaan. Gelukkig moesten we daar nog enkele voorbereidingen voor treffen, zodat ik en mijn lekkere vrouw nog wat tijd samen konden doorbrengen. We gingen samen shoppen om alle kledij en accessoires bij elkaar te verzamelen. Toen we op de meir  Kristel , Lina, Elena en Maaike tegenkwamen zijn we even iets gaan drinken. Robin en de meiden hadden veel te vertellen, ik daarentegen kon niet snel genoeg terug vertrekken, zodat ik mijn lekkere vrouwtje weer voor mezelf had. Zij bleken ook te winkelen voor Chrysostomus, ze wilden niet verklappen als wat ze zich gingen verkleden. ’t Zijn ook tutjes, net de Pink Ladies van Grease dacht ik, wat ze donderdag echt bleken te zijn samen met Marie. Gelukkig lieten ze mij en Robin dan toch met rust en konden we onze zoektocht verder zetten. We zijn bijna alle winkels binnen gegaan, niet eens in winkels die ook maar iets Peter Panachtig hadden. Robin wou me gewoon in een nieuw jasje steken. En dankzij haar zie ik er nu weer stralend uit, op mijn manier dan. Donderdag was het dan zover ik en Robin gingen samen naar school als Wendy en Peter. Na een verschrikkelijk ontbijt met die eikels van mijn klas en een nog ergere show moesten we nog eens gaan eten met mijn klas in den ‘Da Giovanni’ goeie pizza maar weer slecht gezelschap. Daarna konden ik en Robin eindelijk weg. Ze had me overgehaald om mee te gaan naar de karaoke. Ik? Karaoke? Ik die nog erger zing dan een walrus met een verkoudheid. Maar je moet iets overhebben voor de vrouw van je leven. Toen ik uiteindelijk het podium op durfde zong ik een super romantisch liedje voor mijn Robin. Maar toen ik terug kwam van het podium zag ik Robin zoenen met een andere Peter Pan. Ik ben naar buiten gerend en heb de eerste bus naar huis genomen. Ik moest even kunnen nadenken. In de film kust Wendy ook met Peter toch? Dus ze zal zich gewoon vergist hebben. Eigenlijk wilde Robin mij kussen maar heeft ze zich van kostuum vergist. Dat was de beste reden die ik kon bedenken. Dus ben ik maar lekker vroeg mijn bed in gekropen met de gedachte dat mijn lekkere Robin mij echt wilde zoenen. Nu ga ik haar echt vertellen wat ik voel. Of beter nog even wachten? Ik zie wel, het komt wel goed?

Gegroet

23-03-2013 om 20:06 geschreven door Danny Van Bever  

Lieve Bloggers,

Hier ben ik weer; de 8-tenige en weliswaar slunsige jongeman, Danny. Geen enkel idee eigenlijk waarom mijn ouders mij Danny noemden, want Danny, het is zoiets als Johnny en nen Johnny dat is wel het allerlaatste wat ik probeerde te zijn. Het zou immers totaal geen indruk maken op Robin, nee ik blijf wel gewoon mijn eigenlijke zelf. Dat is misschien de oplossing om een kans te maken bij haar. Op haar, zij de enige persoon die mij ertoe dwingt de innerlijke rust terug te vinden, telkens opnieuw, elke keer als ik haar zie. Ja, jullie lezen het goed en ik verbaas mezelf er ook wel mee maar ik vrees dat ik jullie in vertrouwen begin te nemen. Inderdaad, ik zei wel degelijk ‘vrees’. Ik loop gewoon beangstigend veel kans dat er iemand in mijn naaste omgeving, als ik die dan al heb, me in deze blog herkent. Dat zou kunnen betekenen dat dit het einde is waar Robin en ik 1 zijn, het einde van onze onderdrukte liefde die voor een aangename spanning zorgt tussen ons beiden. Oké hier overschrijdt ik een grens, ik zou de vorige 7 lijnen kunnen wegvagen maar ik, tegendraads als ik ben, ben dan ook van mening dat ik in deze blog niets mag schrappen. Dit zou moeten dienen als mijn enige uitlaatklep sinds ik onze Flach niet meer heb om mijn gevoelens mee te communiceren. Ik beschouw jullie nu wel als de beste vriend die ik niet heb, die persoon die je meer doet nadenken en twijfelen over je eigen leven en die me misschien als het dan eventueel nog kan, zou kunnen zeggen dat ik ervoor moet gaan, die me ervan overtuigd dat ik haar niet uit mijn handen kan laten glippen nu ik ze nog dicht bij me heb. Want wat het volgende jaar me brengen zal, ik geef het u op papier, ik kan het niet voorspellen. Maar ook de vriend die me met beide voeten weer op de grond brengt en zegt dat ik onze jarenlange vriendschap ook niet kan verpesten door wat puberale gevoelens. Ach kom ik geef mijn ziel nu toch al open en bloot , de enige reden dat ik nog steeds niets heb ondernomen bij mijn lekkere vrouw is uit onzekerheid en angst want wie weet dat wanneer ik mezelf volledig prijs geef mijn teen dat ook wel eens zou kunnen doen… Dit was de balans die ik opmaakte nadat de meneer die ons het laatste lesuur gaf een vrijwel sexistische opmerking maakte over Robin, Mijn Robin en dat een steek door mijn hart was. Het was iets over de outfit en of ze nog ergens heen moest en secretaressendag en de rest dat ik het helemaal niet verdragen kon.

Tot de volgende, met gefrustreerde groeten Danny, niet Johnny. 

10-03-2013 om 21:02 geschreven door Danny Van Bever  

Beste Bloggers,

Er is weer heel wat gebeurd. Na mijn innerlijke crisis over Robin had ik eindelijk een besluit genomen. Ik was van plan om Robin mijn liefde te verklaren. Helaas is dat niet zo afgelopen als ik wou. Ik zal jullie het volledige verhaal vertellen. Het begon op een regenachtige dag. Ik had besloten mijn liefde niet rechtstreeks te verklaren, maar aan de hand van een liefdesbrief. Dat was veel discreter, zo kon ik immers haar reactie zien als ze de brief eenmaal had gelezen. Ik had een zeer mooie brief geschreven, weliswaar anoniem. Deze brief legde ik op haar stoel tijdens de leswisseling. En ja hoor, net toen kwam de volgende leerkracht binnen met de aankondiging dat we nieuwe plaatsen kregen. Ik was in zeer grote paniek want ik zag de kans niet om onopgemerkt mijn brief terug te nemen voordat iemand anders deze te pakken kreeg. Het kwaad was echter geschied, César werd toegewezen op de plaats die daarvoor toebehoorde aan Robin. Toen hij wou gaan zitten, zag hij natuurlijk de brief. Ik probeerde me zo rustig mogelijk te houden. César las de brief en ik had hem nog nooit zo blij gezien. Hij was in de zevende hemel nu hij een aanbidster had. Dat dacht hij tenminste, ik wist wel beter. De rest van het lesuur hoopte ik maar dat César niet zo slim was om het handschrift te gaan ontleden om te weten te komen wie de brief had geschreven. Toen de bel om kwart voor vier ging, vluchtte ik zowaar het schoolgebouw uit. Ik kon niet snel genoeg weg zijn. Eenmaal thuis, zo gestresseerd als iets, ging ik naar de duiventil van Flanella. Ik ging haar kot binnen en wat ik daar vond, maakte mijn dag zowaar goed. Er lagen gebroken eierschalen in het nestje van onze Flanella. Naast Flanella zat een pas-uitgekomen duivenjong. Ik moet toegeven dat ik Flanella een beetje had verwaarloost na de dood van onze Flash waardoor ik het ei niet had opgemerkt. Toen ik het duivenjong nader bekeek om te zien of hij gezond was, wist ik gewoon dat dit mijn soulmate ging worden. Hij ontbrak immers een teen aan zijn rechterpoot. Ik voelde meteen een verbintenis met deze jonge duif. Ik doopte hem tot Flash Junior om zo toch een beetje de nagedachtenis van zijn vader in eren te houden. Flash Junior deed mijn zorgen van die dag even vergeten. Het maakte mijn dag een stuk beter. Nu maar hopen dat de brief snel in de vergetelheid geraakt…

Gegroet,

Danny

10-03-2013 om 21:01 geschreven door Danny Van Bever  

Beste bloggers,

Mijn ouders waren niet zo blij met mijn avontuur in Antwerpen. Heel het ziekenhuis zal dit wel gehoord hebben. Na de uitvlieger van mijn ouders liet een verpleegster ons weten dat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis. Alleen nog langs de balie gaan en ik kon naar huis. Natuurlijk ging dit niet zo gemakkellijk. De vrouw aan de balie liet ons weten dat je van het ziekenfonds niets terugtrekt als je verwondingen het gevolg zijn van een gevecht, zo beschreven ze mijn verwondingen. De persoon die’ toevallig’ 540 euro op zak had, heeft de rekening kunnen betalen. De rest heb ik aan mijn ouders mogen afgeven. Toen ik eindelijk thuis was, ben ik onmiddelijk in bed gekropen. Na een goede nachtrust, zag ik alles weer wat beter zitten. Mijn hoofd en mijn voet deden geen pijn meer, dus dit zou een gewone schooldag worden. Zoals gewoonlijk keek ik ’s morgens op de vtm-teletekst pagina 800 naar de duivenlossingen. Hierna vertrok ik naar school. Spijtig genoeg begon de dag toch niet zo goed, de eerste twee lesuren hadden we LO. Dit zijn de twee ergste lesuren van de hele week. Ten eerste, ik ben helemaal niet sportief, wat had je anders gedacht van een jonge met acht tenen? Ten tweede, LO is het enigste vak dat ik niet bij mijn lekkere vrouw kan zijn. Tijdens deze les moesten we gaan lopen, om ter snelst 5 toeren op de kaai. Er dwaalde de hele tijd één vraag door mijn hoofd: “ Waarom heb ik gisteren in het ziekenhuis geen ziektebriefje gevraagd?” Maar ja, niets aan te doen.  Jullie weten dat ik mijn schoenwinkel later ‘Happy Feet’ wil noemen. Wel, tijdens het lopen voelde ik me net een pinguin dat probeert te vliegen.  Je probeert het wel, maar je weet dat het je uiteindelijk niet gaat lukken. Ik was dus de laatste die over de eindstreep kwam. Daar hangt natuurlijk aan vast dat je dertig keer moet pompen. Voor mij is pompen een echte kwelling, ik val altijd op mijn gezicht. Ik steun dan ook maar op acht tenen en sterke armen heb ik ook helemaal niet. Ein-de-lijk, na de kwelling van LO kon ik eindelijk voor een kwartier bij Robin zijn. Eerst ging ik natuurlijk om 9 na 10 naar het toilet. Daarna hebben Robin en ik gepraat over LO. Ze vroeg natuurlijk hoe het bij mij ging. Ik zei natuurlijk dat het wel meeviel. Ik heb gezwegen over mijn avontuur met Niko. Eigenlijk had ik dat toch allemaal voor haar gedaan. De dag ging langzaam voorbij. Zoals gewoonlijk vertoefde ik het grootste deel van de middag in de computerklas. Na een hele middag duivensoorten te zitten googelen, schreewde de bel weer. We stonden te wachten in de rij op meneer Engels. Natuurlijk liep meneer Engels onze rij weer voorbij en ging ze richting een andere klas. We maakten meneer Engels erop attent dat hij onze klas moest hebben en we gingen richting klas. Toen we waren aangekomen in de klas, schakelde Eddy natuurlijk onmiddelijk over naar zijn raar Engels accent. Heel de les hoor je hem met zijn raar accent en hij geniet ervan als de leerkracht hem hierover aanspreekt. Na deze les besloot Meneer Lakmoes om al onze taken van wiskunde te herleiden tot een nulmatrix. Het laatste lesuur hadden we nog een uur cultuur. De les ging traag voorbij, vooral tijdens het lezen. De César en Edd konden hun lach tijdens het lezen weer niet inhouden. Ze slagen er elke keer in om zo de hele klas aan het lachen te brengen. Ik moet dus wel toegeven dat het een comisch uur was. Gelukkig hadden we tegen de volgende dag geen huiswerk. Ik heb dus thuis nog wat zitten denken over mijn schoenen-droom. Ik kreeg opeens het prachtig idee om zelf een schoen te gaan ontwerpen. Het zou een oplossing zijn voor mijn tenen-probleem en misschien ook wel voor dat van lotgenoten, als die er al zouden zijn.  Ik heb de hele avond zitten denken om het tenen-problemen op te lossen, maar ik vind maar niets. Er zal mij wel iets te binnen schieten. Ik weet dat normale tieners op vrijdagavond weg gaan, maar daar doe ik niet aan mee. Zoals de bekende kunstenaar, en duivenmelker, Pablo Picasso ooit zei: “Wie gelukkig wil zijn, moet thuis blijven.” Met deze wijze woorden eindigde mijn dag.

Gegroet !

22-11-2012 om 21:10 geschreven door Danny Van Bever  

Beste bloggers,

Vanavond schrijf ik tot jullie vanuit een ziekenhuis.  Ik hoor jullie al denken: “Dat avondje met Niko zal interessant geweest zijn.”  En dat is het inderdaad geworden.  10 minuten nadat ik gisteren mijn laatste woorden aan deze blog aan het typen was arriveerde Niko met gierende banden aan mijn huis.  Niet Niko zelf, maar één van zijn vrienden bestuurde het voertuig.  In de auto legde Niko het plan uit.  Het luidde als volgt: We zouden naar Dancing Highstreet gaan. - Ik had nooit over deze plek gehoord en stelde mijzelf meteen de vraag hoe we hiermee mijn problemen met Robin zouden oplossen.  Toch besloot ik hem uit te laten praten. - Hij vertelde dat de dancing een uitdaging had aangegaan met zijn klanten, waartegenover een geldbedrag van 1000 euro stond en daarbovenop gratis toegang voor de rest van je leven.  Het enige wat men moest doen om de weddenschap te winnen was het staartje van de Frankie afsnijden.  Frankie is één van de meest beruchte buitenwippers van Antwerpen.  Iedereen die ooit in de Highstreet is geweest, kent hem.  Hij is vrij klein van gestalte, maar hoe Niko het op zijn cafe’s zei: “nen tank van ne vent”.  Als je er niet in slaagde zijn staartje af te knippen, mocht je je nooit meer vertonen in het gebouw.  Niko had het plan hem af te leiden, zodat ik het staartje kon afknippen en we de geldprijs split-pot konden delen.  Eerst was ik niet overtuigd, maar toen zij Niko: ”Allee jong, me da geld kunde toch ne chique kadoo kope vo die van u.  Gij weet ni oeveel da vijfhonderd euro is zeker?”  Ik weet niet waarom, maar het charisma van Niko had me overtuigd.  De vijftig euro, die ik moest meebrengen, gebruikten we om het inkomgeld te betalen, en zou later ook dienen om na een eventuele mislukking de taxi naar huis te vergoeden.  Eens binnen wees Niko mij Frankie aan en gaf me een schaar die hij, op een voor mij nog steeds onduidelijke wijze, had binnengesmokkeld.  “Gebruikt dees om zijne sjeit af te knippe.”  Dit leek mij wel logisch te zijn.  Niko begaf zich naar Frankie en liep op een uitdagende wijze tegen zijn schouder.  De grond was nat van gemorsd bier waardoor de man bijna op de grond viel.  Frankie greep Niko bij de schouder en vroeg hem zich meteen te verontschuldigingen.  Dit was de juiste moment om toe te slaan.  Toen ik me achter Frankie bevond trok ik de schaar uit mijn broekzak en knipte het staartje in één beweging af.  Hierbij kreeg ik, een fractie van een seconde later, een elleboogstoot in mijn gezicht, waardoor ik mijn evenwicht verloor, mijn voet omsloeg en plat op de grond viel.  Bijna een kwartier ben ik buiten westen geweest, kwam Niko mij mededelen toen ik met barstende koppijn wakker werd in het ziekenhuis.  Nu zit ik hier met een verstuikte voet, 540 euro en boze ouders die een gehandicapte, wat ik eigelijk altijd al was, zoon naar huis moeten brengen.  Ik zal blij zijn als ik eindelijk in bed kan kruipen.

Gegroet !

08-11-2012 om 21:21 geschreven door Danny Van Bever  

Beste bloggers,

ken je dat geweldige gevoel als je opstaat terwijl er een geweldig lieke aan het spelen is ? Het kan je hele dag goed maken! ik werd wakker met rude boy van rihanna , Ja het begong al slecht vandaag en ik verstond de tekst dan nog verkeerd ook , Ik hoorde "can't you get up ?" , Ze was me nog aan't het uitlachen met het feit dat ik niet uit mijn bed geraakte ! of dat dacht ik toch . toch werd mijn dag inneens 10 keer beter , Toen ik naar buiten keek naar het graf van onze flash zag ik dat tientallen duiven het kwamen bezoeken om hun laatste groet uit te brengen ook flanella was opgewekt ! de grote opkomst had mischien meer te maken met het voederbakje vol eten dat ik er gisterenavond had neergezet maar ja wat moest ik anders doen met all die zakken voer die voor flash alleen bedoeld waren ? Flanella was geen grote eter . Door all deze opwinding verloor ik echter de tijd uit het oog en moest ik zonder mijn meesterwerk , mijn hanenkam naar school . Toen ik daar aankwam begon de op de slechts mogelijke manier. Omdat ik te laat was , was mijn  Robin al doorgegaan zonder mij , en de idioten van het secretariaat dachten dat ik hun voor de zot hield toen ik hen de reden van mijn afwezigheid gaf ! Als die zeveraars me niet hadden opgehouden had ik 2 minuten later aangekomen en was er geen probleem ! maar nee , het leek ik tesamen met mijn hanenkam m’n geluk had achtergelaten ! we hadden , terwijl ik nog op het secretariaat zat een groepswerk gekregen . omdat ik er niet was zat mijn Robin met iemand anders in de groep ! En dan nog met Ed van alle gedrochten die bij mij in de klas zitten net hem  ! Op hem zal ik later nog wel eens wraak nemen . Ik zat met Niko, die zoals gewoonlijk ook te laat was in de groep zitten . Niko was het perfecte stereotype  van een crimineel uit het Oostblok. Trainingspak zeeman : 10€ , schoenen Brantano: 15€, GSM  700€. Af een toe kwam hij eens in een gips naar school , tegen de leerkrachten zij hij dat het een blessure van te basketten was. Ik wist wel beter . even later kwam hij binnen en plofte zich neer op de bank naast mij . Je kan over Niko zeggen wat je wilt , hij kan dwars door je heen  kijken . hij had meteen door waarom ik slecht gezind was  . “ Probleem met Robin ? Niko weet oplossing , kom vanavond me mij mee naar Antwerpen en breng 50€ mee ” ik was zo hopeloos op dat moment dat ik instemde . de rest van de dag spendeerde ik  bij Niko die dat tot mijn verbazing toeliet . hij zou me om 8 uur komen ophalen. Het is nu 2 na acht en ik zit hier te typen met precies 50 € op zak aan het wachten , hopelijk tot volgende  keer !

Gegroet! 

18-10-2012 om 20:55 geschreven door Danny Van Bever  

Beste bloggers,

Vandaag is het vrijdag. Vrijdag, het einde van het begin of het begin van het einde. Ik werd wakker, draaide me om en zag hoe laat het was. Het was wel geteld 7 uur, tijd om op te staan. Ik trok m’n kleren aan. Daarna ging ik zoals als elke morgen naar de badkamer, nam de pot gel en begon aan mijn meesterwerk. Ik maakte altijd een hanenkam in mijn haar, ik leek wel net op een kieken. Een hanenkam, 3 tenen aan mijn rechtervoet en mijn stem was ook wat schor, nadat ik gisteren avond nog eventjes mee schreeuwde met mijn favoriete groep “Children of Bodom”. Ik liep de trap af. Ik  zette de radio aan, genoot van de muziek. Ik at,  dronk… en spuugde mijn zure melk uit. De dag was weeral eens goed begonnen. Ik liep de deur uit, liep langs het kruisje van onze Flash en deed nog snel en schietgebedje voor  mijn  “duifje” dat nu in zijn hemelse duiventil zat. Wanneer ik op school aan kwam stond mijn lekkere vrouw al op me te wachten, zo was ze nu eenmaal. Ze wenste me een goedemorgen, en vroeg hoe het met me ging. Het eerste lesuur hadden we godsdienst van Nonkel Isidoor, geen flauw idee hoe die man aan die bijnaam kwam, maar die ging al lang mee. De lessen van deze dag kropen als het ware voorbij. Het laatste lesuur hadden we natuurwetenschappen. Ik keek even rond in de klas. Eddy zat zoals gewoonlijk de ganse tijd te niezen, naast Eddy zat Plank. Plank was een jonge wiens haar zo stijf was als… een plank natuurlijk. Ed en Edd waren weeral voedsel aan het uitwisselen, dit keer ging het om een lading koffiekoeken.  Robin zat zoals gewoonlijk weer de hele tijd naar me te staren. Maar toen ging de bel, ein-de-lijk. Ik liep de klas uit, en nam mijn fiets. Ik wou net vertrekken … wanneer er plots iemand op mijn schouder tikte. Het was Robin ze vroeg of ze deze avond met mij samen de paper van cultuur nog eens wou overlopen. Wat een stomme vraag was, ze wou gewoon een romantisch avondje tussen ons. Ik moest er niets van weten en wimpelde al snel het verzoek af en ik  zei: “Nee, ik kan niet, de duiven van mijn nonkel Ivan gaan vanavond vallen.” Natuurlijk was dit niet waar, want duiven vallen nooit s’ nachts dat staat als een paal boven water. Maar ze geloofde het toch maar mooi. Toen ik thuis aankwam at ik, dronk ik nog een tas thee, en viel in slaap naast het plan van mijn schoenenwinkel dat ik nog wat verder had uitgedokterd.

Gegroet!

18-10-2012 om 20:54 geschreven door Danny Van Bever  

11-10-2012 om 22:24 geschreven door Danny Van Bever  

Beste Bloggers,

Er is vandaag iets vreselijk gebeurd. Neen, ik ben niet nog een teen kwijt en ze hebben mij ook niet uitgelachen met mijn handicap. Het is veel erger. Onze Flash is dood. Ik weet het, zes kilo voor een duif is veel te veel, maar ze stond altijd zo rond te pikken op zoek naar voedsel. Ieder mens met een goed hart zou zo’n beestje toch eten geven, nietwaar? In ieder geval wil ik de gevoelige lezers waarschuwen. De dood van Flash was een tragisch ongeval. Het was heel vroeg in de ochtend, nog donker zelfs en onze Flash kreeg honger. Ze was onderweg naar buiten toen het gebeurde. Met haar pootje bleef ze achter een trede hangen en daar lag ze. Het arme beest had een open pootbreuk en het bloedde vrij hevig. Nu moeten jullie weten dat onze buren vier katten hebben. Drie poezen en een kater. En net zoals bij de leeuwen in het wild zijn de vrouwtjes de jagers en de mannetjes lui. Onze Flash had geen schijn van kans tegen die drie poezen. Zes kilo verplaatsen op een poot is niet mogelijk. Het enige wat ze kon doen was luid roekoeën. Al een geluk dat ik met mijn raam open slaap, want daardoor heb ik alles gehoord en ben ik Flash onmiddellijk te hulp gesneld. Alle hulp kwam uiteraard te laat, een van de poezen had haar hoofd eraf gerukt en was ermee gaan lopen. De twee andere hadden een heus feestmaal met de rest van haar lijfje. De pluimen lagen overal en alles hing vol met bloed. Dat is een beeld dat gebrand staat op mijn netvlies. De tranen welden op in mijn ogen, wanneer plots een gil de stilte doorbrak. Onze buurvrouw had de kop van Flash gevonden. Ik rende zo snel ik kon naar het huis naast ons om haar te kalmeren. Nu ja, ik wou gewoon de kop van Flash terug om haar een volwaardige begrafenis te geven. Een lijfje zonder hoofd begraven vind ik maar eng, het doet mij denken aan de film Sleepy Hollow. Je weet wel, die film van Tim Burton over die onthoofde ruiter. Die gaat mensen hun hoofden afhakken tot hij zijn eigen hoofd gevonden heeft. Eigenlijk was ik gewoon blij dat ik haar hoofdje terughad. Nu was het geen normale schooldag, nee het was sportdag. Zo erg was het dus niet om te spijbelen. En ik bedoel, echt spijbelen was het niet. Flash is en blijft familie. Ik ben dus niet naar school geweest om te zorgen voor een deftige begrafenis. Iedereen was aanwezig en mooi aangekleed in het zwart. Ons ma, onze pa, zelfs ons Flanella had een zwart strikje rond haar poot. De begrafenis was kort, maar mooi en nu staat er een mooi kruis in onze tuin. R.I.P Flash van Bever. † 28/09/2012. Voor altijd uit het oog, maar voor altijd in het hart.

Gegroet !

03-10-2012 om 19:06 geschreven door Danny Van Bever