Het blijft zomeren. Thuis zitten ze serieus te puffen. Uit mijn raam zie ik de hitte opstijgen. Blinkend asfalt, trillende huizen, verschroeid groen. Ik heb toch sjans. Zonet een verkwikkende douche genomen. Ik ben nog steeds ontkoppeld van de infusen, dat is dus goed nieuws. De witte bloedcellen zitten nu op een absoluut minimum. Hout vasthouden dat alles zo blijft en wachten tot het beenmerg de groei kan hernemen. De dagen gaan wat trager voorbij. Lezen, muziek luisteren, 's avonds wat TV-kijken, het nieuws volgen: "Prins William en prinses Catherina hebben een zoontje" Tja, is het omdat het zomer is dat de mensen daar zo zot van worden? Verder heb ik jullie geen heldendaden te vertellen en ga ik nog wat lezen over mijn boekenheld van het ogenblik: "Anthony Whitelands."
Zondagochtend. De rozijnenboterhammen zijn op. Het zonnetje is opnieuw van de partij. 30° vandaag, amai. De afgelopen dagen zijn rustig voorbij gegaan. Het is wachten en ondertussen je proberen (zinvol) bezig te houden. De witte bloedcellen zakken stilletjes verder weg. Misschien slagen we erin dit te overbruggen zonder koortsepisode? Veel kan je er niet aandoen. Het komt of het komt niet. Volgens de professor zou ik dan tot de "happy few" behoren. Tja, maar wie weet, met zoveel kaarsen die overal voor me branden, met zoveel gezondheidswensen en aandacht van jullie voel ik me al tot dat groepje behoren, dus wie weet...
Zo een koortsopstoot komt omdat bacteriën uit de darm in het bloed komen. Er zijn geen soldaten/witte bloedcellen om die tegen te houden. Dan zal ik antibiotica per infuus krijgen. Wellicht zal tegen het einde van de week mijn bloed terug witte bloedcellen aanmaken. Zolang is het de vingers kruisen.
Vandaag eindigt de Tour de France. Froome zal in Parijs gekroond worden tot winnaar. Soms zijn er jaren dat ik van de Tour niets gezien of gehoord heb. Dit jaar is het elke dag prominent aanwezig en dan begin je dat te volgen. Ik vond het interessant en redelijk amusant. Wordt er vandaag niet nog iemand gekroond? Volgens de radio is die show ook begonnen, negen uur in de ochtend. Mathilde en Philip zijn waarschijnlijk al om zes uur vanochtend moeten opstaan voor hun toilet. Zij liever dan ik.
De moreel zit goed. Met wat goede muziek, een frisse douche en lectuur, bezoek deze namiddag, zal deze dag ook snel voorbij zijn. Ik wens jullie een aangenaam weekend.
Elke dag opnieuw wordt het bloed gecontroleerd. Het belangrijkste zijn de bloedplaatjes, het hemoglobine (laat ons zeggen het aantal rode bloedcellen) en de witte bloedcellen. Die zijn nu een flinke duik aan het nemen. Wellicht zal ik vanaf morgen de isolatiekamer niet meer mogen verlaten. Voor mij is het mooi weer morgen dus gedaan. Toch zit ik liever binnen in een kamertje van 22° dan op een van 28°. Samen met Angela de benen strekken was een dagelijks ritueel. Toertje rond de vijver, eventjes in het cafetaria aan de inkomhal en daarna terug naar boven. Ik zal een tweetal weken opgesloten zitten. Gisteren kreeg ik een prik in de rug. Het ruggemergvocht zal onderzocht worden en met dezelfde prik werd er chemo in het ruggemergvocht gebracht. Van deze chemo ben ik evenmin ziek geworden. Het enige wat ik er van merk is een dolheid bij het rechtstaan, misschien dat dat nog een uitvloeisel ervan is. Op het thuisfront gaat alles naar wens. Maandag zullen de kindjes uit Barcelona opnieuw bij ons zijn. We kijken er echt naar uit. 2 weken zonder je kinderen, dat kenden we nog niet. Het heeft ons, vooral Angela, de kans gegeven het rustiger aan te doen. Volgende week begint het dagelijkse leven zoals voorheen. Velen van jullie zijn met vakantie of vertrekken dra. Ik wens jullie een welverdiende vakantie, zo een die de batterijen weer helemaal oplaadt.
Vrij als een vogel. Begrijp me niet verkeerd: niet vogelvrij! Vandaag loop ik rond zonder infuus. Dit is niet zonder voorwaarden natuurlijk. Ik moet goed drinken, goed eten en de bloedcontroles moeten bevredigend zijn. Voor hetzelfde geld leggen ze me morgen terug aan de ketting. Ik geniet nu even van de periode tussen baxters chemo en het moment dat men opnieuw medicatie of bloedproducten moet toedienen. Angela zou me al mee naar huis meenemen. Dat kan helaas nog niet. Ik verwacht een van de dagen ook nog een intrathecale inspuiting. (inspuiting in het ruggemergvocht) Dit klinkt erger dan het is, een beetje als een epidurale infiltratie. Ik ga nu de buitentemperatuur even opmeten met Angela.
Sinds gisterenavond geen chemo Arsène meer en ik merk dat het middageten al opnieuw begint te smaken. Wat een opluchting! Nu valt natuurlijk de echte werking nog af te wachten. Het wegvallen van de witte bloedcellen. Hiermee gepaard gaande het vatbaar zijn voor infecties en slijmvliesontstekingen. Voorlopig gaat het dus goed. De obstipatie is ook verdwenen. Nog zo een opluchting. Gisteren had ik een off-day. Zin in niks. Niet schrijven, niet telefoneren, nada. Vandaag schrijf ik jullie dus opnieuw met het nodige animo. Blijkbaar zit buiten iedereen te puffen en te kreunen onder de hitte. Hierbinnen is het steevast 22°. Soms wat aan de frisse kant wanneer je stilletjes op je bed ligt. Zometeen kruip ik nog eens op de hometrainer. Afgelopen week heb ik 186' gefietst en 60km afgelegd. En volgens de caloriemeter 1500 KCal verbrand. Zien of we deze week beter doen...
Cavendish haalt het dan toch, zij het een dagje later. Ik volg de Tour niet in de rechtstreekse uitzending. De laatavond resumés en talkshows kunnen op mijn aandacht rekenen. Wordt het wielrennen dan toch minder saai? Het spijt me, maar de alleenheerschappij van de ongenaakbare favoriet was alsof je elke dag het zelfde broodje te eten kreeg. Vervelend en smakeloos. Een ander sportevenement dat mij kan bekoren is de Nacht van de Atletiek in Heusden-Zolder, vannavond op Canvas en OP12. Gisteren heb ik mezelf een verlofdag gegeven en schrijf ik jullie vandaag pas. Angela was tot laat hier gebleven,ik belde nog even met de kindjes in Barcelona en daarna liet ik mij over aan het gemak van de televisie. Het is zaterdagochtend en chemo Arsène loopt ten einde. Morgenochtend krijg ik de laatste van 12 zakken. Qua nevenwerkingen valt het nog steeds goed mee. Enkel weer de slappe eetlust en moeilijke stoelgang baren wat zorgen. Hopelijk herstellen die snel. Andere nevenwerkingen zullen desalniettemin nog moeten beginnen zoals aftjes in de mond, pijnlijk plassen, koorts, diarree,... enfin we zien wel. De professor had er alvast goed oog in. Dus ik ook.
Ik denk dat het in een gevangenis makkelijker is om de tijd door te komen dan hier. De voormiddag sleepte zich voort. Ik had weinig energie om te lezen of te fietsen. De nieuwe kaartjes die Angela meebrengt heb ik vandaag aan de wasdraad gehangen. Een telefoontje naar de boekhouders, eentje naar de autogarage. "Dan maar een dutje," dacht ik. Het middaguur sloop langzaam dichterbij. Jammer genoeg is het middagmaal momenteel ook niet om naar uit te kijken. Een ajuinsoepje, een beet in de kippenfilet, wat korreltjes rijst en mijn maag zei: "Basta" Gelukkig kreeg ik in de namiddag bezoek. Bompa en Bomma, petere Roland en tante Rosie zijn langsgeweest. Een ferme prestatie voor mijn twee grootouders, die nog samen en gelukkig leven in hun appartementje in de schaduw van de kerk van Kruibeke. Bedankt! Een mooi gebaar van mijne petere om ze mee te brengen. Bedankt petere en tante Rosie voor jullie hartverwarmend bezoek. En wanneer onze doktoors het ons toestaan, kraken we die fles! (Ge ziet, ik luister naar mijne dokter...) Bompa heeft twee genealogische werken over de familie Hiel meegbracht. Ik zal ze zeker lezen en zodra ik kan het digitaliseren voor de rest van het geslacht Hiel. Zo kan er niets verloren gaan, daar is dat werk te kostbaar en uniek voor. Bedankt voor jullie bezoekje, jullie zagen er allemaal geweldig goed uit! Mama en Angela zijn samen afgekomen. Ons mama had gekookt voor hun beiden, en Angela was de taxi. Angela, mijn vrouwtje, zag er stralend uit. Ze had iets nieuws aan en had zich wat opgemaakt. Brillante y muy guapa. We wandelden nog eens rond de vijvertjes om van de buitenlucht te genieten. Aan de vijver troffen we opnieuw eendekuikentjes aan en ook het waterkieken had er een stuk of vijf. Helaas werden ze in hun rust gestoord door een trio snotneuzen die zich onttrokken hadden aan het ouderlijk toezicht. Ik riep ze ter orde maar lang hielp dit niet... Zo meteen is er "Vive le vélo". Benieuwd of Cavendish zich herpakt heeft, of zijn die Duitsers hem weer te snel af?
Het blijft mooi weer. Bij ons uitstapje rond de vijvertjes van Gasthuisberg kon ik van de aangename temperatuur genieten. Samen met papa en Angela zochten we een bankje op waar we konden vaststellen dat de kleine kuikentjes uitgegroeid waren tot eenden, zo groot dat ze nog moeilijk te onderscheiden zijn van hun ouders. Het sociale samenspel van eenden intrigeert. Moedereend die achter haar jong aangaat en ze tot de orde moet roepen. Herkenbaar. De dag bestond uit weinig spectaculairs. Wat lezen, wat ontbijten, nog wat lezen en fietsen. Voor het middagmaal heb ik vriendelijk bedankt. Op de middag sprong broer Bram binnen, in de namiddag kwamen Angela en papa samen binnen. Vanavond at ik met moeite twee sandwiches met gekookte ham. Angela en ik babbelden nog wat. Ze gaf mijn benen een relaxerende massage wat echt wel deugd deed. Ook vandaag kreeg ik verschillende kaartjes en een boek kado. "De Neergang van Madrid" van Mendoza. Net zoals jullie berichtjes op deze site me blijven verblijden.
Chemo Arsène laat zich voelen. Die eens zo grote eetlust is totaal verdwenen. "Niets forceren", zeggen de verpleegsters. Gelukkig heb ik wat reserves aangelegd. Ik ben vandaag opgestaan met een lusteloos gevoel. Precies of ik gisteren op de lappen was geweest. Geen zin in niets. De professor is langsgeweest en die had mooi nieuws bij. Hij legde mij het plan voor de komende weken en maanden uit. Ondertussen weet ik dat ik een autologe stamceltransplantatie zal krijgen. Op een gegeven moment zullen stamcellen uit mijn bloed gehaald worden en ingevrozen. Dan komt de finale kuisoperatie van het bloed. Alle (kwade) witte bloedcellen worden vernietigd en dan krijg ik mijn eigen gezonde stamcellen terug. Dit is de transplantatie. Ik houd er de moed in, met jullie berichtjes en kaartjes die ik nog steeds dagelijks ontvang. Bedankt om me zo te steunen. Zo, tijd om de kindjes in Barcelona eventjes op te bellen. Tot morgen.
Dag allemaal! Ik zit terug op de internautische snelweg om jullie te berichten over mijn wedervaren.
Vele gemengde gevoelens. Blij om de volgende stap te nemen in mijn behandeling. Triestig omdat vijf weken "vakantie" om zijn. Elke dag met de kindjes naar en van de school. Dikwijls met de fiets onder een stralende ochtendzon. Iets waar ik vroeger geen tijd voor had en nu echt van heb kunnen genieten. Een gesprekje met toevallige voorbijgangers, een barbeque, een bezoekje van familie of vrienden, een uitstapje, een toertje met de fiets en als klap op de vuurpijl een weekje Barcelona.
We vlogen met Ryanair vanuit Charleroi naar Barcelona. De auto konden we kwijt op een parking in de buurt. We hadden onze bagage zorgvuldig gewogen om niet het klassieke slachtoffer te zijn dat bij het inchecken plots voor ieders ogen de inhoud van zijn koffers moet herverdelen. Het inschepen verliep ookal niet van een leien dakje toen Ryanair ter elfder ure de gate veranderde. Gevolg? Zij die laatst waren, werden de eersten om in te schepen... Gelukkig hadden wij daar het ideale tegengif voor. Gereserveerde zitjes. Bij Ryanair heb je zonder gereserveerde zitjes er het raden naar of je met je familie bij elkaar kan zitten of niet. Voor ons dus geen gedrum of gehaast. "Fasten seatbelts", de vakantie was begonnen. De vlucht verliep vlekkeloos incluis het Ryanair trompetgeschal bij landing "on-time".
Zevenentwintig graden Celsius. Die lange jeansbroek ging al snel uit. Een shortje voor mij. Een zwempak of bikini voor de meisjes. We konden meteen onze benen onder tafel steken. Zo zaten we met een vliegende start in het zuiderse ritme: ontbijten om negen uur, middageten om half drie en avondeten om half negen. Zwemmen zat er voor mij niet in, dat deden de meisjes urenlang. In plaats daarvan heb ik enkele ochtendwandelingen gemaakt, naar de bakker en de krantenwinkel. Een keertje winkelen en een keertje naar het strand. Verder vergleed de tijd in het ontspannen nietsdoen en het lezen van Khaled Hosseini: "En uit de bergen kwam de echo". Schoon. Vorig jaar las ik "De vliegeraar" van Hosseini tijdens mijn vakantie. Heel schoon. Vroeger las ik één boek per jaar. Nu ben ik naar de bib geweest om genoeg lectuur bij te hebben. De helft van mijn koffer bestaat uit boeken. Vol pension Vila Capri ***** (koks yayo, yaya en Angela) heeft er toegeleid dat ik hier in Leuven 87,3kg heb laten optekenen. "Geen wonder dat ik de trap maar met moeite opkan", denk ik dan. Ik had mezelf de vrijgeleide gegeven te eten wat en hoeveel ik wou. Dit was trouwens het diëtistisch advies bij mijn ontslag in mei. Goed eten, goei boter, vis, vlees, melk, zetmeel, het maakte niet zoveel uit, als het lekker was en niet rauw, dan mocht het wel. Deze vakantie, anders dan anders, was een geschenk. Een ontspannen gevoel nam ik mee naar huis.
Terwijl ik dit neerschrijf loopt de eerste chemozak naar binnen: chemo Arsène (Ara-C of cytarabine). Om de twaalf uur gedurende zes dagen. Begeleidende oogdruppels die door de verpleegsters vakkundig worden ingedruppeld. De verpleging, de kamer, ze komen me meteen heel familair over. Precies of ik niet ben weggeweest. Ik ben op mijn gemak. Kamertje negen, laatste van de gang, heeft zowaar een nog mooier uitzicht op Leuven dan kamer vijftien waar ik de vorige maal lag. Vanaf mijn stoeltje zie ik door een breed venster. Vanavond straalt het landschap een warme rust uit. De zon, weerspiegeld in de vele vensters, zakt gestaag. Het zomert. En ik ben er blij om.
We zijn in blijde verwachting van onze reis naar Barcelona. Er is nog geen koffer gepakt, dat is voor morgen. Vandaag hebben we met Carmen de abdij van Postel bezocht. Een kleine rondwandeling: de kruidentuin, de kerk, en de taverne. De twee jongsten, Anaïs en Lucía, hadden tezelfdertijd een verjaardagsfeestje. Dus veel tijd was er niet. De abdijwinkel had vandaag haar sluitingsdag. We konden geen abdijkaas noch abdijbier kopen. In plaats daarvan hebben we in de taverne een abdijkoek gegeten, ook lekker!
Ik zit te wachten op wat beter weer, net zoals jullie, niet? Dit weer mat me echt af. Ik kan slapen waar ik sta. Morgen valt er nog wat te regelen en dan zal er een weekje radiostilte heersen. Om dan begin van de tweede week van juli opnieuw naar Leuven te gaan voor vier weekjes. Ik hou het kort vandaag en schrijf jullie graag terug in juli, na mijn vakantie. Geniet ook van je vakantie en laad je batterijen op.
Na de churros van gisteren en de muziekschool van de twee oudsten trokken we naar Turnhout. Wanneer we bezoek hebben uit Spanje of Italië, bezichtigen we allerlei plaatsen waar we zelf niet geweest zijn en nooit zouden komen. Op die manier kwam ik tijdens mijn zoektocht naar daguitstapjes op de website van het speelkaartenmuseum te Turnhout terecht. Het speelkaartenmuseum stond stilletjes op ons te wachten. Geen kat te bespeuren. We waren zo alleen als een ezelsbegrafenis. Drie museumbeambten hielpen ons met de betaling (3x5,00, kinderen gratis) en gaven ons informatie over het museum. Turnhout had vóór de industriële revolutie tientallen drukkerijen. Met de automatisering fusioneerden sommige kaartendrukkers, anderen gingen failliet. Net zoals in de film "Groenten uit Balen", braken er bij de kaartendrukkers stakingen uit. Kinderarbeid, ongezonde en slechte sociale omstandigheden waren ook in Turnhout aan de orde. Carta Mundi is nu de grote multinational die vanuit Turnhout opereert en speelkaarten voor de hele wereld maakt: Harry Potter, Pokemon laten speelkaarten bij hun maken. Mooi hoe een Vlaams bedrijf zich zo stand houdt in een globaliserende wereld. Met een goed gevoel reden we huiswaarts.
Die avond heb ik om mijn hongerige maag te vullen, gezondigd door een keer rauwe groenten gegeten. Die groenten lagen tussen mijn Kebab met Andalouse saus en groene pepers. Gelukkig heb ik buiten wat winderigheid er niets aan overgehouden . Ik frutselde en knutselde nog aan een computer en voor ik het goed en wel doorhad, was het eerste ochtendlijke uur gepasseerd. Bedtijd!
Vanochtend opnieuw vroeg uit de veren om tennis in de GT-hal te spelen (Anaïs, Lucía en Nina). Na het tennissen en tussen de regenbuien door waagden Carmen, Anaïs, Nina en ik ons aan een bos- en duinwandeling in de Most. Hoe heerlijk kan een bos ruiken na zo een plensbui! Door het bladerdek was de grond nog betrekkelijk droog en konden we onze voeten lange tijd droog houden. Het bos zat vol verrassingen. Suskewiet zong zijn lied. Vakantiehuisjes werden opgekalefaterd. Paddestoelen en schimmels waren uit de grond geschoten. De natuur kan een hele verademing zijn, ware het niet dat de sluizen daar boven soms werden opengezet en we het op een lopen moesten zetten om ergens onder een boom te schuilen.
Het Glazen Huis in Lommel was interessant (3,00 volwassenen, 2,50 kinderen). Echter niet berekend op kinderen. Enkele standjes, zoals bevoorbeeld "zand onder een microscoop", stonden veel te hoog. De expo op het beneden verdriep vond ik nog het interessantst: "Jamex en Einar de la Torre". Kleurrijke mayaglasfiguurtjes geïnterpreteerd met een hedendaagse houding van "alles mag gezegd worden". De titels van de werken vertelden de rest. De kegelvormige glastoren tilde ons tot boven de Lommelse daken en bood een uitzicht op de stadskern. Een klein beetje hoogtevrees kwam in me op. Op het einde van de rondleiding kwamen we voorbij de glasshop. De glasshop is een ware schrik des ouders. Men spreekt over een olifant in een porseleinen winkel. Wel, ik spreek over kinderen in een glasshop. Al die vele kleuren en mooie figuurtjes werken té aantrekkelijk op die klein mannen. "Niet aanraken!" "Blijf daar vanaf!" Na net geen hartinfarct te hebben geleden, zochten we de weg naar buiten om iets te gaan drinken. Ik werd moe. Aangenaam moe.
Thuis werden we bediend op lekkere pizza's. Pizza Margaritha, Napolitana, Cippolla, Chorizo, Pesto, quatro fromaggi,... allemaal zelf gemaakt. En als dessert: "Coca de Sant Joan" Een flinterdunne koek met suiker en pijnboonpitten (en tegenwoordig nog wel wat ander zoets). Vandaag is het 23 juni San Joan of "heilige Jan". In de Catalaanse regio is deze nacht "La Verbena". Er wordt gedanst en gedronken onder het gefluit van voetzoekers en ander vuurwerk. Groot feest dus, zoals nieuwjaar bij ons. Velen hebben morgen een dagje vrij...
Goede nacht en als je een knal hoort, dan is dat niet winderigheid, maar wel een voetzoeker vanuit Balen!
Churros con chocolate. Een Spaanse lekkernij die we af en toe ontbijten. In vele recepten wordt er een ei toegevoegd. Het oorspronkelijke originele recept heeft geen ei nodig (Spaanse bron!). Op smulweb.nl vond ik een recept dat het originele goed benadert. Lekker krokant gebakken in zonnebloempitolie en bestrooid met gewone kristalsuiker (geen bloemsuiker!). De churros kan je zo eten, of je kan ze eten gedoopt in warme chocoladepudding. Een flinke start van een nieuw weekend. Voor ons is dit echt een gevoel van vakantie.
21 juni. Ik heb de zonnewende altijd al een magisch moment gevonden. In de zomer volop daglicht, nog een hele periode van lange avonden, op het terras met een lekker drankje. Vorig jaar was dat iets alcoholisch, dit jaar Piedboef 1,1% of een Looza Red Ace. Het is daarom niet minder leuk. Heel juli en augustus veel licht. Je laadt je batterijen op, want je weet: Eens het winteruur is ingezet, is het gedaan met de pret. Dan volgt een donkere, gure en kille tijd. Tót, de nieuwe zonnewende in de winter die schijnbaar eeuwige donkerte terug naar af wijst. Eerst traag, maar je weet:" Het komt goed, de warmte komt, soms wat vroeger, soms wat later, maar ze komt" (En anders ga je op verlof naar een of ander zuiders land in crisis dat wat extra inkomsten kan gebruiken). Op dit moment komt mijn vrouw in de zetel langs me zitten en mijn schoonzus tegenover me. "Y planes para mañana?" "En plannen voor morgen?" Aken? Daar is het morgen mooi weer. Heden zijn de dames naar Einhoven geweest. Ze bezochten daar het nieuwe Philips museum. Vele van de onderhoudsapparaten werden ook in Spanje verkocht: zelfde formaat, zelfde kleur. De 40-jarige fruitpers van Philips wordt door mijn schoonouders nog steeds gebruikt. Kwaliteit! Met mij gaat het verder uitstekend. Ik heb de indruk dat de tintelingen in mijn vingers verminderen. Wishfull thinking? Het trainen in de gym gaat beter en beter. Ik ben er in geslaagd om twee minuten te lopen tegen acht kilometer per uur. Toen was ik zuiver op. Benen leeg en hart op hol. Geen prestatie om een marathon mee te beginnen, maar wel om goede hoop te koesteren dat alles in orde komt. ... en hier gaf de batterij van mijn laptop de geest...
Warm warm warm. Het lijken de hondsdagen wel. Ik ben de afgelopen 48u een slapende luiaard geweest. Het is moeilijk om het onderscheid te maken tussen: moe van de warmte (wat ik vemoed) en moe van de chemo van afgelopen weekend. Ik sleep me wat voort, lig op de zetel, lees mijn boek of post, tot mijn ogen dicht vallen. Mijn ogen kunnen overal dicht vallen. Vandaag nog tijdens het eten van een ijsje in Kerkhoven aan de waterkant. O-N-M-O-G-E-L-I-J-K de ogen open te houden. Een onweerstaanbare slaap doet mijn ogen dichtgaan en mijn hoofd voor overvallen. Dan maar een wandelinkje langs de plezierbootjes die daar liggen aangemeerd. Thuis binnen is er geen ontsnappen aan de warmte. We zitten al aan 25°. Enkel een warme douche voor het slapen, biedt nog enig soelaas. Ik ben niet treurig dat het dit weekend terug wat koeler wordt. Meer heb ik jullie niet te vertellen. Vroeg naar bed en hopen dat morgen beter wordt.
Maandagochtend. 2 nachtjes zitten erop. Vannacht beter geslapen, dankzij de airconditioning. De professor is zonet geweest. Allemaal goed nieuws. Chemo Mit is goed verdragen, de bloedanalyses waren geruststellend. Enkel nog een zakje bloed voor ik naar huis vertrek. Chemo Mit is kwalijk voor de bloedaanmaak en volgende week zal ik het bloedgehalte nog moeten controleren. Zo de bloedarmoede te fors is, zal ik vóór onze vakantie nog een zakje bloed tanken in het daghospitaal te Geel. We maakten meteen de afspraak dat ik maandagochtend 8 juli opnieuw binnen kom voor de tweede lange chemokuur: "Ara-C". Voor het eerst heb ik eens gegoogled naar de nevenwerkingen. Tja, dat kan vanalles zijn, maar met wat geluk valt het nog mee. "Rustig blijven", is het adagium. Ik zal de komende drie weken me nog extra verzorgen. Tijdig rusten, tijdig wat bewegen, luisteren naar Angela, goed eten nu het nog kan. In Barcelona kom ik elke keer sowieso drie kilo bij. Lekkere "Pa amb Pernil i Tomaquet", "Escalivada Catalana", "Pulpo a la Gallega", "Patatas Bravas", "Pasta alla Puttanesca" en natuurlijk toch één keertje "Paella Mixta". Je begrijpt dat ik er erg naar uitkijk. Voor het overige zal ik daar me te goed doen aan literatuur en muziek, een Spaans filmpje meepikken, een kaartje leggen "La Escoba, "La Canasta", "Hijo de su Madre", Rummikub, bezoekjes van vrienden en familie. Een week is zo voorbij.
Gasthuisberg 10u42, afdeling 630. Dit maal geen isolatiekamer, hoewel ik gisteren hier ben aangekomen met dit idee. Gelukkig zijn de verpleegsters even bekwaam en vriendelijk als op E467. De Hickmanncatheder was zo gespoeld en het infuus druppelde al snel in. Ook op deze kamer staat een hometrainer. Voorlopig staat hij nog werkloos, maar met een uitnodigende blik, naar mij te kijken. Chemo Mit (Methotrexaat of Ledertrexaat) 2000mg liep er gisteren op vier uren tijd vlotjes in. Ik ben in mijn uitspraken wat voorzichtiger geworden. De nevenwerkingen van de chemo treden later op. Dat heb ik ondertussen geleerd. Vanochtend na het ontbijt woog ik een verontrustende 84 kg. Wellicht wat veel vocht. Straks krijg ik een vochtafdrijver om het overtollige vocht uit te plassen. Het is me wat. Eerst vlogen de kilo's er af. Nu vet ik aan, nog erger dan een vetmestvarken...
Nadat ik was gearriveerd en me had geïnstalleerd, kroop ik op bed met mijn nieuwe boek: "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween". Al snel werden mijn oogleden zwaar. De vermoeidheid van de laatste weken weegt door. Ik heb de hele namiddag kleine hazenslaapjes gedaan of "powernaps" zoals die tegenwoordig worden genoemd. Ik recupereerde er toch niet echt van. Na een woelige nacht, verwacht ik dat ik vandaag opnieuw enkele hazenslaapjes zal nodig hebben. Ondertussen zijn Allan en Julius op de vlucht naar het zuiden...
Gisterenavond zijn schoonzus Carmen en haar zoon Gianni na een busreis en odysee van 21 uur vanuit Turijn, aangekomen in Brussel. Wanneer ze uitgeslapen zijn, zullen ze deze namiddag een bezoekje brengen aan Leuven en even bij me binnenspringen. Ze blijven tot 27 juni. Hopelijk worden het mooie dagen. Achteraf levert een aangename herinnering en een positieve indruk op. De dag na hun terugkeer naar Turijn, vliegen we met ons vijven naar Barcelona voor een echte vakantie! (Dan zal ik weer een paar kilo's aankomen!)
Leuk hoe jullie massaal helpen bij het maken van aspergeroomsoep! Eerlijkheid gebiedt mij wel toe te geven dat Angela de soep gemaakt heeft. We gaan zeker jullie receptjes proberen. En als ik een keer een vrijgeleide krijg voor het Sanctuarium Cocinae, waag ik me er ook aan. Angela heeft het niet op probeersels van maagdenkoks... Ondertussen ben ik al heel wat bijgekomen en is de suikerziekte verdwenen. Dat is een hele opluchting voor de ribbekesbarbeque van vanavond.
Morgen wordt het weer een drukke dag. Papa komt me om 10u afhalen voor een weekendje Leuven. Het zal een vreemd weerzien zijn in Gasthuisberg. Aan de ene kant al die vriendelijke bekende gezichten van afdeling 467, fijn ze terug te zien. Aan de andere kant het venijn dat ze ditmaal in de aders gaan laten lopen. Ik ben in ieder geval veel rustiger dan de eerste maal. Minder angst, meer vertrouwen. Het komt allemaal goed. Maandagavond zit ik opnieuw langs Angela in mijn zetel.
Tegelijk krijgen we bezoek van Carmencita, zus van Angela, en haar zoon Gianni. Voor het eerst sinds wij in 1999 in Balen wonen, worden we vereerd met hun bezoek. Na vele jaren aandringen is het zover. Weliswaar met de nodige calamiteiten van Franse stakingen. Afgelopen winter waren we nog bij hen te gast. We skieden en wijdden hen in, in het gebruik van de klokken van Rome met Pasen. Zo, tijd om nog wat op te ruimen. Misschien tot straks en anders schrijf ik jullie vanuit Leuven.
Dinsdagvoormiddag moesten we eventjes naar het ziekenhuis voor Angela's hese stem. Het zal gelukkig allemaal wel meevallen. De stem (en het lijf) hebben wat rust nodig. Gisteren was het echt marktweer. Niet te warm, droog, zonnig. We kochten meer dan we van plan waren. Een braadkip, olijfjes met ansjovis, steelkappertjes, zwart ontpitte olijven voor de spaghetti van vandaag. Een kilo asperges: Jeroen Meus mag me leren aspergeroomsoepsoep maken. Of misschien heb jij een lekker en eenvoudig recept? We kochten nog een hoop groentjes en fruit. Als afsluiter kocht ik me nog een strooien hoedje om me beter te beschermen tegen de zon. Ben ik nu geen echte Indiana Jones? Oké dat Mattetaartje schiet er misschien over. Maar het was jaren geleden dat ik een mattetaartje gegeten had. Ik kon er niet aan weerstaan. Op de markt kan het niet anders dan dat je bekend volk tegenkomt. Dat maakte de hele voormiddag geslaagd. Want "metten" doe je toch ook voor het sociale contact? Blij dat ik dit eens mocht meemaken. Als het mooi weer is en ik in goede conditie ben, dan tref je me er misschien opnieuw aan. In de namiddag ging ik na school naar de kinesist. Daar kreeg ik een telefoontje van Leuven. Zaterdag elf uur. Dan mag ik opnieuw binnen voor twee nachtjes. Verse chemo, speciaal om mijn hersenen te beschermen tegen mogelijke uitzaaiingen. Tijdens de training ben ik wat te enthousiast geweest, want om acht uur werd ik dodelijk vermoeid en vocht ik tegen de slaap. Tegen tien uur trok ik naar hogere regionen en vleide ik me tussen de frisse lakens. Ik sliep tot zes uur. Onder de gordijnen stak het eerste zonlicht. Nog wat draaien en keren, tot om tien voor zeven de wekker afliep. Tijd voor mijn dagelijks toilet. Wegen, douchen, de huid insmeren, kleden, de kinderen wekken, de wonde van de catheder verzorgen, de suiker meten (die is ondertussen bijna normaal) en de tafel dekken. Vandaag hebben Anaïs, Lucia en ik een zacht gekookt eitje ontbeten. Lekker! Heel de dag zijn we rond en in huis bezig geweest met opruimen, onderhoud en administratie. Papa was om tien uur paraat en heeft het onkruid uitgetrokken. Bedankt paps! Dat onkruid stak me zo de ogen uit. 's Middags na Angela's spaghetti, de watermeloen (van de Molse met) en een lekker stuk biscuit van Marjo moest ik echt de canapé op om te bekomen. Een uurtje gingen de blaffeturen naar beneden. Wat dronken werd ik wakker. Met lood in de benen begon ik aan het opstellen van de nieuwe computer, die Nina voor haar vormsel had gekregen. Tegelijk hielp ik Anaïs met haar huiswerk. Op het witte bord maakten we samen een mindmap over "het geluid". Een mindmap is een schematische tekening. Het leuke hiervan is, dat je niet veel moet schrijven, vooral tekenen. Het is nu half negen, ik ga me klaar maken voor een vergadering seffens om negen uur. Nee, echt, ik verveel me geen moment.
Gisteren hebben jullie me moeten missen. Niet omdat ik ziek te bed lag, wel omdat ik mijn verjaardag vierde met een bende andere tweelingen. Angela, Gust, Anaïs, Concha, Bert en Rob. Ten huize Concha en Gust werden we vergast op lekkere hapjes en daarna deze lekkere paëlla en als afsluiter: "taart". Dus was het een lange relaxte dag. Vandaag zijn we naar de notaris geweest. Ik wenste me te laten inlichten voor in het geval dat... Heb jij al eens gedacht aan de mogelijke problemen die zouden kunnen ontstaan indien jij of je partner zou wegvallen? Komt daarbij dat voor Angela al die administratieve verplichtingen niet evident zijn. Het was een zeer leerrijke babbel met de notaris. Bovendien rekende hij me niets aan. Ik ben gerustgesteld. Ik zal mijn echtgenote niet in de problemen brengen omdat de kinderen meeërven. Je zou dat kunnen omzeilen of vermijden door een notariële akte te laten opstellen van het "keuzebeding" of anders gezegd "Wie langst leeft, alles heeft." Hoe je het ook doet, op de enige woning moet er geen successierecht betaald worden, dat was voor mij al een opluchting. Op roerende goederen is dat 3% voor de eerste graad. Voor minderjarige kinderen komt daar nog vermindering bij. Het kindgedeelte wordt dan vastgezet tot ze 18 jaar zijn op een gewoon spaarboekje of andere (defensieve) beleggingsvorm. Dat stukje ben je dan "kwijt", anderzijds hebben je kinderen een spaarpotje wanneer ze meerderjarig worden. Rest er mij nog een lijst op te stellen van verzekeringen en spaarplannen die we hebben opdat Angela geïnformeerd is en weet waar ze moet gaan aankloppen indien het noodlot zou toeslaan. Maar natuurlijk zal dat allemaal niet nodig zijn, dat heb ik al beloofd. Aan mezelf, aan Angela en aan jullie die me massaal blijven steunen met tekstjes, brieven, kaarsen, wensen en hulp. Bedankt allemaal. Wij houden van jullie.
Het blijft zomeren. Thuis zitten ze serieus te puffen. Uit mijn raam zie ik de hitte opstijgen. Blinkend asfalt, trillende huizen, verschroeid groen. Ik heb toch sjans.
. Ik frutselde en knutselde nog aan een computer en voor ik het goed en wel doorhad, was het eerste ochtendlijke uur gepasseerd. Bedtijd!
