2014 is van start gegaan. We zijn allen veilig thuis geraakt. Zoals jullie wisten, zijn we er deze kerstvakantie uitgetrokken. Naar Angela's geboortestad Barcelona. Een familie- en vriendenbezoek. De agenda zat overvol. Hoewel het in Barcelona overwegend zonnig was en het vijftien zestien graden was, heb ik daar meer kou geleden als op skiverlof. Twee T-shirts en een pull en nog rillen van de kou. Hier thuis met twaalf graden heb ik minder last. Tja, uw heimat is uw heimat. Voor Angela is het net andersom. In Barcelona weten ze wat feesten is. Niet minder dan vijf keer mochten we aan de feesttafel. mariscos, pulpo al gallego (pikant!), sepia, pata de cordero, el pavo relleno, rape, sopa de galets, anguriñas, turrones, rosquillos, pasta met tapijtschelpjes, ... Ieder jaar kom ik twee à drie kilo bij. Ook de kindjes hebben zich kunnen vermaken. We wandelden naar het strand, we winkelden in de bekende winkelstraten, we bezochten het Labyrint van Horta en vermaakten ons met een Spaanse komedie in de filmzaal: "tres bodas de mas".
Met mij gaat het telkens een beetje beter en ik hoop in de loop van maart de stethoscoop terug in mijn oren te steken. Volgende week ga ik nog een keer op controle in Leuven voor een beenmergaspiratie. Dit wordt de eerste grote test om te kijken of alles nog kosjer is. Ik ga er vanuit dat alles oké zal zijn. De komende twee maanden ga ik me toeleggen op het aansterken door te wandelen en te fitnessen en het hernemen van de geneeskundepraktijk door me bij te scholen en het dagelijkse reilen en zeilen van de praktijk mee op te volgen. De praktijk die door dokter Kathleen, Myriam en dokter Pieter de winter wordt doorgeloodst. Naar hen gaat dan ook een speciale dankjewel. Een jaar van eindeloze werkdagen, vakanties die geannuleerd en uitgesteld werden, regelmatig informeren naar mijn toestand, dat verdiend meer dan een schouderklopje.
Dat wil zeggen dat ik vandaag voor het laatst in het blog schrijf. De strijd is gestreden. Ik wil nu enkel vooruit kijken. Ik wil iedereen bedanken voor alle steun die ik heb mogen ontvangen. Het heeft de lijdensweg lichter en korter gemaakt. Het was misschien verschieten dat een arts ook ziek kan worden? Ja, we zijn ook maar mensen en ik moet jullie bekennen dat die pot met geheime dokterspilletjes om nooit ziek te worden, helaas niet bestaat. Ik ga mezelf goed verzorgen, beter als voorheen. Ik ga nog meer respect opbrengen voor de zieke en hulpbehoevende mens, om zelf met goede moed de draad weer op te nemen. Laat ons klinken op een gezond 2014!
Ik ben wat later met jullie te berichten. Ik dacht te wachten tot de controle in Leuven gisteren. En die controle is goed meegevallen. Niets nodig en ook geen tekenen van herval. Tegelijk heb ik me laten overhalen in een studie te stappen dat een vaccin test tegen Zona. Een vervelende tot soms heel pijnlijke huiduitslag, die vooral optreedt wanneer je immuunsysteem onder druk staat. Om de wetenschap vooruit te helpen zijn er steeds proefkonijnen nodig. Dit is gelukkig onder strikte controle en ik denk dat ik er alleen maar wel bij kan varen. Het prikje zeurt nog wat na, zoals bij de griepspuit, maar verder geen probleem.
De laatste week ben ik opnieuw meer beginnen hoesten. Misschien wel door die wandeling in het bos vorige week. Tja een mens denkt altijd dat het allemaal niet zo erg is. Maar wanneer op het einde van de dag je kaars uit is, dan weet je wel, "het einde mag dan wel in zicht zijn, je bent er nog niet!" Kalmer aan doen dus. En dat doe ik dan maar. We hadden van Ingrid een uitnodiging voor het kerstkoor op zaterdag en een kerstmarkt op school op vrijdag, maar daar heb ik voor moeten passen. Toch bedankt om aan ons te denken Ingrid! Nu schrijven we kerstkaartjes. Langs deze weg wil ik me verontschuldigen, indien we iemand zouden vergeten zijn aan te schrijven.
Ik dank iedereen voor de steun die wij het afgelopen jaar mochten ontvangen. Jullie steun heeft ons door de woelige en nare periode gesleurd. Dankjewel. Wij wensen jullie allen het allerbeste toe in 2014, maar bovenal een goede gezondheid.
Deze week heb ik de kindjes elke dag naar school gedaan en gaan halen. Enerzijds omdat ik er wel de moed en kracht voor heb en anderzijds omdat Angela enkele dagen met sinusitis op de zetel heeft gelegen. Dus van de nood een deugd gemaakt. Vandaag, mijn wekelijkse wandeling in de Most, ging ook weer heel goed. Zo goed, dat ik al enkele minuutjes heb kunnen joggen. Gisteren wat blaadjes bijeengereven voor mijn deur en ook dat ging al bijzonder vlot. De weken vliegen voorbij. Nog twee weken en we vliegen naar Barcelona om daar de komst van het nieuwe jaar te vieren. 2014. Wij hopen voor alle zieke mensen dat hun smarten mogen verdwijnen, want gezondheid blijft het hoogste goed. We zetten ondertussen onze woning grondig op orde. Na 5 jaar, wordt het tijd om te kijken wat er in die dozen zit en vooral wat ik dan naar het containerpark kan doen. Een grondige opkuisbeurt geeft nieuwe energie. (en plaats om nieuwe rommel te stockeren...)
Ik wens jullie een aangename werkweek of rustweek tot volgende week.
Het is een rustige week geweest. Vroeg in bed en om acht uur eruit om Anaïs en Lucia die door Angela vakkundig zijn klaargemaakt om half negen naar school te brengen. Terug thuis rommelde ik wat in huis, liep voor de voeten van Angela of hield me bezig met het bijhouden van medische lectuur. Vandaag en eergisteren heb ik een deugddoende wandeling door de Most gemaakt. Het was er stil. Een stel ruiters passeerden mijn weg samen met nog enkele sportievelingen te voet of met de mountainbike. De verkwikkende douche achteraf bracht opnieuw leven in mijn spieren. Elke dag die nu passeert, is een dag dat leukemie meer en meer tot het verleden begint te behoren. De grootste confrontatie is aan tafel, waar nog maar weinig spijzen mij kunnen smaken. Noch speculaas, noch mokskes, noch chocolademannekes, noch onze-lieve-vrouwkes kunnen mijn gehemelte strelen met hun zachte smaken. Neen, veel liever iets pikant met pili pili, galapeños of rode pepers. Stilletjes aan maak ik me op om opnieuw de draad op te nemen waar ik hem op vierentwintig april heb moeten laten liggen...
Maandag jongstleden mocht ik al vroeg uit bed om samen met Tinne om half acht te carpoolen naar Leuven. Het was een aangenaam ritje en ik bedank Tinne om me tot voor de ingang van Gasthuisberg te brengen. Bedankt Tinne! Op die manier konden ze thuis rustig aan hun ochtend beginnen. Na ze op school afgezet te hebben kwam Angela naar het daghospitaal. Om half elf kwam ze aan, net toen de professor gepasseerd was. Ze had hem net gemist. De professor had wederom alleen maar goed nieuws. Alle testen van het bloed waren aan het beteren. Geen bloedarmoede meer, bloedplaatjes waren in stijgende lijn, nog genoeg witte bloedcellen. Ik kreeg groen licht om met de kerstvakantie met de hele kroost naar Barcelona op vakantie te gaan. Die avond kochten we onze vliegtuigbiljetten. Joepie! Net voor afreis wil de professor me nog een keer terug zien, over vier weken dus. Ik ben er nu al gerust in. Elke dag voel ik me een beetje sterker. Deze week ben ik opnieuw tot aan de schoolpoort geraakt. Gisteren heb ik zelfs de hele Bonte Avond van de KLJ kunnen meevolgen. Het leven begint normaler te worden. Hoewel sommige inspanningen even later me wel op de sofa dwingen om even te rusten. Net zoals het ochtendwandelinkje door de Most me toch vermoeide en me deze namiddag voor twee uurtjes de canapé opstuurde. De dagen vliegen voorbij, al was het maar dat ik de helft van de vierentwintig uur nog in bed vertoef. 's Avonds er vroeg in, 's morgens er laat uit. Net een sabbatical, je helemaal loskoppelen van het professionele leven en je herbronnen. Dat herbronnen slaat dan vooral op bijblijven wat er in de medische wereld gebeurt. En daar heb ik nu tijd voor. Dingen waar ik vroeger niet toe kwam, krijgen nu extra aandacht. Natuurlijk is er ook het familiale leven dat wat meer aandacht verdient, ook daar werk ik aan.
Op weg naar het definitieve herstel, voel ik mezelf groeien en dat geeft vertrouwen. Vertrouwen dat het leven de moeite blijft.
Alles gaat nu stilletjes aan. Ik doe eens een wandelinkje rond de blok. Je kan spreken van wederboren worden. Ik ben als een baby. Ik slaap 10 uren 's nachts en soms nog overdag. Ik eet een beetje, maar de smaak is nog ver weg, ondanks de lekkere kookkunsten van Angela. Ik herlees de kaartjes die ik afgelopen maanden heb gekregen. En het zijn er veel! Een hele doos vol. Om een boek te lezen ben ik nu echt te moe. Een filmpje of een TV-programma, dat kan al. Morgen ga ik op de eerste controle naar Leuven. Dat wordt vroeg opstaan, samen met Angela en de kindjes. Benieuwd of er al wat beterschap inzit.
De ronde in Leuven is afgelopen. Alle opnames en behandelingen zitten er op. Nu is het terug aan moeder natuur. Het ontslag was ontroerend. Alle aanwezige verpleegsters kwamen ons uitwuiven: "En dat we u hier niet meer zien hé!" "Toch niet in een bed", antwoordde ik. Ze zijn een deel van je levensverhaal geworden. De hechte band die ontstaat na een aantal dagen is er een die de zorgrelatie overstijgt, toch van mijn kant. Voor hen professionelen zou dat niet zo goed zijn, zich te ver over de zorgrelatie te laten gaan. Maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Ik wardeer ze enorm.
Beste mensen van 467,
Het werk voor kamer 10 zit er op Alles mag ontsmet worden voor de volgende job 3 volle weken heb ik genoten van jullie goede zorgen telkens opnieuw hielpen jullie mij naar de volgende morgen Een geweldig spuitje hier, een knipoog daar een vers fruitsap, een ruggeveeg met zeep zowaar Jullie hielpen me door taaie momenten met julie professioneel engelengeduld geen bel bleef onbeantwoord ookal had ik er eens langs gedrukt In alle intimiteit van hulp en zorg was jullie discretie een grote borg nooit voelde ik me alleen met jullie allen om me heen En wie het vandaag ook was jullie waren allemaal eerste klas! Met genegenheid en oprechte dank, draag ik jullie mee in mijn hart, verlost van het euvele kwaad nu zonder leed en zonder smart Als herboren groet en dank ik u
De thuiskomst had een verrassing van formaat in petto. Vele kleurige flashy ballonnen rond het huis. Een warm welkom geschreven op de poort, maar ook op mijn auto, de achterdeur, in de keuken. In de woonkamer trof ik papa, mama en Jan aan. Mijn grootste steunpilaren in heel dit proces. Ze stonden samen met Nina, Anaïs en Lucía ten midden van de abundant versierde woonkamer met op de tafel twee grote bladen met vele namen en welkomstwoorden. Ik ben er voor gaan zitten en heb ze één voor één allemaal gelezen. Nee, ik ben niemand van jullie vergeten! Het vulde mijn hart met een intense warmte van geluk. Dank jullie allemaal. Het was geweldig!
Nu rest er mij nog braafjes te recupereren en op mijn kilo te komen. Drie à vier maanden zeggen ze in Leuven. Zij zullen het weten... Je mag elk weekend een berichtje van me verwachten.
De laatste euvels zijn bijna van mijn lijf. Los naar het toilet en slijmerige hoest verstoren de nachtrust nog steeds. Een hoest die ik had toen ik binnenkwam en nu ik hier vertrek terug meeneem. En zeggen dat ze mij hier paardemiddelen hebben toegediend, ha! Ik ben heel blij dat ik hoogstwaarschijnlijk morgen naar huis mag komen. Of ik zou opnieuw koorts moeten gaan maken. Zo ziet het er althans niet naar uit. Dan zal de laatste rit van deze ronde erop zitten. Hierna zal ik nog regelmatig op daghopitaal moeten komen ter controle en voor eventuele bloedtransfusies. De grootste vraag in mijn achterhoofd is: "Heeft het nu allemaal goed aangepakt? Is de kanker weg?" Noch de professor noch iemand anders zal me daar nu een antwoord op kunnen geven, enkel de tijd. Ik hoop de komende maanden goed te kunnen versterken, heelhuids door de winter te komen en in de lente me terug ten dienste van de mensen te kunnen stellen met een pak levenswijsheid in mijn rugzak. Ik zie het als een herboren mogen worden. Een tweede kans, om het nog beter te gaan doen. Niet aanmodderen of lanterfanten of sollen met mijn tijd en talenten. Nee, er echt iets mee gaan doen en in de eerste plaats ga ik dat thuis doen natuurlijk. Die drie jonge dames kunnen hun vader nog wel even gebruiken. "En Angela, wij kunnen elkaar niet missen. Schat, ik houd van je."
Het gaat allemaal de betere kant op. De witte bloedcellen nemen verder toe. De bloedarmoede en bloedplaatjes stabiliseren. De morfine verminderde naar twintig milligram in de baxter per dag. Toch was er vandaag en gisteren nog een plots braken van maagslijm. Vanmiddag had ik al niet zo een trek in eten en at ik enkel maar het groentesoepje. Ondanks de ontspannende beenmassage die ik van Angela kreeg kwam net voor haar vertrek dat soepeke terug naar boven en braakte ik het in het toilet uit. Toch wat mottig van dat alles, kreeg ik een halve Xanax van de verpleegster. Dat hielp wel. Ik sliep een tweetal uurtjes op bed tot mama en Jan op bezoek kwamen. Ik ben benieuwd welk lot het ommeletje van vanavond beschoren is... Gisteren en vandaag waren in alle opzicht gelijkaardige dagen. Gisteren een foto van de longen, vandaag druppeltjes in beide ogen om het netvlies van de ogen te laten nakijken op kleine bloedinkjes. Alles oké. De dokteres maakte gewag van ontslag tegen het weekeinde! De rechter lijn van deze rit is ingezet. De ronde van Leuven wordt korter en korter.
Nee, niet per uur en nee ook niet kg lichaamsgewicht. Wel de spiegel van de nieuwe witte bloedcellen. Gisteren nog onder de detectiegrens, vandaag hebben ze ze kunnen aantonen. En ze waren met 180 krijgertjes. Oef! Dat goede nieuws deed me even verslikken. Is dit de trendommekeer? Ik denk het wel. Ik zei steeds tegen mezelf, "Het weekend overleven en dan zal de rit bergafwaarts beginnen, met misschien in het begin nog ergens een vals plat..." Gisteren heb ik twee zakjes bloed gekregen. Even wat rode diesel bijgetankt Gisteren was papa langsgekomen per moto. Hij zag er goed uit (altijd) en zei me dat ik er ook goed uitzag, dat kwam al goed. Even later passeerde mama en Jan, ze brachten me de krant mee, waarvoor nogmaals dank. Die namiddag ben ik goed door gekomen, zonder veel vermoeidheid. 's Avonds genoot ik nog van Madonna's concert "MDNA" op Nederland 3. Bram en ik waren in juli 2012 naar Madonna gaan kijken. Ik hield er een stijve nek aan over van de gedurige regenbui die boven het Koning Boudewijnstadion hing en eerlijk gezegd waren de nieuwe liedjes me toen onbekend. Na ik Madonna's concert had meegemaakt liep ik met haar cd MDNA in mijn smartphone toertjes rond de Rauwse Meren of op de Bleukens. Nu kreeg ik een tweede kans om van het bijzondere visuele spektakel te genieten. Oordopjes in, volume op 10, Luv You Madonna! Tot half twaalf, toen doofde ik alle lichten. Ik was moe, maar slapen ging niet goed. De afgelopen dagen is het een probleem. Niet moe genoeg gemaakt, de verpleging die om de haverklap een infuuszakje komen aankoppelen. Er is hier een continue bedrijvigheid, zeker wel. "New York: the city that never sleeps, Gasthuisberg: het kliniek dat altijd wakker is." In de tussenpozen dat je slaapt passeren 101 dromen, de ene al dwazer dan de andere. Soms met ontwaken en je afvragen, "Waar lig ik nu?" Dat zou nog van de morfine kunnen zijn. Zodra die krijgertjes zich goed voortplanten, kunnen we opgeleide van de pijn stoppen met die straffe pijnstillers. Ik durf er niet goed een termijn op zetten, maar misschien dat we tegen wapenstilstand de gevechten gewonnen hebben en ze me met een medaillie huiswaarts sturen... Deze namiddag zijn Angela en de kindjes langs geweest. Hun vakantie is ook voorbij gevlogen. Ik ontwaarde daar al enige gewenning aan het "vakantieleven". "Komaan meisjes, met verse moed, naar jullie vriendinnetjes op school om weeral slimmer te worden!" Als opsteker kreeg ik nog huisgemaakte "balletjes in tomatensaus" van Angela. De schat, het kon me bekoren, want hier in de keuken waren ze me zelfs vergeten. Angela niet, die vergeet me niet. En ik vergeet jullie niet door jullie te bedanken voor het plezier dat ik schep bij het lezen van al jullie berichtjes.
