Dit keer vroeger op dan gewoonlijk, want we willen al om 8 uur onderweg zijn. Het is vandaag een zwarte of rode dag voor het verkeer vanuit het zuiden naar het noorden en we willen de grote drukte voor zijn. We gaan zeker niet langs Parijs. Op de heenreis hebben we daar kilometerslange files zien staan die vanuit Bordeaux kwamen en dat willen we vermijden. Dus stippelen we een andere route uit, al zullen we toch een paar moeilijke punten niet kunnen vermijden. We besluiten te rijden langs Bordeaux, Saintes, Niort, Poitiers, Tours, Le Mans, Rouen, Amiens, Lille en Groot-Roeselare, waarmee we dan eigenlijk al in de voorsteden van Oostende zijn. Een tocht van zo'n 1050 km en die ons uiteindelijk (met een paar keer stoppen) 14 uur zal kosten. 

Eerst nog ontbijten in het restaurant van het hotel. Deze keer niet aan tafel in fietskledij, maar gewoon in burger. Nu zitten er wel heel wat andere vogels die enkel gekleed zijn in hun witte kamerjas. Dax is een thermaal centrum en je kunt hier in het hotel, enkel op doktersvoorschrift, een kuur van twee weken volgen. 's Ochtends zijn er de verplichte nummertjes en na de middag is iedereen vrij tot de andere morgen. Het hotel behoort tot dezelfde keten als het hotel waar we in Tours hebben overnacht, maar het ontbijtbuffet is opmerkelijk soberder. Misschien heeft dat te maken met de aanwezigheid van al die kuurpatiënten die wellicht niet te veel en te rijk mogen eten. Wie zal het zeggen? Er lopen er hier rond die ons heel benieuwd en enigszins sceptisch bekijken. We krijgen vragen over waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan en uiteindelijk gaan we naar boven om voor de laatste keer de bagage te pakken. De fietsen staan sedert gisterenavond al in de wagen. Opmerkelijk hoe we nu veel vlotter alles kunnen stapelen, dat paar keer in -en uitladen van fietsen en bagage heeft ons hierop al wat getraind. Niet dat we veel minder bagage hebben, want sommigen hebben stiekem flessen wijn mee de wagen in gesmokkeld, uiteraard om thuis uit te drinken en niet tijdens de rit. En dan is het zover, het vertrek vanuit Dax. Francis besluit als eerste te rijden.

In de wagen staat de radio aan en we horen al meteen de onheilspellende berichten dat het tussen Saintes en Niort al vast zit en dat je daar zeker 45 minuten vertraging oploopt, ook Poitiers en Tours worden heel lastige punten. We raken zonder veel problemen over de ring van Bordeaux en vervolgen onze weg op de A10/E5 zonder al te veel last tot in Fenioux waar we even halt houden om de benen te strekken. Daar neem ik het stuur over. En inderdaad op de strook tussen Saintes en Niort is het rijden met de accordeon, nu eens bijna stilstaan, dan echt stilstaan en dan weer voor een aantal kilometers volop kunnen gas geven om plots weer te moeten afremmen en hetzelfde scenario te herhalen. Ook rond Poitiers blijft het erg druk. We gaan van de autoweg af om te eten in La Fontaine-Colette. Massa's volk maar we vinden toch nog een tafeltje of twee waar we, na enige opkuis, de resten van onze picknick van de vorige dagen kunnen opeten met vers en nog warm stokbrood dat Francis hier was gaan kopen bij Paul, een in Frankrijk zeer gekende bakkerijketen (nu ook in Oostende in de Adolf Buylstraat. Liefhebbers van lekker brood en verfijnde patisserie, allen daarheen en neen, ik heb daar geen aandelen in de zaak, gewoon een culinaire tip, gratis, voor niets). Als dessert tovert Dirk zowaar een heel mooie pastis landais op tafel die hij gisteren al had gekocht, sommigen zijn toch de voorzienigheid zelf. Dit is geen drankje, zoals zijn naam zou kunnen laten vermoeden, maar een lekker geelkleurig gebak waarin oranjebloesem en anijs is verwerkt. Uiteraard wel zoet, maar in deze moeilijke momenten brengt dit de nodige troost. Alles op en dat deel bagage weer minder in de wagen. Francis neemt weer over en hij zal het vervelende stuk rond Tours voor zijn rekening nemen en het overtreft nog alle verwachtingen, het is nog erger dan we dachten. We verliezen hier heel wat tijd, wellicht bijna een uur, voor we kunnen afslaan naar Le mans en we uiteindelijk uit de grote drukte raken. Het wordt stiller in de wagen maar het is geen drukkende stilte. Wellicht zit iedereen al wat te denken aan thuis of gezellig uit te rusten van de gedane inspanningen. Er wordt wat gelezen of gespeeld op de i -of ander phone en er wordt wat water gedronken. Er is in voorbije dagen al veel gezegd en we laten dat in alle rust bezinken. In Les Haras op de A28/E402 moet er worden bijgetankt. Vanaf hier rijd ik vlot verder tot aan de doortocht door Rouen. Zelfs als er bijna geen verkeer is, is die doortocht altijd een probleem. Hier zouden ze toch echt eens moeten proberen iets aan te doen maar er komt zeker niet veel schot in de zaak. Ik kom hier al bijna 20 jaar en het is er nog altijd hetzelfde liedje. Maar kom, niet getreurd en op naar Amiens. Nu rijdt het vlot en we wisselen nog een van chauffeur na de tolpoort van Jules Verne. Francis zal als chauffeur de blijde intocht in de Groenestraat in Roeselare doen. En dan slinken de laatste kilometers weg en gaat het aantal nog te rijden minuten op de GPS beetje bij beetje naar beneden. Een paar minuten voor negen uur landen we veilig bij Frederik en Louis thuis. Uitladen en afscheid nemen. We gaan niet in op het vriendelijke verzoek om eerst nog iets te komen drinken, want nu wil iedereen wel naar huis. Hetzelfde ritueel herhaalt zich bij Dirk. De volgende die aan de beurt is, ben ikzelf en verder weet ik het niet meer, want ik was er niet meer bij. Zullen ze frieten zijn gaan halen? Voor Francis en Bruno is het een weten, voor ons blijft het een raadsel.

Morgen zullen ze in elk geval de wagen naar de carwash doen en dan opnieuw binnen leveren in de garage. Ik ben eens benieuwd hoeveel kilometers we boven ons pakket zullen hebben gereden (later zal blijken dat we 280 km boven de in de prijs inbegrepen 2250 km zaten, we hebben dus in totaal met de wagen 2530 km, voornamelijk door Frankrijk, gereden).

Einde van het avontuur, de paarden mogen weer naar de stal en ons harnas wordt even losgegespt om het straks netjes blinkend gepoetst op te bergen voor later gebruik. De benen, de magen en de zitvlakken kunnen wat bekomen. Nu is het tijd om de herinneringen te verwerken en alle mooie ogenblikken op te slaan om er later weer van te genieten en energie uit te putten. Niemand kan de ervaringen of de nieuw gemaakte vriendschappen afnemen en dat alles kunnen we koesteren en warm houden. Voor even gaat het licht nu uit om straks weer in volle hevigheid te gaan schijnen wanneer de volgende reeks etappes wordt aangevat. Die winterslaap zal ons goed doen. Ik zie jullie later wel terug.

Hartelijke groeten,

Daniël 

Ik zou het niet weten, maar ik weet nu wel dat vijf fietsers samen heel sterk en tot heel wat in staat zijn. Neem re de kaart van Frankrijk maar eens bij en bekijk eens hoe ver ze al gevorderd zijn in het land van le vin, le boursin et le pain. Straks wordt er nog een stukje verder gefietst en dan is het eindpunt, het doel van deze tweede reeks etappes bereikt. Dit keer gaat het van Saunacq-et-Muret naar Dax, alweer door de Landes. Voor wie het kleine gehucht waar er wordt gestart niet op de kaart vindt (staat wel op kaart nr 335 van de Michelin Departemental Reeks), het ligt een 14 km ten noordoosten van Liposthey, en voor wie dat ook niet vindt, dan maar op 28 km noordnoordoost van Labouheyre. Ook hier weer hetzelfde ochtendritueel: gezamenlijk ontbijten, daarna nog even de te fietsen weg overlopen, bagage inladen, uitchecken, drinkflessen vullen en weg. Ik vul geen drinkflessen, maar zet de koers in de GPS en laat de motor warmdraaien. 

Het landschap van de Landes verandert: er komen andere boomsoorten (nu zijn er ook eiken), andere varens en meer open plaatsen in de bos. Zelfs in de kleinste dorpen staan twee of drie unimog alle terrein brandweerwagens buiten aan de brandweerkazerne, klaar om bij het minste teken van bosbrand uit te rukken. Je ziet ook veel hoge observatietorens en brandgangen in het bos. Ze zijn dus heel beducht voor het vuur. Nochtans is dat niet het enige waarvoor ze hier bevreesd moeten zijn, want het gebied kent ook zeer hevige stormen. Zo vernietigde de storm Klaus in 2009 25 % van het beboste gebeid en door hard werken , herstelt zich dat nu heel langzaam.

Onze eerste afspraak hebben we in Rion des Landes gelegd. De fietsers nemen een weg die op enige afstand langs de autoweg A63-E5-E70 loopt maar ik rijd eerst naar Moustey dat in het Parc Naturel Régional des Landes de Gascogne ligt. In dit dorpje op de Compostella route (vandaar is het nog juist 1000 km) staan twee oude kerken gebouwd in een lokale steen, garluche. Een van de kerkjes, de Notre-dame, heeft in de zuidelijke muur nog een "porte des Cagots", dat was een deurtje waarlangs  die mensen de kerk moesten betreden, het waren lijders aan de witte lepra of andere huidziekten die buiten de gemeenschap moesten leven, maar toch de kerkdienst mochten bijwonen. Ze droegen opvallende merktekens en hun conditie ging over van generatie op generatie.Vandaar ga ik naar Morcenx om inkopen te doen. Ik moet dat hier wel in de gaten houden, want het aantal winkels wordt kleiner en kleiner en ik kan het me niet veroorloven een grote winkel voorbij te rijden met het idee dat ik er straks wel weer een vind. Toeslaan wanneer het kan, is de boodschap. Tussen Morcencx en Rion merk ik dat er toch nog andere levende wezens in de Landes hier aanwezig zijn, want op de weg voor mij zit een eekhoorn rustig te wachten. Ze moeten hier trouwens wel iets doen om mensen te lokken en daarom verkopen ze hier de grond tegen 36 euro per m², alle taksen inbegrepen. Dus, allen daarheen! Met mijn inkopen dan naar Rion des Landes. Weer een heel mooi verzorgd dorp, bebloemd en met een mooie oude kiosk en dito kerk. In het portaal ervan fotografeer ik uiteraard het kapiteel waarop de strijd van Daniël in de leeuwenkuil staat afgebeeld. Ik was niet altijd een Haldis, ooit was ik een beroemd profeet die zelfs leeuwen tot schootkatjes maakte. Maar, the times thy are an changin', zoals onze Bob Dylan kweelde. Er was rond de kerk een rustig, schilderachtig bebost park waarin een riviertje liep (Grand Retjon), dus ideaal op de lunch te verorberen, maar het mocht niet zijn. De fietsers lieten me weten dat ze even zouden stoppen in Morcenx omdat een paar leden toch wel wat last kregen van een beschadigd zitvlak en het best was even te rusten. En of ik naar daar kon komen? Ik zou ze wel zien zitten op een terras nabij de kerk. Ik vond ze daar ook. Na een klein incident in het gemeentehuis waarbij Frederik de secretaresse schoffeerde door haar om een tampon te vragen, volgens Bruno had hij een cachet moeten vragen, waren ze dus een watertje en een koffietje gaan drinken om te bekomen. Maar van stoppen wilden ze niet weten, niemand. Er werd een consensus bereikt waarbij ze zouden doorrijden tot in Rion of zelfs tot in Boos, indien het voor iedereen zou gaan. Indien niet, dan zou ik bezemwagen spelen en de geblesseerden opladen in Rion alvorens door te rijden naar Boos. Het was alsof ze nu met alle kracht zo vlug mogelijk de eindmeet wilden bereiken.

We komen in het land van de stierenvechters en onderweg zien we de eerste, grote arena. In Boos vinden we weer een heel uitgebreide sportaccommodatie en daar kunnen we lunchen. Het is opvallend hoeveel deze dorpen, want meer zijn het niet, spenderen aan het aanleggen van sportvelden en het bouwen van sporthallen. Bovendien is alles prima onderhouden. Het moet een superlunch worden, want alles moet op, zodat er morgen niets meer moet worden meegenomen tussen de fietsen en de rest van de bagage.  Bij het eten komen de zadelproblemen uitgebreid aan bod. Mooi woord, maar het zijn niet de zadels die problemen hebben, maar de erop rustende lichaamsdelen. Het is allemaal een kwestie van wrijving en drukpunten. Ik hoor ze het allemaal graag uitleggen, maar ook ik moet me nu en dan eens verzetten in mijn autozetel, maar daar heeft niemand het over, laat mijn drukpunten maar onder druk. Ik moet trouwens deze dagen heel wat drukken op de onderzijde van de aan te kopen meloenen om te voelen of ze wel rijp zijn voor de tedere verhemeltes van de fietsers. Ik kan je verzekeren dat niet alle winkeljuffrouwen dat graag hebben, dat drukken, want dat veroorzaakt uiteindelijk geplet vruchtvlees. Ik moet echter kiezen: de bliksems in de ogen van de winkeljuffrouwen of de meewarige blik in de ogen van de fietsers wanneer de meloen weer eens iets te hard blijkt te zijn.

Dirk deelt ons mee dat hij volgend jaar om zadelproblemen te vermijden, gewoon het zadel van zijn fiets zal afnemen en dat hij het zal vervangen door een zetel. Dat wil ik wel eens zien en dan nog op een koersfiets. Het einde nadert en er wordt al eens gesproken over volgend jaar en de fietstocht die dan op het programma zal staan. Daarbij komt natuurlijk ook de vraag wie er dan chauffeur zal willen zijn. Dit bleek dit jaar ook niet van een leien dakje te zijn gelopen. Uiteindelijk kwam ik uit de bus na lange en delicate afweging van alle voor -en nadelen en vooral doordat er geen enkel alternatief was. Ik dankte de leden uitvoerig voor hun vote of confidence en verzamelde het eten dat toch nog over was en we waren klaar om te vertrekken naar Dax. Dirk vergezelde me in de wagen en kon genieten van het comfort van de wagenzetels.

De laatste strook naar Dax. vandaag zullen ze dan toch weer een kleine 100 km hebben gefietst. Dirk en ik komen aan in het hotel rond 14.30 u. De wagen parkeren aan de achterkant van het gebouw, wat bagage uitladen en naar onze kamers, wat alter trek ik even de stad in nadat ik de autosleutels aan de receptie voor de fietsers heb afgegeven. Ik hoor niets meer van hen tot 16.30 u. Ze zijn intussen in het hotel aangekomen en we vertrekken samen voor een kleine wandeling. Frederik blijft thuis om even uit te rusten en te bekomen van de emoties na deze volbrachte taak. Voor ze naar het hotel kwamen, waren ze nog naar de kathedraal van Dax gefietst om hun laatste stempel te halen. De koster van de kathedraal maakte wel bezwaar tegen hun kledij. In het huis van de heer loop je niet zomaar rond in een fietsmaillot. Toen ze echter met hun pelgrimsboekjes zwaaiden, werd ook hij vertederd en ze kregen hun stempel. Voor het portaal werd iemand aangesproken om een foto van de fietsers te nemen. De oplettende lezer en kijker (foto staat op WhatsApp) zal merken dat er slechts vier fietsers op staan, Dirk ontbreekt. En dat is normaal, gezien de omstandigheden. Deze ochtend had hij immers weer zijn heiligschennende truitje aangetrokken. Met een dergelijk truitje kon hij onmogelijk de kathedraal betreden. Die was al voor de derde keer herbouwd en de tekening en de woorden op het truitje zouden ongetwijfeld een vierde heropbouw noodzakelijk hebben gemaakt. Om de stad Dax en het bisdom kosten te besparen en om hier volgend jaar opnieuw te mogen starten, bleek het dus meer dan wenselijk dat Dirk niet in de kerk zou komen. Bovendien was hij op dat ogenblik al in burgertenue aan het winkelen. Tijdens de kleine wandeling werd er nog genoten van een Tourtel Agrume Sans Alcool. Ze hadden er nog juist vijf in huis en die verdwenen dus nu van het rek. Op een paar minuten werd hier door de Vlaamse delegatie de volledige maandvoorraad bier zonder alcohol van het café door de dorstige kelen gegoten. Ergens gaat dat niet zo goed samen, Vlamingen en bier zonder alcohol, maar misschien werd hier een nieuwe trend gezet. Daarna terug naar het hotel waar ik aan de blog wou beginnen. Nu de goden ons weer slecht gezind waren, was het heel normaal dat ik die blog niet meer aan de praat kreeg, wat ik ook probeerde. Tot vandaag toe heb ik vruchteloze pogingen ondernomen om op die blog te raken, maar het lukt gewoonweg niet. Ik heb dan maar een nieuwe blog aangemaakt, waarin je nu aan het lezen bent.

Om 19.00 u. zijn we dan voltallig vertrokken voor het laatste avondmaal. Een eerste poging mislukte doordat ze ons enkel maar tapa's wilden serveren. Fietsers die een groot stuk vlees en frieten, veel frieten willen eten, nemen daarmee geen genoegen. We hadden al vlug in het snotje dat ze ons eigenlijk niet echt wilden bedienen doordat het restaurant eigenlijk al volzet was. Francis is dat dan eens goed gaan uitleggen aan de baas en daarna zijn we vertrokken naar een ander eethuis. Van buiten zag het er wat bedenkelijk uit, zo met roze en rode neonlampen aan de gevel en na mijn vorige ervaring met het onverhoeds binnenlopen van bars vol lingerie was ik dus dubbel op mijn hoede. Maar, geen nood lieve lezer, we waren en bleven op het rechte pad en het avondmaal was een voltreffer en verliep in alle sereniteit.

Natuurlijk werd al wat nagekaart over de geslaagde onderneming en er werd ook vooruitgekeken naar een vervolg voor volgend jaar. Zo werd gesuggereerd dat de fietsers zouden kunnen vliegen naar Bordeaux alwaar ik ze in grote stijl op het vliegveld zou kunnen ophalen met de fietsen en de bagage in de wagen, minder luxueus werd ook aan een treinreis gedacht. Dit moet allemaal nog rijpen en het zal zeker deel uitmaken van grondig overleg. Ook werden suggesties gedaan voor de uitrusting. Doordat mijn vrouw toch een nieuwe wagen nodig heeft, werd subtiel geopperd dat ze misschien een bestelwagen van het type waarmee we nu reden zou kunnen kopen. Andere voorstellen betroffen het aankopen van een groot vat zitvlakzalf met bijhorend pompje om de zalf te verdelen, anderen stelden dan weer voor om een klein verzorgingstentje in de laadruimte te installeren zodat men zich niet steeds meer in biechtstoelen zou moeten verschuilen om de pijn enigszins te milderen door het aanbrengen van een nieuwe laag zalf. Ook veldbedjes voor een kleine platte rust na de lunch en een microgolfoven voor hot dogs, soepjes en kip werden geopperd.

Ik heb ze maar laten zeggen en dromen, wellicht waren ze wat high door het bereiken van het doel en als we al niet meer mogen lachen, waar gaat het dan naartoe?

Voor ons in elk geval richting bed, want morgen staat een lange rit naar huis op het programma en we moeten daarvoor een fris kopje hebben.

Morgen komt het laatste blograpport en dan zijn we 's avonds ook thuis. hang wimpels en vlaggen al maar uit, verwittig het feestcomité van de buurt of het dorp. Een kop koffie of thee vergezeld van een vriendelijke glimlach en ontvangende armen zal ook al in dank worden afgenomen.

Groetjes,

Daniël