Ik werd deze morgen om halfzeven met een schok wakker uit mijn slaap. Ik lag met mijn gezicht naar John-Paul. Wie was deze man? Ik kon er geen antwoord op vinden. Hij was verliefd, maar geobsedeerd. John-Paul werd wakker en vertelde me zijn verhaal. Hij begon te vertellen hoe hij zo gelukkig was om Janie te leren kennen. Zijn geluk werd al snel verstoord wanneer ze hem vertelde dat ze een ander vriendje had. Zijn trots was weg. 'Ik herinner mij die nek, niet van mijn broers of zussen, maar van Janie.' Toen wist ik hoe laat het was. Hij had haar gewurgd. Volgens hem was ze niet lang buiten bewustzijn, maar niet lang was niet lang genoeg voor hem. Even later was ze dood. Hij had haar onder een glijbaan in de speeltuin gelegd en was weggerend. Weg van alle problemen, weg van zijn probleem. Ik was sprakeloos en kon niet plaatsen wat ik net te horen kreeg. Mijn man was een moordenaar of liever gezegd is een moordenaar.
Daar stond hij dan: mijn man John-Paul. Ik stond voor hem en vroeg hem wat dit allemaal te betekenen had en ik legde hem zijn eigen brief voor.
Liefste Cecilia,
Als je dit leest ben ik er niet meer, wat heel melodramatisch klinkt nu ik het opschrijf, maar ja, iedereen sterft ooit. Jij ligt nu in het ziekenhuis met ons dochtertje Isabel. Ze is vanochtend vroeg geboren. Ze is zo mooi en klein en hulpeloos. Mocht mij iets overkomen, dan heb ik dit in elk geval zelf gedaan. Ik heb een paar biertjes gedronken. Ik moet je vertellen dat ik Janie Crowley heb gedood toen ik zeventien was. Het was niet zo bedoeld. Ik verloor mijn zelfbeheersing en was stom. Er knapte iets in mijn hoofd. Ze was verliefd op een andere jongen en lachte me uit. Ik hou ontzettend veel van jullie. Ik verdiende niks en ik kreeg alles terug van jullie.
Het spijt me.
Liefs,
John-Paul
Ik dacht dat ik al kwaad was geweest, maar kwader dan dit kon niet. Ik walgde van hem als ik dacht aan wat hij had gedaan. Ik moet dit even laten rusten in mijn hoofd.
Het was avond. Laten we zeggen rond acht uur s' avonds. Ik was moe en wou heel graag gaan slapen maar toen kwam John-Paul op me af met een vraag. Geen gewone vraag maar een zeer directe vraag. 'Wat heb je met mijn brief gedaan?' Ik stond even verstijfd dat hij me die vraag stelde. Hij wist er dus van. Ik vertelde hem dat ik die terug op zolder had opgeborgen, ook al was dat niet het geval. De brief had ik tussen een map in de la gelegd van het bureau. Hij vroeg me of ik hem had opengemaakt en ik ontkende onmiddellijk. Hij was opgelucht en ging weg, wat mij verbaasde. Samen met mijn man ging ik slapen en net wanneer hij diep sliep, stond ik terug op. Ik aarzelde geen moment en knipperde de bureaulamp aan.
Aan Cecilia Fitzpatrick
Alleen openen na mijn dood
Ik opende de bovenste la, nam de briefopener en stond op het punt hem te openen. Plots hoorde ik voetstappen. Ik handelde zeer snel en openende de brief vluchtig.
Onze kleine Isabel
Zo erg om je dit te vertellen
Me zoveel meer geluk geschonken dan ik heb verdiend
Hier zit ik dan vol twijfels. Wat moet ik doen? De brief openen? Iemand inlichten? Mijn man confronteren? Ik weet het niet. Wat als het allemaal een grote leugen is en gewoon een flauwe grap is? Ik kan er in elk geval niet om lachen. Dit is ernstig. Ik beeld de antwoorden van mijn vriendinnen al in als ik hen zou vragen of ik hem moet openmaken. 'Ja, hoor. Openmaken!' of 'Ja, natuurlijk! Waar wacht je op?' Ik wacht op een antwoord van mijn man dat ik waarschijnlijk pas zal hebben als hij er niet meer is. Wat moet ik met een brief met een stuk vergeelde plakband die waarschijnlijk al jaren op zolder ligt? Ik zal op zoek gaan naar de waarheid, al moet ik daarvoor dag en nacht zoeken. Ik moet en zal weten wat dit te betekenen heeft.
Dat is wat ik las tien minuten geleden. Ik werd rood. Waarom? Dat wist ik niet. Wat stond erin die brief? Dat wist ik ook niet. Ik wist enkel en alleen dat deze brief van een heel belangrijk persoon uit mijn leven afkomstig was. Deze brief was van John-Paul. Mijn John-Paul, mijn man. Ik begrijp niet dat zo een intelligente man zo impulsief kan handelen. Waarom zou mijn man een brief op zolder verstoppen terwijl hij nog springlevend en in de fleur van zijn leven is? Waarom? Iets in mijn zegt dat ik deze brief niet mag openen. John-Paul kan elk ogenblik bellen, althans dat heeft hij mij beloofd voor hij op zakenreis vertrok. Ik vrees dat ik nog even zal moeten wachten op een antwoord.
