The edge of your sword isn't sharp enough for me to bleed
Two words: Anna Nalick. Dat is een artiest die ik een tweetal jaar terug heb ontdekt en die ik compleet vergeten was. Vandaag dacht ik plots terug aan haar en ik kon echt niet geloven dat ik haar vergeten was. Haar muziek is vrij onorgineel, in die zin dat het heel erg poppy klinkt, maar toch is er iets dat mij ontroerd. Haar teksten zijn vooral supermooi. Ik weet nog goed dat ik haar muziek ben beginnen luisteren toen ik heel erg depressief was. Het liedje 'wreck of the day' klonk zo vertrouwd op dat moment. Alles wat ze zei klopte gewoon. Na die zware periode begon ik vooral de liedje 'bleed' en 'in the rough' te luisteren, omdat die wat positiever klonken en heel veel girlpower in zich hadden. Ik krijg dat warme gevoel ook in mij als ik naar haar muziek luister. Ik herinner me die periode dan heel goed terug en hoewel het een donkere periode was, voel ik me veel levendiger als ik eraan denk. Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik voel me echt levend als naar haar muziek luister en terwijl terugdenk aan die bepaalde momenten.
Veel meer heb ik eigenlijk niet te zeggen. Het is vreemd dat het moeilijker is om op goede dagen mijn blog te vullen met iets. Ik heb vandaag heel de dag aan statistiek gewerkt en jawel hoor, ik begin het te snappen. Morgen moet ik nog één deeltje afwerken, dat ook niet zo heel moeilijk is, en dan aan de oefeningen beginnen. Hoe de oefeningen gaan gaan, dat weet ik nog niet helemaal, maar ik ga alleszins maandag met een opgeheven hoofd in de practica zitten. Ik wéét nu dat ik helemaal niet zo dom ben als dat die meisjes me laten voelen.
I just want to be better than my friends might say
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat vandaag een heel positieve dag was. Waarschijnlijk heeft de gedachte dat ik naar huis kon gaan me er wel doorgetrokken. Toch ging het vandaag ook allemaal wat vlotter. De lessen gingen goed en iedereen deed wel vriendelijk. Soms had ik van die kakmomenten, maar dan dacht ik "Ik ben bijna thuis, nog even volhouden".
De laatste dagen, of beter gezegd nachten, heb ik amper geslapen. Ik ben echt een vat vol stress. Mijn ouders snappen daar echt niks van, ze vinden het vreemd dat ik zo stressvol ben nu. Ze beseffen niet dat zij mij vaak nog extra stress bezorgen door zo'n dingen te zeggen. Ik ben altijd vlotjes doorgeraakt op school, maar dit niveau is een uitdaging voor mij. Mijn ouders denken dat ik zoals altijd bang heb, maar er uiteindelijk wel door geraak. Deze keer is de kans dat ik herexamens heb wel heel groot en ik ben bang dat ze dat niet goed beseffen. Ik ben eigenlijk bang om hen teleur te stellen.
Wat mijn planning betreft, ik heb al gefaald. Haha, ik kan er best nog wel mee lachen. Ik wil teveel in te weinig tijd doen en ik wil dan ook alles heel goed doen. Deze morgen was ik van plan vroeg op te staan om nog eens goed door te werken, maar aangezien ik pas om 3u 's nachts in slaap was gevallen, ging dat moeilijk. Morgen ben ik van plan om om 10u op te staan en dan mijn hele cursus statistiek door te nemen en mijn oefeningen te maken. Het maakt me niet uit hoelang ik daaraan bezig ga zijn, het moet af. Ik zit best wel achter op schema, maar als ik de rest zo hoor, zijn zij dat ook. Natuurlijk moet ik niet teveel luisteren naar anderen en gewoon doen wat ik vind dat het beste is. Ik ben zo onzeker en daarom kan ik dus geen beslissingen maken. Ik weet echt niet wat nu goed is voor mij of wat slecht is. Ik heb altijd 20 andere meningen nodig, voordat ik de mijne uit of voordat ik een beslissing maak. Een goed voorbeeld is dat werk nu. Ik ben iemand die helemaal geen probleem heeft met drukte of met hard en veel werken. Dat is heel goed voor mij, want dan heb ik minder tijd om me druk te maken over alles en ik verdien geld. Geldproblemen bezorgen me onwaarschijnlijk veel stress, dus het feit dat dat nu ook wegvalt kan alleen maar positief zijn. Toen mijn papa me kwam halen aan het station, zei ik "Ik denk dat dat werk wel goed gaat zijn voor mij." Hij was daar niet mee akkoord, in die zin dat het sowieso meer drukte bezorgde, maar dat het natuurlijk wel positief was dat ik ondertussen geld verdiende. Kijk, zo een dingen heb ik écht niet nodig. Ik twijfel onmiddellijk aan mijn beslissing als mensen zo'n troep tegen mij zeggen. Dat bewijst ook weer eens dat mensen mij niet echt kennen, anders zouden ze weten dat die druk heel positief is voor mij. Ik heb zelfs zin om te gaan werken, alleen het vroeg opstaan steekt me een beetje tegen. Ik heb trouwens gemaild naar de bazin i.v.m. 3 november, hopelijk gaat dat lukken. Het zou maar erg zijn dat ik mijn verjaardag moet eindigen met vroeg te gaan slapen.
Ik ga eens proberen te slapen. Ik heb net een warm bad genomen en wat sedinal. Dat zijn druppeltjes kalmeermiddel, helemaal plantaardig, dus no drugs people. Ik heb dat eens gekocht toen ik stage had, want ja, toen was ik dus ook helemaal op van de stress. Het begint wel al te werken, dus tot morgen!
Oké, tijd voor een ophelderingsblog. Mijn vorige blog was, wel hoe zeg ik het, vrij radicaal. Zo voelde ik me ook wel, maar het is natuurlijk raar om te lezen zonder enige verklaring. Omdat het vandaag al iets beter gaat, kan ik 'm nu geven. Hier komt ie.
Het begon allemaal dinsdagavond, een vriendin kwam naar Leuven om te feesten. Uiteindelijk zijn er nog eens 3 vriendinnen van haar meegekomen, wat ik heel erg leuk vond. Ik vind het wel leuk als vriendengroepen een beetje mixen. We hadden allemaal ook onmiddellijk een goede band, we hadden veel intieme verhalen verteld, veel gelachen ... kortom: het was écht heel leuk. Tegen 3u 's nachts zijn we pas vertrokken op kot. Alles ging best goed, totdat we ergens binnen gingen. Ik heb geen idee hoe het toch maar altijd komt, maar ik voelde me plots weer zo onzeker. Op dat moment keek ik naar die meisjes op een heel andere manier, ik was echt jaloers. Ze zijn allemaal zo leuk, tof, knap, slank. Ik heb wel al verteld over mijn eetproblemen soms, maar uiteindelijk ben ik nog niet moddervet. Ik weet dat gewoon ook wel, ik zie er nog normaal uit. Maar toch voel ik me soms wel zo. De andere meisjes waren in principe ook niet veel knapper of lelijker dan mij, maar ze stralen iets uit dat ik gewoon niet heb. Zoals ik in mijn vorige blog al zei: ik begin barsten te vertonen. Andere mensen, maar ikzelf ook, merken dat er iets aan de hand is met mij, dat ik duidelijk niet goed in mijn vel zit. Ik probeer dan plezier te maken, maar in mijn hoofd weet ik goed genoeg dat ik gewoon aan het faken ben. Ik weet gewoonweg niet meer hoe ik gelukkig moet zijn. Ergens ben ik er ook wel bang voor, omdat ik wéét dat er na dat gelukkig gevoel altijd een donker gevoel komt. Ik kreeg ook helemaal geen aandacht van jongen in tegenstelling tot die meisjes. Op een bepaald moment voelde ik me ook echt uitgesloten door die meisjes, hoewel dat helemaal niet zo was. Ik doe dat mezelf gewoon allemaal aan. Ik ben degene die zich afsluit voor jongen, ik ben degene die zich afsluit van haar vriendinnen en ik ben degene die ervoor zorgt dat ik niet gelukkig kan zijn. Oh, even vergeten. Wie zie ik net buiten komen als ik binnen ga? Ja hoor, M. Het doet me echt niets meer dus. Ik heb veel belangrijkere dingen aan mijn hoofd.
Toen ik woensdag opstond, wist ik ook helemaal niet hoe ik me moest voelen. De avond was best wel met een vrolijke noot geëindigd, maar toch voelde ik me weer vreemd die ochtend. Ik wist al dat die dag een zware kutdag zou worden. En jawel, dat werd het ook. Ik heb wéér commentaar gekregen over mijn gebrek aan statistisch verstand en ik heb zelfs commentaar gekregen over mijn werk. Dat had ik misschien ook nog niet verteld. Ik heb dat werk dus geregeld in de Carrefour. Ik mag gelukkig maandag al beginnen. Het wordt wel zwaar, aangezien ik maandagvoormiddag, dinsdagnamiddag en woensdagvoormiddag werk. Het positieve is dan weer dat ik veel verdien op korte tijd en mijn laatste werkdag op 14 december valt, een week voor de kerstvakantie. Ideaal, want dat is net een week voor mijn blok. Helaas moeten er weer mensen zijn die daar iets heel negatiefs van moeten maken. "Goodbye social life." Ja, tof hoor. In de plaats van een mens een wat aan te moedigen. Ik maak me enorm veel zorgen over mijn studies op dit moment, zeker nadat mensen mij blijven herinneren aan het feit dat ik geen statistiek kan en dat zo gemakkelijk zou zijn. Gisterenavond heb ik dan ook mijn papa opgebeld, om hem te vertellen over dat werk en hem te vragen wat hij ervan vindt. Hij vond het wel veel uren, maar zag het positieve er meer in. Het is ook een goede kans: ik verdien veel op korte tijd + het is in een tijd waarin ik nog niet enorm veel moet leren. Ik heb dan ook minder tijd om me druk te maken over vanalles, ik zit minder alleen, dus dat is heel goed voor mij op dit moment denk ik. Toch draaide het gesprek uit in tranen, langs mijn kant natuurlijk. Ineens kwam alles eruit: die commentaar op statistiek, werk, stress, slapeloze nachten, ... Mijn papa geeft me altijd heel wijze raad en dat was ook zo deze keer. Hij zei dat ik niet teveel moest prijsgeven van wat ik doe qua studies of qua werk, omdat sommige mensen niet het beste met me voorhebben. En hij heeft groot gelijk. Ik praat teveel over die dingen met andere mensen. Oké, als het over mijn beste vriendinne gaat, dan doe ik wat ik wil. Maar die mensen die constant alles bekritiseren wat ik doe, daar moet ik voor oppassen. Zij doen dat begot ook niet. Een mooi voorbeeldje is dat ik dus bijna altijd tegen iedereen zeg wat ik ga doe qua leren. Waarom ik zo'n dingen doe, geen idee. Ik probeer gewoon wat mee te praten. Maar anderen mensen doen dat dus niet. Toen ik gisterenavond vroeg aan één van die meisjes of ze een bepaalde tekst al gingen lezen voor het college was het antwoord: "Die heb ik al helemaal doorgenomen." Maar op zo'n irritante toon, je weet wel wat ik bedoel. Conclusie: ik ga mijn mond wat meer houden vanaf nu.
Zoals ik al vaak gezegd heb, heb ik het gevoel dat ik gewoon té vriendelijk ben voor iedereen. Mensen merken dat en maken daar misbruik van. Dat is gewoon die angst om alleen te zijn die mij zo vriendelijk en "zwak" maakt. Ik durf niet snel mijn kritiek of mening te uiten over iets/iemand, want ik ben bang dat ze me dan in de steek gaan laten. Dat gevoel moet ik echt constant proberen te relativeren. Ik ben niét dom. Ik ben niét lelijk. Ik ben niét dik. Ik moet echt stoppen met zo onzeker te zijn. Het is helemaal niet zo erg met mij gesteld als dat ik denk.
Structuur. Dat heb ik nodig vanaf nu. Ik heb het al gehad over mijn eetpatroon dat echt veranderd moet worden. Ik weet dat ik graag lekker en veel eet, dus daar kan ik gewoon niet mee stoppen. Dat is wie ik ben. Ik ben een echte bourgondiër. Ik geniet van eten. Maar wat ik wel kan doen is die late night snacks en tussendoortjes laten. Ik ben al goed bezig met elke avond een lekker en vullend avondmaal te maken, waardoor is 's avonds minder honger heb. Ook haal ik geen ongezonde dingen in huis. In het weekend ga ik lopen. Dat is goed voor mijn lichaam, maar vooral goed voor mijn geest. Omdat ik maandag, dinsdag en woensdag werk, ga ik sowieso minder eten en meer bewegen. Een ander structuur is mijn studiestructuur. Begrijp me niet verkeerd, ik heb al goed gestudeerd, maar eerder sporadisch en ongeorganiseerd. Ik heb nu mijn agenda eens mooi ingepland en een weekplanning gemaakt. Dat ga ik elke week proberen te doen en hopelijk ga ik me er goed aan houden. Op die manier voel ik me ook al wat zekerder over mezelf qua studeren. Dan voel ik toch dat ik alles goed en regelmatig bijhoud.
Alles zit nu wel vrij goed. Ik heb mijn acties goed op een rijtje gezet, hopelijk volgen mijn gedachten vanzelf. Ik ga mezelf niet meer zo "laten gaan". Ik laat mezelf tegenwoordig teveel meeslepen door emoties, ik vecht er zelfs niet meer tegen. Nee, vanaf nu is het een gevecht. Dat is veel gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik spreek uit ervaring, maar het is enigzins mogelijk. Al is het maar een klein beetje, alle beetjes helpen me nu wel. Toch ben ik blij dat ik naar huis kan morgen. Ik wil volgende week met een nieuwe lei en een nieuw gevoel aan de kotweek beginnen. Het enigste waar ik nu nog een beetje mee zit is dat werken. Niet dat werken op zich, maar gewoon een bepaalde dag. Ik verjaar op een dinsdag. Dan zou ik namiddag moeten werken, wat op zich geen probleem is, maar dan kan ik 's avonds niet weg, aangezien ik woensdagvoormiddag alweer moet werken. Ik ben aan het denken om die woensdag vrij te vragen met het excuus dat ik een lesverschuiving heb ofzoo. Ik weet het nog niet goed, want maandagavond kan ik dan bijvoorbeeld ook mijn verjaardag vieren, maar ik weet niet of er dan veel mensen naar Leuven kunnen komen. Een dilemma vind ik wel. Ik zou het wel vrij jammer vinden moest mijn verjaardag niet goed gevierd worden ... Ik ga het in het weekend eens bespreken met mijn ouders en het maandag melden in de Carrefour. Denk toch ergens dat ik woensdag vrij ga willen.
Goed, het is een superlange, sorry! Nog even heel erg bedankt Anapunkx voor je reactie, ik vind het altijd fijn dat er mensen zijn die de moeite doen om mijn depressieve blogs te lezen ;-) Ik denk dat ik binnenkort de stap ga zetten en naar een psychiater ga gaan. Ik weet hoe ik mezelf moet verbeteren, maar ik hoop dat een specialist me daar verder in kan helpen. Ik wil echt van die ziekte af.
Ik begin barsten te vertonen. Het begint mensen op te vallen dat het niet goed gaat met mij. Ik kan het spelletje niet meer lang volhouden. Als ik foto's van mezelf zie, ik herken ik mezelf niet meer. In de spiegel zie ik een afgeleefd, moe en dik monster. Ik kan het niet meeeeeeeeeeer. Ik kan amper tranen bedwingen. Ik wil dood. Ik kan echt niet meer. Het leven heeft gewonnen. Ik haal nergens meer plezier uit, het leven heeft geen zin meer. Ik heb dringend hulp nodig.
... Drifting through the wind Wanting to start again
Do you ever feel, feel so paper thin Like a house of cards One blow from caving in
Do you ever feel already buried deep Six feet under scream But no one seems to hear a thing
Tja, waar moet ik beginnen. De dag begon heel goed eigenlijk, ik voelde me prima. Ik voelde me zelfs echt thuis vandaag, had fijn ontbeten, op het gemakje me aangedaan en naar de Carrefour om te hoek gegaan. Dat gedeelte van de dag ging ook best prima, ik heb mijn cv afgegeven en toen ik op kot kwam, werd ik al gebeld. Ze hebben pas iemand nodig vanaf 28 november, wat op zich niet zo goed is. Rond die tijd ben ik toch al aan het leren voor de examens en ik zou nu al wat geld kunnen gebruiken eigenlijk. Nu ga ik sowieso geld van mijn ouders moeten lenen om naar Parijs te gaan. Zo'n dingen bezorgen me echt nachtmerries, maar echt letterlijk nachtmerries. Ik lig serieus wakker van zo'n dingen, zeker omdat mijn ouders het al niet breed hebben en ik al zoveel kost met dat kot en alles erbij. Morgen moet ik terug gaan om mijn contract te tekenen. Ik mag wel hopen dat ik niet teveel moet gaan, want dat zou echt ten koste gaan van mijn studies. Ik heb toch maar ja gezegd toen ze belden, tja, dat is zowat je eerste reactie e. Kijk, daarom bel ik niet graag. Achteraf heb ik mijn papa gebeld en die bezorgde me eigenlijk nog meer kopzorgen. Hij zei dat ze waarschijnlijk wel gingen willen dat ik vaak kom en blablabla. Hah seg, zwijg toch allemaal. Morgen ga ik gewoon naar daar en ik zie wel wat er op me af komt. Ik maak me nu al zoveel zorgen over mijn studies, dus ik ga dat zeker niet meer in het gevaar brengen door zoveel te gaan werken.
Over studies gesproken, ik had daarstraks dus statistiek practicum. Zoals ik al zei: ik kan dat ab-so-luut niet. Ik ben echt iemand die beter is in nadenken over mensen, theoriën, filosofiën, ... Zo'n dingen onthou ik heel goed. Ik kan bijvoorbeeld nog altijd alles navertellen van de les filosofie van vorige woensdag. Statistiek krijg ik gewoon niet in mijn hoofd. Ik vind dat gewoon niét logisch. Ik ben al veel met die cursus bezig geweest, maar blijkbaar mis ik nog altijd essentiële formules en begrippen. Zo bleek dus ook in het practicum. Enkele medestudenten van lerarenopleiding doen deze richting ook en we vormen zowat een groepje, helaas lijken zij slimmer te zijn. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar ik voel me gewoonweg dommer. Alleen bij statistiek dan wel. Toen ik in de les aan een van hen iets vroeg, werd ik bij wijze van spreke afgeblaft. Ze konden niet begrijpen dat ik datgene niet begreep. Ik voelde me gewoon heel erg aangevallen op dat moment. Ik ben al zo emotioneel de laatste tijd, dus zo'n dingen kan ik echt wel missen. Ik voelde zelfs tranen in mijn ogen opwellen. De rest van de les heb ik ook mijn mond gehouden, ik was helemaal toegeklapt. Op weg naar kot werd ik echt woedend. Dat meisje heeft gestudeerd voor leerkracht wiskunde, komaan, je kan toch niet verwachten dat ik daar ook zo snel mee weg kom. Nu ik erbij nadenk, ze doet vaak zo belachelijk over alles. Net alsof dat allemaal weet en het maar zelfsprekend is dat mensen dat ook snappen. Soms herken ik een paar S-eigenschappen in haar. Toen we aan de oefeningen begonnen, zei ik voor de grap: "Zeg jij maar wat jij hebt geantwoord, dan zullen wij wel volgen, want jij zal het wel juist hebben." Maar echt, lachend en al. Nee, wat voor een reactie krijg ik terug: "Ja zo ga ik ook wel niets bijleren è." Toen ik op kot aankwam heb ik ook wel heel lang en heel veel geweend. Ik voel me zo aangevallen en geintimideerd. Precies alsof ik nu als "de domme" zal bestempeld worden. Ik heb ook weer gewenst dat ik dood was. Soms wordt het me ook echt téveel. Ik sleur mezelf nu echt door het leven en dergelijke tegenslagen zijn echt de druppel. Toch laat ik me niet zo snel kleineren. Mijn reactie op hun gedrag: wacht maar. Ik zal misschien niet zo'n hoge punten op statistiek halen als jullie, maar er zijn nog andere vakken. Vakken waar ik in zal uitblinken.
Daarnet begon dat meisje op msn tegen me, heel vriendelijk wel. Precies alsof ze wist dat ze me ergens geraakt had. Trouwens, ze is samen met een ander meisje naar de acco geweest om boeken bij te halen. In de plaats van mij ook te verwittigen dat dat boek er ondertussen is? Ochja, ik hoop dat ze zich goed voelt in haar vel als ze zo'n dingen doet. Mij niet gelaten. Het kwetst me ook niet meer zo fel. Ik heb immers vrienden genoeg. Ik geloof echt dat ze zich best slecht voelt over zichzelf en dat ze zo'n dingen doet om zochzelf wat beter te voelen. Ik heb ondertussen geleerd dat sommige mensen zo in elkaar steken. Ik meen het echt wanneer ik zeg dat ik zo'n dingen beter kan plaatsen. Ik erken mijn probleem weer en ik weet dat ik me daar op moet focussen. Dat ik mezelf gelukkig moet proberen te maken, niet iemand anders. Ik moet vaker beseffen dat ik leef voor mezelf, niet voor anderen.
Ik wou nog snel even zeggen dat mijn blogtitels misschien niet altijd relevant zijn voor mijn blogs zelf. Ik vind het zo stom om telkens een titel te zoeken voor elke dag, het komt vaak toch op hetzelfde neer: zwart, leeg, eenzaam, wenen, depressie. Ik gebruik dus bijna altijd lyrics van liedjes die ik graag hoor. Als iemand dus interesse heeft, je kan altijd de blogtitel in google intypen om vervolgens een mooi liedje te horen. Vandaag zal ik 'm al eens verklappen, het is firework van Katy Perry. Toen ik deze morgen dit liedje ontdekte, was ik echt verbaasd over hoe hard ik mezelf herkende in die eerste zinnen. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker en bij iedereen, maar ik wou het toch even delen. Vanavond doe ik het weer kalm aan met een filmpje op kot, want morgen ga ik echt wel nog eens goed feesten!
Al bekend met het fenomeen van de emotionele eter? Ik helaas wel. Te bekend zelfs, ik ben er namelijk eentje. Het typische voorbeeld van een emtionele eter. Door mijn depressie is dat alleen maar erger geworden. Die gezelligheid waar ik al enkele blogs over zaag, gaat altijd wel hand in hand met lekker, hartelijk eten. Als ik in de winter opsta, wil ik als ontbijt veel broodjes met lekker beleg en een warme chocomelk. Als ik gezellig een filmpje kijk, wil ik chips, ijs, alles wat maar genoeg caloriën bevat dus. Ik herken zelfs een patroon in mijn eten. Als er iets gebeurd is waardoor ik plots een heel harde depressie-aanval krijg, kan ik niks eten. Hoogstwaarschijnlijk omdat er in mijn keel een krop vol tranen zit. Daarna maak ik mezelf wijs dat alles eigenlijk helemaal in orde is, wat dus nooit waar is natuurlijk. Op dat moment begin ik te eten. Echt alles wat in mijn buurt staat, gaat de mond in. Het liefst hartelijke en ongezonde troep die goed vult. Ik voel dan ook letterlijk een leegte in mijn lichaam dat opgevuld moet worden met iets. Ik weet dat als ik een vriend zou hebben, dat gat opgevuld zal worden met liefde en affectie. Helaas is dat niet het geval, dus is eten the next best thing.
In dat stadium zat ik dus tot nu toe. Waarom tot nu toe? Ik heb net de foto's van zaterdagavond ontvangen en my dear god ... ik zag er moddervet uit. Ik vraag me achteraf altijd af hoe ik me in godsnaam heb kunnen amuseren terwijl ik er ZO uitzag. Ik ben die toestanden ondertussen al gewend, maar het blijft altijd een steek door mijn hart. Gelukkig ga ik nu fase 3 enteren, de beste fase. De fase waarin ik op mijn eten ga letten en me terug goed ga voelen. Totdat er weer iets gebeurt waardoor ik terug in stadium 1 beland. Ik kan precies nooit meer écht gelukkig zijn, ik weet namelijk altijd dat ik op een bepaald moment terug in dat gat val. Het is zelfs vaak zo dat ik bij gelukkigere periodes extra oop mijn hoede ben, wat uiteindelijk een negatief effect heeft want dan zie je natuurlijk veel meer.
Nee echt, ik geloof wel in die filosofie van: een gezond lichaam = een gezonde geest. Helaas geldt dit ook andersom, je hebt een gezonde en sterke geest nodig om aan dat gezond lichaam te werken. Ik ga er alleszins weer eens voor gaan, nu ik op kot zit is dat natuurlijk nog moeilijker. Het is te zeggen, het eten op kot zelf zal wel lukken aangezien ik zelf kies wat ik in huis haal. Helaas is het uitgaansleven niet zo calorie-arm. Dinsdag komt die vriendin dan ook en dat gaat sowieso ongezonde kost zijn, gevolgd door een lading bier. Ochja, ik ga het alleszins proberen vol te houden als ik alleen ben. Dat is al veel denk ik. Ik ben trouwens op kot geraakt, gelukkig was de trein nog niet al te vol. Ik had voor ik vertrok wel een kleine mental breakdown, met tranen en alles. Ik had echt geen zin om al naar Leuven te vertrekken. Ik heb hier de laatste 3 weken al zoveel zwarte en echt heel erg depressieve momenten gehad, en ik denk dat ik bang ben dat er nog veel gaan volgen. Met statistiek ben ik ook nog niet ver geraakt, maar ik heb morgen nog tot 16u, dus dat zal wel lukken è.
Goed, ik ga het hierbij laten voor vandaag. Ik ga nog een filmpje en/of een serie'ke kijken. Hopelijk droom ik goed en kan ik bijgevolg aan een mooie en positieve dag beginnen morgen!
Geen idee hoe ik me op dit moment voel om eerlijk te zijn. Eigenlijk best oké, maar er zijn een paar dingetjes die in mijn achterhoofd zitten en die mijn gemoed zo nu en dan naar beneden halen. Allereerst is er het feit dat ik dringend aan mijn statistiek verder met werken. Ik moet nog een heel deel onderlijnen, samenvatten, blablabla. Ik heb echt geen zin precies. Helaas moet het deze keer wel echt, want morgennamiddag heb ik voor het eerst practicum. Je moet dan oefeningen voorbereiden, maar om die oefeningen te kunnen maken moet ik eerst de theorie verwerkt hebben. En zoals ik al zei: écht géén zin!
Dan is er nog het feit dat die stomme, stomme, STOMME nmbs besluit te staken vanaf vanavond 22u. Normaal gezien ga ik pas maandag naar kot, omdat ik die overvolle zondagtreinen echt haat. Plus, dan zit ik weer een avond op kot, zonder tv. Klinkt misschien belachelijk, maar ik wou heel graag so you think you can dance zien, haha. Maar komaan, jullie snappen het plaatje wel. Ik had gewoon graag nog een avondje thuis gezeten. Zoveel zin heb ik deze keer ook niet in een weekje Leuven. Meestal doe ik in het weekend niets anders dan eten, drinken en tv kijken. Ik vind dat best wel oké hoor, maar aangezien ik gisterenavond goed ben gaan feesten, heb ik mijn feestgehalte van deze week wel al gehad. Ik heb nogal veel gefeest de afgelopen weken, maar ik begin het een beetje beu te geraken. Dinsdag komt er een goede vriendin naar Leuven, hopelijk heb dan terug wat zin.
Dan is er nog het feit dat ik dringend een jobje moet vinden. Ik ben eigenlijk superblut. Ik had vorige week in Leuven een papier zien ophangen in de Carrefour dicht aan mijn kot, dus ik zal daar morgen ook maar eens langsgaan. Zo een dingen haat ik echt, ik ben er zelfs bang van. Dingen aan mensen vragen die ik niet ken of bellen naar mensen die ik niet ken.
Oké ik voelde me best oké, maar na deze blog voel ik me precies niet meer oké. Het zal wel overgaan, ik ga nog eventjes tv kijken, nu ik nog kan, pfft.
Kennen jullie dat warme gevoel wanneer je zo een typische Amerikaanse film kijkt, vooral als het verhaal zich afspeelt in een koude, winterse periode? Ik hoop echt dat jullie dat warme gevoel herkennen, het is namelijk één van mijn lievelings gevoelens. Het lijkt altijd alsof die periode van het jaar in Amerika veel leuker en gezelliger is dan hier. Dat is zowat een van de laatste kindse gedachten die ik nog bezit, want ergens weet ik wel dat die films gewoon films zijn en dat het in de realiteit overal hetzelfde is. Het is maar een illusie om te denken dat mijn donker gevoel daar minder zou zijn. Toch tracht ik die gedachte nog even bij me te houden, het geeft me zo een warm en gezellig gevoel.
Omdat het niet zo gemakkelijk is om dit gevoel te beschrijven, ging ik daarnet op zoek naar films die me hierbij zouden kunnen helpen. Helaas vond ik niet dadelijk eentje dat me aansprak. Maar toen dacht ik plots aan deze periode van het jaar, enkele jaren geleden. Ik zat in mijn tweede jaar lerarenopleiding en in oktober gingen we met de hele groep Engels naar Oxford. Ik heb eigenlijk enkel warme en leuke gevoelens bij die ervaring. De stad was zo mooi en gezellig, net zoals in een film. Het weer was ook erg mooi. Het was heel erg koud, maar het regende niet. Ik weet niet precies wat precies hetgene is dat zo'n scène speciaal maakt voor mij. Ik denk dat het de gezelligheid van een stad is, in combinatie met het gezelligste weer ooit. Ik ben een echt stadsmeisje, vooral op zo'n momenten. In de zomer vind ik de stad minder leuk, dan heb ik echt nood aan natuur. Maar in de winter is de stad geweldig. Alles is verlicht, de café's zijn lekker warm en er hangt overal een leuke, warme sfeer. In Oxford waren enorm veel boekenwinkels, en komaan, wat is er gezelliger dan een gezellige, warme boekenwinkel in hartje winter? Ik reis eigenlijk veel liever in een koudere periode van het jaar dan in de zomer. Zo een winterse citytrip lijkt me veel minder stresserend dan een zomerse. Om te beginnen moet ik me al geen zorgen maken over het aanzicht van mezelf in bikini. De kledij in de herfst en winter vind ik sowieso al veel leuker. Je hebt zoveel leuke accesoires: een lekker warme trui, een mooi paar botten, een paar wollen handschoenen en een lange, gezellige sjaal. Ik zou Londen heel graag eens bezoeken tijdens de kerstperiode. Nu ik eraan denk, ik ga binnenkort naar een grootstad, Parijs. Samen met vriendinnen ga ik midden november mijn goede vriendin bezoeken in Parijs. Ik kijk er al helemaal naar uit, vooral met dat koude, gezellige weer.
Om eventjes terug te komen op mijn tripje naar Oxford. Op de terugrit naar huis, hadden we een film opgezet in de bus, sex and the city, het eerste deel. Ik ben een heel erg grote fan van de serie, dus ik vond die keuze wel leuk. In de film is er een scène, ik geloof dat het op nieuwjaar is, wanneer Carrie zich eenzaam voelt en uiteindelijk besluit om naar Mirande te gaan. Er speelt dan ook een heel erg mooi liedje. In de scène en in dat liedje herken ik mezelf heel erg. Het uit eenzaamheid, vriendschap, winter en ergens ook wel gezelligheid. Als je wilt weten welk liedje ik bedoel, typ je gewoon de titel van deze blog in bij youtube. Niet alleen films, maar ook boeken geven me een warm en gezellig gevoel. Ik denk dan onmiddellijk aan de Harry Potter boeken. Ik ben vorige kerst beginnen lezen en kijken, om vervolgens helemaal in de ban te geraken van de reeks. Het is voor mij een summum van gezelligheid en winterse sfeer. Ik ben nooit verder geraakt van het vierde boek, maar ik ben het serieus aan het overwegen om terug te beginnen.
Deze blog heeft me echt veel moeite gekost, vooral omdat de laptop halverwege gek deed en de tekst volledig verdween. Ik hoop alleszins dat jullie even in die gezellige sfeer zitten waarover ik het heb. Straks ga ik een kijkje nemen op de Hasseltse jeneverfeesten, waar ik die gezelligheid en sfeer ongetwijfeld ga terugvinden. Trouwens, binnekort staat winterland weer in Hasselt, een échte aanrader om die gezelligheid te voelen.
Vandaag was een positieve dag. Niet meer of niet minder. Een heel goede vriendin is me komen bezoeken in Leuven. Ze zit nu 4 maanden in Parijs, op erasmus, maar is dit weekend even terug in ons mooie belgenlandje. Ik was SUPERblij toen ik haar zag in Leuven. Ik wou dat één van mijn beste vriendinnen ook in Leuven zat, dan had ik altijd wel iéts te doen als ik me weer slecht begon te voelen. Pas op, begrijp me niet verkeerd. Ik heb best een groot sociaal leven, maar de mensen die ik in Leuven ken zijn louter oppervlakkige vriendschappen. Als ik echt eerlijk moest zijn, zou ik zelfs zeggen dat ze niet het soort vrienden zijn die ik normaal heb. Vaak zijn ze niet sociaal en ze zijn zo, ja hoe zeg je dat, afgelijnd. Ik ben iemand van uitersten en extremen, dus als ik bij hun ben, moet ik me vaak inhouden. En opnieuw, begrijp me niet verkeerd, ik ben zelf niet dat luidruchtige, supersociale meisje, maar ik ben toch anders. Laten we het iets anders proberen uit te drukken: ik ben niet zo klassiek ingesteld.
Helaas moet ik aankondigen dat er weer een jongen in mijn leven is. E., die vriend van M. die ik in mijn vorig bericht al aanhaalde. Sinds toen eigenlijk, heb ik plots veel meer contact met hem. Mijn vriendinnen haten hem haha. Ze vinden hem lelijk, arrogant en met een te groot 'bakkes'. Ik moet ze wel gelijk geven hoor, maar hij is gewoon heel rechtuit en mijn vriendinnen zijn dat ook, en zo'n karakters botsen nu eenmaal. Hij doet supervriendelijk tegen me en brengt me vaak aan het lachen, iets wat ik met momenten enorm hard nodig heb. Hij stuurt me ook af en toe, en ja, ik stuur hem ook af en toe. Het is gewoon vriendschappelijk hoor, maar ik vind de aandacht die ik van hem krijg wel leuk. Het haalt me zelfs vaak uit dat zwarte gat, wat eigenlijk niet zo positief is als het lijkt. Ik besef, vooral na de hele M. situatie, dat ik mijn geluk uit mezelf moet leren halen en niet uit andere mensen. Andere mensen kunnen me blijkbaar in de steek laten, waardoor ik gewoon weer herval. Op die manier zal ik dus nooit genezen. Maar zoals ik zei, het is allemaal heel vriendschappelijk. Het voelt eerder alsof ik een goede vriend heb bijgekregen i.p.v. een potentiële relatie.
Hoewel het vandaag ook geregend heeft, moet ik zeggen dat deze tijd van het jaar mijn favoriete tijd van het jaar is. Mensen verklaren me gek wanneer ik dit zeg, en ergens snap ik hen wel. Het wordt kouder, de blaadjes vallen van de bomen en iedereen wordt weer wat bleker. Toch maakt deze periode me gelukkig. Het laat me namelijk aan gelukkige tijden denken, vooral aan de kindertijd dan. Over 2 weken wordt ik 21 jaar en die gedachte alleen laat me al aan veel leuke verjaardagen terug denken. Het laat me ook aan halloween denken, en mensen als er iets is waarvan ik hou, dan is het wel halloween. Vroeger gingen mijn zussen, de buurjongens, de buurmeisjes en ikzelf elke halloween door de straten rond, verkleedt als iets griezelig. We gingen dan aanbellen en zongen dan een 'griezelig' liedje en achteraf vroegen we wat snoep. Goh, hoe graag zou ik toch eventjes terug willen keren naar die tijd. Het is ook een periode waarin thuis zitten met een fleece-dekentje, een kop warme soep en een filmpje helemaal acceptabel is. Dat is wel iets dat ik leuk vind natuurlijk, want dan voel ik die druk om plezier te maken minder en kan ik voor een keertje eens genieten van die dolce far niente waar iedereen het zo vaak over heeft.
