Soms heb je zo'n dag.
Zo'n dag dat er veel tranen vloeien.
Tranen die je diepste emoties vrij laten.
Maar na die tranen komt er ook weer een lach.
Een bevrijd gevoel,
Een gevoel van wezenlijkheid,
Een gevoel van leven voor de toekomst.
Want ook na zo'n emotionele dag,
Waarin je jezelf in de spiegel zag,
Zal je moeten verder gaan.
Met een opgeheven hoofd,
De wereld versteld laten staan.
Tranen zijn goed.
Omdat een mens eens huilen moet...

In droomhuizen en spookhuizen heb ik
rond gelopen,
in villa's en krotten heb ik
geleefd.
In een hut op de rand van een
onbewoond eiland,
in een hut in het midden van het
oerwoud,
tussen dromen en werkelijkheid heb ik
geleefd.
In luchtkastelen en grotten heb ik
gezeten,
met auto's en treinen heb ik
gereden,
tussen dromen en werkelijkheid heb ik
geleefd.
Waar is dat? Dat is daar waar je met beide voeten op de grond staat en in werkelijkheid leeft,
maar begint en eindigt met je leven zoals in een prachtige droom.

Moet ik jou nu haten
Omdat jouw woorden mijn taal niet praten?
Moet ik jou nu haten
Omdat de zon jou minder schaduw heeft gelaten?
Moet ik jou nu haten
En jou nooit "gewoon zijn" laten?
Jouw ziel is toch niet anders geschapen?
Moet ik jou daar nu voor haten?

Waarom het slechte zien,
Waarom leven in't verleden.
Is het de toekomst misschien?
Of angst voor het heden?
We leven teveel met open ogen.
Die zouden we moeten sluiten.
Het zal anders tonen,
Zowel vanbinnen als vanbuiten.
Maar enkel blind kan je genieten.
Leven van ritme en gevoel.
Geen bloed meer zien vergieten.
Leven met een doel.
Geluk voor morgen.
Geluk voor vandaag.
Leef blind en zonder zorgen.
En toch,
mens, zie me graag...

Zwart of wit, zon of regen,
wel of niet, je kunt er tegen.
Als iedereen je accepteert zoals je bent,
betekend het alleen dat je jezelf niet kent.
Het enige wat je dus nog moet leren is jezelf te accepteren.

Ik leef, ik weet niet hoelang,
Ik sterf, ik weet niet wanneer,
Ik ga, ik weet niet waarheen,
toch ben ik gelukkig.

't is goed in eigen hert te kijken
nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond
geen enkel hert heb zeer gedaan.

Of ik geen ogen heb doen schreien,
geen weemoed op een wezen lei.
Of ik aan liefdeloze mensen
een woordeke van liefde zei...

En vind ik, in huis mijns herten,
dat ik een droevernis genas,
dat ik mijn armen heb gewonden
rondom een hoofd, dat eenzaam was

Dan voel ik, op mijn jonge lippen,
die goedheid lijk een avondzoen

't Is goed in't eigen hert te kijken
En zo z'n ogen toe te doen.

The people I love
will always be near
in my mind or in my heart
Nothing will tear us apart
The people I love
are the air I breathe
because they are all I need
The people I love...
I hope they can see
They mean the world to me!

We moeten luisteren naar elkaar,
iedereen zegt het,
maar we hebben er zo weinig tijd voor.
Luisteren naar iemand,
is plaats maken in je hart,
rustig worden,
jezelf zijn,
en de andere laten binnenkomen,
zodat hij vanuit jouw rust
weer helemaal zichzelf kan worden!

Hoe meer je leert,
hoe meer je weet.
Hoe meer je weet,
hoe meer je vergeet.
Hoe meer je vergeet,
hoe minder je weet.
Waarom dan nog leren.

Ik ben geen kind meer
dat zorgeloos in het zand kan spelen
en letters spellen zonder gevaar.

Ik ben nog geen volwassene
met rimpels van gisteren en van morgen
en met littekens van jaren in mijn blik.

Ik ben iemand er tussenin
met mijn eigen zorgen en daarom zie
ik soms het einde nog niet en...
niet meer het begin.

Ik wens je bloemen langs je weg,
aandacht en een open oog
voor alles wat je zult bemerken.

Ik wens je mensen op je weg
die luisteren en praten,
en die – wie weet –
met jou een eindje mee wandelen.

Ik wens je liefde langs je weg,
en dat je hart zich opent
voor ‘t geschenken van elke dag.

Ik wens je moed
om heen te stappen over alle zorgen,
en om voor jou te kijken
gans die lange weg.

Jong zijn is, vrij willen zijn
en toch grenzen moeten aanvaarden.
Vragen naar begrip, en je dikwijls onbegrepen voelen.
Intens gelukkig zijn, je heel eenzaam voelen.
Uitbundig lachen, troosteloos schreien.
Leven van illusies, die als zeepbellen stukspringen
en toch blijven dromen.
Een hart hebben vol vriendschap en begrip
en hard zijn voor je leeftijds genoten.

Lente in je ogen
lente in je hart.
Bomen krijgen weer bloemen,
alles ontwaakt uit een
diepe winterslaap.

Lente is een spel,
een spel van liefde.
Warmte om je heen,
warmte in je hart.
Dat is lente.

Jong zijn,
is het bezitten
van eeuwige jeugd,
plotselinge vreugde,
kort verdriet
en toch,
je vindt je niets.
Je telt niet mee,
je voelt je minder
dan die ander
En toch...
Je bent blij,
want je leeft zo vrij.
Je bent apart, enig, uniek.
Je bent anders,
zo héél anders dan die ander.